เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่255ฮีโร่อาเบลคิดถึงมาโกโตะ

255 ฮีโร่อาเบลคิดถึงมาโกโตะ

◇มุมมอง ฮีโร่อาเบล◇

มันเป็น 2 วันแล้วตั้งแต่มาโกโตะ-ซังและเฮเลเมิร์ค-ซามะออกจากลาเบรินทอส

ผลของการฝึกไม่ได้ดูสดใสเลย

ผมอธิษฐานและอธิษฐาน แต่ผมไม่ไดยินเสียงของเทพธิดาแห่งแสง-ซามะ

“ฮ่าาา…” (อาเบล)

ตอนนี้ ผมเหวี่ยงดาบไม้เพื่อฆ่าเวลา

“โอเค! หนูทำมันได้แล้ว!” (โมโมะ)

โมโมะจัง ที่อยู่ใกล้ๆ ได้ทำการเทเลพอร์ตระยะสั้นสำเร็จ

“นั่นน่าประทับใจ โมโมะ-จัง พอมาคิดว่าหนูจะสามารถได้รับเวทมนตร์ใหม่ในแค่ระยะเวลาสั้นๆ” (อาเบล)

“ไม่หนูยังต้องไปอีกไกล หนูต้องร่ายเพื่อจะใช้งานมัน หนูเลยใช้มันในการต่อสู้จริงไม่ได้ มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะบอกหนูว่า ทุกเวทมนตร์ที่ต้องร่ายนั้นขยะ” (โมโมะ)

“ไม่ใช่มาโกโตะรุนแรงเกินไปเหรอ?” (อาเบล)

ผมมอบรอยยิ้มที่ขมขื่น

ผมคิดว่าโมโมะ-จังค่อนข้างน่าประทับใจเพราะอายุของเธอ มาโกโตะ-ซังให้วัตถุประสงค์ที่สูงกับเธอ

“ต่อไปคือสกิลสงบใจ และซ่อน แล้วก็ หนูเป็นแวมไพร์ ดังนั้น หนูควรจะสามารถที่จะแปลงรูปเป็นหมอกและค้างคาว หนูเลยต้องเรียนรู้พวกนั้น…” (โมโมะ)

“นั่นค่อนข้างเป็นการฝึกที่แปลกนะ” (อาเบล)

มันโอเคที่จะไม่เรียนรู้เวทมนตร์โจมตีหรือ?

แม้ว่าเธอมีสกิลที่ทรงพลังเหมือนปราชญ์

“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ บอกหนูให้เอาสกิลที่ให้หนูหนีจากคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเมื่อหนูเจอพวกเค้าก่อน” (โมโมะ)

“แม้ว่าเค้าเก่งขนาดนั้นน่ะนะ?” (อาเบล)

นั่นมันเป็นกลยุทธ์ที่เน้นป้องกัน

“ใช่? แต่ มันไม่มีความผิดพลาดในการสอนของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

โมโมะ-จังดูเหมือนจะเชื่อใจคำพูดของมาโกโตะ-ซังอย่างสมบูรณ์

ผมอิจฉาเรื่องนั้น

“นายแนะนำชั้นบ้างก็ได้ มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)

ก่อนที่มาโกโตะ-ซังจะออกเดินทาง ผมถามเขาว่าผมควรทำอะไร

ที่ตอบกลับมาคือ ‘ชั้นจะปล่อยมันให้นาย มันไม่มีอะไรที่ชั้นบอกให้นายทำได้’

เขาเชื่อใจผมหรือ?

แต่ผมอยากจะพึ่งพามาโกโตะ-ซัง

“แม้ว่าชั้นจะฟังอะไรก็ตามที่มาโกโตะ-ซังบอกให้ชั้นทำ…” (อาเบล)

“…”

เมื่อผมพึมพำคำนี้อย่างเหม่อลอย ผมรู้สึกถึงสายตากระทันหัน

“โมโมะ-จัง?” (อาเบล)

“ทำไมพี่อยู่่ในรูปผู้หญิง?” (โมโมะ)

“เอ๋?”

มันดูเหมือนหนูได้เปลี่ยนรูปของหนูเป็นแอนนาเวลาหนึ่ง

“พี่เปลี่ยนเป็นรูปผู้หญิงเมื่อพี่คิดเกี่ยวกับมาสเตอร์ มาโกโตะ-ซามะ แอนนา-ซัง จริงๆแล้วพี่…” (โมโมะ)

“อ-อืม โมโมะ-จัง?” (แอนนา)

“พี่รักมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะเหรอ แอนนา-ซัง?” (โมโมะ)

“อะ?!” (แอนนา)

หนูทำดาบไม้ของหนูตกอย่างไม่ได้ตั้งใจ กับคำถามของโมโมะ-จัง

“ว่าแล้ว…” (โมโมะ)

“ม-ไมใช่อย่างนั้น โมโมะ-จัง!” (แอนนา)

หนูรีบโบกมือของหนู แต่โมโมะ-จังจ้องตรงมาที่หนู

มันเป็น ณ เวลาที่หนูคิดว่าจะพูดอะไรดี…

มังกรขาวยักษ์บินเข้ามาในวิหาร

มังกรขาว-ซามะ

มาโกโตะ-ซังและมังกรขาว-ซามะได้กลับมาแล้ว

เมื่หนูส่งสายตาไปที่นั่นเพื่อต้อนรับพวกเขา หนูสังเกตุ…หนูไม่เห็นมาโกโตะ-ซังงอยู่ที่ไหนเลย

“มาสเตอร์มังกรขาว ยินดีต้อนรับกลับมา” (โมโมะ)

“มังกรขาว-ซามะ มาโกโตะ-ซังไม่อยู่กับเธอเหรอ?” (แอนนา)

“ฮีโร่-คุง มากับชั้น! ผู้ใช้สปิริต-คุงได้ถูกโจมตีโดยลอร์ดปีศาจเคน!”

มังกรขาว-ซามะพูดคำนี้ในเสียงที่ลนลาน

“”เอ๋?!””

หน้าของหนูและโมโมะ-จังแข็งไปในเวลาเดียวกัน

◇◇

มังกรขาว-ซามะและหนูรีบมุ่งหน้าไปที่ที่มาโกโตะ-ซังอยู่

“มันโอเคที่จะทิ้งโมโมะ-จังไว้ข้างหลังเหรอ?” (แอนนา)

เธอขอมาด้วยด้วยตาที่มีน้ำตา แต่มังกรขาว-ซามะไม่อนุญาตมัน

“มันช่วยไม่ได้ เรารับมือกับลอร์ดปีศาจที่นี่ ที่สำคัญมากกว่านั้น เธอคิดว่าเธอใช้การโจมตีที่ได้ผลกับลอร์ดปีศาจเคนได้มั้ย?” (เมล)

“น-นั่น…” (อาเบล)

หนูพบว่ามันยากที่จะพูด

หนูไม่เคยทำเทคนิคนั้นสำเร็จอีกเลยตั้งแต่ตอนนั้น

มันเป็นเวทมนตร์ดาบที่หนูสามารถที่จะใช้โดยบังเอิญ

วิชาดาบของหนูจะได้ผลกับลอร์ดปีศาจเคน ถ้าหนูเผชิญหน้ากับเขาอีกมั้ย?

“เธอเป็นคนเดียวที่สามารถจะโจมตีเขาได้ผล! เราจะเร่งความเร็ว!” (เมล)

“อ-โอเค!” (อาเบล)

หนูจับด้ามของดาบเวทมตร์ใหม่ของหนูอย่างแน่น

มาโกโตะ-ซัง…ได้โปรดโอเค

—ชั่วครู่ต่อมา

“เราอยู่ที่นี่แล้ว! นี่ควรจะเป็นที่นั่น” (เมล)

หลังจากที่มังกรขาว-ซามะพูดคำเหล่านั้น หนูมองไปรอบๆ

แต่ร่องรอยเดียวที่พื้นถูกทำลายที่นั่นที่นี่ด้วยเวทมนตร์ ผมไม่เห็นลอร์ดปีศาจเคนหรือมาโกโตะ-ซังเลย

เป็นไปได้มั้ยว่า มันเกิดขึ้นแล้วที่มาโกโตะ-ซังได้…

“ดูนั่น ฮีโร่-คุง” (เมล)

“…มันเป็นควัน” (อาเบล)

ผมเห็นควันขึ้นมาจากที่ที่เธอชี้

มีบางคนอยู่ที่นั่น

“ไปกันเถอะ” (อาเบล)

“ระวังด้วย” (เมล)

มังกรขาว-ซามะและผมเดินด้วยก้าวเท้าที่ซ่อนเร้น และเข้าหาที่ที่ควันขึ้นอยู่

“กลิ่นมันคือ…” (เมล)

มังกรขาว-ซามะขมวดคิ้วของเอ

ผมเห็นบางคนได้

ข้างหลังนั้น…มาโกโตะ-ซัง

ช่างโล่งใจ เขาโอเค

“เฮ้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง ทำอะไรน่ะ?” (เมมล)

มังกรขาว-ซามะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พึงพอใจ

เธอโกรธด้วยเหตุผลบางอย่าง

ผมมองและจ้องมาโกโตะ-ซัง และผมเห็นเหตุผลสำหรับเรื่องนั้น

“อ้าา เมล-ซัง อาเบล-ซัง ชั้นได้รออยู่ อยากกินมั้ย?” (มาโกโตะ)

ในที่นั้น มีมาโกโตะ-ซังที่มองกลับมาระหว่างที่ย่างปลาที่ขอดเกล็ดแล้ว

กำลังของผมถูกดูดไปจากเรื่องนั้น และผมจบที่การนั่งอยู่กับที่

◇◇

“มาสเตอร์~ โอเคมั้ย?! ได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?!” (โมโมะ)

“พี่กลับมาแล้ว โมโมะ” (มาโกโตะ)

โมโมะ-จังกอดมาโกโตะ-ซังในน้ำตา และเขาปลอบโยนเธอ

“แล้วลอร์ดปีศาจล่ะ?! หนูได้ยินมาว่าพี่ถูกโจมตีโดยลอร์ดปีศาจเคน!” (โมโมะ)

“อ้าา ชั้นสู้กับเค้าด้วยเดีย” (มาโกโตะ)

“ว-ว้าว! อย่างที่คาดกับมาสเตอร์!” (โมโมะ)

โมโมะ-จังกระโดดอยู่กับที่

เข้าใจแล้ว มาโกโตะ-ซังสู้กับลอร์ดปีศาจเคน และไม่มีบาดแผลเลยซักนิด

…จุดหมายที่ผมวิ่งไปที่นั่นอย่างกระสับกระส่ายคืออะไรกัน?

“อย่ากดดันตัวเองมาก ผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นเหนื่อย แล้ว ชั้นเลยจะไปพัก” (เมล)

“ขอบคุณ เมล-ซัง” (มาโกโตะ)

มังกรขาว-ซามะ ที่รีบไปกลับ พูดนี่ในน้ำเสียงที่เหนือย และไปที่ห้องนอน

“งั้น มาตรวจผลลัพธ์ของการฝึกของหนูเถอะ โมโมะ” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ ดูนี่ มาสเตอร์ ตอนนี้หนูใช้เทเลพอร์ตได้ถ้ามันร่าย!” (โมโมะ)

“โออ้! สวย โมโมะ! ด้วยเรื่องนี้ จำนวนของแผนที่เราใช้ได้ในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจจะเพิ่มขึ้น!” (มาโกโตะ)

“ชมหนูอีก! และกอดหนูอีก!” (โมโมะ)

“มา มา” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซัง และโมโมะ-จัง ผูกสัมพันธ์กัน

กระฉับกระเฉงมาก…

แม้ว่าผมเหนื่อยจากการขี่หลังมังกรขาว-ซามะครึ่งวัน

มานอนซักพักเถอะ

ผมก็ไปพักที่ห้องนอนที่มังกรขาว-ซามะอยู่

 ◇◇

เมื่อหนูตื่นขึ้น มันมืด

หนูเห็นมังกรขาว-ซามะ และโมโมะ-จังนอนอยู่ที่เตียงของห้องนอน

หนูไม่เห็นมาโกโตะ-ซามะ

หนูออกจากวิหาร และหามาโกโตะ-ซัง

(…อยู่นั่นไง)

ผีเสื้อหลายตัวที่สร้างจากเวทมนตร์น้ำบินไปรอบๆ

เขาฝึกโดยไม่พัก

แม้ว่าเขาสู้กับลอร์ดปีศาจเพิ่งไม่นานมานี้?

“อาเบล-ซัง นายตื่นแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

แม้ว่ามันควรเป็นจุดบอดของมาโกโตะ-ซัง เขาเป็นคนที่พูดออกมาก่อน

“ชั้นเพิ่งตื่นเมื่อกี้นี้ แล้วก็ได้โปรดเรียกชั้นว่าแอนนาในรูปนี้” (แอนนา)

ตอนนี้หนูอยู่ในรูปคนปีกสวรรค์

ไม่นานมานี้หนูอยู่ในรูปนี้บ่อย

หนูนั่งข้างมาโกโตะ-ซัง

“ขอบคุณที่มาวันนี้ แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ได้ทำอะไรเลย มาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)

เมื่อเวลาที่หนูไปถึง ลอร์ดปีศาจเคนไม่อยู่แล้ว

และหนูโล่งใจโดยความจริงนั้น

แม้ว่าเขาฆ่ามาสเตอร์ของหนู ฮีโร่ไฟ…

“อ้า ใช่ แอนนา-ซัง มีบางอย่างที่ชั้นต้องบอกเธอ” (มาโกโตะ)

“อ-อืม? มันคืออะไร?” (แอนนา)

หลังหนูตรง สงสัยว่าเขาจะพูดว่าอะไร

มาโกโตะ-ซังพูดว่าเขาจะไปฝึกที่ดันเจี้ยนที่เรียกว่าวิหารทะเลลึก 7 วันให้หลัง

“อืม…ทำนั่นในนี้ที่วิหารแห่งแสงไม่ได้เหรอ?” (แอนนา)

“ไม่มีน้ำมากที่นี่ ชั้นฝึกได้ดีกว่าในที่ที่มีน้ำเยอะ” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังพูดนี่เหมือนไม่มีอะไร

เขาจะไปตลอดทางถึงดันเจี้ยนเพื่อฝึก?

มากกว่านั้น มันเป็นที่ที่เรียกว่าหนึ่งในดันเจี้ยนสุดท้ายนะ รู้มั้ย?

“การมีเวลาครึ่งปีนั้นคาดไม่ถึง แต่ชั้นอยากจะไปที่วิหารทะเลลึกครั้งนึง ดังนั้นมันเป็นโอกาสที่ดี” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังพูดด้วยสายตาที่ตื่นเต้น ดั่งเขาสนุกอยู่

อ้า…มาโกโตะ-ซังจะไปที่ไหนไกลๆอีกแล้ว

เขาไม่อยู่เป็นที่จริงๆ

ผมจบที่การรอคอยตลอดเลย

“อืม…มาโกโตะ-ซัง ชั้นปรึกษาเกี่ยวกับบางอย่างกับนายได้มมั้ย?” (แอนนา)

เมื่อเวลาที่หนูรู้ตัว หนูจับเสื้อของมาโกโตะ-ซังและพูดในน้ำเสียงที่มันดั่งเกาะแกะเขา

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord