เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่246ทากัตซูกิมาโกโตะสำรวจเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด
246 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด
“งั้นนี่คือเมืองหลวงลาโฟรเอจ…” (มาโกโตะ)
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาที่เมืองมนุษย์ใหญ่ในยุคนี้
มันถูกล้อมไปด้วยกำแพงที่ไม่สูงเกินไป แต่มันไม่ได้ดูเหมือนการป้องกันสูง
“งั้น ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“ได้โปรดเดี๋ยว” (อาเบล)
ฮีโร่อาเบลจับมือของผมเมื่อผมกำลังจะเดินหน้า
ตอนนี้เขาอยู่ในรูปผู้ชาย
“มีอะไรเหรอ อาเบล-ซัง?” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ-ซัง นายลืมสิ่งที่จูเลียตต้า-ซังพูดเหรอ? สหายของเราไม่กลับมาตั้งแต่เวลาที่เค้าไปเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด มาตรวจสภาพสิ่งต่างๆก่อน” (อาเบล)
“อ้า ใช่ นายพูดถูก” (มาโกโตะ)
ใช่
นั่นเป็นพื้นฐานของการผจญภัย
เราควรจะตรวจดูตำแหน่งที่เราไปเป็นครั้งแรก
“เออ๋~ มันโอเค ราชาของเรา! ไม่ว่าจะอะไรมาชั้น -สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่- จะเตะตูดมัน” (เดีย)
เดียปรากฏขึ้นและเสนอให้เราเดินหน้าต่อ
“นั่นไม่ดีนะ เดีย-ซัง! ชั้นรู้ค่อนข้างดีว่าเธอแข็งแกร่ง แต่มันไม่ดีที่จะแก้ทุกอย่างด้วยความรุนแรง” (อาเบล)
“โอ้ชั้น นายจะมอบความเห็นให้กับชั้นเหรอ มนุษย์? สิ่งที่อ่อนแอแบบนายที่ทรุดไปจากการโบกเวทมนตร์ของชั้น—อ้า! ราชาของเรา อย่าจ้องชั้นในแบบนั้น! มันล้อเล่นนะ!” (เดีย)
“อาเบล-ซังขอโทษสำหรับความหยาบคายของเดียของชั้น” (มาโกโตะ)
ผมตำหนิเดีย ที่พูดสิ่งที่หยาบคายกับฮีโร่อาเบล
ถ้าผมซื่อสัตว์ที่นี่ ผมมีฝั่งของผมที่คิดว่าสิ่งต่างๆจะโอเคด้วยเดีย
แต่คำพูดของฮีโร่อาเบลเป็นบางอย่างที่ผมเมินมันไม่ได้
แล้วก็ มันควรจะเป็นความเชื่อของผมว่าต้องระวัง
เมื่อไหร่กันที่ผมคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นแบบนี้
-”{มาโกโตะ นายทำอะไรที่บุ่มบ่ามทันทีเลย!}”
ตอนนนี้เมื่อผมคิดดูแล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมจะเร่งไปหาสิ่งต่างๆ โนอาห์-ซามะจะหยุดผม
ตอนนี้ผมไม่ได้ยินเสียงของโนอาห์-ซามะที่นำทางผมก่อนหน้า
….ผมจะระวัง โนอาห์-ซามะ
ผมขอโทษโนอาห์-ซามะในหัวใจของผม
“อาเบล-ซัง ขอบคุณที่ชี้มันออกมา มาสำรวจเมืองนี้หน่อยเถอะ” (มาโกโตะ)
เราตัดสินใจที่จะเฝ้าดูคนที่เข้าและออกเมือง
ผมใช้มองไกลด้วย แต่เมื่อมันเป็นเรื่องตาที่ดีกว่า มังกรขาว-ซังและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่อีกระดับไปเลย
มันจะดีกว่าที่จะถามพวกเธอแทน
“มังกรขาว-ซัง โมโมะ มันเป็นยังไง?” (มาโกโตะ)
“คนที่ทำการตรวจสอบคือลิง” (เมล)
“ที่กวนใจชั้นคือนั่น…มีคนที่ไม่ได้ดูเหมือนมนุษย์ นั่นคืออะไร…?” (โมโมะ)
“ต้องเป็นกึ่งปีศาจแน่ เลือดผสมระหว่างมนุษย์และปีศาจ… แม้อย่างนั้น มีค่อนข้างเยอะ” (เมล)
มังกรขาว-ซังตอบคำถามของโมโมะ
เข้าใจแล้ว งั้นก็มีกึ่งปีศาจเยอะ หือห์
“กึ่งปีศาจ…?” (อาเบล)
มันต้องเป็นคำที่ไม่คุ้นเคยกับฮีโร่อาเบล เขาเอียงหัวของเขา
“นายจะทำยังไง ผู้ใช้สปิริต-คุง?” (เมล)
“ใช่…” (มาโกโตะ)
มังกรขาว-ซังถามผม แต่ผมรู้เบื้องหลังของเรื่องนั้น
ลาโฟรเอจในยุคมืดมีธงว่า ‘ความเป็นหนึ่งเดียวกันของเผ่าพันธุ์’ ระหว่างมนุษย์และปีศาจ
ความคิดที่ว่าถ้าคนทั้งโลกเป็นกึ่งปีศาจ สันติจะมา
นั่นทำไมมันไม่แปลกที่คอร์เน็ตจะมีกึ่งปีศาจด้วยกันกับมนุษย์
เหตุผลที่ทำไมมีการแต่งงานระหว่างมนุษย์และปีศาจที่สมควรจะเกลียดกัน เพราะเสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ
ปีศาจและมนุษยได้กลายเป็นคู่แต่งงานปลอมๆ -เมืองของปีศาจที่กึ่งปีศาจหลายคนใช้ชีวิตอยู่
แต่สำหรับ 3 คนที่ไม่รู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์นี้ พวกเธอต้องคิดว่ามีอะไรบางอย่างแปลกไป
(ไม่มีอะไรจะได้มา ยกเว้นว่าเราจะเข้าไปในรังเสือ) (มาโกโตะ)
ตัดสินกับสิ่งที่ได้จากการเฝ้าดูมาครึ่งวัน มันไม่ได้ดูเหมือนว่าจะมีอันตรายที่ใหญ่จากการเข้าไป
งั้น การทำไปไกลกว่านี้จะเป็นการเสียเวลา
“มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเราจะได้ข้อมูลอะไรอีก ยกเว้นว่าเราจะแทรกซึมเข้าไปในเมือง” (มาโกโตะ)
“ช่วยไม่ได้…ถ้าสถานการณ์ต้องการมัน ชั้นจะช่วยเราออกมา” (เมล)
นั่นทำให้มั่นใจ
“ไปกันเถอะ ถ้างั้น เดีย ซ่อนจนกว่าชั้นจะเรียกเธอนะ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“…โอเค~” (เดีย)
ผมชี้เรื่องนี้ออกไปหาเดีย ที่ดูเหมือนจะไม่พอใจ และตัดสินใจที่จะเข้าหาเมือง
ผมคิดเกี่ยวกับการใช้การแปลงรูป แต่มันเป็นเมืองที่มนุษย์และปีศาจเข้าไปข้างในได้อย่างอิสระ
ถ้าผมทำการแปลงรูปเละที่ไหนซักที่ และมันถูกตค้นพบ มันจะแค่นำความน่าสงสัยมาให้ผม
ผมไม่ได้ปลอมตัว
เราเข้าหาประตูรั้วใหญ่
“คนต่อไป~ หืม? ไม่เคยเห็นหน้านั้นมาก่อน”
นายประตูเรียกเราให้หยุด
“ผู้หญิงตัวใหญ่ 1 ชายหนุ่ม 2 คน และสาวน้อย 1 คน หือห์… ความสัมพันธ์นายคืออะไร? มีธุระอะไรในเมืองนี้?”
แทนที่จะถามเพราะความแคลงใจ ผมรู้สึกว่าเขาถามเพราะความสงสัย
ผมบอกเรื่องราวที่เราตัดสินใจไว้ก่อนหน้า
“อัล โมโมะ และผมเป็นพี่น้องกัน คนตรงนี้คือแม่ เราเสียพ่อไปเพราะโรค และเรามาที่นี่เพื่อหางาน มันโอเคสำหรับเราที่จะเข้าเมืองมั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมตัดสินใจจะให้อาเบลไปด้วยชื่อปลอมเพราะเขาเป็นฮีโร่
สำหรับคนอื่น ไม่ควรจะมีปัญหาถ้าใช้ชื่อจริง
“เข้าใจแล้ว… มันต้องลำบากแน่”
หน้าของนายประตูเปลี่ยนเป็นความเห็นอกเห็นใจ
“มันต้องลำบากที่เลี้ยงลูกคนเดียวในฐานะของแม่.. ข้างในเมืองปลอดภัยเพราะต้องขอบคุณการปกป้องจากพระนาง ชั้นหวังว่าเธอจะได้งาน พี่ชายเธอก็ด้วย ให้มันใจว่าช่วยแม่นะ โอเคมั้ย? นี่ ชั้นจะให้ลูกอม”
“ขอบคุณค่ะ ลุง” (โมโมะ)
โมโมะได้ลูกอม
นายประตูเป็นคนที่ดีมากๆ
“อ-อืม…” (เมล)
ในทางกลับไป มีเมลที่แก้มกระตุก
ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบความคิดที่ว่าเธอเป็นแม่
เธอถูกเรียกว่ามังกรแม่ในลาเบรินทอส ดังนั้นผมคิดอย่างแน่นอนว่าเธอมีลูกมากมาย แต่ความเป็นจริงคือเธอไม่ได้แต่งงาน
เมื่อผมถาม ‘ทำไมเธอไม่แต่งงาน?’ เธอพูด ‘ห๋าาา?’ และจ้องผมด้วยตาที่ฆ่าได้
…มันน่ากลัว
ผมจะไม่ถามอีก
และในแบบนี้ เราได้เข้ามาในเมืองลาโฟรเอจ คอร์เน็ต
“มีอาคารใหญ่มากมายเลย! มีหลายอาคารถูกขาย มาโกโตะ-ซัง!” (อาเบล)
“อุว้าาา มีร้านค้าเยอะแยะเลย มาสเตอร์!” (โมโมะ)
ฮีโร่อาเบลและโมโมะได้มองไปรอบๆเมืองอย่างไม่พัก
เฮ้ย เฮ้ย นายแสดงภาพที่ชัดเจนของคนบ้านนอกนะ รู้มั้ย?
เรียนรู้จากความสงบของเมล-ซัง
“โฮ่ห์! นั่นคืออะไร? มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นนั่น!” (เมล)
ผมเห็นเมล-ซังต่อรองที่ร้านค้าข้างถนน
ตอนนี้เมื่อผมคิดดูแล้ว เธอพูดว่ามันเป็นหลายศตวรรษตั้งแต่เธอมาที่เมืองบนพื้นผิว
ผมถอนหายใจกับพวกพ้องที่ร่าเริง 3 คนขณะที่เราเดินผ่านเมือง
เราต้องหาที่นอนให้ได้ก่อน ดังนั้นเราหาโรงแรมก่อน
เราเจอที่นึงทันที
แต่เราไม่มีเงิน
ระหว่างที่เรามีปัญหา เราถูกถาม ‘ไม่มีอะไรที่แลกเปลี่ยนเป็นเงินได้เลยเหรอ?’ และมังกรขาว-ซังนำคริสตัวเวทมนตร์จากลาเบรินทอส พวกเขาพูดว่า ‘นี่เป็นคริสตัลเวทมนตร์ที่มีความหนาแน่นเหลือเชื่อ รอเดี๋ยว’ และเราเข้าลึกเข้าไป
เจ้าของโรงแรมกลับมาระหว่างที่นำเหรียญจำนวนมากมา
“มากเท่านี้โอเคมั้ย…?” (เมล)
เมล-ซังลนโดยสิ่งนี้
“ใช่ แน่นอน เราได้เพิ่มระดับของห้องไประดับนึงฟรีๆ”
และเราถูกมอบห้องที่ดีให้
เจ้าของโรงแรมก็เป็นคนดีด้วย
เราทิ้งของไว้ในห้อง และตัดสินใจจะไปสำรวจเมือง
“ลูกค้า-ซัง”
เรากำลังจะออกไปจากโรงแรม แต่เจ้าของโรงแรมเรียกเรา
“มันดูเหมือนนายใหม่กับเมืองนี้ ชั้นจะบอกนายเรื่องนี้ มีการพูดจากพระนางในตอนเช้า ทำให้มั่นใจว่ารวมกันตรงหน้าปราสาทแห่งความมืด ทุกคนในเมืองหลงต้องทำอย่างนั้น”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณที่บอกเรา” (มาโกโตะ)
ผมขอบคุณเจ้าของโรงแรมและออกมาจากโรงแรม
“เฮ้ยา สาวน่ารัก อยากจะซื้ออะไรบางอย่างมั้ย?”
“หนุ่มหล่อที่นั่น ชั้นมีเกราะที่เหมาะกับนาย”
“มาดามที่งดงาม อยากจะมาดูชุดที่จะเป็นเลิศบนเธอมั้ย?”
“นายเรียกใครว่ามาดาม?!” (เมล)
มีความพยายามที่จะดึงทุกคนเข้าไปซื้อของ
เมล-ซัง เธอลืมเกี่ยวกับเรื่องที่เราแต่งไว้เหรอ?
โมโมะ และฮีโร่อาเบลได้ไปรอบๆร้านอย่างมีความสุข
วัตถุประสงค์ดั้งเดิมของเราคือรวบรวมข้อมูลเกี่ยกับดาบศักดิ์สิทธิ์ แต่เราทำนั่นได้โดยการไปที่บาร์ตอนกลางคืน
ผมซื้อเนื้อเสียบไม้จากแผงอาหาร และนั่งที่ม้านั่งในบริเวณนั้น
ผมเฝ้าดูคนผ่านไประหว่างที่ผมกินอย่างช้าๆ
จุดที่กวนใจผมคือจำนวนกึ่งปีศาจที่อยู่ที่นี่
กึ่งปีศาจที่มีลักษณะที่มนุษย์ไม่มี
บางคนจะมีเขา
บางคนจะมีสีผิวที่พิเศษ
บางคนจะมีสามตา
แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นมิตร
มีเด็กและคนแก่อยู่เยอะ
เมื่อผมพยายามจะถามทางไปปราสาทกับคน พวกเขาจะตอบผมอย่างมีน้ำใจ
บรรยากาศอาจจะคล้ายกับโรเซส
ในทันทีนั้น เมล-ซังนั่นข้างผมด้วยเสียง *ปัง*
“ชั้นจะเอาไม้นึง” (เมล)
พูดอย่างนี้เสร็จ เธอขโมยเนื้อเสียบไม้หนึ่งไม้จากมือผม
เงินมาจากคริสตัลเวทมนตร์ของมังกรขาว-ซัง ดังนั้นผมไม่บ่น
หรือเหมือนกับ ผมรู้สึกว่าผมซื้อมากไปมากกว่า
“นี่มันอร่อย เนื้อนี่เนื้ออะไร?” (เมล)
“เห็นว่ามันเป็นกระทิงบ้าดีเดือด” (มาโกโตะ)
“โฮฮฮ่…ชั้นจะล่ามันครั้งหน้า” (เมล)
“เห็นว่าพวกเค้าทำมันด้วยซอสลับ มันจะไม่เป็นรสชาติเดียวกันแม้ว่าเธอจะทำมัน รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว นั่นน่าเสียดาย” (เมล)
เราคุยกันอย่างไม่คิดมาก
เพื่อที่จะไม่ดึงความสงสัยมาจากรอบข้าง
(ผู้ใช้สปิริต-คุง นายสังเกตมั้ย? {คำสาป} ที่พลเมืองตกอยู่) (เมล)
มังกรขาว-ซังพูดกับผมผ่านกระแสจิต
“ใช่ เสน่ห์ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมตอบในเสียงที่เบา
(นั่นใช่แล้ว ชั้นก็รู้สึกได้ถึงตัวตนของปีศาจด้วย ปีศาจที่ไม่ควรจะอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ได้สร้างครอบครัวด้วยยกัน เวทมนตร์เสน่ห์ที่ปกคลุมทั้งเมือง… มีผู้เชี่ยวชาญที่เหลือเชื่อที่นี่) (เมล)
“ออราเคิลแห่งความมืด…ต้องเป็นราชินีของประเทศนี้” (มาโกโตะ)
ที่ถูกเรียกว่าแม่มดแห่งภัยพิบัติ
คนที่ปกครองประเทศนี้
(คนรู้จักเหรอ?) (เมล)
“ไม่มีทาง เราจะเป็นคนรู้จัก {จากตอนนี้ไป}” (มาโกโตะ)
(อีกแล้วที่พูดอย่างคลุมเครือ…ตั้งแต่ทีแรก แค่นายเป็นอะไรบนโลกนี้กัน? แต่มันดูเหมือนนายซ่อนความจริงที่ว่านายเป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าเก่าแก่นะ…) (เมล)
ถูกถามอย่างนี้ ผมคิดซักพัก
วัตถุประสงค์ของผม
ความจริงที่ว่าผมมาจาก 1,000 ปีในอนาคต
มันอาจจะโอเคที่จะบอกเมล-ซัง
เพราะทั้งหมดเธอรอบคอบ
“เมล-ซัง เกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของชั้น…” (มาโกโตะ)
(เดี๋ยว ชั้นไม่อยากได้ยินมันที่นี่) (เมล)
“?”
ผมถูกหยุดอย่างคาดไม่ถึง
(มันไม่เหมือนว่าชั้นไม่มีความสนใจตัวตนของนาย ผู้ใช้สปิริต-คุง แต่ถ้านายจะพูดเกี่ยวกับมัน ได้โปรดทำมันกับทุกคน เราเป็นทีม ใช่มั้ย? สร้างความต่างในข้อมูลระหว่างสมาชิกของทีมเป็นต้นตอของความแตกแยก ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?) (เมล)
“…”
ผมโดนตำหนิ
(สิ่งเดียวที่ชั้นอยากจะรู้มากที่สุดคือเรากำจัดพระเจ้าของปีศาจอิบลีสได้มั้ย นายคิดว่าเราทำได้ ใช่มั้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง?) (เมล)
“ชั้นรับประกันเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)
(อะไรที่มอบความมั่นใจให้นายมากมายจนนายพูดอย่างตัดสินได้…? ยังไงซะ โอเค ชั้นจะวางความหวังไว้กับนาย) (เมล)
“…โอเค” (มาโกโตะ)
คำพูดเหล่านั่นทำให้ผมนึกถึงโนอาห์-ซามะวินาทีหนึ่งที่นั่น
สองคนที่อยากจะเล่น—ผมหมายถึง สำรวจเมืองได้กลับมา
เรากลับไปที่โรงแรมอีกครั้ง และรวบรวมข้อมูลในบาร์ที่เรากินอาหารเย็นที่นั่น
แแต่เราไม่ได้ข้อมูลเป็นชิ้นเป็นอันมาก
ประเทศแห่งความมืดนั้นยอดเยี่ยม
ราชินีของประเทศแห่งความมืดนั้นยอดเยี่ยม
คุณจะปลอดภัยถ้าคุณอยู่ในคอร์เน็ต
นั่นคือทั้งหมดที่พวกเขาพูด
ตั้งแต่ทีแรก พลเมืองทั้งหมดของเมืองหลวงถูกเสน่ห์
พวกเขาส่วนใหญ่น่าจะไม่มีข้อมูลที่สำคัญ
นี่มีปัญหา…
ในทันทีนั้น บางคนพูดกับเรา
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ…”
ผมตกใจ
ผมถูกเรียกด้วย {ชื่อเต็มของผม}
ผมไม่เรียกตัวเองว่าทากัตซูกิซักครั้งในอดีต
คนเดียวที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นคือคนของอนาคต
เมื่อผมมองคนที่เรียกผม มันเป็นคนที่น่าสงสัยเล็กน้อยที่ถูกปกคลุมไปด้วยฮู้ดยาวๆ
ผมจำคนแบบนี้ไม่ได้
“นายได้โปรดมากับชั้นได้มั้ย? …มาสเตอร์ของเรารออยู่”
TLN: พาวเวอซัพพลายเสียครับ หยุดจนกว่าจะซ่อมครับ
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
พาวเวอซัพพลาย 0/500
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
