เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่225ทากัตซูกิมาโกโตะสำรวจดินแดนของลอร์ดปีศาจ - novel-lucky

225 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจดินแดนของลอร์ดปีศาจ

“นี่เป็นฟาร์มมนุษย์ของลอร์ดปีศาจไบฟรอน”

“ฟ-ฟาร์มมนุษย์…?” (มาโกโตะ)

คำพูดที่ไม่คุ้นเคยทำให้ผมพูดมันซ้ำอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ใช่ ไบฟรอน-ซามะมีลูกน้องปีศาจมากมายที่กินมนุษย์ นั่นทำไมพวกเค้าสร้างกำแพงสูง และ ‘เลี้ยง’ มนุษย์ข้างใน… อาหารถูกมอบให้เวลาที่กำหนดไว้ แต่พี่จะไม่มีชีวิตอยู่นาน…เพราะทั้งหมดพี่ถูกกินโดยปีศาจและมอนส์เตอร์ระหว่างที่ยังเด็ก

“……”

ผมหมดคำพูด

ผมได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้

มนุษย์ได้ถูกปฏิบัติเป็นปศุสัตว์ในยุคมืด

แต่…นี่เป็นปศุสัตว์ในคำมันจริงๆ

ไม่ใช่ว่าสถานการณ์มันสิ้นหวังเกินไปเหรอ?

“ไม่มี…ที่ตั้งถิ่นฐานของมนุษย์เหรอ?” (มาโกโตะ)

“เอ๋? ช-ใช่…หนูได้ยินว่ามันมีบ้างข้างนอก แต่หนูเกิดในฟาร์มมนุษย์ หนูไม่เคยอยู่มาก่อน…”

จริงๆอ่ะ…?

คนที่เกิดในฟาร์มมนุษย์…สิ่งอะไรกันนี่

ผมได้ช็อกกับวัฒนธรรมที่นี่ และระหว่างที่เหม่อลอย สาวเข้าหาผม

“อ-อืม! ชื่อของหนูคือโมโมะ ได้โปรดบอกชื่อของพี่ได้มั้ย…?” (โมโมะ)

“…ชื่อ?” (มาโกโตะ)

ชื่อ หือห์…

หืมม มันโอเคที่จะพูดชื่อของผมมั้ย?

ผมสมควรจะเป็นคนที่ไม่ได้มาจากยุคนี้…

ไม่ อัลเธน่า-ซามะพูดว่าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับรายละเอียดเล็กๆ

“มาโกโตะ”

ผมซ่อนนามสกุลของผม

นั่นควรจะพอแล้ว

“มาโกโตะ-ซามะ…” (โมโมะ)

สาวเข้าหาผมมากกว่าเดิม

ช่างเป็นไหล่ที่บาง…

“ขอบคุณมากที่ช่วยหนูเมื่อหนูอยู่ในอันตราย หนูไม่มีอะไรที่จะจ่ายพี่คืน…สิ่งเดียวที่หนูจ่ายพี่คืนได้คือ {กายนี้ของหนู} หนูบอกได้เพียงแต่ว่าพี่ทำได้ตามใจต้องการ…” (โมโมะ)

สาวน้อยกอดผมและกระซิบคำนี้กับผม

ตาของเธอแฉะ และเหมือนลูกสุนัขที่ถูกทิ้ง

เดี๋ยว เอ๋?!

สาวคนที่เมื่อกี้นี้พูดว่าอะไรนะ?

“หนูอาจจะมีตัวที่ผอมโซนี้ แต่…หนูไม่มีประสบการณ์ มันเป็นครั้งแรกของหนู ถ้าพี่ชอบ…ได้โปรดให้หนูอยู่ภายใต้การอุปถัมภ์ของพี่ได้มั้ย มาโกโตะ-ซามะ…?” (โมโมะ)

“ด-เดี๋ยวก่อน!” (มาโกโตะ)

มันชั้ดเจน แต่ผมไม่ได้ช่วยเธอเพราะผมมีวัตถุประสงค์แบบนั้น

เธอเป็นเพียงมนุษย์คนแรกที่ผมเจอในอดีต

นี่มันไม่ดีเลย

“แล้ว…พ่อแม่ของเธอล่ะ?” (มาโกโตะ)

เปลี่ยนหัวข้อเถอะ

“พ่อของหนู…ตายเมื่อ 3 ปีก่อน” (โมโมะ)

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

“แม่ตายเมื่อ 3 วันก่อน” (โมโมะ)

“…”

เวรล่ะ ผมพูดอะไรไม่ได้เลย

“หนูไม่มีคนที่พึ่งพาได้แล้ว มาโกโตะ-ซามะช่วยหนูแม้ว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับหนู คำพูดของแม่ก่อนจะตายคือ ‘มีชีวิต’ เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป หนูไม่มีทางเลือกที่จะทำอะไรไม่ว่ามันจะเละแค่ไหน… ได้โปรดช่วยหนูที่น่าสมเพชแม้ว่าจะมีทั้งหมดนี่ได้มั้ย…”

หน้าตาที่สิ้นหวังของเธอทำให้หัวใจของผมอยู่ในความเจ็บ

สาวที่ผมเห็นว่าเป็นเด็ก 10 ขวบ…พูดบางอย่างแบบนี้…

ผมช่วยเธอด้วยความรู้สึกเบาๆ แต่นี่ต้องเป็นเบื้องหลังของโลกนี้ปรกติแน่

“โมโมะ” (มาโกโตะ)

“ค-ค่ะ!” (โมโมะ)

ผมจับไหล่ของสาวและแยกเธอจากผม

“ชั้นพูดนี่มาก่อน แต่ชั้นตามหาบางคน คนที่ชื่อฮีโร่อาเบล เคยได้ยินชื่อเค้ามั้ย?” (มาโกโตะ)

“…ไม่ หนูไม่รู้มากเกี่ยวกับเรื่องภายนอก ดังนั้น…หนูไม่เคยได้ยินชื่อเค้า หนูขอโทษที่ไม่เป็นการช่วยเลย…” (โมโมะ)

หน้าของเธอมืดมนอย่างเห็นได้กับเรื่องนี้

เธอต้องคิดว่าผมตั้งเธอไว้ว่าไร้ประโยชน์แน่

“งั้น ช่วยพี่ในการตามหาเค้าได้มั้ย? พี่ได้มาจากประเทศที่ห่างไกล ดังนั้น พี่ไม่รู้จักบริเวณรอบๆ ได้โปรดหนูนำทางพี่ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“เอ๋?” (โมโมะ)

ปากของสาวอ้ากว้าง

ดั่งเธอไม่เข้าใจว่าผมพูดอะไร

“อ-อืม…ท่านหมายความว่ายังไงเรื่องนั้น…?” (โมโมะ)

“ถ้าเธอนำทางพี่ พี่จะปกป้องเธอ เงื่อนไขนี้ฟังดูเป็นไง?” (มาโกโตะ)

“?! ค่ะ! ด้วยความยินดี! หนูจะอยู่ในการดูแลของพี่!” (โมโมะ)

เธอกอดผมด้วยรอยยิ้มที่ส่องแสง

และในแบบนี้ ผมได้สหายในยุคมืด

◇◇

ผมเดินไปรอบๆดินแดนของลอร์ดปีศาจไบฟรอนประมาณ 3 วันกับโมโมะ

ผมเจอมนุษย์จำนวนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆ จำนวนหนึ่ง แต่พวกเขา มีตาที่ไม่มีแสงอยู่ในมัน

ผมคิดว่าพวกเขาจะพยายามทำบางอย่างกับบางคนที่เหมือนผม และโมโมะที่ยังเด็ก แต่พวกเขาทั้งหมดไม่มีแม้แต่พลังงานจะทำอย่างนั้น

ผมพยายามจะคุยกับพวกเขา แต่ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับฮีโร่อาเบลเลย

ส่วนที่มีปัญหาคือ มนุษย์ที่นี่ ทั้งหมดมีเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง แต่ผมโดดเด่นนิดหน่อย ที่อยู่ในเสื้อผ้าเดินทาง

ผมพยายามจะทำให้เสื้อผมเรียบๆ เท่าที่เป็นไปได้ และทำมันให้เมือนรูปลักษณ์ของคนในบริเวณนี้

เสื้อนอกถูกมอบให้ผมโดยโมโมะ

ฟาร์มมนุษย์ในดินแดนของลอร์ดปีศาจถูกมอบอาหารในเวลาที่กำหนด

พวกเข้าเลี้ยงมนุษย์ของจริง…

มีโอกาสสูงที่ปีศาจและมอนสเตอร์สังหารหมู่พวกเขาในเวลานั้น

นั่นทำไมการไปรับอาหารถึงความเสี่ยงสูง

ผมทำให้บริเวณของแม่น้ำเป็นฐานของผม และจับปลาเพื่ออาหาร

วิธีปรุงสุกคือ…

“โมโมะ เธอใช้เวทย์ไฟได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ได้ เวทมนตร์ไฟและเวทมนตร์ดินนิดหน่อย…” (โมโมะ)

ผมตัดสินใจที่จะปรุงปลาให้สุกด้วยเวทมนตร์ไฟของโมโมะ

มันเป็นการทำอาหารที่จืดชืดด้วยแค่เกลือที่ผมมีบนผม

“นั่นน่าประทับใจ ไม่ใช่ว่าเธอจะสามารถสู้กลับได้ถ้าเธอถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์เหรอ?” (มาโกโตะ)

“น-นั่นเป็นไปไม่ได้! มีคนมากกว่ามากที่มีเวทยมนตร์และทักษะที่แข็งแกร่ง! แต่ไม่มีใครเทียบกับมอนสเตอร์ของกองทัพลอร์ดปีศาจได้เลย… แม้ว่าเราจะชนะด้วยโชค เราจะถูกฆ่าทันทีโดยผู้นำของกองทัพลอร์ดปีศาจ…” (โมโมะ)

“ผู้นำ?” (มาโกโตะ)

“ผู้นายพลอันเดทและนายพลแวมไพร์ 16 คน คนชั้นสูงคือ ปีศาจบาลามที่โจมตีไม่เข้า ชูริที่มีเสน่ห์ ตาปีศาจเซเตค แม้แต่ฮีโร่ก็เทียบนายพลสูงสุดไม่ได้ พวกเค้าเป็นปีศาจที่น่ากลัว…” (โมโมะ)

“อาาา…” (มาโกโตะ)

ผมรู้จักนายพลที่แข็งแกร่งที่สุดสองคน

ผมมีความสำพันธ์กับที่นี่จริงๆ

ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมผมจบที่ที่นี่

“อืม…มาโกโตะ-ซามะ ท่านอ่านหนังสือตลอดเวลา หนังสือนั่นอะไรเหรอ?” (โมโมะ)

“หืม?” (มาโกโตะ)

เพราะตั้งแต่มาในอดีต ผมได้ฝึกเวทมนตร์แสง: ประถม และเวทมนตร์โชคชะตา: ประถม เมื่อผมพบกับโอกาส

มันโดยไม่ต้องพูดเลยว่าเวทมนตร์น้ำด้วย

แล้วก็ ระหว่างผมฝึก ผมจะอ่านเกี่ยวกับตำนานของฮีโร่อาเบล

มันดูเหมือนโมโมะสนใจมัน

“มันเป็นหนังสือจากเมืองเกิดของชั้น ชั้นได้รับมันจากคนสำคัญก่อนจะจากมา” (มาโกโตะ)

ผมนึกถึงหน้าที่เจ้าหญิงโซเฟียมีก่อนผมจะจากมา

“เข้าใจแล้ว หนูอ่านไม่ได้ ดังนั้นหนูอิจฉาที่ท่านอ่านหนังสือได้…” (โมโมะ)

โมโมะสลดใจ

นี่เป็นเหตุผลที่ทำไมผมกล้าอ่านหนังสือของฮีโร่อาเบลโดยไม่ต้องกังวล

เพราะไม่มีปัญหาถ้าเธอเห็นผมทำอย่างนั้น

“ในท้ายที่สุดชั้นจะสอนเธอ แต่ก่อนอื่นจะเป็นการฝึกเวทมนตร์ สำหรับตอนนี้ มาพยายามให้เต็มที่เพื่อใจใช้เวทย์ไม่ร่ายเถอะ” (มาโกโตะ)

“โอเค…” (โมโมะ)

ผมอยู่ด้วยกันกับโมโมะตอนนี้ แต่มันไม่เหมือนว่ามันจะเป็นแบบนั้นไปตลอด

นั่นทำไมผมถึงคิดเกี่ยวกับการสอนเวทมนตร์เธอมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

อย่างน้อยจนกว่าเธอจะรอดด้วยตัวเธอเอง…

ผมใช้เวทมนตร์น้ำระหว่างที่ผมมองลงไปที่หนังสือภาพ

ตำนานของฮีโร่อาเบล: ตอนแรก

เรื่องราวของเด็กหนุ่มที่โตมาในหมู่บ้านเล็กๆ ที่พลังของฮีโร่ได้ตื่นขึ้น

เรื่องราวของเขาโตขึ้นกับมาสเตอร์ของเขา ฮีโร่แห่งไฟ

ตอนจบของตอนที่หนึ่งคือฮีโร่อาเบลเข้าร่วมกับฮีโร่อื่น และ {กำจัดลอร์ดปีศาจไบฟรอน}

นั่นใช่แล้ว ปีศาจคนแรกที่ถูกกำจัดโดยฮีโร่อาเบลคือราชาอมตะไบฟรอน

นั่นทำไมผมมีเจตนาที่จะรอฮีโร่อาเบลที่นี่

แต่ตอนแรกผมคิดเกี่ยวกับการไปที่ที่ตั้งถิ่นฐานใหญ่เพื่อรวบรวมข้อมูลนะ…

ผมกลัวที่จะหาไปทั่วอย่างมืดบอด และจบที่ความพยายามที่เสียเปล่า ดังนั้นผมตัดสินใจที่จะรอเขาในที่ที่ผมเจอเขาแน่นอน

ผมได้ฟังเกี่ยวกับเรื่องราวของยุคนี้โดยโมโมะ และผมสอนเวทมนตร์กับโมโมะ

ปีศาจและมอนสเตอร์จะเดินไปรอบๆ แต่ผมใช้หมอกเพื่อกันวิสัยทัศน์และซ่อน ดังนั้นโอกาสที่จะถูกเจอนั้นต่ำ

อาหารจืดชืดเป็นแต้มเสีย แต่…ผมขอความรูหราที่นี่ไม่ได้

แล้วก็ นี่ไม่ใช่การบ่น แต่มีบางอย่างที่มีปัญหาเกิดขึ้น

ตอนกลางคืน โมโมะจะพยายามที่จะ {ลักหลับ} ผม

เมื่อผมเสร็จการฝึกและไปนอน ผมจะเข้าไปในผ้าห่มผืนเล็กๆที่ใช้สำหรับเดินทาง

เมื่อผมเจอเธอ เธออยู่ในชุดที่ขาดรุ่งริ่ง แต่หลังจากทำความสะอาดเธอด้วยเวทมนตร์น้ำ ผมมอบเสื้อผ้าให้เธอ ดังนั้น ตอนนี้เธอสะอาดมาก

ผมคิดตั้งแต่เวลาแรกที่ผมเจอเธอ แต่เธอได้สวยขึ้นไปอีก

บางที่เพราะเธอรู้เรื่องนี้ โมโมะพยายามจะเข้าหาผมด้วยตาที่มองขึ้นมาที่น่ารัก

(แต่ชั้นจะไม่ลงมือกับเธอนะ) (มาโกโตะ)

ลงมือกับสาวน้อยหลังจากมาที่อดีตเนี่ยนะ?

มีปัญหาอยู่เยอะกับเรื่องนั้น แต่มากที่สุดของทั้งหมด ลูซี่และซา-ซังจะฆ่าผม

“โมโมะ นอนได้แล้ว ถ้ามอนสเตอร์มา ชั้นสังเกตพวกมันได้ด้วยตรวจจับ” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค…” (โมโมะ)

เข้าใจว่าผมจะไม่ลงมือกับเธอด้วยวันนี้ เธอจะไปนอนอย่างสลดใจ

◇◇

วันหนึ่ง เมื่อผมไปหาปลาจากแม่น้ำ เด็กชายที่ผมไม่รู้จักพูดกับผม

โมโมะซ่อนตัวเธอเอง

เธอเหมือนแมว

“เฮ้ยา นี่-ซัง”

เด็กชายเข้าหาผมด้วยความสนิท

“เฮ้ยา นายเป็นยังไงบ้าง?” (มาโกโตะ)

“ไม่ดีเลยซักนิด”

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมได้ระวังตัวเผื่อไว้ แต่เขาดูไม่เหมือนว่าจะไม่เป็นมิตร

“…มันไม่มีข่าวดีรอบๆนี้เลยซักนิด เมื่อไม่นานมานี้ ชั้นได้ยินข่าวลือที่แย่ที่สุุด

“อย่างนั้นเหรอ มันเกี่ยวกับอะไรล่ะ?” (มาโกโตะ)

“หืม? …ชั้นโอเคที่จะบอกพี่ แต่…”

เขามองดูปลาที่ถูกปรุง

งั้นเป้าหมายเข้าคือนี่

ผมมอบให้เขาตัวนึง

“เฮ่ะเฮ่ะ ขอบคุณ เห็นว่า ฮีโร่เยอะเป็นตัน {จะถูกประหาร} คนที่จับพวกเค้าได้คือเซเตคตาแห่งปีศาจ แต่วัตถุประสงค์ของพวกเขาเห็นได้ชัดว่าเป็นการปราบไบฟรอน-ซามะนะ… ฮ่าาา พอมาคิดว่าพวกเค้าไม่แม้แต่จะไปถึงเค้า ชั้นแค่หวังยังไม่ได้เลย… การประหารจะมีขึ้นที่พลาซ่า ตรงหน้าปราสาทลอร์ดปีศาจในฐานะการแสดงให้คนเห็น โลกนี้จบเห่แล้ว เจอกัน พี่ก็ระวังตัวด้วย”

เด็กชายจากไปด้วยน้ำเสียงของการถูกทิ้ง

ผมสั่นเมื่อผมได้ยินเรื่องนั้น

การประหารฮีโร่?

เป็นไปได้มั้ยมาอาเบลอยู่ที่นั่น…?

(ไม่ใช่ว่าภารกิจที่อัลเธอน่า-ซามะมอบให้ชั้นนั้นสิ้นหวังไปแล้วเหรอ?!) (มาโกโตะ)

ระหว่างที่ผมสบายๆอยู่ที่นี่ มันได้เปลี่ยนเป็นสถานการณ์แย่จริงๆ

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 100/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5