เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 72 เมืองหลวงที่เผาไหม้ (2)

72 เมืองหลวงที่เผาไหม้ (2)

ตัวได้ปกคลุมไปด้วยลาวาที่เหมือนโคลน, และพื้นผิวของมัน, มันมีกระดูกแหละกระโหลกจำนวนมากลอยอยู่

ร่างที่อาเพศของเขาทำให้ผู้คนที่พบเห็นตะลึง…

“ยักษ์ต้องห้าม…”

ใช่, เสียงร้องและรูปลักษณ์น่าเกลียดนั่นมันคล้ายกับมังกรต้องห้าม

ไม่, นั่นไม่สำคัญตอนนี้

เราต้องกำจัดมัน, หรือเมืองจะเละ

“ลูซี่, ซา-ซัง! …เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมมองไปรอบๆ…และตะลึง

“ก้าาาาาาาาาาาาาาาา!”

เสียงร้องที่ไม่พึงประสงค์ของยักษ์ดังก้อง

อัศวิน, นักผจญภัย, และลูซี่มีสีหน้าที่ซีดและฟ้าด้วยเข่าที่อยู่บนพื้น

“ลูซี่?!” (มาโกโตะ)

ผมวิ่งไปหาลูซี่ผู้ที่สั่นอย่างหนัก

“ช-ชั้น…โอเค…” (ลูซี่)

“มันไม่มีทางจะเป็นอย่างนั้น!” (มาโกโตะ)

ผมจับไหล่ที่สั่นของเธอ

อะไร? มันทำอะไร?

“เสียงของมอนสเตอร์ต้องห้ามมีคำสาปที่ปลูกฝังความกลัว…”

เมื่อผมหันไป, นั่นมีเจ้าหญิงโซเฟียยืนพร้อมกับหน้าที่ซีดเซียว

เธอมีการป้องกันสถานะผิดปรกติเหรอ? เธอไม่ได้คุกเข่าลงเหมือนคนอื่นๆ

แม้อย่างนั้น, ดูเหมือนเธอจะอยู่ในความเจ็บปวด

“ซา-ซัง, เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่, มันดูเหมือนชั้นจะโอเคนะ” (อายะ)

ซา-ซังเป็นลาเมียอาจจะผลน้อยลง

“คุณโอเคมั้ย, มาโกโตะ-ซัง?” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดดูเหมือนจะโอเคด้วย

ยังงไงซะ, ซากุไรคุงก็โอเคด้วยการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา

ฮีโร่คือโกง, ดังนั้นผมไม่ต้องเป็นห่วง

“ชั้นมีสกิลเรียกว่า[โล่งจิต]” (มาโกโตะ)

“…แม้ว่านั่นจะเป็นประเด็น, นายโอเคอย่างสมบูรณ์เลยเหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียถามด้วยความตกใจ

ทั้งหมดเพราะนี่มันการควบที่สองกับมอนสเตอร์ต้องห้าม

“ผมจะจัดการมัน!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดตั้งท่าด้วยดาบที่ส่องแสงสีฟ้า

นั่นมันดาบเวทมนตร์เหรอ?

มันเหมือนว่ามันเป็นอาวุธในตำนานสืบทอดโดยราชวงศ์

“เลโอ…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงที่ปรกติเยือกเย็นมีสีหน้าเป็นห่วง

“[ดาบน้ำแข็ง]!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดเหวี่ยงดาบของเขา, และดาบเวทมนตร์ขนาดยักษ์โจมตียักษ์

โออ้! ว้าว!

มันใหญ่กว่าดาบเวทมนตร์ของยีนสิบเท่า

แผลใหญ่ถูกสร้างไปที่ยักษ์

แต่…

“มันฟื้นฟู” (อายะ)

อย่างที่ซา-ซังพูดแผลได้รักษาทันทีที่มันโดนโจมตี

ผมบอกไม่ได้ว่าเราสร้างความเสียหายได้มั้ยโดยดูจากรูปร่างของมัน

แขนของยักษ์เหวี่ยงไปที่เจ้าชายด้วยเสียงที่ทรงพลังของลมที่กระทบกับแขน, เจ้าชายรีบสร้างระยะออกมา

นั่นมันค่อนข้างอันตราย

“เลโอ!” (โซเฟีย)

“คุห์!” (เลนเนิร์ด)

อีกครั้งที่เขาเหวี่ยงดาบ, แต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิม

เจ้าชายเลนเนิร์ดไม่มีการโจมตีใหญ่ๆเหมือนซากุไร-คุงเหรอ?

เมื่อผมมองไปด้านข้างของผม, ผมสามารถเห็นเจ้าหญิงโซเฟียที่มีสีหน้าเป็นห่วง

หืมม, ไม่เหมือนกับว่าเธอมีไพ่ซ่อนอยู่หรืออะไรซักอย่างนะ?

หือห์

พูดจากใจ, ผมไม่รู้สึกรีบร้อนในใจผมซักพักหนึ่งแล้ว

บางที่อาจเพราะซากุไร-คุงกำจัดมังกรต้องห้ามด้วยการโจมตีทีเดียว

ฮีโร่เป็นอำนาจที่ไม่อาจต้านได้ในโลกนี้

ผมคิดว่าเลนเนิร์ดก็เหมือนกัน

(มาโกโตะ, ฮีโร่แห่งแสงนั้นพิเศษ แต่เลนเนิร์ด-คุงอ่อนแอที่สุดในกลุ่มฮีโร่นะ…) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะส่งความคิดเห็นมา

โอ้…มันเป็นอย่างนั้น

ผมมองไปรอบๆด้วยลูซี่ที่อยู่ในแขนผม

อัศวินและนักผจญภัยอยู่ในความกลัวจากเสียงของยักษ์ต้องห้าม

ซา-ซังขยับได้, แต่เพราะยักษ์ถูกปกคลุมไปด้วยลาวาทั้งตัว, เธอโจมตีเขาด้วยมือเปล่าไม่ได้

แขนของเธอคงจะเละถ้าเธอทำ

การโจมตีของไพ่ตายเราคือฮีโร่น้ำแข็ง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, ไม่มีผลมากนัก

…ไม่ใช่ว่าเราอยู่ในสถานการณ์ลำบากเหรอ?

หมัดของยักษ์มาคู่กับเสียงที่น่ากลัวของลมมากมายได้ถูกปล่อยไปที่เจ้าชาย

นี่มันแย่! เขาหลบนั่นไม่ได้

“เจ้าชาย!”

อัศวินคนแก่ดันเจ้าชายเลนเนิร์ดออกไปและโดนการโจมตีเข้าอย่างจัง

เขาได้ยืนด้วยเข่า, กระนั้น, เข้ายังสามารถขยับได้ด้วยพลังของใจที่แท้จริง?!

คนแก่รับหมัดของยักษ์เต็มหน้า, และเหมือนเขาถูกชนด้วยรถบรรทุก, เขาถูกส่งหมุนไปที่กำแพง, ทะลุเข้าไปในกำแพงและหายไปข้างใน

“ลุง!” (มาโกโตะ)

นั่นมัน…เขาตาย…

มันไม่มีทางที่เขาจะรอดจากนั่น

ห่าเอ๊ย

ผมกัดฟัน, แต่ผมต้องตัดหัวนั่นตอนนี้

ใจเย็น

[โล่งจิต] 99%

อย่าเสียความสงบไป

“ว้าาาาาาาาาาาาาา!!”

บางทีอาจจะเพราะพวกได้ถูกฆ่า, เจ้าชายเลนเนิร์ดสูญเสียความสงบไปและการเคลื่อนไหวของเขาได้กลายเป็นไม่ซับซ้อน

เขาไม่มีสกิลที่ทำให้จิตใจมั่นคงเหรอ?

“เฮ้…ชั้นเห็นว่าตายได้ 4 ครั้งดังนั้น ชั้นควรจะโจมตีแบบอยู่-หรือ-ตายมั้ย?” (อายะ)

ซา-ซังเสนอนี่มา

“…ไม่ ชั้นไม่คิดว่าการโจมตีด้วยมือเปล่าจะได้ผลกับยักษ์ที่มันถูกปกคลุมไปด้วยลาวา” (มาโกโตะ)

มากกว่านั้น, การพุ่งเข้าใส่โดยมีความตายอยู่ในใจ, ผมคงจะอนุญาตมันหรอก

ยักษ์ดูเหมือนจะเริ่มชินกับการโจมตีของเจ้าชายเลนเนิร์ด, มันเปลี่ยนมาเป็นการรุก

แต่ทุกครั้งที่ยักษ์ขยับ, ลาวากระจายไปรอบๆ, มันเปลี่ยนรอบข้างเป็นพื้นที่ของไฟ

เจ้าชายเลนเนิร์ดค่อยๆเสียพื้นที่ที่เอาไว้หนี

ถ้าเป็นแบบนี้, มันแค่เรื่องของเวลาก่อนเขาจะโดนจับ

“ซา-ซัง, ช่วยเจ้าชายเลนเนิร์ด! ใช้หิน, ซาก, หรืออะไรก็ได้, แค่โยนใส่มันให้มันเบนความสนใจออกมาก! ยังไงซะ, อย่าเข้าใกล้มันมาก อย่าให้มันจับเธอได้ไม่ว่ายังไง!” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค ชั้นจะลองดู” (อายะ)

ขอโทษที่ขอให้ทำอะไรอันตราย!

ผมรู้สึกว่าถูกจ้องกระทันหัน, และสังเกตว่าเจ้าหญิงโซเฟียได้มองมาทางนี้

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…เธอทำอะไรซักอย่างได้มั้ย…?” (โซเฟีย)

“เจ้าหญิงโซเฟีย…” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดกับผมด้วยใบหน้าสิ้นหวังเหมือนกับขอพรอยู่

{[คุณจะทำตามคำร้องขอของเจ้าหญิงโซเฟียไหม?]}

{ใช่} ←

{ไม่}

ผมส่วนตัวแล้วอยากจะบอกว่าใช่, แต่…

แต่, ทำยังไงล่ะ?

คิด

มันต้องมี…อะไรบางอย่าง

มีคำใบ้มั้ย?

ไอเท็มที่จะเปลี่ยนสถานการณ์?

ไม่ใช่ว่าจะมีตัวละครช่วยเหลือปรากฏตัวเหรอ?

ถ้าที่นี่เป็นมักกาเรนหรือลาเบรินทอส, ผมจะใช้เวทมนตร์สปิริตได้…

(มาโกโตะ…ใช้เจ้าหญิงโซเฟีย) (โนอาห์)

เอ๋?

เทพธิดา-ซามะ?

ใช้?

พูดอะไรของท่านน่ะ?

ใช้เธอ…หรือนั่นหมายความว่า…

“เจ้าหญิงโซเฟีย! เธอมีเวทย์อะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นยังไม่ได้ฝึกเป็นนักเวทย์, แต่…ชั้นมีสกิลเวทย์น้ำแข็งกษัตริย์ แต่ชั้นใช้มันได้แค่ป้องกันตัวเอง…” (โซเฟีย)

เพียงพอแล้ว

ผมจับมือของเจ้าหญิงโซเฟียโดยไม่ลังเล

“เธอทำอะไรน่ะ?!” (โซเฟีย)

“ขออภัย, ชั้นจะยืมมานาเธอหน่อย” (มาโกโตะ)

{ใช้จังหวะเดียวกัน}

ทันใดนั้น, ผมมีภาพหลอนเหมือนกับผมอยู่ข้างในพายุหิมะที่เยือกแข็ง

มานาที่เย็นและสดชื่นถูกเทมาจำนวนมหาศาลเข้ามาในตัวผม

“อั้ง!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียสงเสียงครางที่เบา

“ซา-ซัง! เจ้าชายเลนเนิร์ด! ถอยครับ!” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว!” (อายะ)

เสียงผมดูเหมือนจะไม่ไปถึงเจ้าชายเลนเนิร์ดแต่ซา-ซังแบกเจ้าชายและออกไปจากทาง

“เวทย์น้ำ: [มังกรน้ำ]!” (มาโกโตะ)

มังกรน้ำแข็งออกมาจากมือผม บินไปสู่ยักษ์ต้องห้าม

เอ๋? มังกรน้ำเปลี่ยนไปเป็นมังกรน้ำแข็ง?

หรือนี่เป็นเพระเวทมนตร์น้ำแข็งกษัตริย์ของเจ้าหญิงโซเฟีย

“ก๊าาาาาาาาาาาา…าา…าาา…”

การโจมตีไม่ไปถึงเลย, แต่ส่วนนั้นส่วนนี้ของตัวยักษ์ได้ถูกแช่แข็ง

การเคลื่อนไหวของยักษ์ฝืดลงเล็กน้อย

โอ้, ดูว่ามันจะได้ผล

ไม่, มันไม่ได้

มังกรน้ำแข็งถูกฉีกโดยยักษ์

“ทา-ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นั่นมันอะไรกันน่ะ?” (โซเฟีย)

“ชั้นใช้เวทย์โดยการใช้จังหวะเดียวกันกับเธอ, เจาหญิงโซเฟีย…มันเจ็บมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ม-ไม่…มันแค่กระทันหันนิดหน่อ—” (โซเฟีย)

“งั้น, ชั้นจะปล่อยอันต่อไป” (มาโกโตะ)

“เอ๋?” (โซเฟีย)

ผมได้รับอนุญาตจากเจ้าหญิง, ดังนั้นผมเพิ่มความแรงของการใช้จังหวะเดียวกัน

มานามากขึ้นกว่าเดิมอีก เริ่มไหลเข้ามาที่ผม

“ฮู้ว!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียสั่นและโค้งไปข้างหลัง

ผมเอามานามามากไปในทีเดียวเหรอ?

“เวทย์น้ำ: ระบำ, [มังกรน้ำแข็งคู่]” (มาโกโตะ)

ครั้งนี้ผมใช้มังกรน้ำแข็งสองตัวโจมตียักษ์

มันฝังเขี้ยวไปที่ยักษ์เหมือนกับพยายามจะกลืนกินมัน

มันดูเหมือนมันสร้างความเสียหายได้ระดับหนึ่ง, แต่…

อย่างที่คาด, มันถูกขยี้โดยยักษ์ในท้ายที่สุด

“หืม, เวทย์ระดับเหนือกว่าขาดไปในการสร้างความเสียหายที่ตัดสินการต่อสู้” (มาโกโตะ)

“…ฮ่าาาห์…ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียหายใจติดขัด

มันอาจจะแย่ถ้าทำจังหวะเดียวกันต่อไปนานๆ

“อ-อืม…ตัวของชั้น…มันร้อน…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียบ่น

“มันเจ็บมั้ย? ได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” (มาโกโตะ)

“ม-ไม่…มันไม่เจ็บ, แต่…” (โซเฟีย)

“ชั้นจะจบมันด้วยอันต่อไป ชั้นจะใส่เต็มพลัง” (มาโกโตะ)

“เอ๋? ไม่ใช่ก่อนหน้านี้เต็มพลังไปแล้—” (โซเฟีย)

{จังหวะเดียวกันสมบูรณ์}

ด้วยความรู้สึกที่เป็นหนึ่งเดียวกับอีกคนหนึ่ง, ผมเข้าไปลึก, ลึกจริงๆในเจ้าหญิงโซเฟีย…

“อื๊อ! อ้างงง!” (โซเฟีย)

แต่เธอส่งเสียงที่ฟังดูเหมือนเจ็บปวดทุกทีนะ

มันไม่เจ็บจริงๆเหรอ?

แต่ขอบคุณสิ่งนั้น, มานาจำนวนมหาศาลไหลเข้ามาสู่ผม

มากกว่านั้น, มันต่างจากมานาที่แปลกของสปิริต, มันใช้งานง่าย

ผมรู้สึกว่าผมทำได้กับมัน

“เวทย์น้ำ: [ยามาตะ โนะ—” (มาโกโตะ)

ไม่, เดี๋ยว มันโอเคที่จะใช้เวทมนตร์น้ำกษัตริย์ในกลางเมืองเหรอ?

มันอาจจะลากนักผจญภัยและอัศวินเข้าไปด้วย

โอเค, มาดัดแปลงมันกัน

“เวทย์น้ำ: [ฟีนิกซ์น้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)

ฟีนิกซ์เริ่มต้นแล้วเป็นเวทมนตร์ไฟกษัตริย์

ผมเปลี่ยนมันเป็นเวทมนตร์น้ำ

(นายทำอะไรบ้าๆไปแล้วนะนี่) (โนอาห์)

เทพธิดาตอบโต้

เฮ้, ผมตั้งสมาธิอยู่นี่, ดังนั้นเงียบก่อนได้โปรด

แต่ขอบคุณมากครับสำหรับคำใบ้ก่อนหน้า!

(ยินดีจ้า~) (โนอาห์)

เวทมนตร์กษัตริย์สมบูรณ์แล้ว

ฟีนิกซ์น้ำแข็งขนาดยักษ์ปรากฏตรงหน้าพวกเรา

โออ้! เท่ห์มาก!

“ไป! กำจัดยักษ์ต้องห้ามซะ!” (มาโกโตะ)

ส่งเสียงร้องที่โหยหวน, มันโจมตียักษ์

“อ-อืม…นี่มันเวทย์ระดับกษัตริย์?” (โซเฟีย)

“มันต้องขอบคุณเจ้าหญิงโซเฟีย” (มาโกโตะ)

ผมยิ้มให้เธอ

พวก, อย่างที่คาดกับบางคนที่มีสกิลเวทมนตร์กษัตริย์

“อ-โอ้…อย่างนั้นเหรอ” (โซเฟีย)

“ดูเหมือนเราจะกำจัดมันได้โดยเร็วแล้ว เห็นมั้ย?” (มาโกโตะ)

ที่ที่ผมชี้ไป, ฟีนิกซ์ได้ข่วนไปบนยักษ์การข่วนของมันฝังลงไปในแขน และปลดปล่อยลมที่เยือกแข็งที่แพร่กระจาย

ตัวของยักษ์ต้องห้ามแข็งลงไปอย่างช้าๆ

ใช่แล้ว, ถึงเวลาจบมัน

“เวทย์น้ำ: [กรงน้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)

ในท้ายที่สุด, ยักษ์น้ำแข็งแกะสลักได้ถูกสร้าง

ยักษ์ได้ถูกแช่แข็งในท่าที่โง่เง่า

ฟีนิกซ์น้ำแข็งเกาะอยู่ข้างบนมัน

มันเป็นภาพที่งดงามทีเดียว

“…มันถูกกำจัดแล้ว?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียถาม

“ชั้นคิดว่ามันจะถูกแช่อยู่ 7 วัน โปรดทำอะไรซักอย่างในเวลาช่วงนั้น” (มาโกโตะ)

ในมักกาเรนที่มีสปิริตมากมาย, ผมจะแช่มันได้ประมาณ 1 ปี

แต่มันเป็นไปไม่ได้ในโฮรันนะ

“…รับทราบ” (โซเฟีย)

“ฮ่าาห์, โล่งใจ” (มาโกโตะ)

ออา, นั่นมันลำบากแฮ๊ะ

“อ-อืม…” (โซเฟีย)

“ขอบคุณ, เจ้าหญิงโซเฟีย” (มาโกโตะ)

“ช-ใช่…อืม…มือเธอ” (โซเฟีย)

“หืม?” (มาโกโตะ)

อ้างเวร! เรายังจับมือกันอยู่

“ขออภัยที่ผมหยาบคาย” (มาโกโตะ)

ผมรีบปล่อยมือเธอ

เจ้าหญิงโซเฟียทำหน้าที่อธิบายยากอยู่ซักพักหนึ่ง, และกลับไปที่หน้าซีเรียสทันที

“ทุกคน, ฟังทางนี้! ยักษ์ต้องห้ามได้ถูกกำจัดแล้ว คนที่ขยับได้, ค้นหาว่ามันมีมอนสเตอร์หลงเหลือมั้ย, แล้วให้คนเมืองอพยพ นักผจญภัย, ถ้าเป็นไปได้, ชั้นขอการสนับสนุนจากพวกนายด้วย” (โซเฟีย)

“ออราเคิล-ซามะ!”

คนที่ตอบคนแรกคืออัศวินผู้คุ้มกันเก่า

เดี๋ยว, เอ๋?!

“ตาแก่, นายยังมีชีวิต?!” (มาโกโตะ)

หลังจากโดนโจมตีโดยยักเนี่ยนะ?

แต่ผมคิดว่าจะไม่เหลือแม้แต่รูปนะ

“ฮ่าฮ่าฮ่า, กับสกิล[การป้องกันที่เข้าไม่ได้, ระดับเหนือกว่า], ระดับการโจมตีเท่านั้นมันเหมือนโดนกัดโดยยุง—กุห์!”

นั่นต้องเป็นยุงที่แข็งแกร่ง

เข้าจบที่การเข่าหล่นไปแตะพื้น

“นายโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมวิ่งไปที่เค้าและจะให้เค้ายืมไหล่, แต่…

“ไม่มีปัญหา ที่สำคัญกว่านั้น, อัศวินที่ขยับได้, พวกเราจะมุ่งหน้าไปช่วยเหลือคนเมือง พวกนายเล็กน้อย, คุ้มกันออราเคิล-ซามะและเจ้าชายไปที่ปราสาท!”

““““““““ครับ!””””””””

ดูเหมือนลูกน้องก็ฟื้นมาได้ด้วย

คนพวกนี้ยอดเยี่ยมไปเลย

แม่ว่าพวกเค้าดูเหมือนจะตายไม่กี่อยู่เมื่อกี้, พวกเขากลับมาทำงาน?

ที่ทำงานนี้อาจจะเป็นแรงงานทาสนิดหน่อยนะ

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเรียกผมด้วยหลังที่หันหาผม

ด้านข้างของเธอ, เจ้าชายเลนเนิร์ดถูกอุ้มมาโดยอัศวิน

เมื่อมองดูเขาแบบนี้, เขานั้นเด็กจริงๆ

ผมสงสารภาระที่หนักอึ้งที่เขามีในการเป็นฮีโร่

“ขอบคุณนายมากสำหรับเมื่อกี้นี้ ชั้นจะมอบรางวัลให้นายภายหลัง” (โซเฟีย)

“ไม่, ชั้นไม่ได้ทำอะไรมากมาย…” (มาโกโตะ)

ทั้งหมดเพราะผมได้เวทมนตร์มาจากเจ้าหญิง

“ไปกัน” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงและอัศวินมุ่งหน้าไปทางปราสาท

ฮ่าาห์…ผมดีใจที่เราสามารถออกมาเป็นรอดได้

ผมมองไปที่ที่พวกพ้องผมอยู่

ผิวของลูซี่ดูดีขึ้นมากแล้ว มันดูเหมือนเธอโอเค

ซา-ซังนั้น…เอ๋?

“ฮือออ…” (อายะ)

ซา-ซังฟ้าซีดและสั่นอยู่

เป็นไปได้มั้ยว่าเป็นคำสาปของยักษ์ต้องห้าม

“หนาว~…มันหนาว~…ทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)

“อ๊ะ” (มาโกโตะ)

ห่า!

ซา-ซังเป็นลาเมีย, ความเย็นคือจุดอ่อนเธอ

ยักษ์น้ำแข็งแกะสลัก, และนกน้ำแข็งขนาดยักษ์

มากกว่านั้น, มันอาจจะเป็นเพราะผลของเวทมนตร์กษัตริย์ แม้แต่หิมะก็ยังตก

วัดจากตัวผม, มันประมาน -30 องศาเซลเซียส, น่าจะ?

“ซา-ซัง, ใส่นี่!” (มาโกโตะ)

“ข-ขอบคุณ” (อายะ)

ผมรีบใส่แจ็คเก็ตบนไหล่ของเธอ, แต่มันดูเหมือนจะไม่มีผลมากนัก

“อายะ, เธอโอเคมั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่เซตัวเธอมาทางนี่

อ้า, ใช่!

“ซา-ซัง, มานี่ ลูซี่ด้วย” (มาโกโตะ)

ผมให้พวกเค้าสองคนเข้าใกล้กัน, และแปะลูซี่เข้ากับซา-ซัง

“ฮิย้า!” (ลูซี่)

“ว่าาาา, ลูซี่-ซัง, อุ่นจัง” (อายะ)

ลูซี่สั่น, และซา-ซังทำหน้าเหมือนจะละลาย

“อ-อะไรอ่ะ?” (ลูซี่)

“โทษที, ลูซี่ ซา-ซังต้องอุ่นตัวเธอน่ะ อยู่แบบนั้นไปซักพักนะ” (มาโกโตะ)

“ว่าาา, ลูซี่-ซังฮีทเตอร์” (อายะ)

หน้าตาซา-ซังที่ฟ้ากลับมาเป็นปรกติ นั่นโล่งใจ

ผมซาบซึ้งกับอุณหภูมิที่สูงของลูซี่

“ออออุ, หนาว ชั้นเข้าใจแล้ว…อายะ, เธอโอเคมั้ย?” (ลูซี่)

“ได้, มันรู้สึกดีอ่ะ” (อายะ)

“เดี๋ยว, เธอจับอะไรน่ะ?!” (ลูซี่)

“มันมีที่ไหนร้อนกว่านี้มั้ย?” (อายะ)

ซา-ซังลวนลามตัวของลูซี่

จ้ะ จ้ะ, ดูสาวน่ารักสองคนกอดกันทำหัวใจผมอบอุ่น

“มา, มาหาคนที่ไม่สามารถหนีได้ระหว่างที่กลับไปที่โรงแรมกัน” (มาโกโตะ)

““โอเค””

พวกเราเดินผ่านเมืองอย่างระวัง, และกลับไปที่โรงแรม

ฮ่าาห์, มันเหนื่อยมากเลยครั้งนี้, เทพธิดา-ซามะ

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน