เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 66 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับฮีโร่ - novel-lucky

66 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับฮีโร่

เลนเนิร์ด เออร์ โรเซส

นี่เป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน, แต่แม้แต่ผมก็รู้จักชื่อนั้น

มันคือชื่อของเจ้าชายคนแรกของโรเซส

เด็กผู้ชายที่สวยที่ลักษณะเหมือนเจ้าหญิงโซเฟีย

เขามีเสื้อผ้าที่ต่างออกไป, เขาจะผ่านแม้ว่าจะมองเป็นสาว

“ชั้นเริ่มแรกแล้วควรจะสู้กับมังกรต้องห้ามที่ลาเบรินทอสเนื่องจากชั้นเป็นฮีโร่…ชั้นรู้สึกขอบคุณมากที่นายกำจัดมันแทนที่ชั้น” (เลนเนิร์ด)

เขาก้มหัวเล็กน้อย

ฮีโร่น้ำแข็ง

อีกชื่อหนึ่งของเจ้าชายเลนเนิร์ด

แม้ว่าอย่างนั้น, เพื่อเป็นฮีโร่ที่ต้องช่วยโลกแม้ว่าเขาจะยังเด็ก มันต้องลำบากแน่

“มันโอเค, เลโอ คนพวกนี้ได้รับการตอบแทนที่ถูกต้องแล้วนายไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น” (โซเฟีย)

“…”

ยังไงซะ นั่นก็จริง, แต่…มันไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นต่อหน้าพวกเรา, ใช่มั้ย?

“นายยังแค่ 9 ขวบ มันโอเคที่จะปล่อยเรื่องของลาเบรินทอสให้นักผจญภัย” (โซเฟีย)

9 ขวบ? ไม่ใช่ว่าเขายังอยู่ประถมอยู่เหรองั้น?

คำพูดที่หยาบคายของเจ้าหญิงโซเฟียไม่กวนใจผมอีกต่อไป

ผมไม่คิดว่าจะให้เด็กคนนี้สู้กับมังกรต้องห้ามด้วย

“เน่-ซามะ <พี่สาว>! พี่ทำเหมือนผมเป็นเด็กแบบนี้ตลอด, แต่แม้ผมจะสามารถทำอะไรแบบนี้ได้อย่างน้อยที่สุด” (เลนเนิร์ด)

พูดอย่างนี้เสร็จ, เขาเริ่มสวด

ที่สวดคือ

“เวทมนตร์น้ำ: [มังกรน้ำ]!” (เลนเนิร์ด)

โออ้, ไม่ใช่นั่นเวทมนตร์น้ำระดับเหนือกว่าเหรอ?

มันอาจจะดูหยาบเล็กน้อย, แต่มังกรน้ำขนาดยักษ์ปรากฏขึ้น

มันดูเหมือนเจ้าชายเลนเนิร์ดเป็นผู้ใช้เวทมนตร์น้ำ

“นั่นเป็นยังไง, เน่-ซามะ?! ผมก็สู้ได้” (เลนเนิร์ด)

“…เข้าใจแล้ว ครั้งหน้าที่มังกรต้องห้ามปรากฏขึ้น, ชั้นจะให้เธอเข้าร่วม, ด้วย โปรดหยุดเวทมนตร์ได้แล้ว” (โซเฟีย)

“ค-ครับ” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเล็นเนิร์ดควบคุมมังกรน้ำ…แต่มันดูอันตราย

“โวววว้ห์”

มันกรน้ำผ่านไปใกล้ๆอัศวินผู้คุ้มกันเก่า

เขาพยายามมากเพื่อจะหลบมัน, แต่มันคงไม่เจ็บขนาดนั้นถ้าเกิดมันโดน, รู้มั้ย

หมัดที่ตั้งใจของซา-ซังจะเจ็บมากกว่า 100 เท่ากว่านั้น

“ฮ-เฮ้, มันจะโอเคมั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่จิ้มหลังผม

มังกรน้ำอาจจะดูฉูดฉาด, แต่แม้ว่ามันจะโดนคุณ, มันแค่ทำให้คุณเปียก

แต่ยังไงซะมันจะส่งคุณบินค่อนข้างไกลด้วยนะ

“อึก, ผมควบคุมมันยังได้ไม่ดี…” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดตื่นตกใจ

หืม…เค้าแค่โยนมังกรน้ำลงไปในน้ำหรืออะไรบางอย่างไม่ได้เหรือ? คือที่ผมคิด, แต่การควบคุมเวทมนตร์ของเขาแย่

เจ้าหญิงโซเฟียมองผม

เธอจะบอกให้ผมช่วย?

(นี่มัน…) (มาโกโตะ)

นี่มันอีเว้นท์ที่เรียกว่า ‘เพิ่มความชอบ’ ที่ฟูจิ-ยังเรียก

ผมไม่ใช่ผู้เล่นเกมจีบสาว, ดังนั้นผมบอกไม่ได้

มาลองมันกันก่อนตอนนี้

“ขออภัยนิดนึงครับ” (มาโกโตะ)

พูดแบบนี้, ผมวางมือลงบนไหล่เจ้าชาย

(จังหวะเดียวกัน…) (มาโกโตะ)

ผมไม่ได้ทำจังหวะเดียวกันตั้งแต่เวลาที่ผมถูกไหม้ผ่านลูซี่, แต่มันไปได้สวย

ผมนำการควบคุมเวทมนตร์น้ำมาจากเจ้าชายเลนเนิร์ด

มังกรน้ำที่สั่นๆ เมื่อกี้นี้ตอนนี่ว่ายบนอากาศอย่างราบรื่น

“ว-ว้าว…” (เลนเนิร์ด)

ผมได้ยินเสียงของเจ้าชาย

หืม, แต่ก่อนอื่นคุณควรจะสำนึกที่ว่าคุณไม่สามารถควบคุมเวทมนตร์ของคุณได้ก่อนนะ

ยังไงซะ, เราก็พูดถึงเด็กประถมอยู่นี่ มันช่วยไม่ได้

ข้อสรุปที่ผมไปถึงหลังจากที่คิดว่าจะทำยังไงกับจำนวนน้ำมากมายที่เจ้าชายสร้างคือ…

“[นกน้ำมากมาย]” (มาโกโตะ)

ผมเปลี่ยนรูปร่างของมังกรน้ำไปสู้นกน้ำเป็นหมื่นตัวและให้มันกระจัดกระจายไป

นกน้ำเวทมนตร์จำนวนมหาศาลบินออกมาจากปราสาทที่สวยงาม

ใช่, ค่อนข้างเป็นภาพที่สวย ผมพอใจ

“ฟุว้าาาาา” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดทำเสียงเหมือนที่ลูซี่ทำแล้วปากได้เปิดกว้าง

หลังจากนั้นเขามองผมด้วยตาเป็นประกาย

“น-นั่นมันยอดเยี่ยม! แค่นั่นเป็นเวทมนตร์อะไรน่ะก่อนหน้านี้น่ะ?!” (เลนเนิร์ด)

ม่ายอ่ะ, ผมแค่ทำอะไรก็ตามแต่ มันเรียกไม่ได้ว่าเป็นเวทมนตร์หรอก…

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, ขอบคุณที่ช่วยเลโอ…จะวางมือลงบนไหล่เขาอีกนานเท่าไหร่?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียชี้มันออกมาด้วยเสียงที่ต่ำ

“อ-อ๊ะ, ขอโทษ” (มาโกโตะ)

ผมแยกมือออกทันที

ตาของเจ้าหญิงโซเฟียยังเย็นชา

ความชอบเพิ่มขึ้นมั้ย? ผมไม่รู้สึกเรื่องนั้นเลย

“งั้น, พวกเราไปแล้ว…” (มาโกโตะ)

ไปที่เมืองกันเถอะ

“ด-เดี๋ยว, ได้โปรด! เราคุยกันต่ออีกซักพักไม่ได้เหรอ, มาโกโตะ-ซัง?!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดจับมือผม

เจ้าชายมองผมเหมือนลูกสุนัข ผมแค่มองข้ามมันไปไม่ได้

ผมเหลียวมองผู้ปกครองของเขา, โซเฟีย

“เลโอ, งั้นถ้าแนะนำพวกเขาไปรอบๆปราสาทโรเซสล่ะ? นายต้องไม่ออกจากปราสาทนะ, โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)

“ครับ!” (เลนเนิร์ด)

เราจบที่การสำรวจปราสาทด้วยเจ้าชายที่เป็นผู้นำทาง

แต่แน่นอนว่า, มันมีผู้คุ้มกันมากับเขาด้วย, นะ

เจ้าหญิงโซเฟียอ่อนโยนกับน้องชายเขาเหรอ?

◇◇

เจ้าชายเลนเนิร์ดนำทางเราไปสู้ สวนลอยฟ้าโรเซส, โบสถ์ใหญ่ ห้องทานอาหารของปราสาทราชวงศ์, และอีกหลายที่

เหตุผลที่มันถูกเรียกว่าเป็นเบอร์หนึ่งของปราสาทที่สวยที่สุดในทวีป การตกแต่งและการก่อสร้าง, สวนดอกกุหลาบ; พวกมันถูกสร้างขึ้นอย่างยอดเยี่ยม

แล้ว, เจ้าชายเลนเนิร์ดยังถูกพูดด้วยตามทาง

สำหรับผู้คนที่ทำงานในปราสาท, เจ้าชายเลนเนิร์ดเหมือนกับไอดอล, และทุกคนทักทายด้วยรอยยิ้มที่กว้าง

ยังไงซะ, ทั้งหมดนี่เพราะเจ้าชายเลนเนิร์ดน่ารักด้วย ผมเข้าใจได้

ที่ผมไม่เข้าใจคือชื่อเสียงของเจ้าหญิงโซเฟีย

เจ้าหญิงโซเฟียนั้น…เป็นที่นิยม ถึงระดับหนึ่ง

ชื่อเล่นของเธอในประเทศแห่งน้ำคือเจ้าหญิงรูปแกะสลักน้ำแข็ง

มันเห็นได้ชัดว่าหมายความว่าเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งและสวยงามเหมือนรูปแกะสลัก

ดูเหมือนความไม่เป็นมิตรของเธอเป็นที่รู้จักทั่วไป, แต่เจ้าหญิงโซเฟียนั้นขยัน

ถ้าหมู่บ้านเกิดภัยพิบัติขึ้น, เธอจะไปที่นั่น

ถ้าเกิดข้อพิพาทขึ้นในเมืองใดเมืองหนึ่ง, เธอจะไปไกล่เกลี่ยมัน

เธอจะปริจาคให้ผู้คนที่หิวโหย; มอบงานให้คนที่ต้องการมัน

เจ้าหญิงทำงานอย่างไม่หลับไม่นอนเพื่อผู้คนในประเทศแห่งน้ำ

นั่นคือชื่อเสียงของเธอในปราสาทโรเซสจากคนทำงาน

เจ้าชายอยู่กับเราด้วย, แต่ดังนั้นมันอาจจะมีการเยินยอใส่ไปด้วยนะ

แต่ผู้คนพูดคุยกับเจ้าหญิงโซเฟียด้วยความรักและความเคารพ

ผมไม่รู้สึกว่ามันมีการโกหกอยู่ในนั้น

แต่มันมีปัญหาเกี่ยวเน่-ซามะนะ เธอประเมินคนด้วยการมองเพียงครั้งเดียว แล้ว, เธอยังขยันเกินไป, ถึงจุดที่ว่าลูกน้องตามไม่ทัน ยังไงซะ, แต่นั่นก็บอกเกี่ยวกับปัญหาหลายๆอย่างนะ” (เลนเนิร์)

เพราะสิ่งนั้น, เธอได้พลาดในการหาผู้คนมีความสามารถมากมาย, หือห์

ใช่, เธอประเมินผมว่าไร้ค่าตั้งแต่การมองทีแรก

“เพื่อนของมาโกโตะ-ซัง, โอกาดะ-ซังและคิตายามะ-ซังได้วางมือลงบนแม่บ้านมากเกินไปจนเน่-ซามะจบที่การโยนพวกเขาออกไป…” (เลนเนิร์ด)

เฮ้ย! พวกนั้นทำอะไรน่ะ?

ไม่ใช่ว่าโอกาดะ-คุงมีแฟนแล้วเหรอ?

คิตะยามะนั้น…ใช่, เสือผู้หญิง

“ฮ่าาห์, ทั้งหมดเพราะพวกนั้นขาดความเหมาะสมด้วย” ซา-ซังถอนหายใจ

“อายะ, เธอรู้จักพวกเขาเหรอ?” (ลูซี่)

“พวกเค้าเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าน่ะ, แต่พวกเค้าจะเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนชั้นในเลย” (อายะ)

“อึก! ช่างสกปรก!” (ลูซี่)

ทั้งหมดเพราะลูซี่-ซังเป็นพวกซีเรีนสเมื่อมันเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์

แต่นั่นควรจะมีพวกที่ถูกพาตัวไปโดยประเทศแห่งน้ำนอกจากโอกาดะกับคิตะยามะ, แต่มันไม่มีใครเหลือแล้ว

“กำลังทหารของโรเซสต่ำที่สุดในทวีป…” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดหัวเราะอย่างเศร้าสร้อย

ประเทศแห่งน้ำไม่ได้มีทหารมาก, และเมื่อพวกเขามีปัญหาเกี่ยวกับมอนสเตอร์มันมีประวัติศาสตร์ที่บอกว่าพวกเขาจะพึ่งนักผจญภัย, อัศวินแห่งแสง, และทหารรับจ้างจากประเทศแห่งแสง

แต่ตอนนี้ทุกคนรีบเพิ่มจำนวนทหารของพวกเขา ในการเตรียมการที่จะสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่จะฟื้นคืนชีพ

เจ้าหญิงโซเฟียเห็นได้ชัดว่าหาคนมีทักษะอย่างหมดหวัง, แต่ดูเหมือนผลมันจะย้อนกลับ

“แต่มันคงจะทำให้ชั้นสบายใจถ้านักเวทย์ที่เชื่อถือได้อย่างมาโกโตะ-ซังมาอยู่กับพวกเรานะ” (เลนเนิร์ด)

โอ้, พยายามจะกล่อมผมนั่น

เมื่อผมถูกมองจากสายตาลูกสุนัขที่อาจถูกมองผิดเป็นสาวสวย, มันทำผมสั่น

“ชั้นเป็นแค่นักเวทย์ฝึกหัด มันช่วยไม่ได้” (มาโกโตะ)

“ฝึกหัด…? แต่นายเพิ่งควบคุมเวทมนตร์ระดับเหนือกว่าเมื่อกี้นี้เองนะ” (เลนเนิร์ด)

“ทุกคนทำแบบนั้นได้ถ้าความเชี่ยวชาญสูง” (มาโกโตะ)

“อย่างนั้นเหรอ…” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดใจตกลงต่ำ

“ไม่ใช่ทุกคนจะทำอย่างนั้นได้…” (ลูซี่)

ผมได้ยินเสียงโต้ตอบจากลูซี่ เมิน