เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่242ทากัตซูกิมาโกโตะกลับไปที่ชั้นกลาง
242 ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปที่ชั้นกลาง
“…นายจะพูดว่านายไปชั้นที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอสเหรอ?” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังจับหัวของเขาเหมือนเก็บความปวดหัวไว้อยู่
เราอยู่ตรงหน้าทะเลสาบใต้ดิน
มีคนจากเมืองดันเจี้ยนรวมตัวกัน
ทิวทัศน์นั้นดี และปรกติมันจะเป็นที่ที่คนหนึ่งควรจะระวังเกี่ยวกับมอนสเตอร์
แต่ตอนนี้ ไม่มีมอนสเตอร์ซักตัวอยู่รอบๆ
และเหตุผลสำหรับเรื่องนั้นก็คือ…
“อืม…ผู้หญิงคนนั้น…คือลอร์ดของลาเบรินทอส?” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้า-ซังพูดคำนี้อย่างลังเลระหว่างที่มองดูเมล-ซัง
นั่นใช่แล้ว มังกรขาวเมล-ซังที่ปรกติจะอยู่ในชั้นที่ลึกที่สุด แต่การมาที่ชั้นกลาง ทำให้มอนสเตอร์วิ่งหนีไป
เพราะเรื่องนั้น ชั้นกลางสงบสุข
สำหรับมอนสเตอร์ นี่มันต้องเป็นสถานการณ์ที่อุกอาจที่พวกมันรับไม่ได้
“นั่นใช่แล้ว มนุษย์ ชั้นเป็นหัวหน้าของที่อยู่ของมังกรโบราณในชั้นที่ลึกที่สุด เฮเลเมอร์ค มันเป็นหลายศตวรรษแล้วตั้งแต่ที่ชั้นได้ขึ้นมา แต่มันดูเหมือนชื่อของชั้นเป็นที่รู้จักกันดี” (เมล)
คนที่ดันหน้าอกของเธออย่างภาคภูมิใจคือมังกรขาว เมล-ซัง ที่ {กลายร่าง} จากมังกรมาเป็นมนุษย์ผู้หญิง
แต่ยังไงซะ เธอสูง 2 เมตร และมีทรวดทรงอย่างสุดยอดนางแบบ ดังนั้นเธอโดดเด่นมาก
“แน่นอนว่าเราจะรู้…”
“ไม่ใช่เธอเป็นมังกรโบราณในตำนานเหรอ…?”
“ไม่มีทาง…ทำไมเธออยู่ที่นี่…?”
ผมได้ยินเสียงเหล่านั้น
เมล-ซังเป็นมังกรที่มีชื่อเสียง
“มาโกโตะ แต่ชั้นได้ยินมาว่านายจะออกไปสำรวจนิดหน่อยนะ…?” (จอห์นนี่)
“นั่นใช่แล้ว การสำรวจสั้นๆ 2 วัน 1 คืน” (มาโกโตะ)
ผมพยักหน้ากับที่จอห์นนี่-ซังพูด
“““……”””
แต่คนรอบๆได้ส่งสายตาว่า ‘คนนี้พูดอะไรกัน?’
ทำไม?
ผมกลับมาอย่างเร็วนะ ไม่ใช่เหรอ?
“ม-มาโกโตะ-ซามะ มาพักหน่อยดีมั้ย? นายต้องเหนื่อยจากการไปที่ชั้นที่ลึกที่สุด ใช่มั้ย?”
คนที่พูดอย่างนี้คือเอลฟ์ที่ดูเหมือนลูซี่
เสียงของเธอสั่นน่าจะเป็นเพราะเธอกลัวเมล-ซัง
“ใช่ มันจริงที่ว่าชั้นเหนื่อย ดังนั้นชั้นจะไปพัก งั้น ชั้นอยากจะไปปราบลอร์ดปีศาจไบฟรอนพรุ่งนี้ หรือมะรืนนี้ ดังนั้นนายจะมากับเรามั้ย จอห์นนี่-ซัง?” (มาโกโตะ)
“““?!”””
เมื่อผมพูดอย่างนี้ สีหน้าของคนรอบๆผมเปลี่ยนไป
ปาร์ตี้ในตำนานตอนนี้สมบูรณ์แล้ว ดังนั้นเราควรจะสามารถชนะลอร์ดปีศาจได้
นั่นทำไมผมชวนเขา
“ม-มาโกโตะ-ซามะ?! นายพูดถึงอะไรบนโลกนี้กัน?!”
“มาโกโตะ-โดโนะ อย่างไร้เหตุผลนักสิ!”
“น-นายบ้าไปแล้วเหรอ?!”
เสียงดังขึ้นในทันที
สาวที่ดูเหมือนลูซี่ ฮีโร่เหล็ก-ซัง และชายกึ่งสัตว์คนอื่นทั้งหมดคัดค้าน
มังกรขาว-ซัง อาเบล และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่พูดอะไร
แต่พวกเขาทำหน้าที่ลังเลเล็กน้อยนะ
แต่ผมพูดว่าเราจะไปกำจัดลอร์ดปีศาจ ไม่ใช่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นะ…
แต่คนแรกที่จะถูกกำจัดจากประวัติศาสตร์คือไบฟรอน ดังนั้นผมไม่คิดว่าผมพูดอะไรที่ประหลาดออกไปนะ
“อะไร? นายจะต่อต้านราชาของเราเหรอ?” (เดีย)
ในทันทีนั้น เดียปรากฏขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้
ทุกคน -โดยเฉพาะฮีโร่- ได้ดูประหม่า และเอามือไปจับอาวุธ
ดูเหมือนพวกเขาระวังคนที่ไม่รู้จักที่ปรากฏขึ้น
“อ้าา ทุกคน มันโอเค เธอเป็นสหายของชั้น และ…” (มาโกโตะ)
ผมพยายามจะแนะนำตัวเดียกับพวกเขา แต่…
“มาแสดงพลังของราชาของเราเถอะ” (เดีย)
เดียยกมือขวาขึ้น
เฮ้ย อีโง่ หยุดมันนะ
มานาจำนวนมหาศาล รวมกันที่มือของเดีย
อันไดน์ไม่รู้จักการยั้งมือเรื่องมานา
ผลของมัน ที่ที่เรายืนอยู่ถูกปกคลุมไปด้วยมานาที่เข้มข้น
อากาศและพื้นสั่น ดั่งจะตอบสนองมานานั้น
ในทันทีต่อมา ทะเลสาบใต้ดินถูก {แช่แข็ง}
แม้แต่น้ำตกใหญ่ที่ล้อมทะเลสาบใต้ดิน เปลี่ยนไปเป็นน้ำแข็ง…และความเงียบปกครองชั้นกลาง
“ฮฮฮฮฮิ้!”
มีคนที่แม้แต่หล่นไปที่ก้น
“อีโง่!” (มาโกโตะ)
ผมตีหัวของเดีย
“ช-ชั้นขอโทษ ราชาของเรา!” (เดีย)
“ทำให้มันเป็นอย่างเดิมเดี๋ยวนี้!” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ทันที!” (เดีย)
เดียคืนทะเลสายใต้ดินไปเป็นแบบเดิมของมัน
เสียงคำรามของน้ำตกสะท้อนด้วย
อากาศเย็น น่าจะเพราะผลของเวทมนตร์ของเธอ
ไม่มีใครพูดอะไร และมันกระอักกระอ่วนไปถึงสุดขีด
“เพราะทั้งหมด ครอบครัวมังกรของเราเกือบจะโดนกวาดล้างโดยเวทย์เดียวของผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
“““…”””
สายตาของชาวบ้านเมืองดันเจี้ยนมันเจ็บปวด
สาวที่เหมือนลูซี่ก็สร้างระยะกับผม
ธงหัก!
แต่ยังไงซะ ผมไม่มีปัญหากับเรื่องนั้นนะ
ทุกคนเงียบ ผมเลยมองกลับไปที่จอห์นนี่-ซัง
“แล้วดังนั้น ชั้นอยากจะไปกำจัดลอร์ดปีศาจ มันเป็นยังไง จอห์นนี่-ซัง?” (มาโกโตะ)
แต่ครั้งนี้ ไม่มีการคัดค้าน
แต่จอห์นนี่-ซังดูเหมือนจะมีปัญหากับมัน
คนที่พูดแทนคือมังกรขาว-ซัง
“พูดถึงแล้ว นายพูดว่านายจะไปสู้กับลอร์ดปีศาจ แต่นายมีดาบศักดิ์สิทธิ์มั้ย?” (เมล)
“ดาบศักดิ์สิทธิ์?” (มาโกโตะ)
ผมเอียงหัวของผม
“ลอร์ดปีศาจถูกปกป้องโดยการปกป้องจากพระเจ้าของเทพเจ้ามาร นายกำจัดพวกเค้าโดยไม่มีของไว้สวนพลัง นั่นก็คือดาบศักดิสิทธิ์ของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์” (เมล)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
“ทำไมนายไม่รู้เรื่องนั้น…?” (เมล)
เพราะเธอรู้มั้ยล่ะ ผมไม่ใช่ฮีโร่
แต่มันจริงที่ว่าเขาพูดว่าฮีโร่และดาบศักดิ์สิทธิ์เป็นของคู่กันที่สำคัญ…ผมคิดว่านะ
ฮีโร่น้ำแข็งเลนเนิร์ดมีดาบศักดิ์สิทธิ์แอสคาลอน
ฮีโร่ลมไม้แมกซิมิเลียน-ซังมีดาบศักดิ์สิทธิ์คลาเรนท์
ฮีโร่เปลวเพลิงโอลก้า และดาบศักดิ์สิทธิ์บัลมุง
ฮีโร่สายฟ้าเกราลท์และดาบศักดิ์สิทธิ์ คาลิเบิร์น
และจากนั้น มีฮีโร่แห่งแสงซากุไร-คุง และดาบศักดิ์สิทธิ์ อะราวไดท์…ไม่ นั่นเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์มั้ย?
ผมไม่มั่นใจกับอันสุดท้าย
ใช่ พวกเขาส่วนใหญ่มีกันเล่มหนึ่ง
เข้าใจแล้ว ดาบศักดิ์สิทธิ์เป็นของที่จำเป็น
แต่ยังไงซะ นั่นไม่ควรจะเป็นปัญหา
เพราะทั้งหมดมีฮีโร่อยู่เยอะที่นี่
“บางคนมีเล่มนึง ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมมองดูฮีโร่ดิน-ซังและฮีโร่ไม้-ซัง และฮีโร่เหล็ก-ซัง
แต่พวกเขาทั้งหมดเลี่ยงสายตาอย่างน่าเศร้า
อ-เอ๋…?
“ไม่มีดาบศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่นี่” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซัง เป็นตัวแทนพวกเขาในการตอบ
เอ๋ จริงๆอ่ะ?
“มาโกโตะ-ซัง มาสเตอร์ของชั้น -ฮีโร่ไฟ- มีดาบศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอทำมันหายในการต่อสู้กับเคน…” (อาเบล)
“ไม่มีทางน่า!” (มาโกโตะ)
เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร?
งั้น เรากำจัดลอร์ดปีศาจไม่ได้
“เมล-ซัง เธอรู้มั้ยว่าดาบศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่รู้” (เมล)
มุห์ นี่มันมีปัญหา
จอห์นนี่ซังพูดขึ้นระหว่างที่ผมครุ่นคิด
“มาโกโตะ…เกี่ยวกับคำตอบของคำขอก่อนหน้า ชั้นจะให้ความร่วมมือในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ แต่ชั้นอยากได้เวลานิดหน่อย เราสร้างเมืองใหม่ในชั้นกลาง แต่มันยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง มอนสเตอร์ในชั้นกลางแข็งแกร่ง ดังนั้นมันเดินหน้าอย่างช้าๆ นั่นทำไมชั้นอยากได้เวลานิดหน่อย” (จอห์นนี่)
เข้าใจแล้ว จอห์นนี่-ซังกังวลเกี่ยวกับชาวบ้านของเมืองชั้นกลาง
เพราะทั้งหมดเขาเป็นผู้อาวุโสสูงสุด
“ผู้นำเอลฟ์ ชั้นควรจะให้หนึ่งในครอบครัวมังกร อาศัยอยู่ที่นี่มั้ย? ถ้ามังกรโบราณอยู่ที่นี่ มอนสเตอร์จะไม่โจมตี” (เมล)
“…มันโอเคที่จะทำมากขนาดนั้นกับเราเหรอ?” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังทำหน้าตกใจ
โออ้ ความคิดดี มังกรขาว-ซัง!
“หรือเหมือนกับ ถ้าครอบครัวมังกรโจมตีชาวเมืองที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจ นายจะโกรธมากกว่า ใช่มั้ย…?” (เมล)
มังกรขาว-ซังแอบมองผม
“จริง เพราะทั้งหมดมังกรแดง-คุง ดูเหมือนจะแค้นชั้น” (มาโกโตะ)
“ไม่ เด็กคนนั้นพูดว่าตัวของเค้าไม่หยุดสั่นโดยแค่มองนาย ดังนั้นชั้นคิดว่ามันควรจะโอเค” (เมล)
“เอ๋? ชั้นทำอะไรที่แย่ๆกับเค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มาสเตอร์…” (โมโมะ)
การตอบโต้ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้เข้ามา
อะไร?
“ชั้นแค่แช่แข็งเค้านิดหน่อยเอง” (มาโกโตะ)
“พี่พยายามจะถวายเค้าหลังจากนั้น ใช่มั้ย?!” (โมโมะ)
“อ้าาา…” (มาโกโตะ)
จริง
“เมืองควรจะเสร็จในประมาณ 30 วัน ถ้ามันหลังจากนั้น ชั้นไปได้กันกับกลุ่มของนายเพื่อสู้กับลอร์ดปีศาจได้” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังตกลง
โอเค ดูเหมือนการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจจะเป็นหลังจาก 30 วัน
แต่…
ผมจะไม่มีอะไรให้ทำจนถึงตอนนั้น
หืมม ทำอะไรดี?
ผมควรจะท้าทายวิหารทะเลลึกมั้ย?
ด้วยเดีย มันอาจจะง่ายอย่างคาดไม่ถึง
มากที่สุดของทั้งหมด…ผมคิดถึงเสียงของโนอาห์-ซามะ
โนอาห์-ซามะที่นำทางผมตลอดเวลาตั้งแต่ออกมาจากวิหารแห่งน้ำ
ท่านไม่ควรจะรู้จักผมในยุคนี้ แต่ท่านจะต้อนรับผมถ้าผมไปหาท่าน?
ในเวลาที่ผมอยู่ในอารมณ์ที่อึมครึม
“ไม่ใช่ว่าดาบศักดิ์สิทธิ์จะอยู่ที่นั่นเหรอ?” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้าพึมพำสิ่งนี้
ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว เรายังไม่ได้แก้ปัญหาเรื่องดาบศักดิ์สิทธิ์
นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาอยู่ในอารมณ์เศร้า
“จูเลียตต้า-ซัง เราควรจะไปที่ไหนดี?” (มาโกโตะ)
“คอร์เน็ต; เมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ” (จูเลียตต้า)
ประเทศแห่งความมืด!
บ้านเกิดของฟูเรีย-ซัง
มากกว่านั้น มันยังไม่ล่มสลายในยุคนี้
ไม่ใช่แค่นั้น มันอยู่จุดสูงสูดของความเจริญรุ่งเรือง
แต่…
“ทำไมพี่รู้ว่าจะมีดาบศักดิ์สิทธิ์ถ้าเราไปที่นั่นล่ะ?” (โมโมะ)
โมโมะพูดเรื่องนี้ในความสงสัย
เข้าใจแล้ว ถ้ามีข่าวลือแบบนั้น กองทัพลอร์ดปีศาจจะไม่แค่ปล่อยมันไว้ ใช่มั้ย?
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น มันเป็นเพราะมันเป็นเมืองศักดิ์สิทธิ์ที่ราชินีความมืดปกครองอยู่ มันเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่กองทัพลอร์ดปีศาจแตะต้องไม่ได้ มันพูดกันว่ามีทหารที่นั่นที่จะไม่แพ้กองทัพลอร์ดปีศษจ และภูเขาของอุปกรณ์ในตำนาน”
คนที่บอกเราคือเอลฟ์ที่เหมือนลูซี่
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่กองทัพลอร์ดปีศาจแตะต้องไม่ได้ หือห์…
งั้นมันถูกปฏิบัตอย่างนั้นในยุคนี้
มันทำให้ผมรู้สึกหลายอารมณ์เมื่อรู้ประวัติศาสตร์ของมัน
“แต่ไม่มีซักคนที่เดินทางไปที่เมืองศักดิ์สิทธิ์แล้วกลับมา รู้มั้ย?” (โวล์ค)
“เอ๋? ไม่กลับมา?” (มาโกโตะ)
ผมตกใจกับคำพูดของโวล์ค-ซังที่พูดอย่างนี้ด้วยหน้าที่ซีเรียส
หรือเหมือนกับ พวกเธอเคยไปขอความช่วยเหลือ หือห์
แน่นอนว่าพวกเขาจะทำ
“นั่นใช่แล้ว… แต่ยังไงซะ เมืองหลวงของประเทศแห่งความมืดปลอดภัย เป็นเพียงแค่ข่าวลือที่ชั้นได้ยินจากพ่อค้านักเดินทางนะ…” (จูเลียตต้า)
“มีพ่อค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)
พวกเขาทำธุรกิจได้
“มี พวกเค้าทำอะไรที่คล้ายกับเรา พวกเค้าจะสร้างที่อยู่อาศัยในดันเจี้ยน ทำที่อยู่อาศัยใต้ดิน และใช้ชีวิตโดยการซ่อน ขณะที่พวกเขาเดินทางจากจุดหนึ่งไปจุดหนึ่ง” (จูเลียตต้า)
“ทำไมมาโกโตะ-คุงไม่รู้อะไรเลย?”
ผมถูกถามด้วยหน้าตาที่สงสัย
“อ้า” (มาโกโตะ)
นี่มันแย่แล้ว มันถูกเปิดเผยว่าผมไม่มีความรู้ทั่วไปของอดีต
“เจ้าคิดว่าชายที่เอาชนะเรา มังกรโบราณในทีเดียว ต้องหลบๆซ่อนๆเหรอ?” (เมล)
“““อ้าา~”””
ดูเหมือนทุกคนได้เข้าใจคำพูดของมังกรขาว-ซัง
แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ…
ยังไงซะ มันถูกตีความในท่าทางที่สะดวก ดังนั้นไม่มีความจำเป็นต้องแก้ความเข้าใจผิด
เราออกนอกประเด็นที่นี่
เราควรจะตัดสินใจแผนเราสำหรับอนาคต
“จอห์นนี่-ซัง มันโอเคที่จะกำจัดลอร์ดปีศาจหลังจาก 30 วัน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“อุมุ… งั้นมันถูกสรุปไว้แล้วว่า เราจะไปสู้กับลอร์ดปีศาจ หือห์ ช่วยไม่ได้ ชั้นจะให้ความร่วมมือ” (จอห์นนี่)
“งั้น เราจะไปที่ประเทศแห่งความมืดเพื่อจะหาดาบศักดิ์สิทธิ์ในเวลานั้นนะ โอเคมั้ย? เธอรู้จักที่มั้ย มังกรขาว-ซัง?” (มาโกโตะ)
“ชั้นบอกตำแหน่งคร่าวๆได้ ช่วยไม่ได้ ชั้นจะแบกนายไปที่นั่น” (เมล)
มังกรขาว-ซังเห็นด้วย
“งั้น ได้โปรดทำ” (มาโกโตะ)
โอเค เราได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไปที่ไหนต่อ
ที่ที่เรามุ่งหน้าไปคือเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืดก่อนมันจะล่มสลาย คอร์เน็ต
จากตำนาน ในอนาคต มันจะถูกเรียกว่าเมืองปีศาจที่ถูกปกครองโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
