เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่262การต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ2 - novel-lucky

262 การต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ 2

◇มุมมอง แอนนา◇

หนูทำได้แค่มองปรกฏการณ์ที่แปลกประหลาดอย่างเหม่อลอย

นั่นอะไร…?

ปราสาทลอร์ดปีศาจไม่ได้ยืนอยู่ที่เหวแต่เป็นที่ราบ

กระนั้น ทำไมเมืองรอบปราสาทจมอยู่ในน้ำ และส่วนล่างของปราสาทลอร์ดปีศาจอยู่ใต้น้ำ…?

“โอ้ ทุกคนดูโอเค!”

เสียงเบาๆถูกสร้างและสาวน้อยปรากฏ

มันเป็นโมโมะ-จัง

เธอได้เชี่ยวชาญเทเลพอร์ตอย่างสมบูรณ์

“ม-มาโกโตะ-คุงทำนี่เหรอ?” (จูเลียตต้า)

“ค่อนข้างเป็นสิ่งที่น่าสนุก นี่ถูกทำโดยผู้ใช้สปิริต-คุง ใช่มั้ย?” (เมล)

โมโมะ-จังสร้างรอยยิ้มที่กว้างกับคำถามของจูเลียตต้า-ซัง และมังกรขาว-ซามะ

“มันน่าทึ่ง ไม่ใช่เหรอ?! มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะทำให้มันดูเหมือนน้ำจากแม่น้ำเอ่อล้นและท่วมปราสาทลอร์ดปีศาจ! ขอบคุณเรื่องนั้น มอนสเตอร์ของเมืองอพยพไป และมากกกว่าครึ่งของกองทัพลอร์ดปีศาจได้ไปแก้ปัญหาแม่น้ำ” (โมโมะ)

“””……”””

เราหมดคำพูดกับที่โมโมะ-จังพูด

พวกเธอพูดว่าพวกเธอสามารถที่จะแบ่งกองทัพลอร์ดปีศาจได้ด้วยแค่พวกเธอสองคน

“‘คนเหล่านั้นที่ใช้น้ำเพื่อช่วยการต่อสู้เป็นคนที่แข็งแกร่งกว่า’…หือห์ ชั้นได้ตั้งคำถามว่ากลยุทธ์ตีเมืองโดยใช้น้ำจะมีผลมั้ย แต่ถ้าเป้าหมายคือแบ่งกองกำลัง งั้นชั้นเข้าใจได้” (จอห์นนี่)

ดูเหมือนมีแค่จอห์นนี่สามารถที่จะวิเคราะห์สถานการณ์อย่างใจเย็น

เขาเป็นคนเดียวที่ใจเย็น

ผู้เชี่ยวชาญเวทมนตร์และผู้เชี่ยวชาญดาบ

มากกว่านั้น แม้แต่การต่อสู้ตีเมือง…จอห์นนี่-ซังก็เป็นคนที่ลึกลับด้วย

“ด้วยนี่…” (โวล์ค)

หนูบอกได้ว่าเสียงของโวล์ค-ซังมีความตื่นเต้นอยู่ข้างใน

หนูก็รู้สึกเหมือนกัน

ครั้งนี้แน่ๆ…

“เดี๋ยว! ในเวลานั้นทีเราเข้าใกล้ปราสาทลอร์ดปีศาจ เราถูกโจมตีโดยลอร์ดปีศาจเคน… เราต้องไม่ลดการป้องกันลง” (จูเลียตต้า)

หนูกลับมามีสติหลังจากที่จูเลียตต้า-ซังพูดอย่างนั้น

ใช่ เราถูกกวาดล้างโดยนั่นมาก่อน

ลอร์ดปีศาจชุดเกราะสีดำเอาแน่เอานอนไม่ได้

ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะปรากฏมาในสถานการณ์แบบนี้

“ถ้านั่นเป็นสิ่งที่เธอกังวล งั้นมันไม่จำเป็น”

เสียงดังก้อง และทุกคนหันไปที่นั่น

“เอสเธอร์-ซามะ?”

ออราเคิลแห่งโชคชะตามากับเราจากลาเบรินทอส

มังกรขาว-ซามะคัดค้านโดยพูดว่า ‘มันอันตราย!’ แต่เอสเธอร์-ซามะแค่พูดว่า ‘ไม่มีปัญหา’ และมาด้วย

เธอพูดออกมาตรงๆ ‘ลอร์ดปีศาจเคนจะไม่มา’

เห็นว่าเธอบอกได้ด้วยตาทิพย์

“ไม่ใช่แค่นั้น ลอร์ดปีศาจเซเตคก็ไม่อู่ด้วย แน่นอนว่า มีลูกน้องลอร์ดปีศาจที่ทรงพลังคนอื่น แต่การที่พวกเค้าสองคนไม่อยู่มันใหญ่นะ ใช่มั้ย?” (เอสเธอร์)

“””โออออ้!”””

เราส่งเสียงเชียร์กับคำพูดเหล่านั้น

ว-ว้าว!

นี่มันจะโอเคจริงๆ ที่สิ่งต่างๆมันราบรื่นขนาดนี้?

“อืม…มันโอเคจริงๆที่จะบอกอย่างนั้นอย่างแน่นอนเหรอ?” (เมล)

“น-นั่นอะไร? เธอสงสัยชั้นเหรอ มังกรขาว-จัง?!” (เอสเธอร์)

“ม-ไม่! ไม่ใช่อย่างนั้น…พื้นฐานของตาทิพย์คือมันไม่มี 100% ใช่มั้ย? ตัวไอรา-ซามะเองพูดเรื่องนี้มาก่อน…” (เมล)

หนูได้ยินการกระซิบคุยกันของเอสเธอร์-ซามะและมังกกรขาว-ซามะ

เอสเธอร์์-ซามะก็เป็นบุคคลที่ลึกลับด้วย

ครั้งแรกที่เราเจอเธอในเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด

และตอนนี้เธอมาที่ลาเบรินทอส

นี่ควรจะเป็นครั้งที่สองที่เจอเรา… มันควรจะเป็นอย่างนั้น กระนั้น เธอใกล้ชิดกับมาโกโตะ-ซังมากๆ

“ยังไงซะ แค่เชื่อใจชั้น ข้อมูลนี้แน่นอน…หรือเหมือนกับ คนนั้นได้ให้สัญญาแล้วมากกว่า…” (เอสเธอร์)

“ขอโทษ ตอนสุดท้ายท่านว่าอะไรนะ?” (เมล)

หนูไม่ได้ยินตอนที่พูดด้วยเสียงพืมพำเบาๆจากเอสเธอร์-ซามะ

“ไม่มีอะไร! ที่สำคัญกว่าน้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ อยู่ไหน?” (เอสเธอร์)

จริง หนูไม่เห็นมาโกโตะ-ซังเลย

“ผมอยู่ที่นี่”

“อะ?!” (แอนนา)

หนูเกือบหล่นไปที่ก้นจากเรื่องนั้น

บางคนจู่ๆก็ปรากฏมาข้างหนูจากข้างในหมอก

ไม่ {หมอกเปลี่ยนเป็นคน}

“มาโกโตะ-ซัง! อย่าทำให้ชั้นกลัวแบบนั้นสิ!” (แอนนา)

“อ้า ขอโทษ แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)

นั่นทำให้หนูกลัวจริงๆ

มาโกโตะ-ซังหัวเราะโดยไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความรู้สึกผิด

เขาดูโอเค

แม้ว่ามันเป็นแค่ไม่กี่วัน หนูรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นหน้าเขา

“นั่นค่อนข้างเป็นเวทย์ที่แปลกนะที่ใช้นั่น ผู้ใช้สปิริต-คุง นายทำมันยังไง?” (เมล)

“ชั้นใช้เวทย์น้ำเพื่อเปลี่ยนตัวเป็นหมอกและเคลื่อนไหวแบบนั้น มันไม่ได้อยู่ในระดับของเทเลพอร์ตของโมโมะ แต่มันค่อนข้างมีประโยชน์” (มาโกโตะ)

“นาย วิธีเคลื่อนไหวแบบนั้น นั่นคือที่แวมไพร์เก่ง… ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้เวทมนตร์แบบนั้น ใช่มั้ย?” (เอสเธอร์)

มังกรขาว-ซามะดูสนใจอย่างลึกซึ้ง และเอสเธอร์-ซามะดูงงงัน

“ผมไม่มีอะไรจะทำเมื่อเรารอ ผมเลยให้โมโมะสอนผม ไม่ว่ายังไง หลายคนนะที่มา ขอบคุณนายสำหรับความร่วมมือของนาย จอห์นนี้-ซัง” (มาโกโตะ)

“อย่าถือมัน ทุกคนที่นี่มีเจตนาที่จะสู้กับลอร์ดปีศาจ… เราจะพุ่งเข้าตีที่คำพูดของนาย มาโกโตะ-โดโนะ… เรามอบความไว้วางใจชีวิตของพวกเราให้กับนาย” (จอห์นนี่)

บรรยากาศรอบๆเปลี่ยนกับคำพูดขอจอห์นนี่-ซัง

เราพยักหน้าอย่างเด็ดขาด

ในที่สุดมันก็เป็นการสู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ

ความตึงเครียดอยู่ทั่วพื้นที่นี้

“ได้เลย มีหลายอย่างที่ต้องทำก่อนหน้านั้น… จูเลียตต้า-ซัง มีของที่ชั้นขอเธอมั้ย?” (มาโกโตะ)

“อืม มาโกโตะ-คุง นี่ดีพอมั้ย?” (จูเลียตต้า)

จูเลียตต้า-ซังส่งอะไรบางอย่างที่ทำจากไม้ ให้มาโกโตะ-ซัง

นั่น…หน้ากากไม้?

“โอ้ มันเท่ ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

“แต่ชั้นคิดว่าชั้นทำบางอย่างได้ดีกว่าถ้าชั้นมีเวลามากกว่านี้นิดหน่อยนะ…” (จูเลียตต้า)

“นี่ก็พอแล้วแหละ ตราบใดที่มันซ่อนหน้าชั้น” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังใส่หน้ากากที่ถูกแกะมาในรูปร่างของสัตว์

“มันเป็นยังไง โมโมะ เดีย?” (มาโกโตะ)

“ค่ะ ดูเท่ มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

“อาา…นายดูน่ารัก ราชาของเรา” (เดีย)

ทั้งสองคนตอบกลับมาในต่ำกว่าวินาที

(เออ๋…) (แอนนา)

จากใจหนูคิดว่ามันแปลก

เขาดูเท่กว่าถ้าไม่มีหน้ากาก…

ตาของโมโม-จังและเดีย-จังขุ่นมัวหรือ?

“อุว้า นั่นเฉิ่ม นั่นอะไร ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (เอสเธอร์)

เสียงที่ไม่ยั้งมือจากเอสเธอร์-ซามะ

ไม่ใช่ว่านั่นพูดมากไปหรือ…?

“ฟังนี่นะ ไอรา-ซามะ เราจะไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจไบฟรอน รู้มั้ย? งั้น ไม่ใช่มันจะแย่ถ้าเค้าเห็นหน้าผมเหรอ? นี่มันเป็นผมเห็นอกเห็นใจท่านนะ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นเอสเธอร์!…อา นั่นจริง ถ้ามันเป็นเหตุผลนั้น มันช่วยไม่ได้” (เอสเธอร์)

“แล้วก็ ไม่ใช่หน้ากากสุนัขจิ้งจอกนี้เท่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นบอกนายแล้ว่ามันเฉิ่ม แล้วก็ พิธีที่ใช้หน้ากากหมาจิ้งจอกสำหรับให้เก็บเกี่ยวดี นั่นอยู่ภายใต้อำนาจของเฟรย่า-โอเน่ซามะ” (เอสเธอร์)

“อ้าา อิจฉา หือห์” (มาโกโตะ)

“ผิด!” (เอสเธอร์)

“อย่าเตะผม! ผมเห็นกางเกงใน!” (มาโกโตะ)

“ถ้านายจะดู คายเงินออกมา!” (เอสเธอร์)

“ไม่มีเหตุผลมาก!” (มาโกโตะ)

เอสเธอร์-ซามะและมาโกโตะ-ซังจีบกันอีกแล้ว

ทำไมพวกเขาพูดเกี่ยวกับอะไรบางอย่าง ที่มีแค่สองคนเท่านั้นที่เข้าใจ

นั่นไม่แฟร์เลย

“งี้ นายใส่หน้ากากนั่นหมมายถึง…เวลาคือตอนนี้เหรอ?” (จอห์นนี่)

แม้แต่จอห์นนี่-ซังก็หวั่นไหวนิดหน่อยกับเรื่องนี้ เมื่อเขาเข้าร่วมการสนทนา

“ไม่ ไม่ใช่ออย่างนั้น ชั้นได้คิดเกี่ยวกับการลดจำนวนของกองทัพลอร์ดปีศาจ มากกว่านี้อีกนิด… มันจะมา” (มาโกโตะ)

“ผู้ใช้สปิริต-คุง…นายควรเรียนรู้ที่จะมอบคำอธิบายที่มีรายละเอียดมากกว่านี้นะ…หืม?” (เมล)

มังกรขาว-ซามะดูเหมือนจะสังเกตบางอย่างระหว่างที่เธอพูดอยู่ และมองขึ้นไป

หลายคนถูกดึงดูดไปด้วยเรื่องนี้ และมองขึ้นไป

และจากนั้น สิ่งที่สะท้อนเข้ามาในตาหนูก็คือ…

—-{ก้อนน้ำแข็งที่ขนาดใหญ่เท่าภูเขา ที่มันแทงทะลุเมฆโผล่ขึ้นมา}

“น-น-น-นั่นอะไร มาโกโตะ-ซัง?!”

“[ดาวหางตก] เวทมนตร์ของราชาของเรา ฮีโร่” (เดีย)

คนที่ตอบคำถามหนูระหว่างที่หนูลนคือเดีย-ซัง

ว-เวทมนตร์?!

ภาพที่เหมือนโลกกำลังจะแตกเป็นเวทมนตร์ของมาโกโตะ-ซัง?!

มันเหมือนท้องฟ้าได้ตกลงมา…

“ช่างเป็นขนาดที่อุกอาจ…… ชั้นไม่เคยได้้เห็นเวทย์แบบนี้มาก่อน…” (เมล)

“ยังไงซะ นั่นไม่น่าตกใจ มังกรขาว-จัง ดาวหางตกเป็นเวทมนตร์สังหารหมู่ขนาดใหญ่ ที่ใช้ทำลายเมือง เป็นหนึ่งในเวทมนตร์ที่เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ห้าม มันเป็นเวทมนตร์ที่ขาดมนุษยธรรมที่เปลี่ยนทั้งที่เป็นตินแดนว่างเปล่า… ทากัตซูกิ มาโกดตะ เราจะโอเค ใช่มั้ย?” (เอสเธอร์)

เราตกใจกับคำพูดของเอสเธอร์-ซามะ

มันจริงที่ว่ามันมีระยะ ระหว่างเรากับปราสาทลอร์ดปีศาจ แต่ด้วยขนาดนั้น หนูรู้สึกว่าคลื่นกะแทกของการทำลายล้าง จะมาตลอดทางถึงที่นี่

“ยังไงซะ แค่ดู มันเล็กกว่าลูกที่กำลังจะตกไปที่ประเทศแห่งไฟมาก ถ้ามันเป็นขนาดนี้ ผมควบคุมมันได้” (มาโกโตะ)

พูดเรื่องนี้ด้วยน้ำเสียงที่เมินเฉย มาโกโตะ-ซังดันมือขวาออกไปข้างหน้า

“เปลี่ยนร่าง” (มาโกโตะ)

ทันทีที่มาโกโตะ-ซังพึมพำคำนี้

*{ปัง}*

อากาศเปลี่ยนเป็นหนัก

(ม-ไม่ได้…หายใจไม่ได้!) (แอนนา)

มานาที่มีแรงกดดันพลังมากเกินไป จนมันรู้สึเหมือนลมหายใจของหนูจะหยุด รวมกันในแขนขวาของมาโกโตะ-ซัง

เมื่อหนูมองไปรอบๆ หนูเห็นนักสู้ของลาเบรินทอสหลายคนหล่นไปที่ก้น

“[{แขนสปิริต}]” (มาโกโตะ)

เสียงของมาโกโตะ-ซังสะท้อน และแขนขวาทั้งแขนส่องแสงสีฟ้าและเหมือนโปร่งใส

“นายเปลี่ยนตัวนายเองเป็นสปิริตเหรอ…?” (เมล)

“นั่นก็เป็นเทคนิคที่ถูกห้ามด้วย…ชั้นจะทำเป็นตาบอด” (เอสเธอร์)

หนูได้ยินเสียงของมังกรขาว-ซามะและเอสเธอร์-ซามะได้อย่างไรก็ไม่รู้

มานาช้าอยู่ในอากาศเหมือนน้ำโคลน

หนูรู้สึกเวียนหัว…

หนูสามมารถที่จะรักษาสติได้อย่างไรก็ไม่รู้ และไม่มึนมานา ขณะที่หนูมองสิ่งที่อยู่ต่อหน้าต่อตาของหนู

ตอนนี้มีก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์ ที่ถูกเรียกว่าดาวหาง กำลังจะกระแทก

ปราสาทลอร์ดปีศาจถูกบดขยี้เหมือนไข่

ไม่นานหลังจากนั้น ตัวดาวหางเองก็แตกออก

“คลื่นกระแทกมาแล้ว! ทนคนตั้งตัว!” (จอห์นนี่)

ทุกคนทำให้ตัวพวกเขาเล็กลงจากการตะโกนของจอห์นนี่-ซัง

หนูก็ทำตาม

“มันโอเค จอห์นนี่-ซัง จะไม่มีคลื่นกระแทกมา” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ-ซัังหัวเราะเบาๆ และยกแขนส่องแสงสีฟ้าขึ้น

“เวทย์น้ำ: [ลำธารไหล]” (มาโกโตะ)

ทันีต่อมา การระเบิดของดาวหางแพร่ไปสู่ท้องฟ้า

“”””เอ๋?””””

ทุกคนตกตะลึงกับเรื่องนี้ยกเว้นเอสเธอร์-ซามะ

แม้แต่มังกรขาว-ซามะและจอห์นนี่-ซังก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ระเบิดขนาดยักษ์ปกคลุมทั้งทองฟ้า

ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงที่สว่างไสวและเสียงระเบิดที่ทำให้แก้วหูแตกได้ คำรามออกมา

ภาพที่หนูเห็นเปลี่ยนเป็นขาวโพลน และไม่นาน มันก็มั่นคง

หนูสังเกตว่านั่นเป็นเพราะตาหนูปิดอยู่

หนูสูดหายใจลึกๆ และเปิดตาอย่างปรระหม่า

(อา…) (แอนนา)

หนูได้มองภาพนั้น ดั่งหนูอยู่ในความฝัน

ปราสาทลอร์ดปีศาจได้ถูกขยี้

และลมที่สดชื่นที่ไม่สมกับสถานที่พัดมา

ท้องฟ้า{ชัดเจน}

“ใช้คลื่นกระแทกของแรงระเบิดของดาวหาง เพื่อเป่าเมฆดำสนิทไป ไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่แย่นะ” (เอสเธอร์๋)

ตรงกันข้ามกับเราที่ตกใจจนใบ้กิน เอสเธอร์-ซามะกอดอกคุยกับมาโกโตะ-ซัง

“มันไปได้ดี พูดถึงแล้วการทายของอนาคตคืออะไร ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

หนูบอกสีหน้าของมาโกโตะ-ซังไม่ได้เพราะหน้ากาก แต่มันดูเหมือนเขาสนุกมาก

“อย่าพูดเกี่ยวกับมันเหมือนมันเป็นการทายดินฟ้าอากาศ ทากัตซูกิ มาโกโตะ หืมม….. ดูเหมือนเมฆสีดำสนิทได้หายไปในรัศมีร้อยกิโลเมตร มันจะเป็นมากกว่าครึ่งวันก่อนพวกมันจะกลับเป็นปรกติ แม้แต่ชั้นก็สงสารลอร์ดปีศาจที่นี่เมืองของเค้าจม ปราสาทถูกทำลายโดยดาวหาง และอยู่ใต้แสงของพระอาทิตย์ ที่อันเดดเกลียดที่สุด และพวกเขาจะถูกโจมตีโดยฮีโร่” (เอสเธอร์)

การคุยกันของมาโกโตะ-ซังและเอสเธอร์-ซามะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

“งั้น การเตรียมการก็เสร็จแล้ว ไปกำจัดลอร์ดปีศาจกันเถอะ แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค…” (แอนนา)

หนูทำได้แค่พยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน

…ไม่ใช่นายคนเดียวก็โอเคหรือ มาโกโตะ-ซัง?

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5