เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่282ราชามังกรโบราณรำลึกความหลัง

282 ราชามังกรโบราณรำลึกความหลัง

◇มุมมอง ราชามังกรโบราณ◇

ลูกสาวคนเล็กของข้าในที่สุดก็กลับมาหลังจากหลายศตวรรษ

ข้าคิดอย่างแน่นอนว่าเธอจะมาด้วยตัวเอง แต่เธอมีมนุษย์ผู้ชายอยู่ข้างเธอ

ตอนแรก ข้าคิดวามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ ที่มีมานาเพียงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม สิ่งมีชีวิตนี้ ถูกรู้จักอย่างกว้างไกลในกองทัพลอร์ดปีศาจ

ผู้ใช้สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ที่ไม่ได้แสดงตัวในหมื่นปี

ข้าไม่เคยเจอมนุษย์ผู้ใช้สปิริตที่แข็งแกร่งขนาดนี้ในชีวิตข้า

ตอนแรก บุคคลนั้นบอกเราว่าคนที่เราควรจะวังคือฮีโร่แห่งแสง

แต่ตอนนี้ เจ้านี่ถูกเห็นว่าเป็นความอันตรายมากกว่านั้น

คนที่ใช้แม้แต่เวทมนตร์ระดับพระเจ้าได้ ไม่ใช่บางอย่างที่เมินไปได้

พอมาคิดว่าจากทุกคน เธอจะพาเขามา…

“มันเป็นซักพักแล้วนะ ลูกสาวของพ่อ…” (แอสทารอธ)

เสียงของข้าสะท้อนในห้องโถง

มันเป็นความจริงที่ว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน

เนื่องจากความไม่พอใจของเธอที่ข้าตัดสินใจว่าจะรับใช้บุคคลนั้นลูกสาวของข้าซ่อนตัวเธอเองที่ไหนซักแห่ง

ข้าไม่ขาดหวังให้มาเจอกันใหม่แบบนี้

“พ่อก็ด้วย พ่อดูเหมือนจะสุขภาพดี” (เมล)

ลูกสาวของข้าพูดด้วยท่าทีที่บูดบึ้งเล็กน้อย

ข้าคิดว่าเธอจะใจเย็นลง แต่เธอยังเด็ก หือห์

แต่พอมาคิดว่าเธอจะพามนุษย์มาที่ประสาทของข้า

ชายที่ข้างเธอมองดูไปรอบๆปราสาท ดั่งเขาสงสัยเกี่ยวกับทุกอย่าง

(เขาคิดอะไรอยู่…?) (แอสทารอธ)

ถ้าเขาแสดงความประหม่าเมื่อเจอลอร์ดปีศาจในปราสาทของเขาเอง เขาจะดูน่ารักกว่านี้

เขามองมาทางนี้ดั่งเขาไม่หวั่นไหวในอะไรเลย

ข้าทนความหงุดหงิด และถามลูกสาวของข้า

“ทำไมลูกเป็นพวกกับมนุษย์?” (แอสทารอธ)

“เหตผลเดียวกับพ่อน่ะ พ่อ หนูเพียงแต่เคารพคนที่แข็งแกร่งกว่า” (เมล)

“…งั้นชายที่ข้างเธอได้หลอกลูกสาวของชั้น” (แอสทารอธ)

ข้าพูดเหมือนพ่นพิษ

“แสดงความเคารพให้คนที่แข็งแกร่งกว่า เป็นความภาคภูมิใจของมังกรโบราณ ใช่มั้ย?” (เมล)

“พรุ่งนี้ บุคคลนั้นจะมาที่มหานครนี้ เมื่อเรื่องนั้นเกิดขึ้น มันจะจบ รู้มั้ย?” (แอสทารอธ)

ข้าเสียงแข็งขึ้น

นั่นใช่แล้ว ไม่มีใครจะเทียบกับบุคคลนั้นได้

“ไม่มีใครรู้ ใช่มั้ย? แม้แต่วันนี้้ เค้าสู้กับพ่อและลอร์ดปีศจ” (เมล)

“การเอาพ่อไปเทียบกับบุคคลนั้น…ช่างโง่เขลา” (แอสทารอธ)

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่พ่ออ่อนแอขนาดนั้น?” (เมล)

มันไม่ดี

ลูกสาวของข้ายอมรับชายผู้ใช้สปิริตอย่างหน้ามืดตามัว

งั้นข้อไม่มีทางเลือกนอกจากจะถามชายที่อยู่ข้างเธอ

“นายชื่ออะไร?” (แอสทารอธ)

ข้าถามชายข้างลูกสาวข้า

นี่เป็นครั้งแรกของข้า ที่พยายามจะเรียนรู้ชื่อของมนุษย์

แต่ชายคนนั้นเพียงแต่มองเธอด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ พ่อ” (เมล)

ลูกสาวของข้าตอบแทน

ทำไมลูกเป็นคนตอบล่ะ?

“ทากัตซูกิมาโกโตะ นายเป็นคนที่กำจัดเพื่อนของชั้น ไบฟรอนเหรอ?” (แอสทารอธ)

ไม่ว่าข้าพยายามมากแค่นั้น มันจบในเสียงแข็ง

ข้าได้รู้จักกับไบฟรอนมานาน

ข้าได้ยินมาว่าเขาไม่ได้ตายอย่างสมบูรณ์ แต่ข้าเข้าใจเขาที่ถูกกำจัดโดยมนุษย์ไม่ได้

“เราโชคดีน่ะ” (มาโกโตะ)

“…โฮ่” (แอสทารอธ)

งั้นนายพูดมันว่าโชค

ราชาอมตะจะไม่ถูกกำจัดโดยอะไรแบบนั้น

ช่างเป็นชายที่ไร้สาระ

ข้ายืนขึ้นจากบัลลังก์ และเข้าหาชายผู้ใช้สปิริตอย่าช้าๆ

เขาแสดงสัญญานว่าะถอย แต่เขาไม่วิ่งหนีหรือไปซ่อน

ยังไงข้าก็โจมตีชายคนนี้ไม่ได้เพราะคำสาปออราเคิลแห่งความืด

แม้อย่างนั้น แม้ว่าจะถูกล้อมโดยมังกรโบราณที่มีประสบการณ์ขนาดนี้ ในปราสาทของลอร์ดปีศาจ และอยู่ต่อหน้าข้า เขายังใจเย็น

แค่ชายคนนี้มีประสาทแบบไหนกัน

เพราะความมั่นใจของเขาที่สามารถจะใช้เวทมนตร์ระดับพระเจ้าที่เขาใช้ประโยชน์ก่อนหน้าเหรอ?

“ความเป็นพระเจ้าที่อยู่ในตัวนาย แม้ว่าด้วยสิ่งนั้น มันจะไม่มีผลกับบุคคลนั้นนะ รู้มั้ย?” (แอสทารอธ)

บุคคลนั่นอยู่ระดับต่างไปจากลอร์ดปีศาจ

ถ้าเขาคิดว่าเขากำจัดบุคคลนั้นได้ด้วยเวทมนตร์ครึ่งๆกลางๆอย่างนี้ นั่นจะเป็นการดูหมิ่น

“ไม่รู้จนกว่านายจะลอง” (มาโกโตะ)

“มันไร้จุดหมาย หยุดตัวเลือกที่โง่เขลา แล้วมาฝั่งเราซะเถอะ” (แอสทารอธ)

“พ่อ นั่นไร่จุดหมาย เค้าเคลื่อนไหวเป็นสาวกของเทพธิดาในดินแดนสวรรค์ เค้าจะไม่หยุด” (เมล)

สาวกของเทพธิดา หือห์

นั่นมีปัญหา

สาวกทุกคนที่เห็นเทพเจ้าจะบ้าไป โดยไม่มีข้อยกเว้น

มันเป็นเหมือนกันกับลอร์ดปีศาจเคนที่ศรัทธาในเทพมาร

ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งเท่าไหร่ มันไม่ดีถ้าไร้สติ

เจ้าแม้แต่จะสนทนากับคนเหล่านั้นก็ยังไม่ได้

(นี่มันแย่แล้ว…ถ้าเป็นแบบนี้ ลูกสาวของชั้นจะมองบุคคลนั้นเป็นตัวร้าย) (แอสทารอธ)

ข้าต้องหยุดเรื่องนั้น

ข้าควรจะเมินคำสาป และหยุดพวกเขาโดยใช้กำลังไหม?

บางทีสภาพจิตใจของข้าได้ถูกส่งผ่านไป ชายผู้ใช้สปิริตพูดออกมา

“อย่ากังวล ราชามังกรโบราณ ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ เราจะแค่วิ่งหนี” (มาโกโตะ)

“เพิ่งพูดอะไรออกมาน่ะ…?” (แอสทารอธ)

ข้าตะลึงโดยคำพูดของเขา

การที่เขาสู้ถึงตายโดยถูกล้อมด้วยลอร์ดปีศาจและก้าวข้ามมัน มันไม่ใช่เพื่อการท้าทายบุคคลนั้นหรือ?

เขาพูดได้อย่างไรว่าเขาจะวิ่งหนี ในท่าทางที่เมินเฉยอย่างนั้น?

“ไอ้เวร นายคิดว่านายจะหนีไปได้ หลังจากที่ได้เข้าไปหาบุคคลนั้นเหรอ?!” (แอสทารอธ)

การตะโกนมันออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจจากปากขของข้า

แม้ว่าข้าเข้าใจมันได้ด้วยการมองผ่านๆ ข้าไม่มีทางเลือกนอกจากจะเคารพบุคคลนั้น

นั่นคือความต่างมากเท่าไหร่ ในฐานะสิ่งมีชิวิต

ข้าจำความประทับใจในเวลานั้นได้ และมันเปลี่ยนเป็นความโกรธ

พิษเอ่อล้นจากข้าอย่างไมได้ตั้งใจ และข้าจบที่การพยายามจะข่มขู่เขา

ลูกน้องทั้งหมดของข้าถอยไปในทีเดียว

ไม่ดีเลย นี่มันไม่ใช่แรงกดดันที่ควรจะถูกส่งไปยังมนุษย์

ข้าสำนึกกับเรื่องนี้ และมองผู้ใช้สปิริต

“ในที่สุดเราก็ได้โอกาสที่จะเจอพวกเค้า อย่างน้อยชั้นก็ควรจะไปทักทายเค้า” (มาโกโตะ)

ชายผู้ใช้สปิริตพูดอย่างใจเย็น

ตาเหล่านั้นอย่างไรก็ไม่ใช่ของพวกนั้นที่เป็นคนบ้า

(ชายคนนี้…) (แอสทารอธ)

ทำไมเขาส่งสายตามมาแบบนี้ได้ เมื่อเขาเผชิญหน้ากับข้า?

เข้าใจแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมลูกสาวข้าโดนเขาจับใจ

นั่นเสียดาย

ข้าอยากจะสู้กับบางคนที่มีความกล้าขนาดนี้

“ชั้นไม่คิดว่านายจะออกมาได้อย่างปลอดภัย หลังจากที่ได้เจอกับบุคคลนั้น ยังไงก็ตาม ถ้านายรอดชีวิตได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง เมื่อคำสาปของออราเคิลแห่งความมืดหายไป สู้กับชั้น ถ้านายชนะ ชั้นจะมอบผนึกของราชามังกร ที่จะให้มังกรทุกตัวเคารพนาย” (แอสทารอธ)

“…พ่อ พ่อจริงจังเหรอ?” (เมล)

“ราชามังกร?” (มาโกโตะ)

ลูกสาวของข้าและชายผู้ใช้สปิริตทำสีหน้าที่ตกใจ

“นายเป็นชายที่กำจัดเพื่อนของชั้นและล่อลวงลูกสาวของชั้น; มันอยู่ในธรรมชาติที่มังกรโบราณอยากจะสู้กับนาย” (แอสทารอธ)

เมื่อเวลาที่ข้ารู้ตัว ความรำคาญของข้าหายไป

ข้ารอว่าเขาจะตอบข้าอย่างไร…

“……………………”

……

…

ข้าเห็นตัวอักษรใกล้กับชายผู้ใช้สปิริต

แต่พวกมันหายไปไม่นานหลังจากนั้น

ช่างเป็นความรู้สึกที่แปลก

“เข้าใจแล้ว ชั้นสัญญา มาสู้กันซักวันนึงเถอะ” (มาโกโตะ)

ชายผู้ใช้สปิริตตอบง่ายๆ

ลูกน้องมังกรโบราณของข้าเสียงดัง

น่าสนใจ

ชายคนนี้จะปรากฏต่อหน้าข้าอีกครั้ง

ข้ามั่นใจกับเรื่องนี้

ข้าที่อยู่ในอารมณ์ดี บอกลูกน้องของข้าให้ไปส่งชายผู้ใช้สปิริต จนกว่าจะออกจากปราสาท

ข้าหยุดลูกสาวข้าที่จะออกไปกับเขา

หลังจากนั้น ข้าใช้เวลาเพื่อฟังว่าลูกสองของข้ามีการเดินทางแบบไหน

◇มุมมมอง ฮีโร่แห่งแสงแอนนา◇

(มาโกโตะมาสาย…) (แอนนา)

โมโมะและหนูรอให้เขากลับมา แต่เขาไม่กลับมาเลยซักนิด

“ป-เป็นไปได้มั้ยว่า มาสเตอร์มังกรขาวก็มีเป้าหมายที่มาโกโตะ-ซัง และตอนนี้พวกเค้าควันขึ้นเต็มตัวอยู่?!” (โมโมะ)

“ไม่ ไม่ ไม่มีทางหรอก” (แอนนา)

หนูปฏิเสธความคิดนั้นด้วยการหัวเราะ

“ใครจะรู้ หลังๆ ตาของเธอที่มองมาโกโตะ-ซามะเป็นตาของผู้หญิง เหมือนแอนนา-ซังเลย!” (โมโมะ)

“ด-เดี๋ยว โมโมะ-จัง?!” (แอนนา)

หนูไม่ได้ทำตาแบบนั้น!

…น่าจะ

“ไม่ว่ายังไง ไม่มีอะไรให้ทำเลย อยากจะไปข้างนอกนิดนึงมั้ย?” (โมโมะ)

“ใช่ ไปเถอะ” (แอนนา)

หนูเห็นด้วยกับการเชิญชวนของโมโมะ-จัง

จอห์นนี่-ซังและมาโกโตะ-ซังออกไปข้างนอกด้วย

มันจะน่าเบื่อสำหรับเราที่จะเป็นพวกที่อยู่ในโรงแรม

มีถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนข้างนอกโรงแรม

หนูไม่เคยเห็นเมืองที่พัฒนาขนาดนี้ตั้งแต่ลาโฟรเอจ

ไม่ ที่นี่มันเจริญรุ่งเรืองมากกว่าเมืองนั้นมาก

หนูแม้แต่คิดว่า นี่อาจจะเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในโลก

โมโมะ-จังและหนูดูไปรอบๆร้านค้าข้างทาง

บางทีอาจเพราะมันเป็นต่างทวีป มีอาหารและเสื้อผ้ามากมายที่หนูไม่เคยจะได้เห็นมาก่อน

แล้วก็ เจ้าของร้านค้าเป็นปีศาจ

แต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไร แม้ว่าจะเห็นหนู -มนุษย์

นี่มันเรื่องน่าตกใจ ในฐานะที่เป็นบางคนที่ถูกสอนโดยมาสเตอร์ว่าปีศาจเป็นศัตรู

ปีศาจทั้งหมดที่นี่ทักทายเราด้วยรอยยิ้ม

หนูถูกบอกโดยมาโกโตะ-ซัง ว่าพวกเขาทั้งหมดโดนเสน่ห์และถูกควบคุม

จากใจ ธรรมชาติที่เป็นพิษของหนูถูกนำออกไป

(ทำไมทวีปทิศเหนือต่างจากทวีปอื่น…?) (แอนนา)

นั่นมันไม่แฟร์เลย

แม้ว่ามนุษย์ในทวีปทิศตะวันตกจะไม่มีความสุขซักนิด

“เธอเป็นหน้าใหม่นี่”

“เอ๋?”

โมโมะ-จังซ่อนหลังหนูอย่างรวดเร็ว

เมื่อหนูหันไปที่นั่น สาวๆ 3 คนได้คุยกับโมโมะ

พวกเธอดูเหมือนมนุษย์เมื่อมองผ่านๆ แต่หนูเห็นเขี้ยวเล็กๆแล่บออกมาจากปากของพวกเธอ

พวกเธอก็เป็นแวมไพร์

ไม่ใช่ว่ามันอันตรายเหรอ? คือที่หนูคิด แต่หนูไม่รู้สึกถึงความเป็นศัตรูมาจากพวกเธอ

มันดูเหมือนพวกเธอสนใจกับโมโมะ-จังโดยบริสุทธิ์ใจ

“เป็นไปได้มั้ยว่ามาจากข้างนอก? ชั้นอยากจะฟังเรื่องราวของเธอ”

“เธอแข็งแกร่ง เธอต้องได้เลือดของคนที่ค่อนข้างเป็นขุนนาง”

“อืม…” (โมโมะ)

โมโมะ-จังลนลานก่อนตอนแรก แต่เธอปนเข้าไปอย่างช้าๆ

ไกลเท่าที่หนูรู้ เธอไม่มีโอกาสที่จะได้พูดกับสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกัน

นั่นทำไมเธอต้องมีความสุขแน่

หนูดูร้านใกล้ๆ แต่ทำเรื่องนั้นคนเดียวมันไม่สนุก

(ถ้าแค่มาโกโตะ-ซังอยู่ที่นี่…) (แอนนา)

ระหว่างที่หนูคิดอย่างนั้น หน้าที่คุ้นเคยผ่านไป

“จอห์นนี่-ซัง?” (แอนนา)

“แอนนา-โดโน หือห์” (จอห์นนี่)

นักดาบเอลฟ์หล่อเหลาผมดำยาวสีน้ำตาลแดง

“ไม่ว่าเราจะถูกปกป้องด้วยคำสาป อยู่คนเดียวมันไม่ระวังนะ รู้มั้ย” (จอห์นนี่)

หนูกำลังจะชี้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์จะพูดอย่างนั้น แต่หนูสังเกตว่าบางคนอยู่ที่ข้างจอห์นนี่-ซัง

คนนี้ไม่ใช่หน้าที่คุ้นเคย

“เฮ้ สาวคนนี้เป็นสหายของนายเหรอ? ช่างเป็นสาวที่น่ารัก”

“คนที่พิงจอห์นนี่ซังอย่างเกาะแกะ เป็นผู้หญิงดาร์คเอลฟ์ผิวน้ำตาล

“เธอเป็นสหายของผู้นำปาร์ตี้ที่ชั้นบอกเธอเมื่อกี้นี้” (จอห์นนี่)

“เข้าใจแล้ว คนที่ควบคุสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ชั้นก็อยากเจอเค้าด้วย”

“อ-อืม…จอห์นนี่-ซัง คนนี้เป็นใคร?” (แอนนา)

มันเป็นครั้งแรงที่หนูเห็นดาร์คเอลฟ์ แต่มันยังเป็นปีศาจ

กระนั้น พวกเธอคุยเหมือนพวกเธอสนิทกัน

เขาไปเจอกับคนรู้จักเก่าเหรอ?

“เพื่อนของนายเหรอ?” (แอนนา)

“ไม่ เพิ่งเจอเธอเมื่อกี้นี้” (จอห์นนี่)

ดูเหมือนเธอคุยกับเขาเมื่อเขาสำรวจเมือง

แม้อย่างนั้น พวกเธอดูใกล้ชิดขนาดนี้?!

“เฮ้ รีบไปเถอะ-”

“ใช่ ขอโทษที่ให้รอ” (จอห์นนี่)

ผู้หญิงดาร์คเอลฟ์จับแขนของจอห์นนี่-ซังและดึงเขา

“อืม…จอห์นนี่ ซัง นายจะกลับมาที่โรงแรมมั้ย…?” (แอนนา)

“ชั้นจะกลับไปพรุ่งนี้เช้า” (จอห์นนี่)

“เออ๋…” (แอนนา)

มันได้ถูกสรุปแล้วว่าเขาจะกลับไปพรุ่งนี้เช้า?!

แต่เราอยู่ในดินแดนของศัตรูนะ

“พรุ่งนี้จะเป็นศึกสุดท้าย เธอควรจะได้พลังงานด้วย แอนนา-โดโนะ บางทีให้มาโกโตะ-โดโนะ โอบกอดเธอ” (จอห์นนี่)

“อะ?!” (แอนนา)

จอห์นนี่-ซังพูดอะไรที่อุกอาจในตอนท้าย ขณะที่เขาจากไปพร้อมผู้หญิง

อ-โอบกอดเขาพูด…

ฮ่าาา แค่เขาพูดอะไรกัน?

หนูพัดหน้าที่ร้อนผ่าว

โมโมะ-จังคุยกับสาวแวมไพร์

แค่เมื่อหนูคิดว่ามันได้เวลาที่จะกลับไปที่โรงแรม…

(อ้า มาโกโตะ-ซัง!) (แอนนา)

หนูเจอเขา

มาโกโตะ-ซังมองไปทั่วอย่างกระสับกระส่าย ดั่งเขากังวลเกี่ยวกับรอบข้างของเขาและไปที่ไหนบางแห่ง

มันเป็นทิศทางตรงกันขามกับโรงแรม ดังนั้น มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเขาจะกลับ

เขาจะไปไหนกัน…?

อ-อย่าบอกหนูนะว่า เขาเจอผู้หญิงเหมือนจอห์นนี่-ซัง…?

หรือบางทีมันอย่างที่โมโมะ-จังกลัว เขาไปมีเวลาที่เร่าร้อนกับมังกรขาว-ซามะ?!

…ไม่ ไม่มีทางน่า

ม่ายอ่ะ นั่นเป็นไปไม่ได้

แต่มันกวนใจหนู

เมื่อเวลาที่หนูสังเกต หนูลบตัวตนและแอบตามมาโกโตะ-ซัง

เราเดินหน้าลึกและลึกเข้าไปในเมือง จำนวนผู้คนน้อยลงมากขึ้นและมากขึ้น

ไม่ใช่ว่ามันครั้งแรก ที่มาโกโตะ-ซังมาที่เมืองนี้เหรอ…?

มาโกโตะ-ซังเดินอย่างไม่หยุด โดยไม่หลงทาง

เรามาถึงชานเมือง

มันเป็นที่ที่ทรุดโทรมจริงๆ

ตึกทั้งหมดทรุดโทรม และไม่มีสัญญานของผู้คน

หนูคิดว่าไม่มีใครจะมาในที่แบบนี้

แต่มาโกโตะกอดอก และฝึกเวทมนตร์น้ำ ระหว่างที่รอบางคนอย่างชัดเจน

หนูมองเขาระหว่างที่ระวัง ที่จะไม่เข้าไปในระยะสายตาของเขา

เขาแค่ยืนอยู่ที่นั่น และไม่มีการเปลี่ยนแปลง

แค่เมื่อหนูคิดเกี่ยวกับการกลับไป…

บางคนมา

ไม่ใช่ผู้หญิง

นั่นทำให้หนูโล่งใจนิดหน่อย

ช่างโล่งใจ มาโกโตะ-ซังไม่ได้มีเดทลับ

แต่ใครกันที่เขาจะเจอระหว่างที่เลี่ยงสายตาของผู้คน?

หนูเน้นตาแและะมองดูคนที่มาโกโตะ-ซังคุยอยู่

(เอ๋?) (แอนนา)

หนูรู้สึกว่าลมหายใจของหนูจะหยุด

หัวใจหนูเต้นแรง

หนูหยุดมือไม่ให้สั่นไม่ได้

ทำไมคนนั้น…

หน้านั้นที่หนูเห็นที่ลาเบรินทอส

ไม่มีทางที่หนูจะลืมมัน

ชายที่ปรกติจะปิดทั้งตัวด้วยเกราะ และไม่แสดงหน้าตาออกมาเลยซักนิด

ลอร์ดปีศาจอัศวินดำ

สาวกของเทพมาร

และ…ชายคนนี้ที่ฆ่าฮีโร่ไฟ

“ลอร์ดปีศาจเคน…” (แอนนา)

คนที่มาโกโตะ-ซังเจอคือคนที่ฆ่ามาสเตอร์ของหนู

 

 

เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook