เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่284ทากัตซูกิมาโกโตะมุ่งหน้าไปที่ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

284 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

“โอ้ชั้น เคน-ซัง นายไม่ได้แสดงตัวตลอดเวลานี้ ชั้นเลยกังวลนะรู้มั้ย” (นีเวีย)

ราชินีนีเวียไม่ได้แสดงความตกใจมากกับความจริงที่ว่าเคน ผู้ที่เป็นลอร์ดปีศาจ มาทำงานกับเรา

เธอคุยกับเราอย่างร่าเริง

“…..”

ในทางกลับกัน เคนเงียบต่อไป

ไม่ใช่แค่เคน คนอื่นก็เลี่ยงที่จะสบตากับราชินีแห่งความมืด

เหตุผลคือเสน่ห์ของเธอ

เสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติที่จะทำให้ทุกสิ่งหลงเสน่ห์

ถ้าคุณคุยกับเธออย่างไม่ระวัง คุณจะหลงใหลไปกับเสียงของเธอ

ในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจก่อนหน้านี้ ทำใหรู้ว่าแม้แต่ฮีโร่แห่งแสง แอนนา-ซังก็ไม่ได้กันเรื่องนี้ได้

ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่คุยกับเธอแน่นอนว่าจะ…

“เราจะอยู่ในความดูแลของเธอวันนี้” (มาโกโตะ)

ผมตอบสั้นๆ

ผมเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืด ฟูเรีย-ซังดังนั้นผมมีประวัติที่เสน่ห์จะไม่ได้ผลกับผม

“โอ้ งั้นนายก็เป็นคนเดียวที่จะคุยกับชั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง ชั้นเสียใจจัง” (นีเวีย)

“ทุกคนอายน่ะ” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ มาใช้วันนี้ให้เป็นโอกาสที่จะสนิทกันเถอะ” (นีเวีย)

“ได้” (มาโกโตะ)

เรามีการคุยเบาๆแบบนี้

“บุคคลนั้นรอโดยความคาดหวังที่จะเจอพวกนายทั้งหมด โปรดตามชั้นมา” (นีเวีย)

พูดคำนี้เสร็จ ราชินีนีเวียขี่หลังมังกรต้องห้าม

เราไม่ได้รู้สึกเหมือนว่าอยากจะไปมังกรเดียวกับเธอ เราจึงให้เมล-ซังในรูปมังกรขนเราไปที่นั่น

เรามุ่งหน้าผ่านท้องฟ้าสลัวๆโดยมีเธอนำทาง

ไม่มีความจำเป็นว่าเราจะไปที่ไหน

เรา {เห็นมันได้แล้ว}

—ปราสาทลอยฟ้า อีเดน

ปราสาทของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

เกาะลอยฟ้าปรากฏอยู่ในท้องฟ้าของมหานครปีศาจคืนที่แล้ว

มันยากที่จะบอกว่ามันใหญ่แค่ในจากพื้นดิน แต่…

(ใหญ่…) (มาโกโตะ)

คณะที่มังกรขาว-ซังลง ความมโหฬารของมันชัดเจนขึ้น

ผมเฝ้าดูสิ่งนั้นที่ที่มันอยู่ที่ความสูงระดับเดียวกับเมฆสีดำด้วยมองใกล

ผมคิดว่ามันใหญ่เท่าสนามบิน

ทรงของมันเป็นวงรีที่บิดเบี้ยวว และมันสร้างจากแร่ เหล็ก และวัตถุดิบ สีดำบางอย่างที่ผมไม่รู้จัก

มันดูเหมือนสร้างด้วยคน แต่แม้ว่าในโลกเก่าของผม มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะยิงอะไรที่ใหญ่ขนาดนี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า

ทันทีที่เราใกล้เข้าไปในระยะ 200-300 เมตรกับปราสาทลอยฟ้า…

ผมรู้สึกว่าบางอย่างแปลกไป

อากาศเปลี่ยน

ผมรู้สึกถึงแรงกดดัน และมันหายใจยาก

บางอย่างที่คล้ายกับหมอกกีดขวางการมองเห็นของผม

นี่คือพิษ…?

มันทำให้ผมนึกได้ถึงบรรยากาศที่ป่าปีเศจมีที่สปริง ล็อก

(บาเรียที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่วางไว้ หือห์) (ไอรา)

เสียงของไอรา-ซามะสะท้อนมา

เข้าใจแล้ว เราได้เข้าสู่ดินแดนของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

“ดูเหมือนเราได้เข้ามาในบาเรียของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ทุกคน พวกเธอรู้สึกโอเคกันมั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถาม ทุกคนพยักหน้าเพื่อบ่งบอกว่าพวกเขาโอเค

ดูเหมือนตัวบาเรียเองไม่มีความสามารถโจมตี

มังกรต้องห้ามของราชินีนีเวียลงพื้นที่เกาะที่ลอยอยู่บนฟ้า

มังกรขาว-ซังตามไป

เราลงพื้นอย่างระวัง

“ที่นี่คือ…” (มาโกโตะ)

มันเป็นที่ที่แปลก

พื้นดินไม่ได้ทำมาจากดิน มันเหมือนแก้วแตกถูกแพร่ไป

ไม่มีต้นไม้หรือใบหญ้า และสี่งที่นอนอยู่ที่เหมือนกระดูกของสัตว์ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

และอะไรที่ดึงตาผมไปมากที่สุดก็คือ…

“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ…หนูรู้สึกไม่ดีเลย” (โมโมะ)

โมโมะขมวดคิ้ว

แอนนา-ซังข้างๆก็ทำหน้าที่คล้ายกัน

สไลม์ที่มีเส้นเลือดปูดออกมาจากตัว

ออร์คที่มีหลายหัว

ก็อบลินที่ไม่มีผิวหนัง และกล้ามเนื้อเห็นได้ชัดเจน

ยักษ์ที่ลอกเกล็ดและผิวของมันเน่า

มันไม่มีสิ่งมีชีวิตดีๆที่นี่เลย

(มอนสเตอร์ต้องห้าม…) (มาโกโตะ)

มอนสเตอร์ที่มีรูปลักษณ์ที่บิดเบี้ยว เคลื่อนไหวไปทั่วเกาะ

แม้ว่าในหมูมอนสเตอร์ต้องห้ามที่ผมเห็นจนถึงตอนนี้ พวกนี้มัน {น่าเกลียด} เป็นพิเศษ

มันเหมือนดั่งพวกมันเป็นความผิดพลาดในการทดลองที่อมนุษย์อะไรซักอยาง

“อุฟุฟุ น่ารัก ใช่มั้ย? พวกมันถูกสร้างโดยบุคคลนั้น” (นีเวีย)

มีแค่นีเวียที่เห็นว่าสิ่งมีชีวิตที่ประหลาดพวกนี้น่ารัก

เพื่อพิสูจน์เรื่องนั้น เธอลูบสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวพวกนั้นอย่างอ่อนโยน

“อ-อย่างนั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)

ผมแค่พูดอย่างนี้ ขณะที่หน้าขอผมแข็ง

แน่นอนว่า ผมไม่คิดว่าพวกมันน่ารักแม้แต่นิดเดียว

ผมเฝ้าดูสภาพของเกาะเพื่อที่จะไม่ไปดูสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดนั้น ให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ที่เข้ามาในตาของผม คือหอคอยขนาดยักษ์ตรงกลางเกาะ

หรือเหมือนกับ มันเป็นอาคารเดียวมากกว่า

ผมได้ยินว่ามันเป็นปราสาทของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ แต่ไม่มีที่ที่ดูเหมือนปราสาทที่นี่เลย

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่นั่น

(แต่…{หอคอย} หือห์… หืมม) (มาโกโตะ)

(นายกังวลเกี่ยวกับบางอย่างเหรอ ทากัตซูกิ มาโกโตะ) (ไอรา)

(ไอรา-ซามะ นี่เป็นกับดักมั้ย?) (มาโกโตะ)

(ยังไงซะ เพราะทั้งหมดเมื่อพูดถึงหอคอย มันปรกติที่จะมี {อุปกรณ์เพิ่มพลัง} เวทมนตร์…) (ไอรา)

นักเวทย์ส่วนใหญ่ถืออุปกรณ์เวทมนตร์ที่เพิ่มพลังเวทมนตร์ของตัวเอง

ลูซี่ถือไม้เท้า

มากกว่านั้น แม่ของลูซี่ ใช้วงกลมเวทมนตร์ที่จะเพิ่มพลังมากขึ้นไปอีก

แล้วก็ เมื่อนักเวทย์จะใช้เวทมนตร์ขนาดใหญ่ พวกเขาจะต้องสร้างหอคอยเพื่อจะใช้งานเวทมนตรที่มโหฬาร

มันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่ราชาอมตะใช้ความสามารถระดับพระเจ้าเพื่อเปลี่ยนกลางวันและกลางคืน

ถ้าเราโดนสิ่งนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก มันจะไม่เป็นการต่อสู้เลย

(มันโอเค! จากที่ชั้นเห็น หอคอยนั้นสร้างเพื่อปกป้องสิ่งที่อยู่ข้างใน) (ไอรา)

ไอรา-ซามะปฏิเสธความกังวลของผมโดยที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

(ผมกังวล…) (มาโกโตะ)

(ทำไมล่ะ?!) (ไอรา)

(เพราะทั้งหมดท่านทำเละหลายครั้ง ไอรา-ซามะ) (มาโกโตะ)

(ม-มันโอเค เชื่อมั่นในชั้น!) (ไอรา)

ยังไงซะ มันไม่มีจุดหมายในการกังวลมากๆ

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เราวิ่ง

(พูดถึงแล้ว รู้จักรูปร่างหน้าตาของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มาก่อนมั้ย ไอรา-ซามะ?) (มาโกโตะ)

ผมอยากจะรู้ก่อนหน้า

แม้ว่าผมจะถามมมังกรขาว-ซัง และเคน พวกเขาจะแค่เลี่ยงมัน

แค่พวกเขาดูเป็นยังไงกัน…?

(แม้ว่าเทพธิดาก็ไม่รู้อย่างมั่นใจ… ในประวัติศาสตร์ดั้งเดิม ฮีโร่อาเบล-จังเสียแขนขวา และขาไปหนึ่งข้าง และกำจัดพวกเค้าในสถานการณ์แบบนั้น มันใกล้กับการที่พวกเค้าโจมตีใส่กันในเวลาเดียวกัน เพราะเมฆสีดำสนิท อัลเธน่า-โอเน่ซามะแทบจะพูดกับอาเบลไม่ได้เลย ดังนั้นเธอไม่ได้ยินอะไรออกจากเค้า เห็นว่า) (ไอรา)

(ผมประทับใจที่เค้าสามารถจะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิงใหญ่ได้ในสภาพนั้น) (มาโกโตะ)

ผมชำเลืองมองแอนนา-ซัง

ผม…ต้องไม่อนุญาตให้เธอได้รับประสบการณ์อะไรแบบนั้น

“มาโกโตะ-ซัง? มีอะไรเหรอ?” (แอนนา)

เธอต้องประหม่าแน่ เธอยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนมาให้ผม

“มันโอเค มาทำอะไรอย่างใจเย็นเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมตอบในความแข็งแกร่งเพื่อที่จะทำให้เธอมั่นใจ มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ผมให้แอนนา-ซังตื่นมาตอนเช้าและชาร์จตัวเธอด้วยแสงอาทิตย์มากพอ

เธอควรจะสามารถที่จะแสดงพลังออกมามากกว่าการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจก่อนหน้านี้

งานของผมคือสนับสนุนแอนนา-ซัง เพื่อที่เธอจะแสดงพลังเต็มที่ของเธอได้

(เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายจะไปเผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในไม่นาน ดังนั้นพูดกับคนอื่นด้วย) (ไอรา)

(ครับ ท่านพูดถูก) (มาโกโตะ)

ผมตามคำแนะนำของไอรา-ซามะ

“จอห์นนี่-ซังรู้สึกยังไง?” (มาโกโตะ)

“ไม่มีปัญหา” (จอห์นนี่)

เมื่อผมเรียกจอห์นนี่-ซัง เขาตอบระหว่างที่เดินอย่างถูกต้องโดยที่ {ปิดตาทั้งสองข้าง}

นั่นเป็นเพราะเคนเตือนเราว่าคนที่ได้เจอเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เป็นครั้งและ {จะรักษาสภาพจิตใจปรกติไม่ได้}

เขาก็พูดด้วยว่ามังกรขาว-ซังและแวมไพร์โมโมะน่าจะโอเคเพราะพวกเธอเป็นมอนสเตอร์

แอนนา-ซังมีการปกป้องจากพระเจ้าของฮีโร่แห่งแสง

จอห์นนี่-ซังผู้ที่ไม่ใช้มอนสเตอร์และไม่ได้รับการปกป้องจากพระเจ้าของฮีโร่จะทำอะไรได้

“งั้น ชั้นจะปิดตาจากเริ่มแรก และสปิริตจะบอกสภาพสิ่งแวดล้อม” (จอห์นนี่)

นั่นคือที่เขาพูด

ดูเหมือนจอห์นนี่-ซังสู้ได้แม้ว่าจะปิดตา

ผมพบว่ามันยากที่เขาเป็นปู่ทวดของลูซี่ที่ซุ่มซ่ามในหลายอย่าง

“โมโมะ เป็นยังไงบ้าง?” (มาโกโตะ)

“ห-หนูโอเค…” (โมโมะ)

เธอพูดอย่างนั้น แค่หน้าของเธอบอกอีกเรื่องหนึ่ง

อย่ากดดันตัวเอง” (มาโกโตะ)

“ค่ะ มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ” (โมโมะ)

ผมคิดว่ามันลำบากสำหรับโมโมะที่จะเข้าร่วมการต่อสู้นี้

แต่ครั้งนี้ ผมอยากให้โมโมะเข้าร่วม ไม่ใช่ในฐานะสมาชิกที่ไว้ต่อสู้ แต่เป็นในฐานะสมาชิกที่ไว้หนี

คนเดียวที่ใช้เทเลพอร์ตได้คือมังกรขาว-ซังและโมโมะ

ถ้าสิ่งต่างๆมันลำบาก ยิ่งมีผู้ใช้เทเลพอร์ตมากมันยิ่งดีกว่า

ที่สุดของทั้งหมด ตัวโมโมะเอง อยากจะมาด้วยกันกับผม

ผมจับมือของโมโมะอย่างอ่อนโยน

“เมลและเคน เธอ…” (มาโกโตะ)

“ไม่ต้องกังวล” (เมล)

“ชั้นมาที่นี่หลายครั้งแล้ว” (เคน)

ไม่มีปัญหากับสองคนนี้…

(ตัวนายเองโอเคมมั้ย? พื้นที่เวลาของเกาะนี้บิดเบี้ยว และพิษมันค่อนข้างเข้มข้น) (ไอรา)

หลังจากที่ไอรา-ซามะพูดคำนี้ ผมมองดูรอบๆและหายใจลึกๆ

(ไม่ได้รู้สึกถึงอะไรที่ต้องจดนะ) (มาโกโตะ)

(นายมันหัวแข็งอย่างน่าตกใจ) (ไอรา)

ช่างพูดสิ่งที่หยาบคาย

ผมอยากจะให้ท่านชมผมที่สามารถที่จะรักษาสภาพปรกติได

(ยังไงซะ อวดดีแบบั้นทำให้นายพึ่งพาได้มากกว่า เตรียมตัวให้พร้อมที่จะใช้งานเวทมนตร์ระดับพระเจ้าทุกเวลา) (ไอรา)

(มันโอเค ผมให้เดียเตรียมตัวด้วย มันเป็นยังไงเดีย?) (มาโกโตะ)

(ราชาของเรา…ชั้นไม่ชอบที่นี่เลย…) (เดีย)

ผมได้ยินเสียงที่อ่อนแอออกมาจากสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

ดูเหมือนในบาเรียของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มันเป็นที่ที่อยู่ยากสำหรับสปิริต

ยังไงซะ นั่นเป็นที่ผมคาดไว้

เวทมนตร์สปิริตพึ่งพาสภาพแวดล้อมของสิ่งที่อยู่ที่นั่น

(เข้าใจแล้ว ชั้นจะเรียกเธอเมื่อเราอยู่ในปัญหา) (มาโกโตะ)

(…ค่ะ ระวังตัวนะ ราชาของเรา) (เดีย)

เสียงของเดียจางหายไป

ด้วยเรื่องนี้ ผมคุยกับทุกคนแล้ว

ที่เหลือคือการไปเผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

ราชินีแห่งความมืดเดินอยู่ก่อนหน้าเราหันไปข้างหน้าเหมือนเธอไม่ได้ยินการสนทนาของเรา

ผมคิดอย่างมั่นใจว่าเธอจะก่อกวนเราในแบบใดแบบหนึ่ง

(…หืม?) (มาโกโตะ)

ผมสังเกตหลังจากที่ดูวิธีที่ราชินีเดิน…

การเก้าเท้าของเธอหนัก

(บาดเจ็บเหรอ…? ไม่ ชั้นจะพูดว่ามัน…ความเหนื่อยมากกว่า?) (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้เหตุผล แต่มันดูเหมือนราชินีแห่งความมืดเหนื่อย

แต่ผมไม่รู้ว่านั่นหมายความว่ายังไงเลยซักนิด

เรามาถึงกลางเกาะที่หอคอยอยู่

มีประตูใหญ่ในหอคอบ

ผมสงสัยว่าจะเปิดมันอย่างไร

*กิ๊… กิ๊กิ๊กิ๊…กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊…*

ประตูเปิดอย่างช้าๆด้วยตัวเอง

ข้างในดูมืดและผมไม่เห็นอะไรเลยจากข้างนอก

“เข้ามาซิ” (นีเวีย)

ราชินีนีเวียข้ามประตูขนาดยักษ์และเดินเข้าไปข้างใน

เราตามเธอไปหลังจากนั้น

(หืม?) (มาโกโตะ)

ความรู้สึกนี้ที่ว่าบางอย่างมันไม่ชอบมาพากล…ผมรู้สึกมันทันทีที่เราเข้าหาอีเด็นด้วย

—เราเข้ามาในบาเรีย

ดูเหมือนหอคอยก็มีหน้าที่เป็นบาเรียด้วย

มันดูเหมือนว่ามันอย่างที่ไอรา-ซามะพูด หอคอยมันไว้เพื่อการป้องกัน

บาเรียสองชั้น นั่นเป็นการรักษาความปลอดภัยที่ค่อนข้างสูง

มันแทบไม่มีแสงใดๆข้างในหอคอยเลย และมันมืด

แล้วก็ มันมีกลิ่นหวานๆเติมเต็มข้างในอาคาร

(กลิ่นนี้…) (มาโกโตะ)

ผมจำมันได้

มันเป็นกลิ่นของกัญชาที่เติมเต็มบาร์ที่ผมเคยไปมาก่อน

ทำไมที่นี่ล่ะ?

ผมมองดูรอบๆด้วยมองกลางคืน

ข้างในหอคอยมันว่างเปล่า

มันต่างจากเวลาที่ไปหาแอสทารอธ ไม่มีลูกน้องให้เห็นเลย

แทนที่จะเป็นอย่างนั้น มมันมีบางอย่างที่เตะตาผม

บนพื้นทั้งหมด มีวงกลมเวทมนตร์ที่มีลวดลายที่ซับซ้อนและรูปวาดที่เละเทะมากมาย

แค่ดูมันทำให้ผมคลื่นใส้

มันเป็นเหมือนันถูกเขียนในการถ่วง และสูตรเวทมนตร์มันถูกเขียนด้วยวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนว่าเพื่อที่จะรวบรวมมานาไปที่ตรงกลางของอาคาร

ตาของผมไปถึงตรงกลางอย่างเป็นธรรมชาติ

“!…”

บางคนกลืนน้ำลาย

ผมได้ยินเสียงของหัวใจผม

มัน…อยู่ {นั่น}

ในที่สุดผมก็ได้เจอผู้ปกครองของโลกนี้ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อิบลีส

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 605/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook