เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่285ทากัตซูกิมาโกโตะเจอกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

285 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เจอกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

เห็น {นั่น} ที่อยู่กลางหอคอยผมขมวดคิ้ว

(นี่มันอะไรกัน?) (มาโกโตะ)

นั่นคือคำพูดแรกที่เข้ามาในใจของผม

ที่นั่นที่สูงกว่าที่ที่ผมยืนอยู่คือที่ที่บัลลังก์อยู่เหรอ?

ราชินีของประเทศแห่งความมืด หรือแม่มดแห่งภัยพิบัตินีเวียยืนอยู่ข้างๆ

“ทุกคน นายอยู่ต่อหน้าอิบลีส-ซามะผู้ยิ่งใหญ่” (นีเวีย)

เธอให้ข้อมูลเรา

—เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส

หัวหน้าของลอร์ดปีศาจที่ปกครองโลก

เรื่องราวถูกเล่ากันมาว่าเขาเป็นมอนสเตอร์อมตะที่ต่อต้านการโจมตีทุกรูปแบบ

เรื่องราวเล่ากันว่ามันเป็นสิ่งนอกรีตที่แม้แต่ชุบชีวิตความตายก็ได้

เรื่องราวเล่ากับว่ามันมีรูปลักษณ์ที่น่ากลัวที่ทำให้ใครก็ตามที่เห็นมันสั่นในความกลัวสุดขีด

มันมีพวกนั้นอยู่เยอะ แต่ไม่มีใครรู้รายละเอียด

ผมก็ได้ยินมาว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีตัวตนที่ไม่มีรูปที่ชัดเจน

แต่…

“เจ้าาคือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?” (มาโกโตะ)

แม้ว่าจะได้ยินที่แม่มดแห่งภัยพิบัติพูด ผมถามสิ่งนี้กับ ‘{นั่น}’ เพราะยังไม่มั่นใจ

มันไม่ได้มีทรงของคน

หรือเหมือนกับ มันไม่ได้แม้แต่มีทรงของสิ่งมีชีวิต

ถ้าผมพูดเป็นคำ มันเป็น {ก้อนเนื้อ} ที่ลอยอยู่ในอากาศ มอนสเตอร์ที่ประหลาดที่มีหัว แขน และขาของคน มอนสเตอร์ และแมลงติดอยู่อย่างส่งเดช

แทนที่จะเรียกมันว่าสิ่งมีชีวิต มันจะมีเหตุผลมากกว่าที่จะเรียกมันว่างานศิลปะในพิพิธภัณฑ์

แต่ก้อนเนื้อนั้นเต้นอยู่ แน่นอนว่ามันมีชีวิต

สีของก้อนเนื้อนั้น มันเป็นการยาสีที่เละเทะของสีแดง น้ำเงิน เหลือง และถูกกระจายไปทั่วมัน สีมันแรงจนดูแล้วเหนื่อยตา

แขนที่ติดอยู่กับก้อนเนื้อมันขยับเหมือนหนวดอย่างต่อเนื่อง และมันกระตุ้นความขยะแขยงมากขึ้นกว่าเดิม

ปากทั้งหลายของมันปล่อยเสีย ‘กกกกกี้… กกกกกี้…’ ที่ไม่น่าพึงพอใจออกมา

แต่ที่ดึงความสนใจผมไปมากที่สุดมันคือตาที่มีหลายขนาดที่ติดอยู่ทุกที่ในก้อนเนื้อ

มันส่องแสงไปสีรุ้ง และสายตามันกระสับกะส่ายว่ายไปรอบๆ

ตาจำนวนมากมองมาทางนี้ ผมรู้สึกขนลุกเมื่อเราทำการสบตา

(มันค่อนข้าง…เหมือนมอนสเตอร์ต้องห้าม…) (มาโกโตะ)

มอนสเตอร์ที่อยู่ข้างนอกอีเด็นมันก็น่ากลัวไปแล้ว แต่พวกมันน่ารักเลยเมื่อเทียบกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเรา

นั่นันน่าขันที่ตอนนี้ ส่วนหนึ่งของผมแม้แต่เห็นด้วยกับราชินีเมื่อเธอพูดว่ามันน่ารัก

เราสนทนากับเจ้านี่ได้เหรอ?

ผมรอคำตอบของคำถามผม และ…

“โอ้ชั้น!” (นีเวีย)

ราชินีนีเวียส่งเสียงของเธอในความสุข

“นั่นงดงาม! {มีแค่นายที่ไม่หมดสติ} หลังจากที่ได้เห็นอิบลีส-ซามะ หือห์!” (นีเวีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกบางอย่างไม่ชอบมาพากล และผมมองกลับไป

“เก่ะห์” (มาโกโตะ)

สหายของผมทั้งหมดล้มไป

แอนนา-ซัง โมโมะ และแม้แต่เมล-ซังก้นโด่งเลย?!

เฮ้ย! ทำไมแม้แต่เคนก็สลบล่ะ?!

คนเดียวที่เก็บสติของเขาไว้ได้ ที่อยู่บนเข่าที่พื้นก็คือจอห์นนี่-ซัง

ดูเหมือนมันช่วยได้ที่ไม่เห็นตรงๆ

“แอนนา-ซัง มีสติซี่ จอห์นนี่-ซัง นายโอเคมั้ย?!” (มาโกโตะ)

ผมรีบจับแอนนา-ซังขึ้น และเรียกจอห์นนี่-ซัง

“ใช่ ชั้นเพียงแต่โดนพิษน่ะ…” (จอห์นนี่)

การตอบมาจากจอห์นนี่-ซัง

เขาปลุกโมโมะและมังกรขาว-ซัง

ผมจะปล่อยเรื่องนั้นไว้ให้เขา

ผมทำตัวเองให้พร้อม เมื่อคิดว่าเราจะถูกโจมตีโดยโอกาสนี้ แต่แม่มดแห่งภัยพิบัติและเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไม่ทำอะไรเลย

พวกเธอมองดูเราด้วยรอยยิ้ม

“มา…โกโตะ…-ซัง…” (แอนนา)

แอนนา-ซังพูดด้วยหน้าที่ซีดขาว

ตาของเธอไร้แสงและไม่โฟกัส

ผมวางมือลงบนหน้าผากของเธอและพึมพำ

“เวทย์แสง: [จังหวะเดียวกัน]” (มาโกโตะ)

ผมใช้เวทมนตร์แสงระดับประถม รักษา

มันมีความแรงที่เบา แต่ใช้มันกับเธอระหว่างที่ทำจังหวะเดียวกันกับเธอทำให้แสงในตาของเธอกลับมาอย่างช้าๆ

“แอนนา-ซัง ตอนนี้ได้สติแล้ว ใช้เวทย์แสงเพื่อที่จะรักษาตัวเอง” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค… นายจะทำอะไรมาโกโตะ-ซะ—” (แอนนา)

ก่อนที่แอนนา-ซังจะถามผม ผมยืดแขนขวาไปข้างหน้าและยิงลูกบอลน้ำ

ลูกบอลน้ำที่ใหญ่เท่าลูกบาสโดนหน้าอัศวินดำ

“ฮ่าา!” (เคน)

เคนกระโดดขึ้นหลังจากเขาโดนสาดน้ำ?!

“ชั้นหมดสติเหรอ?!” (เคน)

“…อย่างทำอย่างนั้นสิ…” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่ว่านายพูดว่านายเจอกันหลายครั้งแล้ว?

ผมมองลงไปที่เขาอย่างเย็นชา และลอร์ดปีศาจเคนพยายามที่จะอธิบายอย่างลนลาน

“ไม่ใช่อย่างนั้น! นั่น…ชั้นไม่เคยเห็นนั่นเลย!” (เคน)

“…นั่นใช่แล้ว เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ชั้นรู้จักก็ไม่ได้ดูเป็นอย่างนั้น…” (เมล)

มังกรขาว-ซังตอบการตะโกนของเคน

โอ้?

เรามาเจอเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ผิดตัวเหรอ?

อีกครั้ง ผมมองแม่มดแห่งภัยพิบัติและเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

เมื่อผมทำ ตาที่ส่องสว่างเป็นสีรุ้งมากมายปิดไป และหมอกสีดำปกคลุมเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

ความรู้สึกขยะแขยงหายไปนิดหน่อย

“นี่มันน่าเศร้า คนเดียวที่ดูร่างที่ศักดิ์สิทธิ์ของอิบลีส-ซามะได้คือทากัตซูกิ-ซัง หือห์” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัตินีเวียถอนหายใจอย่างหนัก

“นั่นหมายความว่ายังไง?” (มาโกโตะ)

ผมถาม แต่เมื่อเห็นว่าแอนนา-ซังและมังกรขาว-ซังจบอย่างไร ผมมีความคิดอยู่ว่ามันหมายถึงอะไร

ผมรู้จักสถานการณ์ที่คล้ายกัน

มันเป็นเหมือนเวลาที่ทุกคน {เห็นกายของโนอาห์-ซามะ} ใบโบสถ์ที่ยิ่งใญ่ในประเทศแห่งแสง

“ทำไม…บางคนแบบเจ้าอยู่ที่นี่?!”

เสียงผู้หญิงที่สวยสะท้อนข้างในหอคอย

“ค-ใคร?” (โมโมะ)

“นั่นใครกัน?” (เคน)

โมโมะและเคนยกหัวขึ้นและมองไปทั่วอย่างกระสับกระส่าย

แต่ผมไม่ตกใจ

มันเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยแล้ว

“ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

เสียงของเทพธิดาที่ปรกติผมจะได้ยินผ่านการสื่อสาร

“โอ้ชั้น มันโอเคที่เทพธิดาของดินแดนสวรรค์จะแทรกแซงดินแดนมนุษย์เหรอ? ท่านจะถูกลงโทษนะ รู้มั้ย?” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัตถาม ดั่งจะตลกกับท่าน

“ออราเคิลแห่งความืดนีเวีย! ทำไมเธออยู่กับบางคนแบบนี้?! เทพธิดาไนอาทำอะไรอยู่?!” (ไอรา)

“ฟุฟุฟุ เพราะทั้งหมดเทพธิดาแห่งความมืดซามะไม่แทรกแซงดินแดนมนุษย์ ท่านควรรู้เรื่องนั้น ใช่ม้้ย เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ?” (นีเวีย)

ไหล่ของแอนนา-ซังสั่นกับการตะโกนของเทพธิดาแห่งโชคชะตา

ผมถูหลังเธอเบาๆเพื่อให้เธอใจเย็น

“ทำไมท่านกระสับกระส่ายที่นี่ ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…” (ไอรา)

เสียงของไอรา-ซามะมันขนความลังเลมา

ไม่ สิ่งที่แปลกคือเสียงของไอรา-ซามะมันมาถึงที่นี่ตั้งแต่ทีแรก

เสียงของดินแดนสวรรค์ไม่มาถึงดินแดนมนุษย์

นั่นทำไมผมมติดต่อกับไอรา-ซามะผ่านสร้อยคอเวทมนตร์ที่ผมได้มาจากท่าน

“ข้างในหอคอยมีบาเรียที่เทียบได้กับเวทย์ระดับพระเจ้า นั่นทำไมเสียงของชั้นไปถึง” (ไอรา)

“หอคอยนี้มีบาเรียระดับพระเจ้า…” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกแปลกไป ทันทีที่ผมเข้าไปข้างใน

แต่ไม่มีพิษภัยกับผู้บุกรุก

เพื่อพิสูจน์เรื่องนั้น ผมที่มีสแตทนี่น้อยนิด ไม่ได้รู้สึกว่าไม่สะดวก

“บาเรียนั้นมีไว้ทำอะไร?” (มาโกโตะ)

“นั่น—” (ไอรา)

“บุคคลนี้ {ใช้ชีวิตอยู่ได้แค่ในบาเรียนี้เท่านั้น}” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติตัดคำพูดของไอรา-ซามะ

สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเศร้า

“หมายความ…ว่ายังไงเรื่องนั้น?” (แอนนา)

แอนนา-ซังยืนขึ้นข้างผมและพร้อมดาบของเธอ

เธอยังดูไม่ดี

“ไอรา-ซามะ ได้โปรดบอกเรา” (มาโกโตะ)

ผมรอคำพูดของเทพธิดาา

“…เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เป็น {เทพเจ้าที่ถูกปลด} เงาของพระเจ้า เทพเจ้ามารไทฟอนนั้น…มันไม่ได้อัญเชิญลอร์ดปีศาจมาจากโลกคู่ขนาน…มันอัญเชิญเทพเจ้าของโลกนี้… พอมาคิดว่ามันสร้างการละเมิดระเบียบของดินแดนสวรรค์ที่ชัดเจนอย่างนี้เหมือนเรื่องนี้” (ไอรา)

“เทพเจ้า…?” (มาโกโตะ)

อีกครั้งที่ผมมองดูก้อนเนื้อที่ลอยอยู่ในอากาศ

ผมมองยังไงก็มองไม่ได้ว่าสิ่งนั่นที่มีแขนทรงหนวดที่ราบเรียบเป็นสิ่งมีชีวิตศักดิ์สิทธิ์

ไม่ว่าคุณจะดูมันอย่างไร มันเป็นมอนสเตอร์ที่ไร้รสนิยม

ตั้งแต่ทีแรก มันไม่พูดอะไรเลยมาซักพักแล้วจนถึงตอนนี้ มันแม้แต่มีความฉลาดที่ถูกต้องมั้ย

“…ช่างเป็นชายที่หยาบคาย”

เด็กชายที่เกือบใสที่สวยงามเหมือนผีปรากฏอยู่ตรงหน้าก้อนเนื้อกระทันหัน

“นายคือ…?” (มาโกโตะ)

“อิบลีส ชั้นได้บอกนายเรื่องนั้น {มาซักพักแล้ว}” (อิบลีส)

ผมกำลังจะพูดว่านี่เป็นคร้้งแรกที่เขาพูด แต่ากนั้นผมก็สังเกต…

เป็นไปได้มั้ยว่ากกกี้กกกี้ที่ไม่น่าพึงพอใจที่มันทำจริงๆแล้วเป็นเขาคุยกับเรา

“ดูเหมือนคำพูดไม่ไปถึงนาย หือห์ เพราะเรื่องนั้น ชั้นไม่มทางเลือกนอกจากจะใช้รูปวิญญานที่ไม่สะดวกนี้” (อิบลีส)

เด็กชายที่เรียกตัวเขาเองว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พูดอย่างนี้ในความเสียดาย

“แล้วก็ เทพธิดาแห่งโชคชะตา ประเด็นนึง ที่ชั้นต้องแก้ให้เธอ มันไม่เหมือนกับว่าชั้นอยู่ที่นี่เพราะคำสั่งเทพเจ้ามารส่งมาให้ชั้นทำ ชั้นเพียงแต่เป็นเทพเจ้าที่ถูกปลดที่หนีออกมาจากนรก แต่เธอพูดถูกเรื่องที่ช้้นใชชีวิตข้างนอกหอคอยนี้ไม่ได้นะ ความเข้นข้นของอากาศในดินแดนมนุษย์มันบางมากจนมันเป็นพิษสำหรับชั้น ชั้นเกือบจะไม่รอดชีวิตข้างในหอคอยนี้” (อิบลีส)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ถ้าเป็นอย่างนั้น เรากำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ถ้าเราทำลายหอคอยนี้ใช่มั้ย…?

“แต่ชั้นอยากให้นายไม่ทำลายหอคอยนี้นะ ถ้านายทำอย่างนั้น ชั้นจะโจมตีจริงจัง” (อิบลีส)

เขาอ่านใจของผม

เหมือนกันกับโนอาห์-ซามะและเทพธิดาแห่งน้ำ

แต่เขาคิดอะไรอยู่ที่เขาเปิดเผยจุดอ่อนของเขาเอง

ผมพร้อมตัวเองที่จะใช้งานเวทย์ระดับพระเจ้าให้ได้ทุกเวลา

แม้ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ควรจะสามารถอ่านใจผมได้ เขายังส่งรอยยิ้มที่ใจเย็นให้ผมในรูปเด็กชายนั้น

“ฮีโร่ของโรเซสของประเทศแห่งน้ำจาก 1,000 ปีในอนาคต ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (อิบลีส)

“มีอะไร?” (มาโกโตะ)

แอนนา-ซังข้างผมและสหายของผมข้างหลังตกใจกับเรื่องนี้ แต่ผมไม่ตกใจ

เรารับมือกับพระเจ้าอยู่ที่นี่

เขาต้องรู้สถานการณ์ของผมนานแล้ว

“ไม่จริงหรอก เพราะชั้นสามารถที่จะฟื้นคืนชีพได้ 1,000 ปีในอนาคตและแทรกแซงกับอีดที่ชั้นคิดถึงการกำจัดฮีโร่แห่งแสง แต่…พอมาคิดว่าพวกเค้าจะส่งมือสังหารมาจากอนาคต มากกว่านั้น ผู้ใช้สปิริตต่างโลก…” (อิบลีส)

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พึมพำ ‘นั่นมันคาดไม่ถึง’

“นายสามารถที่จะฟื้นคืนชีพได้ในอนาคต นายควรจะไปตั้งใจทำงานที่นั่น” (มาโกโตะ)

มันเป็นเพราะนายทำบางอย่างเหมือนการแทรกแซงกับอดีต จนผมต้องเดินทางมาที่นี่

“นายรู้ ใช่มั้ย? ผู้ปกครองของดินแดนมนุษย์ในอนาคตคือมนุษย์ปีศาจถูกขับออกไปที่ทวีปทิศเหนือ และลอร์ดปีศาจเหลืออยู่น้อยนิด โอกาสที่เราจะชนะมันบาง” (อิบลีส)

“…”

เขาพูดเรื่องนี้ดั่งเศร้าใจ แต่มันเหม็นการโกหก

เออร์-ซามะพูดก่อนหน้าว่ามัน 50-50 ว่าเราจะสามารถชนะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้มั้ย

“มาโกโตะ-ซามะ…” (โมโมะ)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…” (เคน)

ระหว่างที่ผมสนทนากับเจ้าปีาจผู้ยิ่งใหญ่เพื่อซื้อเวลา โมโมะและเคนฟื้นแล้ว

อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ได้ยืนยันแล้วว่าพวกของผมโอเค

แต่นี่มีปัญหา

มันจะเป็นปัญหาถ้าพวกเขาหมดสติอีกครั้ง เมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เปลี่ยนเป็นรูปสัตว์ประหลาดนั่นอีกครั้ง

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ใช้เวทย์ระดับพระเจ้าเพื่อทำลายหอคอย ถ้านายทำอย่างนั้น เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะกลับไปที่รูปดั้งเดิมหรือแสดงพลังเต็มที่ไม่ได้ นายปล่อยที่เหลือให้ฮีโร่แห่งแสง-จังได้หลังจากนั้น” (ไอรา)

ผมพยักหน้ากับคำแนะนำของเทพธิดาแห่งโชคชะตา

งั้นจะเราทำเรื่องนี้จริงๆ

—ผมจับสร้อยคอที่อยู่ที่คอผม ที่ไอรา-ซามะมอบให้ผม

“นายจะใช้ความเป็นพระเจ้า ที่ในที่สุดนายก็สามาระที่จะได้มาใน {ท่าทีที่ไร้ประโยชน์} แบบนั้นเหรอ?” (อิบลีส)

คนที่หยุดผมคือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

“ไร้ประโยชน์เหรอ?” (มาโกโตะ)

วิธีที่เขาพูดมันกวนใจผม

เขาจะพูดว่ามันมีวิธีที่จะใช้มันที่มันดีกว่า

“แน่นอน แทนที่จะทำลายหอคอยนี้ แค่ใช้ความเป็นพระเจ้าให้ตัวนายเองแข็งแกร่งขึ้น นายเป็นนักรบไร้เทียมทานได้หรือนักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในตัวตนของทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามที่นายหวังเอาไว้ เพราะทั้งหมดเวทมนตร์ระดับพระเจ้ามอบ {ปาฏิหาริย์} ให้ได้” (อิบลีส)

“ท่านแม้แต่จะใช้มันแบบนั้นก็ได้เหรอ ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“…”

ผมแค่เชื่อคำพูดของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้ ผมเลยถามเทพธิดาแต่ท่านไม่ตอบ

“ตั้งแต่ทีแรก ถ้านายหวังให้เป็นอมตะ นายแม้แต่จะ {กลับไปที่ 1,000 ปีในอนาคต} ก็ได้ นั่นเป็นที่นายหวังไว้ ใช่มั้ย?” (อิบลีส)

“?!”

ผมชะงัก

เพราะผมมาอดีตโดยการเดินทางข้ามเวลา ผมได้คิดาจนถึงตอนนี้ว่ามันจำเป็นที่ผมต้องกลับไปด้วยการเดินทางข้ามเวลาด้วย

ถ้าถ้าตัวผมมเองเป็นอมตะ ผมกลับไปที่อนาคตได้

ผมทำเรื่องนั้นสำเร็จได้ด้วยเวทมนตร์ระดับพระเจ้า…

“ท-ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นั่น…” (ไอรา)

เสียงของไอรา-ซามะสั่น

“ดูเหมือนเทพธิดาแห่งโชคชะตาไม่ได้หวังให้นายใช้มันในแบบนั้น เพราะทั้งหมดมันเป็นความเป็นพระเจ้าที่เธอมอบให้นายผ่านความผิดพลาดของเธอเอง ถ้านายเป็นเหมือนตัวตนที่เป็นกึ่งพระเจ้า มันจะไม่สะดวกสำหรับเธอ” (อิบลีส)

“…”

ผมไม่มีอะไรไปตอบโต้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

เขาพูดถูกมั้ย?

(วิธีที่จะกลับไป 1,000 ปีในอนาคต…) (มาโกโตะ)

ผมได้มันมาโดยที่ไม่ได้สังเกตมัน

ถ้าผมใช้ความเป็นพระเจ้าที่นี่ ผมจะกลับไปที่จุดเริ่มต้น

บางทีอาจเป็นเพราะสังเกตภาพจิตใจผม เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พูดต่อ

“มันเป็นยังไง? นายเสียศรัทธาที่เทพธิดาแค่ผลักดันงานที่ไร้เหตุผลให้นายมั้ย? นายจะไม่มาเป็นพวกของชั้นเหรอ?” (อิบลีส)

“ตำแหน่งเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในทวีปทิศตะวันตกเปิดอยู่” (นีเวีย)

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่และแม่มดแห่งภัยพิบัติเชิญผมโดยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เหตุผลที่ทำไมพวกเขาไม่โจมตีเรา และพูดอยู่ตลอดเวลานี้มันต้องเป็นเพราะหัวเรื่องนั้น

“มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)

แอนนา-ซังจับแขนผมอย่างแน่นอน

เมื่อผมมองกลับไป เคนและมังกรขาว-ซังมองมาทางนี้อย่างไม่สบายใจ

คำตอบนั้นชัดเจน

“ขอโทษที่ต้องพูดแต่…ชั้นต้องไม่เป็นลอร์ดปีศาจ นายเห็นมั้ยล่ะ” (มาโกโตะ)

ผมปฏิเสธการเชิญชวน

แม่มดห่งภัยพิบัติพูด ‘เข้าใจแล้ว…’ และทหน้าเต็มไปด้วยความสงสาร

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่รูปเด็กไม่เปลี่ยนสีหน้าของเขา

“ว่าแล้ว นายมากับฮีโร่แห่งแสงที่กำจัดชั้นในเวลาดั้งเดิมและมีความเป็นพระเจ้าของเทพธิดาแห่งโชคชะตา เก้าอี้ลอร์ดปีศาจมันจะไม่พอ” (อิบลีส)

เจ้าปีศาจลอยจนเขามาถึงตรงข้างหน้าผม

ต่างจากก้อนเนื้อที่บัลลังก์ ผมไม่รู้สึกถึงแรงกดดันในรูบนี้

เด็กชายที่มีรูปลักษณ์ที่งดงามดั่งแกะสลักมาพูดคำนี้อย่างร่าเริง

“ทากัตซูกิมาโกโตะ ถ้าใช้มอบ {ครึ่งหนึ่งของโลกนี้} ให้นายถ้านายมาเป็นพวกของชั้นล่ะ?” (อิบลีส)

“อะ?! ท่านจริงจังเหรอ อิบลีส-ซามะ?!” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัตข้างๆส่งเสียงในความตกใจ

“””เอ๋??”””

แอนนา-ซังและคนอื่นๆเปิดปากของพวกเธอกว้าง

ผมก็ตกใจนิดหน่อยด้วย

“ค่อนข้างใจดีนะนั่น” (มาโกโตะ)

“นายทีค่ามากเท่านั้น ไม่มีความจำเป็นต้องกลับไปเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศที่อ่อนแอในอนาคต นายเป็นผู้ปกครองของโลกนี้” (อิบลีส)

เสียงที่ชัดเจนของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สะท้อนอย่างหวานในหูของผม

“ตอนนี้ จับมือของชั้น มาครองโลกด้วยกันเถอะ” (อิบลีส)

ตัวอักษรปรากฏอยู่ข้างๆเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ยิ้ม

[{คุณจะรับโลกครึ่งใบจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่หรือไม่?}]

{ใช่}

{ไม่}

——

ความเห็นของผู้เขียน

ผมคิดเรื่องนี้เพราะผมอยากจะแสดงตัวเลือกนี้ด้วยผู้เล่นอาร์พีจี มันเป็นอะไรที่ครั้งเดียว แต่พอมาคิดว่ามันจะใช้ตัวอักษรญี่ปุ่นมากกว่า 1,200,000 ตัวก่อนที่มันจะมาถึงจุดนี้…

ขอบคุณสำหรับเงิน 59 บาท

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 664/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook