เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่182ความช็อกของกัปตันอัศวินคนหนึ่ง

182 ความช็อกของกัปตันอัศวินคนหนึ่ง

 

◇มุมมอง กัปตันอัศวินแห่งแสงกองพลที่หนึ่ง ออร์โธ◇

 

ไม่กี่วันก่อน

 

“ชั้นจะรบกวนที่นี่”

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?! อะไรทำพาท่านมาที่นี่วันนี้?” (ยูเวอิน)

 

คนที่ปรากฏในการประชุมกัปตันของอัศวินแห่งแสง คือคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดเป็นอันดับ 3 ของไฮแลนด์

 

นายพลยูเวอินพูดกับเธออย่างลนลาน

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นลูกหลานของสหายของผู้กอบกู้-ซามะที่ช่วยโลกเมื่อ 1,000 ปีก่อน… หน้าฉาก แต่จริงๆแล้วเธอเป็นตำนานนั่นเอง

 

มันเป็นความจริงที่ของความลับที่แน่นอน ที่มีแค่คนไม่กี่คนที่ได้ถูกบอก

 

แวมไพร์ที่ใช้ชีวิตมาเป็น 1,000 ปีและผู้คุ้มกันของไฮแลนด์

 

แม้ว่ามันเป็นผู้นำของอัศวินแห่งแสงที่ภาคภูมิใจในถานะพลังของสงครามที่แข็งแกร่งที่สุดของไฮแลนด์ เขาไม่สามารถซ่อนความปั่นป่วนได้เมื่อใกล้กับเธอ

 

“มันไม่มากมาย ชั้นอยากจะถามบางอย่างและเรียกร้องบางอย่าง”

 

“นั่น…เป็นอะไรไปได้…?” (ยูเวออิน

 

นี่มันหายาก

 

ผมไม่มีแม้แต่ความทรงจำในเวลาที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ ที่ไม่มีความสนใจในอำนาจและการเมือง มอบคำสั่ง

 

แต่ชั้นคิดว่ามันเกี่ยวกับสงครามนะ แต่อะไร…?

 

“ใครจะไปด้วยกันกับผู้ใช้สปิริต-คุงของประเทศแห่งน้ำ?”

 

“ม-มันคือผมครับ! กัปตันกองพลที่หนึ่ง ออร์โธ!”

 

ผมรีบพูดออกไป

 

ผมไม่คาดว่ามันจะเกี่ยวกับผมเลยซักนิด

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมองมาทางนี้และหรี่ตาของเธอในความสนุก

 

“โฮ่ห์? เอากองพลที่หนึ่งไปกับเค้า นายค่อนข้างสบายๆนะ ไม่ใช้ว่าพวกเค้าเป็นนักรบชั้นสูงของเราเหรือ? มันโอเคที่จะไม่ส่งพวกเค้าไปสนามรบหลักเหรอ?”

 

“แน่นอนว่า ผมจะทำงานด้วยกันกับฮีโร่แห่งแสงในฐานะนายพล ยังไงก็ตาม ความปลอดภัยในลาโฟรเอจนั้นแย่ และมันพูดกันว่ามีโบสถ์งูมากมายซ่อนอยู่ที่นั่น เราตัดสินว่ามันจำเป็นที่จะต้องวางคนที่พึ่งพาได้” (ยูเวอิน)

 

นายพลยูเวอินพูดโดยไม่ติดขัด

 

“เข้าใจแล้ว นั่นจริง เฮ้ย กัปตันกองพลที่ 1”

 

“ครับ!” (ออร์โธ)

 

ตัวผมเกร็งเมื่อถูกเรียกโดยปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

“มันเกี่ยวกับผู้ใช้สปิริต-คุง…ถ้าเค้าพยายามจะทำบางอย่างกับกองทัพลอร์ดปีศาจ {ไม่ต้องหยุดเค้า}”

 

คำสั่งจากปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นบางอย่างที่ผมคาดไม่ถึง

 

“…ท่านหมายความว่ายังไงเรื่องนั้น?” (ออร์โธ)

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เรามีแผนจะเลี่ยงการต่อสู้ที่ไม่จำเป็นในสงครามครั้งนี้ ท่านไม่ได้ถูกบอกเรื่องนี้เหรอ?” (ยูเวอิน)

 

นายพลยูเวอินเพิ่มเติมคำถามของผม

 

แม้ว่าเขาเป็นฮีโร่ของโรเซส การกระทำตามอำเภอใจจะไม่ถูกยกโทษให้

 

แม้ว่าถ้าเขาอยากจะสู้กับมอนสเตอร์ เราจะต้องตามแผนเรา

 

“นายได้ยินเรื่องที่สปิริต-คุง {หยุด} ดาวหาง ใช่มั้ย?”

 

“เราได้รับรายงานจากนายพลทาริสก้าเรื่องนั้น แต่…” (ยูเวอิน)

 

รายงานที่พูดว่าเขาหยุดดาวหางที่มันขนาดใหญ่พอที่จะเป่าเมืองหลวงเกรทคีธทั้งเมือง

 

มีคนที่สงสัยเรื่องนี้ แต่มันคือมาโกโตะ-โดโนะ ที่ใช้เวทมนตร์น้ำ ที่กลืน มอนสเตอร์พันปี 5,000 ตัวที่ซิมโฟเนีย

 

ในฐานะบางคนที่เห็นเรื่องนี้ด้วยตาของผมเอง ผมสามารถที่จะเชื่อในเรื่องนั้น

 

“เวทมนตร์สปิริตของชายคนนั้นน่าจะก้าวข้ามพลังมากกว่า 10,00 งั้น ไม่มีเหตุผลที่จะใช้เค้า ใช่มั้ย?”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ที่ปรกติจะไร้สีหน้าตอนนี้แสดงรอบยิ้มขณะที่เธอพูดต่อไป

 

ตรงข้ามกับสิ่งนั้น สีหน้าของนายพลยูเวอินน่ากลัว

 

“หืมม…แต่…” (ยูเวอิน)

 

ที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดมันขัดกับทุกอย่างที่มันอยู่ในแผนของเรา

 

แล้วก็ ถ้าเราอนุญาตให้สาวกเทพมารได้รับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ มันอาจจะมีโอกาสที่เราทำให้โป้ปโกรธ โป้ป ที่เกลียดเทพมาร

 

และดังนั้น ผมเสนอกับนายพลและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

“ขอโทษครับที่พูดเกินตัวที่นี่ แต่ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ถ้าเราอนุญาตให้ฮีโร่ของโรเซสทำตามใจของเค้า มันจะขัดต่อระบบคำสั่งของเรา เกี่ยวกับการกระทำของมาโกโตะ-โดโนะ ผมอธิบายมันว่าเป็น ‘ชีวิตลับๆของปราชญ์ผู้ยิงใหญ่-ซามะ’ ได้มั้ยครั้บ?” (ออร์โธ)

 

“ออร์โธ นั่น…” (ยูเวอิน)

 

“ชั้นไม่ถือ ถ้าผู้คนเอะอะ แค่บอกพวกเค้าว่านายคัดคำสั่งไม่ได้เพราะมันเป็นคำสั่งชั้น”

 

แม้ว่าผมคิดว่าผมพูดบางอย่างที่ไม่มีเหตุผลที่นี่ แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเห็นด้วยกับมันง่ายๆ

 

“แต่ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์จะไม่เชื่อใจเรื่องนั้น มันจะยอดเยี่ยมที่จะสรุปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นี่อาจถูกเห็นเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมีส่วนร่วมกับกองทัพ และพยายามจะสร้างฝ่ายใหม่ ผมคิดว่าท่านเกลียดสิ่งที่มีปัญหาแบบนั้น มันโอเคแล้วเหรอครับ?” (ยูเวอิน)

 

นายพลยูเวอินพูดความกังวลของเขาออกมา

 

มันอย่างที่เขาพูด

 

ขุนนางและพวกนั้นที่มีอาชีพศักดิ์สิทธิ์ในประเทศแห่งแสง ไม่ได้ดูพลังอำนาจใหม่ว่าดี

 

“มันไม่มีความสำคัญ นายแค่ต้องหุบปากพวกที่ร้องไห้โง่ๆด้วยผลลัพท์จริงๆ ชั้นมั่นใจว่าผู้ใช้สปิริต-คุงจะทำอย่างนั้นเลย”

 

ผมรู้สึกถึงความเชื่อใจที่ชัดเจนได้ ในเสียงของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

เธอวางความเชื่อมั่นขนาดนี้กับฮีโร่ของประเทศอื่นได้อย่างไร?

 

“ท่านให้ค่าฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำไว้สูง” (ยูเวอิน)

 

นายพลยูเวอินได้พูดความรู้สึกของทุกคนที่นี่ออกมา

 

“ไม่หรอก ฮีโร่แห่งแสงจะไม่แพ้มอนสเตอร์ 100,000 ตัว ผู้ใช้สปิริต-คุงยังไม่ได้อยู่ในระดับนั้น”

 

คำพูดที่กลับไปหาจากปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะนั้นเย็นชา

 

ตาของทุกคนรวมกันบนกัปตันกองพลที่ 7 และอัศวินแห่งแสง ซากุไร-ซามะ

 

“…ผมยังไม่ได้สู้มอนสเตอร์ 100,000 ตัว ดังนั้น ผมพูดมันจริงๆไม่ได้…” (ซากุไร)

 

คำตอบของฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-ซามะเป็นคำตอบที่สงวนท่าที

 

แต่มันรับได้ว่าเขาพูดว่าถ้าเขาจำเป็นต้องทำ เขามีเจตนาที่จะชนะ

 

ผมคิดอย่างนั้นด้วย

 

แม้ว่าทุกคนในกัปตันอัศวินแห่งแสงสู้กับเขาทั้งหมดทีเดียว พวกเราจะไม่สามารถเอาชนะฮีโร่แห่งแสง-ซามะปัจจุบันได้

 

“เฮ้ย เฮ้ย มันเป็นคำตอบที่มีปัญหา 1,000 ปีก่อน เราสู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ 1,000,000 ตัวนะ รู้มั้ย”

 

แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่พอใจกับคำตอบของซากุไร-ซามะ

 

เธอต้องคิดเกี่ยวกับศึกในตำนานที่อาเบล-ซามะและปาร์ตี้ของเขา 4 คนกำจัดกองทัพ 1,000,000 ตัว

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ นั่นเป็นเรื่องในเวลาของผู้กอบกู้อาเบล-ซามะ ใช่มั้ย? เรารู้จากการสืบของเราว่าทวีปปีศาจเตรียมมอนสเตอร์มากกว่า 1,000,000 ไม่ได้” (ยูเวอิน)

 

นายพลยูเวอินปฏิเสธมันอย่างเบาๆ

 

“ฮึ่ม ชั้นรู้เรื่องนั้น ไม่ว่ายังไง เวทมนตร์ของผู้ใช้สปิริต-คุงจะถูกใช้ในสงคราม ให้เค้าฝึกโดยไม่ปล่อยให้เค้าเน่าอยู่กับเรา ชั้นจะรับผิดชอบเอง”

 

พูดสิ่งนี้ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะจากไปด้วยเทเลพอร์ต

 

“““……”””

 

ความเงียบปกคลุมที่นี่

 

หลังจากนั้นซักพัก นายพลยูเวอินพูด

 

“ออร์โธ” (ยูเวอิน)

 

“ครับ!”

 

ถูกเรียกโดยนายพลยูเวอิน ผมยืนตรง

 

“ทำอย่างที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะสั่ง ไม่จำเป็นต้องขัดการกระทำของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-โดโนะ ยังไงก็ตาม ในกรณีที่มันจะนำพาอิทธิพลหนักที่ไม่ดีในสถานการณ์การรบ ตัดสินด้วยตัวเองในฐานะกัปตันของกองพลที่หนึ่ง และปฏิบัติตามนั้น กองทัพของประเทศแห่งน้ำอยู่ภายใต้คำสั่งของอัศวินแห่งแสง พวกเค้าจะไม่ขัดคำสั่งของกัปตัน” (ยูเวอิน)

 

“ครับท่าน!” (ออร์โธ)

 

ถ้ามันเป็นการตัดสินใจของนายพล ผมแค่ต้องเคารพ

 

“แต่…ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะคิดอะไรอยู่?”

 

“บางทีขาวลือเหล่านั้น…เป็นความจริง จริงๆ”

 

ผมได้ยินคำเหล่านั้น

 

เกี่ยวกับข่าวลือของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ…ผมได้ยินมันด้วยเหมือนกัน

 

“เฮ้ เรียวซูเกะ-โดโนะ ข่าวลือของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นคนรักของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-โดโนะนั้นจริงมั้ยครับ?”

 

คนที่นำเรื่องนี้ออกมา ที่ไม่ใช่ธุระของเขาเลย ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าเขาคือกัปตันของกองพลที่ 6

 

มันเป็นเพราะเขายังหนุ่มและใกล้ชิดกับซากุไร-โดโนะเขาพูดอะไรบางอย่างแบบนี้กับเขาได้

 

แต่มันเป็นที่ที่ไม่เหมาะสมเล็กน้อยนะ

 

“ไม่…ชั้นไม่คิดว่าทากัตซูกิ-คุงและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นคนรักกัน” (ซากุไร)

 

ซากุไร-โดโนะปฏิเสธมันด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่ม

 

ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ และซากุไร-โดโนะนั้นสนิทกันในโลกเก่า

 

งั้นมันก็เป็นข่าวลือจริงๆ

 

แต่ความคิดถึงของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรเลย

 

กัปตันคนอื่นก็เสียงดังด้วย

 

“อย่าไปกลืนข่าวลือที่ได้ยินบนถนน จากรายงานของหน่วยข่าวกรอง ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและฮีโร่-โดโนะ พบกันแค่ 3 ครั้ง เรามีข้อมูลว่าพวกเค้าไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้น” (ยูเวอิน)

 

นายพลยูเวอินจ้องเหล่ากัปตัน และหยุดการสนทนาที่จะดำเนินต่อไปของพวกเขา

 

…เขาสืบมากขนาดนั้น

 

เมื่อคุณอยู่ข้างบนสุดของอัศวินแห่งแสงคุณต้องรวมข้อมูลที่หลากหลายนอกจากแค่มีความแข็งแกร่ง

 

นั่นฟังดูเหมือนความทุกข์ทรมาน

 

“ยังงั้น ชั้นจะเปลี่ยนส่วนหนึ่งของแผน แต่ชั้นจะยืนยืนแผนการเดินทางทางเหนือ” (ยูเวอิน)

 

เราพยักหน้ากับคำพูดของนายพล

 

นั่นเป็นบทสนทนาจากไม่กี่วันก่อน

 

◇◇

 

ข้างหน้าผม ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำโด-โดโนะได้มองดูทะเลระหว่างที่ห่อหุ้มไปด้วยมานาที่เหมือนพายุ

 

“ออร์โธ-ซัง มันโอเคที่จะขับไล่มอนสเตอร์พวกนั้นไปมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร?

 

มันจบลงเหมือนที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูด

 

“มาโกโตะ-โดโนะ…คุณลืมที่เอสเธอร์-ซามะพูดแล้วเหรอ? ทำอะไรบางอย่างกับพวกมันอย่างไม่ระวังในสงครามครั้งนี้นั้นถูกห้าม เราต้องเก็บกองกำลังของเราสำหรับสงครามกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่กำลังจะมา” (ออร์โธ)

 

ผมทำให้มาโกโตะ-โดโนะจำแผนในเวลานี้ได้

 

“ใช้ แต่พวกเค้าคิดว่าเวทมนตร์ของเราจะไม่ไปถึงพวกเค้า คุณไม่คิดว่ามีความหมายในการโจมตีพวกเค้าก่อนตลอดทางไปถึงตรงนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“…คุณไปถึงเหรอ?” (ออร์โธ)

 

มันแค่วัดแบบหยาบๆ แต่ผมคิดว่าระยะทางระหว่างพวกเขาและผมประมานหนึ่งเมืองหลวงถึงอีกทาง

 

แล้วก็ไม่มีนักเวทย์คนไหนในอัศวินแห่งแสงที่ยิงเวทมนตร์ที่มีผลในระยะนั้นได้

 

ถ้ามันเป็นไปได้ มันน่าจะเป็นเรื่องในอุดมคติ

 

อย่างไรก็ตาม…

 

“มานานั้น จะไม่พอต่อ ลูกน้องลอร์ดปีศาจ 10,00 ตัว” (ออร์โธ)

 

ผมพูดมันอย่างชัดเจน

 

มานาที่มาโกโตะ-โดโนะยืมมาจากสปิริตนั้นมหาศาล

 

แต่มอนสเตอร์ที่อยู่ในทะเลเปิดเป็นลูกน้องโดยตรงของลอร์ดปีศาจฟอร์เนียส

 

มานาของมาโกโตะ-โดโนะตอนนี้ สูงกว่านักเวทย์กองพลที่หนึ่งคนไหนๆ แต่แม้ว่าด้วยนั่น มันยังไม่พอที่จะสู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ

 

นั่นเป็นการตัดสินของผมในฐานะกัปตัน

 

“ใช่ {แน่นอน}” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-โดโนะตอบคำพูดของผมเหมือนมันไม่มีอะไร

 

“งั้นชั้นจะเตรียมการจากตอนนี้ไป โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋?” (ออร์โธ)

 

ผมไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร

 

นั่นไม่ใช่พลังเต็มที่ของเขาเหรอ?

 

ผมพูดอะไรไม่ได้ และมาโกโตะ-โดโนะเดินไปหาสหายของเขา

 

และจากนั้น เขาพูดสิ่งนี้กับออราเคิลแห่งความมืด

 

“เจ้าหญิง ชั้นอยากให้เธอช่วยกำจัดคนพวกนั้นไป ให้ยืมมือหน่อยได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“โอเค แต่…เรื่องอะไรล่ะ?” (ฟูเรีย)

 

ออราเคิลแห่งความมืดทำสีหน้าสงสัย

 

เขาจับมือที่เหมือนไหม

 

“{ทำจังหวะเดียวกัน}” (มาโกโตะ)

 

ผมได้ยินคำพึมพำเสียงต่ำ

 

ผมบอกไม่ได้ว่าเขาทำอะไร แต่มันดูเหมือนมันก็เหมือนกันกับสหายของเขา

 

“มาโกโตะ?” (ลูซี่)

 

“นายทำอะไรล่ะ?” (อายะ)

 

“เธอจะเข้าใจไม่นาน เฮ้ยา~ สปิริตผู้ยิ่งใหญ่ อันไดน์” (มาโกโตะ)

 

*ตั่ม!*

 

แรงกระแทกที่หนักเหมือนบางอย่างโดนกับท้องของผมวิ่งผ่านตัวของผม

 

หลังจากนั้น ความรู้สึกเหมือนถูกแทงโจมตีหลังผม

 

ออร่ารอบตัวผมถูกเป่าไป ผมรู้สึกดั่งว่าผมอยู่ข้างในพายุหิมะที่หนาวเย็น

 

(น-นี่คือ…?!) (ออร์โธ)

 

เมื่อผมมองดู ผมเห็นออราเคิลแห่งความมืดหน้าซีดได้

 

“อ-อัศวินของชั้น! ถ้านายจะเรียกสปิริตผู้ยิ่งใหญ่ บอกชั้นก่อนสิ!” (ฟูเรีย)

 

“อา ขอโทษ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

 

เขาหัวเราะระหว่างที่เกาแก้ม

 

“อันไดน์ รั้งมานาไว้หน่อยนึง จับแขนชั้นซักแป้ป” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-โดโนะพูดกับด้านขวาของเขาที่ไม่ควรจะมีใครเลย

 

…อาา มีบางคน

 

มีบางอย่างที่ผมมองไม่เห็นแน่นอน

 

ผมตอบสนองกับจำนวนมานาที่น่ากลัวไม่ได้ แต่มันดูเหมือนอัศวินกองพลที่หนึ่งคนอื่น ก็มาที่นี่สงสัยว่ามันเรื่องอะไร และขาหมดแรง

 

ทะเลได้บ้าคลั่งพร้อมกับคลื่นที่สูง

 

ฝนที่ตกปรอยๆทำให้ที่นี่มองเห็นได้ยากเหมือนหมอก

 

สิ่งที่ไม่สงบคือที่เดียวที่มันฝนตกคือที่นี่ และที่อื่นแดดออกเหมือนเดิม ด้วยแสงอาทิตย์ที่ส่องลงมา

 

และจากนั้น มานาจำนวนมหาศาลมากกว่าเดิมวนอยู่รอบมาโกโตะ-โดโนะ และอากาศและพื้นสั่นเล็กน้อย

 

ผมจะไม่ตกใจแม้ว่าผมจะถูกบอกว่าภัยพิบัติธรรมชาติกำลังจะเกิดขึ้น

 

“มาโกโตะ-โดโนะ คุณมีแผนจะทำอะไร?!” (ออร์โธ)

 

ผมยั้งตัวเองจากการกรีดร้อง และถามเขา

 

“เอ๋? อย่างที่ผมพูด ผมจะใช้เวทมนตร์เพื่อไล่มอนสเตอร์ไป” (มาโกโตะ)

 

เรื่องนั้นมันไม่จำเป็น!

 

ถ้ามอนสเตอร์มีความฉลาด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกมันจะวิ่งหนีหลังจากที่ได้รู้สึกถึงมานาที่อุกอาจนี้

 

ไม่ พวกมันจะวิ่งหนีด้วยสัญชาติญานอย่างเดียว

 

“งั้น เอาล่ะนะ~” (มาโกโตะ)

 

ในเวลาเดียวกัน เคาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆแรงกดดันที่น่ากลัวปกคลุมที่นี่

 

ผมสังเกตุว่านี่ได้ถูกปล่อยโดยมือขวาของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ

 

“เวทมนตร์น้ำ: น้ำแข็ง…ไม่ เพราะชั้นมีโอกาส มาเปลี่ยนชื่อมันเถอะ…” (มาโกโตะ)

 

ผมได้ยินการพูดคนเดียวของเขา

 

“อัศวินของชั้น แค่ทำมันได้แล้ว!” (ฟูเรีย)

 

“ดู มาโกโตะ! มอนสเตอร์วิ่งหนีแล้ว!” (ลูซี่)

 

มันเหมือนที่ลูซี่-โดโนะพูด แม้แต่มอนสเตอร์ก็ได้ปั่นป่วนด้วยสิ่งนี้ และแตกรูปแบบของพวกเขา

 

พวกเขาควรจะถอยทัพในเวลานี้

 

“หืม? เวรเอ้ย เหมือนชั้นจะให้นายหนี!” (มาโกโตะ)

 

“มาโกโตะ-โดโนะ?!” (ออร์โธ)

 

เป้าหมายของเขาเปลี่ยนแล้วเหรอ?!

 

มันโอเคที่จะให้พวกเขาหนีไป!

 

“ทากัตซูกิ-คุงตัดสินใจเวทมนตร์ของนายได้รึยัง?” (อายะ)

 

คนที่ยังสงบอยู่ที่นี่คือฮีโร่ของประเทศแห่งไฟ อายะ-โดโนะ เธอมีมือจับกันอยู่ข้างหลังเธอ และแอบมองหน้าของมาโกโตะ-โดโนะ

 

“ใช่ ชั้นจะใช้ชื่อนั้น” (มาโกโตะ)

 

ฮีโร่มาโกโตะ ยิ่งดั่งเขาสนุกอยู่จริงๆ

 

และจากนั้น เขาดังมือขวาออกไปและพูดว่า…

 

แค่เวทมนตร์แบบไหนที่เขาจะ…

 

“[พายุหิมะแห่งความตายนิรันดร์]! *เมื่อมันโดน ศัตรูตาย*” (มาโกโตะ)

«TLN: อ้างอินถึงพลังพายุหิมะนิรันดร์ Eternal Force Blizzard ‘ศัตรูตาย’ นั้นถูกอ้างอินหลายครั้ง มันได้กลายเป็นหมวดหมู่ของเวทมนต์และพลังพิเศษ»

 

มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเวทมนตร์นั้น

 

มานาจำนวนที่มึนงงได้ก่อตัวเป็นเวทมนตร์

 

วงกลมเวทมนตร์ข้ามพันได้ลอยอยู่ในอากาศอย่างไม่เป็นระเบียบ

 

ภาพที่วุ่นวายที่ไม่มีความเป็นหนึ่งเดียวกันเลย

 

ตรงข้ามกันเวทย์ของนักเวทย์ของไฮแลนด์ที่นำจุดที่ไร้ประโยชน์ออกไป

 

เวทมนตร์หยาบๆ ที่มีสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ซ้อนทับกับสิ่งที่ไม่มีประโยชน์

 

พวกมันถูกทำเป็นรูปร่างอย่างบังคับด้วยมานาที่ไม่มีจำกัด เหมือนสิ่งมหัศจรรย์ถูกสร้างขึ้น ด้วยกระดาษตัดแปะ

 

และดังนั้น เวทมนตร์ได้สำเร็จ

 

ในทันทีต่อจากนั้น ทุกอย่างข้างหน้าปกคลุมไปในสีเงิน

 

“…หิมะ?” (ออร์โธ)

 

ฝนที่ตกจนถึงตอนนี้ ได้เปลี่ยนเป็นหิมะ

 

มันเย็นถึงจุดที่ว่าดั่งฤดูได้เปลี่ยน

 

“เออ๋…”

 

“อุว้าาห์…”

 

“ย-เย็น! ทากัตซูกิ-คุง!”

 

เสียงของสหายของมาโกโตะ-โดโนะสั่น

 

แต่หนึ่งในพวกเธอดูเหมือนจะเป็นเพราะความเย็นนะ

 

“…อะ…ไร…?” (ออร์โธ)

 

และเสียงของผมก็สั่นด้วย

 

สมองของผมตามสิ่งที่เกิดตรงหน้าผมไม่ได้

 

ทะเลได้เปลี่ยนเป็นทุ่งหิมะที่ยืดไปสุดสายตา

 

ในโลกสีขาวแห่งความตายนี้ มอนสเตอร์ทั้งหมดได้ถูกแช่แข็ง

 

 

 

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 50/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord