เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่223บทส่งท้าย(อาร์คที่9) - novel-lucky

223 บทส่งท้าย (อาร์คที่ 9)

“นายตัดสินใจที่จะช่วยโลก หรือทำลายมัน…” (โนอาห์)

รอยยิ้มของโนอาห์-ซามะรู้สึกโหดร้าย

สายตาของผมมองไปทั่ว

ผมคิดว่ามันแน่นอนว่าตัวเลือกของผู้เล่นอาร์พีจี จะแสดงออกมา แต่…

ไม่มีอะไรออกมา

ผมยืนยันสีหน้าของสหายผมด้วยเปลี่ยนมุมมองแทน

ลูซี่อยู่ในอารมณ์ไม่ดี

ซา-ซังอยู่ในน้ำตา

เจ้าหญิงโซเฟียมีสีหน้าที่สงบดั่งเธอทนอะไรบางอย่าง

ฟูเรีย-ซังทำหน้าเหมือนแมวที่ถูกทิ้ง…

ความมุ่งมั่นตั้งใจของผมสั่นคลอน

ผมจะพูดบางอย่าง แต่หยุดมัน

ผมรู้สึกว่ามันจะมีผลกับผม ถ้าพวกเธอพยายามจะหยุดผม

ผมหันหน้าไปหาโนอาห์-ซามะอีกครั้ง

“โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

“มีอะไร มาโกโตะ?” (โนอาห์)

“…ผมจะไป 1,000 ปีในอดีต ผมจะช่วยผู้กอบกูอาเบล โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมตอบ ผมสามารถได้ยินทุกคนในโบสถ์ถอนหายใจ

เมื่อผมมอง ผมเห็นอัลเธน่า-ซามะก็มีหน้าที่โล่งใจด้วย

“นั่นโอเคเหรอ? นายจะไม่ได้เจอเพื่อนของนายอีกแล้วนะ รู้มั้ย?” (โนอาห์)

“ได้โปรดอย่าโยนน้ำเย็นใส่ความมุ่งมั่นตั้งใจของบางคนสิครับ” (มาโกโตะ)

ผมแสดงรอยยิ้มที่เบี้ยว หันหาเพื่อนของผม และลงจากเวที

“ขอโทษ ทุกคน ชั้นจะไป” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-คุง…ชั้นไม่อยากได้แบบนี้…” (อายะ)

ซา-ซังจับแขนของผมและฝังหน้าของเธอมาที่หน้าอกของผม

“ชั้นจะไปกับนายด้วย… ชั้นอยากจะไปด้วยกันกับทากัตซูกิ-คุง เทพธิดา-ซามะ…” (อายะ)

“ซาซากิ อายะ เธอแข็งแกร่งเกินไป…ถ้าชั้นส่งเธอไป 1,000 ปีก่อนในอดีต มารจะรู้มัน…เธอไปกับทากัตซูกิ มาโกโตะด้วยไม่ได้…” (ไอรา)

“อออุ…ไม่มีทางน่า…” (อายะ)

ผมทำได้แค่กอดไหล่ของซา-ซัง

บางคนเข้าหาผมจากข้างหลัง

“ฮีโร่มาโกโตะ…การช่วยผู้กอบกู้อาเบลเป็นงานที่มีเกียรติ ชั้นขอให้นายโชคดี—” (โซเฟีย)

“โซเฟีย…” (มาโกโตะ)

คำพูดของเจ้าหญิงโซเฟียติดอยู่ตรงกลาง

“ขอโทษ แม้ว่านายควรเป็นคนที่เจ็บปวดอยู่ที่นี่…” (โซเฟีย)

“…”

เจ้าหญิงโซเฟียห้อยหัวของเธอลง

ผมควรจะพูดอะไรดีที่นี่…?

“เห้อ กดดันตัวเองนะนี่ สาวคนนี้…”

“เออร์-ซามะ?!” (โซเฟีย)

เออร์-ซามะปรากฏตัวขึ้นกระทันหันและกอดเจ้าหญิงโซเฟียจากด้านหลัง

“ลงมาเมื่อไหร่?” (โซเฟีย)

“หืมม ชั้นถูกเรียกมาด้วยกันกับโนอาห์เมื่อชั้นอยู่ในวิหารทะเลลึก” (เออร์)

“ง่ายขนาดนั้น?” (มาโกโตะ)

เฮ้ย เฮ้ย นั่นโอเคเหรอ?

ผมมองอัลเธน่า-ซามะและท่านเกาแก้มของท่าน

อ้าา ท่านไม่ได้มีแผนเรื่องนั้นด้วย หือห์

“ใช่ โซเฟีย-จัง มันโอเคที่จะร้องไห้เมื่อเธอเสียใจนะ โอเคมั้ย?” (เออร์)

“…ค่ะ” (โซเฟีย)

มันควรจะโอเคที่จะทิ้งเจ้าหญิงโซเฟียไว้กับเออร์-ซามะ

ตาของผมสบกับฟูเรีย-ซังข้างหลัง

สีหน้าที่สง่างามของเธอได้หายไปแล้ว และเธอลนลาน

“อ-อืม…อัศวินของชั้น…” (ฟูเรีย)

“เจ้าหญิง ขอโทษ…ที่ชั้นจะไม่สามารถอยู่ข้างเธอได้แม้ว่าจะเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ” (มาโกโตะ)

“นี่ไม่ได้เกี่ยวกับชั้นนะ! นายโอเคจริงๆมั้ย…? นายต้องไปทั้งหมดด้วยตัวเอง 1,000 ปีในอดีต นั่นมันน่ากลัวเกินไป…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังวิ่งมาหาผมและจับมือผม

เธอสั่น

“เพราะทั้งหมดไม่เหมือนว่าจะมีทางเลือกอื่น” (มาโกโตะ)

“แต่…แม้ว่านายจะกลับมามีชีวิตได้ไม่นานขนาดนั้น…ทำไม…ถึงมีหน้าแบบนั้น…” (ฟูเรีย)

“ยังไงซะ มันช่วยไม่ได้” (มาโกโตะ)

“นายพูดสิ่งต่างๆเบาๆตลอดเลย…” (ฟูเรีย)

“ทำให้ดีที่สุดในการค้นพบประเทศนะ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“…ได้” (ฟูเรีย)

ความมุ่งมั่นตั้งใจของผมต้องได้ส่งผ่านแล้ว ฟูเรีย-ซังปล่อยมืออย่างไร้พลัง

สุดท้าย ผมหันไปที่สาวเอลฟ์ผมแดงที่เงียบอยู่ซักพักแล้ว”

“ลูซี่ อืม…” (มาโกโตะ)

ผมกำลังจะพูด ‘ชั้นขอโทษ ชั้นจะไม่สามารถไปผจญภัยกับเธอได้อีกแล้ว’ แต่คำพูดผมถูกตัด

“มาโกโตะ!” (ลูซี่)

ลูซี่กอดอกและจ้องผม

สหายคนแรกที่ผมได้เมื่อมาที่โลกนี้

สาวคนนี้ผมรู้จักมานานที่สุดบนโลกนี้

ผมรักษาสัญญาที่จะท้าทายวิหารทะเลลึกด้วยกันไม่ได้…

“สัญญากับชั้น” (ลูซี่)

“สัญญา?” (มาโกโตะ)

“กลับมา! ช่วยฮีโร่อาเบล และเมื่อนายกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งให้ กลับมาหาเรา!” (ลูซี่)

เธอชี้ตรงมาที่ผมและพูดมันอย่างรุนแรง

“ลูซี่…” (มาโกโตะ)

ผมอยากจะกลับมาจริงๆ แต่ไอรา-ซามะได้อธิบายกับผมว่าผมกลับมาไม่ได้ซักพักตอนนี้

“ลูซี่ เจ วอล์คเกอร์…ชั้นได้พูดเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่มันไม่มีวิธีที่มาโกโตะจะกลับมาที่ปัจจุ—” (ไอรา)

“หุบปาก! เทพธิดาสมองลม!” (ลูซี่)

“อะ?!” (ไอรา)

ลูซี่เตะคำพูดของไอรา-ซามะไป

“มาโกโตะ! กลับมาให้ได้ 《อย่างแน่นอน!》 สัญญา!” (ลูซี่)

ดั่งมันสร้างคำพูดของลูซี่ขึ้นมาใหม่ ตัวอักษรลอยอยู่ข้างหน้าผม

โอ้?

[{คุณจะสัญญากับลูซี่?}]

ใช่

ไม่

(ตัวเลือกที่นี่ หือห์…) (มาโกโตะ)

แม้ว่าไม่มีการตอบสนองเมื่อโนอาห์-ซามะถามผม

มันไม่เกี่ยวกับการกลับไป 1,000 ปีในอดีต แต่เป็นเรื่องผมจะกลับมาหรือไม่ หือห์…

“อ-อัศวินของชั้น…” (ฟูเรีย)

“ฟูเรีย-ซังถอยไปดั่งเธอกลัว

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ! น-นั่น—หมึ!” (ไอรา)

“โอเค ไอรา เธอไม่ควรเข้าไปขวางการจากลาที่เรียกน้ำตานี้กับสหายของเค้า โอเคมั้ย?” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะปิดปากของไอรา-ซามะที่กำลังจะพูดบางอย่าง

มันดูเหมือนสองคนนี้เห็นตัวเลือก

แต่ผมต้องตอบลูซี่ก่อน

“ลูซี่” (มาโกโตะ)

ผมดูตาที่ไหม้แดงของลูซี่

และจากนั้น ผมชำเลืองมองตัวเลือกที่ผู้เล่นอาร์พีจีมอบให้ผม

ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว ตัวเลือกแสดงขึ้นมาหลายครั้ง เมื่อลูซี่ได้เป็นสมาชิกปาร์ตี้ของผม ใช่มั้ย?

ในเวลานั้น ผมเลือกไม่ได้ในท้ายที่สุด

มันเป็นการบังคับรูทสมาชิกปาร์ตี้

ผมจำได้ว่าผมหัวเราะนิดหน่อย

ผมมั่นใจว่าผมเลือกไม่ได้ด้วย

“อะไร?” (ลูซี่)

เธอจ้องอย่างสงสัยกับที่ผมหัวเราะ

ผมก้าวไปข้างหน้า หาลูซี่

“ชั้นสัญญากับเธอ ชั้นจะกลับมา{แน่นอน}” (มาโกโตะ)

ผมเลือก [ใช่] กับคำถามของผู้เล่นอาร์พีจี

“หืม {แน่นอน} นะ โอเคมั้ย? ชั้นจะไม่ยกโทษให้นายถ้านายไม่รักษาสัญญา!” (ลูซี่)

ลูซี่หันหน้าไปทางอื่นแล้ว ‘ปุ้ย!’ ระหว่างที่ยังกอดอกของเธอ

ผมสัญญา ดังนั้นผมต้องรักษามัน

งั้นตอนนี้ การจากลากับสหายของผมเสร็จแล้ว

ที่เหลือก็คือ…

“มาโกโตะ-ซามะ…” (โนเอล)

“ทากัตซูกิ-คุง…” (ซากุไร)

เจ้าหญิงโนเอลมีหน้าที่เศร้า และซากุไร-คุงที่เกือบจะมีน้ำตา เรียกชื่อผม

…เฮ้ย เฮ้ย นายเป็นฮีโร่แห่งแสงที่จะเอาชนะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ใช่มั้ย?

ผมจะทำเต็มทีในอดีต ดังนั้นผมจะปล่อยปัจจุบันไว้ให้นาย ซากุไร-คุง

“ชั้นจะไปละนะ ดูแลตัวเองด้วย ซากุไร-คุง โอเคมั้ย เจ้าหญิงโนเอล?” (มาโกโตะ)

ผมยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนและเอ่ยคำลา

“……”

ใกล้กับซากุไร-คุง มีคนตัวเล็กๆ มองตรงมาที่ผม…ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

ใช่ ต้องคุยกับเธอด้วย

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ผมขอโทษ แม้ว่าผมได้เป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ถือ”

เสียงของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นเสียงที่อยู่ระดับเย็นชาเหมือนเดิม

มันทำให้ผมเศร้านิดหน่อย

“ชั้นจะปล่อยอาเบลให้นายนะ”

“ได้” (มาโกโตะ)

คำพูดของฮีโร่ในตำนานที่ช่วยโลกมาก่อนนั้นรวบรัด

รวบรัด แต่หนัก

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่แสดงรอยยิ้มปรกติของเธอ และมองดูผมอย่างไร้สีหน้า

“พูดถึงแล้ว…เธอไม่ได้เจอผม 1,000 ปีก่อน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

จุดนี้กวนใจผมมาก

ทั้งหมดเพราะเธอเป็นแค่คนเดียวที่นี่ที่มาจากเวลานั้น

“……”

ไม่ตอบ

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“…ชั้นไม่เจอ ผู้ใช้สปิริต-คุง”

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

แย่จัง

ถ้าผมรู้ว่าผมทำอะไรด้วยกันกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มันจะค่อนข้างโล่งใจ

ดูเหมือนผมจะไม่สามารถเจอปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะอีกครั้งได้ในอดีต

ผมมองดูไปรอบๆโบสถ์ และสายตาของทุกคนชี้มาที่ผมด้วย

(…ชั้นอยากจะไปรอบๆและเอ่ยคำลากับทุกคน แต่ชั้นไม่มีเวลา) (มาโกโตะ)

ผมกลับไปที่เวที

และจากนั้น ผมคุกเข่าตรงหน้าโนอาห์-ซามะ

“ตอนนี้ผมจะมุ่งหน้าไปที่ 1,000 ปีในอดีต โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

“อย่างนั้นเหรอ…ความมุ่งมั่นตั้งใจของนายแน่วแน่ ชั้นเข้าใจ มาโกโตะ” (โนอาหื)

โนอาห์-ซามะวางมือบนหัวของผม

ผมจะได้รับคำลามั้ย?

—”ในนามของเทพธิดาโนอาห์ ชั้น {ปลดนาย} จากการเป็นผู้ศรัทธาของชั้น” (โนอาห์)

“หือห์?” (มาโกโตะ)

ผมได้ยินบางอย่างที่อุกอาจ

“ท-ท่านทำอะไรน่ะ?!” (มาโกโตะ)

ผมขึ้นเสียงของผม แต่โนอาห์-ซามะยังมีสีหน้าที่สงบ

ผมรีบตรวจโซลบุคของผม…และคำว่า [ผู้ศรัทธาของเทพธิดาโนอาห์-ซามะ] หายไป!

“ชั้นมีสาวกต่างออกไปเมื่อ 1,000 ปีในอดีต ยังไงนายก็จะไม่เป็นผู้ศรัทธาของชั้นอีกแล้วเมื่อนายไปที่นั่น เพราะทั้งหมดผู้ศรัทธาของชั้น มีได้แค่ 1” (โนอาห์)

“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

อย่างน้อยอธิบายกับผมก่อน

“อัลเธน่า มาโกโตะจะมุ่งหน้าไปในอดีตด้วยตัวเอง ดังนั้น มอบการปกป้องของพระเจ้าบางอย่างให้เค้าสิ” (โนอาห์)

“หืม…แต่ด้วยสแตทที่ต่ำของเค้า ชั้นจะมอบสกิลที่แข็งแกร่งให้เค้าไม่ได้…” (อัลเธน่า)

“มันโอเค ดีกว่าไม่มีอะไร” (โนอาห์)

“อืม โอเค” (อัลเธน่า)

อัลเธน่า-ซามะยืดมือของท่านมาหาผม

—”ในนามของเทพธิดาแห่งแสงอัลเธน่า ชั้นมอบการปกป้องจากพระเจ้าให้นาย” (อัลเธน่า)

แสงเล็กๆปกคลุมตัวผม

อัลเธน่า-ซามะพูด: ‘ด้วยนี่ ชั้นจะมอบให้นายสกิล [เวทมนตร์แสง: ระดับประถม] ‘

โออ้…สกิลใหม่ที่นี่เหรอ?

“ช-ชั้นด้วย!” (ไอรา)

ไอรา-ซามะกอดผม

อะ?!

ตัวที่เล็กของเอสเธอร์-ซังกอดผมอย่างแน่น

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…ชั้นขอโทษ ชั้นสร้างปัญหาให้นาย…ชั้นจะมอบการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งโชคชะตา ชั้นภาวนาให้นายเดินทางปลอดภัย ชั้นมอบให้นายสกิล [เวทมนตร์โชคชะตา: ระดับประถม]” (ไอรา)

แสงอุ่นไหลเข้ามาในตัวผมจากตัวของไอรา-ซามะ

ไอรา-ซามะกอดผมแบบนั้นเลยซักพัก

“ไอรา-ซามะ ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…เมื่อนายอยู่ในอดีต มาเจอกับชั้น อดีตและปัจจุบันของชั้นมีความทรงจำแบ่งกัน ดังนั้นนายปรึกษากับชั้นได้…แต่ชั้นได้แค่มอบคำแนะนำให้นายนะ” (ไอรา)

“เข้าใจแล้ว ผมจะค้นหาท่าน ไอรา-ซามะ ผมแค่ต้องหาออราเคิลของเมื่อ 1,000 ปีก่อน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว แต่ชั้นแค่หวังว่าออราเคิลจะไม่ถูกฆ่านะ…” (ไอรา)

ไอรา-ซามะพูดในเสียงที่เบาระหว่างที่ยังกอดผม

อืม…ปล่อยผมได้หรือยังครับ?

““……””

ผมรู้สึกถึงสายตาที่เย็นชาจากข้างหลังได้

“เอาน่า ไอรา ถอยไป” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะดึงไอรา-ซามะออก

“เตรียมเวทย์เดินทางได้แล้ว” (โนอาห์)

“ชั้นรู้…” (ไอรา)

ไอรา-ซามะเริ่มร่ายเวทมนตร์ของเธอ

…เวทมนตร์ที่ต้องการเทพธิดาแห่งโชคชะตาให้ร่าย หือห์

อย่างที่คาดกับการเดินทาง 1,000 ปีก่อนในอดีต

มันต้องเป็นเวทมตร์ที่ใหญ่แน่

“มาโกโตะ มีหลายสิ่งที่ชั้นต้องบอกนาย…” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะบอกผมสิ่งต่างๆจำนวนหนึ่ง เกี่ยวกับสถานการณ์ ของยุคมืด

เกี่ยวกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

เกี่ยวกับ 9 ลอร์ดปีศาจ

โดยเฉพาะเกี่ยวกับสาวกในอดีตของโนอาห์-ซามะ

และจากนั้น เกี่ยวกับที่ผมไม่ได้เป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ เมื่อ 1,000 ปีก่อน

…มันทำให้ผมรู้สึกแย่

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ชั้นจะพูดมันอีกครั้ง” (อัลเธน่า)

เทพธิดาแห่งแสงตัดเข้ามาในการสนทนาของเรา

“ภารกิจของนายคือไป 1,000 ปีในอดีต และช่วยชีวิตของฮีโร่อาเบล ไม่มีความจำเป็นต้อง {สนใจอะไรนอกจากเรื่องนั้น}” (อัลเธน่า)

“นอกจากนั้น?” (มาโกโตะ)

วิธีพูดแบบนั้นมันกวนใจผม

“อัลเธน่า เธอพูดอ้อมค้อม ฟังนี่ มาโกโตะ พูดอีกอย่าง ‘นายทำอะไรก็ได้ตราบใดที่นายช่วยฮีโร่อาเบล’ ยกตัวอย่างเช่น; แม้ว่านั่น {เปลี่ยนประวัติศาสตร์ถึงจุดที่มาก}” (โนอาห์)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“เฮ้ย โนอาห์ อย่าไปไกลขนาดนั้น” (อัลเธน่า)

อัลเธน่า-ซามะแก้โนอาห์-ซามะ

ผมจะไปในอดีต เพื่อที่จะไม่เปลี่ยนอดีต แต่ มันโอเคที่จะเปลี่ยนอดีตเหรอ?

หรือเหมือนกับ ไม่ใช่กฎของกฎ คืออย่าลงมือกับอดีตเมื่อเดินทางข้ามเวลามากกว่าเหรอ?

“นายต้องไม่นะ ด้วยการคิดธรรมดาแบบนั้น นายจะไม่สามารถรอดชีวิตจากยุคมืด ฟังให้ดี ทำให้ประวัติศาสตร์กลับเป็นปรกติเป็นงานของเทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา และเราจะให้เธอทำอย่างนั้นเหมือนชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับมัน ดังนั้นนายมีสมาธิกับการช่วยฮีโร่อาเบล มาโกโตะ” (โนอาห์)

“คำพูดของโนอาห์ซามะนั้นหยาบๆ แต่เธอพูดถูก ไม่มีความจำเป็นต้องห่วงเรื่องอดีต แค่มีสมาธิกับฮีโร่อาเบล แม้ว่าประวัติศาสตร์เปลี่ยนจากการกระทำของนาย ไอราจะปรับมัน” (อัลเธน่า)

“อออุ…ชั้นจะทำดีที่สุด” (ไอรา)

ไอรา-ซามะตอบด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยน้ำตากับสิ่งที่โนอาห์-ซามะและอัลเธน่า-ซามะพูด

…ไอรา-ซามะจะโอเคมั้ย?

ยังไงซะ ผมเข้าใจแล้วตอนนี้

ไอรา-ซามะจะทำบางอย่างเกี่ยวกับการเปลี่ยนอดีตถึงจุดหนึ่ง

ที่ผมควรทำคือหยุดการตายของฮีโร่อาเบล ที่แม้แต่ไอรา-ซามะทำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้

มันหมายถึง ‘{ผมใช้วิธีอะไรก็ได้}’ เพื่อสิ่งนั้น

แต่อะไเกิดขึ้นในอดีต?

“ฮีโร่มาโกโตะ!”

บางคนวิ่งมาหาผม

เจ้าหญิงโซเฟีย

“ได้โปรดรับนี่ไป” (โซเฟีย)

“นี่มัน…” (มาโกโตะ)

ที่ผมถูกมอบให้คือสมุดภาพเล็กๆ

ที่เขียนในปกหน้าคือตำนานของฮีโร่อาเบล

“ถ้านายอ่านนั้น นายจะรู้ว่าฮีโร่อาเบลอยู่ที่ไหนในอดีต~” (เออร์)

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณ โซเฟีย เออร์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้ากับคำพูดของเออร์-ซามะ

มันจริงที่ว่าหนังสือนั้นสำคัญเพื่อที่จะเข้าในประวัติศาสตร์

สิ่งอี่นที่ต้องการก็คือ…

มีหลายอย่างที่ผมอยากจะนำมันมากับผม แต่ไม่มีเวลาที่จะเตรียมมัน

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ มันพร้อมแล้ว” (ไอรา)

ไอรา-ซามะเรียกผม

ที่เวที มีประตูสีรุ้งขนาดยักษ์ที่ทำด้วยเวทมนตร์

“ถ้านายข้ามประตูเดินทางนี้ นายจะถูกส่งไป 1,000 ปีในอดีต ชั้นบอกไม่ได้แน่นอนว่านายจะถูกเทเลพอร์ตไปที่ไหน แต่ปรกติแล้วมันจะเป็นที่ที่เชื่อมต่ออย่างลึกซึ้งกับนาย ชั้นคิดว่านายจะถูกเทเลพอร์ตไปบางที่ในโรเซส” (ไอรา)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้า

ก่อนที่ผมจะข้ามประตู ผมหันหาสหายอีกครั้ง

ลูซี่ ซา-ซัง เจ้าหญิงโซเฟีย ฟูเรีย-ซัง…และโนอาห์-ซามะ

“ชั้นจะไปแล้ว” (มาโกโตะ)

พูดคำนี้ ผมก้าวเข้าไปในประตูเดินทางที่ไอรา-ซามะทำ

—{ผมเดินทางไป 1,000 ปีในอดีต}

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 100/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่