เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่238ทากัตซูกิมาโกโตะมาถึงชั้นที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอส

238 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาถึงชั้นที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอส

 

ตอนสปอนเซอร์ โดย คุณ ประยุทธ

 

“มาโกโตะ-ซัง นี่มันเวทย์น้ำแข็ง? ศัตรูโจมตีเหรอ?”

 

อุณหภูมิข้างในดันเจี้ยนที่ถูกแช่แข็งต่ำลงอย่างมาก

 

แน่นอนว่า โมโมะและฮีโร่อาเบลตื่นขึ้น

 

ฮีโร่อาเบลสั่นน่าจะมาจากความหนาว

 

โมโมะน่าจะโอเคเพราะเธอเป็นแวมไพร์ เธอไม่สั่น

 

แต่เธอดูแปลกไป

 

“…มาสเตอร์ ผู้หญิงนั่นใคร?” (โมโมะ)

 

โมโมะชี้ไปที่เดียที่กอดผมอยู่

 

……เดี๋ยว เอ๋?

 

“โมโมะ เธอเห็นสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เดียเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“หือห์? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่แอบพาผู้หญิงมา? อาา~ เธอสวยมาก~” (โมโมะ)

 

ไม่ ไม่ นั่นไม่ใช่ซักนิด

 

เดี๋ยว โมโมะ เธอน่ากลัว

 

“เดี๋ยว เดี๋ยว เกิดอะไรขึ้นที่นี่ เดีย?” (มาโกโตะ)

 

“ราชา ด้วยการที่นาย {มอบชื่อให้ชั้น} ชั้นสามารถที่จะเกิดใหม่ในดินแดนนี้ ชั้นจะรับใช้นาย {จนกว่าความตายจะพรากเราไปจากกัน}” (เดีย)

 

“หือห์?” (มาโกโตะ)

 

ธ-เธอหมายความว่ายังไงที่ว่ามาเกิดใหม่?

 

อืม…สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ที่คุณต้องฝึกความเชี่ยวชาญเวทยมนตร์เพื่อที่จะเห็นได้ ตอนนี้เป็นบางคนที่ทุกคนเห็นได้หรือ?

 

ม-มีผลแบบนั้นในการมอบชื่อ…?

 

“มาโกโตะะ-ซัง สาวคนนี้คือใคร? เธอดูเหมือนจะมีจำนวนมานาที่น่ากลัว…” (อาเบล)

 

ก่องผมจะตอบฮีโร่อาเบลได้ ผมจ้องเดีย

 

“ชั้นไม่ได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย เดีย” (มาโกโตะ)

 

“ที่ฮี่☆” (เดีย)

 

ผู้หญิงคนนี้ เธอจงใจซ่อนมัน!

 

คุ ทำหน้าแบบนั้นเหมือนโนอาห์-ซามะ

 

“มาสเตอร์~” (โมโมะ)

 

“มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)

 

“อืม…โมโมะ อาเบล-ซังเกี่ยวกับสาวคนนี้…” (มาโกโตะ)

 

ระหว่างที่ลนอยู่ภายใน ผมอธิบายเกี่ยวกับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เดียให้พวกเธอฟัง

 

“เธอเป็นสปิริตน้ำที่ยิ่งใหญ่อันไดน์…?” (อาเบล)

 

“เมื่อพี่อมอบชื่อให้ เธอถูกเห็นได้…?” (โมโมะ)

 

“อ้าา ราชาของเรา…น่ารักมาก…” (เดีย)

 

ฮีโร่อาเบลและโมโมะมองดูเดีย แต่เจ้าตัวเองอยู่ในโลกของเธอเอง

 

หรือเหมือนกับ เธอเกาะมากไปมากกว่า

 

“เฮ้ ได้โปรดอย่าเกาะมาสเตอร์มาก! เธอเพิ่งเข้ามาและทุกเรื่อง!” (โมโมะ)

 

“หือ? ชั้นได้อยู่ข้างเค้าตลอดเวลานะ รู้มั้ย? เธอเป็นคนที่เป็นลูกศิษย์เค้าไม่นานมานี้นี่ ใช่มั้ย?” (เดีย)

 

“มาสเตอร์ สาวคนนี้อวดดี!” (โมโมะ)

 

“ราชาของเรา อีกุ้งนี่อวดดีจัง ไม่ใช่เหรอ?!” (เดีย)

 

เฮ้ย เฮ้ย พวกเธอสู้กันแล้ว

 

“การสู้กันระหว่างสมาชิกนั้นไม่ถูกอนุญาติในปาร์ตี้นี้” (มาโกโตะ)

 

“…มุห์” (โมโมะ)

 

“ฮึ่ม” (เดีย)

 

โมโมะและเดีย ‘ปุ้ย’ และมองไปทางอื่นจากกัน

 

ผมรู้สึกว่าความเจ็บปวดเพิ่มขึ้น

 

แล้วก็ เดียพูดภาษาทั่วไปได้

 

มีทักษะมาก

 

แม้อย่างนั้น มีบางอย่างที่กวนใจผม

 

“เธอถูกเห็นได้ตลอดเหรอ เดีย?” (มาโกโตะ)

 

“ไม่ ชั้นจะซ่อนตัวชั้นในดินแดนสปิริตในเวลาส่วนใหญ่ เพราะทั้งหมดมีโอกาสที่เทพเจ้าที่น่ารำคาญในดินแดนสวรรค์จะมีสายตามาที่เรา” (เดีย)

 

“เทพเจ้าของดินแดนสวรรค์?” (โมโมะ)

 

“จะมีสายตามาที่เธอ?” (อาเบล)

 

โมโมะและอาเบลดูเหมือนจะอยู่ในความสงสัย

 

เก่ะห์! หัวเรื่องนี้มันแย่

 

ผมรีบปิดปากของเดีย

 

“XXXXXX. XXXXXXXXXX! (อย่าพูดเกี่ยวกับความเชื่อของชั้นที่เชื่อเทพเจ้าไททันโนอาห์-ซามะ อาเบลเป็นฮีโร่ของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์!) (มาโกโตะ)

 

“XXXXXX! XXXX! (ช-ชั้นขอโทษ! ราชาของเรา!)” (เดีย)

 

ผมเตือนเธอในภาษาสปิริต

 

นั่นมันเกือบไป

 

ถ้าพวกเค้าเจอว่าผมเป็นอดีตสาวกของเทพมาร ผมไม่รู้ว่าฮีโร่อาเบลจะพูดว่าอะไร

 

มากกว่านั้นเมื่อสาวกคนปัจจุบันเคน เป็นคนฆ่าอาจารย์ของอาเบล…

 

“ชั้นจะซ่อนตัวชั้นเองตอนนี้ โอเคมั้ย~?” (เดีย)

 

เดียหายไป

 

ช่างเป็นสาวที่ประหลาด

 

ผมเหนื่อย…

 

“ชั้นจะพักซักหน่อย กลับมาผจญภัยหลังจากนั้นเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“…เข้าใจแล้ว งั้น หนูจะเป็นตาให้” (โมโมะ)

 

“ขอบคุณ โมโมะ” (มาโกโตะ)

 

“นายไปตามจังหวะของนายจริงๆ…มาโกโตะ-ซัง” (อาเบล)

 

ผมได้ยินเสียงที่ทึ่งของฮีโร่อาเบล แต่ผมเมินและนอนลง

 

ตัวผมรู้สึกหนัก

 

ทันทีที่ผมนอนลง ผมถูกโจมตีโดยความง่วง

 

ผมไม่ได้ฝันอะไรเลย

 

◇◇

 

หลังจากที่ตื่นขึ้น ผมเดินผ่านหัวใจของลาเบรินทอส

 

พื้นและกำแพงมีคริสตัลเวทมนตร์มี่ปล่อยแสงหลายสีออกมา

 

มันเป็นดันเจี้ยนทีสวยงาม

 

มันดูเป็นดันเจี้ยนสิ่งไม่มีชีวิตเมื่อชำเลืองมอง แต่มีบ่อน้ำพุเหมือนโอเอซิสอยู่ที่นั่นที่นั่ และที่ที่ต้นไม่จะขึ้นอย่างหนา

 

ผมเห็นนกและสัตว์ตัวเล็กๆที่นั่น

 

แต่…

 

“มันเงียบ ไม่ใช่เหรอ มาสเตอร์?” (โมโมะ)

 

“ใช่ มันเป็นชั้นแกนของลาเบรินทอสจริงเหรอ?” (อาเบล)

 

โมโมะและฮีโร่อาเบลมีสีหน้าที่ตั้งคำถาม

 

เหตุผลสำหรับเรื่องนั้นมันเพราะเราไม่เห็นมอนสเตอร์มาเลยซักนิด มาซักพักแล้ว

 

มันควรจะมีมอนสเตอร์ที่กำหนดภัยพิบัติเดินอยู่ทั่วทุกที่ในชั้นแกนของลาเบรินทอส

 

มันก็ถูกเรียกว่ารังของมังกรด้วย

 

มันจะไม่แปลกที่จะถูกโจมตีโดยมังกรได้ทุกเวลา…

 

“ฟุฟุฟุ พวกมันต้องกลัวมานาของชั้น♪” (เดีย)

 

เดียเต้นอย่างราบรื่นในอากาส

 

มีมานาเอ่อล้นมาจากตัวของเธอ

 

มันเป็นมานาที่ดั่งระเบิดเกือบจะระเบิด

 

เธอโดดเด่นเหลือเชื่อ

 

“เดีย เธอลดพลังมานาของเธอไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

 

โอ้ชั้น ราชาของชั้น นี่ต่ำที่สุดที่ชั้นทำได้แล้ว รู้มั้ย?” (เดีย)

 

“จริงเหรอ…?” (มาโกโตะ)

 

ในสายตาของผม จำนวนมานานั้นเหมือนบางคนยิงเวทมนคร์ระดับกษัตริย์ นี่เห็นว่าเป็นปรกติสำหรับเธอ

 

ฮีโร่อาเบลและโมโมะกังวลตอนแรกเพราะเราอยู่ในชั้นแกนของลาเบรินทอส แต่ตอนนี้ความตึงเครียดในหน้าของเขาได้หายไปแล้ว

 

มันน่าจะเหมือนที่เดียพูด

 

แม้ว่ามังกรจะไม่ปรากฏเพราะมานาของเธอ

 

นี่เปลี่ยนเป็นสถานการณที่ต่างออกไปจากที่คำนวนไว้

 

แต่นี่มันไม่ได้แย่

 

สิ่งต่างๆอยู่ในความสงบสุขไม่ได้แย่

 

แล้วก็ผมต้องยืนยันพลังของเรา

 

“เฮ้ เดีย ถ้านี่เป็นต่ำที่สุด อะไรคือจำนวนสูงสุดที่รวมมานาได้? ชั้นคิดว่าเวทย์ระดับนักบุญสามารถใช้ได้โดยไม่มีปัญหา แต่มันเป็นไปได้มั้ยว่าเธอรวมมานาพอที่จะใช้เวทมนตร์ระดับพระเจ้าได้?” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นขอโทษ ราชาของเรา ชั้นไม่เข้าใจ ‘ระดับนักบุญ’ และ ‘ระดับพระเจ้า’ พวกนั้น นั่นเป็นการวัดจากดินแดนมนุษย์…” (เดีย)

 

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

มันจริงที่ว่าระดับของเวทย์ที่คนตัดสินกันไม่มีอะไรจะเกี่ยวข้องกับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

 

แต่ถ้ามันมานามากเท่าไหร่ที่ชั้นรวบรวมได้ งั้นชั้นตอบได้ชั้นอยากจะพูดว่า ‘มานาของน้ำทั้งหมดของโลกนี้’ {แต่นายจะใช้ม้นไม่ได้}ขณะที่นายเป็นอยู่แบบนี้ ถ้ามันเป็นสภาพบัจจุบันของราชาของเรา… ชั้นเรียกพี่สาวน้องสาวสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่จากท้งโลกนี่ได้ พวกเธอจะฟังนายด้วยเหมือนกัน ราชาของเรา” (เดีย)

 

“พี่สาวน้องสาว…? ไม่ได้มีแค่หนึ่งสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“มีคนอื่น สปิริตที่เคยเป็นหนึ่งถูกฉีกออกจากกันโดยผู้ที่น่าเวทนาอย่างไททะ—สงครามหนึ่งนั้น

 

เธอต้องพูดถึงไททันโนมาชี…

 

นั่นมันพูดเรื่องตำนาน

 

แม้อย่างนั้น ผมไม่รู้ว่ามีมากกว่าหนึ่งสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

 

เข้าใจแล้ว เมื่อชั้นมีปัญหา พี่สาวน้องสาวเธอจะช่วยชั้นด้วย ใช่มั้ย เดีย?” (มาโกโตะ)

 

“นั่นใช่แล้ว ราชาของเรา” (เดีย)

 

ดูเหมือนสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่จะให้ผมยืมความช่วยเหลือ

 

นั่นมันทำให้มั่นใจ

 

เดีย ‘ฮึ่ม’ และพองอกของเธอ่ยางภาคภูมิใจ

 

ตัวนั้นคล้ายกับโนอาห์-ซามะ

 

โนอาห์-ซามะสบายดีมั้ย?

 

ในทันทีนั้น แขนเสื้อผมถูกดึง

 

มันคือโมโมะ

 

“มาสเตอร์ มีสายตาเฝ้าดูเราอยู่” (โมโมะ)

 

“ที่ไหน?” (มาโกโตะ)

 

ผมรีบหันไปทางนั้น

 

มันจริงที่ว่าผมสามารถที่จะเห็นบางอย่างด้วยมองไกลทันทีนั่น

 

“อ้า มันต้องซ่อนหลังจากที่สบตากับหนู่ มันน่าจะเป็นมังกร” (โมโมะ)

 

“ชั้นไม่สังเกตเลยซักนิด…” (อาเบล)

 

“ชั้นก็ด้วย อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

 

สเปคของกายโมโมะหลังจากเปลี่ยนเป็นแวมไพร์นั้นน่ากลัว

 

ถ้าเธอฝึกเวทย์บนนั้นเข้าไปอีก เธอจะก้าวข้ามผมในพลังการต่อสู้ทันที

 

“ขอบคุณ โมโมะ” (มาโกโตะ)

 

“เอ่ะเฮะเฮะ…” (โมโมะ)

 

ผมลูบหัวโมโมะและเธอเกาะผมอย่างมีความสุข

 

สาวคนนี้น่ารักมาก…

 

มันยากที่จะเชื่อว่าเธอคือปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะในอนาคต

 

ตัวของเธอดูเหมือนเดิม ดังนั้นไม่ต้องสงสัยว่าเธอเป็นคนเดียวกัน

 

“ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล ราชาของเรา ไม่ว่ามันจะเป็นมอนสเตอร์แบบไหน มันควรจะโอเคที่มีชั้นอยู่ที่นี่” (เดีย)

 

เดียตัดเข้ามาในการสนทนาของเรา

 

“ลดการป้องกันลงแบบนั้นทำให้เราเสียชีวิตได้นะ ใช่มั้ย มาสเตอร์” (โมโมะ)

 

โมโมะจับมือผมอย่างแน่น

 

“มันจริงที่ว่าเราต้องไม่ลดการป้องกันของเราลง ราชาของเรา ทำเป็นจังหวะเดียวกันกับชั้น” (เดีย)

 

เดียก็จับมือผมด้วย

 

อืม มีทั้งสองมือถูกใช้งานอยู่มันนิดหน่อยนะ…

 

“ใช่ พวกเธอสองคนระวังรอบข้าง” (มาโกโตะ)

 

ผมปล่อยมือผมและใช่ตรวจจับ

 

ไม่มีมอนสเตอร์อยู่ใกล้ๆ ดั่งมันธรรมชาติ

 

เราสำรวจต่อตอนนี้ด้วยความระวัง

 

แต่ในท้ายที่สุดไม่มีมอนสเตอร์มาขวางเรา

 

มันเป็นครึ่งวันตั้งแต่การสำรวจของเราเริ่ม

 

เรามาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของชั้นแกน

 

“ที่นี่คือ…” (มาโกโตะ)

 

ส่วนที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอส…” (อาเบล)

 

มีทางเข้าเหมือนประตูใหญ่อยู่ตรงหน้าเรา

 

ประตูมันเปิดครึ่งหนึ่ง และมีบันไดไปข้างล่างลึกกว่านี้อีก

 

ผมคิดว่าจะมีบาเรียอยู่บนมัน แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น

 

มันบอกเราว่ามาถ้ากล้าพอหรือ…?

 

มังกรศักดิ์สิทธิ์ในตำนานอยู่ที่นี่…

 

ผมกลืนน้ำลายและลงไปทีละก้าว

 

มันเป็นทางเดินที่ยาว ยาว ที่รู้สึกเหมือนการลงเขา

 

ทางที่ลาดชั้นอยู่ดีๆก็อ่อนโยน

 

และจากนั้น พื้นหินตอนนี้มีต้นไม้โตอยู่บนมัน

 

แม้ว่าจะอยู่ข้างในดันเจี้ยน มันเอ่อล้นไปด้วยแสงจ้า

 

อย่างไรก็ตาม แสงนั้นไม่ได้มาจากพระอาทิตย์ ผมบอกได้ว่ามันสร้างจากเวทมนตร์

 

พื้นมีสีเขียวปูอยู่อย่างหนา แต่มันทั้งหมดเป็นต้นไม้ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนบนพื้นผิว

 

ชั้นที่ลึกที่สุดเหมือนพื้นทีทรงโดมขนาดยักษ์

 

แล้วก็ตัวใหญ่ที่ผมเห็นได้ที่นั่นที่นี่คือมังกร…ส่วนใหญ่เป็นมังกรโบราณ

 

แม้ว่าเราจะเข้าหาพวกมัน พวกมันไม่มา ผมรู้สึกเหมือน…เราถูกมองอยู่

 

มันน่ากลัวนิดหน่อย

 

มันไม่ได้ดูเหมือนว่าพวกมันจะมาโจมตีเรากระทันหัน แต่พวกมันไม่ได้ดูเป็นมิตร

 

เราเดินหน้าอย่างช้าๆ

 

มีน้ำพุที่ตรงกลางชั้นที่ลึกที่สุด

 

น้ำถูกสร้างด้วยมานาจำนวนมหาศาล ที่ต้องมาจากเส้นแร่ดาว มันส่องแสงระยิบระยับ

 

มีดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์บานอยู่รอบน้ำพุ เหมือนจะล้อมมัน

 

ที่นั่นที่เดียว เอ่อล้นไปด้วยแสงมากกว่าที่อื่น

 

ผมสังเกตว่าที่นั่นเป็นตรงกลางของชั้นที่สึกที่สุด

 

ข้างน้ำพุ มีมังกรสีขาวขนายักษ์นอนอยู่

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงินจำนวน 200 บาท จากคุณประยุทธ

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยายาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord