เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่227ทากัตซูกิมาโกโตะเจอกับผู้กอบกู้

227 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เจอกับผู้กอบกู้

 

ตอนสปอนเซอร์ โดย คุณ วีรภัทร

 

ฮีโร่สายฟ้าอาเบล

 

ฮีโร่ดินโวล์คพูดอย่างนั้นแน่นอน

 

มันกวนใจผมที่เขาไม่ถูกเรียกว่าฮีโร่แห่งแสง แต่ผู้กอบกู้อาเบลมีทั้งสกิลฮีโร่แห่งแสงและฮีโร่สายฟ้า

 

ดังนั้นไม่ควรจะมีความผิดพลาดที่นี่

 

“…มาปล่อยคนอื่นจากกรงของเค้ากัน โมโมะ ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“ค่ะ มาโกโตะ-ซามะ” (โมโมะ)

 

“นายก็ช่วยได้เยอะมาก บอกชื่อให้กับชั้นภายหลังได้โปรด” (โวล์ค)

 

เราพูดในเสียงเบาขณะที่เรามุ่งหน้าไปกรงที่เหลือ

 

คนที่ถูกมัดในกรงถัดมาคือผู้หญิงผมยาว

 

คนนี้ต้องเป็นฮีโร่ไม้จูเลียตต้า-ซัง

 

ผมตัดโซ่ที่มัดเธออยู่

 

และจากนั้น กรงที่อยู่ลึกเข้าไปข้างใน…ชายหนุ่มที่ผอมที่ดูเหมือนจะอายุเท่ากันกับผม

 

เขาลดหัวลง และผมไม่เห็นหน้าเขา

 

เขาคือ…ผู้กอบกู้อาเบล?

 

คนในตำนานที่ถูกกล่าวถึงนับครั้งไม่ถ้วนในวิหารแห่งน้ำ

 

ในที่สุดผมก็ได้เจอเขาต่อหน้าต่อตากับฮีโร่ในตำนาน

 

ผมเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ โดยความเป็นจริงนี้ ระหว่างที่ผมทำเหมือนกันกับโวล์ค-ซัง และตัดกรงและโซ่

 

“มีดนั่น…แค่มันทำมาจากอะไรบนโลกนี้กัน?” (โวล์ค)

 

โวล์ค-ซังจ้องมีดของผมด้วยความสนใจที่ลึกซึ้ง

 

“ข-ขอบคุณ… นายเป็นใคร?”

 

“…”

 

ฮีโร่ไม้จูเลียตต้าขอบคุณผม

 

ฮีโร่อาเบลยังห้อยหัวของเขาลง

 

“ชั้นมาโกโตะ และสาวคนนี้คือโมโมะ ชั้นมาเพื่อช่วยพวกนาย ไปจากที่นี่ก่อนเถอะอย่างแรก” (มาโกโตะ)

 

“เขาว่าอย่างนั้น ไปกันเถอะ จูเลียตต้า อาเบล” (โวล์ค)

 

“ได้ โวล์ค” (จูเลียตต้า)

 

“…ได้” (อาเบล)

 

ดูเหมือนโวล์คซังเป็นผู้นำกลุ่ม 3 คนนี้

 

เรา 3 คนออกจากพลาซ่าในหมอกระหว่างทำให้มั่นใจว่าไม่ถูกจับโดยการ์กอย

 

เราเดินหน้าผ่านซอยหลังของเมืองซักพัก และเมื่อถึงเวลาที่เรามาตลอดทางถึงกำแพง…

 

*{กั๊น! กั๊น! กั๊น! กั๊น!}

 

เสียงเหล็กดังขั้น และการตะโกนที่ดัง ‘ฮีโร่ได้หนีไปแล้ว!’ ‘หาพวกมัน!’

 

จึ ถูกเจอ หือห์

 

“เราจะวิ่ง!” (โวล์ค)

 

โวล์คซังตะโกนทำให้เราวิ่งไปตลอดทางถึงกำแพง

 

กำแพงสูงประมาณ 3 เมตร

 

โมโมะและผมใช้เวทย์บินไม่ได้ ดังนั้นเราได้สงสัยว่าจะข้ามไปยังไง

 

“ฮึ้นนน!!” (โวล์ค)

 

โวล์ค-ซังทำลายกำแพงด้วยหมัดของเขาระหว่างที่ส่งเสียงในคอ

 

รูใหญ่ได้ถูกสร้างในกำแพง

 

อย่างที่คาดกับฮีโร่

 

เราข้ามกับแพง กระโดดข้ามคูน้ำข้างนอก…และผมเกือบจะล้มเหลว แต่จูเลียตต้าดึงมือผมด้วยความรีบ

 

“น-นายโอเคมั้ย?” (จูเลียตต้า)

 

“ขอบคุณ…” (มาโกโตะ)

 

ทำไมทุกคนกระโดดข้ามคูนามที่ไกลกว่าเมตรได้ง่ายๆล่ะ…?

 

หรือเหมือนกับ แรงของโมโมะนั้นพึงพาได้มากกว่า

 

“เราจะหนีไปก่อนที่ปีศาจจะเจอเรา!” (โวล์ค)

 

“ได้ โวล์ค! แม้อย่างนั้น หมอกหนานี่ช่วยได้เยอะ แต่มันหายากที่จะเห็นหนาขนาดนี้บริเวณนี้นะ…” (จูเลียตต้า)

 

“หมอกถูกสร้างโดยมาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

 

“โอ้ ชั้น อย่างนั้นเหรอ? นั่นน่าประทับใจ ปกคลุมบริเวณกว้างเชียว” (จูเลียตต้า)

 

“นั่นใช่แล้ว! มาโกโตะ-ซามะน่าทึง!” (โมโมะ)

 

จูเลียตต้าและโมโมะได้คุยกันดั่งพวกเธอสนุกอยู่

 

ไม่ใช่ว่าพวกเธอสนิทกันเร็วเกินไปเหรอ?

 

“ให้การคุยน้อยที่สุด” (โวล์ค)

 

“…”

 

โวล์ค-ซังทำรอยยิ้มที่เบี้ยว และฮีโร่อาเบลเงียบอยู่ตลอด

 

เขามองลงไปข้างล่างด้วยสีหน้าที่มืดมนตลอดเวลา

 

เขาต่างไปจากที่ผมจินตนาการ

 

เราวิ่งต่อไปซักพัก

 

โวล์ค-ซัง จูเลียตต้า-ซัง และฮีโร่อาเบลมีแผลทุกที่และเท้าเปล่า แต่พวกเขาวิ่งเร็วอย่างน่าประหลาดใจ

 

เราวิ่งในป่าที่มืดมิดอย่างต่อเนื่อง

 

เราสามารถที่จะหนีได้อย่างไรก็ไม่รู้

 

◇◇

 

“พวกก นายช่วยเราครั้งใหญ่เลย!”

 

“ฮ่าาาา~ …ชั้นคิดอย่างแน่นอนว่าเราจบเห่แล้วครั้งนี้~” (จูเลียตต้า)

 

เราตั้งแค้มป์อยู่ที่ถ้ำที่โวล์ค-ซังสร้างด้วยเวทมนตร์

 

ใกล้กับแคมป์ไฟมีกระต่ายเสียบไม้ และนกป่าถูกย่างอยู่

 

จูเลียตต้าคือคนที่จับพวกมัน

 

กลิ่นหอมของเนื้อปรุงสุกได้ลอยไปรอบๆ

 

…*กกกกู่~* ท้องของโมโมะร้อง

 

“ฮ่าห์!” (โมโมะ)

 

โมโมะหน้าแดงกับเรื่องนี้

 

“เลดี้น้อย เธอต้องหิวแน่ๆ กินเถอะ พวกนายเป็นคนช่วยชีวิตชั้น” (โวล์ค)

 

“โมโมะ-จัง~ กินเยอะๆนะ โอเคมั้ย~?” (จูเลียตต้า)

 

“ไม่! มาโกโตะ-ซามะเป็นคนที่ทำมันทั้งหมด

 

“แค่กิน โมโมะ” (มาโกโตะ)

 

ผมยังไม่หิว ดังนั้นผมคะยั้นคะยอให้โมโมะกิน

 

โมโมะกัดเนื้อเสียบไม้

 

ผมมองอย่างอุ่นใจ…คือที่ผมทำให้ดูเหมือนผมทำอยู่ และใช้เปลี่ยนมุมมองเพื่อเฝ้าดูฮีโร่ 3 คน

 

ฮีโร่ดิน โวล์ค-ซัง

 

เขาสูงและร่างกายแข็งแรง แผลเป็นรอบตัวเขาเป็นข้อพิสูจน์ถึงการต่อสู้ที่ยากมากมายที่เขามี

 

ครั้งแรกที่เราเจอกัน เขามีสีหน้าที่เข้มงวดตลอดเวลา แต่เขาตอนนี้หัวเราะอย่างเต็มอกเต็มใจ ขณะที่เขากินเนื้อย่าง

 

เขาพูดบางอย่างเช่น ‘ชั้นอยากกินเบียร์!’ ซึ่งทำให้ผมนึกถึงนักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ ลูคัส-ซัง

 

เขาสบายดีมั้ยน้า…?

 

ฮีโร่ไม้ จูเลียตต้า-ซัง

 

ผมสีเกาลัดและ {หูยาว}

 

จูเลียตต้า-ซังเป็นเอลฟ์

 

มากกว่านั้น เอลฟ์ที่สวยอย่างเหลือเชื่อ

 

เสื้อผ้าของเธอขาดรุ่งริ่ง ส่วนที่อันตรายของผิวเธอใกล้จะถูกเห็นได้ แต่เธอไม่รู้สึกกวนใจโดยมันเลย

 

มันดูเหมือนเธอชอบโมโมะ และดูแลเธอตลอดเวลา

 

โมโมะดูเหมือนจะมีความสุข ที่เธอพูดกับโอเน่-ซังที่แก่กว่าที่สวย

 

และ…

 

ฮีโร่สายฟ้า อาเบล

 

ผมบลอนด์แวววาว ตาสีฟ้าเหมือนไพลิน

 

เขาหล่อจนคุณมองผิดเป็นสาวได้ แต่ผมบอกได้ว่าเขาเป็นชายจากกล้ามและอกของเขา

 

เขาไม่เปิดปากซักนิดจนถึงตอนนี้ และได้มองแค้มป์ไฟ

 

“เฮ้ อาเบล… อย่างน้อยขอบคุณมาโกโตะ-โดโนะ และโมโมะ-โดโนะดีมั้ย?” (โวล์ค)

 

“นั่นใช่แล้ว เค้ามาเพื่อช่วยเรานะ รู้มั้ย?” (จูเลียตต้า)

 

“……”

 

แม้ว่าพูดอย่างนั้น ฮีโร่อาเบลไม่พูด

 

“ขอโทษ มาโกโตะ-โดโนะ อาเบลเสียบางคนใกล้ชิดกับเค้าไปในการต่อสู้ก่อนหน้าน่ะ…” (โวล์ค)

 

โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังพูดอย่างขอโทษขอโพย แต่ผมส่ายหัวของผมไปข้างๆ

 

“ชั้นไม่กังวลกับเรื่องนั้น เพราะทั้งหมด คนที่มอบคำทำนายให้ช่วยฮีโร่คือเทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า-ซามะ” (มาโกโตะ)

 

“ใช่ นั่น นั่น! เฮ้ นายเป็นใคร มาโกโตะ-คุง? ฮีโร่? แต่สามารถจะได้ยินเสียงของเทพธิดา-ซามะหมายถึงนายเป็นออราเคิล ใช่มั้ย? แต่นายเป็นหนุ่ม… เกิดอะไรขึ้น?!” (จูเลียตต้า)

 

“อืม…มีหลายอย่างเกิดขึ้น…” (มาโกโตะ)

 

มันดูเหมือนจูเลียตต้า-ซังสนใจในตัวผมแล้วตอนนี้ เธอเข้าหาผมอย่างไม่ลดละ

 

โว้ว มีกลิ่นหอม

 

นิสัยของจูเลียตต้าทำให้ผมนึกถึงพนักงานต้อนรับของสมาคมนักผจญภัยของมักการเรน แมรี่-ซัง

 

โอ้ ใช่

 

คุยเล่นๆ มันก็ดีอยู่ แต่ผมต้องถามอะไรหลายอย่าง

 

“นายมีแผนจะไปที่ไหนต่อ?” (มาโกโตะ)

 

โมโมะและผมเป็นหญ้าไม่มีราก*

«TLN: ไม่มีหลักแหล่ง»

 

ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะทำอะไรร่วมกับพวกเขา

 

“อ้าา เราจะกลับไปที่ฐานของเรา มากับเรามั้ยถ้านายโอเคกับเรื่องนั้น มาโกโตะ-โดโนะ? ชั้นอยากจะปรึกษากับนายเกี่ยวกับหลายอย่างในเรื่องของอนาคต” (โวล์ค)

 

โออ้ พวกเขามีฐาน

 

นั่นยอดเยี่ยม

 

“โมโมะและชั้นไม่มีที่ไป เราจะไปด้วยกันกับนาย ฐานอยู่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)

 

“อืมม นายรู้จักลาเบรินทอสมั้ย?” (จูเลียตต้า)

 

จูเลียตต้า-ซังบอกเรา

 

เดี๋ยว เอ๋?

 

“ลาเบรินทอสเป็นดันเจี้ยนหนิ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“นั่นใช่แล้ว เราได้สร้างฐานที่ชั้นบนของมัน ไม่มีเมืองดีๆนอกจากประเทศแห่งความมืดในทวีปทิศตะวันตกนี้ ที่ปกครองโดยลอร์ดปีศาจ… เราไม่มีทางเลือกนอกจากจะซ่อนมันในดันเจี้ยน…” (จูเลียตต้า)

 

เข้าใจแล้ว…งั้นนั่นที่พวกเธอซ่อนตัวเอง

 

ดันเจี้ยนที่มีมอนสเตอร์อยู่ปลอดภัยกว่า…

 

“มาโกโตะ-โดโนะ นายมาจากที่ไหน? โมโมะ-โดโนะเห็นได้ชัดว่ามาจากฟาร์ม แต่นั่นไม่ใช่กรณีของมาโกโตะ-โดโนะ ใช่มั้ย? ชั้นไม่คิดว่านายจะถูกลักพาตัวโดยมอนสเตอร์ด้วยความแข็งแกร่งของนาย แต่ความจริงที่ว่านายไม่คุ้นเคยกับดินแดนรอบๆนี้ ยากที่จะเข้าใจ” (โวล์ค)

 

โวล์ค-ซังถามในความสงสัย

 

“ชั้นมาจากประเทศไกลๆน่ะ…” (มาโกโตะ)

 

ผมบอกไม่ได้จริงๆว่าผมมาจาก 1,000 ปีในอนาคต ดังนั้นผมแค่ตอบมันอย่างคลุมเครือ

 

“โอเค ปล่อยการคุยไว้ตรงนี้ และเราจะตรงไปที่ฐา—” (โวล์ค)

 

เสียงของโวล์คซังถูกตัดออกตรงกลาง

 

พื้นสั่น

 

เวทมนตร์ยิงมาที่เรา?!

 

“อยู่นั่น!” “ฮีโร่เปล่า?!” “ชั้นไม่รู้ แต่แค่ฆ่าพวกมัน!” “ถ้าลอร์ดปีศาจ-ซามะพบว่าเราปล่อยให้พวกเค้าหนี เราจะเป็นคนที่ตาย!”

 

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงมากมาย

 

พวกมันตามมาแล้ว!

 

“พวกมันเจอเรา หือห์! ไปกันเถอะ อาเบล! จูเลียตต้า!” (โวล์ค)

 

“อ้าา นี่มันแย่ที่สุดเลย!” (จูเลียตต้า)

 

“มาโกโตะ-ซามะ?!” (โมโมะ)

 

โวล์ค-ซังตีไหล่ของฮีโร่อาเบล และจูเลียตต้า-ซังเกาหัวของเธอและ ‘กกกกี้ห์’

 

ผมดึงมือของโมโมะที่หน้าซัด

 

…อย่างน้อยผมควรจะกินเนื้อซักคำหนึ่ง

 

“อุโอออ้ห์!” (โวล์ค)

 

โวล์ค-ซังต่อยการ์กอยที่กระโจนเข้ามาในถ้ำ

 

เขากระโดดออกไปแบบนั้นเลย และเราตามเขา

 

“อ่ะช่าาาา เราถูกล้อม” (จูเลียตต้า)

 

เหมือนที่จูเลียตต้า-ซังพูด มีมอนสเตอร์และปีศาจใกล้กับ 100 เมื่อแค่มองผ่านๆ

 

ผมเห็นมอนสเตอร์สุนัขยักษ์ตรงหน้าเรา

 

พวกมันเป็นหมาล่าเนื้อ หือห์

 

พวกมันตามกลิ่นของเราเหรอ?

 

“โมโมะ อย่าไปห่างจากชั้น” (มาโกโตะ)

 

“โอเค มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

 

ผมดึงมือของโมโมะ และตั้งท่ายืนด้วยมีดเพื่อปกป้องเธอ

 

เราแทบจะไม่ได้นอนเมื่อวันก่อน ดังนั้นผมรู้สึกว่าสมาธิของผมลดลงเล็กน้อยได้

 

“มันเป็นฮีโร่! จับมัน!” “ถ้าเป็นไปไม่ได้ ฆ่ามัน!”

“วุโออออ้!”

 

มอนสเตอร์โจมตีเราทีละตัวทีละตัว

 

ทุกตัวของพวกมันค่อนข้างแข็งแกร่ง

 

“[มังกรน้ำ]” (มาโกโตะ)

 

ผมไล่มอนสเตอร์ที่พุ่งเขามาหาผมด้วยเวทมนตร์น้ำ

 

บางที่เพราะผมได้ยืมมานาของสปิริตน้ำทุกวัน ประสิทธิผลมันอ่อนแอนิดหน่อย

 

แต่ผมกังวลเกี่ยวกับพวกฮีโร่

 

พวกเขายังมีชุดเดียวกับเมื่อเวลานั้นเมื่อพวกเขาถูกจับ ดังนั้นพวกเขาใส่เสื้อผ้าธรรมดาและ {มือเปล่า}

 

โวล์ค-ซังสู้กับมอนสเตอร์ 10 ตัวมือเปล่า

 

จูเลียตต้า-ซังทำแส้เฉพาะหน้าด้วยต้นไม้รอบๆ โดยใช้เวทมนตร์ไม้ และสู้พวกมันด้วยแส้

 

ไม่มีการเสียเปล่าในการเคลื่อนไหวของเธอ และผมบอกได้ว่าเธอเป็นนักสู้ที่มีประสบการณ์มากแค่ไหน

 

…คนที่ผมกังวลคือ…ฮีโร่อาเบล

 

เขาสู้กับการโจมตีที่ดุร้ายของมอนสเตอร์ที่มาหาเขา แต่เขาไม่มีใจในการต่อสู้เป็นพิเศษเลย

 

เขาโอเคมั้ย…?

 

เดชะบุญ ฮีโร่ดินและฮีโร่ไม้แข็งแกร่ง

 

เขาสองคนโดยพื้นฐานแล้วกำจัดมอนสเตอร์ด้วยตัวเขาเอง

 

คนพวกนี้ถูกจับมาได้อย่างไร?

 

ผมสนับสนุน สองคนในโอกาสที่ผมมี

 

(นั่นโล่งใจ มันดูเหมือนเราจะสามารถทำได้อย่างไรก็ไม่รู้…) (มาโกโตะ)

 

ในทันทีนั้น ผมกำลังจะถอนหายใจโล่งใจ

 

“อาเบล!!” (จูเลียตต้า)

 

ผมได้ยินเสียงกรีดร้องของจูเลียตต้า-ซัง

 

เมื่อผมมอง มันดูเหมือนฮีโร่อาเบลลื่น และล้มไปที่ก้น

 

อัศวินโครงกระดูกขี่ไวเวิร์นได้พุ่งเข้าหาเขาจากข้างบนด้วยหอก

 

น-นี่มันแย่แล้ว!

 

ผมรีบเรียกสปิริตน้ำ!

 

สปิริต-ซัง! ช่วยเรา!

 

สปิริตน้ำ {แค่หนึ่งดวง} ปรากฏขึ้น

 

“มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

 

ระหว่างที่ความสนใจของผมถูกนำไปโดยอาเบล มอนสเตอร์ขนาดยักษ์ปรากฏข้างผม

 

“โมโมะ?!” (มาโกโตะ)

 

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต โมโมะถูกจับโดยกงเล็บของกริฟฟอน

 

กริฟฟอนบินสูงขึ้นและสูงขึ้น

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

หัวผมตามสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้วินาทีหนึ่งนั่น

 

ฮีโร่อาเบล ที่ดูเหมือนเขาจะถูกเสียบไม้หลังจากอีกไม่กี่วินาที และสาวน้อยโมโมะถูกนำไป

 

‘{ถ้าอาเบลตาย โลกถึงจุดจบ}’

 

เสียงของอัลเธน่า-ซามะสะท้อนในหัวของผม

 

ผมไม่มีเวลาคิด

 

“[กรงเล็บมังกร]” (มาโกโตะ)

 

ผมห่อมานาของสปิริตน้ำไปที่ใบมีดของมีด และยิง {อัศวินโครงกระดูกและไวเวิร์น}

 

มอนสเตอร์ถูกตัดเป็นชิ้น

 

เมื่อเวลาที่ผมรีบหันไป กริฟฟอนนำโมโมะไป ได้อยู่ห่างไปในท้องฟ้าแล้ว

 

“ฮีโร่! ถ้าแกเห็นค่าของอีนี่ มาที่ปราสาทลอร์ดปีศาจ!!”

 

“มาโกโตะ-ซามะะะ!!” (โมโมะ)

 

ผมสามารถที่จะได้ยินคำพูดด้วยเงี่ยหู ได้อย่างไรก็ไม่รู้

 

หลังจากนั้น โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังสามารถทำให้มอนสเตอร์ถอยไป

 

ฮีโร่อาเบลยังเงียบ และอยู่ด้วยสีหน้าที่เศร้าโศกเหมือนเคย

 

เราสามารถที่จะสู้ไล่มอนสเตอร์ แต่ไม่มีใครร่าเริงเลย

 

“เราควรจะทำยังไง จูเลียตต้า?” (โวล์ค)

 

“ไม่ใช่มันชัดเหรอ? เราต้องช่วยโมโมะ-จัง!” (จูเลียตต้า)

 

จูเลียตต้า-ซังตอบคำถามโวล์คทันที

 

ดูเหมือนพวกเขาเจตนาที่จะมุ่งหน้าไปปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

คนพวกนี้…เป็นฮีโร่จนถึงไขกระดูกเลย

 

แต่ถ้าเรากลับไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจ ปัญหาสร้างเพื่อไปช่วยพวกเขาจะเสียเปล่า

 

“นายสามคน กลับไปที่ฐาน ได้โปรด” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋? แล้วโมโมะ-จังล่ะ?!” (จูเลียตต้า)

 

“นายพูดอะไร มาโกโตะ-โดโนะ?!” (โวล์ค)

 

3 ฮีโร่ ทำสีหน้าที่ตกใจกับคำพูดของผม

 

…สีหน้าของอาเบลบิดเบี้ยวเล็กน้อยกับเรื่องนี้

 

“แม้ว่านายจะกลับไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจโดยไม่มีอาวุธและชุดเกราะที่ถูกต้อง นายจะเดินไปหาความตาย รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“““……”””

 

3 คนที่ เสื้อเรียบๆที่ขาดรุ่งริ่งและมือเปล่า

 

พวกเขาพูดอะไรกลับกับผมไม่ได้

 

“ชั้นจะตามพวกนายไป {ทีหลัง} ฐานเป็นชั้นบนของลาเบรินทอส ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋?! แค่เราที่กลับไปฐานเหรอ?! นายจะทำอะไร มาโกโตะ-คุง?!” (จูเลียตต้า)

 

ตาของจูเลียตต้าเปิดกว้าง

 

ไม่ใช่ว่ามันชัดเจนหรือ?

 

“ชั้นจะไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจเพื่อช่วยโมโมะ” (มาโกโตะ)

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท จากคุณวีรภัทร

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 375/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord