เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่267มอบความไว้วางใจให้แก่ฮีโร่แห่งแสง

267 มอบความไว้วางใจให้แก่ฮีโร่แห่งแสง

[{คุณจะทำจังหวะเดียวกันกับเทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ?}]

ใช่

ไม่

มันคือตัวเลือกที่สกิลผู้เล่นอาร์พีจีมอบให้ผม

(นี่มัน…โอเคที่จะทำจริงๆมั้ย…?) (มาโกโตะ)

ในอดีต ผมใช้เวทมนตร์ไฟไม่ได้ ดังนั้นเมื่อผมทำจังหวะเดียวกันกับลูซี่ ผมจบที่ทั้งตัวของผมไหม้ ซึ่งเป็นความทรงจำที่ขมขื่นของผม

ผมเกือบจะไม่รอดจากเรื่องนั้น แต่มันค่อนข้างเป็นการเดินบนเส้นด้าย

ครั้งนี้ ผมมีเวทมนตร์โชคชะตา: ประถม แต่เราพูดเกี่ยวกับเทพธิดาที่นี่

ผมแม้แต่เริ่มจินตนาการยังไม่ได้เลยว่าบทลงโทษของมันคืออะไร

แต่…

ผมฟังเสียงของเวทมนตร์น้ำแข็งที่ถูกทำลาย และมอนสเตอร์ล้อมเรา

ไม่มีเวลาเหลือกับบาเรียมากแล้ว

“พร้อมไว้!” (จอห์นนี้)

“”””《ครับ/ค่ะ!》””””

นักรบของลาเบรินทอสตอบเสียงของจอห์นนี่-ซัง

โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังก็พร้อมสู้ด้วย

เมล-ซังและเหล่ามังกรโบราณก็ไม่แสดงสัญญานว่าจะวิ่งหนี

(ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ…?) (มาโกโตะ)

ทันทีที่ผมกำลังจะจับมือของไอรา-ซามะ คำพูดลอยเข้ามาอีกครั้ง…

[โล่งจิต 100% ไหม?]

ใช่

ไม่

โล่งจิตของผมตอนนี้…อยู่ที่ 99%

มันมอบคำแนะนำให้ผมค่อนข้างเยอะ

แต่โนอาห์-ซามะเตือนผมว่าใช้โล่งจิตที่ 100% มากเกินไปมันไม่ดีนะ

มาทำมันที่นี่เถอะ

ผมเชื่อในผู้เล่นอาร์พีจี

ผมสูดหายใจลึกๆ

ภาพตรงหน้าของผมเปลี่ยนเป็นสีเทา

เสียงที่เข้ามาในหูผมหายไป

อารมณ์ทั้งหมด เหมือนความกลัว ความกระสับกระส่ายและคลื่นทั้งหมดหายไป

โล่งจิต: 100%

ในครั้งนี้ ผมจับแขนของไอรา-ซามะและทำจังหวะเดียวกัน

◇มุมมอง ฮีโร่แห่งแสงแอนนา◇

มาโกโตะ-ซังจับแขนของเอสเธอร์-ซังกระทันหัน

“มาโกโตะ-ซัง มีอะ—” (แอนนา)

หนูพูดที่หนูพูดอยู่จบไม่ได้

การสั่นวิ่งลงมาที่หลังของหนู และหนูสร้างระยะจากมาโกโตะ-ซัง

“ม-มาสเตอร์…” (โมโมะ)

โมโมะ-จังที่ใกล้เหมือนหนูขาของเธอเริ่มอ่อนแอ

แม้ว่าแบบนั้น เธอพยายามจะไปที่ที่มาโกโตะ-ซังอยู่ ดั่งเธอคลานไปที่นั่น

“น-นั่นอันตราย!” (แอนนา)

คำพูดเหล่านั้นออกมาจากหนูอย่างเป็นธรรมชาติ

หนูไม่รู้ว่าทำไมหนูคิดแบบนั้น

หนูรู้สึกโดยสัญชาติญาน ว่าเราต้องไม่เข้าหามาโกโตะ-ซัง

“ท-ทากัตซูกิ มาโกโตะ?! นายทำอะไรน่ะ?!” (เอสเธอร์)

ออราเคิลแห่งโชคชะตาที่ถูกจับแขนตะโกนอย่างลนลาน

มาโกโตะ-ซังไม่พูดอะไร

“XXXXX…” (มาโกโตะ)

ไม่ เขาพูดในเสียงที่เบา

เขาพึมพำในเสียงที่เบาแบบที่ว่ามันจะหายไปในฝูงชน

เมื่อเวลาที่หนูพยายามจะฟังว่าเขาพูดอะไร…

(เอ๋?) (แอนนา)

ในทันทีนั้น ตัวของมาโกโตะถูกปกคลุมในแสงสีรุ้ง

มันไม่แม้แต้จะทันพริบตา ก่อนที่แสงนั้นจะหายไป

แค่อะไรบนโลกนี้กัน…ก่อนที่หนูจะพบคำตอบ สถานการณ์ต่อไปเกิดขึ้น

*ก่ะชั่น!*

บางอย่างแตกที่ด้านบน

เมื่อหนูมองดู หนูเห็นลอร์ดปีศาจไบฟรอนตัดเวทมนตร์บาเรียของมาโกโตะ-ซังด้วยเคียวที่ใหญ่ของเขา

มอนสเตอร์และลอร์ดปีศาจเข้ามาจากช่องเปิดนั้น

“นั่นมันค่อนข้างแข็งแรง แต่มันไม่พอที่จะหยุดเรา งั้นตอนนี้ ต่อไปคือ…หืม?” (ไบฟรอน)

ลอร์ดปีศาจแสดงสีหน้าที่สบายๆอย่างสมบูรณ์ แต่เมื่อเขาเห็นสภาพของมาโกโตะ-ซัง หน้าของเขาเปลี่ยน

“มานาที่แปลก…ไม่มีอีเทอร์…? มันมันเป็นพลังที่ชั้นไม่รู้สึกมาก่อน…” (ไบฟรอน)

ลอร์ดปีศาจมองดูมาโกโตะ-ซังอย่างสงสัย

“ลูกน้องของชั้น เล็งไปที่หนุ่มหน้ากากนั่น” (ไบฟรอน)

มอนสเตอร์เป็นร้อยโจมตีมาโกโตะ-ซังในทีเดียว กับคำสั่งของลอร์ดปีศาจ

มาโกโตะ-ซังยืนเหม่อลอย พร้อมกับเขายังจับแขนของเอสเธอร์-ซัง

จอห์นนี่-ซัง โวล์ค-ซัง และหนูที่เห็นสิ่งนี้ {ขยับไม่ได้}

‘มาโกโตะ-ซัง!’ …หนูพยายามจะตะโกนคำนี้ แ่เมื่อหนูสังเกต…

ห-หนูพูดไม่ได้?!

ไม่เพียงแค่นั้น

หนูขยับตัวไม่ได้

(เกิดอะไรขึ้น?!) (แอนนา)

หนูลน และพยายามที่จะขยับนิ้ว แต่มันไม่ขยับ ดั่งเราถูกกำหนดให้อยู่ที่นั่น

…ไม่ มันขยับช้าๆ

การเคลื่อนไหวของหนูช้า ดังหนูถูกฝังอยู่ในทราย

“ตาย! ฮีโร่!”

“กย้ากย้ากย้ากย้า!”

มอนสเตอร์ที่เร็วจำนวนหนึ่งโจมตีมาโกโตะ-ซัง

ทันทีที่เมื่อกรงเล็บที่คมและเขี้ยวกำลังจะไปถึงเขา…การเคลื่อนไหวของมอนสเตอร์ หยุดในกลางอากาศอย่างสมบูรณ์

…และจากนั้น มอนสเตอร์ที่พุ่งเข้าใส่ หยุดอยู่กับที่ทีละตัว ทีละตัว

ดั่งมันถูกหยุดไว้กลางอากาศ

เหมือนกันกับหนู

ไม่ มันเหมือนกันกับ {เรา}

จอห์นนี่-ซัง โวล์ค-ซัง และคนอื่นทุกคน; ไม่มีแม้แต่คนเดียวเปิดปากของเขา

ไม่มีวัญญานซักหนึ่งดวงสร้างความวุ่นวายในสถานการณ์ที่ผิดปรกตินี้

เมื่อเวลาที่หนูสังเกต ที่ที่เสียงดังเพิ่งจะไม่นาน ตอนนี้เงียบเหมือนความตาย ดั่งมันเป็นเรื่องโกหก

“ท-ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นายต้องไม่ทำนะ ปล่อย มากกว่านี้มัน…” (เอสเธอร์)

มีแค่เอสเตอร์-ซังที่อยู่ใกล้กับมาโกโตะ-ซังที่พูดได้

“นี่มันน่าตกใจ…นายไม่ใช่ผู้ใช้สปิริตเหรอ?” (ไบฟรอน)

ลอร์ดปีศาจไบฟรอนพูดออกมา

ลอร์ดปีศาจและมอนสเตอร์ที่รายล้อมอยู่ระวังมาโกโตะ-ซัง และไม่เข้าใกล้

“บาเรียเวทมนตร์กาลเวลา… ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหล่ การไหลของเวลายิ่งช้าลง มันเป็นเวทมนตร์โบราณหายาก แม้แต่ชั้นก็เห็นนี่เป็นครั้งแรก” (ไบฟรอน)

ลอร์ดปีศาจยกเคียวใหญ่ของเขาอย่างช้าๆ

“แต่มีจุดอ่อนกับเวทมนตร์นี้” (ไบฟรอน)

ในทันทีต่อไป คลื่นใบมีดของลอร์ดปีศาจ {แทงทะลุ} หน้าอกของมาโกโตะ-ซัง

เทเลพอร์ต!

ใช่ ลอร์ดปีศาจมองข้ามระยะทางด้วยคลื่่นใบมีดได้!

(มาโกโตะ-ซัง!!) (แอนนา)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ?!” (เอสเธอร์)

เสียงกรีดร้องที่หนูปล่อยออกมาไม่ได้ และเสียงกรีดร้องของออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซัง ซ้อนทับกัน

“กุห์…!” (มาโกโตะ)

เลือดสีแดงสด ออกมาจากปากมาโกโตะ-ซัง และหน้าอก

(มาโกโตะ-ซัง…! ไม่มีทางน่า!) (แอนนา)

ขยับซี่!

ทำไมร่างกายของหนูไม่ขยับ?!

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป มาโกโตะ-ซังจะ…!

“นี่มันจบง่ายมาก อาวุธของชั้นมีคำสาปความตายอยู่บนมัน ถ้าใบมีดนั้นโดนหัวใจ นายจะตายโดยไม่ต้องสงสัย นี่คือช่วงเวลาสุดท้ายของนาย ดังนั้นมาดูหน้าจริงของนายกันเถอะอย่างน้อย” (ไบฟรอน)

ในเวลาเดียวกันที่ไบฟรอนพูดอย่างนี้ หน้ากากของมาโกโตะ-ซังแยกเป็นสอง และหล่นลงไป

ดูเหมือนการฟันก่อนหน้านี้ตัดหน้ากากของเขาด้วย

สีหน้าที่ไร้สีหน้าของมาโกโตะ-ซัง แสดงออกมา

“มนุษย์ธรรมดา แต่ชั้นคิดว่ามันจะเป็นความลับที่น่าสนใจภายใต้หน้ากากนั้นนะ งั้นมาตัดหัวนั่น—” (ไบฟรอน)

“{ในที่สุด} ชั้นก็สามารถที่จะทำจังหวะเดียวกันได้” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังพูด

(เอ๋?) (แอนนา)

มันเป็นน้ำเสียงปรกติของเขา

{แม้ว่าหัวใจของเขาถูกแทงทะลุ}

มาโกโตะ-ซังโอเค!

แม้อย่างนั้น…ทำไมหัวใจหนูถูกกระตุ้น?

แม้ว่ามันเป็นเสียงของมาโกโตะ-ซังที่ทำให้หัวใจหนูผ่อนคลายก่อนหน้านี้…

“พอมาคิดว่านายยังพูดได้ นายหนังเหนียวนะสำหรับมนุษย์คนหนึ่ง” (ไบฟรอน)

“หืม? นายพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้?” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังชี้ไปที่รูที่เปิดอยู่ที่หน้าอกของเขา

มีแผลไหญ่ที่แม้แต่มองยังเจ็บปวด

“ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนที่จะหนีความตายได้ เมื่อถูกทำให้บาดเจ็บโดยเคียวแห่งความตายขอชั้น” (ไบฟรอน)

แม้ว่าเมื่อได้ยินเสียงของลอร์ดปีศาจ มาโกโตะ-ซังใจเย็น

“มันโอเค เพราะทั้งหมดชั้น {หยุดเวลา} ของแผลนี้ ชั้นจะไม่ตาย” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังเช็ดเลือดจากปากเขาและพูดอย่างไม่แยแส

ดั่งมันเป็นปัญหาคนอื่น

“…อย่าโง่น่า ไม่ว่านายจะทำให้เวลาช้าลงขนาดไหน นายจะไม่ถูกช่วยจากแผลนั้น” (ไบฟรอน)

ลอร์ดปีศาจหัวเราะกับคำพูดของเขา

แต่สีหน้าสบายๆก่อนหน้าของเขาหายไปแล้วตอนนี้

มากที่สุดของทั้งหมด ท่าทีของมาโกโตะ-ซัง…

แม้ว่าความตายได้ถูกพิพากษาแล้วเขามองไปรอบๆอย่างเมินเฉย

(!) (แอนนา)

ตาของเราสบกันชั่วครู่หนึ่ง

กระนั้น สาตาของเขาผ่านไป ดั่งหนูไม่มีแม้แต่ตัวตน

ความมลึกของสายตามาโกโตะ-ซัง…

พวกมันส่องสว่างเป็นสีรุ้งชั่วพริบตา และการขนลุกวิ่งผ่านทั้งตัวหนู

“นายได้ย้อนตอนเช้าและตอนกลางคืนของทวีปนี้ หือห์… ค่อนข้างเป็นเวทมนตร์ที่ดีนะ ลอร์ดปีศาจไบฟรอน” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบสุข

นี่มันแปลก

เราควรอยู่ในอันตรายแน่นอนที่นี่

กระนั้น หนูไม่รู้สึกนั่นซักนิดจากน้ำเสียงของมาโกโตะ-ซัง

ตอนนี้ มาโกโตะ-ซัง {น่ากลัวกว่า} ลอร์ดปีศาจ

“…มันเป็นปาฏิหาริย์ที่บุคคลนั้นให้ชั้นยืม มันไม่ใช่บางอย่างที่ชั้นใช้ได้ตลดไป… ทำไมนายพูดได้? ทำไมนายไม่ตาย? นายเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ?” (ไบฟรอน)

ลอร์ดปีศาจมีตาที่ดั่งมองสิ่งที่น่ากลัว

มันจริงที่ว่ามาโกโตะ-ซังพูดสบายๆมาก แม้ว่ามีแผลฉกรรจ์ที่หัวใจเขามันผิดปรกติ

“ชั้นหยุดเวลาของมัน ไม่ใช่ชั้นบอกนายเรื่องนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

“…”

ลอร์ดปีศาจเปิดตาของเขากว้าง กับอะไรที่มาโกโตะ-ซังพูด

“เป็นไปไม่ได้… นายหยุดเวลาจริงๆเหรอ? ไม่มีทางที่นายจะหยุดเวลาได้อย่างสิ้นเชิง…” (ไบฟรอน)

“งั้นตอนนี้…” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังยกแขนขวาของเขาาขึ้นอย่างช้าๆ

และจากนั้น…พูดคำนี้…

“{สปิริตแห่งเวลา-ซัง}” (มาโกโตะ)

“อ้าาาาา! อย่า! นั่นมันขัดกับมาตราาที่ 121 ของระเบียบดินแดนสวรรค์—” (เอสเธอร์)

คนที่ส่งเสียงร้องคือเอสเธอร์-ซัง

มาโกโตะ-ซังยิ้มเบาๆ

“แต่ท่านเห็นอนาคตเดีวับผม ใช่มั้ย? งั้น ท่านก็สะบัดมือผมไม่ได้” (มาโกโตะ)

“นั่นจริง…! นั่นจริงแต่…! นั่นจริงแต่…!” (เอสเธอร์)

“ไอ้เวร นายทำอะไร…” (ไบฟรอน)

ลอร์ดปีศาจกระสับกระส่ายจากการสนทนาของมาโกโตะ-ซังและเอสเธอร์-ซัง

หนูก็ด้วย

หนูตามการสนทนาของทั้งสองคนนี้ไม่ได้เลยซักนิด

“สปิริตแห่งเวลา-ซัง ได้โปรดทำการบิดเบี้ยวให้ถูกต้อง” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังชี้ไปทางทิศตะวันตกอย่างช้าๆ

เขาทำอะไร…

“อะ?!” (ไบฟรอน)

ลอร์ดปีศาจสงเสียงของเขาในความตกใจ

{พระอาทิตย์แสดงตัวออกมา}

ท้องฟ้ายามค่ำคืนสว่างขึ้นอย่างช้าๆ

แสงของพระอาทิตย์…

หนูอาบแสงขของพระอาทิตย์ และหนูรู้สึกถึงพลังเอ่อขึ้นมาในหนู

“มา…โกโตะ-ซัง!” (แอนนา)

ในที่สุดหนูก็พูดได้

มาโกโตะ-ซังหันมากับการเรียกของหนู

“อย่างที่คาดกับฮีโร่แห่งแสง ดูเหมือนเธอขยับได้แม้แต่ในบาเรียเวทมนตร์กาลเวลา” (มาโกโตะ)

“ท-ที่สำคัญกว่านั้น เราต้องรักษาแผลนั่น…” (แอนนา)

มีแผลใหญ่ที่หน้าอกของมาโกโตะ-ซัง

แต่หนูถูกเมิน

แม้แต่เวลานั้น พระอาทิตย์ขึ้นมาในความเร็วที่ไม่นาเชื่อ

“”《กย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!》””

เสียงกรีดร้องดังก้องที่นี่ที่นั่น

ลูกน้องอันเดดของลอร์ดปีศาจ

แสงอาทิตย์เป็นพิษถึงตายกับพวกมัน

อันเดดอยู่ภายใต้แสงแดดไม่ได้

“หยุดมันนะ!!” (ไบฟรอน)

ลอร์ดปีศจปรากฏตรงหน้ามาโกโตะ-ซังและตัดแขนขวาที่มาโกโตะ-ซังยก

“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)

หนูกรีดร้องจนเป็นครั้งที่ไม่มีใครรู้ว่ากี่ครั้งเข้าไปแล้ว แต่ตัวมาโกโตะ-ซังเองไมได้เปลี่ยนสีหน้าเลยซักนิด

“แย่หน่อยสำหรับนายนะ แต่ชั้นได้ขอให้สปิริตแห่งเวลาทำปาฏิหาริย์ย้อนเวลา ไม่ว่านายจะตัดชั้นเท่าไหร มันไร้ประโยชน์ แทนที่จะอย่างนั้น มันดูเหมือนนายลุกไหม้ไปด้วยความหลงใหลมากกว่าเดิม ที่ผู้ใช้สปิริตบาดเจ็บ” (มาโกโตะ)

แม้ว่าด้วยรูบนหน้าอกของเขา และแขนหนึ่งหายไป มาโกโตะ-ซังพูดอย่างไม่แยแส และหนูหมดคำพูดกับเรื่องนี้

“…ไอ้เวร…แกบ้ามั้ยวะ?” (ไบฟรอน)

ความกลัวโผล่ขึ้นมาบนหน้าของลอร์ดปีศาจ

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ!! มากไปกว่านี้ งั้นตัวและใจของนนายจะทนไม่ได้!” (เอสเธอร์)

เอสเธอร์-ซังตะโกน

“…จริง…ดูเหมือน…ผมใกล้กับ…ขีดจำกัดของผม…” (มาโกโตะ)

น้ำเสียงของมาโกโตะ-ซังอ่อนแอลงกระทันหัน

—{พระอาทิตย์ยืนอยู่เหนือหัวเราเลย}

“ด้วยนี่ เราเสร็จแล้ว ผมจะถอนทำจังหวะเดียวกัน” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังปล่อยแขนของเอสเธอร์-ซัง

ในทันทีนั้น เลือดออกมาจากหน้าอกของมาโกโตะ-ซัง

{มาโกโตะ-ซังทรุดลงไปอย่างช้าๆ}

“ม-มาสเตอร์!” (โมโมะ)

“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)

โมโมะ-จังวิ่งออกไปเร็วกว่าแม้แต่หนู

หน้าของเธอปกคลุมไปด้วยน้ำตา

“โมโมะ…แสงอาทิตย์มันไม่ดีกับร่างกายเธอ…” (มาโกโตะ)

มันไม่น่าเชื่อ แตมาโกโตะ-ซังกังวลเกี่ยวกับโมโมะ-จังมากกว่าตัวเขาเอง

“มาสเตอร์! พี่ต้องไม่นะ…อย่าตาย…ได้โปรดอย่าตาย!!” (โมโมะ)

โมโม-จังร้องไห้ข้างมาโกโตะ-ซัง

ตาที่ไร้ชีวิตของมาโกโตะ-ซังส่งมาทางนี้

หนูสั่น

“มา…โกโตะ…-ซัง?” (แอนนา)

“แอนนา…ชั้นปล่อยที่เหลือไว้ให้เธอนะ……..ได้โปรด” (มาโกโตะ)

พูดคำนี้จบ มาโกโตะ-ซังปิดตาของเขาแล้วไม่ขยับอีกต่อไป

“《มาสเตอร์!!!!》” (โมโมะ)

เสียงกรีดร้องของโมโมะ-จัง ไกลและกว้าง

ม-ไม่มีทางน่าา…..

“เวทย์รักษา: [ชุบชีวิต]!” (เอสเธอร์)

เอสเธอร์-ซังที่อยู่ข้างเขาร่ายเวทมนตร์รักษาไปบนเขา

เลือดหยุดไหล และแผลค่อยๆรักษา

“มันโอเค! เค้ายังมีชีวิตอยู่! ปล่อยมาโกโตะให้ชั้น! เธอไปเติมเต้มหน้าที่ของเธอ” (เอสเธอร์)

หนูกลับมามีสติกับคำพูดของเอสเธอร์-ซัง

‘กำจัดลอร์ดปีศาจ…ได้โปรด’

คำพูดของมาโกโตะ-ซังย้อนขึ้นมา

แสงอาทิตย์ส่องสว่างจ้าจากท้องฟ้า

(ชั้นต้องทำเรื่อนี้…) (แอนนา)

หนูต้องไม่ทำโอกาสที่มาโกโตะสร้างถึงจุดที่ใกล้ความตายสูญเปล่า

หนูยืนยันรอบข้าง

มอนสเตอร์ลูกน้อง รวมไปถึงลอร์ดปีศาจได้เริ่มถอยหนี

(เพราะพวกมัน…มาโกโตะ-ซังได้…!) (แอนนา)

หนูกำดาบอย่างแน่น ดาบที่ส่องแสงสีรุ้ง

 เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord