เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่280ทากัตซูกิมาโกโตะพบกันใหม่กับแม่มดแห่งภัยพิบัติ

280 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกันใหม่กับแม่มดแห่งภัยพิบัติ

ราชินีของประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ นีเวีย

แต่ไม่มีใครจะเรียกเธอด้วยชื่อนั้น

{แม่มดแห่งภัยพิบัติ}

นั่นคือที่เธอถูกเรียก

คนทรยศมนุยชาติ ออราเคิลต้องสาป

เธอเป็แม่มดที่มีภาพลักษณ์ที่ไม่ดีแบบนั้น แต่ผู้หญิงตรงหน้าของเราสร้างรอยยิ้มโดยไม่มีเจตนาร้าย

“นีเวีย-โดโนะ ได้โปรดบอกว่าทำไมคุณหยุดเรา การกำจัดฮีโร่แห่งแสงและปาร์ตี้ของเขาเป็นคำสั่งจากบุคคลที่ยิ่งใหญ่ อิบลีส-ซามะ” (แอสทารอธ)

เสียงต่ำของแอสทารอธสะท้อนมา

“ถ้าเป็นแบบนี้ ด้วยโคไซทัสยังมีผลอยู่ ผู้คนของทวีปปีศาจจะพินาศ แล้วก็ ถ้าการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่ ลอร์ดปีศาจที่ขยับไม่ได้ จะไปติดอยู่ในมันด้วย รู้มั้ย? (นีเวีย)

พูดคำนี้ ราชินีนีเวียมองดูไปรอบๆ

เหมือนที่เธอพูด ราชาปีศาจร้าย ราชาแมลง และราชาสัตว์ถูกหยุดโดยผลของเวทมนตร์ระดับพระเจ้า

แต่นั่นแปลก

(…งั้น ทำไมราชินีนีเวียขยับได้ล่ะ?) (มาโกโตะ)

เออนี่ขยับได้เพราะดั้งเดิมเธอเป็นนางฟ้าจากดินแดนสวรรค์

ราชามังกรโบราณมีเลือดของเทพเจ้ามังกร

แม้ว่าเธอเป็ออราเคิล เธอยังเป็นมนุษย์

แม้แต่ลอร์ดปีศาจก็ขยับไม่ได้ในระยะของโคไซทัส แม้อย่างนั้น ทำไมเธอทำเหมือนเป็นธรรมชาติอยู่ข้างในมัน?

มันน่ากลัวอย่างเรียบง่าย

“เธอคือ…พวกของใคร? เธอคือราชินีของลาโฟเอจใช่มั้ย?!” (แอนนา)

แอนนา-ซังตะโกน

ใช่ มันต้องเป็นความตกใจ ที่ราชินีของประเทศแห่งความมืด คุยกับลอร์ดปีศาจอย่างเป็นมิตร

“ชั้นเป็น {พวกของทุกคน} แน่นอนว่า ชั้นก็เป็พวกของเธอด้วย” (นีเวีย)

ราชินีนีเวียพูดคำนี้ด้วยรอยยิ้ม

(ชั้นประทับใจที่เธอพูดอย่างนั้นได้…) (มาโกโตะ)

ไม่ว่าจะมองมันยังไง เธออยู่ฝั่งของลอร์ดปีศาจ

เธอเป็นผู้หญิงที่บิดเบี้ยว ที่ทิ้งชื่อเธอไว้ในประวัติศาสตร์ และมีคอนเนคชั่นกับลอร์ดปีศาจ

แต่ผมไม่เห็นเจตน่าที่ชั่วร้ายมาจากเธอ

“…”

แอนนา-ซังส่งสายตาของความสงสัยใส่เธอ ด้วยดาบเธอที่ยังพร้อมอยู่

อย่างน้อย เธอไม่ได้ดูเหมือนจะกลืนอะไรซักอย่างที่ราชินีนีเวียพูด

“นีเวีย มันจะไม่ได้ผล มันดูเหมือนเสน่ห์ที่ภาคภูมิใจของเธอจะไม่ได้ผลกับสองคนนี้” (เออนี่)

“ใช่ ชั้นอยากจะแก้เรื่องนี้อย่างสงบสุข…” (นีเวีย)

ราชานางฟ้าตกสวรรค์ลงพื้นที่ข้างของราชินี

เมื่อผมมองดูใกล้ๆ ตาของราชินีแห่งความมืดส่องแสงสีทอง

เธอมีเจตนาที่จะให้เราโดนเสน่ห์ หือห์

ส่วนไหนของเรื่องนั้นกันที่สงบสุข

ผมไม่สบายใจและยืนยันหน้าของแอนนา-ซัง

…มันโอเค

เธอไม่ได้โดนเสน่ห์

การที่เธอโดนเสน่ห์ไปวินาทีหนึ่งควรจะเป็นจินตนาการของผม…น่าจะ

“งั้น ชั้นไม่มีทางเลือกนอกจากจะถาม” (นีเวีย)

ราชินีแห่งความมืดถอนหายใจเบาๆ และเข้าหาเรา

ผมไม่ได้รู้สึกถึงแรงกดดันใดๆจากพวกเธอ

เทียบกับราชามังกรโบราณและราชานางฟ้าตกสววรค์ เธอเป็นคำว่าไร้พิษภัย

แม้อย่างนั้น แอนนา-ซังและผมถอยกลับไปไม่กี่ก้าว

“ฮีโร่-ซามะ หยุดโคไซทัสได้มั้ย?” (นีเวีย)

ราชินีแห่งความมืดพูดกับผม

“นายต้องไม่ทำนะ ทากัตซูกิ มาโกโต” (ไอรา)

“ผมรู้” (มาโกโตะ)

เสียงของไอรา-ซามะสะท้อนมมา

มันไม่ต้องพูดถึงเลย

โคไซทัสเป็นเส้นชีวิตของเรา

ทันทีที่ผมหยุดมัน เราจะถูกโจมตีโดยลอร์ดปีศาจที่นี่และตาย

“ฮีโร่ที่องอาจ ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ” (นีเวีย)

ราาชินีแห่งความมืดเรียกชื่อของผม

เสียงของเธอหวาน และมันรู้สึกดั่งเธอกระซิบอยู่ในหูของผม

“มีอะไร?” (มาโกโตะ)

“นายต้องหยุดที่หมู่บ้านปีศาจที่น่าสงสารบนทางมาที่นี่ ใช่มั้ย?” (นีเวีย)

“…แล้วยังไง?” (มาโกโตะ)

ผมตอบสั้นๆ

ดูเหมือนเธอดูเราอยู่

“ถ้าโคไซทัสสมบูรณ์ แม้แต่คนที่ไร้เดียงสาเหล่านั้นจะตาย ไม่ มันเป็นเวทมนตร์ระดับพระเจ้า โคไซทัส มันเป็นเวทมนตร์ที่ทำให้เจ็บปวดอย่างต่อเนื่องแม้ว่าหลังจากความตาย มีอะไรที่โหดร้ายขนาดนั้นมั้ย? นายเป็นฮีโร่-ซามะที่ทำอะไรบางอย่างไร้หัวใจอย่างนั้นเหรอ?” (นีเวีย)

มันเป็นน้ำเสียงของการวิพากษ์วิจารณ์ แต่มันเป็นคำถามที่มีเมตตา

เวทมนตร์ระดับพระเจ้ามีระยะที่มากเกินไป

และมนุษย์อย่างผมควบคุมมันโดยละเอียดไม่ได้

นั่นทำไมมันจบที่การโดนทั้งทวีปปีศาจ

เธอชี้ส่วนที่น่าเกลียดออกมา

“ปีศาจทำให้เราทุกข์ทรมานตลอดเวลา! พูดบางอย่างที่ไม่รับผิดชอบอย่างหยุดมัน เมื่อพวกเค้าแแค่โดนตีกลับไป!” (แอนนา)

แอนนา-ซังตะโกน

เธอใช้ชิวิตอยู่ในเวลาแบบนี้มานานมากกว่าผม และการตะโกนนี้มันมาจากหัวใจของเธอ

“แต่มีลูกปีศาจที่เพิ่งเกิด และมีกึ่งปีศาจหลายคนที่เกิดขึ้นมาจากการเป็นหนึ่งเดียวกันของมนุษย์และปีศาจ ภายในพวกเค้า มีมากมายที่ออกจากดินแดนนี้ไปไม่ได้ และอยากจบชีวิตของพวกเค้าอย่างมีความสุขที่นี่ เธอจะบอกให้พวกเค้าทั้งหมดไปตายเหรอ? นั่นเป็นความปรารถนาของฮีโร่เหรอ?” (นีเวีย)

“…ให้เหตุผลฉลาดนะ” (แอนนา)

แอนนา-ซังไม่รั้งมือ

แต่คำพูดของเธออ่อนแอลง

ผมยืนข้างหน้าเธอ

“เธอควรจะเจรจากับชั้น ชั้นจะไม่หยุดโคไซทัสไม่ว่าเธอจะพูดอะไร” (มาโกโตะ)

ผมพูดมันตรงๆ

ในความเป็นจริง การฆ่าชาวเมืองของทวีปปีศาจอย่างไม่เลือกมันเป็นความเจ็บปวดที่มากมายในหัวใจของผม…

ถ้าผมไม่มีโล่งจิต ผมน่าจะไม่สามารถทนมันได้

แม้อย่างนั้น ผมไม่คววรจะแค่หยุดเวทมนตร์

ราชินีแห่งความมืดยิ้มดั่งเธอคาดหวังถึงเรื่องนี้

“ฮีโร่-ซามะ นายมีเจตนาที่จะเอาชีวิตของบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ อิบลีส-ซามะ ใช่มั้ย?” (นีเวีย)

“นีเวีย พูดอะไรน่ะ?” (เออร์นี่)

ราชานางฟ้าตกสวรรค์ส่งสายตาของความสงสัยกับที่ราชินีแห่งความมืดพูด

ผมก็คิดว่าผมรู้ว่าเธอจะไปที่ไหน

“บุคคลผู้ยิ่งใหญ่นั่น อิบลีส เห็นได้ชั้นว่าจะมา {เจอนาย} ฮีโร่ที่องอาจ-ซามะ

“อะ?!”

“หือห์?”

เสียงของความตกใจ ขึ้นมาจากทั้งฝ่ายฮีโร่และลอร์ดปีศาจ

ผมมองตาของราชินีนีเวียอย่างเงียบๆ

เธอมีรอยยิ้มปรกติ และผมบอกไม่ได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

“นี่คือกับดัก ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุ…ใครจะรู้ แต่มันหายากที่จะได้โอกาสเพื่อเจออิบลีส-ซามะนะ รู้มั้ย?” (นีเวีย)

ราชินีแห่งความมืดไม่ปฏิเสธคำถามของผม

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ อย่าโดนหลอก” (ไอรา)

ผมพยักหน้ากับไอรา-ซามะที่เตือน

ผมจะไม่รับคำพูดของเธอตรงไปตรงมา

“แน่นอน ชั้นรู้ว่านั่นอย่างเดียวจะไม่เป็นการเจรจา นั่นทำไมชั้นจะมอบของขวัญให้ทุกคน” (นีเวีย)

พูดคนี้ ราชินีแห่งความมืด อธิษฐานระหว่างที่หันหน้าสู่ท้องฟ้า

“{ลอร์ดที่ยิ่งใหญ่ของเรา ได้โปรดมอบกลางคืนให้เราชั่วคราว}” (นีเวีย)

(เป้าหมายของการอธิษฐานของเธอไม่ใช่เทพธิดาแห่งความมืด ไนอา-ซามะ…?) (มาโกโตะ)

ก่อนที่ผมจะสงสัยเธอได้ บางอย่างที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น

แสงของพระอาทิตย์ถูกบดบัง…และเราถูกห่อหุ่มไปด้วยความมืดมิด

และจากนั้น {ฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว และพระจันทร์} ปรากฏขึ้นมา

“ไม่มีทางน่า…” (ไอรา)

ผมได้ยินเสียงที่ตกตะลึงของเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ ขณะที่ตัวผมเองก็ชะงักไป

“แอนนา-ซัง!” (มาโกโตะ)

“…!” (แอนนา)

ฮีโร่แห่งแสง-ซังซีดไปกับเสียงของผม

ต้นทางพลังของฮีโร่แห่งแสงคือแสงอาทิตย์

นี่มันแย่แล้ว พลังของฮีโร่แห่งแสงจะถูกลด

“อย่ากังวล ชั้นเพียงแค่เรียกกลางคืนมาชั่วครู่” (นีเวีย)

ดูเหมือนราชินีแห่งความมืดไม่มีเจตนาที่จะโจมตีเรา

“{ทุกคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในทวีปนี้}” (นีเวีย)

เสียงของราชินีแห่งความมืดสะท้อน

“{เจ้าต้องไม่ทำร้ายฮีโร่แห่งแสงและสหายของเขาไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม}” (นีเวีย)

แม้ว่าคววามดังของเสียงเธอไม่สูงเลยซักนิด เสยงของเธอสะท้อนไปไกลและกว้าง

“{คนที่ทำลายสัญญานี้จะได้รับความตายที่โหดร้าย}” (นีเวีย)

เธอจบมมันด้วยสิ่งอันตราย

มันไม่นานก่อนรอบข้างจะสว่างอกครั้ง และแสงของพระอาทิตย์กลับมา

“แล้วอย่างนี้ล่ะ ฮีโร่-ซามะ?” (นีเวีย)

“แม้ว่าเธอจะบอกชั้นอย่างนั้น…” (มาโกโตะ)

ด้วยแค่การสัญญาทางคำพูดอย่างเดียว…หืม?

ผมรีบมองดูตาของราชานางฟ้าตกสวรรค์

นี่คือ…

“นีเวีย นี่หมายคววามว่ายังไง? เธอวางคำสาปไว้บนชั้น…” (เออนี่)

ราชานางฟฟ้าตกสวรรค์ถามในน้ำเสียงที่เป็นความต้องการคำตอบ

ใช่ คำพูดของราชินีแห่งความมืดเมื่อกี้นี้เป็นคำสาป

“มันช่วยไม่ได้ เพราะทั้งหมดถ้าชั้นไม่ทำ ฮีโร่-ซามะจะไม่ถอนเวทมนตร์” (นีเวีย)

เธอสาปปีศาจทุกคคนในทั้งทวีปจริงๆเหรอ?

ไม่ใช่ว่านั่นอยู่ในดินแดนของพระเจ้าเหรอ?

“ฟุฟุปรกติชั้นร่ายเสน่ห์ลงบนผู้คน ดังนั้นการสาปมันง่าย” (นีเวีย)

ราชินีนีเวียต้องสังเกตหน้าตาที่ตั้งคำถามของผม และพูดเรื่องนี้ดั่งไม่มีอะไรเลย

ฟูเรีย-ซังบอกผมมาก่อนหน้านี่ ว่าเสน่ห์เป็นประเภทของคำสาป

งั้น จริงๆเหรอ?

“ไม่ต้องสงสัย คำสาปแห่งความตายถูกวางบนชาวเมืองทั้งหมดของทวีปปีศาจ เงื่อนไขการใช้งานคือ ‘ทำร้ายฮีโร่แห่งแสงหรือปาร์ตี้ของเธอ’” (ไอรา)

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะเชื่อคำพูดของเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ

“แต่ ถ้าเธอแก้คำสาปนั้น เธอทำลายสัญญาได้…” (แอนนา)

“การแก้คำสาปมันยากกว่าการวางมัน มันจะต้องใช้หลายวันเพื่อที่จะแก้” (ไอรา)

ไอรา-ซามะปฏิเสธคำพูของแอนนา-ซัง

งั้น ชาวเมืองของทวีปปีศาจโจมตีเราไม่ได้จริงๆเหรอ?

(งั้น เรา {โจมตีเค้าฝ่ายเดียว} ไม่ได้เหรอ?) (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…ไม่ว่านายจะพูดมันยังไง นั่นมันแค่…” (ไอรา)

“ผมล้อเล่นน่ะ ไอรา-ซามะ” (มาโกโจะ)

การฆ่าคนที่สู้กลับไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวมันไม่ดี

ราชินีแห่งความมืดยิ้มมาเหมือนเดิม

รอยยิ้มของเธอมอบความกลัวที่คลุมเครือให้ผม

(อย่างน้อยก็มีข้อดีในการหยุดเวทย์ระดับพระเจ้า…) (มาโกโตะ)

ถ้าผมไม่จบการใช้งาน ความเป็นพระเจ้าของเทพธิดาจะอยู่ในตัวของผม

พูดอีกอย่าง แม้ว่าระยะทันจะเล็ก ผมยังสามารถที่จะร่ายเวทมนตร์ระดับพระเจ้าได้ {อีกหนึ่งครั้ง}

วัตถุประสงค์หลักของเราคือกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

กองกำลังของทวีปปีศาจโจมตีเราไม่ได้เพราะคำสาป

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เองบอกว่าอยากจะเจอเรา

มากกว่านั้น เก็บความเป็นพระเจ้าของผมไว้

นี่มันเรียกว่าอะไรไม่ได้นอกจากกับดัก

“มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)

แอนนา-ซังดึงแขนเสื้อของผมอย่างไม่สบายใจ

ผมอยากให้เธอพักได้แล้ว

“…ชั้นจะแก้โคไซทัส” (มาโกโตะ)

ผมหยุดเวทมนตร์ระดับพระเจ้าที่ผมควบคุมอยู่

แรงกายออกไปจากกายของผด้วยความรีบ

ผมทนจากการล้มตรงนั้นเดี๋ยวนั้นเลย

โลกที่ถูกย้อมไปในสีขาวได้สีของมันกลับมาอย่างช้าๆ

“ขอบคุณมาๆ ฮีโร่-ซามะ” (นีเวีย)

ดั่งเธอมีศรัทธาอย่างสมบูรณ์ว่าผมจะหยุดเวทมนตร์ของผม ราชินีแห่งความมืดขอบคุณผมด้วยรอยยิ้ม

“ชั้นทำเรื่องนี้ไม่ได้ ชั้นมาตลอดทางจากทวีปทิศใต้เพื่อที่จะฆ่าฮีโร่ แม้อย่างนั้น ชั้นถูกร่ายคำสาปไม่ให้โจมตีฮีโร่ ชั้นจะออก” (เออนี่)

พูดคำนี้ ราชานางฟ้าตกสวรรค์กระพือปีกของเธอและหายไปในท้องฟ้า

ราชามังกรโบราณมองลงมาที่นี่อย่างเงียบๆ

ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่มันไม่ได้เหมือนมีเจตนาจะโจมตีเรา

ดังนั้นเราทำการหยุดโจมตีกันชั่วคราวที่นี่ หือห์

แค่เมื่อผมคิดเกี่ยวกับการพักเล็กๆ…

“โอ้ ราชานางฟ้าตกสวรรค์เอริไปแล้ว หือห์”

“ก่ะห์!”

ผมโดนจับคอด้วยกำลังมี่เหลือเชื่อ และยกขึ้นแบบนั้น

สติผมกำลังจะบินหนไป แต่ในเวลานี้ ผมเรียนรู้วาคนที่จับคอผมคือราชาปีศาจร้าย

“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)

“อย่าขยับ เจ้าคนที่เรียกว่าฮีโร่แห่งแสง”

“เสียงแหบๆซ้อนกับการกรีดร้องของแอนนา-ซังมาถึงหูของผม

ราชาแมลงยืนขึ้นบนทางของแอนนา-ซัง

งั้น พวกนี้ก็กลับมาแล้ว

เฮ้ย นี่ไม่ใช่ที่สัญญากันไว้นี่…

“เราจะฆ่าคนเหล่านี้แล้ว นั่นโอเค ใช่มั้ย นีเวีย-โดโนะ?” (บาร์บาทอส)

“อ้า! …นายต้องไม่—” (นีเวีย)

กรงเล็บของราชาปีศาจร้ายสัมผัสับคอของผมและ…

(…อาา สติของชั้นมัน…) (มาโกโตะ)

แค่เมื่อมันกำลังจะตัดออก…

“มาโกโตะ-โดโนะ!”

“มาสเตอร์!”

ในเวลาที่ผมสังเกต ผมถูกจับโดยจอห์นนี่-ซังและโมโมะ

เอ๋? พวกเขาไม่ได้วิ่งหนีเหรอ?

“สองคนนี้บอกว่าอยากจะมาไม่ว่ายังไง ดังนั้นเราเลยมา นั่นเกือบไปแล้วนะ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

แม้แต่มัวกรขาว-ซังก็กลับมา

เดี๋ยว แล้วราชาปีศาร้ายที่โจมตีผมล่ะ?!

“นี่คือ…นายใช้เทเลพอร์ตเพื่อจะเคลื่อนไหวและฟันชั้น หือห์… แม้ว่ามันหลังจากถูกโจมตีด้วยเวทย์ระดับพระเจ้า ชั้นลดการป้องกันของชั้นลง” (บาร์บาทอส)

ราชาปีศาจร้ายเซเหมือนได้รับบาดเจ็บ

ตอนนี้เมื่อผมดูดีๆแล้ว แขนที่จับคอของผมถูกตัดออกไป

ผมสั่งเกตว่ามันเป็นคาตานะของจอห์นนี่-ซังที่ทำเรื่องนั้น

“นีเวีย-โดโนะ…คำสาปนี้…เธอสาปเราจริงๆ” (บาร์บาทอส)

ราชาปีศาจร้ายจ้องราชินีแห่งความมืดด้วยความเกลียด ระหว่างที่เลือดออกมาจากปากของเขา

“ชั้นบอกแล้วว่าไม่ควร…” (นีเวีย)

ราชินีนีเวียถอนหายใจเบาๆ

“อืม…แต่ชั้นเกือบจะถูกฆ่าที่นี่นะ” (มาโกโตะ)

“ขอโทษสำหรับความหยาบคายของราชาปีศาจร้าย-ซัง” (นีเวีย)

ผมส่งสายตาของความวิพากษ์วิจารณ์ แต่ราชินีแห่งความืดเย็นชา

“ชั้นจะให้เธอรักษาสัญญาของเธอ” (มาโกโตะ)

“แน่นอน ชั้นจะพานายไปที่บุคคลผู้ยิ่งใหญ่ อิบลีส-ซามะ โอเคมั้ย?” (นีเวีย)

ผมเกือบจะถูกฆ่าโดยลอร์ดปีศาจ และลอร์ดปีศาจเกือบจะตายเพราะคำสาป แม้อย่างนั้น มีราชินีแห่งความมืดคนเดียว ที่เหมือนเธอไปที่จังหวะของเธอเอง

ลอร์ดปีศาจคนอื่น มองมาทางนี้ดังไม่พอใจ

แต่พวกเขาไม่โจมตีเรา และจากไปทีละคน

ในทันทีนั้น ชายที่เหมือนโฮสต์เข้าหาเรา

ราชาปีศาจร้าย

“เฮ้ ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ฮีโร่-คุง ชั้นคิดว่าชั้นฆ่านายได้” (บาร์บาทอส)

เขาพูดสบายๆ

แขนที่จอห์นนี่-ซังตัดออกไปฟื้นกลับมาแล้ว

แต่บางทีเพราะผลของคำสาป หน้าของเขาสีน้ำเงิน

“นายก็ด้วย มันดูเหมือนนายทุกข์ทรมานนิดหน่อยที่นั่นจากคำสาปนะ” (มาโกโตะ)

ผมประชดกลับไป

“แน่นอน ชั้นมี 4 ชีวิต ดังนั้นชั้นคิดเกี่ยวกับการเสียสละหนึ่งเพื่อฆ่านายแต่คำสาปมันแข็งแกร่งกว่าที่ชั้นคิด และชั้นอาจจะเสียงทั้ง 4 ชีวิตไปที่นั่น ดังนั้นนายพูดได้ว่า ชั้นเป็นคนที่ถูกช่วยที่นั่น” (บาร์บาทอส)

ราชาปีศาจร้ายหัวเราะออกมาดังๆ

มันเป็นตลกมืดเหรอ?

“งั้นตอนนี้ ชั้นจะไปแล้ว แต่… มนุษย์จะไปเจอบุคคลนั้นและยังมีสติอยู่ได้เหรอ?” (บาร์บาทอส)

พูดบางอย่างที่แนะนำที่นี่ ราชาปีศาจร้ายใช้เทเลพอร์ตและจากไป

ราชาแมลงและราชาสัตว์ไปแล้ว

ที่เหลือคือ…

“เฮเลเมอร์ค” (แอสทารอธ)

ราชามังกรโบราณเรียกเมล-ซังจากชืื่อของเธอ

เหมือนเคย แค่เสียงของมันอย่างเดียว มันก็มีแรงกดดันที่อุกอาจแล้ว

“…”

เมมล-ซังมองไปข้าๆ ดั่งพบว่านี่มันกระอักกระอ่วน

“ชั้นมีบางอย่างที่จะคุยกับเธอ มาภายหลัง” (แอสทารอธ)

พูดสิ่งนี้ ราชามังกรโบราณก็ไปด้วย

เมล-ซังไม่ได้ดูดี

เธอโอเคมั้ย…?

ไม่ว่าอย่างไร ลอร์ดปีศาจทั้งหมดไปแล้ว

คนที่เหลือคือฮีโร่แห่งแสง-ซัง จอห์นนี่-ซัง โมโมะ และมังกรขาว-ซัง

แล้วก็ราชินีแห่งความมืดด้วย แต่อัศวินมังกรเกราะดำได้รวมกันทีละคนซักพักแล้ว

ดูเหมือนพวกเขาสามารถที่จะมาได้หลังจากโคไซทัสถูกแก้

มันเป็นคนของประเทศแห่งความปมืดที่ไล่ตามเรา แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะโจมตีเราสำหรับตอนนี้

หรือเหมือนกับ ถ้าคำสาปมันได้ผล พวกเขาไม่ควรจะสามารถโจมตีเราได้ด้วยมากกว่า

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะจะเจอกับนายพรุ่งนี้ จนกว่าจะถึงตอนนั้น ได้โปรดอยู่ในเมืองของเรา” (นีเวีย)

“เมืองของเรา?” (มาโกโตะ)

ผมเอียงหัวกบัคำพูดของราชินีนีเวีย

เมื่อพูดเกียบกับเมืองที่เธอปกครอง…

“เธอจะบอกให้เรากลับไปที่ลาโฟรเอจเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่ ไม่เมืองหลวงที่บุคคลผู้ยิ่งใหญ่ปกครองอยู่ในทวีปทิศเหนือ” (นีเวย)

“มีที่อย่างนั้นเหรอ…?” (มาโกโตะ)

“ได้โปรดมา” (นีเวีย)

ราชินีแห่งความมืด ขีหลังมังกรต้องห้ามและบินออกไปและเราที่ยังสับสนอยู่

เราก็รีบขึ้นมังกรขาว-ซังและตามเธอไป

เราเดินหน้าผ่านทวีปสีเถ้าถ่านซักพัก และทีเปิดใหญ่เข้ามาให้เห็น

“เรามาถึงแล้ว” (นีเวีย)

เสียงของราชินีนีเวียสะท้อน

“ว้าาาา…” (โมโมะ)

ผมได้ยินเสียงของความชื่นชมจากโมโมะ

จอห์นนี่-ซังและแอนนา-ซังประหลาดใจ

เมืองหลวงของทวีปปีศาจ

ที่นั่นที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ปกครองโลกเมื่อ 1,000 ปีก่อน

ผมมีจินตาการว่ามันจะเป็นมหานครยักษ์ แต่…พอมาคิดว่ามันจะมากถึงจุดนี้

ตึกที่ดำเนินต่อไปไกลสุดลูกหูลูกตา

ภาพที่เหมือนเห็นทั้งเมืองโตเกียวจากตื่กที่มีหลายชั้น

เมืองขนาดยักษ์ที่ก้าวข้ามเมืองหลวงของไฮแลนด์ในอนาคตไปมากด้วยการก้าวกระโดดแพร่อยู่ตรงหน้าของพวกเรา

 เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook