เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่ 98 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไปที่สุสานของเมืองหลวง

98 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไปที่สุสานของเมืองหลวง

เมืองหลวงซิมโฟเนีย, สุสานชุมชน

มันได้ถูกแบ่งเป็นสองประเภทอย่างหนัก

อย่างแรกคือที่ขุนนาง, อาชีพศักดิ์สิทธิ์, และราชวงได้หลับไหล; สุสานศักดิ์สิทธิ์

หลุมศพที่หรูหรา และสิ่งของฝังศพที่ฟุ่มเฟือย

เพื่อเลี่ยงการขโมยที่หลุมฝังศพ, มีเทมพลาร์ลาดตระเวน 24/7

“นั่นทำไม, ถ้าออราเคิลแห่งความมืดซ่อนอยู่, ชั้นคิดว่าจะเป็นที่นี้” (ซากุไร)

ที่ที่ซากุไร-คุงพาเจ้าชายเลนเนิร์ดและผมมาคือสุสานชุมชนของเขต 4-9

ที่นี่คือหลุมฝังศพของมนุษย์, กึ่งสัตว์, และกึ่งปีศาจ

มันได้เป็นตอนกลางคืน

เรารอจนถึงเวลาที่จะไม่เป็นเป้าสายตาของผู้คน

พูดถึงแล้ว, ซากุไร-คุงและเจ้าชายเลนเนิร์ดได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดเกราะธรรมดา

ผมเหรอ? ชุดปรกติของผมนั่นเรียบๆ, ดังนั้นผมไม่จำเป็นต้องมีการปลอมตัว เย้สำหรับผม

“แต่สุสานนี้ควรจะมีเทมพลาร์และนักบวชลาดตระเวนด้วย ในกรณีที่ศพเปลี่ยนเป็นอันเดด” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดพูด

นั่นใช่แล้ว, ปัญหาในอิเซไก อันเดดปรากฏในสุสาน

ในการเตรียมตัวสำหรับสิ่งนั้น, มีคนลาดตระเวนสุสานนี้ด้วย

แต่…

“ชั้นไม่เห็นคนเลย” (มาโกโตะ)

“ใช่, แทนที่จะเป็นอย่างนั้น, มีอันเดดเดินอยู่รอบๆ” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงตอบผม

มีซอมบี้และโครงกระดูกรอบๆสุสาน

มันคล้ายกับสถานการณ์ในคลองใต้ดิน

พวกเราใช้ [ซ่อน] เพื่อเดินไปรอบๆ

ผมตกใจที่ซากุไร-คุงสามารถใช้ [ซ่อน]

แม้ว่าเขาได้แข็งแกร่งมากจนเขาไม่จำเป็นต้องซ่อนจากมอนสเตอร์ไหนๆ

มีต้นไม้มากมายโตอยู่ในสุสาน, และมันเปลี่ยนเป็นป่าเทียม บนสิ่งนั้น, มีหมอกหนาที่ทำให้วิสัยทัศน์ต่ำลง

มันควรจะไม่ต้องกังวลว่าซอมบี้จะเจอเรา

แม้อย่างนั้น, มันรู้สึกว่าอันเดดทำหน้าที่เป็นต้นทาง, ยืนอยู่ในจุดเฉพาะ

มันไม่ใช่การเกิดขึ้นแบบธรรมชาติ

“นี่…ที่นี่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“ออราเคิลแห่งความมืดใช้คาถาได้ มีโอกาสสูงที่เธอจะอยู่ที่นี่” (ซากุไร)

“ถ้าเราเอาที่เทมพลาร์และนักบวชไม่อยู่ที่นี่มาคิด เพราะเวทมนตร์แห่งความมืด, [หุ่นกระบอก], ควบคุมพวกเขา, นี่จะมีเหตุผล” (เลนเนิร์ด)

ซากุไร-คุงและเจ้าชายเลนเนิร์ดรับรองสมมติฐานของผม

…เราเจอคนที่ต้องการตัวค้นหาทั่วเมืองหลวงในคราวเดียว

นั่นโนอาห์ซามะสำหรับคุณล่ะ

ผมต้องขอบคุณเธอภายหลัง

(ฟุฟุ, ใช่มั้ยล่ะ~?) (โนอาห์)

อ้า, ท่านดูอยู่เหรอ, หือห์

ขอบคุณ, โนอาห์ซามะ

(ระวังตัวด้วย ออราเคิลแห่งความมืดนั้น{อันตราย}) (โนอาห์)

อย่างนั้นเหรอ

โนอาห์-ซามะดูเหมือนขี้กังวล, แต่ถ้าเทพธิดาพูดว่าเธออันตราย, เธอต้องเป็นอย่างนั้น

“ว่าแต่, นี่อาจจะแปลกหลังจากชวนเขา, แต่มันโอเคที่เจ้าชายเลนเนิร์ดมาด้วยกันกับเราเหรอ?” (มาโกโตะ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดใช้ [ซ่อน] ไม่ได้ดังนั้นเขาจับแขนเสื้อผม

เขาน่ารัก เขาเป็นสัตว์เล็กๆเหรอ?

“มันโอเค โซเฟีย-เน่ซามะบอกผมให้ร่วมมือกับคุณ, มาโกโตะ-ซัง” (เลนเนิร์ด)

น้ำเสียงของเขาพึ่งพาได้, แต่สุสานตอนกลางคืนสำหรับเด็ก 9 ขวบควรจะน่ากลัว

ทุกครั้งที่เขาเห็นซอมบี้, เขาได้ ‘ฮฮฮิ้ห์’ และไหล่ของเขาสั่น

ผมได้ทำบางอย่างที่แย่กับเขา

ผมรู้สึกไม่ดีที่ให้เขาเผชิญกับประสบการณ์ที่น่ากลัวแบบนี้

เจ้าหญิงโซเฟียจะโกรธผมสำหรับเรื่องนี้แน่…

“ก่อนผมกับออราเคิลแห่งความมืด ชั้นอยากในนายสองคนระวังบางอย่าง” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงพูดออกมาในน้ำเสียงซีเรียส

“ออราเคิลแห่งความมืดใช้เวทมนตร์โชคชะตาและสามารถเห็นอนาคต, มันไม่ได้ทรงพลัง, แต่มันมีโอกาสที่เธอได้รู้แล้วว่าเราหาตัวเธอ แล้วก็, [หุ่นกระบอก] และ [เสน่ห์] ของเธอระดับกษัตริย์ เมื่อชั้นถูกจับโดยเธอ, แม้แต่ชั้นยังไม่สามารถต่อต้านได้และถูกควบคุม” (ซากุไร)

“ม-แม้แต่คุณ, ฮีโร่แห่งแสง?!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดขึ้นเสียงตกใจ

“ใช่ โชคดีที่, ชั้นถูกช่วยโดยสหาย คนที่ไม่มีการต่อต้านเวทมนตร์ และผลกระทบผิดปรกติทางจิตใจ เห็นได้ชัดว่าต้องไม่ฟังเสียงของเธอและสบตากับเธอด้วย” (ซากุไร)

“นายทำอะไรไม่ได้กับเธอถ้างั้น” (มาโกโตะ)

ผมได้ทึ่งกับคำอธิบายของซากุไร-คุง

ผมตกใจที่พวกเขาสามารถจับบางคนแบบนั้นได้

“ชั้นมี [โล่งจิต] ดังนั้นชั้นน่าจะโอเค เจ้าชายเลนเนิร์ด, นายเรียน [สงบใจ] รึยัง?” (มาโกโตะ)

“ค-ครับ ผมได้เรียน [สงบใจ] เหมือนที่คุณบอกผมให้ทำ ผมจะโอเค” (เลนเนิร์ด)

งั้น, เราจะไม่ถูกเสน่ห์ง่ายๆ

“ชั้นจะกล่อมออราเคิลแห่งความมืด เธอน่าจะใช้คาถาเพื่อสร้างผู้คุ้มกันอันเดดที่แข็งแกร่ง, ชั้นเลยอยากให้นายถ่วงมันไว้” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงแบ่งหน้าที่

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

“ร-รับทราบ” (เลนเนิร์ด)

แม้ว่าเจ้าชายเลนเนิร์ดต้องกลัวแน่, เขายังตอบกลับมา

“…แล้วก็, สิ่งที่สำคัญที่สุด” (ซากุไร)

เสียงของซากุไร-คุงขึ้นมาในความจริงจัง

มันยังมีอีกเหรอ?

“นายต้องไม่โจมตีออราเคิลแห่งความมืด” (ซากุไร)

“คำสาปของออราเคิลแห่งความมืด, ใช่มั้ย?” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ด พูดต่อที่ซากุไร-คุงได้พูดอยู่

“ต้องไม่โจมตี? คำสาป?” (มาโกโตะ)

แต่ผมไม่มีแผนจะโจมตีเธอนะ

ทั้งหมดเพราะเธอดูเหมือนจะเป็นแพะรับบาปของประเทศแห่งแสง

แต่อะไรเกี่ยวกับคำสาปนี้ล่ะ?

“คนที่ทำร้ายออราเคิลแห่งความมืดจะได้รับผลของคำสาปกรรม ในกรณีที่ออราเคิลแห่งความมืดถูกฆ่า, คนที่ฆ่าออราเคิลจะได้รับผลของคำสาปความตาย, ไม่มีข้อยกเว้น” (ซากุไร)

“คำสาปความตายไม่ใช่แค่โจมตีคนที่ฆ่าเธอ แต่เป็นผู้คนรอบๆด้วย ทฤษฎีหนึ่งพูดว่านี่เป็นคำสาปที่สามารถทำให้ประเทศล่มสลายได้” (เลนเนิร์ด)

“…น่ากลัวอ่ะ!” (มาโกโตะ)

ธาตุความมืดปกครองความตายและความมืด, มันอยู่ใต้อำนาจของเทพธิดาไนอา

ออราเคิลแห่งความมืดได้รับพรของความมืด

…มันฟังดูน่ากลัวแน่นอน, โนอาห์-ซามะ

ผมควรจะตั้ง [โล่งจิต] ให้สูง

แต่มันจะลดความสามารถกับเวทมนตร์สปิริตนะ

แต่มันน่ากลัว, รู้มั้ย

ใช่, มีบางอย่างที่ผมต้องพูดด้วย

“ซากุไร-คุง, ชั้นก็มีคำขออย่างนึง” (มาโกโตะ)

“อะไรเหรอ?” (ซากุไร)

ผมมองไปที่เจ้าชายเลนเนิร์ดที่จับแขนเสื้อผม

“เจ้าชายเลนเนิร์ดและชั้นเจออันเดดในสุสานชุมชนโดยบังเอิญ และเราได้มาด้วยกันกับซากุไร-คุงเพื่อปราบมัน เราไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ที่ช่วยออราเคิลแห่งความมืดให้หนีไปอย่างสิ้นเชิงนะ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“…เข้าใจแล้ว ตอนนี้พอชั้นมาคิดดูแล้ว, ชั้นให้ฮีโร่แห่งน้ำสองคนข้ามสะพานที่อันตรายแบบนี้, หือห์” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงทำสีหน้าที่เจ็บปวด

มันเป็นบางอย่างที่ปรกติเขาจะสังเกตถ้าเขาใจเย็นและสำรวม

อย่างที่ผมคิด, น้ำหนักของการเป็นผู้เกิดใหม่ของผู้กอบกู้และจุดยืนของกัปตันอัศวินของเขาโดนเขาหนัก

“มันโอเค อย่าถือมัน” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณ” (ซากุไร)

“ว่าแต่, นายกล่อมออราเคิลแห่งความมืดได้เหรอ? แต่ชั้นไม่รู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหนนะ” (มาโกโตะ)

“ใช่…ชั้นได้ไปเยี่ยมเธอทุกวันเมื่อเธอได้ถูกกักขัง, ดังนั้นเธอควรจะไม่มีความประทับใจที่แย่กับชั้น… แต่ชั้นเป็นคนที่จับเธอ, ดังนั้นเธออาจจะมีความไม่พอใจกับชั้น…” (ซากุไร)

“เฮ้ย เฮ้ย” (มาโกโตะ)

นี่จะโอเคจริงเหรอ?

แต่มาเจอกับเจ้าหญิงของประเทศที่ล่มสลายที่ถูกจับทุกวัน, นายได้ทำตัวเหมือนตัวละครหลักของเรื่องเลย

แต่นายมีภรรยา 20 คนนะ ไม่ใช่ว่านั่นจะเป็นการนอกใจเหรอ?

“มันโง่ที่ชั้นถามนายเกี่ยวกับการจัดการกับผู้หญิงยังไง ซากุไร-คุง ชั้นจะปล่อยให้นายนะ” (มาโกโตะ)

“ไม่, ชั้นไม่เก่งกับการจัดการกับผู้หญิงเหมือนกัน…” (ซากุไร)

“หือห์? ถ้าคนที่คบกับครูผู้หญิงของมหาลัยตอนมัธยมต้นไม่ได้ชินกับผู้หญิง, อย่างนั้นใครจะชินล่ะ?” (มาโกโตะ)

อย่ามาตอแหลผมนะ!

ขอโทษผมที่ไม่มีประสบการณ์นะ!

“ค-ใครบอกนายเรื่องนั้น?! ครูได้เข้าหาชั้นและชั้นไม่มีทางเลือก…เดี๋ยว, นายรู้เรื่องนั้นได้ยังไง, ทากัตซูกิ-คุง?!” (ซากุไร)

“ซา-ซังบอกชั้น เครือข่ายของสาวนั้นเหลือเชื่อ” (มาโกโตะ)

“คุห์! เป็นไปได้มั้ยว่าสาวทั้งหมดรู้…?” (ซากุไร)

“อ-อืม…” (เลนเนิร์ด)

ระหว่างซากุไร-คุงและผมได้พูดเกี่ยวกับเป้าหมายของเรา, เจ้าชายเลนเนิร์ดแทรกมาอย่างประหม่า

ขอโทษ, ส่วนหลังมันไม่เกี่ยวข้องโดยสิ้นเชิง

“อ้า, ขอโทษ ว่าแต่, นายโอเคที่มาด้วยในเรื่องนี้เหรอ, เจ้าชายเลนเนิร์ด? ซากุไร-คุงและชั้นทำเรื่องนี้ได้โดยตัวเราเองถ้านายไม่เต็มใจ” (มาโกโตะ)

“ไม่, ชั้นจะไปด้วย! แต่นายสองคนอยู่ในจังหวะเดียวกันดีจริงๆ” (เลนเนิร์ด)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, เขามองเราเหมือนกับอิจฉา

อยู่ในจังหวะเดียวกัน? จริงเหรอ?

แต่ผมรู้สึกว่าเราแค่มีการคุยโง่ๆนะ

“งั้น, ไปลึกกว่านี้กันเถอะ” (ซากุไร)

เจ้าชายเลนเนิร์ดและผมผยักหน้ากับซากุไร-คุง

◇◇

พระจันทร์งามผ่องใสสว่างไสวประหนึ่งนางพรายงาม

พวกนั้นคือคำพูดที่ขึ้นมาเมื่อผมเห็นเธอจากระยะไกล

ผมดำเงา

ชุดสีขาวที่ไม่เข้ากับสุสาน

ร่างกายของเธอที่สะอาดและสมมาตรเหมือนตุ๊กตา

ผู้หญิงได้นั่งอยู่ที่ก้อนหินในบริเวณของบึงเล็กๆ, และมีอัศวินที่ใส่เกราะและหมวกล้อมเธอ, ยืนพร้อม

มีอัศวินประมาน 20 คน

เราใช้ [ซ่อน] และซ่อนในเงาของต้นไม้, รอจังหวะ

(นั่นคือออราเคิลแห่งความมืดเหรอ, ซากุไร-คุง?) (มาโกโตะ)

(ใช่, ไม่ต้องสงสัยเลย งั้นเธอก็อยู่ที่นี่) (ซากุไร)

เสียงของซากุไร-คุงมีความโล่งใจและความเมตตาปนอยู่ข้างในมัน

เขาได้กังวลเกี่ยวกับเธอ, หือห์

(ออราเคิลแห่งความมืดที่ทำเสน่ห์ใส่ทุกอย่างในโลกนี้ได้…) (เลนเนิร์ด)

เสียงพึมพำของเจ้าชายเลนเนิร์ดกวนใจผม

(นั่นอะไร?) (มาโกโตะ)

(มาโกโตะ-ซัง, ออราเคิลแห่งความมืดพูดกันว่าเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดรองจากเทพธิดา) (เลนเนิร์ด)

(เข้าใจแล้ว…) (มาโกโตะ)

คนที่สวยที่สุดรองจากเทพธิดา, หือห์

มันจริงที่ว่าที่นี่เหมือนภาพลวงตาหลักๆแล้วเพราะความสวยงามของออราเคิลแห่งความมืด

พวกเราซ่อนในเงาของต้นไม้ซักพัก, แต่…

“ออกมาซิ, ฮีโร่แห่งแสง, เรียวซุเกะ”

(((?!)))

เธอรู้อยู่แล้ว

ซากุไร-คุงชำเลืองมองเรา…มองผม

เราแลกเปลี่ยนการชำเลือก, และพยักหน้าเบาๆ

(รับทราบ) (มาโกโตะ)

ผมจะแอบก่อนตอนแรก และสนับสนุนเขาเมื่อมีจังหวะที่ถูก

ผมยกมือขึ้นข้างนึงและส่งสัญญานให้เขาว่า ‘เข้าใจแล้ว’

“เฮ้ นั่น, ออราเคิลแห่งความมืด, ฟูเรีย” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงแสดงตัวออกไปจากเงาของต้นไม้และพูดกับเธออย่างไร้กังวล เหมือนเขาได้คุยกับเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิง

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสว่างและความเมตตา

“นายมาที่นี่ทำไม?” (ฟูเรีย)

ในทางกลับกัน, เสียงของออราเคิลแห่งความมืดนั้นเย็นชา

“เพื่อช่วยเธอ” (ซากุไร)

“เธอปล่อยชั้นไว้ได้มั้ย? ชั้นชอบอยู่คนเดียวมากกว่า” (ฟูเรีย)

หืมม, ผมไม่สามารถอ่านความรู้สึกจริงๆของเธอจากน้ำเสียงของเธอ

“แต่ประตูใหญ่ของซิมโฟเนียมีเทมพลาร์ที่มี [ตรวจจับ] และต้นทางตลอด เธอคนเดียวหนีไปไม่ได้, ใช่มั้ย?” (ซากุไร)

“มันโอเค ความโกลาหลจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้ในเมืองหลวง ชั้นจะใช้นั่นเพื่อหนีไป” (ฟูเรีย)

“…เธอพูดเกี่ยวกับกบฏของกึ่งสัตว์เหรอ? เราได้จับผู้นำไปแล้ว การกบฏจะไม่เกิดขึ้น” (ซากุไร)

“เฮฮ๋ห์…อย่างนั้นเหรอ” (ฟูเรีย)

เสียงของออราเคิลแห่งความมืดใจเย็นโดยสิ้นเชิง

เหมือนเธอมั่นใจว่ากบฏจะเกิดขึ้นแน่นอน

“มีมอนสเตอร์รวมกันรอบเมืองหลวง มันน่าจะเป็นการทำของโบสถ์งู” (ฟูเรีย)

“เราได้เตรียมการสำหรับเรื่องนั้นด้วย อัศวินแห่งแสงและคณะอัศวินอากาศทั้งสี่ ได้เพิ่มกำลังการรักษาประตูใหญ่ มอนสเตอร์จะเข้ามาในเมืองหลวงไม่ได้” (ซากุไร)

“…ฟุฟุ, จริงเหรอ?” (ฟูเรีย)

น้ำเสียงของออราเคิลแห่งความมืดฟังดูเหมือนเธอได้เห็นเขาเป็นตลก

ผมรู้สึกว่าการกล่อมไม่ได้เป็นไปด้วยดี

หรือเหมือนกับ, มันไม่รู้สึกว่าเธอต้องการความช่วยเหลือมากกว่า?

“เป็นไปได้มั้ยว่าเธอเกี่ยวข้องกับโบสถ์งู?” (ซากุไร)

“…อย่าพูดอะไรโง่ๆน่า ชั้นได้ถูกรังเกียจโดยคนพวกโน้น” (ฟูเรีย)

จากออราเคิลแห่งความมืด, เธอไม่ได้เป็นพวกกับโบสถ์งู

ยังไงซะ, พวกเขาติดตามเทพเจ้าที่ต่างกัน, ดังนั้นผมเดาว่ามันมีเหตุผล

“ถ้านายเข้าใจมันแล้วล่ะก็, นายไปที่อื่นได้มั้ย? ชั้นไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย” (ฟูเรีย)

พูดสิ่งนี่, อัศวินที่ยืนพร้อมอยู่ชี้ดาบของพวกเขาไปที่ซากุไร-คุง

ซากุไร-คุงไม่นำดาบเขาออกมา

เขาจะโอเคมั้ย?

“เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือของชั้นเหรอ?” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงพูดในเสียงที่เจ็บปวด

“นายได้น่ารำคาญมาซักพักแล้ว แม้ว่าชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย” (ฟูเรีย)

เสียงของออราเคิลแห่งความมืดมีความหงุดหงิดปนอยู่ข้างในมัน

เมื่อเธอยกมือขึ้นสู่พระจันทร์, อัศวิน 20 คนทั้งหมดโจมตีซากุไร-คุงในเวลาเดียวกัน

โว่ห์, เธอได้โจมตีกระทันหัน?!

“ซากุไร-คุง!” “ซากุไร-ซัง!”

เจ้าชายเลนเนิร์ดและผมกระโดดออกไป

“โอ้ชั้น, หน้าใหม่ ที่ไม่ใช่อัศวินศักดิ์สิทธิ์ผู้หญิงที่อยู่กับนายตลอด” (ฟูเรีย)

เธอพูดถึงโยโกยามะ-ซังเหรอ?

ผมไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้น, ซากุไร-คุงถูกล้อมโดยอัศวิน

สามารถสู้กำจำนวนเท่านั้นได้ด้วยมือเปล่านั้นเหมือนเขาเลย, แต่…

(…การเคลื่อนไหวของซากุไร-คุงนั้นทื่อ…?) (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ-ซัง! ฮีโร่แห่งแสง-ซามะแสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเค้าไม่ได้ ถ้าเค้าไม่อยู่ใต้แสงแดด!” (เลนเนิร์ด)

อ้า, ใช่! มีการตั้งค่าแบบนั้น!

อัศวินได้เคารพออราเคิลแห่งความมืด -เมื่อผมมองเขาดีๆ- มีหน้าที่ไร้ชีวิตของโครงกระดูก

อัศวินอันเดด

ซอมบี้และโครงกระดูกเทียบไม่ได้

พวกนี้เป็นกำลังการต่อสู้ของจริงของออราเคิลแห่งความมืด

“เจ้าชายเลนเนิร์ด, ขออนุญาตผมนิดนึง” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ-ซัง?” (เลนเนิร์ด)

ผมจับมือของเจ้าชายเลนเนิร์ด

—{จังหวะเดียวกัน}

“ฮ่าห์!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดกระตุก, แต่ผมจะขอโทษภายหลัง

“เวทย์น้ำ: [มังกรน้ำ]!” (มาโกโตะ)

ผมยิงเวทมนตร์ระดับเหนือกว่า, และโดนอัศวินอันเดด

ผมส่งจำนวนหนึ่งบินไป

“หืมม, นักเวทย์เหรอ?” (ฟูเรีย)

ออราเคิลแห่งความมืดไม่ลนกับสิ่งนี้และเดินมาที่เราเหมือนกับเบื่อหน่าย

ซากุไร-คุงสู้อยู่กับอัศวินอันเดดอื่น

เขาไม่ใช้ฮีโร่โกงที่ปรกติเขาเป็นเหมือนในเวลานั้นที่ลาเบรินทอสอย่างแน่นอน

เขารู้สึกเมื่อนนักรบที่แข็งแกร่งธรรมดา

แต่เขาดูไม่เหมือนว่าเขาจะแพ้

เพราะทั้งหมดเขาได้สู้มือเปล่า

ที่สำคัญกว่านั้น, ออราเคิลแห่งความมืดที่ไม่เสียงความสงบของเธอไป ฟุเรีย

เธอได้แสดงรอยยิ้มและเข้าหาเราอย่างช้าๆ

“ม-มาโกโตะ-ซัง…” (เลนเนิร์ด)

“เจ้าชายเลนเนิร์ด, อย่าลืม [สงบใจ]” (มาโกโตะ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดจับมือผมอย่างแน่น

ผมได้ตั้งท่าด้วยมีดเพื่อปกป้องเจ้าชายเลนเนิร์ด

แต่ผมไม่สามารถโจมตีออราเคิลแห่งความมืดได้

ผมควรทำอะไรดี

“ชั้นดีใจที่วันนี้พระจันทร์เต็มดวง” (ฟูเรีย)

ออราเคิลแห่งความมืดยิ้มอย่างมีเมตตาและพูดสิ่งนี้

“{ฟังคำขอของชั้นได้มั้ย?}” (ฟูเรีย)

ตาของออราเคิลแห่งความมืดส่องสว่างสีทอง

มัยเหมือนกับเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะ…?

เวทมนตร์เสน่ห์อีกแล้วเหรอ?

มันไม่ได้ผลกับผมต้องขอบคุณ[โล่งจิต]

เจ้าชายเลนเนิร์ดได้เรียน [สงบใจ]

แย่หน่อยนะ, ออราเคิลแห่งความมืด-ซัง

คือที่ผมได้โล่งใจเมื่อ…

“ระวัง!” (ซากุไร)

ผมได้ถูกผลักออกไปโดยซากุไร-คุง

เฮ้ย! นายทำอะไร…

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ที่ผมมองอยู่…เจ้าชายเลนเนิร์ดที่แทงซากุไร-คุงด้วยดาบของเขา

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน