เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 157 ฝันของออราเคิลแห่งความมืด

157 ฝันของออราเคิลแห่งความมืด

◇มุมมอง ฟูเรีย ไนอา ลาโฟรเอจ◇

ฉันได้สำรวจเมืองของประเทศแห่งไฟอย่างอืดๆเป็นครั้งแรก

แสงอาทิตย์นั้นแรง

ลมร้อนสำผัสแก้มของฉัน

เสื้อที่เปียกเหงื่อของฉันติดกับผิวของฉัน

ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย แต่ฉันไม่ถือมัน

หน้าที่สดใสของผู้คน

เสียงด้งของการเร่งรีบและคึกคัก

บรรยากาศที่ต่างไปจากโรเซสและสปริงล็อก

(ทุกคน…ดูเหมือนจะสนุก) (ฟูเรีย)

ในอดีต ที่ใต้ดินซากปรักหักพังของลาโฟรเอจ ฉันได้ถูกบอกเกี่ยวกับทิวทัศน์ของประเทศอื่นๆจากแม่นมของฉัน

ต่างจากประเทศของฉันที่มันปกคลุมไปด้วยเมฆที่มืดมิด พระอาทิตย์ได้แสดงตัวตนของมันและมันพราวตา

ฉันจบที่การคิดเกี่ยวกับอดีตของฉัน

ความทรงจำของวันที่ฉันอายุน้อยในใต้ดินของซากปรักหักพัง ที่ฉันได้ถูกมอบอาหารที่ถูกแบ่งมาให้กินอันน้อยนิด

มีเวลาที่ขมขื่นที่ฉันถูกไล่โดยเทมพลาร์ และฉันไม่มีทางเลือกนอกจากเปลี่ยนที่อยู่อาศัยของฉันที่นี่ที่นั่น

(ช่างเป็นโลกที่ไม่เท่าเทียม…) (ฟูเรีย)

ฉันได้รู้เกี่ยวกับสิ่งนั้นแล้ว

โลกนี้นั้นไม่เท่าเทียมจริงๆ

(มันไม่สำคัญ ชั้นแค่ต้องอยู่คนเดียว…) (ฟูเรีย)

จู่ๆฉันก็ได้คิดนั่น และดันอารมณ์ที่มืดมิดที่มันขึ้นมาในตัวฉันไป

ฉันได้มาที่ประเทศนี้เป็นครั้งแรก

มาดูรอบๆมากกว่านี้เถอะ

ผู้คนในประเทศนี้ร่างเริง และแค่การดูพวกเขานั้นก็สนุกแล้ว

“ฮ-เฮ้ย ดูสิ”

“ช่างเป็นคนสวย”

“เธอเป็นราชวงศ์จากต่างประเทศเหรอ?”

“แต่เธอมีคนคุ้มกันแค่คนเดียว”

“บางทีเค้าอาจจะเก่งอย่างบ้านคลั่ง?”

“แต่เค้าไม่ได้ดูแข็งแกร่งนะ ทั้งหมดเขาดูอ่อนแอ”

ฉันได้ยินคำเหล่านั้นรอบๆ

ยังไงซะ ฉันชินกับสายตาของผู้ชาย

ฉันมองกลับไป

อัศวินของฉันได้ดูสินค้าที่แผงอย่างไม่พัก

แม้ว่านายคือฮีโร่ ชาวบ้านได้บอกว่านายดูเหมือนพวกอ่อนแอน่ะ รู้มั้ย?

นายได้ถูกเอาชนะโดยฮีโร่ไฟที่ปรากฏกระทันหันอย่างทั่วถึง แต่กระนั้น ที่นี่ที่นายอยู่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

(เค้าไม่เสียใจกับมันเลยเหรอ…?) (ฟูเรีย)

ทันทีที่ฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งนั้น ฉันจบที่การจำเวลาในประเทศแห่งไม้ได้

ปีศาจสูงชูริที่โจมตีเราที่นั่น

ชายที่ให้เธอ {ถูกกิน} โดยนางฟ้าด้วยสีหน้าที่ไม่สนุก เหมือนเขาได้ขยี้แมลง ทากัตซูกิ มาโกโตะ

ฉันยังสั่นเมื่อจำมันได้

(ชั้นไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรจริงๆ…อัศวินของชั้น) (ฟูเรีย)

แม้แต่ตอนนี้ เขายังฝึกระหว่างที่แทบจะไม่ได้นอน

เขาน่าจะเสียใจกับมัน

ปัญหาคือเห็นว่าไม่มีสปิริตน้ำในประเทศแห่งไฟ เขาจะโอเคมั้ย?

ระหว่างที่ฉันคิดอย่างนั้น ฉันได้สังเกตว่าฉันหิว

“เฮ้ ไปที่นั่นกัน” (ฟูเรีย)

เราเข้าร้านอาหารที่มีจำนวนลูกค้าเบาบาง และกินอาหารกลางวันกับมาโกโตะ

ฉันได้ลนกับรสชาติที่ไม่คุ้นเคย แต่มันอร่อย

หลังจากกินของหวานที่หวาน ฉันหายใจเข้าลึกๆ

(นักรบอายะ-ซังโอเคมั้ย? แต่ชั้นดีใจที่เธอสามารถวิวัฒนาการได้อย่างปลอดภัย) (ฟูเรีย)

ฉันได้ถูกทำให้ตามไปในการล่ากิ้งก่าทุกวัน

ฉันดีใจที่ฉันไม่ได้ทำมันเละ

ฉันอาจจะเหนื่อยจากการฝึกร่วมกันต่อเนื่อง ที่ฉันได้ติดไปด้วย ฉันได้แปรงหลังของแมวดำ และเมื่อเวลาที่ฉันรู้ตัว ฉันได้หลับ

◇◇

ฉันมีความฝัน

เสียงกรีดร้องของผู้คน

กลิ่นของเลือด

อากาศนั้นถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นควันที่ทำให้มองไม่เห็น

มันน่าเดือดดาล แต่…ฉันคุ้นเคยกับภาพแบบนี้

กลิ่นมันกลิ่นเดียวกันกับซากปรักหักพังในลาโฟรเอจ

เมื่อเวลาที่ฉันรู้ตัว ฉันได้ถูกล้อมไปด้วยเศษหิน

บ้านที่ฉันได้เดินเมื่อสักครู่นี้ในเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ ได้พังทลายลงมา

มีแขนและขายื่นออกมาข้างล่างจากเศษหิน

ทั้งหมดของมันนั้นงอ ขยี้ และย้อมไปด้วยสีแดง

พวกเขาตาย

ศพไกลเท่าที่ฉันเห็นได้

เมืองที่ฉันได้ช้อปปิ้งและกินเมื่อครู่นี้ได้เต็มไปด้วยความตาย

“ฮ่าห์!” (ฟูเรีย)

ฉันได้ตื่นขึ้น

(เวรเอ้ย) (ฟูเรีย)

อีกแล้ว

ตาทิพย์ถูกใช้งานอีกแล้ว

ที่ฉันเห็นเมื่อกี้นี่เป็นภาพจากอนาคตอันใกล้

และฉัน ในฐานะบางคนที่ใช้เวทมนตร์ความตายได้ ฉันเห็นความตาย

ฉันได้ยกหัวที่นอนอยู่ที่โต๊ะขึ้น และจากนั้นมองผู้คนที่เดินอยู่ที่ถนน

(…คลื่นไส้…) (ฟูเรีย)

ผูคนได้สนุกอยู่ถึงตอนนี้…มีความไม่พอใจที่เจ็บปวดอยู่บนสีหน้าของพวกเขา

บางคนจะมีแขนที่ถูกบิด บางคนจะไม่มีขา บางคนจะไม่มีหัว

อาา ฉันไม่สามารถมีความสุขกับเมืองนี้ได้อีกแล้ว

(ฮ่าาห์…) (ฟูเรีย)

ฉันปิดตาของฉันและถอนหายใจลึกๆ

ทุกอย่างที่ฉันเห็นตอนนี้เป็นภาพลวงตา ภาพลวงตา

“อาา เห้อ! นี่มันแย่ที่สุด!” (ฟูเรีย)

ฉันบอกไม่ได้อีกแล้วว่าผู้คนในเมืองนี้อยู่หรือตาย

ตาทิพย์ของฉันและเวทมนตร์ความตายของฉันผสมกัน ฉันเห็นได้แค่ศพของคนที่กำลังจะตาย

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

เสียงสะท้อนใกล้ๆ

ฉันพยายามจะไม่มองที่นั่น

บางที่อัศวินของฉันจอยู่ในอนาคตของความตายด้วย

ฉันไม่อยากจะเห็นบางคนที่ฉันรู้จักอยู่ในสภาพนั้น

ฉันมองอัศวินของฉันอย่างประหม่า

…{มันไม่เปลี่ยน}

มีเพียงอัศวินของฉันที่ไม่เปลี่ยน

ในเมืองที่ที่ตัวตนของความตายได้เอ่อล้น เขามีสีหน้าที่โง่ๆแบบเดิม และมองฉันอย่างกังวล

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

“อัศวินของชั้น เราจะหนีจากประเทศแห่งไฟตอนนี้เลย!” (ฟูเรีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“แค่ทำมัน! เราจะกลับไปที่โรงแรม เร็วๆเข้า เราจะพานักเวทย์-ซังและนักรบ-ซัง และไปจากที่นี่” (ฟูเรีย)

“ด-เดี๋ยว เดี๋ยว เธอหมายถึงอะไรนั่น?” (มาโกโตะ)

ฟูเรียซักที่ตื่นตกใจกระทันหันเริ่มพูดเกี่ยวกับการออกจากประเทศแห่งไฟ

ผมพยายามจะให้เธอใจเย็นลง และฟังที่เธอจะพูดอย่างชัดเจน

-เธอเห็นอนาคตที่ผู้คนของประเทศแห่งไฟจะตายในไม่นาน

-เหตุผลที่ไม่ทราบได้

-ไม่รู้ว่าผมจะไปติดกับมันด้วยมั้ย

-อย่างไรก็ตาม มันอันตรายที่จะอยู่ในประเทศแห่งไฟ

นั่นเห็นได้ชัดว่าเป็นส่วนสำคัญของมัน

“เจ้าหญิง มาปรึกษาโซเฟียก่อนเถอะ” (มาโกโตะ)

“…ได้เลย แต่วิ่งหนีทันทีนะ โอเคมั้ย?” (ฟูเรีย)

“โอเค” (มาโกโตะ)

เรากลับไปที่โรงแรมที่เจ้าหญิงอยู่

เดชะบุญ มันหลังจากที่ออราเคิลแห่งไฟได้จากไปแล้ว ผมเลยอธิบายอนาคตที่ฟูเรีย-ซังเห็นให้กับเธอ

ได้ยินเรื่องราวของผม เจ้าหญิงโซเฟียทำสีหน้าที่ซับซ้อนแต่เธอพูดนี่ด้วยความมุ่งมั่น

“ประเทศแห่งไฟควรจะมีผู้ใช้ตาทิพย์ด้วย ดังนั้นมันยากที่จะคิดว่าพวกเค้าไม่ได้เตรียมการเลยซักนิด แต่…มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะบอกพวกเค้าเกี่ยวกับมัน” (โซเฟีย)

“คนที่เธอจะบอกเรื่องนี้ด้วยคือโอราเคิลแห่งไฟ?” (มาโกโตะ)

งันเราต้องรีบไล่ตามเธอ

“ไม่ มันจะดีกว่าที่จะบอกผู้มีอำนาจทางทหารที่ดูแลเรื่องการปกป้องประเทศแห่งไฟ ฮิโร่มาโกโตะ ได้โปรดมาด้วย ชั้นจะแนะนำนายให้กับนายพลของประเทศแห่งไฟ” (โซเฟีย)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

พูดถึงแล้ว ซา-ซังได้หลับอยู่ที่เตียง ผมเลยไม่ได้ปลุกเธอขึ้นมา

ผมได้ยินเสียงหายใจที่มั่นคงได้

ลูซี่ที่สมควรจะดูแลซา-ซังได้นอนอยู่ที่เตียงเดียวกันกับซา-ซัง

พวกเธอสนิทกันดีจริงๆ

แมวดำได้ขดตัวอยู่ใกล้ๆ ณ เวลาหนึ่ง

เธอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ

ผมมุกหน้าไปที่ปราสาทของเกรทคีด ด้วยเจ้าหญิงโซเฟียที่นำทางไป

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเป็นปราสาทแบบนั้นของเกรทคีธ

ต่างจากปราสาทที่ยิ่งใหญ่ของไฮแลนด์ และปราสาทที่เรียบร้อยแต่งดงามของโรเซส

ถ้าให้ผมอธิบายมันทื่อๆ มันเป็นป้อมปราการที่หยาบคาย

เชิงเทินทำจากคอนกรีตหน้าที่ขยายสูงและกว้าง ดั่งดูถูกเรา

เมื่อเราเข้าไป ทุกคนคือคนทางทหารที่ใส่ชุดเกราะ

พวกเขาทั้งหมดได้หลังตรงและเดินอย่างเป็นระบบ

เมื่อพวกเขาเห็นเรา พวกเขาจะทำความเคารพตลอด

แต่พูดให้แม่นยำกว่านั้น กับเจ้าหญิงโซเฟียนะ

(มันหายใจไม่ออก…) (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียและผม ด้วยกันกับผู้คุ้้มกันอัศวินของเธอ ได้ถูกนำลึกเข้าไปในปราสาท

ที่เราได้ถูกพาไปไม่ใช่ห้องประชุมของราชา แต่เป็นที่เหมือนห้องประชุมขนาดยักษ์

เราเข้าหาชายหนวดดำตัวใหญ่ ที่นั่งอยู่ลึกที่สุดในห้อง

เมื่อเขาเห็นเจ้าหญิงโซเฟีย ชายยืนขึ้นจากเก้าอีกและก้มหัวของเขา

“ผมรู้สึกมีเกียรติที่เจ้าหญิงโซเฟียได้มาจนถึงที่นี่เพื่อเยี่ยมเยือนเรา”

“นายพลทาริสก้า ขอบคุณที่มอบเวลาให้เราแม้ว่าจะมาเยี่ยมเยีนกระทันหัน” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียได้ทักทายสั้นๆกับผู้ชายที่เธอเรียกว่านายพล

นายพลทาริสก้า…คนที่มีตำแหน่งสูงที่สุดในผู้คนที่มีอำนาจทางทหารของประเทศแห่งไฟ

“ยินดีที่ได้รู้จัก ฮีโร่-โดโนะ ผมเป็นคนที่ดูแลทหารของประเทศแห่งไฟ ทาริสก้า”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมทากัตซูกิ มาโกโตะ ท่านนายพลผู้เยี่ยมยอดทาริสก้า” (มาโกโตะ)

ผมทำอย่างเดียวกันกับเจ้าหญิงโซเฟียและก้มหัวของผม

ผมได้ถูกบอกหลายอย่างเกี่ยวกับเขาก่อนหน้านี้

เขาเป็นพ่อของฮีโร่ไฟ โอลก้า โซล ทาริสก้า

และเขาเป็นคนที่ {น่าจะ} เป็นคนส่งฮีโร่ไฟไปโจมตีเรา

“และ อะไรพาคุณมาในโอกาสนี้? ผมได้ยินว่ามันเป็นข้อมูลที่เร่งด่วน” (ทาริสก้า)

“ใช่ สหายของฉันที่มีตาทิพย์ และฉันได้ถูกบอกว่ามีอันตรายได้เข้าหาประเทศแห่งไฟ” (โซเฟีย)

“โฮฮ่ห์…” (ทาริสก้า)

นายพลยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปมาก

ผมไม่รู้แค่ว่าเขาคิดอะไร

“‘ตาทิพย์’ นั้นเป็นไปได้มั้ยว่าหมายถึงออราเคิลแห่งความมืดที่เป็นสหายของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-โดโนะ?” (ทาริสก้า)

เจ้าหญิงโซเฟียกลืนน้ำลายเบาๆ

งั้นเขาก็รรู้เกี่ยวกับออราเคิลแห่งความมืด

ยังไงซะ ทั้งหมดเพราะเขาเป็นทหารสูงสุดของที่นี่

เขาดูเหมือนเขามีทีมเก็บของมูลหรืออะไรบางอย่าง

“…มีความจำเป็นต้องตอบสิ่งนั้นมั้ย?” (โซเฟีย)

“ไม่ การตอบสนองนั้นมันเพียงพอแล้ว” (ทาริสก้า)

โซเฟีย-ซัง นั่นในทางปฏิบัติแล้วพูดว่าใช่นะ

เหล่าชายที่อยู่รอบนายพลไม่พูดอะไร

พวกเขาน่าจะไม่พูดอะไรจนกว่าจะถูกสั่งโดยนายพล

อย่างไรก็ตาม เมื่อชื่อของออราเคิลแห่งความมืดได้ขึ้นมา พวกเขาแสดงสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรและดูถูกอย่างชัดเจน

(พวกเราไม่ได้ถูกตอนรับมากขนาดนั้นเลย หือห์) (มาโกโตะ)

เราอุส่าห์มารายงานมันนะ

“เจ้าหญิงโซเฟีย เราซาบซึ้งสำหรับการเตือน การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ได้มาถึง และมีคนมากมายได้รวมกันที่เมืองหลวง เราจะเพิ่มการดูแลรักษาความปลอดภัยของเรามากขึ้นไปอีก” (ทาริสก้า)

“…อย่างนั้นเหรอ ยังไงซะ ถ้าอย่างนั้น เราจะขอตัวที่นี่” (โซเฟีย)

มันดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียไม่มีเจตนาจะอยู่ที่นี่นาน เธอสรุปการสนทนา

ผมตามเธอ และผมได้ถูกพูดจากข้างหลัง

“ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ ผมขอโทษสำหรับความหยาบคายของลูกสาวของผม” (ทาริสก้า)

“ไม่ ผมไม่ถือ เธอแข็งแกร่ง อย่างที่คาดกับฮีโร่ของประเทศแห่งไฟ” (มาโกโตะ)

“เธอเป็นม้าที่ดุร้ายที่ไม่ฟังใครเลยน่ะ คุณเห็นมั้ย” (ทาริสก้า)

ผมควรจะพูดว่า ‘นั่นไม่จริง’ ที่นี่มั้ย?

หรือเขาได้บอกใบ้ว่ามันเป็นคำสั่งของเขา?

(ชั้นไม่รู้) (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียและผมได้ออกจากปราสาทเกรทคีธ

◇◇

เราได้กลับมาจากปราสาทเกรทคีธ กินอาหารเย็น และผมฝึกคนเดียวในห้องของผม

ฟูเรีย-ซังพูดว่าเธอรู้สึกไม่ดีและปิดตัวของเธออยู่ในห้อง

ผมไปดูว่าเธอทำอะไร แต่เธอได้บอกว่าไม่ให้ผมเข้าไป

ผมยังไม่ได้ไปตรวจ ซา-ซังและลูซี่เลย

ผมได้สร้างแมวตัวเล็กๆด้วยเวทมนตร์น้ำ และให้มันเล่นกับซุย

“ทากัตซูกิ-คุง”

คนที่เคาะประตูแล้วเขามาคือซา-ซัง

{ทันทีที่เธอเข้ามา ผมรู้สึกถึงลมกระโชกพัดอย่างรุนแรง}

“ได้มั้ย?” (อายะ)

“ด-ได้…มันโอเค” (มาโกโตะ)

ระหว่างที่ผมพูดอย่างนั้น ผมได้ตกใจซา-ซัง

รูปลักษณ์ภายนอกเธอไม่เปลี่ยน

เธออยู่ในรูปแบบมนุษย์แบบเดิมของเธอ

ถ้ามันเป็นอย่างที่ฟูจิยังได้พูด เธอควรจะกลับไปที่เลเวล 1

แต่กระนั้น ผมได้รู้สึกถึงแรงกดดันที่ท่วมท้น เหมือนผมได้เผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจหรือมังกรโบราณ

พูดยังไงดี…มันเหมือนดั่งว่าความรู้สึกของความกลัวได้ทรงพลังยิ่งขึ้น

นี่คือวิวัฒนาการ?

“มีอะไร ทากัตซูกิ-คุง ทำหน้าแปลกๆนั่น” (อายะ)

“ไม่ ไม่มีอะไร ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นกับลูซี่?” (มาโกโตะ)

ผมพูดนี้เหมือนกับผมพยายามจะเปลี่ยนหัวเรื่อง

“เธอพูดว่า ฟู-จังดูไม่เหมือนว่าจะรู้สึกดี เธอเลยไปเพื่อตรวจดูฟู-จัง” (อายะ)

“เข้าใจแล้ว…ดูเหมือนเธอรู้สึกไม่ดีตั้งแต่ตอนกลางวัน” (มาโกโตะ)

คนนั้นเองบอกว่ามันเป็นเพราะการใช้ตาทิพย์ใช้พลังจิตใจมาก ดังนั้นมันเหนื่อย

มันแค่สีผิวสีตัวของเธอดูค่อนข้างแย่ และมันทำให้ผมกังวล

ในทันทีนั้น ซา-ซังจับมือผมแน่น

ความรู้สึกเย็นปกคลุมมือผม

“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง ออกไปข้างนอกกันเถอะ แค่เราสองคน” (อายะ)

ซา-ซังหัวเราะแหย่ๆ แต่เธอดึงแขนผมและกระโดดออกจากหน้าต่าง

(เดี๋ยว เฮ้ย! นี่มันชั้น 3!) (มาโกโตะ)

ซา-ซังและผมตอนนี้อยู่กลางอากาศ

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord