เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 71 เมืองหลวงที่เผาไหม้ (1)

71 เมืองหลวงที่เผาไหม้ (1)

“นี่มันหมายความว่าอะไร? ควรจะมีบาเรียรอบๆเมืองหลวงนี่, ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

เสียงที่สงบของเจ้าหญิงโซเฟียก้องอยู่ในสถานที่จัดงานที่เสียงดัง

“ก-เกี่ยวกับเรื่องนั้น, มอนสเตอร์ได้ปรากฏในเมืองอย่างกระทันหัน! เหตุผลคือไม่ทราบ เรากำลังให้ความสำคัญไปที่การอพยพผู้คนครับ”

“ขอความช่วยเหลือจากสมาคมนักผจญภัยทันที บอกพวกเค้าว่าเราจะให้รางวัลไม่ใช่แค่ผู้ที่กำจัดมอนสเตอร์ได้, แต่ยังรวมถึงการช่วยเหลือคนในเมือง ถ้าพวกเค้าลังเล, บอกพวกเค้าว่าเราจะมอบรางวัลเป็น 1.5 เท่ามากกว่าปรกติ”

“ครับ! จะทำเดี๋ยวนี้ครับ!”

เจ้าหญิงโซเฟียออกคำสั่งทันที

โออ้! เธอทำงานเร็ว

“ให้อัศวินในปราสาทราชวังศ์สู้กับมอนสเตอร์และช่วยผู้คน” (โซเฟีย)

“เน่-ซามะ! ผมจะไปด้วย!” (เลนเนิร์ด)

“…เข้าใจแล้ว ชั้นจะให้เธอทำงานกับชั้น” (โซเฟีย)

มันดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยเต็มใจกับคำพูดของเจ้าชายเลนเนิร์ด

เธอน่าจะไม่ต้องการทำให้น้องชายของเธอตกอยู่ในอันตราย

แต่เธอไม่สามารถแค่ให้ฮีโร่ซ่อนขณะที่ประเทศตกอยู่ในอันตราย

“ซา-ซัง, ลูซี่, ไปกันด้วยเถอะ” (มาโกโตะ)

พวกเราไม่ได้ข้องเกี่ยวกับสมาคมนักผจญภัยในเมืองหลวง

แม้เป็นแบบนั้น, เราคือนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ

มาหาทางช่วยกัน

“เข้าใจแล้ว!” “ไปกัน!”

ลูซี่และซา-ซังพยักหน้า

“ทักกิ-โดโนะ!”

“ฟูจิ-ยัง, นายต้องอพยพไปพร้อมกับนีน่า-ซังและคริส-ซัง นีน่า-ซัง, ชั้นปล่อยให้เธอนะ!” (มาโกโตะ)

“ได้! ดันนะ-ซามะ <ที่รัก> คริส! ไปกัน” (นีน่า)

พวกเราเริ่มเดินทางไปหาเป้าหมายของเรา

◇◇

เมืองได้ถูกเผาไหม้

ไม่, ควันขึ้นมาจากที่นั่นที่นี่, ดังนั้นมันแค่ดูเหมือนเป็นแบบนั้น

มันไม่ใช่ว่ามันกลายเป็นไฟครั้งใหญ่

ผมสามารถเห็นมอนสเตอร์อาละวาดอยู่ในหลายที่

มันไม่มีมากขนาดนั้น

แม้อย่างนั้น, สำหรับคนที่ไม่ชินกับการพบกับมอนสเตอร์, ความกลัวของเขาค่อนข้างเป็นอะไรบางอย่าง ผมสามารถได้ยินเสียงร้องจากหลายๆที่

“เอ้!” (อายะ)

หมัดของซา-ซังส่งมอนสเตอร์ที่เหมือนโคโบลด์บินไป

“เวทดิน: [กระสุนหิน]!” (ลูซี่)

เวทมนตร์ของลูซี่ปะทะเข้ากับกระหม่อมของหัวออร์คและจบมัน

“โปรดวิ่งมาตรงนี้” (มาโกโตะ)

ผมดึงมือของคนแก่, และนำพวกเขาไปที่ที่ทำหน้าที่เป็นที่พักพิง

…ด้วยการไม่มีน้ำหรือสปิริตรอบๆ, นี่คือทั้งหมดที่ผมทำได้…

ไม่, นี่มันก็งานสำคัญเช่นกัน

“ระวัง, มาโกโตะ!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง! กริฟฟอน!” (อายะ)

ผมหันไปพร้อมกับการตะโกนของลูซี่และซา-ซัง

กริฟฟอนมุ่งหน้ามาทางนี้?!

เอาจริงอ่ะ?

“มันค่อนข้างมีมอนสเตอร์ที่มีปัญหานะนี่!” (มาโกโตะ)

ผมนำมีดออกมา

“ถอยหลังไป!”

อัศวิผู้คุ้มกันเก่าคนแก่กระโดดออกมาจากที่ไหนไม่ทราบได้

*ปัง!*

เขากระแทกกับกริฟฟอนด้วนเสียงที่ดังที่มาคู่กัน

“กุกุกุ…!”

คนแก่ที่แดงฉาดหยุดกริฟฟอน!

ทำได้สวย, คนแก่

“เวทย์น้ำ: [ดาบน้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)

ผมยิงมานาน้อยๆที่ผมได้ปล่อยมันออกมา

‘กกกกกี้’, ตาของกริฟฟอนถูกเจาะทะลุและร้องในความเจ็บปวด

“เวทย์ดิน: [กระสุนหินใหญ่]!”, หินที่ลูซี่ยิงออกมา…

“ฮ่าห์”, และการ[โจมตีสะสมพลัง] ของซา-ซังเจาะทะลุกริฟฟอน

กริฟฟอนไปกระแทกกับบ้าน, และไม่ขยับอีกต่อไป

สองคนนี้น่าทึ่งไปเลย

แม้ว่ามันจะเล็กกว่าตัวก่อนหน้า, พอมาคิดว่าคุณสามารถปราบกริฟฟอน, ที่เรามีปัญหามากในการกำจัดในอดีต, ได้อย่างง่ายดาย

“กัปตัน!” “โอเคมั้ย?!” “ขอบคุณ, นักผจญภัย!”

ลูกน้องของคนแก่ก็มาด้วย

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

ซา-ซังมองดูกริฟฟอน, และดูเหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง

“นี่เป็นตัวที่เราเห็นที่ละครสัตว์, หือห์” (มาโกโตะ)

“มันดูเหมือนมันมีมอนสเตอร์อื่นด้วย” (ลูซี่)

มันจริงที่พวกมันน่วมมาแล้ว, และผมสามารถเห็นซากของชุดละครสัตว์

พวกมันหลุดออกมาจากคณะละครสัตว์

แต่, พวกมันจะอาละวาดพร้อมกันทั้งหมดแบบนี้เหรอ?

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, เคนเห็นมอนสเตอร์นี้มาก่อนเหรอ?”

“มันน่าจะเป็นมอนสเตอร์ของคณะละครสัตว์ที่อยู่ตรงกลางของเมือง” (มาโกโตะ)

“อะไรนะ?! พวกเค้าทำเละเหรอ?! ผู้ฝึกสัตว์ทำอะไรอยู่?!”

“ไปเช็คดูกัน”

ถ้ามันมีคนที่ยังหนีไม่ได้, บริเวณรอบๆเต็นท์คณะละครสัตว์จะอันตรายที่สุด

◇◇

“นี่มันแย่…”

พลาซ่าที่อยู่ตรงกลางเมืองและรอบข้างคือส่วนที่โดนทำลายมากที่สุด

ศพของมอนสเตอร์…และศพของคนที่ขาดเป็นชิ้นๆ

“ต้องเป็นมันทำแน่…”

“อออออออู้!”

เสียงร้องที่สั่นอากาศ

ยักษ์ ยักษ์ที่ใกล้เคียงกับ 10 เมตรในขนาดอาละวาดอยู่

“ไปกัน!”

“““““ได้!”””””

อัศวินได้ตามอัศวินผู้คุ้มกันเก่า

“ลูซี่, เล็งไปที่กระหม่อมที่หัวของเจ้านั้น ซา-ซัง, ชั้นจะจัดการกับการทรงตัวของมัน, ชั้นปล่อยให้เธอเป็นคนปิดฉากมันนะ” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว” “ปล่อยชั้นได้เลย”

มันมีน้ำพุอยู่ที่พลาซ่า

ถ้ามันมีน้ำ…ผมสามารถสู้ได้!

อัศวินที่คนแก่นำทำได้ไม่ค่อยดีในการโจมตีของพวกเขา

การโจมตีของยักษ์นั้นช้า, ดังนั้นมันดูเหมือนพวกเขายังไม่โดนโจมตี, แต่พวกเขาไม่สามารถจัดการกับมันได้

“เฮ้ย, พวกนายนักผจญภัยเหรอ?!” “ไอนั่นต้องเป็นรางวัลใหญ่แน่!” “เราจะช่วย!” “เราจะแบ่งรางวัลกันนะ โอเคมั้ย?!”

นักผจญภัยยังได้มารวมตัวกัน

ดี! เราชนะแล้ว!

(เฮ้, อย่าลดการป้องกันลง) (โนอาห์)

ครับ, เทพธิดา

เอาชีวิตผมไว้เป็นอย่างแรกเหมือนเดิมเลย

“เวทย์ไฟ: [ลูกบอลไฟ]” “เวทย์ไม้: [ดาบลม]” “เวทย์ผสม [อุกกาบาตตก]!”

เวทมนตร์ของนักเวทย์นักผจญภัยและลูซี่ถูกปล่อยไปสู่ยักษ์

การควบคุมของลูซี่ได้ดีขึ้น

ผมเข้าใกล้ยักระหว่างที่คิดสิ่งนี้

ยักษ์ถูกโจมตีด้วยเวทมนตร์และเซไปรอบๆ

ช่างเป็นยักษ์ที่อดทน

ผมร่าย [มังกรน้ำ] ด้วยน้ำจากน้ำพุ, และกระแทกมันเข้าหายักษ์

น้ำตกเป็นสายฝนไปที่อัศวินที่ใกล้กับมัน

“เฮ้ย”, อัศวินคนแก่ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เก็บมันไว้ภายหลัง

ผมใช้ [พื้นน้ำแข็ง] เพื่อแช่แข็งการทรงตัวเดียวของยักษ์รอบๆยักษ์

“โอ้?” การทรงตัวของยักษ์ถูกทำลาย, มันล้มก้นกระแทก

“ตอนนี้ละ” “จัดการมัน!” อัศวินรีบไปหามัน

เงาเล็กๆหยุดอยู่ที่ตรงหัวของยักษ์

มันคือซา-ซัง

ซา-ซังกระโดดหลายเมตรขึ้นไป, จากนั้น, กระโดดอีกครั้งกลางอากาศและทรงตัวต่ำลง, เธอกระแทกการเตะด้วยส้นเท้าไปบนหัวของยักษ์

นั่นมันสกิล[กระโดดกลางอากาศ]?!

*ตั้ม!*

หัวของยักษ์กระแทกกับพื้น, ทำพื้นสั่นสะเทือน, และยักษ์ไม่ขยับอีกต่อไป

พวกเรากำจัดมันได้เหรอ?

“นั่นเป็นไง?!” ทุกคนฉลองในชัยชนะ

“ลูกเตะนั่นสุดยอดไปเลย เธอระดับทองเหรอ?”

“เฮ้, อุกกาบาตตกเมื่อตะกี้, มันเวทมนตร์อะไรกันน่ะ?”

“พวกเธอช่วยได้เยอะเลย เธอคือฮีโร่”

นักผจญภัยและอัศวินล้อมซา-ซังกับลูซี่และมอบการชื่นชมที่สูงให้พวกเขา

สองคนได้อาย, แต่เขาดูมีความสุข

ผมมองจากไกลๆ ขณะที่ใช้ตรวจจับไปกับรอบข้างเพื่อยืนยัน

มันดูโอเคแล้วเหรอ?

ยักษ์ดูเหมือนจะยังหายใจ, แต่มันค่อยๆอ่อนแอลง

มีนักผจญภัยจำนวนหนึ่งป้องกันอยู่, แต่มันดูเหมือนว่ามันจะไม่จำเป็น

อัศวินบางคนตรวจยักษ์เพื่อหาข้อมูล อาจจะเป็นอะไรที่หาได้เฉพาะตอนที่มันยังมีชีวิตอยู่

แสงในตาของยักษ์ค่อยๆจางลงไป

มันควรจะตายในไม่กี่นาที

“นายช่วยได้เยอะเลย”

เมื่อผมสังเกต, อัศวินผู้คุ้มกันเก่าก็มาอยู่ข้างผม

“ทั้งหมดเพราะพวกเขาเป็นสมาชิกปาร์ตี้ที่ชั้นภาคภูมิใจ” (มาโกโตะ)

พวกเขาเสียเวลาไปกับผม

“ไม่, เวทมนตร์ที่ทำให้ยักษ์ลื่น, นั่นมันเวทมนตร์นาย, ใช่มั้ย? ถ้าไม่มีท่าที่ฉลาดนั่น, เราก็คงกำจัดมันไม่ได้”

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

แต่ผมรู้สึกเหมือนลูซี่และซา-ซัง จะสามารถจัดการมันด้วยตัวพวกเขาเองได้นะ

“ทุกคนโอเคมั้ย?”

คนที่ปรากฏขึ้นมาคือเจ้าชายเลนเนิร์ด…และแม้แต่เจ้าหญิงโซเฟียก็มาที่แบบนี้

มันโอเคแล้วสำหรับคุณเหรอที่จะไม่หนีน่ะ?

“ดูเหมือนการปราบมอนสเตอร์ส่วนใหญ่สำเร็จแล้ว ทำได้ดีมาก, ทุกคน” (โซเฟีย)

ผู้คนพยักหน้าพอใจกับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย

เมื่อมองดูเธอแบบนี้, เธอเป็นเจ้าหญิงที่พึ่งพาได้

เธอแม้แต่แสดงตัวในที่ที่อันตราย

“โซเฟีย-ซามะ! ผู้ฝึกสัตว์ที่คณะละครสัตว์ทั้งหมดได้ถูกฆ่า

อัศวินที่ไปสืบเต็นท์รายงาน

ช่างเป็นรายงานที่อันตราย

พวกเขาถูกฆ่าโดยมอนสเตอร์เหรอ?

“ผู้ฝึกสัตว์ถูกตัดโดยอาวุธดาบ มันไม่ใช่การกระทำของมอนสเตอร์

“ค้นหาผู้รอดชีวิตของคณะละคนสัตว์ ให้มั่นใจว่าฟังพวกเค้าในรายละเอียด” (โซเฟีย)

“ครับ!”

ดูเหมือนมันมีเหตุการณ์อยู่ในมือเรา

ผมสงสัยว่าตัวตลกโอเคมั้ย

…ไม่, เมื่อผมคิดย้อนกลับไป, พวกเขาบอกว่ามันจะมีอีเว้นท์ใหญ่พรุ่งนี้

นั่นไม่ใช่น่าสงสัยเหรอ?

ทันทีที่ผมกำลังจะบอกอัศวินคนแก่เอาไว้ก่อน

“แอ่ก!” (มาโกโตะ)

อาการช็อกเหมือนหัวถูกตีด้วยค้อนโจมตีผม

นี่มัน…ตรวจจับ

การปวดหัวนี้…มอนสสเตอร์ระดับภัยพิบัติ?

“มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“มีอะไรเหรอ?” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังวิ่งมาหาผมด้วยความเป็นห่วงกับผมที่จับหัวของผมด้วยความเจ็บปวด

“เกิดอะไรขึ้น, ทากัตซูกิ มาโกโตะ?”

คนแก่ดูเหมือนจะเป็นห่วงด้วย

“มอนสเตอร์ระดับภัยพิบัติ…น่าจะมา…” (มาโกโตะ)

“เอ๋?” “อะไรนะ?!”

แต่จากไหน

นี่ไม่ใช่ลาเบรินทอส

“…เก…ลี…ย…ด…ม…นุษย์…”

เสียงร้อง

นั่น…ยักษ์ยังมีชีวิตเหรอ?

{ใช่นายต้องเกลียดพวกมัน,ใช่มัย? ชั้นเข้าใจนาย ชั้นเข้าใจ}

ผมได้ยินเสียงที่ลึกลับ

เสียงเด็ก, เสียงสาว, เสียงอายุน้อยและนุ่มนวล

“…ชั้…น…ต้อง…การ…พลัง!”

ผมมีความรู้สึกที่ไม่ดี

“ใครก็ได้! ฆ่ายักษ์ซะ!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียตะโกน

อัศวินและนักผจญภัยเคารพเสียงนั่น

{ชั้นจะมอบพลังให้นาย นั่นทำไม, ชั้นจะเอาหัวใจนายไป, โอเคมั้ย?}

เสียงลึกลับพูดต่อ

“ลูซี่, ซา-ซัง, ได้ยินเสียงเหมือน-เด็กนี่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“เอ๋?” (ลูซี่)

เสียงของเด็กเหรอ?” (อายะ)

ไม่มีใครได้ยินมันเหรอ?

“โอออออออออออออออออออออออออออ้!!”

ยักษ์ที่บาดเจ็บใกล้ตายยืนขึ้นอย่างกระทันหัน!

แต่ตัวนั่นอยู่ระหว่างการทรุดลง

ทรุดเหรอ?

ไม่? หนังของมันได้ลอก, และจากข้างใต้มัน, ของเหลวสีแดงอะไรซักอย่างได้ไหลออกมา

ของเหลวที่เหมือนโคลนนั่นหล่นไปบนพื้นและสร้างเสียงที่ไม่ชอบใจและพื้นได้เริ่มละลาย

ละลายเหรอ?

จากความร้อน?

นั่นมัน…ลาวาหรืออะไรซักอย่างแบบนั้น?

ตัวของยักษ์ถูกปกคลุมไปด้วยลาวา, มันเปลี่ยนไปเป็นอะไรอย่างอื่น

ลาวามีบางอย่างขาวๆอยู่ข้างใน…นั่น, กระดูก? มันลอยอยู่ข้างใน

ทำไมกระดูกไม่ละลาย

{ตอนนี้แหละ, ไปต่อต้านโชคชะตาซะ! นายเป็นนักรบผู้กล้าหาญ}

หลังจากนั้น, ผมไม่ได้ยินเสียงเด็กอีก

“ก้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!”

เสียงยังเปลี่ยนจากเสียงที่ต่ำมาเป็นเสียงที่แหลมแสบแก้วหูเหมือนเสียงขูดแก้ว

เสียงนี้…ผมได้ยินที่ไหนมาก่อน

“มังกร…ต้องห้าม…”

เสียงพึมพำของบางคนเข้ามาในหูผม

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน