เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่195ทากัตซูกิมาโกโตะเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ
195 ทากัตซูกิ มาโกโตะเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ
ราชาสัตว์ซากัน
ถ้าผมถูกถามให้อธิบายเขาเป็นคำพูด มันจะเป็น ‘สิงโตยักษ์สีเงิน’
“หรือเหมือนกับ ไม่ใช่ว่ามันใหญ่เกินไปเหรอมากกว่า?” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การพูดนั่นออกมาดังๆ
นั่นคือที่มันใหญ่ขนาดไหน
ข้างหน้าเจ้านี่ มังกรและยักษ์นั้นเหมือนหนูตัวเล็กๆ
ไม่ใช่ว่าขนาดมันใหญ่กว่า 100 เมตรเหรอ?
ถ้าผมไม่ได้ข้อมูลมาก่อนหน้านี้ ผมจะคิดว่านี่ไปไคจูหรือพวกที่เหมือนก็อตซิลล่า
ไม่ใช่ว่ามันทำลายการความเป็นอิเซไกแบบนี้เหรอ?
(ชั้นอธิบายกับเธอ ใช่มั้ย? ราชาสัตว์มีเลือดของสัตว์ดินศักดิ์สิทธิ์ เบเฮมอธ เขาอยู่คนละโลกกับมอนสเตอร์ธรรมดาและมังกรเลย) (โนอาห์)
เสียงของโนอาห์-ซามะสะท้อน
ข้อมูลที่ผมถูกบอกก่อนผมจะมาถึงที่นี่
เห็นว่า หลังจากที่สงครามดินแดนสวรรค์จบลง สัตว์ศักดิ์สิทธิ์เบเฮมอธอยู่ในดินแดนมนุษย์ตต่อ และทำให้มอนสเตอร์รอบๆท้อง และลูกหลานพวกนั้นได้กลายมาเป็นลอร์ดปีศาจ
ช่างมีปัญหา…
พูดถึงแล้ว เบเฮมอธอยู่ไหน?
(เค้าได้หลับอยู่ประมาณ 15,000,000 ปีในทวีปปีศาจ เค้าจะไม่ตื่นขึ้นมา ดังนั้นไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน ในแง่ของแผนที่ มันเป็นที่ที่เรียกว่าเทือกเขาเฮเซล) (โนอาห์)
เขาได้ถูกปฏิบัติเป็นเทือกเขา
แต่เขาใหญ่ขนาดไหน…
(สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ส่วนใหญ่เป็นแบบนั้น รู้มั้ยที่สำคัญกว่านั้น มีสมาธิกับลอร์ดปีศาจตรงหน้าเธอ) (โนอาห์)
มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคุยกันสบายๆ
“ซากุไร-คุง นายคิดว่านายชนะได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ได้…คือที่ชั้นอยากจะพูด แต่ชั้นชนะราชาสัตว์ก่อนหน้าเมื่อชั้นมีพระอาทิตย์อยู่ข้างชั้น ตอนนี้…” (ซากุไร)
ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำ
แสงของพระอาทิตย์ไม่มาถึงเลยซักนิด
ทำอะไรดี
ในทันทีนั้น…
“…XXXXXXXXXXXXXX”
ราชาสัตว์พูด
อากาศสั่นเหมือนเสียงเองเป็นการโจมตี
ลอร์ดปีศาจได้พูดบางอย่างในเสียงที่ต่ำและสง่างาม
…แต่…
ซากุไร-คุง ลอร์ดปีศาจพูดอะไรอ่ะ?” (มาโกโตะ)
ผมไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร
มันไม่ใช่ภาษามนุษย์และแน่นอนว่าไม่ใช่ภาษาสปิริตด้วย
“…เห็นว่ามันเป็นภาษาของปีศาจ ชั้นก็ไม่เข้าใจมันด้วย” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงตอบอย่างขอโทษของโพย
ลอร์ดปีศาจพูดต่อ
“…XXXXXXXXX”
ไม่ ถ้านายพยายามจะสื่ออะไร พูดในคำพูดที่เราเข้าใจได้ซี่!
ผมคิดว่าเขาพูดบางอย่างกับฝั่งมนุษย์…
ไบฟรอน-ซังและเซเตค พูดในภาษามนุษย์นะ รู้มั้ย?!
(เพราะทั้งหมดไบฟรอนและเซเตคปกครองทวีปทิศตะวันตก 1,000 ปีก่อน พวกเขาไม่สามารถบริหารจัดการได้โดยไม่รู้ภาษาของมนุษย์ ใช่มั้ยล่ะ? ราชาสัตว์อยู่ในทวีปปีศาจตลอด เค้าเลยพูดได้แต่ภาษาปีศาจ) (โนอาห์)
เข้าใจแล้ว มันเป็นอย่างนั้น
พูดถึงแล้ว ท่านเข้าใจภาษาปีศาจมั้ย โนอาห์-ซามะ?
(หือห์?! เธอมีแผนจะให้ชั้นแปลให้เธอเหรอ?!) (โนอาห์)
อา ขอโทษ
แน่นอนว่านั่นไม่ดี
(เห้อ ช่วยไม่ได้ มาโกโตะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ โอเคมั้ย?) (โนอาห์)
ดูเหมือนท่านจะแปลมันให้ผม
(มาดูซิ: ‘มนุษย์ที่โง่เง่า…หลังจาก 1,000 ปีที่ต้องแก้ไขความพ่ายแพ้ของเรา เราเหล่าปีศาจจะปกครอกโลกอีกครั้ง…’ คือที่เขาพูดในท่าทางยืดยาว แล้วก็: ‘ฮีโร่แห่งแสง ข้าจะรับการดวรของเจ้ากับข้า ลอร์ดปีศาจซากัน’) (โนอาห์)
เขาไม่ได้พูดอะไรที่สำคัญ
แล้วก็ มาพูดอะไรเกี่ยวกับการดวลหลังจากที่วางกับดักเขาวะ!
นี่มันน่าโมโห
“เฮ้ย ซากุไร-คุง มาตีลอร์ดปีศาจด้วยการโจมตีก่อนระหว่างที่เค้าพูดของเค้าเถอะ” (มาโกโตะ)
“อ-เอ๋? …นั่นโอเคเหรอ?” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงทำสีหน้ามีปัญหาจากคำแนะนำของผม
เฮ้ย เฮ้ย มันมีขีดจำกัดว่านายเป็นคนดีได้มากแค่ไหนนะ
“พูดถึงแล้ว ชั้นได้พยายามจะควบคุมเมฆดำสนิทเพื่อเปิดท้องฟ้ามาซักพักแล้ว แต่มันเป็นไปได้ไม่ดีเลย แม้ว่าเมื่อชั้นสามารถที่จะควบคุมเมฆ มันจบที่การกลับมา” (มาโกโตะ)
เปลี่ยนสภาพอากาศโดยใช้แขนสปิริต
ไม่ได้ผลกับเมฆดำสนิทจริงๆ
ผมพูดอย่างนั้น แต่ผมคิดว่าผมสามารถที่จะทำให้สภาพอากาศกลับมาชั่วคราวประมาณ 30 นาที
นั่นน่าจะเหมือนโยนหินก้อนเล็กๆลงในทะเลสาบ หือห์…
“ในเวลานั้นที่เรากำจัดราชาสัตว์คนก่อน เราสามารถที่จะกำจัดเขาได้อย่างไรก็ไม่รู้หลังจากที่ตั้งทีมกับนายพลยูเวอิน ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ และฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศไฮแลนด์ แต่…” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงส่งสายตาไปไกล
ในที่นั้น พันฒมิตรหกประเทศและกองทัพลอร์ดปีศาจสู้กันอย่างเข้มข้น
ไม่มีสัญญานที่พวกเขาจะมาสนับสนุนเรา
หรือเหมือนกับ บาเรียสีดำได้หายไป แต่ฝั่งเราไม่ได้ดูเหมือนจะสังเกตว่าซากุไร-คุงโอเค
สิ่งที่เด่นที่สุดรอบเราคือลอร์ดปีศาจขนาดยักษ์
ไม่มีไอโง่คนไหนจะพุ่งเข้าไปหาลอร์ดปีศาจที่สุขภาพดีอย่างสมบูรณ์
“อยากจะลองวิ่งหนีและรวมกลุ่มมั้ย งั้น?” (มาโกโตะ)
“…แต่มันจะดีถ้าเค้าเป็นศัตรูที่จะอนุญาตเรื่องนั้นนะ” (ซากุไร)
พวกเรามองดูสัตว์ยักษ์สีเงินตรงหน้าเรา
เขาใหญ่มากจนบอกไม่ได้อย่างถูกต้องว่าเขามองไปที่ไหน แต่ผมคิดว่าเขามองเราอยู่
เขาน่าจะรู้ว่าเราอยู่ตรงไหน…
(มาโกโตะ! เขาพูดว่าถ้าไม่มีคำตอบ เขาจะเป็นคนที่เข้าหาเธอ!) (โนอาห์)
คำตอบอะไร?!
บอกคำที่เราเข้าใจสิ!
“ซากุไร-คุง เค้าจะมาแล้ว!” (มาโกโตะ)
“ด-ได้เลย!” (ซากุไร)
พวกเราเตรียมตัวกับการโจมตีของศัตรู
ราชาสัตว์เปิดปากกว้าง
แสงรวมกันอยู่ในปากของราชาสัตว์
เก่ะห์…เป็นไปได้มั้ยว่า…
“《ก๊าห์!!!》”
แสงขนาดยักษ์ได้ถูกยิงจากปากของลอร์ดปีศาจ
ผมรู้สึกเหมือนแสงอาทิตย์โยนใส่เรา
เอ๋?
ไม่ใช่ว่าเราตายที่นี่เหรอ…?
“วิชาดาบศักดิ์สิทธิ์: [ระเบิด]!” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงเหวี่ยงดาบ และการโจมตีของราชาสัตว์ชะงักไป
สองการโจมตีปะทะกันในอากาศ และระเบิด
“ซากุไร-คุง นั่นน่าประทับใจ! ด้วยนี่…” (มาโกโตะ)
“ฮ่าาาา…ฮ่าาาาา…ฮ่าาาา…” (ซากุไร)
ซากุไรคุงที่ปรกติผ่อนคลายได้หายใจแรง
“ซากุไร-คุง นายโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“โดยไม่มีแสงอาทิตย์ ชั้นฟื้นฟูมานาหรือออร่าชองชั้นไม่ได้ ดังนั้น…มันอาจจะลำบากสำหรับชั้น ถ้านั่นเมื่อกี้นี้ได้มาอีกหลายครั้ง” (ซากุไร)
นั่นจะแย่สิ
“มาซ่อนกันก่อนตอนนี้เถอะ” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว” (ซากุไร)
ผมใช้ซ่อนบนซากุไร-คุงและตัวผมเอง และสร้างระยะจากราชาสัตว์
“[หมอก]” (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้ว่านี่จะได้ผลในการกำจัดวิสัยทัศน์ของเขามั้ย แต่ผมปิดบริเวณโดยรอบด้วยหมอกหนา
ไม่ใช่ว่าเราจะหนีได้ถ้ามันเป็นไปได้ด้วยดีเหรอ?
“《กกกุโอออออออออออ้!!》”
เสียงคำรามของสัตว์ป่าสะท้อน
ทันนทีต่อมา การสั่นที่รู้สึกเหมือนมันพลิกแผ่นดินเกิดขึ้น
“ทากัตซูกิ-คุง! จับไว้!” (ซากุไร)
“ขอบคุณ!” (มาโกโตะ)
ผมได้ถูกหนุนโดยซากุไร-คุงเมื่อผมยืนอยู่บนเท้าผมไม่ได้ และสามารถจะทนมันได้อย่างไรก็ไม่รู้
ในทันทีนั้น บางอย่างที่แปลกกระโดดเข้ามาในวิสัยทัศน์ของผม
มีกำแพง
พวกเราถูกล้อมโดยกำแพงยักษ์
เพื่อไม่ให้เราวิ่งหนี หือห์
หรือเหมือนกับ เขาสามารถที่จะสร้างกำแพงแบบนี้ได้ในทันทีมากกว่า ไม่ใช่ว่ามันอยู่ระดับเดียวกันกับตาแก่ไททันเลยเหรอ?
(ลอร์ดปีศาจซากันมีเลือดของสัตว์ดินศักดิ์สิทธิ์เบเฮมอธ คิดซะว่าพื้นเป็นอาวุธของซากัน) (โนอาห์)
ขอบคุณสำหรับคำอธิบาย โนอาห์-ซามะ แต่ไม่มีวิธีที่จะเคลียร์ฉากนี้เหรอ?
(วิธีที่ดีที่สุดที่จะกำจัดลอร์ดปีศาจคือด้วยฮีโร่ที่มีการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา นั่นทำไมเธอไม่มีทางเลือกนอกจากจะยืมความช่วยเหลือจากฮีโร่แห่งแสง-คุง แต่…) (โนอาห์)
ได้ยินอย่างนี้ ผมชำเลืองมองซากุไร-คุง
ซากุไร-คุงก็มองมาทางนี้
“ซากุไร-คุง ชั้นจะทำให้ฟ้าโปร่งแป้ปนึ่ง ได้โปรดลองว่านายทำอะไรบางอย่างกับนั่นได้มั้ย” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว!” (ซากุไร)
“[แขนสปิริต]” (มาโกโตะ)
…*ซุซุซุซุซุ*
รูเปิดขึ้นมาในเมฆสีดำ แสงของพระอาทิตย์โผล่เข้ามา
ซากุไร-คุงยกดาบและแสงปกคลุมดาบของซากุไร-คุง
แต่…
(มันถูกดันกลับ!) (มาโกโตะ)
เมฆสีดำสนิทที่น่าจะก่อตัวขึ้นโดยมานาไม่สามารถที่จะควบคุมมันได้อย่างถูกต้องด้วยเวทมนตร์น้ำของผม
ผมควรจะคิดว่าเมฆสีดำนี้เองเป็นเวทมนตร์จากนักเวทย์คนอื่น
ไม่ว่าความเชี่ยวชาญผมจะสูงขนาดไหน ผมควบคุมเวทมนตร์ของคนอื่นไม่ได้
“ทากัตซูกิ-คุง! ลอร์ดปีศาจได้สังเกตว่าเราอยู่ที่นี่!” (ซากุไร)
“เก่ะห์” (มาโกโตะ)
ลอร์ดปีศาจเปิดปากและกำลังจะยิงการโจมตีที่เหมือนเลเซอร์เหมือนก่อนหน้า
นาย…แม้ว่านายมีตัวที่ใหญ่นายเป็นพวกสแปมระยะไกล?!
นาเป็นก็อตซิลล่าเหรอ?!
“《ก๊าห์!》”
แสงได้ถูกยิงมาอีกครั้ง
“วิชาดาบศักดิ์สิทธิ์: [กางเขนที่ยิ่งใหญ่]!” (ซากุไร)
คลื่นแสงที่ซากุไร-คุงยิงจากดาบเขาปะทะกับการโจมตี…และระเบิดเกิดขึ้น
“อุว้า!” (มาโกโตะ)
และผมได้ถูกเป่ากระเด็น
“ทากัตซูกิ-คุง?!” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงสามารถจับผมได้อย่างไรก็ไม่รู้
วิธีนี้ไม่ดีเลย
และผมเป็นภาระ
ผมควรจะเคลื่อนไหวแยกออกไปมั้ย…?
ทันทีที่ผมคิดอย่างนั้น…
บางอย่างขนาดยักษ์ลงพื้นจากข้างบน
หน้าขนาดยักษ์ของสิงโตได้มองมาทางนี้
มันยกขาที่ใหญ่และมันลงมาสูเรา
กรงเล็บขนาดยักษ์บนขาได้เผาเหมือนแม็กม่า
นี่มันแย่แล้ว!
ซากุไร-คุงตอนนี้ได้จบผมและมีท่ายืนที่ไม่ดีอยู่ตอนนี้
เราหลบมันไม่ได้
ดังซากุไร-คุงได้มุ่งมั่นอย่างแน่วแน่ ผมเห็นได้จากมุมตาของผม และเขาวางดาบตรงหน้าเพื่อทำให้ตัวเองพร้อม
นี่…เราอาจจะเละที่นี่
โล่งจิต 100%
ผมคิดวินาทีนึกว่ามีอะไรที่ทำได้มั้ย และขยับมือผมไปที่มีดของโนอาห์-ซามะอย่างไม่รู้ตัว…
“เฮ้ย”
“เอ๋?!”
“อะ!”
บางคนได้เรียกเราจากข้างหลัง และซากุไร-คุงและผมถูกดึง
รอบข้างเบลอ
และจากนั้นภาพที่เห็นมั่นคงในทันที
“เฮ้ย เฮ้ย นั่นค่อนข้างมีปัญหานะที่นายเป็นอยู่น่ะ”
เสียงที่โกรธสะท้อน
เมื่อเวลาที่ผมสังเกต ซากุไร-คุงและผมถูกจับที่คอเสื้อและห้อยอยู่กลางอากาศ
มีแอ่งขนาดยักษ์ตรงที่เรายืนเมื่อกี้ และพื้นไหม้
ช่างเป็นการโจมตีอะไรกัน…
ถ้าเราอยู่ที่นั่น มันจะแย่
แต่เราขยับในทันที
ผมรู้ถึงความรู้สึกนี้
เวทมนตร์ที่ลูซี่พาผมมาที่นี่
อย่างไรก็ตาม มานาที่ใช้ขัดเกลามามากกว่าหลายสิบเท่ามากกว่ามานาในครั้งนั้น
เทเลพอร์ตไม่ร่าย
มีแค่ไม่กี่คนที่สามารถทำอย่างนั้นได้ แม้ว่าคุณจะค้นหาทั้งทวีป
ผมขยับหัวของผมและสามารถที่จะมองกลับไปได้อย่างไรก็ไม่รู้
ผมสีขาวบริสุทธิ์และเสื้อคลุมสีขาว
ตาสีแดงที่สองแสงมัวๆ
“งั้นเธอมา…” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงปล่อยเสียงที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ
ผมก็ถอนหายใจในความโล่งใจด้วย
ฮ่าาา…เราถูกช่วยแล้ว
“มากำจัดลอร์ดปีศาจเถอะ”
เจ้าของของเสียงที่พึ่งพาได้มาจาฮีโร่ในตำนานตั้งแต่เมื่อ 1,000 ปีก่อน ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
