เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่187ทากัตซูกิมาโกโตะยิงร่วง

187 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ยิงร่วง

 

◇มุมมอง ชายกึ่งปีศาจ ฮาเวล◇

 

{–ฟังนี่ ออราเคิลแห่งความมืดคือความหวังของเรา}

 

คน ที่วันหนึ่งจะนำทางเรา กึ่งปีศาจ

 

ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ในฉัน ผมจะปกป้องออราเคิล-ซามะ…ฟูเรีย-ซามะ

 

กึ่งปีศาจของลาโฟรเอจได้ถูกสอนเรื่องนี้ตั้งแต่เวลาทีเราเกิด

 

พระเจ้าของเรา ออราเคิล-ซามะ

 

แม้ว่าเราถูกกดขี่ และเราต้องซดน้ำเปื้อนโคลนใต้ดิน เมื่อเห็นร่างของเธอ มันจะรักษาหัวใจเรา

 

เธอเป็นที่พึ่งทางจิตใจ

 

แต่…วันหนึ่ง ฟูเรีย-ซามะได้ถูกนำไปโดยอัศวินของไฮแลนด์

 

พวกเราอยู่ในความสิ้นหวัง

 

เราจะไม่ได้เจอกับออราเคิล-ซามะอีกแล้ว

 

มีคนที่ฆ่าตัวตายระหว่างที่คิดอย่างนี้

 

วันที่สิ้นหวังดำเนินต่อไป

 

อย่างไรก็ตาม ฟูเรีย-ซามะได้กลับมาในประเทศแห่งความมืด

 

อาา ฉันดีใจที่ท่านโอเค…ฟูเรีย-ซามะ

 

ขอบคุณเทพธิดาแห่งความมืด ไนอา-ซามะ

 

ที่ให้เราได้พบโอราเคิล-ซามะอีกครั้ง

 

เมื่อเราเจอกันวันก่อน มีแมวดำอยู่บนไหล่ของท่าน

 

ในประเทศแห่งความมืด ไม่มีที่มากพอจะให้มีลูกสมุน

 

มันดีที่ได้เห็น ว่าเธอมีที่พอแล้ว ซึ่งยอดเยี่ยมที่ได้เห็น

 

มันยังน่าอิจฉาด้วยที่มันอยู่ด้วยกันกับท่านตลอดเวลาได้

 

ถ้าเป็นไปได้ ฉันอย่างจะรับใช้ข้างท่านด้วย

 

นั่นน่าจะเป็นความปรารถนาเดียวกันกับกึ่งปีศาจที่นี่

 

แต่ที่สำคัญมากกว่าอะไรทั้งสิ้น…คือความสุขของฟูเรีย-ซามะ -จุดนั้นอย่างเดียวคือความหวังของเรา

 

◇◇

 

กองทัพลอร์ดปีศาจได้เข้าหาประเทศแห่งความมืด

 

ตาของฉันเห็นไวเวิร์นและกริฟฟอนหลายพันอย่างชัดเจน

 

และฉันก็เห็นอุปกรณ์เวทมนตร์สำหรับทิ้งระเบิดด้วย

 

ถ้าพวกมันทิ้งสิ่งนั้น แม้แต่ที่อยู่ใต้ดินของเราจะออกมาอย่างปลอดภัยไม่ได้

 

แต่สิ่งที่ต้องจัดอันดับความสำคัญมากกว่าทุกสิ่ง

 

“ฟูเรีย-ซามะ ได้โปรดวิ่งหนีเดี๋ยวนี้!” (ฮาเวล)

 

ฉันตะโกน

 

“ชั้นไม่อยากทำ! ชั้นทิ้งที่นี่ไปไม่ได้!” (ฟูเรีย)

 

ไม่ดีเลย!

 

ฟูเรีย-ซามะที่มีเมตตาไม่อาจจะทิ้งผู้คนแห่งความมืดและวิ่งหนีได้

 

ถ้าถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ ผมควรจะให้เธอวิ่งหนีแม้ว่าต้องใช้กำลังมั้ย?

 

แต่ขัดคำสั่งฟูเรีย-ซามะมัน…

 

“มาโกโตะ ไปรวมกับอัศวินแห่งแสงกันเถอะ!”

 

“ทากัตซูกิ-คุง มันอันตรายที่จะอยู่ที่นี่!”

 

ฉันได้ยินเสียงของสหายของฟูเรีย-ซามะ

 

นั่นมันจริง แทนที่จะทำอะไรคนเดียวที่นี่ มันจะปลอดภัยกว่าที่จะเขาร่วมกันกับกองทัพของไฮแลนด์ ไม่ว่านั่นจะรู้สึกน่าเดือดดาลแค่ไหน

 

“อัศวินของชั้น นายทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันไม่ได้เหรอ?!” (ฟูเรีย)

 

ดูเหมือนฟูเรีย-ซามะเรียกอัศวินผู้คุ้มกันของท่าน

 

ทำไมท่านไม่พึ่งพาเรา?

 

แต่สำหรับอัศวินของฟูเรีย-ซามะที่ถูกถาม…

 

“หืมม…” (มาโกโตะ)

 

ด้วยสีหน้าที่เหม่อลอย ดัวยเสียงที่คุณไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความเครียดแม้แต่เศษเสี้ยว เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

ชายคนนี้ทำอะไร?!

 

แม้ว่ากองทัพลอร์ดปีศาจจะมาถึงที่นี่ในไม่กี่นาที!

 

“มากำจัดมันที่นี่กันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“““เอ๋?”””

 

เสียงแห่งความตกใจจากสหายของอัศวินผู้คุ้มกันกับคำพูดของเขา

 

แล้วฉันก็ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่ายังไงกับเรื่องนั้น

 

นายทำอะไรได้กับมอนสเตอร์หลายพัน

 

“ลูซี่ มานี่” (มาโกโตะ)

 

“โอเค มีอะไร?” (ลูซี่)

 

อัศวินผู้คุ้มกันกวักมือเรียกเธอ

 

เอลฟ์ผมแดงเดินไปที่ข้างเขาด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง

 

“เฮ้ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะสบายๆ—คย้า!” (ลูซี่)

 

“ลูซี่ ชั้นจะยืมเธอนิดหน่อย” (มาโกโตะ)

 

หลังจากพูดคำนี้ ชายอัศวินผู้คุ้มกันจับเอลฟผมแดงและ…จูบเธอ

 

(หือห์?)

 

ชายคนนี้มันอะไร?!

 

เขาแม้แต่เข้าใจมั้ยว่าอะไรเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้?!

 

ไม่ดีแล้ว ฉันปล่อยการปกป้องของฟูเรีย-ซามะไว้ให้คนนี้ไม่ได้แล้ว

 

ฉันควารจะจับออราเคิล-ซามะเดี๋ยวนี้เลย และไปที่ที่ปลอดภัย

 

คิดอย่างนี้ ฉันมองดูฟูเรีย-ซามะและสหายของเธอ

 

“มมมมมู่” (อายะ)

 

ที่ดูเหมือนสาวเมืองผมน้ำตาลได้พองแก้มของเธอ

 

“……”

 

และฟูเรีย-ซามะได้มองดูอัศวินผู้คุ้มกันและเอลฟ์ผมแดง{ดั่งอิจฉา}

 

ฟูเรีย-ซามะ?

 

เป็นไปได้มั้ยว่า…ท่าน…สู่ชายคนนั้น…?

 

“เฮ้ย! แกทำอะไรตอนฉุกเฉินนี่น่ะ?!” (ฮาเวล)

 

โกรธ ฉันตะโกนใส่ชายคนนั้น ที่จูบผู้หญิงอย่างไร้กังวลเมื่อกองทัพลอร์ดปีศาจได้เข้ามา

 

มีขีดจำกันว่าไม่สนสิ่งต่างๆได้มากขนาดไหนนะ

 

“น-นั่นใช่แล้ว มากโกโตะ! แบบนี้มันกระทัน—ฮึ้น!!” (ลูซี่)

 

“อีกนิด อีกนิด…” (มาโกโตะ)

 

แม้ว่าสาวเอลฟ์จะบ่น อัศวินผู้คุ้มกันยังจูบเธอต่อไป

 

เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

 

“แก! แกเข้าใจว่าเราอยู่ในสถานการณ์แบบไหนใช่มั้ย—?!” (ฮาเวล)

 

นั่นคือคำพูดทั้งหมดที่ฉันพูดได้

 

{ประกายไฟนับไม่ถ้วนรอพร้อมอยู่ตรงหน้าฉัน}

 

“อะไร…?” (ฮาเวล)

 

ฉันมองไปรอบๆ และมีแสงสีแดงจางมาจางไปเหมือนหิ่งห้อย

 

“อะ ร้อน!” (อายะ)

 

“น๊าาา น๊าาา!”

 

สาวเมืองและแมวดำได้เลื้อยไปเลื้อมาดั่งพยายามจะหลีกหนีจากประกายไฟ

 

อากาศแห้ง

 

ฉันรู้สึกเห็นเสี้ยวของความร้อนไหม้แก้มของฉัน

 

และจากนั้นด้วยสัมผัสที่คมของกึ่งปีศาจ ฉันรู้สึกถึงมานาในอากาศเพิ่มขึ้นถึงจุดที่ไม่น่าเชื่อ

 

อะไรบนเกิดขึ้นบนโลกนี้…?

 

“จึ ร้อนจัง…มันคือ…สปิริตไฟเหรอ?” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซามะพึมพำสิ่งนี้พร้อมกอดอกในความไม่พอใจ

 

“สปิริต…?” (ฮาเวล)

 

“อ้าา ฮาเวล อัศวินของชั้นเป็นผู้ใช้สปิริต ยังไงซะ แค่ดู” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซามะตอบฉัน ท่านชี้ไปที่ชายอัศวินผู้คุ้มกันด้วยคางของท่าน

 

เมื่อฉันมองไปทางนั้น

 

“{[ลูกบอลไฟ]}” (มาโกโตะ)

 

ชื่อของเวทมนตร์ที่เขาพูดออกมาคือเวทมนตร์ระดับประถม

 

เวทมนตร์พื้นฐานที่กึ่งปีศาจใช้ได้ตั้งแต่ทันทีที่เกิด

 

ทำไมเขาใช้เวทมนตร์ที่อ่อนแอแบบนี้…?

 

คำถามของฉันหายไปในทันทีต่อมา

 

…*ซุซุซุซุซุ*

 

ลูกบอลไฟปกคลุมท้องฟ้าไกลเท่าที่ตาฉันเห็นได้

 

ไม่ใช่ว่ามันมากกว่า 10,000?

 

อะไร…นี่?

 

“เฮ้ มาโกโตะ ทำไมลูกบอลไฟล่ะ? ไม่ใช่ว่าเวทย์ระดับกลายหอกไฟหรือเวทย์ระดับสูงพายุไฟทำงานได้โอเคเหรอ?” (ลูซี่)

 

“หืมม เพราะมันง่ายกว่าที่จะใช้” (มาโกโตะ)

 

“…เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)

 

ฉันได้ยินการสนทนาที่ไร้กังวลของอัศวินผู้คุ้มกันและเอลฟ์ผมแดง

 

เป็นไปได้มั้ยว่าชายคนนี้ใช้งานเวทมนตร์ขนาดนี้ด้วยตัวเขาเอง?

 

“ดู! กองทัพลอร์ดปีศาจกระวนกระวายเพราะสิ่งนี้!” (อายะ)

 

เหมือนที่สาวเมืองพูด กองทัพลอร์ดปีศาจทำรูปแบบเสียเพราะเวทมนตร์ที่อุกอาจ

 

“โว้ว นั่น ชั้นจะไม่ปล่อยให้หนี โล่งจิต 0%” (มาโกโตะ)

 

อัศวินผู้คุ้มกันเปลี่ยนหน้าที่เหม่อลอยเป็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา

 

“ล้อมมันแล้วเผามันเป็นเถ้าถ่าน” (มาโกโตะ)

 

ในเวลาเดียวกันที่เขาพูดอย่างนั้นไฟบอลเป็นหมื่นขยับอย่างช้าๆเหมือนจะล้อมฝูงของมอนสเตอร์

 

ไม่ มันแค่ดูช้า ในความเป็นจริง มันล้อมมอนสเตอร์ด้วยความเร็วที่น่ากลัวเป็นกรงไฟ

 

เขาควบคุมจำนวนเท่านี้ด้วยตัวเขาเองเหรอ?

 

นั่นไม่น่าเชื่อ

 

แต่ฉันเห็นได้ด้วยตาของฉันว่าลูกบอลไฟหลายหมื่นมีมานาเชื่อมต่อกับชายอัศวินผู้คุ้มกัน

 

เทคนิคเชื่อมต่อมานา เพื่อที่จะควบคุมเวทมนตร์หลังจากที่ได้ยิงออกไปแล้ว

 

ถ้าคุณเพิ่มความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ คุณควบคุมเวทมนตร์ได้จำนวนมากด้วยเชื่อมต่อมานา แต่…ฉันไม่เคยเห็นระดับนี้มาก่อน

 

“{กย้าาาาาาาา!!}”

 

ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องของมอนสเตอร์บนท้องฟ้า มอนสเตอร์ที่ได้ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านได้ร่วงลงในทะเลทีละตัวทีละตัว

 

“อุว้าาา…โหดร้าย” (ฟูเรีย)

 

“ว้าา ไม่มีปราณีกับทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

ฟูเรีย-ซามะและสาวเมืองได้มองสิ่งนั้นด้วยสายตาที่ฝืนใจ

 

แต่นั่นคือทั้งหมดที่พวกท่านทำ

 

พวกท่านทั้งสองคนได้ยอมรับสิ่งนี้ดั่งมันเป็นปรกติ

 

ฉัน…พูดซักคำยังไม่ได้

 

มอนสเตอร์ได้ถูกยิงทีละตัวทีละตัว

 

มีบางตัวที่อุปกรณ์เวทมนตร์สำหรับทิ้งระเบิดติดไฟและระเบิดกลางอากาศ

 

กองทัพลอร์ดปีศาจจำนวนเท่านี้น่าจะทำลายเมื่องได้ แต่พวกมันถูกเอาชนะโดยทำอะไรไม่ได้มาก

 

นี่คือ…อัศวินผู้คุ้มกันของฟูเรีย-ซามะ

 

มันน่าเดือดดาล แต่แม้แต่กึ่งปีศาจหลายร้อย เราก็ไม่อาจจะทำตามสิ่งที่เขาทำ

 

“อัศวินของชั้น! ไม่ใช่ว่านั่นพอแล้วเหรอ?!” (ฟูเรีย)

 

“ใช่! ไม่มีความจำเป็นต้องจูบเธออีกแล้ว ใช่มั้ย?!” (อายะ)

 

“นั่นไม่ดีเลย เราต้องทำจังหวะเดียวกันมากกว่านี้ ใช่มะ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

 

“อา อืม…ชั้นควรจะทำยังไงดี?” (มาโกโตะ)

 

พวกเขาได้คุยกันอย่างไร้กังวล ตรงข้ามกับภาพที่ย่ำแย่บนท้องฟ้าอย่างสิ้นเชิง

 

แต่ฉันเห็นว่าเขาไม่ได้ตัดการเชื่อมต่อมานาแม้หนึ่ง แม้ว่าเขาสนทนากับสหายของเขา และเขาควบคุมเวทมนตร์ของเขาต่อไป —ความเป็นจริงนั้นทำให้ฉันสั่น

 

มีฮีโร่แบบนี้ในไฮแลนด์?

 

ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมฟูเรีย-ซามะบอกเราว่าอย่าสู้กับไฮแลนด์ แม้ว่าฉันเกลียดที่จะยอมรับมัน

 

และในแบบนี้ มอนสเตอร์หลายพันได้หล่นลงสู่ทะเล โดยไม่มีแม้แต่หนึ่งตัวมาถึงพื้นดินใจประเทศแห่งความมืด

 

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

 

ที่การประชุมสงครามกองทัพพันฒมิตรหกประเทศ

 

“…นายจะพูดว่านายสู้กับหน่วยจูโจมของลอร์ดปีศาจซากันเหรอ?” (ยูเวอิน)

 

คนที่พูดคำนี้คือนายพลของพันฒมิตรหกประเทศนายพลยูเวอิน

 

“ใช่ครับ! ศัตรูมีแผนที่จะทิ้งระเบิดใส่เราจากท้องฟ้า แต่ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ สังเกตนั่นและขยี้พวกมันด้วยตัวเค้าเอง” (ออร์โธ)

 

กัปตันออร์โธตอบคำถามของนายพล

 

“จำนวนล่ะ?” (ยูเวอิน)

 

“ผมไม่ทราบจำนวนที่แท้จริง แต่จากรายงาน มีมากกว่า 5,000” (ออร์โธ)

 

“และนายพูดว่านายไล่มันไป?” (ยูเวอิน)

 

“ไม่ครับ {กวาดล้างมันทั้งหมด}” (ออร์โธ)

 

“…กวาดล้างมันทั้งหมด?” (ยูเวอิน)

 

“ศัตรูแม้แต่ถอยทัพก็ยังไม่ได้ และได้ถูกกำจัดโดยมาโกโตะ-โดโนะ” (ออร์โธ)

 

นายพลยูเวอินขมวดคิ้ว และวางมือไว้บนคางของเขา ดูเหมือนว่าจะคิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างอยู่

 

แต่เขาไม่ถามไปมากกว่านั้น

 

“แล้วก็ จำนวนผู้เสียชีวิตฝั่งเราล่ะ?” (ยูเวอิน)

 

“ศูนย์” (ออร์โธ)

 

“…เข้าใจแล้ว รับทราบ ชั้นจะฟังรายละเอียดทีหลัง” (ยูเวอิน)

 

“ครับท่าน!” (ออร์โธ)

 

รายงานจบด้วยการสนทนาของนายพลยูเวอินและกัปตันออร์โธ

 

ผมฟังสิ่งนี้โดยไม่แทรกแซง

 

การกระทำของผมครั้งนี้ ก็ผิดแผนด้วย

 

แต่มันดูเหมือนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะสั่งเขาอย่างลับๆให้ขยับไปที่หัวเรื่องต่อไป ออร์โธบอกผมว่ามันน่าจะถูกมองข้าม

 

““……””

 

ระหว่างการสนทนา มีคนที่ชี้สายตามาทางผม

 

โป้ปได้มองผมด้วยสีหน้าที่รำคาญ

 

ออราเคิลแห่งโชคชะตาเอสเธอร์-ซัง -เทพธิดาแห่งโชคชะตา- ได้มองมาอย่างไม่สนุก

 

เกรา-ซังได้มองผมด้วยตาที่อันตรายที่ไม่แพ้สองคนนั้น

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้ม

 

ซากุไร-คุงยิ้มเบี้ยวๆ

 

และที่นั่นเจ้าหญิงโซเฟียมองผมอย่างตั้งใจเหมือนลูกแมว

 

ผมขอโทษที่ทำให้เธอกังวลตลอดเวลานั้น

 

และสำหรับรายงานของคนอื่นพวกมันเกี่ยวกับการดูแลรักษากองกำลัง

 

แต่มันดูเหมือนกองกำลังหลักของซากันได้เริ่มที่จะข้ามทะเลมาแล้ว และมันดูเหมือนสงครามในที่สุดก็กำลังจะเริ่มเต็มที่แล้วตอนนี้ มีหลายจุดที่คุณรู้สึกได้ถึงความอันตรายของสถานการณ์

 

เราน่าจะเริ่มต่อสู้กับกองกำลังหลักของกองทัพลอร์ดปีศาจใน 3 วัน นี่คือที่นายพลพูดและจบการประชุมสงคราม

 

◇◇

 

“โอ้ชั้น ยินดีต้อนรับกลับมา มาโกโตะ อ้าา ชั้นได้หลับอย่างดี ชั้นฟื้นมานามาจำนวนนึงเลยล่ะ” (ลูซี่)

 

“ทากัตซูกิ-คุง ทำได้ดีมาก~” (อายะ)

 

“นี่ ซุย เห็นว่ามันเป็นบางอย่างที่เรียกว่าซาร์ดีนแห่ง กินซะสิ” (ฟูเรีย)

 

“น๊าาา น๊าาา”

 

เมื่อผมกลับมาที่เต็นท์ สมาชิกปาร์ตี้ของผมงีบหลับ กินขนม หรือเอาอาหารให้แมวอย่างไร้กังวล

 

พูดถึงแล้ว ซาร์ดีนแห้งเป็นบางอย่างที่ฟูจิ-ยังทิ้งไว้

 

มันโอเคที่จะเอาซาร์ดีนแห้งให้แมวเหรอ?

 

ยังไงซะ ซุยเห็นได้ชัดว่าเป็นสัตว์ปีศาจ ดังนั้นมันควรจะโอเค

 

“มันดูเหมือนว่ากองกำลังหลักจะปะทะกับกองกำลังหลักของกองทัพลอร์ดปีศาจไม่นานนี้” (มาโกโตะ)

 

“““!”””

 

เมื่อผมพูดสิ่งนี้ 3 คนแน่นอนว่าสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง

 

มันดูเหมือนบรรยากาศไปถึงซุยด้วย มันตั้งใจยืน

 

มันโอเคเธอแค่กินและนอน รู้มั้ย

 

“ยังไงซะถ้างั้น ชั้นจะไปฝึก” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋ ตอนนี้เหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

 

“ออร์โธ-ซังบอกให้นายพักนะ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังตกใจกับเรื่องนี้

 

ยังไงซะ ผมใช้เวทมนตร์ที่ฉูดฉาดไม่นานมานี้ ผมเลยเข้าใจได้ว่าออร์โธซังพูดมาจากไหน

 

แต่…

 

“ถ้าชั้นไม่ฝึก ชั้นดูเหมือนจะผ่อนคลายไม่ได้” (มาโกโตะ)

 

ซากุไร-คุงและคนอื่นจะสู้กับลอร์ดปีศาจในไม่นาน มันโอเคสำหรับผมจริงๆที่จะผ่านเวลาที่หวานไปโดยไม่ทำอะไรเลยเหรอ?

 

ไม่ มันไม่ได้

 

ผมจากเต็นท์มาระหว่างที่สมาชิกปาร์ตี้ของผมบ่น

 

ผมไปที่ที่ตั้งแคมป์ตอนกลางคืน

 

น้ำพุเล็กๆที่อยู่มุมของที่ตั้งแคมป์

 

นี่เป็นที่ฝึกของผม

 

ผมคุกเข่าอยู่ตรงหน้าน้ำพุ ถือมีดของผมด้วยสองมือ และอธิษฐานกับโนอาห์ซามะ

 

มันเป็นกิจวัตรของจะฝึก

 

สปิริต-ซัง สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)

 

ผมเรียกสปิริตน้ำเหมือนเคย

 

แต่พวกเขาไม่ตอบสนองดี

 

((…….))

 

อุ้ปส์ ดูเหมือนพวกเขาอารมณ์เสียเพราะผมเล่นกันสปิริตไฟก่อนหน้านี้วันนี้

 

“ขอโทษ ขอโทษ สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)

 

ผมจะทำให้พวกเขาใจเย็นลง และล้อเล่นกับพวกเขาเพื่อพยายามจะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น และผ่านเวลาไปหน่อยโดยทำอย่างนั้น

 

มันเป็นงานที่ช้า แต่มันเป็นสิ่งที่สำคัญที่ต้องทำถ้าคุณเป็นผู้ใช้สปิริต

 

ผมมองดูท้องฟ้าตอนกลางคืน

 

ไม่มีเมฆวันนี้ และผมเห็นดาวได้ชัดเจน -พระจันทร์ใหญ่ด้วย

 

ผมได้ยินเสียงของฝีเท้าเขาหาผม

 

ถ้าพูดให้ถูก ผมได้สังเกตตั้งแต่ซักพักแล้ว ผมเลยรู้ว่าเป็นใคร

 

“ต้องการอะไรเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

 

“เฮ้ อัศวินของชั้น มีเวลามั้ย?” (ฟูเรีย)

 

คนที่ปรากฏตัวคือออราเคิลแห่งความมืด ฟูเรีย-ซัง

 

 

 

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 180/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord