เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่250ทากัตซูกิมาโกโตะออกจากประเทศแห่งความมืด

250 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ออกจากประเทศแห่งความมืด

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์แอสเครอัส

วิหารแห่งแสงที่อยู่บนยอด

ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับมันมาก่อน

มันเป็นหนึ่งในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดา ของประเทศแห่งแสงแห่งไฮแลนด์

โป้ปคนแรกนั่นก็คือหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา หลังจากโลกสงบสุข มันพูดกันว่าเธออธิษฐานที่นั่นกับเทพธิดา เพื่อให้สันติสุขดำเนินต่อไปอีกพันปี

ถ้าผมจำไม่ผิด เจ้าหญิงโนเอลได้ทำการฝึกที่นั่น และสามารถจะเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ หรืออะไรบางอย่างแบบนั้น

(…แต่ในประวัติศาสตร์ดั้งเดิม มันไม่ใช่ที่ที่เราจะไปในเวลานี้) (มาโกโตะ)

มันไม่ได้เขียนอยู่ในหนังสือภาพตำนานของฮีโร่อาเบล และมันต่างจากเรื่องราวที่ผมได้ยินมาในวิหารแห่งน้ำ

พูดอีกอย่าง นี่เป็นเรื่องราวดั้งเดิมของเทพธิดาแห่งโชคชะตา

…นี่มันจะโอเคมั้ย?

ผมไม่สบายใจนิดหน่อย แต่เมื่อผมมองดูสหายของผม…

“เข้าใจแล้ว ออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซามะ!” (อาเบล)

“ถ้านั่นเป็นการนำทางของเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ…” (เมล)

“ภูเขาศักดิ์สิทธิ์…ฟังดูเหมือนที่ที่น่าทึ่ง ใช่มั้ย มาสเตอร์?!” (โมโมะ)

ตาของทั้งสามคนเป็นประกาย

ทุกคนมีไฟ ดังนั้นผมเดาว่ามันโอเค

“เพิ่มความแข็งแกร่งอย่างน้อย {ครึ่งปี} โดยเฉพาะฮีโร่-คุงและปราชญ์-จัง พวกนายจะแข็งแกร่งมากกว่านี้อีก” (ไอรา)

“ครึ่งปีเหรอ?!” (มาโกโตะ)

มากขนาดนั้น?!

ไอรา-ซามะมองมาทางนี้ เมื่อผมส่งเสียงที่ตกใจ

“นายรีบเกินไป โมโมะ-จังที่นั่นเพิ่งจะได้เป็นปราชญ์ รู้มั้ย? ฝึกเธออย่างถูกต้อง” (ไอรา)

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ถูกบอกอย่างนี้โดยไอรา-ซามะ ผมต้องเห็นด้วย

มันจริงที่ว่าปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยังขาดการฝึก

มันมีหลายอย่างที่เธอควรจะเรียนรู้

“โมโมะ อยากจะขัดเกลาเวทมนตร์ด้วยกันกับพี่ซักพักมั้ย?” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว!” (โมโมะ)

ดูเหมือนโมโมะจะไม่บ่น

“อาเบล-ซัง มังกรขาว-ซัง แผนเปลี่ยนไป นั่นโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นจะทำตามที่นายต้องการ มาโกโตะ-ซัง” (อาเบล)

“ครึ่งปีไม่ได้เป็นการ ‘รอ’” (เมล)

ดูเหมือนสองคนไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น

ที่เหลือคือ…ติดต่อกับจอห์นนี่-ซัง

เพราะทั้งหมดเราได้สัญญาจะเจอกับเขาหนึ่งเดือนหลังจากนี้

งั้นตอนนี้ แผนต่อไปถูกตัดสินแล้ว ดังนั้นเกี่ยวกับเรื่องที่กวนใจผมมาซักพักแล้ว…

“ผมตรวจดูอุปกรณ์เวทมนตร์และอาวุธเวทมนตร์ที่อยู่ที่นี่ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ได้ เอาเลยแล้วเอาอะไรก็ได้ที่นายต้องการ” (ไอรา)

โอเค

มาเลือกกันเถอะ!

ยังมีอุปกรณ์เวทมนตร์มากมายเรียงกันอยู่ที่นี่

เมื่อผมได้ตรวจพวกมันดูด้วยตาที่เป็นประกาย…ออราเคิลแห่งโชคชะตา -ที่มีไอรา-ซามะอยู่ข้างใน- เข้าหาผม

“แล้วนี้ล่ะ? ผ้าคลุมสีน้ำเงิน” (ไอรา)

“ผ้าคลุม หือห์… ผมรู้สึกว่ามันจะขัดการเคลื่อนไหว ดังนั้นผมไม่ค่อยชอบมัน…” (มาโกโตะ)

“มา อย่าพูดอย่างนั้นแล้วลองมัน” (ไอรา)

ไอรา-ซามะห่อมือของเธอรอบตัวผมและใส่ผ้าคลุมกับผม

ผมไม่รู้สึกถึงน้ำหนักเลยซักนิด?

ไม่เพียงแค่นั้น ตัวของผมรู้สึกเบาขึ้น

“น-นี่คือ…?” (มาโกโตะ)

“มันมีเวทมนตร์แรงโนมถ่วงอยู่กับมัน นายบินบนท้องฟ้าได้ถึงจุดหนึ่ง และมันมีการปกป้องจากประเจ้าที่จะปัดป้องเวทมนตร์ระยะไกล และสิ่งต่างๆอย่างลูกธนู แล้วก็ มันทำให้ตัวเบาขึ้น ลดความเหนื่อยล้าของการเดินทางไกล ค่อนข้างดี ใช่มั้ย?” (ไอรา)

“มันน่าประทับใจ” (มาโกโตะ)

มันมีทุกอย่างเลย

สิ่งที่อยู่ที่นี่ที่ถูกรวบรวมมาโดยไอรา-ซามะ ดังนั้นมันอาจจะเป็นความคิดที่ดีที่จะให้ท่านสอนผมเกี่ยวกับมัน

“มีอะไรอย่างอื่นแนะนำมั้ย?” (มาโกโตะ)

“หืมม แล้วต่างหูนี้ละ? ไม่ใช่ว่ามันเหมาะกับนายเหรอ?” (ไอรา)

“ไม่ใช่ว่ามันออกผู้หญิงๆนิดหน่อยเหรอ? แต่มันน่ารักนะ” (มาโกโตะ)

“ใช่มั้ย? ชั้นออกแบบมัน มันมีผลในการลดการใช้มานา” (ไอรา)

“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

“นี่ชั้นจะใส่มันกับนาย” (ไอรา)

“ผมใส่เองได้” (มาโกโตะ)

ระหว่างที่ผมคุยกันอย่างนั้นอยู่ ผมรู้สึกถึงสายตามาบนผม

“อืม…ไม่ใช่ว่าระยะห่างระหว่างออราเคิล-ซามะและมาสเตอร์สนิทกันเกินไปเหรอ?” (โมโมะ)

“ผู้ใช้สปิริต-คุง นายรู้จักกับออราเคิล-ซามะเหรอ?” (เมล)

ได้ยินผมคุยกับไอรา-ซามะ โมโมะมองด้วยสายตาสงสัย และมังกรขาว-ซังถามด้วยความสนใจที่ลึกซึ้ง

“ม-ไม่ใช่อย่างนั้น!” (ไอรา)

“นี่เป็นการเจอกันครั้งแรกของเรา!” (มาโกโตะ)

ไอรา-ซามะและผมรีบส่ายหัวไปข้างๆ

“จริงเหรอ…มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)

แม้แต่ฮีโร่อาเบล ก็ส่งสายตาที่สงสัยมาใส่ผม

ภายในบรรยากาศที่กระอักกระอ่วนนี้ ผมเลือกอุปกรณ์เวทมนตร์จำนวนหนึ่งที่แนะนำโดยไอรา-ซามะ

◇◇

“ขอบคุณที่ท่านช่วย” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณมากๆค่ะ” (โมโมะ)

“ออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซามะ ขอบคุณมากๆ” (เมล)

“ได้โปรดขอบคุณไอรา-ซามะให้ผมด้วย ออราเคิล-ซามะ” (อาเบล)

เราออกจากที่ซ่อนของไอรา-ซามะ

ไอรา-ซามะมาส่งเราและพูดอย่า ‘หนึ่งอย่างสุดท้าย’

“เกี่ยวกับการรวมตัวของราชินีแห่งความมืดที่มีทุกเช้าในเมืองหลวงลาโฟรเอจ…ถ้านายไปที่นั่น นายจะโดนเสน่ห์ อย่าไปเข้าร่วมมัน โอเคมั้ย?” (ไอรา)

ไอรา-ซามะทำตาที่จริงจัง

ได้ยินอย่างนี้ เรามองหน้ากัน

“มาโกโตะ-ซัง ถ้าชั้นจำไม่ผิด นั่น…” (อาเบล)

“เรื่องนั้นเกี่ยวกับการรวมกันหน้าปราสาทในตอนเช้าที่เจ้าของโรงแรมบอกเราเกี่ยวกับมัน” (มาโกโตะ)

ผมจำการสนทนาที่ผมมีตอนกลางวันได้

เห็นว่ามีการพูดของราชินีทุกเช้าในเมืองหลวง

“งั้นนั่นเป็นวิธิที่เธอเสน่ห์ใส่ทุกคน หือห์…” (เมล)

“เอ๋? ส-เสน่ห์ พี่พูด? พี่พูดเรื่องอะไร มาสเตอร์มังกรขาว?!” (โมโมะ)

“มาโกโตะ-ซัง มีอะไรกัน…?” (อาเบล)

เมล-ซังพึมพำดั่งประทับใจ และโมโมะและฮีโร่อาเบลได้ดูไม่สบายใจ

เมล-ซังและผมอธิบายมันว่าชาวบ้านของเมืองหลวงได้โดนเสน่ห์

“…ทำไมทำอะไรบางอย่างแบบนั้น?” (โมโมะ)

“ชั้นไม่สังเกตเลย…” (อาเบล)

ทั้งสองคนซีดไปกับเรื่องนี้

“แล้วก็ ราชินีรู้ถึงคนใหม่ที่เข้ามาในเมืองทั้งหมด ดังนั้นถ้าพวกเค้าไม่เข้าร่วมในการรวมตัว เธอจะรู้เกี่ยวกับมัน อย่าอยู่นานเกินไปและออกไปทันทีที่นายทำได้ เราก็มีแผนที่จะออกไปไม่นานขณะที่เราหาโอกาส” (ไอรา)

“…งั้นพวกเค้าก็รู้เกี่ยวกับเรา?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกเย็นวาบไปที่สันหลังผม

“ชั้นไม่คิดว่าพวกเค้าจะรู้ไปไกลว่านายทั้งหมดเป็นใคร แต่…อย่างน้อยพวกเค้ารู้ว่านายไม่โดนเสน่ห์ ชาวบ้านที่นี่ทั้งหมดเป็นมิตร ใช่มั้ย? นั่นเพราะพวกเค้าพยายามจะรู้ข้อมูลนายโดยการคุยกับคนนอกในท่าทางที่เป็นมิตร” (ไอรา)

“““……”””

ทุกคนเงียบ

มันเป็นการเฝ้าระวังอีกระดับไปเลย

เราขอบคุณไอรา-ซามะและมุ่งหน้าไปที่ที่พักของเรา

มันเป็นกลางคืนแล้วเมื่อถึงเวลาที่เราออกจากที่ซ่อนของไอรา-ซามะ

แสงของเมืองเกือบจะหายไปทั้งหมด และมีไม่กี่คนที่ออกมา

แต่ผมรู้สึกว่าเราถูกมองจากบางที่

เมื่อเรากลับไปที่โรงแรม ไฟยังสว่างอยู่

“ยินดีต้อนรับกลับมา ใช้เวลานะนั่น

เจ้าของโรงแรมยิ้มให้เรา

“ใช่ ขอโทษที่มาช้า” (มาโกโตะ)

“ไม่ ไม่ นี่เป็นครั้งแรกของนายในคอร์เน็ต มันช่วยไม่ได้ที่นายจะมีความสุขและลืมเวลา แค่นั่น…ชั้นไม่คิดว่าจะมีร้านไหนที่ทำงานจนดึกขนาดนี้ นายไปอยู่ที่ไหนกันมา?”

เจ้าของโรงแรมถามเราด้วยรอยยิ้ม

“…อืม…” (มาโกโตะ)

การสนทนากับไอรา-ซามะขึ้นมาในใจของผม

พูดอะไรที่ทำให้ถูกสงสัยไม่ได้

ในทันทีนั้น เมล-ซังได้เข้ามาในการสนทนา

“เด็กที่นี่เหนื่อยและหลับไป เราจะพัก” (เมล)

“อาา…ใช่ หนูหลับ” (โมโมะ)

โมโมะพูดในน้ำเสียงเด็ก

“เข้าใจแล้ว เธอต้องเหนื่อยกันวันนี้ ได้โปรดใช้เวลาและพัก แต่…มีการพูดของราชินีพรุ่งนี้เช้า ดังนั้นชั้นจะเรียกนายตอนนั้น โอเคมั้ย?”

“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมตอบรอยยิ้มที่มีตลอดของเจ้าของโรงแรมด้วยรอยยิ้มที่กระอักกระอ่วน

เรามุ่งหน้าไปที่ห้อง ระหว่างที่รู้สึกถึงสายตาของเจ้าของโรงแรมที่หลังเรา

เมื่อเรากลับไปที่ห้องในชั้นสอง ผมถอนหายใจอย่างหนัก

“มาออกจากที่นี่ก่อนพรุ่งนี้เช้าเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมบอกทุกคน

หลังจากที่ได้ยินที่ไอรา-ซามะพูด คำพูดที่อ่อนโยนของเจ้าของโรงแรมน่ากลัว

“ใช่ การไปอยู่ในการรวมตัวจะแย่ มาทำอย่างที่ออราเคิล-ซามะพูดกันเถอะ” (เมล)

มังกรขาว-ซังพยักหน้ากับคำพูดของผม

“…ทำไมทำบางอย่างแบบนี้? แม้ว่ามันเพื่อทำให้คนเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่ใช่ว่าการใช้เสน่ห์มันทำเกินไปเหรอ?” (อาเบล)

อาเบลพูดคำถามออกมา

“ยังไงซะ นั่นคือการรักษาสันติสุขของเมือง…แต่ชั้นไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องทำไกลขนาดนั้นด้วยนะ” (เมล)

น้ำเสียงของมังกรขาว-ซังหนัก

“…หนูกลัว” (โมโมะ)

“มันโอเค” (มาโกโตะ)

โมโมะสั่นในความกลัว ผมเลยลูบหัวของเธอ

“เจ้าของโรงแรมตื่นในเวลานี้ ดังนั้นมาออกก่อนกลางคืนจบกันเถอะ ชั้นคิดว่าออกไปผ่านประตูเมืองอันตราย ดังนั้น ให้ราขี่หลังได้มั้ย เมล-ซัง?” (มาโกโตะ)

“อุมุ ถ้าเป็นแบบนั้น พลาซ่าที่อยู่กลางถนนหลักที่เราผ่านในตอนกลางวันควรจะใช้งานได้ ในที่นั้น แม้ว่าชั้นจะกลับไปรูปมังกร ไม่ควรจะมีปัญหา” (เมล)

นั่นใกล้กับที่ที่เมล-ซังและผมกินเนื้อเสียบไม้

มันจริงที่ว่ามีที่พอที่นั่น

เรามีแผนแล้วถ้างั้น

เราหลับเป็นกะ และออกจากโรงแรมอย่างเงียบๆก่อนตะวันขึ้น

เราจ่ายค่าที่พักก่อน

เจ้าของโรงแรมไม่อยู่

เราเดินอย่างช้าๆในเมืองที่มืดมิด

ควรจะมีเวลานิดหน่อยก่อนเช้า

ไม่มีคน

มันไม่ใช่เวลานานที่เราจะมาถึงที่พลาซ่า

งั้นตอนนี้ มาออกจากที่นี่เถอะ โดยมีเมล-ซังกลับไปสู่รูปมังกร

ในทันทีนั้น…

“โอ้ชั้น นักเดินทาง…นายจะไปแล้วเหรอ?”

เสียงที่งดงาม

ได้ยินเสียงนั้น ผมรู้สึกว่าหัวใจผมสั่นไหว

ผมดีที่ที่เสียงมา เร็วกว่าที่ใจผมจะคิดทัน

มีผู้หญิงหนึ่งคนยืนอยู่ที่นั่น

ผมดำยาวและตาสีม่วงเข้ม

คนสวยที่เชื่อยากว่ามาจากโลกนี้ใส่ชุดสีดำ

ตัวนั้นทำให้ผมนึกถึงบางคนที่ผมรู้จักวินาทีหนึ่ง

และมีอัศวินชุดเกราะสีดำหลายร้อยอยู่ที่หลังของเธอ

ผมบอกได้ว่าเธอมีจุดยืนที่สูง

แต่ยังไงซะ ผมบอกได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร โดยไม่ต้องมีสิ่งเหล่านั้น

“เธอเป็นใครกัน?” (มาโกโตะ)

แม้อย่างนั้น ผมจงใจถามเพื่ออีก 3 คน

ผมคาดว่าเธอจะไม่ตอบ แต่เธอพูดออกมาอย่างง่ายๆ

“ชั้นเป็นคนที่ปกครองลาโฟรเอจ ชื่อของชั้นคือนีเวีย ยินดีที่ได้รู้จัก”

เธอแนะนำตัวเธอเองด้วยรอยยิ้มที่สง่างาม

ราชินีของประเทศแห่งความมืดลาโฟรเอจ นีเวีย -รู้จักกันในนาม แม่มดแห่งภัยพิบัติ- ได้แสดงตัวออกมา

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord