เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่231.5ซุบซิบ–ความซึมเศร้าของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่ง

231.5 ซุบซิบ – ความซึมเศร้าของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่ง

 

TLN: ตอนนี้ไม่มีเลขที่ตอนนะครับ

 

◇มุมมอง ฟูเรีย◇

 

{มันเป็นหนึ่งเดือนตั้งแต่อัศวินของหนูจากไป}

 

อัศวินของหนู มาโกโตะ ที่อยู่ข้างหนูตลอดเวลา ไม่อยู่ที่นี่

 

เขาเดินทางไป 1,000 ปีในอดีต

 

หนูอยู่ที่ซากปรักหักพังของประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ

 

ไม่ อดีตซากปรักหักพัง

 

“ฟูเรีย-ซามะ!! โบสถ์จะเสร็จในไม่นาน

 

“หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์-ซามะ! ถนนและทางน้ำได้ขยายไปตลอดทางถึงที่นี่เลย!”

 

“ฟูเรีย-ซามะ เราซาบซึ้งที่ท่านเดินรอบเมือง แต่ได้โปรดอย่ากดดันตัวเอง!”

 

“หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์-ซามะ ท่านก็สวยด้วยเหมือนกันวันนี้…”

 

หนูถูกพูดด้วยทีละคน ทีละคน และหนูโบกมือด้วยรอยยิ้ม ที่หนูไม่เคยชินกับการทำมัน

 

มีอัศวินและคนคุ้มกันหลายสิบตามหนู

 

หนูไม่ชินกับวิถีชีวิตแบบนี้เลย…

 

ไม่มีอะไรอยู่ที่นี่ 1 เดือนก่อน

 

เมืองหลวงได้ถูกทำลายไปเมื่อ 1,000 ปีก่อน หญ้าและต้นไม้จะโตได้ตามใจชอบ; นั่นคือทั้งหมด

 

แต่ตอนนี้…

 

“นี่มันน่าประทับใจ ถนนได้ถูกสร้างในแค่ 1 เดือนหลายอาคารได้ถูกสร้างขึ้น และจะกลายเป็นเมืองที่งดงาม”

 

หนูได้ยินเสียงจากข้างหลัง และหนูหันไปมองในทันที

 

“เจ้าหญิงโซเฟีย…-ซามะ เธอมา เราซาบซึ้งกับโรเซส ที่มอบ -กึ่งปีศาจ- ให้เรา เราที่ขาดเทคนิคและกำลังคน…” (ฟูเรีย)

 

หนูรีบลดหัวและมอบคำขอบคุณในฐานะตัวแทนของลาโฟรเอจใหม่

 

“หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ฟูเรีย ชั้นบอกเธอแล้วว่าไม่ต้องทักทายเกร็งขนาดนั้น” (โซเฟีย)

 

“ใช่ แต่…ชั้นซาบซึ่งจริง” (ฟูเรีย)

 

หนูยิ้มเบี้ยวๆคืนเจ้าหญิงโซเฟีย

 

กึ่งปีศาจหลายคนได้รวมกันเพื่อที่จะชุบชีวิตลาโฟรเอจ

 

สร้างเมืองต้องการเงิน

 

คาเมลอนตอนนี้สนับสนุนเราด้านทุน

 

ต่อไปคือคนที่พึ่งพาได้

 

มีกึ่งปีศาจมากมายที่อ่านไม่ได้ ดังนั้นไม่มีคนไหนที่นำกลุ่มพวกเขาได้

 

ประเทศแห่งน้ำโรเซส ได้ส่งคนที่พึ่งพาได้ที่นำคนอื่นได้

 

เจ้าหญิงโซเฟียรวมคน และมาที่ประเทศแห่งความมืดด้วยตัวเอง

 

ความซาบซึ่งที่หนูมีต่อเธอนั้นไม่จบไม่สิ้น

 

“แต่มันจะโอเคจริงๆหรือที่จะสร้างเมืองอย่างไร้กังวล…? แม้ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ฟื้นคืนชีพในไม่นาน…” (ฟูเรีย)

 

หนูมองดูทิศเหนือที่ทวีปปีศาจอยู่

 

“ไอรา-ซามะพูดว่ามันยังไม่ถึงเวลาโจมตี ดังนั้นมันช่วยไม่ได้” (โซเฟีย)

 

“การคะเนของเทพธิดานั่น พึ่งพาได้จริงๆเหรอ…?” (ฟูเรีย)

 

เพราะเหตุการณ์ในอดีต หนูไม่เชื่อใจเทพธิดาแห่งโชคชะตา

 

“เธอต้องไม่เป็นอย่างนั้นนะ ฟูเรีย เทพธิดา-ซามะคนนั้นคือคนที่ช่วยให้ลาโฟรเอจถึงจุดที่ระเบิดเลย” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียรีบปิดปากหนู

 

ใช่ เงินส่วนใหญ่ทั้งหมดในการชุบชีวิตประเทศแห่งความมืด ถูกแบกอยู่บนไหล่โดยประเทศแห่งการค้า…ที่เทพธิดาแห่งโชคชะตาออกคำสั่ง

 

แต่นี่เป็นการชดเชยสิ่งที่เธอทำในอดีต

 

มันเป็นธรรมชาติที่จะรับนี่มา

 

“แต่ถ้าไฮแลนด์ช่วย เมืองจะถูกสร้างเร็วขึ้นนะ” (โซเฟีย)

 

“ชั้นไม่อยากอ่ะ” (ฟูเรีย)

 

หนูปฏิเสธมันทันที

 

เจ้าหญิงโซเฟียถอนหายใจ

 

“ใช่ คนของประเทศแห่งความมืดมีอารมณ์ด้านลบกับประเทศแห่งแสง ชั้นมั่นใจว่ามันจะดำเนินไปไม่ดี… แต่โนเอล-ซามะเสนอที่จะช่วยนะ…” (โซเฟีย)

 

“ชั้นจะไม่ขอความช่วยเหลือจากประเทศแห่งแสงหรือผู้หญิงคนนั้น” (ฟูเรีย)

 

หนูพูดมันห้วนๆ

 

มันไม่จำเป็นอย่างสมบูรณ์

 

หนูจะไม่รับการช่วยเหลือจากประเทศแห่งแสง และโบสถ์เทพธิดา ที่ต่อต้านกึ่งปีศาจ

 

“ฟูเรีย…เธอและโนเอล-ซามะเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ของยุคสมัยนี้ รู้มั้ย? ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าที่จะสนิ—” (โซเฟีย)

 

“ไม่ในล้านปี!” (ฟูเรีย)

 

“ฮ่าาาา…เข้าใจแล้ว ยังไงซะ ชั้นไม่อยู่ในตำแหน่งที่จะบอกเธอว่าจะทำอะไร พูดถึงแล้ว นั่นเป็นเพราะฮีโร่แห่งแสง-ซามะเหรอ?” (โซเฟีย)

 

“…”

 

หนูรู้สึกถึงคิ้วกระตุกได้จากคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย

 

เมื่อหนูมองหน้าเธอ หนูเห็นได้ว่าเธอมองหนูแบบตั้งคำถาม

 

“เจ้าหญิงโซเฟีย…ชั้นจะบอกเธออย่างนึง คนเดียวที่ชั้นอยากจะได้มาอยู่ข้างชั้น เมื่อประเทศแห่งความมืดกลับไปอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์คือ…อัศวินของชั้น ไม่มีใครอื่นแล้ว” (ฟูเรีย)

 

หนูรู้สึกว่าแก้มหนูร้อนขึ้นระหว่างที่หนูพูดสิ่งนี้

 

เจ้าหญิงโซเฟียมองหนูด้วยรอยยิ้มที่เหมือนน้ำแข็งกับสิ่งที่หนูพูด ด้วยความกล้าทั้งหมดของหนู

 

“โอ้ ชั้น มันเหมือนที่ลูซี่-ซังและอายะ-ซังบอกชั้นเลย เธอได้จริงใจแล้ว ฟูเรีย” (โซเฟีย)

 

“…น-นั่นใช่แล้ว มีปัญหาเหรอ?” (ฟูเรีย)

 

“ไม่ ชั้นไม่ แต่…” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียพูดออกมาตรงๆ

 

“ฮีโร่มาโกโตะเป็นคู่หมั้นของชั้น คู้หมั้นของเจ้าหญิงของประเทศแห่งน้ำ ชั้นจะไม่อนุญาติให้เธอเป็นคนที่อยู่ข้างเค้า” (โซเฟีย)

 

เธอยิ้มอย่างสง่างาม และหนูส่งเสียง ‘อึก’ และสำลักคำพูดของหนู

 

“พูดถึงแล้ว ชั้นได้นำเจ้าหน้าที่ฝึกสอนมาจากประเทศแห่งน้ำ ชั้นได้ยินมาว่า เด็กๆกึ่งปีศาจ ไม่ได้รับการเรียนการสอนที่ดี” (โซเฟีย)

 

“ช-ใช่ ชั้นจะนำเธอไปที่ที่เด็กๆอยู่…” (ฟูเรีย)

 

หนูนำทางเจ้าหญิงและคนคุ้มกันของเธอ

 

บนทางไป หนูชำเลืองมองตัวของเจ้าหญิงโซเฟีย

 

หน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

 

(นี่มันคือความมั่นใจของภรรยาที่ถูกกฎหมายเหรอ…?) (ฟูเรีย)

 

หนูไม่รู้สึกอยากจะเผชิญหน้าเธอเลยซักนิด

 

หนูถอนหายใจในหัวใจ

 

◇◇

 

หนูพูดกับเจ้าหญิงโซเฟียเกี่ยวกับแผนจำนวนหนึ่งสำหรับอนาคต และปรึกษากับเธอเรื่องแรงงานที่จำเป็นต้องใช้

 

มันดูเหมือนเธอจะจัดหามันทันที

 

หนูขอบคุณเธอเท่าไหร่ก็ไม่พอ

 

“มาพักอย่างน้อยซักวันหนึ่งดีมั้ย…?” (ฟูเรีย)

 

หนูพูด แต่…

 

“ไม่ ชั้นมีงานอื่นที่จะทำ ชั้นไม่ถือที่จะหลับในเรือบิน” (โซเฟีย)

 

หลังจากพูดแบบนี้ เธอกลับไปที่โรเซส บนเรือบินของตระกูลราชวงศ์

 

ตัวของเธอที่ทำงานที่น่าหนักอย่างห่างเหิน ทำให้หนูนึกถึงอัศวินของหนูที่ฝึกโดยไม่นอน

 

คุ พวกเขาค่อนข้างเหมาะกันซึ่งมันกวนใจหนู

 

-ในตอนค่ำ

 

พระอาทิตย์ตกดินไปแล้วดังนั้นมันมืด

 

มอนสเตอร์กระฉับกระเฉงตอนกลางคืน ดังนั้นมันเป็นเวลาที่อันตราย

 

เพราะเรื่องนั้น มีคนเฝ้าระวังทำงานเป็นกะ

 

หนูควรจะมอบความขอบคุณที่พวกเขาทำงานของพวกเขา

 

ทันทีที่หนูคิดอย่างนี้ คนของเมืองเริ่มทำการวุ่นวาย

 

“เฮ้ยย! ฮีโร่-ซามะและแม่มด-ซามะได้กลับมาแล้ว!”

 

“จริงเหรอ?! พวกเขาไปล่าอะไรมาได้ครั้งนี้ล่ะ?!”

 

“ว้าว ชั้นไม่เคยเห็นบางอย่างแบบนั้นเลย!”

 

“อะไร? อะไร?”

 

“ไปกันเถอะ!!”

 

คนเริ่มวิ่งไปที่นอกเมือง

 

หนูมุ่งหน้าไปทางเดียวกัน

 

ฝูงของคนก่อตัวอยู่ข้างนอก

 

“นี่มันอะไร…?” (ฟูเรีย)

 

ที่นอนอยู่นอกเมืองคือศพของมังกรยักษ์

 

ประเทศแห่งความมืดมีมอนสเตอร์เยอะ ดังนั้นมังกรไม่ได้หายากแต่ขนาดมันไม่ปรกติ

 

ไม่ใช่ว่ามังกรนี้ใหญ่กว่าเมืองเราอีกหรือ?

 

บางอย่างแบบนี้อยู่ใกล้กับเมืองหรือ?

 

“มังกรโบราณ!!!”

 

“ถ้าวัตถุดิบจากเจ้านี่ถูกขาย นายเล่นไปทั่วได้เจ็ดชั่วอายุคนเลย…”

 

“ไม่ นายจะแม้แต่กำจัดอะไรบางอย่างแบบนี้ได้ยังไง?”

 

“มันจะเป็นไปไม่ได้ยกเว้นจะเป็นสองคนนั้นแน่นอน…”

 

“ตรงหน้าศพมังกรโบราณ มีเอลฟ์ผมแดงที่คุ้นเคยและสาวในชุดเหมือนสาวเมือง

 

“เฮ้ย ฟูริ! เรากลับมาแล้ว!”

 

“ชั้นเหนื่อยอ่ะ~ ฟู-จัง ชั้นอยากอาบน้ำ~”

 

ลูซี่-ซังและอายะ-ซังโบกมือของพวกเธอให้หนู

 

หนูรีบวิ่งไปหาพวกเธอ

 

“เดี๋ยว! นี่อะไร? ไม่ใช่ว่าพวกเธอแค่จะไล่มอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้กับเมืองไปเหรอ?!” (ฟูเรีย)

 

ลูซี่-ซังและอายะ-ซังได้รับงานล่ามอนสเตอร์ที่ใกล้กับเมือง

 

ถ้าหนูจำไม่ผิด พวกเธอพูดไม่กี่วันก่อน ‘เราจะกำจัดมอนสเตอร์รอบๆที่นี่!’

 

“หืมม เรากำจัดฝูงของมอนสเตอร์ และมีบางคนออกคำสั่งพวกมัน” (ลูซี่)

 

“และจากนั้น มีคนที่มอบคำสั่งให้คนที่ออกคำสั่ง จากนั้นเรากำจัดพวกมันเรียงตามนั้น ในท้ายที่สุดมังกรยักษ์ออกมา ฟู-จัง” (อายะ)

 

“อ้า ตัวใหญ่ที่สุดคือตัวนี้ ดังนั้นเรานำแค่ตัวนี้กลับมา แต่เราก็ได้กำจัดมอนสเตอร์ทั้งหมดที่อยู่ในถิ่นของมัน ดังนั้น นายไปเอาวัตถุดิบทีหลังได้มั้ย?” (ลูซี่)

 

คนของประเทศแห่งความมืดพยักหน้ากับสองคนนี้

 

“อืม มีมอนสเตอร์มากเท่าไหร่…?”

 

พวกเขาคนหนึ่งถามอย่างประหม่า

 

“ประมาณพัน ใช่มั้ย อายะ?” (ลูซี่)

 

“ไม่ใช่ว่ามีมากกว่านั้นเหน่อยเหรอ ลู-จัง?” (อายะ)

 

“““……”””

 

ทุกคนหมดคำพูด

 

รวมถึงหนูด้วย

 

“ได้เลย เราจะดื่มวันนี้!” (ลูซี่)

 

“อาบน้ำก่อนนั่น! ฟู-จัง เธอก็มาด้วย!” (อายะ)

 

“อ-โอเค…” (ฟูเรีย)

 

หนูตามสองคนระหว่างที่ถูกดึงโดยอายะ

 

ปรกติแล้วไม่มีใครที่จะพูดกับหนูสบายๆเพราะหนูเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์

 

แต่แม้อย่างนั้น สองคนนี้ทำตัวคุ้นเคยกับหนู ไม่มีใครบ่น

 

หรือเหมือนกับ พวกเขาบ่นไม่ได้มากกว่า

 

แม้ว่ากึ่งปีศาจทั้งหมดรวมพลังกัน พวกเขาจะไม่เทียบกับลูซี่-ซังและอายะ-ซัง

 

นักสู้ที่กำยำทั้งสองที่กวาดล้างมอนสเตอร์มากมาย ที่ทำตัวตามใจในซากปรักหักพังของประเทศแห่งน้ำ

 

แม่มดสีแดง และฮีโร่สาวตัวเล็กๆ

 

ไม่มีใครในเมืองนี้ที่ไม่รู้จักลูซี่-ซังและซา-ซัง

 

◇◇

 

“ปุฮ่าาาา ชั้นกลับมามีชีวิต!” (ลูซี่)

 

ลูซี่-ซังนั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้ และกระดกเอลทั้งหมดในทีเดียว

 

เธอได้แข็งแรงขึ้นหลังๆ

 

เหมือนเธอถึกขึ้น

 

นั่นดูว่าเป็นเหมือนกันกับอายะ-ซัง

 

“ลู-จัง เธอเท่นะหลังๆ สาวได้สารภาพรักกับเธอเมื่อไม่นานมานี้” (อายะ)

 

“เอ๋? จริงเหรอ?!” (ฟูเรีย)

 

หนูตกใจ

 

“อ้าา สาวที่ชั้นช่วยจากฝูงของกริฟฟอน ใช่มั้ย? ตกหลุมรักด้วยแค่นั้นมัน…” (ลูซี่)

 

“เข้าใจแล้ว…” (ฟูเรีย)

 

เธอเหมือนอัศวินของหนูมาโกโตะ

 

“นั่นไม่ดีเลย ลู-จัง มอบสายตารักใคร่กับสาวอื่นนอกจากชั้น” (อายะ)

 

“โง่จัง ไม่มีทางที่ชั้นจะหวั่นไหวกับผู้หญิงอื่นนอกจากอายะ ใช่มั้ยล่ะ?” (ลูซี่)

 

“คย้า ลู-จัง เท่มาก! รับชั้นไป!” (อายะ)

 

“ชั้นจะไม่ให้เธอนอนเลยวันนี้~” (ลูซี่)

 

อายะ-ซังและลูซี่-ซังกอดและจีบกันไปทั่ว

 

พวกเธอสองคนสนิทกันตลอดเวลาเลย มันน่าอิจฉา

 

เห็นสีหน้าของหนู พวกเธอสองคนหันมาหาหนูและพูด “หืม?”

 

“ฟูริ รู้สึกไม่ดีเหรอ?” (ลูซี่)

 

“แต่มันจะดีถ้าฟู-จังไปผจญภัยด้วยกันกับเราได้นะ” (อายะ)

 

พวกเธอสองคนนี้เป็นคนที่กังวลเกี่ยวกับหนู

 

เมื่อเวลาที่อัศวินของหนู มาโกโตะยังอยู่ที่นี่

 

มันลำรึกความหลังและเจ็บหัวใจมาก

 

“ชั้นสบายดี ชั้นค่อนข้างยุ่ง นั่นทั้งหมด” (ฟุเรีย)

 

หนูยิ้มบางๆ

 

มันไม่ได้โกหก

 

เวลาที่หนูพูดโดยไม่กังวลเป็นเวลาที่ผ่อนคลายสำหรับหนู

 

เมื่อหนูคุยกับสองคนนี้ หนูกระฉับกระเฉงมากขึ้น

 

พวกเรามีความสุขกับอาหารค่ำ และมีการคุยสบายๆ

 

“ใช่ ใช่ เราคิดเกี่ยวกับการเดินทางซักพัก” (ลูซี่)

 

“ด-เดินทาง?” (ฟูเรีย)

 

ลูซี่-ซังพูดนี่ขึ้นมากระทันหัน

 

“มันดูเหมือนมังกรโบราณที่เรากำจัดเป็นหัวหน้าของมอนสเตอร์รอบๆที่นี่ นั่นทำไมจะไม่มีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งแล้วตอนนี้ มันจะไม่ทำหน้าที่เป็นการฝึก ดังนั้นลู-จังพูดว่า เราควรจะหามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง” (อายะ)

 

“ข-เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)

 

หนูรู้สึกเสียใจกับอะไรที่อายะ-ซังพูด

 

การไปเดินทางนั่นหมายถึงสองคนนั้นจะจากไปจากประเทศแห่งความมืด

 

หนูมั่นใจว่าพวกเธอจะไปมากกว่าหนึ่งเดือน

 

…หนูจะเหงา

 

ไม่ หนูมาบ่นที่นี่ไม่ได้

 

หนูเป็นตัวแทนของประเทศแห่งความมืด

 

หนูต้องทำเต็มที่แม้ว่าจะตามลำพัง

 

“และดังนั้น เราคิดเกี่ยวกับการเคลียร์ลาเบรินทอส ที่มาโกโตะและชั้นไปในอดีต อายะรู้เกี่ยวกับรายละเอียด ดังนั้นเธอเป็นคนนำทางได้” (ลูซี่)

 

“แทนที่จะพูดว่า ‘รู้รายละเอียด’ ชั้นเกิดในลาเบรินทอส ลูซี่” (อายะ)

 

“ใช่…เราจะไปลาเบรินทอส” (ลูซี่)

 

หนูรู้สึกหนักกับคำพูดของสองคนนี้

 

ลาเบรินทอสเป็นดันเจี้ยนในโรเซส

 

มีประเทศแห่งความมืด และประเทศแห่งแสง และในฝั่งตรงกันข้าม ประเทศแห่งน้ำอยู่ที่นั่น

 

มันไม่ใช่ระยะที่พวกเธอจะไปและกลับได้ง่ายๆ

 

“และดังนั้น เราจะจากประเทศแห่งความมืดไป {3 วัน} ดังนั้นดูแลตัวเองด้วย” (ลูซี่)

 

ลูซี่-ซังพูดเหมือนไม่มีอะไร

 

“หือ? 3 วัน?” (ฟูเรีย)

 

เธอเพิ่งพูดว่า 3 วัน?

 

ไม่ใช่ 3 เดือน?

 

“ใช่ เราจะเคลื่อนไหวด้วย เทเลพอร์ต จากนั้นใช้เวลาสองวันในลาเบรินทอส และทำซ้ำ” (ลูซี่)

 

“เทเลพอร์ตของลู-จังมีประโยชน์มาก~ มันทันทีไม่ว่าเราอยากจะไปที่ไหน” (อายะ)

 

“…”

 

ใช่

 

ลูซี่-ซังตอนนี้เป็นหนึ่งในผู้ใช้เทเลพอร์ตที่โดดเด่นของทวีป

 

มากกว่านั้น เหมือนที่อัศวินของหนูพูด เธอมี ‘มานาที่ไม่มีหมด’

 

“ง-งั้น เธอจะไป แค่ 3 วัน…?” (ฟูเรีย)

 

“ใช่ เพราะมันจะแย่ถ้ามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งของทวีปปีศาจโจมตีเมืองนี้ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

 

“ถ้าเธอมีปัญหา เรียกเราทันที โอเคมั้ย?! เราจะบินมาเลย!” (อายะ)

 

ลูซี่-ซังและอายะ-ซังยิ้มและพูด ‘ไม่ใช่นั่นชัดเจนเหรอ?!’

 

ช่างพึ่งพาได้

 

ความรู้สึกไม่ปลอดภัยและความเหงาถูกเป่าหายไปอย่างสมบูรณ์

 

…อัศวินของชั้นมาโกโตะ…สหายของนายอยู่ที่นี่ ดังนั้นชั้นโอเค

 

หนูมั่นใจว่าลาโฟรเอจจะสามารถกลับมา

 

หนูจะรอในประเทศแห่งความมืดใหม่

 

(นั่นทำไม…ทำให้มั่นใจว่ากลับมานะ) (ฟูเรีย)

 

หนูไม่ได้พูดนั่นออกมาดังๆ แต่หนูสลักมันในหัวใจของหนู

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท จากคุณไอซ์

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 500/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord