เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่268เมื่อเวลาที่ทากัตซูกิมาโกโตะตื่นขึ้น…

268 เมื่อเวลาที่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ตื่นขึ้น…

ผมเปิดตาขึ้นอย่างช้าๆ

ผมเห็นเพดานที่สลัว

ตัวของผมหนัก

ความทรงจำของผมขุ่นมัว

ผมได้สู้กับบางอย่าง แต่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก…

“นายตื่นแล้ว ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง”

บางคนเรียกชื่อของผม

เมื่อผมมองที่นั่น ผมเห็นสาวผมเงินตัวเล็กยืนอยู่ที่นั่น

เธอเป็นเทพธิดาแห่งโชคชะตา พูดอีกอย่าง…

“…ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“ไม่ ชั้นไม่ใช่ ตอนนี้ชั้นเป็น {เอสเธอร์}”

“…เอสเธอร์-ซัง?” (มาโกโตะ)

ผมมองอย่างตั้งใจที่สาวที่เรียกตัวเองว่าอย่างนั้น

ผมไม่เคยได้คุยตรงๆกับออราเคิลแห่งโชคชะตาเอสเธอร์-ซัง เพราะไอรา-ซามะสถิตอยู่ในเธอตลอด

“ตอนนี้เมื่อชั้นคิดดูแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เราคุยกัน ใช่มั้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง ขอบคุณงานหนักในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ” (เอสเธอร์)

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ผมพูด ‘อ้า!’ และรีบลุกขึ้น

แต่ตัวของผมหนักมาก

“กุห์!” (มาโกโตะ)

“ไม่ นายต้องไม่ผลักดันตัวเอง เพราะทั้งหมด หัวใจของนายถูกแทงทะลุ และแขนถูกตัด” (เอสเธอร์)

ผมเริ่มจำได้อย่างช้าๆ

เราเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจไบฟรอน

เราสมควรจะสู้ในตอนกลางวัน ที่เราจะมีความได้เปรียบ แต่เพราะเวทมนตร์ของพวกเขา เราจบที่การตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย และจากนั้น…

(…ถ้าชั้นจำไม่ผิดหัวใจและแขนของชั้นควรจะถูกตัดด้วยเคียวของลอร์ดปีศาจ) (มาโกโตะ)

ผมยืนยันร่างกายของผมเอง แต่หัวใจผมเต้น และทั้งสองแขนยังติดอยู่

ผมโล่งใจจากเรื่องนี้ แต่มีหลายจุดที่กวนใจผมที่มันเด้งขึ้นมาทีละจุดในหัวผม

“…เอสเธอร์-ซัง เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ชั้นหมดสติ เราอยู่ที่ไหน? แล้วก็ ไอรา-ซามะอยู่ไหน?” (มาโกโตะ)

เอสเธอร์-ซังยิ้มให้กับคำถามเป็นชุดของผม

สีหน้าเธอนั้นอ่อนโยน

มันค่อนข้างต่างจากไอรา-ซามะ

“ชั้นจะตอบมันทีละข้อ โอเคมั้ย? อย่างแรก ต้องขอบคุณนายที่นำแสงอาทิตย์กลับมา ลอร์ดปีศาจไบฟรอนได้ถูก {กำจัด} อย่างปลอดภัยโดยฮีโร่แห่งแสง เหมือนในประวัติศาสตร์” (เอสเธอร์)

วินาทีหนึ่ง ผมไม่เข้าใจความหมายของคำพูดเหล่านั้น และผมย่อยมันอย่างช้าๆ

ลอร์ดปีศาจ…ถูกกำจัดแล้ว?

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมหายใจออกและรู้สึกเหมือนกำลังกายหายออกไปจากตัวผม

ดูเหมือนผมสามารถที่จะเติมเต็มภารกิจของผมได้อย่างปลอดภัย

นั่นโล่งใจ…

(แต่ชั้นอยากจะได้ดูช่วงเวลาที่สำคัญนั้น) (มาโกโตะ)

ผมได้ยินถึงเรื่องราวของผู้กอบกู้ในตำนานอาเบล กำจัดลอร์ดปีศาจหลายต่อหลายครั้งในวิหารแห่งน้ำ

แม้ว่าผมจะอยู่ที่เวลานั้น… ช่างน่าอาย

มันจะเป็นเรื่องราวที่ดีที่จะพากลับไปหาลูซี่และซา-ซัง

“ไม่ใช่นายคิดถึงเรื่องสบายๆอยู่ที่นี่เหรอ? นายอยู่ในสภาพสาหัส และไม่ตื่นขึ้้นมา 3 วันนะ รู้มั้ย?” (เอสเธอ)

เอสเธอร์-ซังตอบโต้ด้วยความทึ่งกับตัวผม

“3 วัน?!” (มาโกโตะ)

มันนานขนาดนั้น?

ไม่ตองสงสัยเลยว่าทำไมตัวผมรู้สึกทื่อ

“ชั้นจะตอบคำถามต่อไปของนาย โอเคมั้ย? เราอยู่ในเมืองในลาเบรินทอส มังกรโบราณที่นำโดยมังกรขาว-ซามะ ขนทุกคนมาที่นี่ ชาวเมืองอยู่ในอารมณ์เทศกาล ที่กำจัดลอร์ดปีศาจได้” (เอสเธอร์)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ตอนนี้เมื่อเธอมาพูดถึงมัน ผมได้ยินว่าสิ่งต่างๆเสียงดังข้างนอกนั่น

นั่นอะไรกัน? ทุกคนมีปาร์ตี้กันระหว่างที่ผมหลับ?

ผมรู้ศึกเศร้านิดหน่อยกับเรื่องนั้น แต่มันคงจะเป็นเรื่องแปลก ที่ไม่ฉลองหลังจากกำจัดลอร์ดปีศาจ

ผมควรแสดงตัวเองที่นั่นด้วย

“เกี่ยวกับคำถามที่สาม เทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ ตอนนี้…” (เอสเธอร์)

{*ก่ะชั่น*}

ผมได้ยินเสียงบางอย่างแตก

“ม-มาสเตอร์…?” (โมโมะ)

“มาโกโตะ-ซัง…?” (แอนนา)

โมโมะและแอนนา-ซังได้ปากของพวกเธอเปิดกว้าง

ดูเหมือนพวกเธอนำน้ำมาที่นี่

แต่แก้วที่มีน้ำ แตกไปแล้วนะ

ดูเหมือนพวกเธอสองคนคอยดูแลผม

“แอนนา-ซัง โมโมะ ขอโทษที่ทำให้กัง—” (มาโกโตะ)

“ว้าาาาาาา!” (โมโมะ)

“มาโกโตะ-ซัง! ช่างโล่งใจ! นายฟื้นแล้ว!” (แอนนา)

พวกเธอสองคนกระโดดใส่ผม ก่อนผมจะพูดเสร็จ และผมถูกดันลงบนเตียง ไปแบบนั้นเลย

การมีน้ำหนักของสองคน บนตัวที่อ่อนแอของผมนั้นลำบาก แต่ผมบ่นไม่ได้

เมื่อเห็นสีหน้าของสองคนนี้ ผมบอกได้ว่าพวกเธอสองคนกังวลเกี่ยวกับผมอยู่ตลอดเวลา ตอนที่ผมยังไม่มีสติ

ไม่ว่าอย่างไร การมีโมโมะ ที่ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นสาวสวย และแอนนา-ซัง ที่สวยเหมือนเจ้าหญิงโนเอล กอดผมเป็นเวลานานๆ ทำให้ผมประหม่า

หน้าของพวกเธอใกล้มาก…

ผมรอให้สองคนใจเย็นลง ระหว่างที่ยังถูกกอด

“ฮ่าาาาา… ชั้นขอโทษ ชั้นลืมตัวไปน่ะ ชั้นจะไปเรียกมังกรขาว-ซามะและจอห์นนี่-ซัง เพราะทั้งหมดพวกเธอกังวล” (แอนนา)

แอนนา-ซังออกจากห้องไป

โมโมะยังกอดผมอยู่

“อออุ…หนูดีใจมาก… มาสเตอร์ยังมีชีวิตอยู่…” (โมโมะ)

ผมลูบหัวของโมโมะ)

“มาคุยกันต่อภายหลังเถอะ” (เอสเธอร์)

เอสเธอร์-ซังพูดอย่างนี้ ขณะที่เธอมองดูสภาพของเรา

“ไม่ชั้นอยากได้ยินเกี่ยวกับเรื่องอะไรที่เกิดขึ้น เมื่อชั้นหมด—” (มาโกโตะ)

ผมอยากได้ยินรายละเอียด

แต่ผมจบประโยคของผมไม่ได้

“มาโกโตะ-คุง!”

“ผู้ใช้สปิริต-คุง!”

“มาโกโตะ-โดโนะ!”

ชาวเมืองของลาเบรินทอส มาทีละคน

จอห์นนี่-ซังและมังกรขาว-ซังก็อยู่ที่นี่ด้วย

“ทุกคนกังวลนะ รู้มั้ย? ได้โปรดคุยกับพวกเค้า” (เอสเธอร์)

เอสเธอร์-ซังยิ้ม

ดูเหมือนผมจะต้องคุยกับทุกคน ที่ผมทำให้กังวลก่อน

ผมเซนิดหน่อย แต่แผลในร่างกายผมฟื้นเต็มทีแล้ว ผมเลยออกจากห้องมา พร้อมกับการพร้อมการฟื้นฟูสมรรถภาพอยู่ในใจด้วย

เมื่อผมออกมาที่เมืองดันเจี้ยน เสียงเชียร์ดังขึ้น

“ฮีโร่-ซามะตื่นแล้ว!”

“ผู้กอบกู้-ซามะ!”

“คนที่กำจัดลอร์ดปีศาจ!”

(ไม่ แต่ชั้นไม่ได้กำจัดเค้านะ…) (มาโกโตะ)

เมื่อผมมองกลับไป แอนนา-ซังมีแต่รอยยิ้ม

แต่ผมไม่ใช่แม้แต่ฮีโร่เลยนะ

ผมรู้สึกเหมือนผมขโมยเครดิตที่นี่ นั่นมันโอเคมั้ย?

“ผู้ให้ความร่วมมือมากที่สุดครั้งนี้คือนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง นั่นเป็นความคิดเห็นของทุกคนในเมืองนี้” (เอสเธอร์)

เอสเธอร์-ซังกระซิบในหูของผม

เธออ่านที่ผมคิดหรือ?

“ชั้นแค่ทำอะไรที่ชั้นทำได้” (มาโกโตะ)

“แต่ชีวิตของผู้คนที่นี่ถูกช่วยโดยการกระทำของนาย” (เอสเธร์)

ดูเหมือนทุกคนซาบซึ้งกับผมมากกว่าที่ผมคิด

ผู้คนมากขึ้นแะมากขึ้นเริ่มรวมกันรอบๆผม

เมื่อผมบอกพวกเขาว่าผมหิว จากการที่ตื่นขึ้นมาหลังจาก 3 วัน พวกเขานำอาหารมาให้ผมเป็นภูเขา

มันเป็นอาหารที่หายากและสำคัญนะ รู้มั้ย…

พวกเขาแม้แต่นำแอลกอฮอล์มาทีละคนทีละคน

ผมจบที่การเป็นศูนย์กลางของปาร์ตี้ในทันที

ผมได้ถูกถามเกี่ยวกับเวทมนตร์โชคชะตา ที่ผมใช้เพื่อเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ

ถ้าผมพูดว่าผมทำจังหวะเดียวกัน กับเทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา-ซามะ พวกเขาจะคิดว่าผมบ้า ผมเลยแค่พูดว่า ‘ชั้นจำไม่ได้’ และไหลตามน้ำไป

ผมจะถูกท่วมด้วยคำถาม ถ้าผมอยู่ในจุดๆเดียว ผมเลยไปรอบๆ และทักทายสหายของผม

ผมไปที่ที่หัวหน้าของเมืองนี้ จอห์นนี่-ซังอยู่ก่อน

เขาได้ถูกล้อมโดยนักรบกึ่งสัตว์และคนสวย

“มาโกโตะ-โดโนะ! ผู้หญิงอายุน้อยทั้งหมดของเมืองนี้หลงนายหัวปักหัวปำ นายทำสาวคนไหนเป็นภรรยาของนายก็ได้” (จอห์นนี่)

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”

มันหายากที่จะเห็นจอห์นนี่-ซังพูดมากมาก

ผมบอกไม่ได้ว่าที่เขาพูดจริงจังหรือไม่ ดังนั้นผมแค่หัวเราะอย่างคลุมเครือ

ที่ต่อไปที่ผมไป คือเก้าอี้ของมังกรขาว-ซัง

“ผู้ใช้สปิริต-คุง นายมันอุกอาจพวก! ใน 10,000 ปีของชีวิตที่ผ่านมา นี่เป็นเรื่องตื่นเต้นที่สุดที่ชั้นเคยมี!” (เมล)

“ชั้นรู้สึกได้รับเกียรติ ที่ได้ยินอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

มังกรขาว-ซังได้กินอาหารกับมังกรโบราณอื่น

เธอก็อยู่ในกำลังใจที่ดีด้วย

“เฮ้ พวกนายควรจะเป็นเหมือนผู้ใช้สปิริต-คุงนะ!” (เมล)

“ได้โปรดอย่าถามอะไรที่ไม่มีเหตุผล แม่-ซามะ…”

“นั่นมันเวทมนตร์ระดับพระเจ้า…”

มังกรโบราณได้ล้างสิ่งไร้เหตุผลที่มังกรขาว-ซังพูด

เมล-ซังน่าจะเมา

ที่ที่สามที่ผมไป เป็นที่ที่ฮีโร่รวมกัน

มันดูเหมือนโมโมะก็อยู่กับพวกเขาด้วย

“ขอบคุณนาย ชั้นสามารถที่จะรักษาสัญญา ขอบคุณ มาโกโตะ-โดโนะ

“ชั้นอยากจะฉลองด้วยกันกับโอลก้า-ซัง…” (จูเลียตต้า)

เมื่อผมไปเพื่อทักทายโวล์ค-ซังแะจูเลียตต้า-ซัง พวกเขาเคร่งขรึมอย่างคาดไม่ถึง

“นั่นมันไม่ดีเลยนะ พวกนายสองคน เราฉลองอยู่ที่นี่นะ” (แอนนา)

แอนนา-ซังร่าเริง

เธอต่างจากเวลาที่ผมเจอเพิ่งเจอเธออย่างสิ้นเชิง

“ฮ่าาา…หนูยังไม่เชื่อมันเลย” (โมโมะ)

โมโมะนั่งเหม่อลอย

เธอดูแลผมตลอดเวลา และมันดูเหมือนตอนนี้เธอได้ผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์หลังจากที่ผมตื่นขึ้น

ผมรู้สึกแย่ ดังนั้นผมนั่งข้างเธออย่างเงียบๆ

“มาโกโตะ-ซัง…อืม…เมื่อนายมีเวลาอยู่บ้างทีหลัง มีบางอย่างที่ชั้นอยากจะคุยด้วยกับนาย…” (แอนนา)

แอนนา-ซังกระซิบในหูของผม

“โอเค” (มาโกโตะ)

มันคืออะไร

ผมคิดว่ามันน่าจะเป็น เธอจะขอบคุณผมที่กำจัดลอร์ดปีศาจ

เธอมองผมด้วยสายตาที่มีความหมาย แต่ผมบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร

หลังจากที่ทักทายเสร็จ ผมเหนื่อยนิดหน่อย ผมเลยลุกขึ้นจากเก้าอี้ของผม

การฉลองยังดำเนินไปอย่างแข็งแกร่ง

ผมออกจากที่นั่นโดยใช้ซ่อน

เมืองเวลาที่ผมเดินช้าๆ สู่ทะเลสาบใต้ดินที่มันไม่มีผู้คนมาก…

{*ซ่า*}

เสีงของน้ำกระจาย และ ‘คย้าา!’ สะท้อน

(เอ๋? บางคนตกเหรอ?) (มาโกโตะ)

บางคนอาจจะลื่นจากที่พวกเขาเมา

ผมมองกลับไปเพื่อจะเรียกบางคนทันที แต่คนอื่นๆทั้งหมดอยู่ในงานปาร์ตี้

มากที่สุดของทั้งหมด ถ้าบางคนตกลงไปในทะเลสาบใต้ดิน -ในน้ำ- ผมควรจะไ่มีปัญหาที่จะช่วยพวกเขา

ผมรีบมุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบใต้ดิน

มันมืดและมองไม่ค่อยเห็น

“เดีย” (มาโกโต)

ผมเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

“ค่ะ ราชาของเราา ชั้นรอให้นายตื่นอยู่” (เดีย)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่แสดงตัวขึ้นมา พร้อมรอยยิ้มบนหน้าของเธอ

“บางคนตกลงไปในทะเลสาบใต้ดิน! ค้นหาพวกเค้าทันที ได้โปรด!” (มาโกโตะ)

“ค่ะ …โอ้? แต่จากที่ชั้นเห็น ไม่มีใครอยู่นะ?” (เดีย)

มันดูเหมือนเธอบอกสภาพของทะเลสาบใต้ดินได้ในทันที ในฐานะของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

แต่ผมได้ยินบางคนตกจริงๆนนะ

“หื้นน…ชั้นดื่มมากไป~”

เอลฟ์ที่ดูเหมือนลูซี่

ถ้าผมจำไม่ผิด เธอเป็นลูกสาวของจอห์นนี่-ซัง

แม้อย่างนั้น เธอทนฤทธิแอลกอฮอล์ไม่ได้ เธอยังจบที่การดื่มมากไป นั่นทำให้ผมนึกได้ถึงลูซี่

ผมกังวล ผมเลยเข้าไปใกล้เพื่อคุยกับเธอ แต่…

“คย้า!”

เธอลื่น

“เวทย์น้ำ: [เดินบนพื้นน้ำ]!” (มาโกโตะ)

ผมร่ายเวทมนตร์ไปบนเธอทันที และหยุดเธอจากการตกลงไปในน้ำ

“เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“เอ๋? อ-อะไร…? มาโกโตะ-ซามะ? โอ้ ไม่ หนูได้แสดงฝั่งที่ไม่น่าดูของหนู…”

“นั่นมันอันตราย ระวัง” (มาโกโตะ)

พูดคำนี้เสร็จ ผมกำลังจะไปรอบๆทะเลสาบใต้ดิน

“…มาโกโตะ-ซามะ”

แต่สวเอลฟ์จับแขนของผม และดันร่างกายเธอ (ส่วนใหญ่เป็นนมของเธอ) ใส่มัน

“อืม…ไปส่งหนูที่ห้องได้มั้ย…?”

“เออ๋…” (มาโกโตะ)

ผมสั่น

สายตาที่แฉะของเธอ มันรู้สึกเหมือนลูซี่จริงๆ

(ชั้นรู้สึกคิดถึงบ้านเหรอ…?) (มาโกโตะ)

มันมีส่วนของผมที่หัวใจผมหวั่นไหวมากกว่าก่อนหน้า

ถ้าโนอาห์-ซามะอยู่ที่นี่ ท่านจะพูดว่า ‘ไม่ยอมกินข้าวต่อหน้านายจะเป็นผู้ชายที่น่าอับอาย!’

“หนู…ไม่ดีพอเหรอ?”

ผมอ่อนแอกับตาเหล่านั้น

ผมพูดด้วยปฏิกิริยาตอบสนองว่า ‘ไม่ใช่อย่างนั้น’ และเธอแก้มแดงอย่างมีความสุข

“งั้น ได้โปรดมาตรงนี้…”

เธอห่อแขนของเธอรอบผม และผมกำลังจะถูกลากไป…

“มาโกโตะ-ซา~ง”

“มาสเตอร์~?”

แอนนา-ซังและโมโมะยืนอยู่ข้างผมเลย เมื่อเวลาที่ผมสังเกต

เทเลพอร์ต?

“อ-โอ้ ชั้น ฮีโร่-ซามะและโมโมะ-ซามะ…นี่มัน…”

“ชั้นกำลังคุ้มกันเธอกลับไปที่ห้องของเธอ เพราะเธอกำลังจะตกลงไปในทะเลสาบใต้ดินในสภาพเมาของเธอ” (มาโกโตะ)

ผมอธิบายสถานการณ์

“งั้น ชั้นจะไปกับเธอเอง” (แอนนา)

“อ้าา หนูอยากให้มาโกโตะ-ซามะ…”

“ไม่ได้! มาโกโตะ-ซังเหนื่อยอยู่!” (แอนนา)

สาวเอลฟ์ละแอนนา-ซังจากไป

“มาสเตอร์ พี่เป็นพวกไหลตามน้ำไปง่ายๆเหรอ?” (โมโมะ)

โมโมะมองดูผมด้วยการจ้องตรงๆ

ดูเหมือนเนื้อหาของการสนทนา ถูกได้ยินอย่างสมบูรณ์

“ที่สำคัญมากกว่านั้น บางคนอาจจะตกลงไปในทะเลสาบใต้ดิน” (มาโกโตะ)

“เอ๋?! นั่นแย่อ่ะ” (โมโมะ)

ผมพยายามจะเปลี่ยนหัวเรื่อง โดยคุยเกี่ยวกับเสียงก่อนหน้ากับโมโมะ

เดียปรากฏที่นั่น

“ราชาของเรา ชั้นหาทุกซอกทุกมุมของทะเลสาบใต้ดิน แต่ไม่มีใครอยู่ ไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกับมัน” (เดีย)

“…เข้าใจแล้ว ขอบคุณ เดีย” (มาโกโตะ)

ผมขอบคุณเดีย

ไม่มีคนที่ตกลงไปในทะเลสาบใต้ดิน

งั้นผมได้ยินอะไรล่ะ?

มีความเป็นไปได้เดียวมาในใจของผม

—คนที่ {สมควรจะ} ตกลงไปในทะเลสาบใต้ดินคือสาวเอลฟ์

(เวทมนตร์โชคชะตา…ตาทิพย์…) (มาโกโตะ)

ผมดไดิยินเกี่ยวกับมันจากฟูเรีย-ซังมาก่อน

ภาพของอนาคต แสดงขึ้นมาได้ไม่ว่าจะตั้งใจอย่างไร

แต่เวทมนตร์โชคชะตาที่ผมใช้ได้ เป็นระดับประถม ดังนั้นผมไม่ควรจะมมีความสามารถนั้น

บางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของผมหรือ?

“อืม…มาสเตอร์?” (โมโมะ)

“โมโมะ พี่เหนื่อยแล้ววันนี้ พี่เลยจะพักในห้องพี่” (มาโกโตะ)

“หนูจะไปด้วย!” (โมโมะ)

โมโมะและะผมใช้เวลากลางคืนในห้องของเรา ที่ลาเบรินทอส ซึ่งเราไม่ได้อยู่มาซักพักแล้ว

ผมจะหลับบนพื้นเหมือนก่อนหน้านี้ แต่โมโมะต่อต้านมัน

เธอบอกผมให้ใช้เตียง เพราะผมเพิ่งฟื้น

แต่ผมให้เธอนอนที่พื้นไม่ได้ ระหว่างที่ผมนอนบนเตียง

มันน่าปวดหัว ดังนั้นเราทั้งสองคนนอนในเตียงเล็กๆเตียงเดียวกัน

มันอึดอัด แต่ไม่นานผมก็หลับไป

◇◇

ผมตื่นขึ้น

(ไม่…ชั้นยังไม่ตื่น ชั้นยัง…ฝันอยู่) (มาโกโตะ)

แต่นี่มันไม่ใช่ฝันธรรมดา

มันไม่ใช่ที่ของโนอาห์-ซามะ

มันเป็นที่ที่ผมไม่มีความทรงจำเลย

พื้นที่ขนาดยักษ์ที่ยืดไปปไกลเท่าที่ตาเห็น พร้อมกับพรมที่ดูคุณภาพดี

มันเป็นที่แปลกที่มีประตูและชั้นวางหนังสือ ลอยอยู่ในบริเวณที่กว้างขวาง

มีหนังสืออยู่มากมาย กระจายอยู่ที่เท้าของผม

ผมแม้แต่พูดว่ามันสะอาดไม่ได้แม้จะเป็นการเยินยอ

มันมีตุ๊กตาน่ารักหลากหลายที่นั่นที่นี่ และพวกมัน {ขยับอยู่}

ตุ๊กตาไม่ธรรมดาเหมือนหมี กระต่าย แมว และสุนัข

มันมันเคลื่อนไหวไปรอบๆอย่างยุ่งวุ่นวาย เหมือนพวกมันมีชีวิต

ผมได้มองของเหล่านั้นอย่างเหม่อลอยอยู่ซักพัก

ในทันทีนั้น ตุ๊กตากระต่ายเข้ามาหาผม

มันคำนับและเริ่มนำทางผม พร้อมกับส่งท่าทาง ดั่งจะพูดว่า ‘ทางนี้ได้โปรด’

หลังจากที่คิดเกี่ยวกับมันเล็กน้อย ผมตามตุ๊กตากระต่ายไป

ผมผ่านตุ๊กตาหลายตัว ที่ทำงานอย่างไม่พักผ่อน

ในที่สุดผมก็เห็นที่ที่เรามุ่งหน้าไป

ที่ที่ผมมถึง มีโต๊ะและเก้าอี้ ที่ดูสง่างาม

ดูเหมือนลอร์ดของพื้นที่นี้ อยู่ในที่นี้ด้วย

มีสาวตัวเล็กๆนอนอยู่ที่นั่น

ผมได้ยินเสียงลมหายใจที่มั่นคง

มีขวดเล็กๆมากมาย กระจายไปทั่วอยู่ที่เท้าของท่าน

ผมหยิบมันและตรวจดู

ป้ายบนขวดบอกว่า ‘ยู**เคล’

พูดอีกอย่าง ดั้งเดิมจากโลก

หรือเหมือนกับ ท่านดื่มมากเกินไปมากกว่า

ท่านเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ทำงานกับบริษัทมืด*เหรอ?

TLN: บริษัทที่ให้พนักงานทำงานหนักเกินไปในท่าทีที่ผิดจรรยาบรรณ

กระต่ายที่นำทางผมเสร็จจากไป

มันช่วยไม่ได้ ผมเลยพูดกับสาวที่หลับอยู่

“อืม…ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“ฮ่าา! มันไม่ใช่! ชั้นไม่ได้หลับ! ดังนั้นอย่าบอกอัลเธน่า-โอเน่ซามะ! …เดี๋ยว ทากัตซูกิ มาโกโตะเหรอ?” (ไอรา)

ไอรา-ซามะลุกขึ้นค่อนข้างเร็ว หลังจากมองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย ท่านเห็นหน้าผม และถอนหายใจเฮือกใหญ่

แต่เธอทำสีหน้าที่จริงจังทันที

“ด-ดีที่ได้เห็นนายมา ทำได้ยอดเยี่ยมในการปราบอร์ดปีศาจ ชั้นเรียกนายมาที่นี่เพราะชั้นมีอะไรจะบอกนาย” (ไอรา)

ไอรา-ซามะ ขัดสมาธิอย่างสง่างาม และลอยอยู่บนอากาศเพื่อมองลงมาหาผม

ผมอยู่ต่อหน้าเทพธิดา ผมเลยคุกเข่าแล้วก้มหัว

แต่จากนั้นผมครุ่นคิดเล็กน้อย

ผมควรจะชี้เรื่องน้ำลายรอบๆปากท่านมั้ย?

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord