เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 95 ทากัตซูกิมาโกโตะ พูดกับบอสของมาเฟีย (2)

95 ทากัตซูกิมาโกโตะ พูดกับบอสของมาเฟีย (2)

“อ้า, ลุง, แผลเป็นบนใบหน้านายน่าทึ่งไปเลย” (อายะ)

ซา-ซัง, เธอพูดอะไรน่ะ?!

*แคร็ก*

อากาศได้เยือกแข็ง

เพื่อนเที่ยวที่สวยงาม, ระดับบนของชุดสูทสีดำ, และเหล่าลูกชายของตระกูลคาสเตอร์ ได้เครียดอย่างเห็นได้ชัดจากเรื่องนี้

หน้าของฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังได้แข็ง น่าจะผมด้วย

“ห-หนูขอโทษ! ซาซากิ-ซามะ, ขอโทษกับ—” (นีน่า)

“…เฮ้, สาวน้อย” (เจโนวา)

คำพูดของนีน่า-ซังถูกตัด

ซา-ซังเอียงหัวแล้วก็ ‘หืม?’

“อะไรเกี่ยวกับแผลเป็นบนหน้าชั้น?” (เจโนวา)

“นั่นคือแผลเป็นที่เท่อ่ะ” (อายะ)

“โฮ่ห์?” (เจโนวา)

“มันรู้สึกแบบว่าหัวหน้าไปเลย!” (อายะ)

ข้างในพื้นที่ที่หน้าของทุกคนได้แข็ง, ซา-ซังได้ยิ้มอย่างสดใส

ถูกดึงโดยสิ่งนั้น, บอสได้ยิ้ม

รอยยิ้มนั้นน่ากลัว

“โฮฮ่ห์… เฮ้, เจ้าหนุ่มฮีโร่ นายคิดว่าไง?” (เจโนวา)

เขามาตรงนี้

แน่นอนว่า, ผมควรจะพูดอย่างเดียวกันกับซา-ซังเพื่อให้ปลอดภัย…

[{ชมแผลเป็นของหัวหน้ามาเฟีย}]

ใช่

ไม่ ←

ตัวเลือกในเวลานี่

ผมรู้สึกว่านี่เพื่อเตือนผมให้เลี่ยงความอันตราย

…ผมควรจะเลี่ยงตอบคำตอบเดียวกัน มาพูดจากใจเถอะ

“อืม…ส่วนตัวแล้ว, มันน่ากลัวนิดหน่อยครับ” (มาโกโตะ)

ตาของบอส-ซังนั้นมีพลัง, และแผลเป็นของเขาเพิ่มความเข้มข้นมากขึ้นไปอีก

“โฮ่ห์…เข้าใจแล้ว น่ากลัว, หือห์ อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!” (เจโนวา)

บอสหัวเราะในความสนุกสนาน

ผูคนรอบๆ, รวมถึงผม, ได้ตะลึงด้วยเรื่องนี้

“ได้ยินนั่นมั้ย, พวกแก? แผลเป็นชั้นดูเท่สำหรับสาว, และสำหรับเจ้าหนุ่มฮีโร่, มันน่ากลัว” (เจโนวา)

เขาดูเหมือนสนุก

ผมเลือกถูกต้องเหรอ?

ผมตอบไม่ได้

“ชั้นได้แผลเป็นนี่หลังจากที่แพ้ในการพิพาทกับองค์กรของศัตรู ชั้นรักษามันด้วยเวทมนตร์ได้, แต่ชั้นได้ปล่อยมันไว้เพื่อให้จำความเจ็บปวด ชั้นได้ขยี้ทุกคนที่ล้อเล่นกับแผลเป็นชั้น ในเวลาที่ชั้นสังเกต, ชั้นจบที่การเป็นบอสของกลุ่มใหญ่นี้…” (เจโนวา)

“ว-ว้าว…นั่นเหลือเชื่อ, โอจิ-ซัง*” (อายะ)

*TLN ลุง

มันคือตอนนี้ที่ซา-ซังทำหน้า ‘ชั้นทำเละมั้ย?’

นั่นช้าไปแล้ว!

“แค่นั่น, ตอนนี้ไม่มีใครพูดเกี่ยวกับแผลเป็นชั้นแล้ว ลูกน้อง, ลูกชาย, แม้แต่คนที่ชั้นเจอครั้งแรก” (เจโนวา)

ยังไงซะ, แน่นอนว่าพวกเขาจะกลัวมาก จนพวกเขาไม่สามารถพูดเกี่ยวกับมัน

“เจ้าหนุ่มฮีโร่, ทำไมนายบอกว่ามันน่ากลัว? นายชมชั้นเหมือนที่สาวทำได้นี่, ใช่มั้ย?” (เจโนวา)

“ผมเป็นขี้ขลาดน่ะ, เห็นมั้ยล่ะครับ…” (มาโกโตะ)

ผมพูดไปจากใจ, และด้วยเหตุผลบางอย่าง, เขายิ้ม

“ขี้ขลาดแม้ว่านายเป็นฮีโร่, หือห์…นั่นดี คนที่อยู่ในมาเฟียนานที่สุดคือคนที่ขึ้ขลาด, ระวังตัว, และมีเล่ห์เหลี่ยม” (เจโนวา)

จากคำพูดนั้น, มันเหมือนกับเขากำลังล้อผม, แต่มันไม่รู้สึกอย่างนั้น

เขาชมผมเหรอ?

“ชั้นอยากจะสนิทกับพวกนายแฮ๊ะ” (เจโนวา)

บอสเทไวน์ในแก้วผม

เมื่อตัวบอสเองเทเครื่องดื่มให้คุณ…คุณไม่สามารถปฏิเสธมัน, ใช่มั้ย?

“เดี๋ยว, เจโนวา-ซามะ!” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังรีบกระโดดเข้ามา

“นายเป็นพ่อค้าต่างโลก, ฟูจิวาระ-ซัง, ใช่มั้ย? ชั้นได้ยินเกี่ยวกับนายด้วย ว่านายเป็นชายที่มีทักษะ” (เจโนวา)

บอสไม่ได้แสดงอาการว่าไม่พอใจจากการโดนตัดเข้ามาอย่างกระทันหัน

แต่ลูกชายกับลูกน้องทั้งหมดได้ให้ความสนใจมาที่นี่, ประหม่า

“…นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ผมขอโทษครับ, แต่ถ้าเค้าดื่มแอลกอฮอล์ที่เจโนวา-ซามะเท, มันจะถูกทำเหมือนว่าเขาเป็น {ส่วนนึงของแฟมิลี่} มั้ย…?” (ฟูจิ)

“อ๊ะ, นายไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น, ฟูจิวาระ-ซัง เพื่อจะเป็นส่วนหนึ่งของคาสเตอร์แฟมิลี่, นายต้องทำพิธีที่เรียกว่าสัญญาเลือก แลกเปลี่ยนเครื่องดื่มไม่ใช่แนวทางของตระกูลคาสเตอร์” (แจ็ค)

แจ็ค-ซังบอกพวกเรา

“ขอโทษที่เสียมารยาทครับถ้างั้น—” (ฟูจิ)

“แต่ชั้นได้คัดเลือกคนอย่างบังคับโดยใช้ข้ออ้างว่าแลกเปลี่ยนเครื่องดื่มนะ” (เจโนวา)

บอสยิ้ม

เดี๋ยว!

“พูดอะไรน่ะ, พ่อ” (แจ็ค)

“พี่, มันโอเค นี่ไม่ใช่กรณีนั้น” (ปีเตอร์)

แจ็ค-ซังและปีเตอร์-ซังรีบอธิบาย

“มันล้อเล่นน่ะ ชั้นแค่มีความสุข, เห็นมั้ย” (เจโนวา

พูดสิ่งนี้, บอสกินไวน์ที่เข้มที่มีความเข้มข้นสูง และดื่มมันตรงๆจากขวด

เขาอยู่ในอารมณ์ดีเหรอ?

“คุคุ แผลเป็นนี้เป็นเหรียญเกียรติยศของชั้น ไม่มีใครพูดถึงมัน, ชั้นเลยรู้สึกเสียใจ แม้แต่ลูกชายชั้นก็ไม่พูดเกี่ยวกับมันเลย” (เจโนวา)

“เข้าใจแล้ว มา มา, เอาเลย, บอส-ซัง” (อายะ)

ซา-ซังเทเครื่องดื่มลงในแก้วของบอส

พูดยังไงดี, เธอได้เห็นอกเห็นใจ, หรือเหมือนกับ, เธอมีความกล้ามากกว่า…

“ข่าวลือของฮีโร่-โดโนะของประเทศแห่งน้ำเป็นเรื่องคุยเบอร์หนึ่งหลังๆมานี่ นายกลัวชันนั้นเป็นเกียรติ” (เจโนวา)

“ใช่! ชั้นได้ช็อกเลย เมื่อชั้นได้ยินว่าน้องเป็นฮีโร่นั่น” (ปีเตอร์)

เอ๋? ผมได้ถูกพูดคุยขนาดนั้น?

“ว่าแต่ว่า, พูดกันแบบไหนเหรอ?” (มาโกโตะ)

“อันดับหนึ่งคือเหตุการในเมืองหลวงของโฮรัน มันได้รู้กันทัวไปว่าฮีโร่น้ำแข็ง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, คือคนที่กำจัดยักษ์ต้องห้าม แต่จริงๆแล้วมันเป็นพลังของฮีโร่ต่างโลกคนใหม่” (ปีเตอร์)

เฮ้ย เฮ้ย, ขอมูลได้เล็ดไปอย่างบ้าคลั่งเลย, เจ้าหญิงโซเฟีย

“มันมีข่าวลือว่าเจ้าหญิงน้ำแข็งแกะสลัก, เจ้าหญิงโซเฟีย, มีความคาดหวังสูงกับฮีโร่ใหม่ มีการพูดกันระหว่างขุนนางพูดว่า เจ้าหญิงโซเฟียและฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ‘เป็นของกัน’ แล้ว, น้อง” (ปีเตอร์)

“นั่นโกหก, ปีเตอร์” (มาโกโตะ)

ถ้าเจ้าหญิงโซเฟียได้ยินนั่น, เธอจะโกรธเอานะ

“ทักกิ-โดโนะ…” “ทากัตซูกิ-ซามะ…” “ทากัตซูกิ-คุง…”

“…อะไร?” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยัง, นีน่า-ซัง, และซา-ซังมองผมด้วยการมองตรง

มีอะไรเล่า?

“แต่, นายรู้มั้ย, น้อง เจ้าหญิงโซเฟียได้บอกขุนนางไฮแลนและผู้มีอิทธิพลอย่างหลงใหลว่า ‘ฮีโร่ใหม่, ทากัตซูกิ มาโกโตะ, เป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่จำเป็นสำหรับประเทศแห่งน้ำ มันค่อนข้างรู้อย่างทั่ว-กัน เจ้าหญิงโซเฟียนั่นมีชื่อเสียงในการเย็นชากับคนอื่น! แน่นอนว่ามันจะเปลี่ยนเป็นข่าวลือ” (ปีเตอร์)

ปีเตอร์บอกผม

เออ๋…เจ้าหญิงโซเฟียพูดนั่นเหรอ?

ผมเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ, ดังนั้นนั่นจะทำให้ผมเป็นลูกน้องของเทพมาร…

แม้ว่าพวกเราพูดเกี่ยวกับประเทศแห่งน้ำ, ผมมีความผูกพันทางอารมณ์กับมักกาเรนเท่านั้น

ผมรู้สึกคลุมเครือ

มันคือความรู้สึกผิดที่ผมซ่อนความจริงที่ว่าผมเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะเหรอ?

“ฮีโร่-ซัง, นายมีการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งน้ำ, เออร์-ซามะ, ใช่มั้ย? ในฐานะฮีโร่, นายต้องมีสกิลพิเศษแน่, หือห์” (แจ็ค)

แจ็ค-ซังถามผม

“อ-อืม…” (มาโกโตะ)

ผมมีแค่เวทมนตร์น้ำ: ประถม

เติมไปบนสิ่งนั้น, ผมไม่ได้มาจากศาสนาของเทพธิดาแห่งน้ำ

งั้นพวกเขาคิดว่าผมเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งน้ำจริงๆ, หือห์

มันน่าปวดหัว, ดังนั้นผมไม่ปฏิเสธมัน

“อย่าไปถามเค้าซ้ายขวาสิ อย่าสร้างปัญหาให้ฮีโร่-โดโนะ” (เจโนวา)

บอส-ซังเป็นคนดี

ระหว่างที่พวกเราอยู่กับมัน, ผมควรจะถามเกี่ยวกับเรื่องนั้น

“พวกเราได้หาโบสถ์งูในคลองใต้ดิน คุณรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

“โฮ่ห์?” (มาโกโตะ)

“เอาจริงเหรอ, น้อง?” (ปีเตอร์)

“นี่มันหมายความว่ายังไง?” (แจ็ค)

สีหน้าของตระกูลคาสเตอร์ได้คมขึ้นเล็กน้อย

“ผมจะอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนั้น” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยัง อธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในประเทศแห่งน้ำ

“…เข้าใจแล้ว งั้นเป้าหมายต่อไปคือซิมโฟเนีย, หือห์” (เจโนวา)

บอสอยู่ในห้วงของความคิดและแปรงหนวดของเขา

“ชั้นไม่เห็นพวกเค้าในคลองใต้ดิน, แต่…จำนวนกัญชาที่ไปทั่วนั้นได้เพิ่มขึ้น” (แจ็ค)

“พี่แจ็ค, มันไม่ใช่แค่ในเขต 9, แต่ยัง 7 และ 8 ด้วยมันได้ไปรอบครึ่งราคาของราคาปรกติ พวกเค้าคิดอะไรอยู่?” (ปีเตอร์)

จากแจ็ค-ซังและปีเตอร์-ซัง, จำนวนของกัญชาที่แพร่ไปรอบๆได้เพิ่มขึ้น

“เพื่อเป็นการหาทุน?” (นีน่า)

“แต่, นีน่า-โดโนะ, มันไม่มีสัญญานว่าโบสถ์งูได้ซื้ออาวุธจำนวนมาก การซืออาวุธส่วนใหญ่มาจากกึ่งสัตว์” (ฟูจิ)

คำถามของนีน่า-ซังได้ถูกตอบโดยฟูจิ-ยัง

“…ขาวลือเกี่ยวกับการกบฏของกึ่งสัตว์, หือห์” (เจโนวา)

บอสพึมพำ

“คุณรู้เกี่ยวกับมัน?” (มาโกโตะ)

“ผู้มีอิทธิพลในเขต 7 และ 8 ได้ถูกเปิดโปงทันที เราจะสืบดูถ้ามันมีอะไร” (แจ็ค)

แจ็ค-ซังพูดด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

“น้อง, ถ้าเราได้รู้อะไร, เราจะบอกนาย แต่บอกไม่ได้ว่ามันจะฟรีนะ” (ปีเตอร์)

ปีเตอร์ยิ้ม

“บริษัทฟูจิวาระจะซื้อข้อมูลนั้น, ปีเตอร์-โดโนะ” (ฟูจิ)

“โออ้! งั้น, ชั้นรอคอยความสัมพันธ์ในอนาคตของเรานะ” (ปีเตอร์)

“และแบบนั้น, เราได้มีการคุยแบบสบายๆ, และหลังจากนั้น, เหตุการณ์ได้จบ

◇◇

บนทางกลับของเรา

“ฮ่าาห์…นั่นประสาท-กินเลย” (มาโกโตะ)

ผมยืดตัวอย่างแรงจริงๆหลังจากออกมาจากห้องวีไอพี

“อาา, อาหารอร่อยจัง” (อายะ)

““หืม?””

ซา-ซังและผมมองกัน

ความคิดเห็นที่เรามีต่างกันโดยสิ้นเชิง…

“ซา-ซัง, ประสาทของเธอแข็งเกินไปแล้ว” (มาโกโตะ)

“จริงเหรอ?” (อายะ)

ซา-ซังมีสีหน้าที่ตกใจ

น่ารักจัง! เวรเอ๊ย

“นั่นใช่แล้ว! ที่เธอพูดลดอายุของชั้นเลยนะ, ซาซากิ-ซามะ!” (นีน่า)

นีน่า-ซังและผมวิจารณ์เธอเบาๆ

“หืมม…แต่ [หยั่งรู้] ของชั้นได้บอกชั้นว่าบอส-ซังไม่อันตรายเลยซักนิดนะ” (อายะ)

ดูเหมือนซา-ซังตัดสินจากหยั่งรู้ของเธอ

แต่นั่นคือดอนของมาเฟีย, รู้มั้ย?

“ในลาเบรินทอส, ชั้นใช้ชีวิตทุกวันโดยการเชื่อหยั่งรู้ของชั้น” (อายะ)

“มันเป็นสิ่งแวดล้อมที่ดีที่สุดในการขัดเกลาสัญชาติญานดิบ, หือห์…” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังพูด, ทึ่งกับคำพูดของซา-ซัง

“ฟูจิ-ยัง, นายจะทำอะไรต่อตอนนี้?” (มาโกโตะ)

“ชั้นจะสืบโบสถ์งูต่อไป ส่วนที่เกี่ยวกับการซื้อขายกัญชาได้กวนใจชั้น” (ฟูจิ)

นีน่า-ซังจะช่วยฟูจิ-ยัง

ผมรู้สึกแย่ที่ปล่อยนี่ไว้ให้พวกเขาสองคน, แต่เมื่อมันเป็นเรื่องการรวบรวมข้อมูล, ซา-ซังและผมเป็นผู้เริ่มต้น, ดังนั้นเรากลับไปที่โรงแรม

◇◇

“มาโกโตะ-ซัง! เน่-ซามะบอกว่าเธออยากเจอคุณ!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดมา

“ตัวเจ้าชายเองมาบอกเลยเหรอ?” (มาโกโตะ)

นายส่งผู้ส่งสาส์นมาก็ได้นะ

“พวกเราไม่ได้ฝึกด้วยกันเลยหลังๆนี่!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดพองแก้มของเขา

อุ้ปห์, น่ารัก…

ผมฝึกในเวทมนตร์น้ำซักพักกับเจ้าชายเลนเนิร์ด, และจากนั้น, มุ่งหน้าไปที่เขต 1

แม้ผมคิดอย่างแน่นอนว่าเราจะไปที่โรงแรมที่เจ้าชายเลนเนิร์ดอยู่, แต่ที่คือร้านอาหารสำหรับขุนนาง

ประตูที่ตกแต่งอย่างสวยงามได้ถูกเปิด, เราขึ้นไปที่บันได, และเราถูกนำทางไปในห้องที่ลึกที่สุดของที่นี้

“เชิญเลย นี่เป็นห้องพิเศษที่สามารถใช้ได้แค่ราชวงศ์”

“ขอบคุณครับ” (มาโกโตะ)

ผมขอบคุณเด็กเสิร์ฟที่นำทางเรา

(ผมได้มาที่ห้องวีไอพีบ่อยนะหลังๆ) (มาโกโตะ)

“ชั้นได้รอเธออยู่, ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

คนที่รอข้างในคือเจ้าหญิงโซเฟียในชุดสีแดง

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน