เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 69 ลูซี่ และ ซาซากิ อายะ คุยกัน

69 ลูซี่ และ ซาซากิ อายะ คุยกัน

-มุมมอง ลูซี่-

“ชั้นจะออกไปล่าก็อบลิน”

มาโกโตะพูดสิ่งนี้ตั้งแต่แรกในตอนเช้า

ช่างกระทันหัน

“ลูซี่, ซา-ซัง, จะทำอะไรล่ะ?” (มาโกโตะ)

เขาชวนพวกเราด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น

“ชั้นว่าชั้นผ่านดีกว่า ชั้นจะไปเดินรอบๆเมือง” (อายะ)

ฉันไม่พลาดความจริงที่ว่ามาโกโตะทำสีหน้าเศร้าเมื่ออายะปฏิเสธ

“ชั้นก็จะไปช้อปปิ้งในเมือง” (ลูซี่)

ฉันจบที่การปฏิเสธมันไป

มันเป็นโอกาศของฉันที่จะได้อยู่ตามลำพังกับมาโกโตะ

“ได้! ชั้นจะผจญภัยคนเดียว!” (มาโกโตะ)

พึมพำเหมือนเสียใจอยู่, มาโกโตะออกไปอย่างเร็ว

“เฮ้, ลูซี่-ซัง, อยากไปที่ไหน?” (อายะ)

อายะถามสิ่งนี้เหมือนกับมันปรกติที่เราจะออกไปด้วยกัน

“ค่าเฟ่ที่มีเค้กอร่อยๆ, มั้ง?” (ลูซี่)

มันมีบางอย่างที่ฉันอยากจะคุยกับอายะ

กับแค่เราสองคน

◇◇

ฉันไปด้วยกันกับอายะในที่อย่างร้านเสื้อผ้าและร้านเครื่องประดับ

กินอาหารเที่ยงที่ร้านพาสต้า

และนั่นมีสวนเล็กๆ, เราจึงซื้อเครื่องดื่มและตัดสินใจจะพักที่นั่น

ฉันมองด้าน-ของของอายะผู้ที่ดื่มน้ำผลไม้จากแก้วที่ใหญ่

(น่ารัก…) (ลูซี่)

ตาสีเกาลัดและลักษณะท่าทางที่เหมือนสัตว์เล็กๆ

ภาพที่เธอแกว่งขาบนม้านั้นนันเหมือนกับ-เด็ก

(ถึงอย่างนั้นเธอแข็งแกร่งเท่ากับฮีโร่ นั่นมันไม่แฟร์เลย…) (ลูซี่)

แต่ยังไงซะ, มันดูเหมือนเธอจะใช้เวทมนตร์ไม่ได้

ถ้าเธอใช้เวทมนตร์ได้, เธอควรจะอย่างมากถูกจดจำว่าเป็นฮีโร่

ในแง่ของสถานะนักผจญภัย, มันคงจะเป็นระดับที่สูงที่สุดโอริคัลคุม

แนวหน้าของปาร์ตี้เราและกำลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุด

บางคนที่จำเป็นสำหรับเรา

“เฮ้, ลูซี่-ซัง” (อายะ)

เหมือนว่าเธอกับลังจะพูดเรื่องทั่วไป, อายะพูดกับฉันด้วยท่าทีที่เป็นธรรมชาติ

“การแต่งงานของฟูจิวาระ-คุงมันน่าตกใจนะ, ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?” (อายะ)

ม-มันมาแล้ว

เรื่องเกี่ยวกับการแต่งงานของฟูจิยัง-ซัง, ผู้ที่เป็นบางคนที่อยู่ในโลกเดียวกับพวกเขา

“ช-ใช่, มีภรรยาสองคนค่อนข้างช็อกนะ, ไม่ใช่เหรอ?” (ลูซี่)

ขุนนางมนุษย์ที่มีภรรยาหลายคนนั้นไม่ใช่เรื่องหายาก

นี่ทำไมถึงเป็นเรื่องที่เชื่อมต่อไปยังหัวข้อหลัก

“ชั้นสงสัยว่าทากัตซูกิ-คุงคิดยังไงกับมัน” (อายะ)

“เค้าบอกว่าเค้าโล่งใจ นีน่า-ซังและคริส-ซังเข้ากันได้แล้วตอนนี้” (ลูซี่)

“อ่ะฮ่าฮ่า, ชั้นก็รู้สึกแบบเดียวกัน” (อายะ)

พูดยังไงดีล่ะ, มันเหมือนว่ามันหายใจยากอยู่ตลอดเวลา

อาหารเช้าวันนี้, เราในที่สุดก็ได้กินในบรรยากาศที่สงบ

ฉันคิดว่านั่นเป็นเรื่องดี

“…มีคนใกล้ตัวตกหลุมรักคนคนเดียวกันมันค่อนข้างลำบากนะ, ไม่ใช่เหรอ?” (อายะ)

“…ใช่” (ลูซี่)

คำพูดนั้นที่อายะพึมพำออกมา…ทำอากาศเปลี่ยนมัน

นี่มันเป็นเรื่องนั้น, ไม่ใช่เหรอ?

เธอพูดเรื่องคนอื่นอยู่, ไม่ใช่เหรอ?

“เธอคิดยังไงเกี่ยวกับการมีภรรยาสองคนล่ะ, ลูซี่-ซัง?” (อายะ)

“เอลฟ์อยู่ในหลักการที่ว่าแต่งงานกับแค่คนคนเดียว” (ลูซี่)

“แต่ชั้นบอกว่าลูซี่-ซัง, นะ” (อายะ)

การพูดมันแบบนั้นทำฉันโมโหเล็กน้อย

“เธอล่ะ, อายะ?” (ลูซี่)

“ในโลกของชั้น, มันไม่มีใครที่จะมีสามีภรรยาได้หลายคน มันคือกฎหมาย” (อายะ)

“แต่ชั้นถามเรื่องเธอนะ, อายะ” (ลูซี่)

มันได้กลายเป็นการต่อสู้ที่พยายามจะพูดเหนือกว่าอีกคน

แต่คำถามของอายะมันไม่แฟร์ตั้งแต่ทีแรก

ตาของเราสบกัน

เรามองกันซักพักหนึ่ง

“ชั้นสงสัยว่าทากัตซูกิ-คุงคิดยังไง” (อายะ)

อีกครั้งที่เธอเบนประเด็น

ไม่, นี่เป็นประเด็นหลัก

“มาโกโตะบอกว่าเค้าโอเคกับภรรยาคนเดียว” (ลูซี่)

“แต่บางทีเค้าอาจจะเหมือนกับฟูจิวาระ-คุง ผู้ชายเห็นได้ชัดว่าชอบฮาเร็ม, รู้มั้ย?” (อายะ)

“มาโกโตะไม่เหมือนอย่างนั้น” (ลูซี่)

“เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับทากัตซูกิ-คุงเหรอหื้อห์, ลูซี่-ซัง” (อายะ)

คำพูดนั้นทำฉันรำคาญเล็กน้อย

“เธออยู่กับมาโกโตะมามากกว่า 4 ปี, ไม่ใช่เหรอ, อายะ? ออา, ชั้นเทียบกับนั่นไม่ได้หรอก” (ลูซี่)

“เออ๋? เทียบกับชั้นในเรื่องอะไร? เธอไม่สมเหตุสมผลเลยนะ, ลูซี่-ซัง” (อายะ)

“เธอแหละที่ไม่สมเหตุสมผลที่นี่อายะ เธออยากจะพูดอะไรแน่?” (ลูซี่)

“ไม่มีอะไร” (อายะ)

“เข้าใจแล้ว, ไม่อยากจะพูดมันเหรอ, หื้อห์” (ลูซี่)

“อะไรล่ะ?” (อายะ)

“ใครจะรู้” (ลูซี่)

“……”

“……”

เมื่อถึงเวลาที่เราสังเกต, เราสองคนจ้องกันและกันบนม้านั่งที่แคบๆ

(เอ๋? มันกลายมาเป็นอย่างนี้ได้ยังไง…?) (ลูซี่)

◇◇

-มุมมอง ซาซากิ อายะ-

อ-เอ๋?

ทำไมมันออกมาเป็นแบบนี้

นั่นลูซี่ซังจ้องฉันเขม็งตรงหน้าของฉัน

แม้ว่าหน้าเธอจ้องหน้าก็ยังสวย

เธอสวยกว่าแม้กระทั่งเบอร์หนึ่งและเบอร์สองในชั้นเรียน, โยโกยามะ ซากิ-จัง และ คาวาโมโตะ เอริ-จัง (ความคิดเห็นของฉัน)

(ฮ่าาห์, ชั้นเทียบไม่ได้เลย) (อายะ)

หัวใจฉันหนักอึ้ง

พวกพ้องคนแรกของทากัตซูกิ-คุง, รักทากัตซูกิ-คุง, และเป็นสาวเอลฟ์ที่สวยงามอย่างมาก

แม้ว่าเธอจะเป็นนักเวทย์ที่มีศักยภาพที่หน้าทึ่ง, เวทย์มนตร์ของเธอนั้นขาดทักษะ, และเธอพึ่งหลายสิ่งกับทากัตซูกิ-คุง, นั่นทำให้แต้มเธอเยอะ

(ทั้งหมดนี่ทากัตซูกิ-คุงชอบช่วยเหลือคนอื่นด้วย) (อายะ)

มันเหมือนกับว่าคุณปล่อยเธอไว้ไม่ได้

มันเป็นแบบที่ทากัตซูกิ-คุงชอบ

นั่นมันไม่แฟร์เลย

ยังไงก็ตาม, ฉันควรจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดีล่ะ

มันเหมือนกับว่าฉันไปกระตุ้นมัน, ใช่มั้ย

แม้ว่าฉันควรจะพูดด้วยความใจเย็นมากกว่านี้…

“……”

“…..”

ออุห์…

ฉ-ฉันควรทำอะไรดี?

ฉันอยากจะวิ่งหนี!

แต่ฉันต้องไม่หนี!

“อายะ-ซามะ, ลูซี่-ซามะ, ช่างบัญเอิญที่มาเจอกันตรงนี้”

นีน่า-ซังปรากฏตัว! โล่งใจหน่อย

ดูเหมือนนีน่า-ซังก็อยู่ในระหว่างการช้อปปิ้ง

“ชั้นไปช้อปปิ้งมากับอายะนิดหน่อยน่ะ” (ลูซี่)

“ใช่ ใช่! ช้อปปิ้งกับลูซี่-ซัง มันถึงเวลาที่เราต้องกลับแล้ว, คิดว่าอย่างนั้นมั้ย?” (อายะ)

“ใช่, อายะ! ป่ะ!” (ลูซี่)

“มากับเราสิ, นีน่า-ซัง!” (อายะ)

พวกเราอยู่ในจังหวะเดียวกันอย่างสมบูรณ์แบบ

“อ-โอเค…?” (นีน่า)

นีน่า-ซังงงขณะที่เธอพยักหน้า

◇◇

พวกเราสามคนเดินบนทางที่กลับไปสู่โรงแรม

“เฮ้, นีน่า-ซัง, เมื่อเธอแต่งงาน, เธอจะเป็นขุนนางด้วยมั้ย?” (อายะ)

เมื่อนั่นเกิดขึ้น, มันจะดีกว่ามั้ยถ้าเปลี่ยนวิธีเรียกเธอ?

“หืมม, ชั้นก็สงสัย มันไม่เหมือนกับว่าชั้นอยากจะเป็นขุนนางนะ ชั้นแค่อยากจะเป็นภรรยาของดาร์ลิ่ง” (นีน่า)

เธอเรียกเค้า ด-ดาร์ลิ่ง

ดีจัง

“เธอได้ดีอ่ะ, นีน่า-ซัง” (ลูซี่)

ลูซี่พูดมันออกมา

ฉันอิจฉาไปไม่ได้มากกว่านี้

แต่ฉันได้ยินว่านีน่า-ซังเป็นห่วงเรื่องอะไรจนกระทั่งตอนนี้ ในเวลาที่ฉันเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากเธอ

นั่นทำไมฉันถึงอวยพรให้การแต่งของนีน่า-ซังจากก้นบึ้งของหัวใจ

ระหว่างที่ฉันคิดเรื่องนั้น…

“ไม่ใช่เธอสองคนจะแต่งกับทากัตซูกิ-ซามะเหรอ?” (นีน่า)

นีน่าซังโยนความเห็นที่เป็นระเบิดด้วยรอยยิ้มบนหน้าเธอ

““หือห์?””

เสียงของลูซี่-ซังซ้อนกับของฉัน

“ชั้นพูดกับคริสเมื่อเจ้านี้ ว่าการแต่งงานของพวกเธออาจจะมาก่อนของเรา การแต่งงานของขุนนางเห็นได้ชัดว่าใช้เวลาเตรียมการเยอะน่ะ” (นีน่า)

“อ-อย่างนั้นเหรอ” (อายะ)

“ด-ดูเหมือนจะงานยุ่งนะ” (ลูซี่)

ลูซี่-ซังและฉันตอบด้วยการหัวเราะแห้งๆ

ระหว่างทางกลับหังจากนั้น, เธอพูดเกี่ยวกับเหตุการณ์แห่งความรักตั้งแต่ต้นจนจบ

“ถ้างั้น, ชั้นจะไปที่ของดาร์ลิ่งละ” (นีน่า)

นีน่า-ซังกระโดดขึ้นบันได

การกระโดดแต่ละครั้งขึ้นบันไดไป 5 ก้าว…อย่างที่คาดกับกระต่าย

เป็นอีกครั้งที่ฉันอยู่ตามลำพังกับลูซี่

เมื่อฉันมองไปด้านข้าง, ตาเราสบกัน

“…ขอโทษเรื่องก่อนหน้า” (อายะ)

“เหมือนกัน, ขอโทษ นั่นชั้นทำผิดน่ะ” (ลูซี่)

“ไม่…ชั้นก็เหมือนกัน” (อายะ)

เราแปะมันกลับคืนมาได้

แต่ฉันรู้สึกเหมือนว่าทิ้งเรื่องไว้โดยไม่แก้ไขเหมือนแบบนี้จะไม่ดี

“มาคุยเป็นการเป็นงานครั้งต่อไปเถอะ” (อายะ)

“ใช่, ครั้งต่อไป” (ลูซี่)

เราจะคุยมันอย่างถูกต้อง

ทั้งหมดเพราะพวกเราเป็นสมาชิกปาร์ตี้

◇◇

“มันไม่มีก็อบลิน…”

ทากัตซูกิ-คุงเดินกลับมาก่อนอาหารเย็นและบูดบึ้งนิดหน่อยซึ่งมันน่ารักเล็กน้อย

◇◇

-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปตอนเช้า-

งานหลักของนักผจญภัยคือการกำจัดมอนสเตอร์

ผมได้ฝึกมาตลอดเวลาหลังๆ, แต่ผมต้องเอาความคมของการเป็นนักผจญภัยกลับมา…คือที่ผมพยายามจะทำเท่ห์, แต่…

“…ไม่มีมอนสเตอร์เลย” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่แค่ก็อบลิน…ไม่มีแม้แต่หนูยักษ์หรือกระต่ายมีเขา

ผมอยู่ที่ป่าเล็กๆที่ทะเลสาบแห่งหนึ่ง

มันคล้ายกับป่าที่ใกล้กับมักกาเรนนิดหน่อย

นั่นทำไมผมถึงคิดว่ามันจะมีเหยื่อที่นี่…

จริงๆอ่ะ?

“งั้นลูซี่และซา-ซังก็พูดถูก…?” (มาโกโตะ)

มันดีที่ว่าผมไม่ได้พาพวกเขามากับผมด้วย

ผมจะทำพวกเขาเสียเวลากับผม

ไม่มีทางเลือกนอกจากฝึกเวทมนตร์น้ำกับน้ำของทะเลสาบชิเมอิ*

*TLN ชิเม เปลี่ยนเป็นชิเมอิ ผมอ่านผิด

เมืองหลวงของโฮรันและมักกาเรนมีทะเลสาบระหว่างกัน

ผมฝึกต่อไปซักพักหนึ่งและ…

“…ทากัตซูกิ มาโกโตะ, หือห์”

ผมได้ยินเสียงจากข้างหลัง

เมื่อผมหันไป, อัศวินผู้คุ้มกันเก่าที่ซา-ซังจัดการยับเยินอยู่ที่นั่น

เดี๋ยว ไม่, ที่โดนจัดการคือลูกน้องของเขา

“นายมีวิธีฝึกที่ประหลาด”

ผมยืนอยู่บนน้ำและเล่นกับฝูงของนกที่สร้างจากน้ำในทะเลสาบ

มันต้องการสมาธิจำนวนมาก, ดังนั้นมันเพิ่มความเชี่ยวชาญผมมากมาย, และมันเป็นวิธีที่ผมใช้บ่อยที่สุด หลังๆมานี่

“จริงๆแล้วชั้นอยากจะล่าก็อบลินนะ” (มาโกโตะ)

ผมพึมพำสิ่งนี้, และเขาหัวเราะใส่ผมหลังจากทำสีหน้าตกใจ

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า, เมืองหลางของประเทศเรามีบาเรียที่ขับไล่มอนสเตอร์ มันไม่มีทางที่ก็อบลินจะสามารถมาใกล้ที่นี่ได้”

“พูด…อะไรนะ?” (มาโกโตะ)

ผมสะดุ้งด้วยความช็อก

เป็นอย่างนี้ได้ยังไง

งั้นผมก็ล่าก็อบลินในเมืองหลวงไม่ได้สิ!

“งั้นมีมีจุดหมายอะไรที่อัศวินมาลาดตระเวนแถวนี้ล่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมลองตอบโต้

“เจ้างั่ง! ลดการ์ดลงเพราะสิ่งนั้นจะหมายถึงชีวิต มันยังมีโจรและพวกทำผิดกฎหมาย การลาดตระเวนรายวันของเราทำให้พวกนั้นไม่โผล่ขึ้นมา”

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

แรงจูงใจของเขาน่ายกย่อง

แต่นิสัยเขายังต้องหวังอีกเยอะ

“ชั้นมาที่นี่หลังจากดได้รับรายงานว่ามีนักเวทย์ประหลาดที่นี่, แต่…มันเป็นนาย, หือห์ อย่าทำคนกลัวนักซี่”

อุ้บส์ ผมโดนรายงาน, หือห์

ผมใช้เวทมนตร์ในความรู้แบบเดียวกับมักกาเรน

มาระวังกับเวทมนตร์ที่เด่นๆกันเถอะ

อัศวินผู้คุ้มกันเก่าหันหลังและกำลังจะจากไป…

“ประเทศแห่งน้ำโรเซสพึ่งพานักผจญภัยอย่างหนักเมื่อมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการปราบมอนสเตอร์ ชั้นขอขอบคุณนายที่ออกมาเพื่อล่าก็อบลินเมื่อนายมาที่เมืองหลวง”

“โอเค…” (มาโกโตะ)

นี่มันอะไรกระทันหันน่ะ?

“ขอโทษกับทั้งหมดที่ชั้นทำ”

เขาขอโทษด้วยเสียงที่เบา

เอ๋? ซึนเดเระ*เหรอ?

TLN รูปแบบตัวละครที่ปากไม่ตรงกับใจ พูดว่าไม่ชอบแต่จริงๆแล้วชอบ

หลังจากที่เห็นช่วงเวลาซึนเดเระที่หายากของคนแก่ -ที่ผมจริงๆแล้วไม่ดีใจ- ผมกลับไปที่โรงแรม

ลูซี่และซาซังเห็นว่าไปช้อปปิ้งทั้งวัน

“ทั้งสองคนเข้ากันได้ดีจัง” นีน่า-ซังพูดด้วยรอยยิ้ม

ผมควรจะไปกับพวกเขา

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน