เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 151 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ปรากฏตัวในประเทศแห่งไฟ

151 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ปรากฏตัวในประเทศแห่งไฟ

เช้าของวันต่อมา

“…ในอนาคต ชั้นจะไม่หาเรื่องสู้กับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอีกแล้ว… ชั้นสำนึกมันอยางลึกซึ้ง; ลึกยิ่งกว่าวิหารทะเลลึก…” (โรซาลี)

โรซาลี-ซัง คุกเค่าคำนับ และห้อยหัวของเธอ ใจสลาย

(…ว้าว เธอได้ชนะแม่มดสีแดงอย่างสมบูรณ์แบบ) (มาโกโตะ)

ไม่มีแม้แต่รอยข่วนเดียวบนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

ยังไงซะ แต่เธอเป็นอันเดด ดังนั้นแผลของเธอจะรักษาทันทีนะ

“ทำไมเธอใช้กำลังเข้าหามากจัง…? แม้ว่าเธอผ่านชั้นไปในเรื่องพรสวรรค์อย่างเดียว”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะกอดอกของเธอในความโกรธเคือง และมองลงไปที่โรซาลี-ซัง

“…เฮ้อ หม่าม๊า…” (ลูซี่)

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะกับหม่าม๊าของเธอไม่สนิทกันเหรอ?” (อายะ)

“มันแค่หม่าม๊าทำเธอเป็นศัตรูอยู่ฝ่ายเดียวน่ะ แม้ว่ามันเห็นได้ชัดว่าเธอเอาชนะไม่ได้” (ลูซี่)

ผมได้ยินการสนทนาของลูซี่และซา-ซัง

ลูซี่ไร้ความปราณีกับแม่ของเธอ

ฟูเรีย-ซังดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องนี้เลย เธอได้เกาคางของแมวดำ

“…คุห์ ชั้นจะจำนี่ไว้สำหรับครั้งหน้า” (โรซาลี)

“เธอ…เธอไม่สำนึกเลยซักนิด”

โรซาลี-ซังจ้องปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอย่างขมขื่น และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะถอนหายใจอย่างหนัก

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นนักเวทย์หมายเลขหนึ่งของทวีปจริงๆ

ผมได้มองพวกเธออย่างเหม่อลอย และเจ้าหญิงโซเฟียได้เข้ามาใกล้

“ฮีโร่ มาโกโตะ มันจะได้เวลาที่เราจะออกจากประเทศแห่งไม้แล้ว เราได้อยู่ที่นี่นานแล้ว” (โซเฟีย)

“เข้าใจแล้ว โซเฟีย” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้ากับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย

ผมได้ฟื้นตัวแล้ว ดังนั้นผมเดาว่าเราควรจะมุ่งหน้าไปประเทศแห่งไฟ เกรทคีธ

“มากลับรถม้าไปสู่มักกาเรนกัน รถม้ามีเวทมนตร์ปัดป้องมอนสเตอร์อยู่บนมัน” (โซเฟีย)

“ใช่ มาไปเกรทคีธโดยใช้เรือบินในมักกาเรนเถอะ” (มาโกโตะ)

ในดินแดนของประเทศแห่งไฟ เห็นว่าไม่มีมังกรบิน

มีมังกรทรายระหว่างทาง แต่พวกมันเป็นพวกที่บินไม่ได้

“เดี๋ยว พวกเธอ”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะหยุดเรา

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“อย่ากลับไปที่ฐานของผู้ใช้สปิริต-คุง ขุนนางประเทศแห่งแสงได้รอนายอยู่ที่นั่น”

“เก่ะห์” “เอ๋?”

ผมคิ้วขมวดใส่นั่น เจ้าหญิงโซเฟียปล่อยความตกใจออกมา

“มันไม่แปลก มันได้ถูกรู้กันแล้วว่าฐานของผู้ใช้สปิริต-คุงเป็นเมืองที่อยู่ขอบประเทศแห่งน้ำ ทางเลือกที่ดีที่สุดคือรอนายอยู่ที่นั่น”

“แต่นั่นมีปัญหานะ…” (มาโกโตะ)

เราใช้เรือบินไม่ได้ถ้าเราไม่กลับไปที่มักกาเรน

“เราควรทำยังไงดี?” (มาโกโตะ)

“ใช่…มันจะใช้เวลา แต่เราไม่มีทางเลือกนอกจากจะผ่านทางบกถ้างั้น…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียและผมมองหน้ากันแล้วครุ่นคิด

“ผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นมีวิธีที่ดี”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมองดูโรซาลี-ซังที่คุกเข่าคำนับอย่างมีความหมาย

“เห้ย สาวน้อยสีแดง ส่งพวกเขาไปที่นั่นด้วยเทเลพอร์ตระยะไกลสุดยอด”

“เอออ๋~ แต่ชั้นพาไปได้แค่ทีละคนนะ~!” (โรซาลี)

“งั้นใช้มันหลายครั้ง เธอมีมานาสูงอย่างไม่มีสาเหตุ ดังนั้นใช้มันเพื่อบางอย่าง”

โอ้ เราทำอย่างนั้นได้เหรอ?

ผมไปหาลูซี่แล้วกระซิบหาเธอ

“ลูซี่ มันโอเคที่จะขอแม่เธอสำหรับเรื่องนี้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“ปรกติเธอตจะเห็นว่ามันน่าปวดหัวแล้วไม่ทำมันน่ะ แต่ด้วยที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะบอกให้เธอทำ ชั้นคิดว่าเธออาจจะทำ” (ลูซี่)

ลูซี่กระซิบกลับด้วย

ใช่ แต่ขอให้ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งไม้ทำงานประหลาดแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกแย่นิดหน่อยนะ

แต่นี่มันช่วยเราได้จริงๆ

“ชั้นไม่อยากทำอ่ะ~!! นั่นมันปวดหัว! เธอทำมันสิ! เธอเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่และอะไรแบบนั้นนะ!”

“ชั้นไม่เหมือนเธอ ชั้นไม่มีที่ว่างให้ใช้มานาอย่างสิ้นเปลือง ชั้นต้องเตรียมตัวเองสำหรับการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เอลฟ์อย่างพวกเธอมีมานาเหลือ ดังนั้นใช้มันเพื่อฮีโร่”

“ฮ่าาห์… ช่วยไม่ได้ แฟน-คุง เมื่อนายพร้อม ชั้นจะพานายไปที่นั่น” (โรซาลี)

“ข-ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนมันสรุปแล้ว

เรารีบเตรียมตัวออกเดินทาง

เราเสร็จการกล่าวคำลากับหัวหน้าหมู่บ้าน ฮีโร่ลมไม้แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง ออราเคิลแห่งไม้ฟลอน่า-ซัง และผู้คนของหมู่บ้านคานัน

“มาโกโตะ-โดโนะ มาเจอกันอีกครั้งในการเดินทางทางเหนือ! ครั้งหน้า มาสู้กับลอร์ดปีศาจด้วยกันเถอะ!” (แม็กซ์)

“ใช่ รักษาสุขภาพด้วยนะ แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง” (มาโกโตะ)

ผมแลกเปลี่ยนการจับมือกับฮีโร่ลมไม้

การเก็บเกี่ยวผลผลิตหมายเลขหนึ่งครั้งนี้คือการสนิทกับแม็กซิมิเลี่ยน-ซัง

มือเขาหยาบและใหญ่

เทียบกับนั่น ของผมเหมือนของเด็ก

“พร้อมรึยัง? งั้น คนแรกจะเป็นลูซี่~” (โรซาลี)

“เออ๋ หนูก่อนเหรอ?” (ลูซี่)

“แม่-ซังของลู-จัง หนูโอเคที่จะเป็นคนแรก” (อายะ)

“ชั้นชอบไปคนสุดท้ายมากกว่า” (ฟูเรีย)

เมื่อผมมองไปที่โรซาลี-อยู่ กลุ่มได้สร้างเสียงเกี่ยวกับอันดับการเทเลพอร์ต

แต่ผมคิดว่าตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันของเจ้าหญิงโซเฟียไปก่อนได้นะ

ทั้งหมดเพราะเขาต้องไปที่นั่นมาบางเวลาแล้ว

อ้าา ลูซี่ได้ถูกพาไปก่อน

(โอเค ชั้นควรจะเตรียมตัวเองสำหรับการเดินทาง) (มาโกโตะ)

◇◇

“นั่นคนสุดท้าย…” (โรซาลี)

โรซาลี-ซังพูดนี่อย่างอิดโรย

เธอมีถุงอยู่ใต้ตา

เธอน่าจะใช้เทเลพอร์ตมากจนมานาเธอเหลืออยู่น้อยมาก

…เธอโอเคมั้ย?

“โรซาลี-ซัง ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)

“อาา ชั้นถูกรีดหมดเลย~ เวรเอ้ย ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่นั่น ชั้นจะไม่แพ้ครั้งหน้า!” (โรซาลี)

พูดสิ่งนี้ วงกลมเวทมนตร์ปรากฏขึ้นรอบโรซาลี-ซัง

จำนวนของวงกลมเวทมนตร์มากกว่าหลายครั้งอื่นที่เธอในเทเลพอร์ตก่อนหน้า

(วงกลมเวทมนตร์ต่างออกไปเหรอ?) (มาโกโตะ)

“โรซาลี-ซัง คุณจะไปไหน? วงกลมเวทมนตร์นั้น…ต่างจากอันที่ใช้ก่อนหน้า?” (มาโกโตะ)

“เอ๋? หม่าม๊า แม่จะไม่กลับไปที่หมู่บ้านเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่ตอบสนองกับคำพูดผม

“อ่ะร้า แฟน-คุง นายเก่งนี่ นายน่าจะดูวงกลมเวทมนตร์ ชั้นจะไปที่ {ดวงจันทร์} เพื่อฝึกอีกครั้ง! เพราะทั้งหมดชั้นยังไม่ไปถึงปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เลย

“อ-อืม…ก่อนจะท้าทางปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ชั้นอยากให้คุณร่วมมือกันในการปราบลอร์ดปีศาจในการเดินทางทางเหนือนะ…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างประหม่ากับโรซาลี-ซังที่ควงแขนของเธอ

จริง! นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาสู้กันเอง

“อ้าา ที่พ่อพูด ใช่มั้ย? ครึ่งปีหลังนายจะไปหาเรื่องสู้ที่ทวีปปีศาจ ใช่มั้ย? โอเค ชั้นจะเข้าร่วมด้วย ดันนั้นทิ้งลอร์ดปีศาจไว้ให้ชั้นปราบนะ โอเคมั้ย?!” (โรซาลี)

พูดสิ่งนี้ โรซาลี-ซังหายไปด้วยเทเลพอร์ต

ช่างเป็นคนที่อิสระ

เอาเรื่องนั้นไว้ก่อน เราได้มาถึงประเทศแห่งไฟ เกรทคีธ

คนที่นี่คือ ลูซี่ ซา-ซัง ฟูเรีย-ซัง (แมวดำอยู่บนไหล่ของเธอ) เจ้าหญิงโซเฟีย และคนคุ้มกันของเธอ

“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง! นี่คือเกรทคีธ หือห์!” (อายะ)

ด้วยคำพูดของซา-ซัง ผมมองไปรอบๆเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ กามูรัน

มันเป็นเมืองที่สีขาวทั่ว

อาคารสร้างมาจากอิฐที่ทำให้แห้งโดยแสงแดด

เสื้อผ้าที่คนใส่ส่วนใหญ่เป็นสีขาว

มีหลายคนที่ผิวเข้ม

(มันเหมือนโลกอาหรับการคืน…) (มาโกโตะ)

ภาพที่ทำให้ผมนึกถึงที่เรียกว่าตะวันออกกลางในโลกของเรา

และที่สุดของทั้งหมด…

(มันร้อน…) (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิมันใกล้กับ 40°เซลเซียส

แม้ว่าความใกล้เส้นศูนย์สูตรมันไม่ควรจะต่างกับประเทศแห่งน้ำ…

ความต่างเห็นได้ชัดว่าเนื่องจากพลังของเทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะ

เกรทคีธเป็นประเทศเขตร้อน

ผมชอบให้มันร้อนมากกว่า

ผมตั้งโล่งจิตไปที่ 99% มันไม่กวนใจผมมาก

ปัญหาคือ…

(…ไม่มีสปิริตน้ำเลยซักนิด) (มาโกโตะ)

เมื่อผมรู้เกี่ยวกับภูมิอากาศของเกรทคีธในวิหารแห่งน้ำ ผมมีความรู้สึกว่ามันจะเป็นบางอย่างแบบนั้น

ดูเหมือนผมจะไม่มีประโยชน์มากในประเทศนี้

ผมถอนหายใจเล็กๆ

“โซเฟีย-ซามะ ขั้นตอนในการเข้าประเทศได้เสร็จแล้วครับ”

ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันมาอย่างเสียงดัง

มันจะแย่ถ้าเราเข้าอย่างผิดกฎหมายในเมืองหลวงด้วยเทเลพอร์ต ดังนั้นเราเลยทำตามขั้นตอนในส่วนนั้น

แต่โรซาลี-ซังพูดว่า ‘เอ๋? แต่ชั้นได้เข้าไปตามใจตลอด และออกมาตอนที่ชั้นต้องการนะ?’

ผมสงสัยว่าที่ไหนที่เธอลืมสามัญสำนึกไป

“งัน ไปที่โรงแรมที่ชั้นใช้ประจำกันเถอะ ฮีโร่มาโกโตะ นายมีการติดต่อกับเพื่อนของนาย ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

“ใช่ เมื่อผมบอกฟูจิ-ยัง เขาพูดว่าเขาได้อยู่บนทางมาที่นี่” (มาโกโตะ)

ผมติดต่อฟูจิ-ยังด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์สื่อสาร

มันดูเหมือนฟูจิ-ยังมีธุระอยู่ในประเทศแห่งไป ในจังหวะเวลาที่ดี

เห็นได้ชัดว่าเราเจอกันได้ใน 2-3 วัน

เราอยู่ในโรงแรมเดียวกับเจ้าหญิงโซเฟียจนถึงตอนนั้น

“มันร้อน มาขยับกันได้แล้ว” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้เช็ดเหงื่อด้วยมือของเธอ

เสื้อผ้าของเธอกระเซิงนิดหน่อย และเธอได้กระพือในบริเวณอกเพื่อส้างลม

แต่ละครั้งที่เธอพัดเสื้อผ้าเธอ หน้าอกมีเสน่ห์ที่ประณีตออกมาจากการกระตุ้นความต้องการ

“““……”””

ชายที่ผ่านไปทั้งหมดได้หยุดเท้าของพวกเขาและได้จ้องมา

เราเด่น

“ลู-จัง เธอโอเคมั้ย?” (อายะ)

“มันร้อน… อออุ ผิวของอายะเย็นอ่ะ…” (ลูซี่)

ลูซี่ที่ทนความร้อนไม่ได้ ได้ถูกอุ้มไว้ที่หลังของซา-ซัง

เราควรเดินอย่างรวดเร็ว

เอาเดินทางไปที่โรงแรม

บนทางไป เราได้ถูกสอนเกี่ยวกับประเทศแห่งไฟโดยเจ้าหญิงโซเฟีย

ประเทศแห่งไฟเป็นประเทศทางทหารที่ส่งทหารออกไปบนการเรียกร้องของประเทศอื่น

แผ่นดินไม่เหมาะกับการเกษตรกรรม แต่การล่าและการจับปลาเห็นได้ชัดว่ารุ่งเรือง

พวกเขาได้มีความแข็งแกร่งในการแลกเปลี่ยนด้วย

ตอนนี้มีคนมากมายในเมืองหลวง

เหตุผลสำหรับนั่นเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ ที่จะเกิดในอีกไม่นาน

ผู้ชนะของการแข่งขันศิลปะการต่อสู้จะเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟ และได้ถูกสัญญาการปรนนิบัติอย่างดีที่สุด 1 ปี

(มีความต่างระหว่างประเทศมากมายจริงๆ) (มาโกโตะ)

ผมได้ยินการพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย และดูเมืองด้วยผู้เล่นอาร์พีจี

และจากนั้น หลังจากซักพัก เวลาที่เราพักกันซักครู่

เจ้าหญิงโซเฟียและสาวๆได้ดื่มน้ำผลไม้เย็นๆจากร้านค้า

ผมได้อยู่ไกลไปอีกหน่อย ค้นหาสปิริตน้ำ

…ใช่ ไม่เจอเลย

แค่ตอนนั้น…

*กิ้นนนน*

การเตือนของตรวจจับได้ดัง

(เอ๋? แต่เราอยู่กลางเมืองนะ?) (มาโกโตะ)

ตรวจจับได้ดังกระทันหัน แต่ผมบอกตำแหน่งของศัตรูไม่ได้

“ร-ระวัง! ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

ผทได้ถูกจับโดยซา-ซังและได้พาไปจากตำแหน่งเดิมของผมในทันที

ทันทีต่อมา…

*《บั่ม!》*

ที่ที่ผมได้เดินอยู่เมื่อกี้นี้ บางอย่างหนักๆได้ลงมา สร้างเสียงเหมือนฟ้าผ่า กลุ่มของควันได้ขึ้นมา

ร-ระเบิด?!

การโจมตีของผู้ก่อการร้าย?!

แต่เมื่อกลุ่มควันได้สงบ เงาของบางคนได้ปรากฏขึ้น

คนได้หล่นลงมา?

“…อา มันได้ถูกหลบได้ อย่างที่คาดกับฮีโร่-ซามะที่กำจัดลอร์ดปีศาจ”

คนที่พูดนี่ด้วยน้ำเสียงที่เล่นบทโง่คือผู้หญิง

ผิวเข้ม ผมดำเงา ตาที่แคบเหมือนแมวกินเนื้อ ตัวที่บางและมีกล้ามของนักรบผู้หญิง

เธอได้ใส่อุปกรณ์ที่น้ำหนักเบา แต่ไหล่และขาเธอได้เปิดเผยเนื้อ

อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าผมไม่รู้สึกว่าเธอขาดการป้องกัน ต้องเป็นเพราะว่าออร่าจำนวนมหาศาลที่ผมรู้สึกรอบตัวเธอ

“ยินดีที่ได้รู้จัก… ชั้นเป็นฮีโร่ไฟ โอลก้า โซล ทาลิสเกอร์…”

ด้วยตาที่ทำให้ผมสงสัยว่าเธอดูอะไรกันแน่ คนโจมตีแนะนำตัวเธอเองด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน

“เฮ้…อยากสู้ถึงตายไปกับชั้นมั้ย?” (โอลก้า)

ผู้หญิงปากกลายเป็นเสี้ยวพระจันทร์

คนอันตรายได้ปรากฏ!

ขอบคุณสำหรับเงิน 10 บาท

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord