เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 30 ฟูจิ-ยังมีฮาเร็มอิเซไก
30 ฟูจิ-ยังมีฮาเร็มอิเซไก
“ตรงนี้โอเคมั้ย”
“ได้, นั่นคือที่ฟูจิ-ยังบอกชั้น” (มาโกโตะ)
ทุ่งหญ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยหญ้า เมื่อออกมาจากประตูใหญ่ทางทิศตะวันออกของมักกาเรน
ผมบอกฟูจิ-ยังว่าผมจะไปที่ลาเบรินทอส, และเขาบอกอย่างแข็งขันว่า: “‘งั้นปล่อยวิธิขนส่งไว้ให้ชั้น!”
เขาบอกผมว่าให้ไปเจอเขาตอนเที่ยง, ดังนั้นผมจึงมารอด้วยกันกับลูซี่, แต่มันไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมา
“เค้าพลาดเวลาออกเดินทางรึเปล่า?” (ลูซี่)
“แต่มันยังเหลือ 5 นาทีถึงเวลานัดนะ, รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
“แต่นายก็รู้, ถ้าเค้าเตรียมรถม้าให้เรา, มันจะประหลาดที่เค้ายังไม่มาก่อนหน้านี้นะ” (ลูซี่)
“ใช่” (มาโกโตะ)
ผมไม่เห็นอะไรแบบนั้นในทุ่งหญ้าที่วิสัยทัศน์ดี
“ยังไงซะ, ฟูจิ-ยังเป็นคนธุระเยอะ, เค้าอาจจะมีธุระฉุกเฉินมาก็ได้—โอ้?” (มาโกโตะ)
“หึ้ห์?”
รอบๆเรามืดขึ้นมาในทันใด
บางอย่างที่ใหญ่ต้องปรากฏขึ้นมาบนหัวเรา
“เอออ๋?!” (ลูซี่)
ลูซี่ส่งเสียงออกมา
“…ว้าว” (มาโกโตะ)
มันเป็นเรือขนาดยักษ์
ใบเรือใหญ่ถูกพัดด้วยลม, และโป่งมาก ลำเรือสีขาวอาบแสงตะวันดูงามสง่า
มันลอยอยู่บนฟ้า
“เรือบิน?!” (ลูซี่)
“เฮ้, ลูซี่, เรือในโลกนี้บินได้เหรอ, หือห์” (มาโกโตะ)
“ไม่ได้ เรือบินเป็นอะไรที่คนในราชวงศ์เท่านั้นที่มี…” (ลูซี่)
ลูซี่มองขึ้นไปอย่างงงงวย
ฟูจิ-ยังมีอะไรที่มีเฉพาะราชวงศ์?
นั่นบ้าไปแล้ว
“ย้าฮฮฮฮฮู้!”
บางคนกระโดดลงมาจากเรือ?!
ผมสงสัยว่านั่นอาจจะทำให้กระดูกหัก, แต่คนนั้นลงพื้นอย่างนิ่มนวล
เท่ โครต
“นีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)
“ท่าน-ทากัตซูกิ, ท่าน-ลูซี่, พวกเรามารับแล้ว” (นีน่า)
“ฟูจิ-ยังอยู่ไหนล่ะ?” (มาโกโตะ)
“เขาอยู่บน-เรือ—อ๊ะ! เดี๋ยว, นั่นมันอันตราย!” (นีน่า)
แม้แต่ฟูจิ-ยังก็กระโดดลงมา?
แต่เขาไม่ได้ลงพื้นอย่างธรรมชาติเหมือนนีน่า-ซัง, เขาดูเหมือนจะใช้ไอเท็มเวทมนตร์เพื่อลอยลงมา
เขาลงพื้น
“นี้มันเรือที่งามสง่าลำนึงเลย” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ! ใช่มั้ย? ใช่มั้ย? ชั้นคิดว่าจะทำให้นายตกใจ, ชั้นจึงเก็บมันเป็นความลับ ท่าน-ทักกิ และ ท่าน-ลูซี่คือผู้โดยสารคนแรก-เดสุ โซ!” (ฟูจิวาระ)
“ว้าว! เราไปที่ลาเบรินทอสด้วยสิ่งนี้ได้, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ชั้นรู้สึกไม่ค่อยดี ที่ให้นายทำเพื่อเรามากขนาดนี้” (มาโกโตะ)
“พูดอะไรน่ะ?! เรือนี้ใช้พลังงานจากคริสตัลเวทมนตร์ที่ยักษ์เพื่อนนายมอบให้, ท่าน-ทักกิ! ถ้าไม่มีนั่น, เรือนี่ก็คงจะไม่เสร็จ-เดสุ โซ!” (ฟูจิวาระ)
“เข้าใจแล้ว, งั้นมันใช้นั่น” (มาโกโตะ)
เขายุ่งมากเมื่อเร็วๆนี้, และมันเป็นเพราะเขาสร้างเจ้านี่, หือห์
ขณะที่เรากำลังมีการสนทนาที่มีชีวิตชีวา, มีคนได้มาจากเมือง
ยังไงซะ, แน่นอนว่าพวกเราโดดเด่น
จากผู้คนที่มารวมตัว, ผู้หญิงที่งามผู้หนึ่งได้เดินออกมาจากรถม้าที่ดู-ราคาแพง
เธอเข้าไปหาฟูจิ-ยังและทักทายเขา
“ท่าน-ฟูจิวาระ, ยินดีด้วยกับการสร้างเรือบินจนสำเร็จค่ะ”
“โอ้! ต้องขอบคุณความช่วยเหลือของคุณครับ, ท่าน-คริสเตียน่า, ที่เราสามารถทำมันสำเร็จ ผมสัญญาว่าจะใช้เรือนี่นำการพัฒนาเมืองมาสู้มักกาเรนต่อไป” (ฟูจิวาระ)
“เชื่อถือได้จริงๆค่ะ อีกอย่าง, โปรดเรียกฉันว่าคริส” (คริส)
“ไม่ ไม่, นั่นมันเป็นเกียรติมากไปสำหรับพ่อค้าอย่างผมครับ” (ฟูจิวาระ)
“พูดอะไรน่ะ? อย่าพูดเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้ากันซิคะ” (คริส)
พวกเขาดูเหมือนจะพูดคุยกัน
คนรู้จักของฟูจิ-ยัง, หือห์
“เฮ้, ลูซี่, ที่พูดอยู่กะฟูจิ-ยังนั่นใครอ่ะ?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? นายไม่รู้หรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)
ลูซี่มองผมเหมือนจะพูด ‘เจ้านี่เอาจริงเรอะ?’
คุณบอกผมแบบนั้นได้, แต่ผมไม่รู้สิ่งที่ผมไม่รู้
ผมบอกได้ว่าเธอเป็นพวกชั้นสูง
“เธอเป็นลูกสาวคนที่สองของขุนนางศักดินาของมักกาเรน, คริสเตียน่า มักกาเรน เธอมีเป้าหมายไปที่นาย-ท่าน, เป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจ” (นีน่า)
นีน่า-ซังพูดสิ่งนี้ด้วยอารมณ์ที่ไม่ดี
โฮ่ห์, ลูกสาวของขุนนางศักดินา
แล้วนีน่า-ซังเห็นได้ชัดว่าอิจฉา
“ฟูจิยัง-ซัง เป็นคนที่มีคอนเนคชั่นเยอะจริงๆ!” (ลูซี่)
ลูซี่ประทับใจโดยไม่บอกกล่าว
“นาย-ท่าน, ไม่ใช่เวลาจะออกเดินทางแล้วเหรอ?” (นีน่า)
นีน่า-ซังรีบขึ้นมา
“โออ้, ใช่ ถ้างั้น, ท่าน-คริส, มาคุยกันต่อเมื่อผมกลับมานะครับ” (ฟูจิวาระ)
“ค่ะ, ฉันรอคอยที่จะฟังเรื่องราวของคุณที่นั่นนะคะ” (คริส)
ลูกสาวของขุนนางศักดินาจับมือของฟูจิ-ยังและยิ้ม
“นาย-ท่าน~, ไปกัน” (นีน่า)
และนีน่า-ซังดึงแขนเขา
“นีน่า-ซัง, ฉันปล่อยท่าน-ฟูจิวาระไว้ในความดูแลของคุณนะคะ” (คริส)
ณ เวลานั้น, คริส-ซังพูดกับนีน่า-ซังด้วยรอยยิ้ม
“แน่นอนค่ะ, ชั้นจะไม่ให้ {ใคร} แตะต้องเค้าเลย” (นีน่า)
นีน่า-ซัง ยิ้มตอบกับคริส-ซัง
“”ฟุฟุฟุฟุ””
ดูผิวเผิน, มันดูเหมือนพวกเขายิ้มด้วยใจ
ผมมองไม่เห็นหน้าของฟูจิ-ยังจากตรงนี้
ผมสงสัยว่าคนที่รับความนิยมแบบนี้ทำหน้าแบบไหน
เขามีฮาเร็มอิเซไก
“งั้น, ลูซี่, ไปกัน” (มาโกโตะ)
“ได้, ชั้นจะรอคอยมันนะ!” (ลูซี่)
พวกเราขึ้นไปบนเรือบิน
◇◇
“อุว้าาา, สูงจัง~ สูงจัง~”
ลูซี่อยู่ที่ส่วนปลายของเรือและกางแขนออกกว้าง, รับลมไปทั้งตัวของเธอ
ไททานิค?
ไม่ใช่นั่นอันตรายเหรอ?
“ท่าน-ลูซี่! มันอันตรายที่จะยืนใกล้ๆขอบเรือนะ” (นีน่า)
นีน่า-ซังมาเตือนเธอจริงๆ
ผมเอนไปพิงราวจับ, เพลิดเพลินกับการเดินทางบนท้องฟ้านี้
ลมมันรู้สึกดี
“นั่งรู้สึกเป็นไง, ท่าน-ทักกิ?” (ฟูจิวาระ)
“พอมาคิดว่านายจะได้การบินสำหรับขนส่งตั้งแต่เมืองเริ่มต้น, นั่นน่าประทับใจ” (มาโกโตะ)
“มันเป็นไปไม่ได้ในเกมอาร์พีจีปรกติ, ใช่มั้ย?” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังพูดสิ่งนี้ระหว่างหัวเราะเล็กๆ
แต่นี่เป็นความจริงจากการทำงานหนักของฟูจิ-ยัง
“อีกอย่าง, ใครขับเรืออ่ะ?” (มาโกโตะ)
“กะลาสีที่ชั้นจ้างมาสำหรับเรือบินน่ะ เธอเป็นกึ่งสัตว์มีปีก, ใช่มั้ย?” (ฟูจิวาระ)
มันแน่นอนว่ามีคนหนึ่งที่มีปีกข้างหลังของเธอ
อีกอย่าง, พวกเขาทั้งหมดเป็นสาว
“ไม่, มันแค่บังเอิญนะ-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
“ฟูจิ-ยัง, โกหกมันไม่ดีนะ, รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ, ชั้นก็เป็นคนที่จ้างผู้หญิง” (ฟูจิวาระ)
เค้าแฉมันออกมาง่ายๆ
“นายชอบสาวๆจังหือห์, ฟูจิ-ยัง, แม้ว่านายจะเป็นที่นิยมกับคริส-ซังเมื่อกี้นี้” (มาโกโตะ)
แม้ว่าเราจะกลัวความจริงที่ว่าเราไม่มีโชคเรื่องผู้หญิงเลยในโรงเรียนมัธยม
เขาเปลี่ยนไป
ฟูจิ-ยังส่งสีหน้าหยาบๆ
“นั่นคือที่มันซับซ้อน” (ฟูจิวาระ)
จากที่ฟูจิ-ยังพูด, ขุนนางศักดินามีลูกสาว 3 คน, และผู้สืบทอดตำแหน่งยังไม่ได้ถูกตัดสินใจ
“มันไม่ปรกติหรอถ้าคนโตสุดจะสืบทอดมันน่ะ?” (มาโกโตะ)
“มันขึ้นอยู่กับตระกูล ขุนนางศักดินาของมักกาเรนนั้น ดูเหมือนว่าจะทำให้คนที่พัฒนามักกาเรนมากที่สุดเป็นผู้สืบทอด” (ฟูจิวาระ)
“เข้าใจแล้ว, แล้วคริส-ซังอยากได้รับความสำเร็จ, เธอจึงอยากจะสนิทกับนาย, ฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)
“เธอมีเป้าที่ความสำเร็จของนาย-ท่าน! มันเป็นนาย-ท่านที่ลือกันว่าความสำเร็จมากกว่าขุนนางศักดินา” (นีน่า)
นีน่า-ซังโดดเข้ามาในบทสนทนา
เธอต้องฟังเราด้วยหูที่ยาวของเธอแน่
พอมาคิดแบบนี้, ลูซี่ และ นีน่า-ซังมีหูที่ดี, ดังนั้นผมต้องระวังสิ่งที่ผมพูด
“ในตอนที่ทำเรือบิน, ไม่ไม่ใช่แค่สร้างมัน, แต่เราต้องรักษาเส้นทาง, แล้วเราต้องไปคุยกับคนที่มีสิทธิ์กับเส้นทางนั้นๆ, ไม่งั้นเราจะไม่สามารถทำธุรกิจกับมันได้” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังเกาหัวระหว่างที่อธิบายสิ่งนี้กับเรา
“แต่ต้องขอบคุณความเจ็บปวดที่ทำการเตรียมการพวกนั้น, เราสามารถสร้างความจริงที่เป็นเรือบินโดยสารแรกของทวีป” (นีน่า)
นีน่า-ซังพูดด้วยความตื่นเต้น
“ยังไงก็ตาม, ตอนนี้เราได้ติดค้างผู้หญิงคนนั้นก้อนโต…” (นีน่า)
“ท่าน-นีน่า, เธอไม่ควรพูดไม่ดีเกี่ยวกับผู้อุปถัมภ์ของเรานะ” (ฟูจิวาระ)
“นายลำบากแฮ๊ะ” (มาโกโตะ)
ทั้งในทางธุรกิจและทางผู้หญิง
“เฮ้, เรือนี้ชื่ออะไรเหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่สับหัวข้อสนทนาและถามสิ่งนี้
“ฟุฟุฟุ, ถามได้ดี!” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังต้องอยากเปลี่ยนหัวข้อ, เขาเต็มที่กับมัน
“ชื่อของเรือนี่คือเซนต์เคนอน! ปีกสีขาวที่เดินทางผ่านท้องฟ้าของทวีป-เดสุ โซ!” (ฟูจิวาระ)
“เฮฮฮ๋ห์, นั่นชื่อเพราะนา!” (ลูซี่)
“อย่างที่คาดไว้กับนาย-ท่าน” (นีน่า)
ลูซี่และนีน่า-ซังชื่นชมเขา
เซนต์เคนอน, หือห์
มันคงจะเป็นชื่อที่เขานำมาจากตัวเอกของเกมจีบสาวที่ฟูจิ-ยังชอบ, เซนต์เคนอน
เมื่อผมคิดแบบนั้น, ตาของฟูจิ-ยังสบกับของผม
เขารู้สึกกระอักกระอ่วนนะนั่น
“นั่นชื่อเพราะนะ” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ, นั่นไม่โอเคแล้วเหรอ?” (ฟูจิวาระ)
ผมคิดจริงๆว่ามันเป็นชื่อที่ดี
“เรือนี้ไม่ถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์เหรอ?” (ลูซี่)
“เหตุผมที่เราทำเรือบินขนาดนี้มันเป็นเพราะ มันจะถูกใช้เป็นเรือผูโดยสารในอนาคต, ดังนั้นมันจำเป็นต้องมีพื้นที่ด้วย, แต่พวกเราทำในขนาดที่แม้แต่ไวเวิร์นและกริฟฟอนก็ไม่อาจโจมตีมันได้” (ฟูจิวาระ)
เข้าใจแล้ว
“แต่มังกรล่ะ?” (มาโกโตะ)
สุดยอดของมอนสเตอร์คือมังกรผู้ไม่รู้จักความกลัว, และพวกมันทำลายทุกสิ่ง, คือที่ผมได้ยินมา
“พวกเราหลีกเลี่ยงพื้นที่ของมังกรในเส้นทางเรา เราได้ร่ายเวทมนตร์ป้องกันไปทั้งเรือ, และเรามีนักสู้อยู่ในกะลาสีกึ่งปีก ถ้าเราถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์, เราสู้กลับได้” (ฟูจิวาระ)
“โออ้, นายคิดมาหมดแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมพักผ่อนได้อย่างสบายใจซิแบบนี้
“นานแค่ไหนกว่าจะไปถึงลาเบรินทอส?” (ลูซี่)
“ประมาณวันนึง เราจะไปถึงพรุ่งนี้เช้า” (ฟูจิวาระ)
“ว้าว, มันต้องใช้ 1 อาทิตย์เพื่อไปที่นั่นจากมักกาเรนโดยรถม้า” (ลูซี่)
“ทั้งหมดเพราะพวกเราไปทางตรงได้โดยไม่มีสิ่งกีดขวาง มันจึงธรรมดา-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังพูดอย่างภาคภูมิใจ
“มา งั้น, ชั้นจะแสดงรอบๆเรือให้ดู! ชั้นได้เตรียมอาหารเย็นอย่างดีด้วยคืนนี้” (ฟูจิวาระ)
“เยยยยย้!” (ลูซี่)
ลูซี่ตื่นเต้นเหมือนเด็ก
พูดจากใจ, ผมก็อยาจทำตัวร่าเริ่งเหมือนกับเธอ
พวกเรามีความสุขไปกับการเดินทางบนท้องฟ้าที่สั้น
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
