เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่259หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนากังวล

259 หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา กังวล

◇มุมมอง แอนนา◇

“ใช่…นั่นไม่มีสมดุลย์เลย ไม่มีทางที่ชั้นจะเคลียร์มันได้…ถ้าท่านรู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นได้โปรดบอกผม ไอรา-ซามะ…” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังครวญอยู่บนเตียง

มันเป็น 3 วันแล้วตั้งแต่ที่เขากลับมา

เขาเป็นแบบนั้นตลอดเวลา

…ใครคือไอรา-ซามะ?

แต่นั่นไม่มีทางเป็นเทพธิดานะ

“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ…พี่หิวน้ำมั้ย? นี่ ได้โปรดดื่มน้ำ” (โมโมะ)

“ได้…ขอบคุณ โมโมะ” (มาโกโตะ)

โมโมะให้มาโกโตะดื่มน้ำจากแก้วอย่ากล้าหาร

มาโกโตะ-ซามะปล่อยตัวเองให้ไปตามนั้น

“ฟุฟุฟุ♡ อร่อยมั้ย หนูจะทำข้าวเที่ยง โอเคมั้ย?” (โมโมะ)

“หนูช่วยได้มากเลย โมโมะ” (มาโกโตะ)

“มันโอเค~ มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ เพราะทั้งหมดหนูได้ทำงานอย่างหนักจรริงๆ~ เด็กดี เด็กดี” (โมโมะ)

โมโมะ-จังพูดอย่างใจดีกกับมาโกโตะ-ซังขณะที่เธอแปรงผมของเขา

หนูเห็นแค่ภาพของชายไร้ประโยชน์ถูกเอาใจโดยผู้หญิง…

นี่มันโอเคมั้ย?

“อะไร? ผู้ใช้สปิริต-คุงยังเป็นแบบนนั้นเหรอ?” (เมล)

หนูได้ยินเสียงจากข้างหลังของหนู

“มังกรขาว-ซามะ” (แอนนา)

“นั่นเป็นชายที่เขาพูดว่าเขาจะสู้กับลอร์ดปีศาจในครึ่งปี…? นี่ค่อนข้างเป็นภาพที่น่าสมเพช” (เมล)

“เห็นว่าเพราะมาโกโตะ-ซังไปเจอกับอะไรบางอย่างที่น่ากลัวในวิหารทะเลลึก…” (แอนนา)

“ชั้นรู้ แต่เราต้องให้เค้ากลับมายืนด้วยตัวเองได้แล้ว” (เมล)

พูดคำนี้เสร็จ มังกรขาว-ซามะเข้าหามาโกโตะ-ซังและ เตะเขา?!

มาโกโตะ-ซังล้มลงไปที่เตียง

“โอ้ย” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังโอดครวญ

มันไม่ได้ดูเหมือนจะเจ็บมากขนาดนั้น

“มาสเตอร์มังกรขาว! พี่ทำอะไรน่ะ?!” (โมโมะ)

โมโมะ-จังขึ้นเสียงของเธอในความโกรธเคือง

“อ้าก คนอ่อนแอ! นายเป็นชายที่ทำให้ชั้นเคารพด้วยพลังจริงๆเหรอ?!” (เมล)

“…ชั้นจะยืนขึ้น” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังยืดตัวด้วยเสียง ‘ฮื้นนน-‘และยืนขึ้นจากเตียง

สีหน้าของเขาได้กลับเป็นปรกติเทียบกับเมื่อ 3 วันก่อน

อืม…มาโกโตะ-ซัง เกิดอะไรขึ้นบนโลกนีกับนายในวิหารทะเลลึก

หนูถามอย่างประหม่า

จริงๆแล้ว เพราะที่มาโกโตะ-ซังดูหดหู่มาก หนูไม่ได้ยินรายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น

“อ้าา เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)

ที่มาโกโตะ-ซังพูดออกมานั้นไม่น่าเชื่อ

◇◇

“นาย…เจอสัตว์ศักดิ์สิทธิ์…เลวีอาธาน?” (เมล)

มังกรขาว-ซามะเปิดปากของเธอกว้างในความตกใจ จยนถึงจุดที่ว่ามันรู้สึกดั่งกรามของเธอจะหลุดออกมา

“มาโกโตะ-ซามะ สัตว์ศักดิ์สิทธิ์เป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวขนาดนั้นเหรอ?” (โมโมะ)

“ยังไงซะ สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ก็มีปัญหา แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่าคือ…” (มาโกโตะ)

“คือ…?” (โมโมะ)

“ชั้นขอโทษ…ราชาของเรา…” (เดีย)

คนที่ปรากฏมาข้ามาโกโตะ-ซังคือเดีย-ซัง

ตรงกันข้ามกับจุดยืนที่ภาคภูมิใจของเธอ เธอสงบๆันนี้และเธอขดตัวเล็กน้อย

“มี…บาเรียที่ลบล้างเวทมนตร์สปิริต…” (มาโกโตะ)

“เอ๋?! งั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่เดีย?” (โมโมะ)

เมื่อโมโมะ-จังถามเดีย-ซังลดหัวของเธออย่างเสียใจ

“ชั้นเข้าใกล้มันไม่ได้…นั่นถูกสร้างโดยเทพเจ้าทะเลเนปตัส; บาเรียที่ลบล้างสปิริตทั้งหมด…เวรเอ้ย! คนโอลิมเปียที่น่ารำคาญ เมื่อลอร์ดขงเรากลับมา…” (เดีย)

“โอเค หยุด ปิดปากกซะ เดีย” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังที่ปิดปากของเดีย-ซังดูกระวนกระวายใจ

เทพเจ้าทะเลเนปตัส-ซามะ เป็นหนึ่งในเทพเจ้าระดับสูงและเป็นลุงของอัลเธน่า-ซามะ

เทพเจ้าองค์นั้นวางบาเรียเพื่อกันสปิริต…?

“อืม…งี้ เดียก็หมดประโยชน์ พี่เลยยอมแพ้กับวิหาทะเลลึกเหรอ?” (โมโมะ)

เดีย-ซังจับโมโมะ-จังเมื่อเธอพูดคำนั้นและพูด ‘อีกุ้งนี่มันอะไรกัน?!’

“มันเป็นความจริงนะ!” (โมโมะ)

โมโมะกัดฟันสู้

“อย่าสู้กัน ทั้งสองคนนั่นแหละ ชั้นจะยังไปท้าทายวิหารทะเลลึกต่อ…แต่ชั้นคิดวิธีที่จะเคลียร์มันไม่ได้นะ ทำมันโดยไม่มีสปิริตมันยากเกินไป…” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังถอนหายใจมาเฮือกใหญ่

น้ำเสียงของเขาเหมือนเดิมที่เขาเป็นปรกติ

เขาอาจจะกลับไปปรกติแล้วตอนนี้

ในทันทีนั้น

“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว!” (เมล)

มังกรขาว-ซามะที่แข็งไปตอนนี้ได้ตัดเข้ามาในการสนทนา

“ผ-ผู้ใช้สปิริต-คุง! นายเข้าใจมั้ย?! นายจะไปเจอกับสัตว์ศักดิ์สิทธิ์เลวีอาธานที่นี่ รู้มั้ย?! มันถูกใช้ในตำนาน ในสงครามระหว่างพระเจ้า; และเป็นอาวุธแห่งสงครามอินเตอร์สเตลล่าร์! ไม่มีทางที่นายจะเทียบมันได้!” (เมล)

โมโมะ-จังและหนูช็อกโดยคำพูดเหล่านั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่หนูได้ยินคำว่าสงครามอินเตอร์สเตลล่าร์

มันเป็นสงครามดินแดนสวรรค์ที่หนูได้ยินในเรื่องเล่าหรือ?

“ชั้นรู้เกี่ยวกับมัน เพราะทั้งหมดไอระ—เทพธิดา-ซามะบอกชั้นเกี่ยวกับมัน” (มาโกโตะ)

มาโกโตะพูดในเสียงแบบเหนื่อยหน่าย

“พลังของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์เลวีอาธานสามารถเปลี่ยนทั้งโลกเป็นทะเลได้โดยทำให้น้ำท่วม…เห็นว่า มันเป็นหนึ่งใน 3 ของพลังต่อสู้ใหญ่ขอสงครามดินแดนสวรรค์ ชั้นจะไม่คิดที่จะทำการสู้ดีๆกับมัน ชั้นจะต้องจัดการกับมันในบางวิธี” (มาโกโตะ)

“นายคิดว่านายทำมันได้เหรอ? มันเป็นมอนสเตอร์ในตำนานที่ได้สู้กับเทพเจ้าเก่าแก่ และเทพเจ้านอก! ลอร์ดปีศาจแม้แต่เทียบมันยังไม่ได้เลย!” (เมล)

“น่าเศร้าที่ต้องพูด นั่นเป็นวัตถุประสงค์หลักของชั้น…ยังไงซะ ชั้นจะพยายามไม่ไปรบกวนเธอด้วยเรื่องนั้น เมล-ซัง” (มาโกโตะ)

“ไม่ ถ้านายไปทำให้เลวีอาธานโกรธ โลกจะพินาศ…แค่นายคิดอะไรบนโลกนี้กัน…?” (เมล)

“มันโอเค ชั้นจะไม่ไปหาเรื่องสู้กับมันอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

“นั่นโอเคถ้างั้น…” (เมล)

หนูตามการสนทนาระหว่างมาโกโตะ-ซังและมังกรขาว-ซามะไม่ได้

แต่ที่หนูเขาใจคือมาโกโตะ-ซังยังไม่ยอมแพ้กับเป้าหมายของเขา

“งั้นตอนนี้ มาฝึกกันเถอะ โมโมะ ไปกันเถอะ” (มาโกดตะ)

“เออ๋ ให้หนูเอาใจพี่อีกหน่อย นี่ หนูจะให้พี่นอนตัก~” (โมโมะ)

“ชั้นเสียเวลาไปนอนต่อไม่ได้อีกแล้ว เพราะทั้งหมดชั้นได้นอนสำหรับอาทิตย์นึงไปแล้ว” (มาโกโตะ)

“อ้าา มาสเตอร์กลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว” (โมโมะ)

“ตอนชั้นไม่อยู่สิ่งต่างๆเป็นไงบ้าง?” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ แค่ดู หนูได้ก้าวหน้าไปอย่างยอดเยี่ยม หนูจะทำให้มาสเตอร์ตกใจ!” (โมโมะ)

มาโกโตะ-ซังและโมโมะ-จังออกไประหว่างที่คุยกันอยู่

“ให้ตายซี่…” (เมล)

มังกรขาว-ซามะนั่งที่ก้าอี้ในวิหารดั่งโล่งใจ

เธอรินชาให้ตัวเองและผ่อนคลาย

หนูสงสัยว่าจะทำอะไรดี และหลังจากซักพัก หนูตัดสินใจจะมุ่งหน้าไปหามาโกโตะ-ซังและโมโมะ-จังที่ฝึกอยู่

หนูได้ยินเสียงของทั้งสองคนข้างนอกนั่น

“เอ๋?”

หนูไม่ทันตั้งตัวจากภาพของทั้งสองหลังจากออกมา

“เวทมนตร์แยกร่าง! และจากนั้น เทเลพอร์ต!” (โมโมะ)

{ร่างเจ็ดร่าง} ของโมโมะ-จังได้เคลื่อนไหวอย่างไม่แน่นอน หรือใช้เทเลพอรต์ขณะที่พวกเธอโจมตีมาโกโตะ-ซัง

หนูตามมันด้วยตาของหนูไม่ได้!

โมโมะ-จัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หนูไปได้เวทมนตร์แบบนั้น?!

แต่ที่น่าประทับใจคืออะไรที่มาหลังจากนั้น

“[คุกน้ำ]” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังใช้เวทมนตร์โดยไม่แสดงลักษณะว่าลนลาน

เวทมนตร์ขังด้วยน้ำถูกใช้งาน และโมโมะ-จังทั้งเจ็ดถูกขัง

“กย้าาห์! ทุกคนถูกจับในเวลาเดียวกัน! แม้ว่าหนูโจมตีเค้าอย่างแน่นอนที่จุดบอด?! ทำไมกันล่ะ?!” (โมโมะ)

“การโจมตีเมื่อกี้นี้ค่อนข้างดีนะ พี่หวั่นไหวนิดนึงเลยนั่น” (มาโกโตะ)

“พี่ไม่ได้ดูเหมือนอย่างนั้นเลยซักนิด!! พี่ทำได้ยังไง?!” (โมโมะ)

“โดยใช้มุมมอง 360° และเร่งจิตแล้วก็ ความเร็วการใช้นั้นเร็ว” (มาโกโตะ)

“มมมมุห์ หนูคิดว่าหนูทำให้มาสเตอร์ตกใจ!” (โมโมะ)

“พี่ตกใจ” (มาโกโตะ)

“พี่ไม่ตกเลยซักนิด! พี่จะไม่สามารถที่จะรักษาสีหน้าที่สงบได้! หนูจะแสดงเทคนิคสุดยอดของหนูให้ดู!” (โมโมะ)

“รับคำท้า โล่งจิตของพี่ไม่พังทลายแม้ว่าจะต่อหน้าพระเจ้า” (มาโกโตะ)

“มาสเตอร์ถูกขยี้หัวใจเพราะเค้าได้รับประสบการณ์บางอย่างที่น่ากลัวในการฝึกที่ทะเล และกลายเป็นคนอยู่แต่ห้อง นี่เลยจะเป็นเรื่องง่ายๆ!” (โมโมะ)

“อย่าพาเรื่องนั้นออกมาสิ!” (มาโกโตะ)

โมโมะ-จังยิงสายฟ้าระหว่างที่คุย

ความเร็วการใช้งานมันเร็วมาก!

“ไร้เดียงสาน่า สาวน้อย” (เดีย)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่-ซังที่ปรากฏอยู่ข้างมาโกโตะ-ซัง ปัดสายฟ้าออก {ด้วยมือของเธอ}

แตกระนั้น เธอปัดมันออกดั่งเธอได้ปัดใบไม้ที่ร่วงลงมา?!

จากนั้นโมโมะ-จังยิงเวทมนตร์หลากหลายใส่พวกเขาทีละอย่าง

มาโกโตะ-ซัง ป้องกันพวกมันทั้งหมดด้วยความง่ายดาย

มาโกโตะ-ซังได้รับมือกับเธอเหมือนดั่งเขาสนุก เมื่อเขาเห็นการเจริญเติบโตของลูกศิษย์ของเขา

(อ-เอ๋? …โมโมะ-จังได้กลายเป็นแข็งแกร่งจริงๆ?) (แอนนา)

มันโดยไม่ต้องพูดเลยว่ามาโกโตะนั้นเก่ง

มังก็ขาว-ซังก็มีเวทมนตร์ที่โดดเด่นและมีพลังกายภาพของมังกรโบราณ

ป-เป็นไปได้มั้ยว่านั่น…หนูเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในปาร์ตี้นี้…?

(นี่ไม่ใช่เวลามากังวลเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซัง!) (แอนนา)

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อ หนูจะกลายเป็นภาระ

หลังจากนั้น หนูฝึกเวทมนตร์ดาบและเวทมนตร์รักษาอย่างสิ้นหวัง

“…มาโกโตะ-ซังนายจะไม่นอนเหรอ?” (แอนนา)

หนูพูดกับมาโกโตะ-ซังที่ฝึกเวทมนตร์น้ำของเขาต่อ แม้ว่ามันดึกดื่นตอนกลางคืนแล้ว

“ชั้นนอนไปแล้วเมื่อวาน ชั้นเลยโอเควันนี้” (มาโกโตะ)

“…ข-เข้าใจแล้ว” (แอนนา)

เขาล้อเล่น ใช่มั้ย?

มันฟังดูเหมือนเขาพูดมันอย่างจริงจัง และสิ่งนั้นน่ากลัว

“ฟูว้าาาาห์~…ราชาของเรา ชั้นจะไปนอน โอเค๊~?” (เดีย)

“ได้ ฝันดีนะ เดีย” (มาโกโตะ)

แม้ว่าสปิริตผู้ยิ่งใหญ่ยังไปนอนเลย?!

โมโมะ-จังไปนอนนานมาแล้ว

แต่แวมไพร์ที่นอนเร็วและตื่นเช้ามันน่าตั้งคำถามในเรื่องนั้นนะ……

มังกรขาว-ซามะมีวิถีชีวิตที่เรียบร้อย ดังนั้นคนที่มีวิถีชีวิตที่ไม่เหมือนมนุษย์ที่สุด คือมาโกโตะ-ซัง”

“การฝึกของนายดีมั้ย อาเบะ—แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)

เมื่อถูกถามโดยมาโกโตะ-ซังหนูครวญและพูดลำบาก

หนูกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่จะตอบยังไงดี และนั่งที่ข้างมาโกโตะ-ซัง

“แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)

เขาเรียกชื่อหนูเหมือนสับสน

หนูพิงไหล่ของมาโกโตะซังเล็กน้อย มาโกโตะซังที่อยู่ข้างหนู

“ชั้นเจอกับทางตัน…” (แอนนา)

หนูวางมือไว้บนไหล่ของมาโกโตะ-ซังและพูดความกังวลของหนู

เขาจะไม่วางมือบนไหล่หนูหรือ? คือที่หนูคิด แต่เขาไม่ทำ

มาโกโตะ-ซังหยุดการฝึกและมองหน้าหนู

“จากที่ชั้นได้ยินมาจากเมล-ซัง ตอนนี้เธอใช้งานดาบแห่งแสงได้แล้ว ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“…ใช่แต่ชั้นใช้มันได้แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น” (แอนนา)

หนูตอบในเสียงที่เบา

เวทมนตร์ดาบคือการโจมตีที่มีผลเพียงอย่างเดียวกับลอร์ดปีศาจเคนในลาเบรินทอส

ในสภาพแวดล้อมที่แสงอาทิตย์มาถึง หนูคงสภาพมันได้แค่ไม่กี่วินาทีและทำการโจมตีได้ 1 ที

ถ้าหนูอยากจะใช้มันอีกครั้งหลังจากนั้น มันจะใช้เวลาซักพักก่อนที่จะใช้งานมันได้อีกครั้ง

พูดจากใจ หนูไม่คิดว่าหนูจะใช้มันในการต่อสู้จริงได้

แต่มันดูเหมือนมาโกโตะ-ซังคิดต่างออกไป

“พอแล้วแหละ” (มาโกโตะ)

เขายิ้มดั่งเขาคิดแผนบางอย่างที่ชั่วร้าย

“พอเหรอ?” (แอนนา)

หนูไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

ไม่มีทางที่เวทมนตร์ดาบที่อยู่ได้ไม่กี่วินาทีจะมีประโยชน์

“เราจะให้จอห์นนี่-ซังทำเต็มที่กับลูกน้องของลอร์ดปีศาจ และสำหรับคนสนิทเซเตคและชูริ…เมล-ซังและชั้นจะทำบางอย่างเกี่ยวกับพวกเค้า ปัญหาคือลอร์ดปีศาจ ชั้นจะต้องยืมพลังการช่วยเหลือจาก พี่สาวน้องสาวของเดีย หือห์ อายุขัยของชั้นจะลดลงอีกแล้ว…” (มาโกโตะ)

“อืม มาโกโตะ-ซัง…?” (แอนนา)

“เธอแค่เตรียมตัวที่จะยิงดาบแห่งแสง แอนนา-ซัง ชั้นจะหยุดการเคลื่อนไหวของลอร์ดปีศาจ เพื่อที่เค้าจะไม่สามารถหลบมันได้” (มาโกโตะ)

“…”

เขาพูดจริงจังที่นี่หรือ?

เมื่อหนูกำลังจะพูด ‘นายล้อเล่น ใช่มั้ย?’ หนูสังเกต

ตาของเขาไม่ได้ล้อเล่นไปทั่วและเข้า {ไม่กังวลเลยซักนิด}

—ดั่งพูดบางอย่างระดับนั้นจะไม่ใช่เรื่องใหญ่

หนูรู้สึกอย่างนั้นเมื่อหนูมองตาของมาโกโตะ-ซัง

แค่คนนี้มันอะไรบนโลกนี้กัน…?

เขาต่างจากทุกคนที่หนูเคยเจอมาก่อน

ในโลกที่ปกครองโดยลอร์ดปีศาจ มันหนูสึกดั่งมีแค่มาโกโตะ-ซังคนเดียวเท่านั้นที่มองโลกที่ต่างออกไป

*ตึก*

หนูรู้สึกถึงหัวใจของหนูเต้น

หนูได้คิดเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซัง เมื่อเวลาที่เขาไม่อยู่ที่นี่

ตั้งแต่เวลาที่เขากลับมา ตาของหนูได้ตามแต่เขาตลอดเวลา

เมื่อมาสเตอร์ของหนู ฮีโร่ไฟ ตาย หนูจะร้องไห้ตลอดตอนที่หนูหลับ

แต่หนูไม่ได้ร้องไห้หลังๆมานี่

เมื่อหนูคิดเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซัง หนูรู้สึกเหมือนตัวหนูสงบลง

ถูกได้ปฏิเสธมันเมื่อถูกแหย่โดยโมโมะ-จัง

แต่มันดูเหมือนมันเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้วที่จะโกหก…

(เมื่อเรากำจัดลอร์ดปีศาจ…ความรู้สึกหนู… แต่…) (แอนนา)

ตอนนี้หนูควรจะมีสมาธิกับหน้าที่ของหนู

เชี่ยวชาญเวทมนตร์ดาบ ดาบแห่งแสง ที่มีแต่หนูคนเดียวเทท่านั้นที่ใช้ได้

และจากนั้น หนูจะเติมเต็มความหวังที่หวงแหนของอาจาร์หนู และคนที่เหมือนแม่ ฮีโร่ไฟ นั่นก็คือกำจัดลอร์ดปีศาจ และนำทวีปนี้กลับมาสู่มือของมนุษย์

นั่นทำไมเมื่อเรื่องนั้นสำเร็จ…หนูจะบอกความรู้สึกของหนูกับมาโกโตะ-ซัง

◇◇

ครี่งปีต่อมา

โมโมะ-จังและหนูฝึกมากที่สุดเท่าที่ทำได้

หนูให้มังกรขาว-ซามะสอนเวทมนตร์หนู; สำหรับเรื่องดาบ หนูนึกถึงการสอนของฮีโร่ไฟ; และระหว่างเรื่องเหล่านั้น หนูจะอธิษฐานกับเทพธิดาแห่งแสง

โมโมะ-จังได้ได้ความแข็งแกร่งมากขึ้นและมากขึ้น

มาโกโตะ-ซังจะไปร่วมกับการฝึกของโมโมะ-จัง และฟังหนูนะ และจะไปที่วิหารทะเลลึกบางครั้งบางคราว

และดังนั้น เวลาได้ผ่านไป…และวันที่ศึกตัดสินกับลอร์ดปีศาจก็มาถึง

TLN: ซื้อพาวเอร์ซัพพลายมา 140 บาท ครับ แต่ปรากฏว่าพาวเวอร์ซัพพลายไม่ได้เสียครับ สงสัยคอมเสียถาวร

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord