เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่208ทากัตซูกิมาโกโตะมุ่งหน้าไปที่ซาก - novel-lucky

208 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ซาก

“เฮ้ มาโกโตะ มีความจำเป็นต้องฟังคำขอสนับสนุนจากโป้ปเหรอ?” (ลูซี่)

“นั่นใช่แล้ว! มันเป็นคนที่พยายามจะทำบางอย่างที่ย่ำแย่กับฟู-จัง! เหมือนในโดจินโป๊เลย!” (อายะ)

“…โดจินโป๊คืออะไร?” (ฟูเรีย)

“อ๊ะ! ชั้นรู้! อันที่ว่า ‘คุ! ฆ่าชั้น!’” (ลูซี่)

“ลู-จัง…เธอไปได้ความรู้นั่นมาจากไหน? พูดถึงแล้ว คนที่เหมาะกับ ‘คุ! ฆ่าชั้น!’ น่าจะเป็นซากิ-จัง ชั้นเดาว่านะ” (อายะ)

“ชั้นไม่เข้าใจว่าเธอสองคนพูดเกี่ยวกับอะไรกันซักนิด” (ฟูเรีย)

ลูซี่ ซา-ซัง และฟูเรีย-ซังคุยกันอย่างเสียงดัง

ตอนนี้ เราอยู่ที่ที่ไกลจากเมืองหลวงของไฮแลนด์ ที่เมืองร้าง

เห็นว่ามันเป็นเมืองที่ล่มสลายจากการแตกตื่นของมอนสเตอร์เมื่อหลายสิบปีก่อน

มันไม่มีคนอยู่มานาน แต่มีข่าวลืมว่ามันใช้เป็นที่ซ่อนของโบสถ์งู

เรามาที่นี่เพื่อจะยืนยันความเป็นจริงของขาวลือนั้น

วัตถุประสงค์คือสืบซากของโบสถ์งู โดยมีคำขอมาจากโป้ป

“มันช่วยไม่ได้ เจ้าหญิงโซเฟียมีปัญหา” (มาโกโตะ)

ผมตอบคำถามของลูซี่

โรเซสไม่มีเทมพลาร์มากมายนัก

ในโลกนี้ เทมพลาร์ได้ทำหน้าที่เป็นตำรวจ

ตัวตนที่ไม่มีไม่ได้เพื่อที่จะรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชน

เทมพลาร์อยู่ในเครือของโบสถ์เทพธิดา และโรเซสทดแทนการขาดคนด้วยอัศวินที่ประเทศแห่งแสงส่งมา

พูดอีกอย่าง ถ้าโป้ปพูดว่า ‘เราจะดึงเทมพลาร์ออกจากโรเซส เพื่อเตรียมการการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่’ มันจะเป็นปัญหาที่เหลือเชื่อ

แน่นอนว่า ปรกติแล้วมันจะไม่จบแบบนั้น แต่พวกเขาอาจจะใช้การปฏิเสธของเรา เป็นข้ออ้างที่จะต้องการตัวฟูเรีย-ซัง

พวกเราตัดสินใจที่จะฟังพวกเขา

“งั้น โบสถ์งูอยู่ที่นี่เหรอ?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้มองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย ระหว่างจับแขนเสื้อของซา-ซัง

ปรกติแล้วนั้นจะเป็นหน้าที่ของผมในฐานะอัศวินผุ้คุ้มกันของเธอ แต่ผมตัดสินใจที่จะให้เธออยู่ใกล้กับซา-ซัง ผู้ที่อยู่ด้วยแล้วจะปลอดภัยที่สุด

“[ตรวจจับ]” (มาโกโตะ)

ผมเดินไปรอบๆที่เมืองร้างและหาตัวตนของศัตรู

แต่ไม่มีการตอบสนองเลยซักนิด

ตรวจจับของผมระยะประมาณ 100 เมตร…

แต่ผมมีสมาชิกปาร์ตี้ที่เก่งกว่าผมในการหาศัตรู

“ลูซี่ มันเป็นยังไง?” (มาโกโตะ)

“หืมม ไม่มีอะไร ชั้นไม่ได้ยินอะไรเลย” (ลูซี่)

ความรู้สึกของรู้ซี่ มีระยะที่กว้างกว่า และความแม่นยำที่มากกว่าตรวจจับของผม

ถ้าเธอไม่ได้ยินอะไรเลย มันต้องหมายถึง

“ข้อมูลเท็จเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เราทำอะไรดี ทากัตซูกิ-คุง? กลับเหรอ?” (อายะ)

“หืมมม…” (มาโกโตะ)

ถ้าไม่มีใครเลย เราไม่มีอะไรจะทำ

หรือบางทีพวกเขาแค่ไปชั่วคราว

มาพยายามอยู่ต่ออีกนิดเถอะ

“รอซักพักนึงเถอะ ถ้าพวกเค้ายังไม่ปรากฏตัว เราจะไป” (มาโกโตะ)

“โอเค~” (อายะ)

“ฮึ่ม แม่ว่าเราสร้างปัญหาในการอุส่าห์มาที่นี่” (ฟูเรีย)

“มันไม่มีอะไรไม่ดีในการอยู่ในความปลอดภัย ฟูริ” (ลูซี่)

ความเครียดลดลงเล็กน้อย และเราตัดสินใจจะอยู่รอพร้อมในเงามืด

ไม่มีการตอบสนองจากตรวจจับ

ลูซี่ระวังตัว

ผมไม่คิดว่าเราจะโดนโจมตีไม่ทันตั้งตัวด้วยสิ่งนี้

◇◇

ประมาณ 30 นาทีหลังจากมาที่เมืองร้าง…

เสียงสะท้อนในหัวของผม

(นี่…แย่…มาโก…! นั่น…มัน…)

โนอาห์-ซามะ?

หืม? เสียงของท่านไกลออกไป

โนอาห์-ซามะ มีอะไรเหรอ?

(…..)

ไม่ตอบ

นั่นอะไร

ในทันทีนั้น…

*ปั้ง*

บางคนลงพื้นและทำเสียงเบาๆ

พวกเขาต้องใช้เวทมนตร์บิน

ผมไม่ได้สังเกตการเข้าหาเลยซักนิด

พวกเขาเข้าหาเราด้วยความเงียบและความเร็วที่น่ากลัว

ขนของผมตั้ง

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา เป็นชายที่มีชุดเกราะสีขาว และตราของเทพธิดา

เทมพลาร์

แม้อย่างนั้น…ทำไมตรวจจับไม่ตอบสนอง?

คนที่อยู่ที่นั้นเป็นฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ อเล็กซานเดอร์ ที่เราเจอไม่นานมานี้

“เฮ้นั่น ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ” (อเล็กซ์)

ชายคนนี้พูดอย่างไม่อาย

หน้าของเขาแสดงรอยยิ้มเล็กน้อย

…บังเอิญ?

ใครจะเชื่อว่าเราเจอกันที่เมืองร้าง?

“““…”””

ผมตั้งท่าด้วยมีดของผมอย่างเงียบๆ

ลูซี่ยกไม่เท้าของเธอขึ้น และซา-ซังยืนอยู่หน้าฟูเรีย-ซัง

ฟูเรีย-ซังได้จ้องฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ด้วยความสงสัย

ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา พร้อมรอยยิ้มที่กว้างบนหน้าเขา

“ชั้นจะให้นายมอบออราเคิลแห่งความมืดนั่นมา” (อเล็กซ์)

“ชั้นปฏิเสธ” (มาโกโตะ)

ผมตอบโดยไม่ลังเล

คำตอบต้องเป็นสิ่งที่เขาคาดไว้แล้ว เขาไม่แสดงความตกใจมาก

“ไม่ ไม่ นายไม่มีสิทธิจะมาปฏิเสธ” (อเล็กซ์)

ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ยักไหล่ของเขา

“คำสั่งโป้ปเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่ ชั้นทำเรื่องนี้ด้วยตัวชั้นเอง มัน {จะถูกรับรู้} ว่าโป้ปไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้” (อเล็กซ์)

ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์พูดสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ไร้กังวล

ดูเหมือนมันเป็นกับดักของโป้ป

…มันเป็นความผิดพลาดที่มา

“ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

“ได้ ชั้นจะปกป้องฟู-จัง!” (อายะ)

ผมตัดสินใจที่จะปล่อยฟูเรีย-ซังไว้กับซา-ซัง

ผมเรียกสปิริต และลูซี่เตรียมมานาของเธอเพื่อที่จะใช้เวทมนตร์ได้ทุกเวลา

แต่ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ตรงหน้าเราแค่ยิ้มและไม่ทำอะไร

“เฮ้ย เฮ้ย มันไม่มีจุดหมายในการต่อต้านน่า มันเพื่อนายเองที่จะยอมให้เธอมาก่อนที่นายจะได้รับบาดเจ็บ” (อเล็กซ์)

ดูเหมือนสำหรับเขา การลักพาตัวฟูเรีย-ซังนั้นเป็นเรื่องที่สรุปแล้ว

เขามีแผนจะเดินหน้าแม้ว่าต้องใช้กำลัง

“ฮ่าาา…ชั้นไม่มีความภาคภูมิใจในการรังแกคนอ่อนแอนะ…หืม?” (อเล็กซ์)

ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์กำลังจะพูดบางอย่าง แต่เขาตัดคำพูดของเขาออกตรงกลาง และมองขึ้นไป

ผมทำอย่างเดียวกัน และมีบางอย่างตกลงมาด้วยความเร็วที่น่าประหลาดใจ

“ฟูเรีย!”

“ทากัตซูกิ-คุง! อายะ-จัง!”

คนที่ปรากฏตัวขึ้นมาคือโยโกยามะ-ซังและซากุไร-คุงบนเพกาซัส

ซากุไร-คุงกระโดดออกจากเพกาซัสและยืนอยู่ตรงหน้าเรา

นั่นโล่งใจ

ด้วยซากุไร-คุงอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรจะต้องกังวล

“เจ้าหญิงโนเอลบอกชั้นว่าโป้ปมีแผนที่จะลักพาตัวฟูเรีย” (ซากุไร)

“อ้าา แม้แต่ฮีโร่แห่งแสง-คุงก็อยู่ที่นี่ หือห์…ชั้นได้ถูกบอกว่านายไม่ควรได้รับการบาดเจ็บ” (อเล็กซ์)

แม้ว่าซากุไร-คุงได้มาถึง ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ไม่ลบรอยยิ้มที่ไร้กังวลของเขา

ผมชำเลืองมองท้องฟ้า และผมเห็นนั่นแม้ว่ามันจะมีเมฆ ฟ้าโปร่ง

มันต่างจากเวลากับลอร์ดปีศาจ

ฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-คุงอยู่ในรูปแบบที่สมบูรณ์แบบ

แม้อย่างนั้น ทำไมเขาดูไร้กังวล…?

“เถิบ ฮีโร่แห่งแสง-คุง” (อเล็กซ์)

ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์เรียกร้องมันอย่างหยิ่งๆ

“ชั้นปฏิเสธ” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงชักดาบและตั้งท่า

ลูซี่ โยโกยามะ-ซัง และผมเตรียมตัวเพื่อจะสนับสนุนเขา

เทียบกับเรา ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ไม่แสดงสัญญานของการกระสับกระส่ายเลย

“ฮ่าาา…น่าปวดหัว” (อเล็กซ์)

ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ถอนหายใจอย่างหนัก

ในทันทีต่อมา…

*วู้มมม!*

พายุฝุ่นพัด

ออร่าที่มหาศาลอาละวาดอยู่รอบฮีโร่แห่งพระอาทิตย์

แสงที่อบอุ่นปกคลุมบริเวณดั่งจะปกป้องเราจากออร่าที่รุนแรงนั้น

ซากุไร-คุงมีดาบเวทมนตร์อยู่ในมือและกายและใบมีดของเขาส่องสว่างอย่างมาก

มันเป็นแสงอ่อนๆ แต่มันเป็นออร่าที่มหาศาล ที่ไม่ด้อยไปกว่าฮีโร่แห่งพระอาทิตย์

“ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์อเล็กซ์ ที่ไม่ใช่เวลาที่เราจะมาสู้กันเอง ถอยไป” (ซากุไร)

“แน่นอน ชั้นก็ไม่มีเจตนาที่จะสู้กับนาย” (อเล็กซ์)

“งั้น…” (ซากุไร)

“ตราบใดที่ชั้นได้ออราเคิลแห่งความมืดนั่น” (อเล็กซ์)

“ชั้นอนุญาตเรื่องนั้นไม่ได้” (ซากุไร)

“การเจรจาล้มเหลวถ้าอย่างนั้น” (อเล็กซ์)

นั่นไม่ใช่การเจรจา!

หลังจากที่ต้องการอยู่ฝ่ายเดียว ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์เดินมาทางนี้

“อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้อีก” (ซากุไร)

เสียงของซากุไร-คุงมั่นคง

“เรียวซูเกะ…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพึมพำอย่างไม่สบายใจ

ฮีโร่แห่งแสงควรจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด

มันควรจะโอเค…ใช่มั้ย?

ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ไม่หยุดก้าวเดิน และไม่ลบรอยยิ้ม

ด้วยรอยยิ้มอยู่บนหน้า เราเข้าหาเราอย่างต่อเนื่อง

“ชั้นจะยั้งมือ ไม่ใช่อะไรส่วนตัว” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงพูดอย่างนี้ และฟันฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ด้วยหลังดาบ

ด้านทื่อ

ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ {จับ} ดาบเวทมนตร์ของซากุไร-คุงด้วยมือเขา

“ไม่มีทางน่า!” (ซากิ)

โยโกยามะส่งเสียงของเธอในความตกใจ

“เฮ้ย เฮ้ย นายจะทำอะไรสำเร็จด้วยการเหวี่ยงอ่อนแอแบบนั้น

เขาทำหมัดด้วยมือและไม่ได้ถือดาบ

หมัดที่เหมือนแสงจ้าพริบตา เข้าไปใกล้หน้าของซากุไร-คุง

“คุ!” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงสร้างระยะ

“โอ้ นายสานามารถจะหลบนั่น ดูเหมือนชั้นผู้ยิ่งใหญ่จะยั้งมือเยอะด้วยเหมือนกัน แค่ยอมแพ้การดิ้นรนที่ไร้จุดหมายและส่งออราเคิลแห่งความมืดได้แล้ว” (อเล็กซ์)

ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ยังมีรอยยิ้มที่กล้าหาญ

“เข้าใจแล้ว ต่อไปชั้นจะจริงจัง” (ซากุไร)

กายและดาบเวทมนตร์ของซากุไร-คุงแสดงแสงเดียวกัน กับเมื่อเวลานั้นที่เราเอาชนะราชาสัตว์

ซากุไร-คุงเบลอหายไป

“ดาบแห่งแสง: [แฟลช]” (ซากุไร)

ผมได้ยินเสียงนั้น

ระเบิดเล็กๆในพริบตา

หลังจากนั้น ลมที่รุนแรงอาละวาด และฝุ่นปลิว

ผมเห็นบางอย่างบินไป

มันดูเหมือนคน

“…เอ๋?”

ผมได้ยินบางคนพึมพำ ในความไม่เชื่อ