เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 154 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ช่วยเพิ่มเลเวล

154 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ช่วยเพิ่มเลเวล

ซา-ซัง

ชื่อจริง: ซาซากิ อายะ

เนื่องจากเกิดใหม่ในต่างโลก เผ่าพันธุ์ของเธอคือลาเมีย

เลเวล 35

ค่าสถานะของเธอผ่านนี่น่า-ซังที่ระดับทองอย่างง่ายๆ

และซา-ซาซัง {ไม่เคยได้ฝึกจริงจังซักครั้ง} ตั้งแต่มาที่โลกนี้

เหตุผลว่าทำไม นั้นเป็นเพราะเธอแข็งแกร่งตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ที่เธอทำในลาเบรินทอสคือวิถีชีวิตที่เอาตัวรอด

และยังเรียนศิลปะการต่อสู้ที่สร้างมาเองจากนีน่า-ซัง

อาวุธที่เธอใช้เป็นอันที่ได้รวบรวมฝุ่นอยู่ในห้องสมบัติของราชวงโรเซส ค้อนเทพเจ้าดุร้าย

ปรกติแล้วเธอไม่ได้ใช้มัน และส่วนใหญ่มีวัตถุประสงค์เป็นเครื่องประดับ

ลูซี่ฝึกหลายชั่วโมงทุกวัน (ถึงสุดขีดจำกัดของสมาธิของเธอ)

ผมฝึก 12 ชั่วโมงทุกวัน (มันจบเมื่อผมหมดสติ)

เวลาการฝึกของซา-ซังนั้นคือศูนย์

“เพราะทั้งหมดชั้นเป็นผู้สนับสนุนเบื้องหลังในปาร์ตี้ของทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

พูดสิ่งนี้ เธอจะจัดการสัมภาระ ทำอาหาร และทำการช้อปปิ้ง

แม้ว่าด้วยทั้งหมดนั่น ที่แข็งแกร่งที่สุดในปาร์ตี้ของเราคือซา-ซัง

ลูซี่อาจจะใช้เวทมนตร์ระดับกษัตริย์ได้ แต่การควบคุมเวทมนตร์ของเธอนั้นแย่

แล้วสำหรับผม ผมจะถูกส่งบินไปด้วยการดีดของนิ้ว

พูดอีกอย่าง ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหนถ้าเธอฝึกอย่างจริงจัง

◇◇

“แต่ที่นี่มันเย็นนะ มาโกโตะ” (ลูซี่)

ลูซี่ ที่แต่งตัวบางๆตลอด กอดตัวเธอเองและสั่น

“นั่นเป็นเพราะเธอใส่เสื้อผ้าอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

ผมให้ลูซี่ยืมเสื้อโค้ทของผม

“เฮ้…อัศวินของชั้น มีอะไรอยู่ในที่แบบนี้?” (ฟูเรีย)

คนที่มีผ้าห่มปกปิดทั้งตัวของเธอไปถึงหัว และมีแค่หน้าโผล่ออกมาคือฟูเรีย-ซัง

เมื่อผมบอกเธอว่า ‘รูปลักษณ์นั้นไม่สง่างาม’ เธอต่อยผม

ที่นี่คือหลายกิโลเมตรไปจากเมืองหลวงกามูรันของเกรทคีธ

ที่เรียกกว่าเก้าอี้ของยักษ์ เก้าอี้ไจแกนโต และที่ชนบทของภูเขาโต๊ะที่มีหลายภูเขาล้อมรอบ

ยอดที่สูงที่สุดของภูเขาโต๊ะมีความสูงเหนือกว่าระดับน้ำทะเลใกล้กับ 1,000 เมตร และหน้าผาที่เกือบจะตั้งฉาก คือบางอย่างที่คนปีนไม่ได้ด้วยแค่เท้าของพวกเขา

และต่างจากความร้อนของทะเลสายที่เป็นที่ราบของประเทศแห่งไฟ อุณหภูมิของที่ราบสูงนี้ต่ำผิดปรกติ

เราได้ยืนอยู่ที่นั่นตอนนี้

“ช่างเป็นภาพที่โดดเด่น” (ฟูจิ)

“ใช่ ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยังและผมมองลงไปจากหน้าผ้าไปสู่ดินแดนสีส้มอันกว้างขวางขณะที่เราพูดสิ่งนี้

เรามาที่นี่ด้วยเรือบินของฟูจิ-ยัง

“น-นั่นอันตราย ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

“ดันนะ-ซามะ ได้โปรดระวัง” (นีน่า)

ซา-ซังและนีน่า-ซังเตือนพวกเราระหว่างที่พวกเรามองจากใกล้ๆหน้าผา

เราร่าเริงเกินไปที่นี่ หือห์

ผมหันหัวไปหาซา-ซังและพูด

“ตอนนี้ ซา-ซัง ไปเพิ่มเลเวลกันเถอะ!” (มาโกโตะ)

“อ-อืม…โอเค ยังไงล่ะ?” (อายะ)

อา ใช่ ผมยังไม่ได้อธิบายมัน

เราแค่พาพวกเธอมาที่นี่กระทันหัน

“อนุญาติให้ชั้นอธิบาย ซาซากิ-โดโนะ! เนื่องจากที่ภูเขาโต๊ะนี่สูง นักผจญภัยปรกติพบว่ามันยากที่จะมา และมีมอนสเตอร์หายากมากมายใช้ชีวิตอยู่ในมัน มากกว่านั้น มีรังของมอนสเตอร์ที่เรียกว่ากิ้งก่าแพลตตินั่มที่ดีเยี่ยมในการเพิ่มเลเวล!” (ฟูจิ)

“กำจัดกิ้งก่าแพลตตินั่มทำให้เธอเลเวลเต็มได้ในทันที ไม่ใช่ว่านั่นยอดเยี่ยมเหรอ ซา-ซัง?!” (มาโกโตะ)

“อ-อย่างนั้นเหรอ…” (อายะ)

ซา-ซังดูถอยๆนิดหน่อยตรงกันข้ามกับฟูจิ-ยังและผมที่ตื่นเต้น

ทำไม?

“เฮ้ มาโกโตะ ทำไมนายรู้เรื่องนั้นล่ะ?” (ลูซี่)

ลูซี่ถามฟูจิ-ยังและผม

“เฮ้ย เฮ้ย ลูซี่ ไม่ใช่ว่ามันธรรมชาติที่จะหาที่เพิ่มเลเวลที่ดีที่สุดในอาร์พีจีเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมทำท่า ‘ให้ตายสิ’

“ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความตื่นเต้นของอัศวินของชั้นมันสูงมากจนมันน่ารำคาญ…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังมองผมอย่างเย็นชา

พวก พวกเธอไม่เข้าใจ

“พูดถึงแล้ว กิ้งก่าแพลตตินั่มที่เรียกกันนี่อยู่ตรงไหนล่ะ?” (อายะ)

ซา-ซังมองไปรอบๆ

ที่ข้างบนของความสูง 1,000 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล มีพื้นหินและหญ้าสั้นๆโตอยู่ และด้วยแค่การมองผานๆ ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่นี่

“นั่นใช่แล้ว ทากัตซูกิ-ซามะ ดันนะ-ซามะ กิ้งก่าแพลตตินั่มเป็นมอนสเตอร์ที่ใช้ครึ่งวันเพื่อหามัน มากกว่านั้น มันเป็นแมวขี้กลัว ดังนั้นหายากที่มันจะแสดงตัวมาต่อหน้าผู้คน นั่นทำไมนักผจญภัยไม่ฝ่าปัญหาเพื่อที่จะมาตลอดทางถึงที่นี่กัน…” (นีน่า)

นี่น่า-ซังดูมาทางนี้ กังวล

ฟุฟุฟุ ไม่มีรูในส่วนนั้น

ฟูจิ-ยังและผมยิ้ม

“ลูซี่ สร้างไฟ ลูกใหญ่ๆเลย” (มาโกโตะ)

“เอ๋ โอเค มันเย็น…ดังนั้นโอเค [ลูกบอลไฟ]” (ลูซี่)

ลูซี่เหวี่ยงไม้เท้าของเธอและลูกบอลไฟขนาดยักษ์ใหญ่เท่ากระท่อมปรากฏ

“ชั้นควรจะทำยังไงกับนี่?” (ลูซี่)

“รักษามันแบบนั้นซักพัก เจ้าหญิง ได้โปรดใช้เวทมนตร์เสน่ห์” (มาโกโตะ)

ต่อมา ผมถามฟูเรีย-ซัง

“ชั้นเหรอ? เวทมนตร์เสน่ห์กับใครล่ะ?” (ฟูเรีย)

“กิ้งก่าแพลตตินั่มชอบที่อุ่นๆ แต่เพราะเราอยู่ที่นี่ กิ้งก่าแพลตตินั่นที่ขี้กลัวจะไม่ออกมา ได้โปรดเธอพามันออกมาด้วยเวทมนตร์เสน่ห์ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“นายใช้คนของนายจริงๆนะ…แม้ว่านายทิ้งชั้นเมื่อฮีโร่ไฟโจมตี” (ฟูเรีย)

อุ้ปส์ นี่มันแย่

เธอโกรธนิดหน่อย

“ไม่ ไม่ ไม่ เจ้าหญิงได้ซ่อนอยู่ ดังนั้นผมเพียงคิดว่าเธอปลอดภัย” (มาโกโตะ)

“หืมม นายบอกความจริง จริงๆเหรอ? ไม่ใช่ว่านายลืมว่านายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้นเหรอ?” (ฟูเรีย)

“มันโอเค มันโอเค ชั้นจะปกป้องเธออย่างถูกต้อง” (มาโกโตะ)

“…ฮึ่ม ถ้านายลืม ชั้นจะไม่ยกโทษให้นาย” (ฟูเรีย)

ผมมอบข้ออ้างอย่างประหม่าและมันดูเหมือนว่าเธอยอมรับมันตอนนี้

ฟูเรีย-ซังโยนผ้าห่มที่เธอห่ออยู่

“โว้ห์” (นีน่า)

นีน่า-ซังรีบจับมัน

“งั้น ชั้นเอาล่ะนะ ชั้นจะใส่เวทมนตร์เสน่ห์ในเสียงร้องเพลง ดังนั้นปิดหูของนาย ทุกคน…ยกเว้นอัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

“ทากัตซูกิ-คุงจะโอเคมั้ย?” (อายะ)

“มาโกโตะโอเคที่จะไม่ปิดหูเค้าเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่และซา-ซังทำสีหน้าน่าสงสัยกับคำพูดของฟูเรีย-ซัง

“ยังไงเวทมนตร์เสน่ห์ก็ไม่มีผลกับอัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

“เธอพูดอย่างนั้น แต่ไม่ใช่ว่าเธอพยายามจะเสน่ห์มาโกโตะที่นี่ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“เธอต้องไม่นะ ฟู-จัง ทากัตซูกิ-คุงเป็นชายของสามคนแล้ว” (อายะ)

“ชั้นจะไม่ทำ! ตาของเธอมันน่ากลัว!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้ชะงักเล็กน้อยโดยสิ่งนี่

แล้วก็ ซา-ซัง อะไรที่ว่าชายของสามคน?

“…หืม เอาล่ะนะ” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังหายใจเข้าลึกๆ

เธอวางมือของเธอไว้บนหน้าอกแล้วเปิดปากของเธอกว้าง

“~~~~♪” (ฟูเรีย)

เสียงที่ใสของฟูเรีย-ซังได้สะท้อน

เสียงสวยงามที่ขี่ลมมาทำให้ผมรู้สึกดั่งมันรักษาผม

(นั่นฟูเรีย-ซังสำหรับคุณล่ะ…) (มาโกโตะ)

มันเป็นเสียงร้องที่เทียบไม่ได้แม้แต่กับการร้องของราชินีฮาร์พีที่ผมได้ยินจากลาเบรินทอส

ในเวลาที่ผมสังเกต สิ่งต่างๆอย่างนกและแมลงได้รวมกันรอบฟูเรีย-ซังและฟังการร้องเพลงของเธอ

และจากนั้น กิ้งก่าที่ตัวเล็กและส่องแสงได้ออกมาจากเงาของหิน

พวกมันได้รวมกันใกล้กับลูกบอลไฟของลูซี่

พวกมันมีประมาณ 10

“โออ้~ พวกมันได้ออกมา เยอะเลย เยอะเลย” (มาโกโตะ)

เมื่อผมยิ้มไปให้ฟูเรีย-ซังที่กลับมาคือการจ้องที่ไม่สนุก

“…ชั้นใช้เวทมนตร์ที่ดีที่สุดที่นั่นและแม้แต่ควบคุมมังกรหลงได้ นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?” (ฟูเรีย)

“มันจะเป็นปัญหาถ้าชั้นทำ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ติดเสน่ห์นิดหน่อยสิอย่างน้อย” (ฟูเรีย)

ได้โปรดอย่าพยายามจะเสน่ห์ผมทุกครั้งที่มีโอกาสได้มั้ย?

เธอเป็นโนอาห์-ซามะเหรอ?

ผมหันไปที่ที่ทุกคนปิดหู และจิ้มไหล่ของซา-ซัง

〈ซา-ซัง กำจัดพวกมัน〉 (มาโกโตะ)

〈อ-โอเค…แต่ชั้นรู้สึกแย่ที่ทำอย่างนี้นะ… แต่ชั้นต้องแข็งแกร่งขึ้น!〉 (อายะ)

ซา-ซังทำสีหน้ามุ่งมั่น

เธอมีค้อนเทพเจ้าดุร้ายในมือของเธอ

ตัวของซา-ซังได้หายไป

พุ่งโจมตีของผู้เล่นเกมแอ็คชั่นผสมกับซ่อนกำจัดกิ้งก่าแพลตตินั่มในทันที

ซา-ซัง เพิ่มเลเวลในทีเดียว!

◇◇

“ฮีโร่มาโกโตะ นายไปที่ไกลเพื่อเพิ่มเลเวล ใช่มั้ย มันโอเคที่จะไม่พักเหรอ?”

ผมได้ฝึกอยู่ที่สวนของโรงแรม และเจ้าหญิงโซเฟียได้พูดกับผมจากข้างหลัง

พูดถึงแล้ว อย่างที่คาดกับที่พักของเจ้าหญิงโซเฟีย มีสวนที่มีบ่อน้ำและน้ำพุ มีสปิริตน้ำเล่นและสนุกอยู่

หรือเหมือนกับ ไม่มีสปิริตยกเว้นจะเป็นที่ที่มีน้ำแบบนี้มากกว่า

ผมนั่งอยู่ที่สนามหญ้าของสวนระหว่างที่คุยสนุกกับสปิริตน้ำและฝึกเวทมนตร์น้ำ

พูดถึงแล้ว ซา-ซัง ลูซี่ และฟูเรีย-ซังไปที่ห้องอาบน้ำใหญ่ด้วยกันหลังจากอาหารเย็น เห็นได้ชัดว่าพวกเธอมีการคุยของสาวในห้อง

ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังได้มีงานดังนั้นพวกเขาจากไป

“ชั้นจะนั่งที่นี่ โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)

“โอเค” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียนั่งเหมือนผมไปบนพื้น -บนสนามหญ้า

มากกว่านั้นเธอพิงหลังของเธอไว้กับหลังผม มอบความไว้วางใจตัวเธอไปบนผม

“อ-อืม…” (มาโกโตะ)

ความรู้สึกนุ่มจากผิวของเจ้าหญิงโซเฟียรู้สึกได้จากหลังผม

“นายทิ้งแค่ชั้นออกไปจากมัน” (โซเฟีย)

เธอได้คุยกับผมด้วยหลังเธอที่หันหาผม ดังนั้นเราทั้งสองมองไม่เห็นหน้ากัน…คือที่เจ้าหญิงโซเฟียต้องคิด แต่ด้วยการเปลี่ยนมุมมองของผู้เล่นอาร์พีจี ผมยืนยันสีหน้าเธอ

(เธอบูดบึ้งเยอะเลย…) (มาโกโตะ)

แต่ผมทิ้งข้อความไว้ให้เธอนะ

มันจะดีกว่าที่จะบอกเธอตรงๆ หือห์

“การเพิ่มเลเวลไปได้ด้วยดีมั้ย?” (โซเฟีย)

เอาสีหน้าเธอไว้ก่อน น้ำเสียงของเธอได้สงบขณะที่เธอถามนี่

“เธอเลเวลขึ้นไป {30 ครี่ง} ด้วยแค่วันนี้วันเดียว” (มาโกโตะ)

พวก อย่างที่คาดกับมัดรวมของค่าประสบการณ์ กิ้งก่าแพลตตินั่ม

มันทำให้การเลเวลของผมทั้งหมดที่ผมทำมาจนถึงตอนนี้รู้สึกโง่ไปเลย

“30?!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียไม่สามารถรักษาความสงบของเธอได้อย่างชัดเจน เธอหันมาทางนี้ ผมยาวของเธอปัดหลังหัวผม

ผมก็หันหน้าไปด้วย เราเลยหันหน้าเข้าหากันที่ระยะใกล้ๆ

““……””

เรามองกันหลายวินาที

“ง-งั้น อายะ-ซังต้องเก่งขึ้นมากตอนนี้” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดด้วยความมั่นใจในหน้า ระหว่างที่มันแดงเล็กน้อย

“ไม่ เสียใจที่ต้องพูด มันยังไม่พอ มันดูเหมือนมันยังไปไม่ถึงพลังของฮีโร่ไฟ” (มาโกโตะ)

จากซา-ซังพูด

พวกเธอสู้กันครู่เดียว แต่เธอเห็นได้ชัดว่ายังไกลจากการไปถึงฮีโร่ไฟ โอลก้า

มันอยู่บนระดับที่ผมบอกไม่ได้เลยซักนิด

พวกเธอทั้งสองคนนั้นแข็งแกร่งเกินไป

“นายคิดว่าเธอจะทำมันทันเวลาในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้มั้ย?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียมีสีหน้าที่กังวล

มีประมาณ 2 อาทิตย์จนกว่าการแข่งขันในประเทศแห่งไฟ

เจ้าหญิงโซเฟียได้บอกพวกเขาว่าซา-ซังจะเข้าร่วม

เธอกังวล แต่เธอไม่คัดค้านมัน

มันเห็นได้ชัดว่ากิจกรรมได้ห่วงเรื่องความปลอดภัย ดังนั้นไม่มีความเสี่ยงของความตาย

ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันถามผม ‘ฮีโร่-โดโนะนายจะไม่เข้าร่วมเหรอ…?’ เหมือนมันน่าเสียดาย

ผมใช้สปิริตน้ำไม่ได้เลยซักนิด

“ชั้นจะทำที่ชั้นทำได้ใน 2 อาทิตย์ ชั้นได้คิดวิธีลับเผื่อไว้ด้วย” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว ชั้นจะรอคอยมัน” (โซเฟีย)

สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียอ่อนลง

แต่มันเปลี่ยนเป็นเข้มงวดในไม่นาน

“อีกอย่างนึง นี่เป็นบางอย่างที่ชั้นได้ยินมาจากฟูจิวาระ-ซัง แต่… ชั้นได้ยินมาว่าสหายของนายได้ถูกทำเป็นทาสสำหรับตระกูล บุนนะหะบิน…” (โซเฟีย)

คาวาคิตะ เคโกะ-ซัง หือห์

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น เราได้รอการสืบของฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)

“ชั้นขอโทษ… ตระกูลบุนนะหะบินมีอิทธิพลที่มากในทางทหารของประเทศแห่งไฟ โรเซสได้รับการช่วยเหลือหลายครั้งจากประเทศแห่งไฟเมื่อมีภัยของมอนสเตอร์ ดังนั้นเราทำอะไรมากมายไม่ได้…”

เธอพูดอย่างเศร้า

อีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งจริงๆ หือห์

“มันช่วยไม่ได้ อ้า แต่ตอนนี้เมื่อชั้นมาคิดดูแล้ว เราให้ซากุไร-คุงหรือเจ้าหญิงโนเอลคุยกับขุนนางพวกนั้นไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

ผู้กอบกู้เกิดใหม่และผู้ปกครองคนต่อไปของประเทศแห่งแสง

แต่สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียยังมืดมน

“ประเทศแห่งแสดงและประเทศแห่งไฟอาจจะมีความต่างในพลังของประเทศโดยรวม แต่ในแง่ของอำนาจทางทหาร พวกเขาเป็นคู่แข่งกัน ประเทศแห่งไฟนั้นมีเป้าหมายที่จะได้รับความสำเร็จมากกว่าประเทศแห่งแสงในการเดินทางทางเหนือ มันจะเป็นการยากที่จะนำเรื่องนี้ออกมาในเวลานี้…” (โซเฟีย)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ยังไงซะ ฟูจิ-ยังน่าจะคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้นี้นานมากแล้ว

มันจะไม่ง่ายจริงๆ หือห์

(ถ้าไม่มีอะไรได้ผล มีการตกลงกับเออร์-ซามะ…แต่…) (มาโกโตะ)

คำพูดของโนอาห์-ซามะย้อนขึ้นมาในใจผม

‘ตกลงกับพระเจ้าจะนำพาความล่มสลายของนายมา’

พึ่งพานั่นมันอันตราย

มาทำนี่ทีละนิดทีละนิด

มีแค่อย่างเดียวที่ผมทำได้

“ไม่ใช่มันได้เวลาพักผ่อนแล้วเหรอ? อยู่ดึกๆมันแย่กับสุขภาพนะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูด

ผมคิดเกี่ยวกับจะฝึกต่ออีกนิด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจับแขนผม

“ฮีโร่มาโกโตะ ฝึกมากไปมันเป็นพิษต่อร่างกาย มันได้เวลานอนแล้ว” (โซเฟีย)

“ไม่ ชั้นอยาจจะฝึกอีกนิดน่ะ…เดี๋ยว อย่าดึง” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียลากผมไปด้วยพลังที่น่าประทับใจ

(ยังไงซะ ไม่เหมือนว่าชั้นต่อต้านได…) (มาโกโตะ)

ไม่มีทางที่ผมจะเอาชนะออราเคิลแห่งน้ำในพลังกายภาพ

วันนั้น ผมได้ถูกพลักมาที่ห้องของผมด้วยกำลัง

◇◇

จากวันนั้นไป ในตอนเช้าเราจะเพิ่มเลเวลของซา-ซัง

ตอนกลางคืนเราจะรวบรวมข้อมูลในบาร์

มันเป็น 5 วันตั้งแต่เรามาที่ประเทศแห่งไฟ

{ซา-ซังได้ไปถึงเลเวล 99}

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord