เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่286อนาคตที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ได้เป็นพยาน

286 อนาคตที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ได้เป็นพยาน

◇มุมมอง โมโมะ◇

“หนู…โอเคมั้ย?” (เมล)

“ค่…ะ…” (โมโมะ)

หนูหมดสติหลังจากที่ได้เห็นตัวของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

คนที่ปลุกหนูคือมาสเตอร์มังกรขาว

เธอก็ดูเหมือนจะอยู่ในสภาพที่แย่ด้วย

จอห์นนี่-ซัง แอนนา-ซัง และแม้แต่ลอร์ดปีศาจอัศวินดำ ประทับใจเกินไปกับแรงกดดันที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มอบออกมา

(…แม้อย่างนั้น…) (โมโมะ)

มีคนแปลกๆหนึ่งคน

“โอ้ ชั้น นี่เป็นความรอบคอบของผู้เล่นอาร์พีจี” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซามะเป็นเหมือนที่เป็นอยู่ประจำ

ไม่ มันไม่ปรกติ

เขา {พูดอย่างง่ายๆ} แม้ว่าจะกับต่อหน้ากับมอนสเตอร์ที่น่าขยะแขยงที่หนูแม้แต่มองก็ไม่ได้

(…น่ากลัว) (โมโมะ)

นี่เป็นครั้งแรกที่หนูคิดว่ามาโกโตะ-ซามะน่ากลัว

หนูคิดมาตลอดว่าเขาเป็นคนที่พึ่งพาได้

เขาจะปัดความลำบากทุกอย่างไปข้างๆ

แต่…

มาโกโตะซามะคุยอย่างร่าเริงกับ {สิ่งนั้น} ……

“ตอนนี้ ฮีโร่-ซามะของอนาคต ปกครองโลกด้วยกันกับบุคคลที่ยิ่งใหญ่นั้นเถอะ” (นีเวีย)

ราชีนีนีเวียพูดกับมาโกโตะซามะด้วยรอยิ้มที่น่าสงสัย

“อย่าทำนะ…มาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)

“อย่า ทากัตซูกิ มาโกโตะ”

เสียงแอนนา-ซังที่หน้าซีดและเสียงที่ลึกลับจากข้างบนมมาถึงหูหนู

ใช่ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พูดว่ายังไงนะ

เขาพูดว่า ‘ชั้นจะให้โลกนายนี้ครึ่งใบ’

หนูรู้สึกว่ามาโกโตะ-ซามะไม่แน่ใจเมื่อหนูมองดูรูปร่างหน้าตาของเขา

ม-ไม่…

หนูเข้าหามาโกโตะ-ซามะอย่างไม่มั่นคง

แต่ขาของหนูสั่น และไม่นานหนูก็สะดุดล้ม

“ตอนนี้ จับมือของชั้น” (อิบลีส)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง มาเป็นพวกของเรานะ” (นีเวีย)

มาโกโตะ-ซามะไม่ตอบการเชิญของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่และราชินีแห่งความมืด

เขาจ้องไปที่ที่มันว่างเปล่า

ม-ไม่มีทางน่า

อย่าบอกหนูนะว่าเขาจะพูดว่าเขาจะเข้าพวกกับพวกนั้น ใช่มั้ย…?

“เฮ้ เคน…” (มาโกโตะ)

“หืม? มีอะไรเหรอ?” (เคน)

มาโกโตะ-ซามะคุยกับลอร์ดปีศาจอัศวินดำที่เงียบกระทันหัน

“ถ้าชั้นจำไม่ผิด นายก็ได้สัญญาแบบเดียวกันกับเคน ใช่มั้ย? ว่านายจะช่วยโนอาห์-ซามะที่อยู่ที่วิหารทะเลลึก” (มาโกโตะ)

“”…””

เจ้าปีาจผู้ยิ่งหญ่และราชินีแห่งความมืดตกไปอยู่ในความเงียบกับคำถามนั้น

…ใครคือโนอาห์

ผู้หญิงอีกคนของมาโกโตะที่หนูไม่รู้จัก

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส ถ้านายเอาโนอาห์-ซามะ ออกมาจากวิหารทะเลลึก เคนและชั้นจะเป็นพวกของนายอย่างมีความสุข” (มาโกโตะ)

“เอ๋?”

มาโกโตะ-ซามะพูดบางอย่างที่อุกอาจ

“มาโกโตะ-ซัง!! พูดอะไรน่ะ?!” (แอนนา)

แอนนา-ซังตะโกนในเสียงดัง

“นายเอาจริงเหรอ?” (จอห์นนี่)

แม้แต่จอห์นนี่ซังก็ยังสับสนกับเรื่องนี้

“แน่นอนชั้นเอาจริง 《ถ้า》 เค้าทำได้ น่ะนะ คิดยังไง เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่?” (มาโกโตะ)

“เราพูดเกี่ยวกับโลกครึ่งใบที่นี่นะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง อะไรที่นายจะต้องการไปมากกว่านี้ล่ะ?” (นีเวีย)

คนที่ถามเหมือนยกยอปอปั้นคือราชินีแห่งความมืด

“สำหรับผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะ การเคลียร์วิหารทะเลลึกคือทุกอย่าง ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ เคน?” (มาโกโตะ)

“ยังไงซะ…นั่นจริง แต่…” (เคน)

ตัวเคนเองก็ตัดสินใจไม่ได้ที่นี่

“”…””

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่แและราชินีแห่งความมืดมองกันเอง ดั่งมีปัญหากับเรื่องนี้

“นายมันคนชั่วร้าย”

เสียงที่ลึกลับสะท้อนมาอีกครั้ง

“เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ…” (เมล)

มาสเตอร์มังกรขาวพึมพำดั่งจะประทับใจมากเกินไป

ดูเหมือนนี่คือเสียงของเทพธิดา-ซามะ

“ไม่มีทางที่ใครจะเคลียร์วิหารทะเลลึกที่ถูกปกป้องโดยสัตว์สวรรค์เลวีอาธาน ใช่มั้ย?” (ไอรา)

“…ใช่ ชั้นก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ด้วย” (เคน)

“เฮ้ย ไอรา-ซามะก็เรื่องนึง แต่ไม่ใช่นายก็ยอมแพ้ด้วยได้ไง เคน” (มาโกโตะ)

มันหายากที่จะเห็นมาโกโตะ-ซามะพูดในเสียงแข็ง

หรือเหมือนกับ มาโกโตะ-ซามะพูดอย่างเป็นธรรมชาติกับลอร์ดปีศาจและเทพธิดาได้ยังไงมากกว่า?

“ตอนนี้ นายจะทำยังไง?” (อิบลีส)

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซามะเข้าหาเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

นี่มันแปลก

แม้ว่าเมื่อกี้นี้เขาเสนอเงื่อนไขที่โดดเด่นเหมือนการมอบโลกให้ครึ่งใบเพื่อที่จะพาเขาไปเป็นพวก…มันตอนนี้เปลี่ยนเป็น ‘ช่วยบางคนจากวิหารทะเลลึก’

มากกว่านั้น เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่และราชินีแห่งความมืดข้างเขาทำสีหหน้าที่มีปัญหาจริงๆ

ดูเหมือนการ ‘เคลียร์วิหารททะเลลึก’ มันแม้แต่ยากกว่าการได้โลกมาครึ่งใบ

มันเป็น ณ วินาทีนั้น

—”เจ้ามันไม่เชื่อฟัง”

เสียงสะท้อนมาในหอคอย และความเย็นวาบวิ่งผ่านหลังหนู

“เอ๋?”

รอบข้างปกคลุมไปด้วยความมืดมิดในลมหายใจเดียว

หนูมองไม่เห็นอะไรเลย

—”ข้าไม่ได้คาดให้เจ้าเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเหตุผลด้วย…มันช่วยไมได้ งั้นข้าจะจับสหายของเจ้ามาเป็นตัวประกัน”

“มาโกโต-ซามะ! มาสเตอร์มังกรขาว!” (โมโมะ)

หนูตะโกนสุดปอด

แต่ไม่มีการตอบกลับมา

ไม่มีทางน่า

แม้ว่าทุกคนอยู่ข้างหนูเมื่อกี้นี้เอง

—”ฟุฟุฟุ การตะโกนมันไร้จุดหมาย เจ้าอยู่ในพื้นที่ที่แยกออกมา เสียงของเจ้าจะไปไม่ถึงใครเลย”

มันดั่งมันคุยกับหนูอยู่ แต่บางทีทุกคนนั้นอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

ไม่ว่าอย่างไร เราถูกจับแยกกันในทันที

ไม่มีทางน่า…เราจะทำยังไงกันดี…?

—”เวทย์ระดับพระเจ้า: [โคไซทัส]”

คนที่ช่วยเราจากสถานการณ์ที่ล่อแหล่มนี้คือมาโกโตะ-ซามะอย่างที่คาด

ควันสีดำถูกขจัดออกไปอย่างช้าๆ

มีมมาสเตอร์มังกรขาว จอห์นนี่-ซัง และแอนนา-ซัง

มันมองเห็นยาก แต่มันดูเหมือนลอร์ดปีศาจอัศวินดำก็โอเคด้วย

และ…มาโกโตะ-ซามะ…

เขามีรอยยิ้มบางๆ และหนูได้ยินว่าเขาพูดในเสียงที่ใจเย็นเสียจนมันน่ารำคาญ

“ถ้านายจะโจมตีเราจะสู้กลับ ถ้ามันเป็นเวทย์ระดับพระเจ้า มันควรจะไปถึง ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

หนูรีบไปที่ข้างเขาและเกาะตัวเขาแน่นๆ

“โมโมะ หนูโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ค-ค่ะ! แต่มันโอเคที่จะใช้เวทย์นั้นเหรอ?” (โมโมะ)

จากที่เขาบอกเรา เขาใช้เวทมนตร์ะดับพระเจ้าได้แค่ {ครั้งเดียว}

ถ้าเขาใช้มันเพื่อช่วยเรา เราจะทำอะไรดีล่ะตอนนี้…?

ในทันใดนั้น *แกร๊ก* หนูได้ยินเสียงของบางอย่างปริแตก

—”เจ้าทำมันแล้วจริงๆ พอมาคิดว่าเจ้าเลือกตัวเลือกที่ดีที่สุดทันที”

หนูสังเกตเสียงแตกและเสียงสั่นของบางอย่างพังทลาย

“หอคอย…”

อย่างที่บางคนได้พูด หอคอยเวทย์มันแข็งและพังทลาย

ในท้ายที่สุด ซากของหอคอยทั้งหมดถูกขนไปโดยลม และตอนนี้เราอยู่ในที่เปิด

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ จะไม่รอดข้างนอกนั่น ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“นั่นทำไมพี่ถึงเล็งเป้าไปที่หอคอย!” (โมโมะ)

มาโกโตะ-ซามะไม่เพียงแต่จะช่วยเรา แต่ทำการโจมตีครั้งใหญ่กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

แสงแดดออกมาจากจุดเปิดในเมฆสีดำสนิท

(…ฮือออ) (โมโมะ)

การถูกอาบในแสงแดง หนูรู้สึกว่ากายแวมไพร์ของหนูเสียความแข็งแกร่งไป

มาโกโตะหนุนตัวหนูอย่างอ่อนโยน

—”การมีความเป็นพระเจ้ามันเล่นโกงจริงๆ มันพลิกกระดานได้ในการเคลื่อนไหวเดียว”

ก้อนเนื้อที่ขยะแขยงมันดิ้นอย่างวุ่นวาย ขณะที่มันลอยอยู่บนอากาศตรงหน้าเรา

แต่หนูรู้สึกถึงความน่าคลื่นไส้ระดับเดิมเหมือนครั้งแรกที่เราเจอกันไม่ได้

กายของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พลังทลายไปอย่างช้าๆ

(อาา…นั่นโล่งใจ…) (โมโมะ)

ความกลัวของหนูจางหายไปอย่างช้าๆ และเป็นอีกครั้งที่หนูหมดสติระหว่างที่ถูกอาบในแสงแดด

“ฮ่าาา…งี้มันเกิดขึ้นจริงๆแล้ว หือห์…” (นีเวีย)

แค่ก่อนที่หนูจะหมดสติหนูได้ยินเสียงของราชินีแห่งความืดจางๆ

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

หอคอยพังทลาย

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่เป็นพระเจ้าจากดินแดนอื่น เห็นว่าใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนมนุษย์ไม่ได้

มันจะเป็นเรื่องที่ต่างออกไปกับบางคนที่มีความเป็นพระเจ้าอยู่ในระดับสูงเหมือนโนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะ

อย่างน้อยๆ มันควรจะถึงตายสำหรับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ที่บาเรียของหอคอยถูกทำลายแล้ว

ตัวของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เสียทรงของมันไปอย่างช้าๆ

มีบางคนที่หยุดมัน

“อิบลีส-ซามะ ได้โปรดเอาเลยแล้วใข้กายของหนู” (นีเวีย)

เมืองแม่มดแห่งภัยพิบัติพูดอย่างนี้แขนที่เหมือนหนวดที่ชี้ออกมาจากก้อนเนือห่อรอบตัวเธอ

ภาพที่ลามกคลี่คลาย ที่แขนสีดำหลายสิบแพร่ไปรอบๆกายของแม่มดแห่งภัยพิบัติที่สวยงาม

หรือเหมือนกับ พวกเขาทำอะไรกันมากว่าเนี่ย

“…ฮึ๊น…ฮ๊าาา…” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบติที่รูปลักษณ์ทำให้ผมนึกถึงฟูเรีย-ซังมีหน้าที่แดงสดเธอครางและ… จากใจเลย มันลามก

ชุดสีดำที่เธอใส่ม้วนขึ้นมา ผิวในจุดที่อันตรายแสดงของมา และเธออยู่ในสภาพที่ไม่น่าจะเป็น

“มาโกโตะ-ซัง?” (แอนนา)

ผมได้ดูอย่างตั้งใจ และแอนนา-ซังข้างผมคุยกับผมในเสียงที่เย็นชา

“ชั้นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” (มาโกโตะ)

“คนโกหก” (แอนนา)

ใช่ผมโกหก

“หยุดพูดเรื่องโง่ๆแล้วโจมตีเค้าทันที! เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ {ผสม} กับตัวของแม่มดแห่งภัยพิบัติอยู่!” (ไอรา)

“”ได้เลย!!””

ได้ยินการตำหนิจากไอรา-ซามะ แอนนาและผมรีบเผชิญหน้ากับแม่มดแห่งภัยพิบัติอีกครั้ง

*บวู้มมมม!*

ลมกรรโชกที่รุนแรงพัดมา

ลมสีดำของพิษ

ไม่เพียงแค่นั้น รอบข้างของแม่มดแห่งภัยพิบัติและเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่พังทลายถูกบดบังโดยกำแพงสีดำ

บาเรีย หือห์

“ต้นไม้แกนหมุนสายฟ้า: [พายุ]” (จอห์นนี่)

“เวทย์ไฟ: [ฟีนิกซ์]” (เมล)

เวทมนตร์ของจอห์นนี่-ซังและมังกรขาว-ซัง กระแทกกับบาเรียสีดำ

แต่บาเรียไมม่พัง

“เดีย! เวทย์น้ำ: [ยามาตะ โนะ โอโรชิ]!” (มาโกโตะ)

เคนเทียบตัวเองกับเวทมนตร์น้ำของผมและโจมตีบาเรียสีดำ

เวทมนตร์ขนาดยักษ์ลงไปสู่บาเรียสีดำ ดั่งจะขยี้มัน ละฝนของการฟันดาบเวทย์ของเคนระเบิดใส่มัน

“มัน…ไม่ได้ผล” (แอนนา)

ผมได้ยินเสียงที่อ่อนแอจากแอนนา-ซัง

แม้แต่เวทย์ของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่และดาบเวทย์ที่ถูกสร้างมาโดยโนอาห์ซามะก็ไม่สามารถทำลายมันได้

ที่เหลือคือ…

ผมมองดูฮีโร่แห่งแสง-ซังข้างๆผม

เธอก็มองผมด้วยแล้วก็พยักหน้า

ดาบศักดิ์สิทธิ์ของแอนนา-ซังส่องสว่างเป็นสีขาว

แต่ก่อนที่เธอจะยิงการโจมตีนั้น บาเรียสีดำหายไป

“ขอโทษที่ให้รอ”

คนที่ปรากฏตัวขึ้นมาและพูดคำนี้คือแม่มดแห่งภัยพิบัติที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ผิวที่ขาวของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล และผมดำยาวของเธอส่องสว่างเป็นสีรุ้ง

ตาที่สีทองที่ทำให้ทุกสิ่งหลงเสน่ห์ปล่อยแสงไฟที่แปลกประหลาาด

แม่มดแห่งภัยพิบัติทีมีความสวยที่โดดเด่นเหมือนฟูเรีย-ซังถ้าให้เริ่มพูด แต่บางทีมันเป็นเพราะเธอผสมกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ความสวยของเธอเปลี่ยนเป็นเหนือมนุษย์เหมือนเออร์-ซามะ

“นีเวีย…ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนี้””

“มันโอเค อิบลีส ทุกสิ่งทุกอย่างของชั้นมันเป็นของนาย” (นีเวีย)

ผมได้ยินสองเสียงจากปากเดียว

“ทากัตซูกิิ มาโกโตะ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…ไม่ เทพเจ้าที่ถูกปลด ได้ร่วงหลนไปที่ดินแดนที่ต่ำกว่า เขาเสียความเป็นระดับพระเจ้าของเขาโดยการผสมกับออราเคิลแห่งความมืด ถ้ามันเป็นตอนนี้ นายเอาชนะเค้าได้ด้วยฮีโร่แห่งแสง” (ไอรา)

“?!”

แอนนา-ซัง สั่นอยู่ที่ข้างผม

“ห-หนูเหรอ…?” (แอนนา)

“นั่นถูกแล้ว ฮีโร่แห่งแสงเธอกำจัดเค้า แค่เหมือนกับประวัติศาสตร์ดั้งเดิมเลย” (ไอรา)

“น-นั่น…” (แอนนา)

แอนนา-ซังถูกห่อหุ้มไปด้วยพลังของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

แรงกดนั้นทันของแม่มดที่ผสมกันก้าวข้ามราชามังกรโบราณ

แม้อย่างนั้น เธอยังรีดความแข็งแกร่งของเธอออกมาเพื่อพร้อมดาบ

ในทางกลับกัน แม่มดแห่งภัยพิบัติมองมาทางนี้ดั่งว่าเบื่อ

“ฮีโร่แห่งแสงที่ไกลจากเวลาดั้งเดิม เธอจะเป็นคู่ต่อสู้ของชั้นเหรอ?”

ผมรู้สึกถึงแรงกดดนของมานาที่ก้าวข้ามอันไดน์ไปไกลมาจากกายของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

(หืมม…) (มาโกโตะ)

นี่จะลำบาก

มันจะยอดเยี่ยมถ้ามังกรขาว-ซัง จอห์นนี่-ซัง และผมสู้ด้วยกัน แต่เราแม้แต่สร้างความเสียหายให้กับบาเรียสีดำก็ยังไม่ได้เมื่อพวกเขาผสมกันอยู่

เราจะเป็นภาระแทน

มากกว่านั้นกำลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่เป็นฮีโร่แห่งแสงแอนนา-ซังหวั่นไหวกับแรงกดดันของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

(เฮ้ ทากัตซูกิมาโกโตะ มันดูเหมือนมันได้เวลาใช้แผน 77) (ไอรา)

การสื่อสารความคิดของไอรา-ซามะมา

เข้าใจแล้ว บาเรียในหอคอยมันาหายไป ดังนั้นเป็นอีกครั้งที่ผมเป็นคนเดียวที่ได้ยินเสียงของท่าน

(มีเรื่องที่ต้องรีบมากกว่านั้นอยู่ที่นี่! รีบเข้า!) (ไอรา)

(…)

แผน XX มันเกี่ยวกับเทคนิคลับที่ไอรา-ซามะสอนผม…

มันต้องเป็น 77 จากพวกมันทั้งหมด…

(ไม่มีทางเลือกนอกจากอันนั้น! ทำมันได้แล้วน่า!) (ไอรา)

(…เข้าใจแล้ว) (มาโกโตะ)

ผมมุ่งมั่นตั้งใจตัวเอง

{[เอ๋? เอาจริงอ่ะ?]}

{อย่าทำมัน}

{ฉันต้องทำมัน}

ตัวหนังสือแสดงออกมาบนอากาศ

อย่าหยุดผม ผู้เล่นอาร์พีจี-ซัง

“แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)

ผมเรียกชือฮีโร่แห่งแสงอย่างอ่อนโยน

“มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)

แอนนามองดูผมอย่างไม่สบายใจ

ผมจับไหล่เธอและ… {จูบเธอ}

“เอ๋?” (แอนนา)

แอนนา-ซัง เบิกตากว้าง

และจากนั้น การเปลี่ยนแปลงต่อไปมันมหาศาล

“อะ?! เอ๋?! อะไร…?!” (แอนนา)

ออร่าสีรุ้งขึ้นมากับตัวแอนนาเหมือนควัน

(ฟฟฟฟู่! ดูดีนี่ รู้ว่าต้องทำอะไรต่อใช่มั้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ?) (ไอรา)

ผมรู้สึกหนักขึ้นจากคำพูดของไอรา-ซามะ

“อ-อืม…มาโกโตะ-ซัง เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน…?” (แอนนา)

สีหน้าที่ไม่สบายใจของเธอมีจนถึงตอนนี้หายไป

แอนนา-ซังมองมาทางนี้ด้วยตาที่แฉะ

(ตอนนี้ พูดมันได้แล้ว! แผน 78!) (ไอรา)

เทพธิดาในหัวของผมเสียงดัง

…อ้ากก เห้อ!

ไม่มีทางอื่นเหรอไง?!

“ชั้นจะพูดคำนี้ก่อนตาย…ชั้น ร-รักเธอ แอนนา” (มาโกโตะ)

“~~~~~~~~~!”

หน้าของแอนนา-ซังเปลี่ยนเป็นแดงสดจนถึงจุดที่ว่าผมรู้สึกว่ามันจะส่งเสียงพุ้ฟ

และจากนั้น ตัวของแอนนา-ซังเริ่มส่องแสงอย่างพราวตา

(โอเค! ด้วยนนี่ ฮีโร่แห่งแสง-จัง พลังตื่นขึ้นมาแล้ว! ขอบคุณสกิลของอัลเธน่า-โอเน่ซามะ ที่ตื่นขึ้นเมื่อ ‘อารมณ์ที่เข้มข้น’ เกิดขึ้น!) (ไอรา)

ทำไมอัลเธน่า-ซามะใส่เงื่อนไขที่มีปัญหาอะไรแบบนั้น

พูดถึงแล้ว ฮีโร่แห่งแสงเห็นว่าพลังตื่นขึ้นจากความต้องการที่จะแก้แค้นในประวัติศาสตร์ดั้งเดิม

แต่ในเวลานี้ หัวใจของแอนนา-ซังสงบสุขเพราะผม

— “{ฟุมุ งั้นให้พลังเธอได้ตื่นขึ้นจากความรักที่เธอมีต่อนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ}”

คือแผนของไอรา-ซามะ

เธอเป็นปีศาจหรือไง?

“ชั้น-ชั้นก็รักนายด้วย มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)

แอนนา-ซังสารภาพรักกับผมด้วยเสียงที่เร่าร้อน

ผมมัน ไม่ได้ที่จะเกลียดแอนนา-ซังเลย คุณพูดได้ว่าผมแม้แต่ชอบเธอก็ได้ด้วยซ้ำ

แต่ผมไม่อยากจะบอกเธอแบบนี้

(ชั้นจะตกนรกมั้ยเนี่ย…?) (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ-ซัง ได้โปรดดูชั้นนะ” (แอนนา)

แอนนาซังตั้งท่ายืนด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์ของเธอเงียบๆ

แค่จากการขยับที่เล็กน้อยของเธอ มันก็สร้างพายุที่แรง ที่มันเข้มข้นพอที่จะเกือบเป่าผมกระเด็นไป

นี่มันเป็นอีกมิติหนึ่งที่ผมเข้าไปช่วยด้วยไม่ได้แล้ว

“นี่มันไม่มีเหตุผลถึงระดับที่ไม่น่าเชื่อ งั้นนี่ก็เป็นฮีโร่แห่งแสงที่พลังตื่นขึ้นมาแล้วของประวัตืศาสตร์ดั้งเดิม หือห์” (มาโกโตะ)

แม่มดแห่งภัยพิบัติที่ดูเหมือนจะค่อนข้างเหนื่อยถือไม้เทท้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

ดูเหมือนเธอไม่ได้แค่รอเราอย่างสบายๆ เธออัญเชิญอาวุธของเธอมา

“ชั้นจะจบพวกนายทั้งหมดแทนอิบลีส-ซามะ” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติที่ผสมกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ชี้ไม้เท้าของเธอมา และมันปล่อยพิษที่น่ากลัวมาสู่เรา

“ชั้นจะไม่ปล่อยเธอหรอก” (แอนนา)

แอนนาที่พลังตื่นขึ้นตั้งท่ายืนพร้อมดาบที่ส่องแสงสีรุ้ง

นี่คือการที่ศึกสุดท้ายมันเริ่มขึ้นมาได้อย่างไร

 เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook