เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่235ทากัตซูกิมาโกโตะสู้กับลอร์ดปีศาจ
235 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับลอร์ดปีศาจ
ข้างนอกลาเบรินทอส มีฮีโร่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยเลือด และนักรบที่ล้มลงไป
นักสู้ที่ยังยืนอยู่ส่วนใหญ่ได้เสียกำลังใจในการต่อสู้ต่อหน้าลอร์ดปีศาจเคน
คนที่เผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจเคนมีเพียงผมและจอห์นนี่
“ชื่อนาย?” (จอห์นนี่)
“มาโกโตะ”
ผมตอบสั้นๆกับจอห์นนี่-ซัง
“จอห์นนี่”
“ครับ” (มาโกโตะ)
ผมรู้
“…[ลูกธนูลม]” (จอห์นนี่)
ทันทีที่จอห์นนี่-ซังพูดคำนี่ในเสียงที่ต่ำลูกธนูลมหลายร้อยปรากฏขึ้น
เวทมนตร์ที่ส้รางไม่ใช่จากมานาของจอห์นนี่-ซังเอง แต่เป็นมานาจากรอบข้าง
เวทมนตร์สปิริตลม
ผมแพ้ที่นี่ไม่ได้
“XXXX… XXXXX (อันไดน์…ชั้นหวังพึ่งเธอนะ)” (มาโกโตะ)
“XXXXXX (ค่ะ ราชาของเรา)” (อันไดน์)
…มงกรน้ำหลายร้อยปรากฏอยู่รอบลอร์ดปีศาจเคน
แต่ลอร์ดปีศาจไม่ได้ใส่ใจใดๆเลย
ผมจับมือขวาของอันไดน์และทำเป็นจังหวะเดียวกัน
“เวทย์น้ำ: [ทะเลลึก]” (มาโกโตะ)
กำแพงน้ำขนาดยักษ์ถูกสร้างรอบๆดั่งจะปกคลุมลอร์ดปีศาจเคน และปกป้องทุกคนรอบๆ
นี่เป็นทางเดียวที่จะสู้กับเคน
โนอาห์-ซามะพูดอย่างนี่
การโจมตีและเวทมนตร์ไม่ได้ผลกับเกราะของลอร์ดปีศาจเคน
และดาบที่ตัดทุกอย่าง
นั่นทำไมมันไร้ประโยชน์ที่จะโจมตีลอร์ดปีศาจตรงๆ
วิธีเดียวคือเล็งไปที่รอบข้าง
เปลี่ยนภูมิประเทศและสิ่งแวดล้อมให้ได้เปรียบกับเรา
โดยการใช้มังกรน้ำและกำแพงน้ำยักษ์ มันดังทะเลได้ปรากฏ
…น้ำจำนวนมหาศาลล้อมลอร์ดปีศาจ
นี่เป็นการเปลืองมานาอย่างยิ่งใหญ่ แต่ด้วยอันไดน์อยู่ที่นี่ ทั้งหมดนั่นจะถูกแก้
ผมเห็นอาเบลและโมโมะที่มีปากเปิดอ้าจากไกลๆ
แผลของฮีโร่อาเบล ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่
นั่นหนึ่งเรื่องกังวลที่น้อยลง
“รวมตัว สปิริตไฟ…” (เคน)
เมื่อเคนพึมพำอย่างนี้ ดาบสองมือได้ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง
ผู้ใช้สปิริตไฟหือห์…
เคนโบกปลายของใบมีด และกระโจนเข้ามาที่นี่ในทันที
“[ลูกธนูลม]” (จอห์นนี่)
“[มังกรน้ำ]” (มาโกโตะ)
ทั้งสองเวทมนตร์ของเราโดนเคน
แต่เวทมนตร์ทั้งหมดถูกลดโดยเกราะของเขา
แม้อย่างนั้น มันลดความเร็วเขาลงเล็กน้อย
“[บาเรียน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)
ผมวางบาเรียมากกว่าเดิม
ลอร์ดปีศาจโบกนั่นไปดั่งรำคาญ
หืมม มันไม่ได้ผลเลยซักนิด…
แต่ผมรู้เรื่องนั้นนะ
“[อุกกาบาตน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)
ผมสร้างก้อนน้ำแข็งเหมือนอุกกาบาตของลูซี่ และโยนมันทีละลูกทีละลูก
มันไม่ได้สร้างความเสียหายให้เขา แต่มันทำหน้าที่เป็นการทำให้เขาช้าลง
“เวทย์ไม้: [เถาวัลย์รัด]” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังใช่งานเวทมนตร์ไม้ และมันรัดรอบตัวของลอร์ดปีศาจ
แต่เขาตัดมันออก
“เวทย์ดิน: [ลูกธนูหิน]” (จอห์นนี่)
ลูกธนูหินหลายร้อยตกลงไปบนลอร์ดปีศาจเป็นห่าฝน
คนนี้มีพรสวรรค์มาก
“[กรงน้ำ]” (มาโกโตะ)
ผมสงสัยว่าผมขังเคนได้มั้ย แต่เขาตัดเวทมนตร์ขังด้วยดายสองมือ
ดาบที่ทำจากวัตถุดิบเดียวกันกับมีดของผม
ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่มีอะไรที่ตัดไม่ได้
มีปัญหามาก
“มาโกโตะ มีวิธีโจมตีที่ใช้งานกับเค้าได้มั้ย?” (จอห์นนี้)
จอห์นนี่-ซังถามผมขณะที่เขาลอยไปในอากาศด้วยการห่อลม
“ไม่มีการโจมดีใช้ได้ผลกับเค้า มาสร้างระยะแบบนี้ขณะที่เราสู้เถอะ” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดอย่างนี้ จอห์นนี่-ซังขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“แต่ถ้าเป็นแบบนี้ มันจะไม่มีจบ ชั้นคิดว่านายมีแผนบางอย่าง…” (จอห์นนี่)
“นี่คือแผนที่ดีที่สุด การโจมตีของเราไม่ได้ผล และแม้ว่าเราจะเข้าใกล้กับเค้า เค้าฟันเราด้วยดาบนั่น” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว…”
จอห์นนี่-ซังดูผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาไม่พูดอะไรกลับมา
เข้าใจแล้ว เพราะผมดูมั่นใจ เขาต้องคิดว่าผมมีไพ่ตายอะไรบางอย่าง
ผมรู้สึกแย่นิดหน่อย ขณะที่ผมจำการสนทนาของโนอาห์-ซามะ
◇◇
“และดังนั้น ในกรณีที่ฮีโร่แห่งแสงยังไม่เป็นสหายของท่าน ผมควรทำยังไงในการจัดการกับลอร์ดปีศาจเคน โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะตอบคำถามผมด้วยรอยยิ้ม
“{เพีงแค่ซื้อเวลา} โดยไม่เข้าใกล้เด็กคนนั้น พวกเค้าเบื่อง่ายๆ ดังนั้นเมื่อพวกเค้าคิดว่าพวกเค้าเอาชนะนายไม่ได้ ชั้นคิดว่าพวกเค้าจะจากไป” (โนอาห์)
“…เรียกนั่นว่าชนะได้มั้ยเนี่ย?” (มาโกโตะ)
นั่นเป็นวิธีดันไปข้างหน้ามากกว่าที่ผมคิด
“แล้วก็…โจมตีพวกเค้าระหว่างที่หลับ? ชั้นคิดว่าพวกเค้าถอดชุดเกราะเมื่อนอน” (โนอาห์)
“…ข้อมูลพอแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมจะแค่ภาวนาให้ไม่เจอลอร์ดปีศาจเคน
“เฮ้ โนอาห์ เธอมอบอุปกรณ์บางอย่างให้มาโกโตะเหมือนที่เธอทำกลับลอร์ดปีศาจเคนไม่ได้เหรอ?” (อัลเธน่า)
อัลเธน่า-ซามีมีความคิดที่ดี
ฟังดูดี!
“หืม ชั้นได้ใช้เหล็กทั้งหมดที่ชั้นมีกับมีดที่ชั้นมอบให้มาโกโตะ นั่นทำไมมันเป็นไปไม่ได้ แล้วก็ ด้วยความแข็งแกร่งของมาโกโตะ ยังไงเค้าก็ใส่ไม่ได้” (โนอาห์)
“อ้าา…นั่นจริง” (มาโกโตะ)
ฮีโร่ที่แบกอะไรหนักกว่ามีดไม่ได้
นั่นคือผม
อัลเธน่า-ซามะจับหัวของท่าน
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ระวังตัวอย่าให้เจอลอร์ดปีศาจเคน…” (อัลเธน่า)
“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)
พอมาคิดว่าอัลเธน่าจะบอกผมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย…แค่คนที่น่ากลัวแค่ไหนที่เขาเป็น?
ผมสนใจจากใจในตอนนั้น
◇◇
และดังนั้น กลับมาที่ปัจจุบัน…? อดีต?
เวทมนตร์ระดับนักบุญและระดับกษัตริย์ไม่มีผลเลยซักนิด
ดาบใหญ่ที่ตัดได้ทุกสิ่ง
(ไอ้ห่าพลังเว่อร์วังอลังการเวร…) (มาโกโตะ)
พลังมากเกินไปมาก มันทำให้ผมคิด ‘ไม่ใช่ว่ามันจะโอเคที่นายจะเป็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?’
อิบลีสอุกอาจมากกว่าคนนั้นหรือ?
ผมควรจะทำยังไงถ้ามันเป็นชายที่อุกอาจเหมือนฮีโร่แห่งพระอาทิตย์อเล็กซานเดอร์?
ผมเอาชนะกับนั่นไม่ได้
เคนพุ่งเข้าตีตรงๆหาเราเหมือนหมูป่า
ยังไงเขาก็ไม่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีใดๆ ดังนั้น นั่นต้องเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด
“สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์!” (มาโกโตะ)
“เวทย์ลม: [คาไมทาชิ]!” (จอห์นนี่)
ผมทำเป็นจังหวะเดียวกันกับอันไดน์และใช้บาเรียน้ำแข็งเพื่อเป็นอุปสรรค์ลอร์ดปีศาจ
จอห์นนี่-ซังใส่ใบมีดลมลมเป็นห่าฝนใส่เขา
ผลของมันคือการโจมตีของเคนถูกตัดออก
เขาจึ้ปาก
มันดูเหมือนเขารำคาญที่การโจมตีของเขาไม่โดน
ไปได้แล้วหรือยัง…?
“สปิริตลม…” (เคน)
ลอร์ดปีศาจพึมพำเบาๆ
ควันทรายเต้นจากลม
ลอร์ดปีศาจเคนออกไปจากสายตา
ช-ช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่ฉลาด!
“อันไดน์!” (มาโกโตะ)
ผมพร้อมสำหรับการโจมตีโดยการสร้างบาเรียหลายสิบ
แต่เป้าหมายของลอร์ดปีศาจไม่ใช่ผม
เขาเข้าหาจอห์นนี่-ซังเป็นภาพเบลอ
เข้าเร็วมากกว่าก่อนหน้าหรือ?!
นี่คือลอร์ดปีศาจเมื่อเอาจริง!
“ตาย พวกนอกศาสนา” (เคน)
เคนนำดาบติดไฟลงใส่จอห์นนี่-ซังจากข้างหน้ามากๆ
เขาจะหลบนั่นไม่ได้!
เงาสีแดงและสีดำปะทะกัน
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมจินตนาการว่าจอห์นนี่-ซังจะถูกผ่าครึ่ง แต่ผลคือนักดาบเอลฟ์ปัดการโจมตีของลอร์ดปีศาจอย่างง่ายๆ
เขาปัดการโจมตีของสมบัติศักดิ์สิทธิ์ด้วยคาตานะเล่มเดียวหรือ?
จอห์นนี่-ซังเป็นผู้เชี่ยวชาญการใช้ดาบอย่างไม่น่าเชื่อ
“นั่นมันเกือบไป” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังอยู่ในท่ายืนด้วยคาตานะขณะที่เขาพูดสิ่งนี้
ว้าว…
ถ้าเขารับนั่นด้วยใบมีด ไม่ต้องสงสัยว่าคาตานะจะถูกตัด
เคนต้องรู้สึกเหมือนกันด้วย
เขาเปลี่ยนเป้าหมายการโจมตีมาเป็นผม
เขามอบเจตนาฆ่าให้ผม
“ห่อหุ้มสปิริตน้ำ” (มาโกโตะ)
ผมหุ้มมีดของโนอาห์-ซามะด้วยมานาของเวทมนตร์น้ำ
ผมเหวี่ยงแนวนอน
คลื่นน้ำกลืนเคน
แต่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเดียวที่เกราะของเขา
แทนที่เรื่องนั้น การฟันที่ถูกยิงโดยมีดเปิดเมฆ และแสงของพระอาทิตส่องลงมา
ลอร์ดเคนพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่มาก
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” (เคน)
ระยะระหว่างเคนและผมอยู่ไม่กี่ก้าวจากการเข้าไปในระยะของดาบของเขา
นี่มันไม่ดีเลย
“[แขนสปิริต]” (มาโกโตะ)
ทันทีที่ผมพยายามจะเปลี่ยนแขนผมเป็นสปิริต…
“อุว้าาาาา!”
มีคนที่พยายามจะกระโดดมใส่ลอร์ดปีศาจเคนจากข้างหลังของเขา
ดาบเหวี่ยงมันส่องแสงเหมือน {สายรุ้ง}
นั่น…ฮีโร่อาเบล?
เคนสังเกตการโจมตีจากข้างหลังของเขา และแสดงความลังเลว่าจะโจมตีผมหรือไม่
และจากนั้น เขาตัดสินใจที่จะจัดการฮีโร่ก่อน
เขาหันหลังและพยายามจะสวนการโจมตีของฮีโร่อาเบล
(น-นี่มันแย่แล้ว!) (มาโกโตะ)
ฮีโร่อาเบลจะถูกฆ่า!
จอห์นนี่-ซังและผมยิงเวทมนตร์เพื่อช่วยชีวิตฮีโร่อาเบล…
“อะ?!”
““““““?!””””””
เสียงที่ตกใจมาจากเคน แต่ความตกใจจากรอบข้างนั้นใหญ่กว่า
ดาบของฮีโร่อาเบลได้ {ฟัน} หมวกเกราะของเคน
มันเป็นเกราะที่ทุกการโจมตีไม่เป็นผลนะ รู้มั้ย?!
หมวกเกราะสีดำกลิ้งอยู่บนพื้น
เลือดไหลจากหัวของลอร์ดปีศาจ แต่ในทันทีต่อมา แสงสว่างขึ้นมาและแผลหายไป
เกราะสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของโนอาห์-ซามะ สร้างให้เห็นได้ชัดว่ามีความสามารถที่จะรักษาแผลของผู้ใช้ได้ทันที
นั่นมันไม่แฟร์เลย โนอาห์-ซามะ?
หน้าที่ไม่ถูกปกปิดแล้วของลอร์ดปีศาจมันคล้ำและตาสีม่วง
เขาเป็นชายที่มีความสวยที่น่ากลัว
อย่างไรก็ตาม หน้าที่หล่อนั่นห่อหุ้มไปด้วยความเกลียดชังตอนนี้
“ไอ้เวร… กล้าดียังไงทำแบบนั้นกับสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่โนอาห์-ซามะมอบให้ชั้น…” (เคน)
“[ลูกธนูลม]” (จอห์นนี่)
“[หอกน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)
มากกว่าพันเวทมนตร์ที่จอห์นนี่-ซังและผมยินเน้นไปที่ {หัว} ของเคน
โอเค คนนั้นได้เปิดจุดอ่อนแล้ว!
“จึ!” (เคน)
เขาต้องสังเกตความเสียเปรียบที่เขาอยู่ตอนนี้ เคนหยิบหมวกเกราะสีดำและกระโดดไปในท้องฟ้า
อ้า! เขาหยิบมัน!
“แค่รอ! ครั้งหน้า ชั้นจะบูชาวิญญานเหล่านั้นให้โนอาห์-ซามะ!” (เคน)
เคนจากไปขณะที่เขาพูดแบบนั้น
(เรารอดชีวิตจากนั่น…) (มาโกโตะ)
นั่นมันเกือบไป
ผมรู้สึกเหมือนผมจะตายหลายครั้งนั่น
ผมทรุดลงไปตรงนั้นและเดี๋ยวนั้น
“XXXXXXX (อืม ราชาของเรา…?)” (อันไดน์)
“X,XXXX, XXXXXXX. XXXX. XXXXX (อ้า ขอโทษ สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ เธอช่วยชั้นที่นั่นน่ะ ขอบคุณ)” (มาโกโตะ)
“XXX! (ค่ะ!)” (อันไดน์)
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่พูดอย่างนี้ด้วยรอยยิ้มบนหน้าเธอและหายไป
อารมณ์ของเธอได้มีราคาขึ้นเมื่อเทียบกับครั้งแรกที่ผมเจอเธอ
ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่รู้ว่าสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ของอนาคตจะเหมือนกันกับคนนี้มั้ย
แล้วก็ ผมยังไม่รู้ภาพเต็มๆที่เธอเรียกผมว่า ‘ราชาของเรา’
ต้องทำความสะอาดกำแพงน้ำจำนวนมากและมังกรน้ำที่ผมสร้าง…
ระหว่างผมทำความสะอาดที่เหลือด้วยเวทมนตร์น้ำ…บางคนเข้าหาผม
จอห์นนี่-ซัง มั้ง?… คือที่ผมคิด แต่มันไม่ใช่
“ม-มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)
“อาเบล-ซัง นายช่วยชั้นนะนั่น” (มาโกโตะ)
คนที่มาด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคนคือฮีโร่อาเบลที่ฟันลอดปีศาจเคนเมื่อกี้นี้
นั่นมันน่าประทับใจ
“…มาโกโตะ-ซัง ชั้นจะร่ายเวทย์รักษากับนาย” (อาเบล)
“แต่ชั้นไม่มีแผลที่ไหนเลยนะ?” (มาโกโตะ)
“นายต้องไม่นะ! ถ้าเกิดว่ามีอะไรบางอย่างจริงๆล่ะ?!” (อาเบล)
เขาเมินที่ผมพูดและร่ายเวทมนตร์รักษาบนผม
มันอยู่ระดับของรอยข่วน แต่ไม่มีที่ไหนที่บาดเจ็บ…
ที่สำคัญกว่านั้น มีบางอย่างที่ผมต้องถามฮีโร่อาเบล
“อาเบล-ซัง เทคนิคที่ใช้เพื่อฟันลอร์ดปีศาจเคนนั้นน่าประทับใจ เวทมนตร์ดาบนนั้น {ชื่อ} ว่าอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
นั่นไม่ต้องสงสัยว่าเป็นเทคนิคของฮีโร่แห่งแสง
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…ชั้นตั้งใจในช่วงเวลานั้นจนชั้นก็ไม่… แต่การเปิดเล็กๆที่มาโกโตะ-ซังตัดในท้องฟ้า มีแสงของพระอาทิตย์ส่องลงมา และชั้นรู้สึกเหมือนตัวชั้นเอ่อล้นไปด้วยพลัง…” (อาเบล)
“อย่างนั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)
เข้าใจแล้ว!
เมฆสีดำสนิทที่ปกคลุมดินแดนมนุษย์ตลอดเวลา
แสงของพระอาทิตย์ถูกกัน
(งั้นมันง่ายขนาดนั้น…?) (มาโกโตะ)
ทันทีที่ผมแสดงสีหน้าโล่งใจ สีหน้าของฮีโร่อาเบลบี้
“นั่นโล่งใจ… ชั้นคิดว่าผู้มีพระคุณของชั้นจะตายต่อหน้าชั้นต่อหน้าลอร์ดปีศาจเคนอีกครั้ง… ว่าชั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากดู… ชั้นดีใจจริงๆที่นายโอเค มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)
ฮีโร่อาเบลจับไหล่ของผมและเสียงสั่น
ผมไม่เห็นหน้าเขา แต่เขาอาจจะร้องไห้
“มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)
“โมโมะ” (มาโกโตะ)
โมโมะวิ่งมาทางนี้
“พี่โอเคมั้ย?! พี่เจ็บตรงไหนรึเปล่า?!” (โมโมะ)
“ไม่ อาเบล-ซังเพียงแต่ร่ายเวทมนตร์รักษากับพี่เผื่อไว้แล้ว พี่ไม่บาดเจ็บที่ไหน” (มาโกโตะ)
“นั่นโล่งใจ…หนูดีใจมาก…” (โมโมะ)
โมโมะห่อแขนของเธอรอบเอวผมและกอดผมแน่น
ผมทำให้เธอกังวล ผมควรจะสำนึกเรื่องนั้น
จอห์นนี่-ซังถูกล้อมด้วยนักรบเอลฟ์และกึ่งสัตว์
มันดูเหมือนมันมีคนบาดเจ็บมากมายในหมู่สหายของเขา แต่พวกเขาทั้งหมดโอเคมั้ย?
อ้า จอห์นนี่-ซังมองมาทางนี้
ผมได้ยินเขาพูด ‘นายช่วยเราที่นี่ ชั้นขอมอบคำขอบคุณให้กับนาย’ ด้วยเงี่ยหู
ไม่ ไม่มีทางที่ผมจะได้ยินมันปรกติ คือที่ผมคิด แต่มันอาจจะปรกติสำหรับเอลฟ์
ไม่ว่ายังไง คนนั้นสงบและเท่
ลูซี่ ทวดของเธอแข็งแกร่งมากมายและเท่
แน่นอนว่าเขาจะเป็นที่นิยม
แล้วคนอื่นล่ะ?
โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังถูกดูแลอยู่
ลูกสาวของเดคเคล-ซังกอดเขาและร้องไห้
งั้นเขาก็เลี่ยงธงแห่งความตายได้
คนได้รับบาดเจ็บถูกรักษาด้วยคนที่ใช้เวทมนตร์รักษาได้
ผมมอบการถอนหายใจที่หนัก
…ดูเหมือนเราสามารถจะก้าวข้ามเหตุการณ์ที่แย่ที่สุด ซึ่งก็คือการโจมตีของลอร์ดปีศาจเคน
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 500/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
