เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่294ทากัตซูกิมาโกโตะบรรลุการพบกันใหม่อีกครั้ง
294 ทากัตซูกิ มาโกโตะ บรรลุการพบกันใหม่อีกครั้ง
“ได้เลย! งั้นเราจะบุกเข้าไปในห้องของฟูริตอนนี้!” (ลูซี่)
“เดี๋ยวเดี๋ยว ลูซี่” (มาโกโตะ)
ผมรีบหยุดลูซี่ที่จะพุ่งไปข้างหน้า
เราได้มายุ่งเกี่ยวกับเด็กๆกึ่งปีศาจในเขต 9 และเราก็ถูกกินเวลาไปข้างหน้าสถานทูต
งานเลี้ยงฉลองที่ฟูจิ-ยังเตรียมไว้ จะเริ่มในไม่นาน
เพราะผมเป็นคนที่เป็นหัวเรื่องงานฉลอง ผมไปสายไม่ได้
เรากลับไปที่บริษัทฟูจิวาระ
◇◇
คืนนั้น
ปาร์ตี้ที่ยิ่งใหญ่ถูกจัดในโถงใหญ่ที่บริษัทฟูจิวาระจอง
วัตถุประสงค์มันก็เพื่อฉลองการกลับมาของผม
และดังนั้น ผมถูกให้แสดงให้เห็นว่าผมโอเค กับคนมากมาย
(ต-แต่มันมีคนมากกว่าที่คิดนะ…) (มาโกโตะ)
แล้วผมก็คิดซะอย่างแน่นอนว่าจะมีแค่คนรู้จักไม่กี่คน
มากที่สุดผมว่าจะมีแค่ 13 คน
แต่จริงๆแล้วมมัน {มีคนเป็นร้อย} ที่นี่
ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียและฟูจิ-ยังชวนคนที่มีอิทธิพลมามากมาย จากหลายประเทศที่อยู่ในไฮแลนด์ โดยใช้คอนเนคชั่นของพวกเขา
แน่นอนว่า มีเหตุผลว่าทำไม
ผมขอให้เจ้าหญิงโซเฟีย ให้ผมเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศใหม่
ใช้งานเลี้ยงฉลอง เพื่อแถลงว่าทากัตซูกิ มาโกโตะ สุขภาพดี เป็นทางเลือกที่มีประสิทธิภาพ
มันเป็นบางอย่างที่ผมพูดเอง ดังนั้นผมบนไม่ได้
หรือเหมือนกับ ผมประทับใจที่คนมากมายได้มารวมกันวันนี้มากกว่า
คนที่ดูเหมือนจะเป็นชนชั้นสูงได้ชนแก้ว และถามเรื่องราวที่กล้าหาญของผม เกี่ยวกับราชาสัตว์ซากัน และราชาอมตะไบฟรอน
ระหว่างที่ระวังตัว ไม่ให้หลุดเรื่อง 1,000 ที่แล้วออกไป ผมแค่ให้เรื่องราวคร่าวๆกับพวกเขาและพวกเขามีความสุขกับมัน
ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันมีมากกว่าสองชั่วโมงได้ผ่านไป ตั้งแต่งานเลี้ยงเริ่มขึ้น
สำหรับตอนนี้ ผมไม่สามารถที่จะคุยกับคนรู้จักผมได้เลยซักนิด
(ชั้นพักได้แล้วยังเนี่ย…?) (มาโกโตะ)
เหนื่อแทบตายกับการยิ้มแบบธุรกิจ และการคุยอย่างมีมารยาท ผมใช้ซ่อนเพื่อแอบโดดไปที่มุมโถง และหนีออกไปที่ระเบียง
ผมได้เสร็จการทักทายคนที่มีอิทธิพลส่วนใหญ่ ที่เจ้าหญิงโซเฟียแนะนำมาให้ผมแล้ว
ผมเสร็จงานผมแล้ว…มั้ง
ผมหิว…
มันมีอาหารที่ไม่ธรรมดา เรียงราย อยู่ในโถง ในรูปแบบบุฟเฟต์ ที่ผมยังไม่ได้กินมาก
มันดูเหมือนอาหารที่เหลือจะถูกทิ้ง
เสียดายอ่ะ นี่เป็นจำนวนี่เพียงพอ ที่จะเลี้ยงคนที่ลาเบรินทอสทั้งหมด
บทเรียนของ 1,000 ปีก่อน… อาหารนั้นสำคัญ
โอเค ผมจะไปกิน!
เมื่อผมนำเป็นจานๆมาที่จานผม ระหว่างที่ใช้ซ่อน
“ขอบคุณนะที่ทำงานหนัก มาโกโตะ” (ลูซี่)
“ต้องลำบากแน่เลย ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ดูเหมือนซ่อนไม่มีประโยชน์กับลูซี่และซา-ซัง
ทั้งสองเข้าหาผมด้วยรอยยิ้ม และอยู่ในการแต่งตัวดี
ลูซี่แต่งตัวสีแดงสว่าง ที่เปิดด้านหน้าเยอะ
ซา-ซังในชุดสีฟ้าออกครุยๆและน่ารัก ที่มีช่องเปิดที่กล้าหาญ
มันมีคนสวยมากมายในที่จัดงานเลี้ยง แต่เสน่ห์ของสองคนนี้โดดเด่นออกมา จากคนที่เหลือ
แม้อย่างนั้น…
(สองคนโตขึ้นมากเลยนะ…) (มาโกโตะ)
ผมคิดเรื่องนี้อีกครั้ง หลังจากที่เห็นพวกเธอในการแต่งตัว
ลูซี่และซา-ซังสูงขึ้นเล็กน้อย และเป็นโค้งเว้ามากขึ้น
มันดั่งพวกเธอเรียนจบจากโรงเรียน แล้วคุณไปเห็นพวกเธออีกครั้งหลังจากซักพัก ในการนัดเจอกันของชั้นเรียน และพวกเธอกลายไปเป็นคนสวยที่เหลือเชื่อ
“มีอะไร มาโกโตะ? ทำหน้าแปลกๆนะ” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง ไม่สบายเหรอ? อยากจะไปพักที่ไหนก่อนมั้ย?” (อายะ)
พวกเธอแอบมองหน้าผมด้วยความกังวล
“ทั้งสองคนกลายเป็นสวยนะ เมื่อตอนที่ชั้นไม่อยู่ที่นี่” (มาโกโตะ)
ผมบอกความรู้สึกจากใจไปสู่พวกเธอ
“ฮ๋าา?”
“เอ๋?”
ลูซี่และซา-ซังได้เปิดปากของพวกเธอกว้าง
“ม-มาโกโตะ! มีอะไร?!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุงได้กลายเป็นคนเจ้าชู้แล้ว!” (อายะ)
“ชั้นไม่เจ้าชู้นะ” (มาโกโตะ)
รูปลักษณ์ของเธอเปลี่ยนไป แต่การโต้ตอบของเธอยังไม่เปลี่ยน
“แต่ ชั้นดีใจนะที่นายบอกชั้นอย่างนั้น” (ลูซี่)
“ใช่มั้ย? ชั้นซื้อชุดนี้ด้วยกันกับลู-จัง แต่บริเวณหน้าอกมันไม่ค่อยอายเลย”
“จับที่ไหนกันเนี่ย? แม้ว่าเธอเปิดขาตั้งเยอะ” (ลูซี่)
“ลู-จัง อย่าเปิดมัน! กางเกงในจะออกมานะ!” (อายะ)
พวกเธอสองคนนี้จีบกันอีกแล้ว
ผมถูกรักษาใจโดยปฏิสัพันธ์ยูริ ยูริ
พวกเธอใส่กำไลที่เหมือนกันที่แขน
พวกเธอสนิทกันดีจริงๆ
ระหว่างที่ผมมองพวกเธอ ลูซี่มองมาทางผม
“เฮ้ ตอนนี้ชั้นมาคิดๆดูแล้ว นายไปผจญภัยมานานแค่ไหนใน 1,000 ปีก่อน มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“เค้าดูไม่ต่างนะ งี้มันครึ่งปีมั้ย?” (อายะ)
“อาา เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)
มันจริงที่ว่ารูปลักษณ์ผมไม่เปลี่ยนไปมาก เทียบกับสองคนนี้
“ชั้นอยู่ที่อดีตมา {3 ปี}” (มาโกโตะ)
“หือห์?!” (ลูซี่)
“เอออออออ๋?!” (อายะ)
เสียงตะโกนของพวกเธอ ก้องอยู่ในระเบียง
เฮ้ย อย่างงี้ซ่อนจะมีความหมายอะไรล่ะ
“ด-ด-เดี๋ยวก่อน นั่น!” (ลูซี่)
“3 ปี?! งี้นายแก่กว่าชั้น 3 ปีแแล้วดิ?!” (อายะ)
“ถ้าพูดให้ตรง 2 ปี เพราะ 1 ปีผ่านไปในยุคปัจจุบันน่ะ” (มาโกโตะ)
เวลาผ่านไปนานแล้วหลังจากปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ด้วย
ในท้ายที่สุด 2 ปีผ่านไปกับการไปทั่ว 5 ทวีป
“ทำไมนายดูไม่ต่างไปเลย…?” (ลูซี่ป
“นายดูไม่แก่ขึ้นเลยซักนิดนะ…” (อายะ)
มันไม่ได้ไกลถึงขนาดการดูอะไรที่น่ากลัว แต่พวกเธอมองผม ดั่งผมเป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับ
ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ผมจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี…
“นี่เป็นผลข้างเคียงของปาฏิหาริย์ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา เมื่อมาโกโตะ-ซามะไปที่อดีต รูปลักษณ์ภายนอกของเขาจะไม่แก่ขึ้นอีกแล้ว”
สาวตัวเล็กๆบุกรุกการสนทนา
แต่น้ำเสียงของเธอชัด และเสียงนั้นที่สวยงาม ที่มันเดินทางได้ดี
“เอสเธอร์-ซัง?” (มาโกโตะ)
“ใช่ หนูรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้คุยกับท่าน มาโกโตะ-ซามะ” (เอสเธอร์)
คนที่ทักทายผมอย่างงดงาม คือออราเคิลแห่งโชคชะตา เอสเธอร์-ซัง
ไม่มีเงาของน้ำเสียงที่เย็นชาก่อนหน้านี้ และเธอยิ้มอย่างน่ารัก
และจากนั้น เธอจับมือผมด้วยมือที่เล็กๆของเธอ
“อื่ม…” (มาโกโตะ)
“อาา ช่างมหัศจรรย๋ หนูได้ยินเกี่ยวกับเรื่องท่านจากไอรา-ซามะทุกคืน ว่าความสำเร็จในอดีตท่านมหัศจรรย์มากขนาดไหน หนูอยากจะคุยกับท่านมมานานแสนนาน… คืนนี้ท่านมีแผนอะไรมั้ย? หนูจะมอบการปฏิบัติที่ดีที่สุด ในที่อยู่อาศัยของหนูในคาเมลอนเลย” (เอสเธอร์)
“เดี๋ยวก่อน! นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!” (ลูซี่)
“เอสเธอร์-ซัง ผลข้างเคียงนี้มันอะไรกัน?! เธอจะบอกว่า ทากัตซูกิ-คุงจะไม่แก่เหรอ? นั่นไม่ยุติธรรมเลยนะ!” (อายะ)
เอสเธอร์-ซังเข้าหาผม และลูซี่และซา-ซังฉีกเธอออกไปจากผม
แต่จุดที่กวนใจซา-ซังมันต่างเล็กน้อยนะ
แม้อย่างนั้น เอสเธอร์-ซังเป็นแบบนี้เหรอ?
ไอรา-ซามะ ได้สถิตอยู่ที่เธอ เมื่อผมเจอเธอก่อนหน้า ดังนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอเอสเธอร์-ซัง
“เอ๋ ไม่ได้เหรอ? ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะถอยไปเพื่อพี่สองคนวันนี้ก่อน โอเคมั้ย? คืนของชั้นกับมาโกโตะ-ซามะ จะเป็นวันอื่น” (เอสเธอร์)
“วันอื่นก็ไม่ได้ด้วย!” (ลูซี่)
“นั่นใช่แล้ว ไม่สำคัญว่าจะเป็นเธอนะ เอสเธอร์-จัง มันไม่ได้!” (อายะ)
“ชั้นจะไม่ยอมแพ้หรอก” (เอสเธอร์)
“…!”
“…”
ระหว่างที่ผมคิดว่าจะทำอะไรดี เพราะผมมร่วมคุยกับสาวๆไม่ได้เลย…
“เฮ้ยา นั่น ทากัตซูกิ! ยินดีต้อนรับกลับมา!”
ไหล่ผมถูกตบทันใดนั้น
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมมองกลับไป มีหน้าญี่ปุ่น ที่มีผมบลอนด์ที่ฉูดฉาด
เธอเป็นคนสวยและมีตาที่กล้าแสดงออกดวงใหญ่
นี่มัน…สาวแฟชั่น!
ท-ทำไมมีสาวแฟชั่นในอิเซไก?
ไม่ นั่นไม่ใช่อะไรที่สำคัญ
สำหรับคนเก็บตัว อย่างผม สาวแฟชั่นเป็นศัตรูทางธรรมชาติของผม
ผมต้องวิ่งหนี
“…ทากัตซูกิ?”
เมื่อผมกำลังขยับออกไป สาวข้างหน้าผมมองผมอย่างสงสัย
เมื่อผมดูใกล้ๆ เธอดูหน้าคุ้นๆ
“เป็นไปได้มั้ยว่าเธอคือคาวาคิตะ เคโกะ-ซัง…?” (มาโกโตะ)
เพื่อนร่วมชั้นของผมในโลกก่อน
เพื่อนของซา-ซัง และสาวที่ถูกช่วยโดยฟูจิ-ยัง เมื่อเธอกำลังจะไปเป็นทาสในเกรท คีธ
เธอมีผมดำเมื่อผมเจอเธอก่อนหน้านี้ แต่มันดูเหมือนเธอกลับไปที่ทำผมบลอนด์อีก
หรือเหมือนกับ คุณย้อมผมในโลกนี้ได้ด้วย หือห์
ผมไม่รู้
“…เอ๋? เป็นไปได้มั้ยว่า นายลืมชั้น…?” (เคโกะ)
คาวาคิตะ-ซังทำสีหน้าตกใจ
อุ้บส์
“โออ้ ทักกิ-โดโนะ นายอยู่ที่นี่เอง” (ฟูจิ)
“ทากัตซูกิ-ซามะ ขอบคุณที่ทำงานหนักนะ” (นีน่า)
สามีและภรรยาฟูจิ-ยัง และนีน่า-ซังปรากฏตัวขึ้นมา
“มิชิโอะ~ ทากัตซูกิลืมเกี่ยวกับชั้นน่ะ~! ไม่ใช่นั่นมันโหดร้ายเหรอ?!” (เคโกะ)
คาวาคิตะ-ซังร้องไห้น้ำตาปลอม ขณะที่เธอ {กอด} ฟูจิ-ยัง
(เอออออออออออออ๋?!!) (มาโกโตะ)
คาวาคิตะ-ซัง?!
แม้ว่าเธอจะเป็นเพื่อนของฟูจิ-ยัง ไม่ใช่ว่าการทำแบบนั้นต่อหน้าภรรยาของเค้า นีน่า-ซัง มันแย่เหรอ?!
แต่นีน่า-ซังไม่สะทกสะท้าน
“ไม่ใช่เพราะผมของเธอเหรอ? เค้าไม่สัเกตเพราะผมบลอนด์ไง” (นีน่า)
“ไม่ใช่อย่างนั้น! ผมของชั้นสีนี้เมื่อชั้นอยู่ที่โรงเรียน นั่นทำไมชั้นว่าเค้าน่าจะรู้” (เคโกะ)
“หรือเหมือนกับ ชั้นว่าสีดำเหมาะกับเธอมากกว่านะ” (นีน่า)
“หืมม ถ้านีน่าพูดอย่างนั้น บางทีชั้นควรจะเปลี่ยนไปสีดำ” (เคโกะ)
นีน่า-ซังและคาวาคิตะ-ซังมีการสนทนาที่ร่าเริง
แต่คาวาคิตะ-ซังยังกอดฟูจิ-ยังอยู่
ส-สถานการณ์นี้มันอะไรกัน…?
“ทักกิ-โดโนะสับสนแล้วน่ะ ชั้นเลยจะอธิบายก่อน…” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยังพูดอย่างขอโทษของโพย
“จริงๆแล้ว ชั้นได้ {แต่งงาน} กับเค-โดโนะ…” (ฟูจิ)
“แต่งงาน?!” (มาโกโตะ)
ฟูจิ-ยังและคาวาคิตะ-ซัง?
ในแค่หนึ่งปี มีการพัฒนาที่กระทันหันแบบนั้นเหรอ…? ไม่ คาวาคิตะ-ซังได้ดูเหมือนจะเล็งๆฟูจิ-ยัง ตอนอยู่ในประเทศแห่งไฟ
แม้อย่างนั้น แต่งงาน หือห์
คูรักของเขาจากเริ่มแรกสุด นีน่า-ซัง โอเคกับเรื่องนี้เหรอ?
เธอต้องสังเกตสายตาของผม
นี่น่า-ซังเข้าหาผม
“ไม่ต้องกังวล ดันนะ-ซามะตอนนี้เป็นพ่อค้าที่ใหญ่ที่สุดของโรเซส การมีภรรยาสองคนันน้อยเกินไป ตอนนี้ มันมี {แค่ทายาทคนเดียว} คริสอยู่ด้วยกันกับเด็ก ดังนั้นเธอไม่ได้ร่วมมงานเลี้ยง เธอบอกให้ชั้นมอบความยินดีแทนเธอด้วย” (นีน่า)
“…เอ๋?” (มาโกโตะ)
สมองผมหยุดไปกับคำพูดของนีน่า-ซัง
ทายาท? เด็ก?
เอ๋? ฟูจิ-ยังมีลูก?
(ไม่ใช่ว่านั่นปรกติเหรอ? หรือเหมือนกับ มันจะเป็นปัญหามากกว่า ถ้าบริษัทขนาดเท่าบริษัทฟูจิวาระไม่มีทายาท) (ไอรา)
ระหว่างที่ผมอยู่ที่นี่และตกใจ ไอรา-ซามะชี้ออกมา
ข-เข้าใจแล้ว
งั้นนี่ก็ปรกติ
(นายมีซักคนได้แล้วมั้ย?) (ไอรา)
ได้โปรดอย่าไม่มีเหตุผลสิท่าน
…ทุกคนเปลี่ยนไป ในเวลาสั้นๆ ที่ผมไม่เจอพวกเขา
“ทากัตซูกิ-คุง! งันนายก็อยู่ที่นี่ ชั้นหานายอยู่”
“ขอโทษที่มาช้า”
เมื่อผมเหม่อลอยอีกครั้ง คู่รักที่ร่าเริงเรียกผม
ชุดที่มีตราของคณะอัศวินแห่งแสง
คูที่สดชื่น ซากุไร-คุงและโยโกยามะ-ซัง
“…อาา นายก็มาด้วย” (มาโกโตะ)
ผมบีบคำเหล่านั้นออกมา
“นายขาดพลังงานไปนะ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?” (ซากุไร)
“ฟูจิ-ยังแสดงความเป็นชายที่ต่างออกไปให้ชั้นเห็น…” (มาโกโตะ)
“ฟูจิวาระ-คุงทำเหรอ?” (ซากุไร)
“ใช่ สิ่งที่ชั้นไปทำมามันเรื่องเล็กน้อยไปเลย” (มาโกโตะ)
“แต่นายช่วยโลกไว้นะ-เดสุ โซ ทักกิ-โดโนะ! นายพูดอะไรกันเพื่อน?!” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยังกระโดดเข้ามาในการสนทนาของผมกับซากุไร-คุง
ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ซากุไร-คุงก็มีลูก
กระนั้น ผมคนเดียวที่บริสุทธิ์ที่นี่…
(ไม่เลย นายไปโยนความบริสุทธิ์ของนายทิ้งตอนไหนก็ได้ ถ้านายอยากจะทำ ชั้นนำนายไปสู่หนทางการเสียความบริสุทธิ์ได้วันนี้เลย ใครที่นายอยากคู่ด้วยคนแรกกัน? โซเฟีย-จัง? ลูซี่-จัง หรือจะเป็นอายะ-จัง?) (ไอรา)
ไอรา-ซามะพูดบางอย่างที่อุกอาจ
[คุณจะให้เทพธิดานำคุณและไต่บันของของความเป็นผู้—]
ไม่!
ผมปฏิเสธมันก่อนตัวเลือกออกมา
อย่างน้อยผมทำมากขนาดนั้นด้วยตัวเองได้!
(จริงอ่ะ?) (ไอรา)
อย่าทำเหมือนผมบื้อสิท่าน ไอรา-ซามะ
ผมเป็นผู้ชายนะ
เมื่อเวลามาถึง ผมจะทำมัน!…มั้ง
ระหว่างที่เราคุยโง่ๆอยู่นั้น…
“อ้า ซากิ-จัง เคโกะ-จัง~!” (อายะ
ซา-ซังต้องได้เจอเพื่อน เธอร่วมกลุ่ม และคุยอย่างสนุกสนาน
แล้วลูซี่ล่ะ? คือที่ผมคิด และเธอได้คุยอย่างสนุกกับออราเคิลแห่งไม้ ฟลอน่า-ซัง ที่มาอยู่ที่บ้านของออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซัง
ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว ออราเคิลแห่งไม้-ซัง เป็นพี่เขยของลูซี่ ใช่มั้ย?
ผมเห็นออราเคิลแห่งไฟด้วย ดังนั้นมันดูเหมือนว่า ออราเคิลทั้งหมดมารวมตัว
แต่ผมไม่เห็นออราเคิลแห่งแสง
“ซากุไร-คุง เจ้าหญิงโนเอลไม่ได้มา ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ซากุไร-คุงเปิดตาของเขากว้างกับที่ผมพูดสบายๆ
ผมพูดอะไรแปลกไปเหรอ?
ฟูจิ-ยังต้องอ่านใจผมและบอกผมให้
“ใช่ ชั้นยังไม่ได้บอกนาย โนเอล-ซามะได้เป็น {ผู้ปกครอง} ของประเทศแห่งแสงแล้ว” (ฟูจิ)
“ผ-ผู้ปกครอง?!” (มาโกโตะ)
“ตอนนี้เธอเป็นราชินีโนเอล” (ฟูจิ)
งั้นเธอก็ได้สืบทอดบัลลังก์แล้ว
แต่ราชาคนก่อน ดูเหมือนจะโอเคครั้งสุดท้ายที่ได้เจอเขานะ
“นายไม่อยู่ตอนนั้น แต่ราชาคนก่อน ได้รับผิดชอบกับการ {แพ้การต่อสู้} ก่อนหน้านี้… อา ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้นนะ ซากุไร-โดโนะ” (ฟูจิ)
“มันโอเค ฟูจิวาระ-คุง ถ้าชั้นแข็งแกร่งกว่านี้ เราอาจจะไม่แพ้” (ซากุไร)
“ไม่นั่นเป็นความผิดพลาดที่ฝ่ายวางแผน ความแข็งแกร่งของแอสทารอธ มันมากกว่าที่คาดไว้เยอะ” (ฟูจิ)
“เค้า หือห์…” (มาโกโตะ)
แม้ว่าจะยืมพลังจากความเป็นพระเจ้าของไอรา-ซามะ และใช้เวทมนตร์ระดับพระเจ้า เขาเป็นลอร์ดปีศาจที่ไม่ธรรมดา ที่ยังดูเหมือนจะโอเคหลังจากมัน
“นายไม่บาดเจ็บใช่มั้ย ซากุไร-คุง?” (มาโกโตะ)
ผมถามอย่างกังวล แต่จากที่ผมเห็น ไม่มีปัญหา
แล้วก็ มันมีผู้รักษาที่มีทักษะอยู่เยอะในประเทศแห่งแสง
“ไม่มีปัญหา-เดสุ โซ ทักกิ-โดโนะ ซากุไร-โดโนะสามารถที่จะได้รับความสำเร็จในการปราบราชามอนสเตอร์ทะเลฟอร์เนียส {ด้วยตัวเค้าเอง} ด้วยนะ” (ฟูจิ)
“กำจัดลอร์ดปีศาจที่ทำงานอยู่ด้วยตัวเองเหรอ?!” (มาโกโตะ)
ไม่มีทางน่า
แค่คิดว่าผมมีปัญหามากเท่าไหร่กับ กับการกำจัดราชาอมตะไบฟรอน
ดูเหมือนสกิลฮีโร่แห่งแสงของซากุไร-คุงมันแข็งแกร่งกว่าของแอนนา-ซังจริงๆ
“แต่ไม่ใช่ว่าฟอร์เนียสปรกติแล้วซ่อนอยู่ลึกในทะเลเหรอ? ชั้นได้ยินมาว่า นั่นทำไมเค้าเป็นลอร์ดปีศาจที่มีปัญหาในการกำจัดมากที่สุด
และในความเป็นจริง ผมไม่ได้เจอฟอร์เนียสในอดีต
เรามาถึงสันติโดยที่ไม่ต้องต่อสู้กับมัน
“ใช่ ฟอร์เนียสไม่โผล่มาเลยซักนิด…ชั้นคิดอย่างนั้น แต่กองทัพลอร์ดปีศาจเดินทัพมาที่ประเทศแห่งความมืดกระทันหัน ฟอร์เนียสเป็นคนที่นำมัน” (ซากุไร)
“หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ฟูเรีย-โดโนะ ที่ตอนนีเป็นราชินีฟูเรีย ทายอนาคตนั้น และสามารถที่จะปราบพวกเค้าได้!” (ฟูจิ)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
มันจึงเป็นอย่างนั้น
ผมอยากจะได้ยินเรื่องนั้นจากเจ้าตัวเอง
แต่ฟูเรีย-ซังไม่เข้าร่วมในปาร์ตี้นี้ ดั่งมันเป็นธรรมชาติ
“เมื่อไหร่ที่ชั้นจะเจอฟูเรีย-ซังได้…” (มาโกโตะ)
ผมพึมพำโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เธออยากจะเจอนายนะ รู้มั้ย?” (ซากุไร)
“ใช่ เมื่อไหร่ก็ตามที่ชั้นไปที่ประเทศแห่งความมืดเพื่อขายสินค้าโภคภัณฑ์ เธอจะถามชั้นต้องว่านายกลับมารึยัง ทักกิ-โดโนะ” (ฟูจิ)
ดูเหมือนซากุไร-คุงและฟูจิ-ยังได้เจอเธอในไม่นาน
ผมดีใจที่ได้ยินว่าเธอไม่เปลี่ยน)
(โอกาสที่ฟูเรีย-ซังจะเป็นเป้าหมายการเกิดใหม่สำหรับแม่มดแห่งภัยพิบัตินีเวีย ดูเหมือนจะน้อย) (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหมดเธอไปไกลกับการทำมัน ถึงแม้กระทั่งการปราบลอร์ดปีศาจ
ถ้านั่นคือแม่มดแห่งภัยพิบัติ เธอจะไม่ทำอย่างนั้น
หลังจากนั้น เราสามคนคุยไปทั่ว เมื่อ…
“ทากัตซูกิ-โดโนะ! ร่างกายนายโอเคแล้วตอนนี้้ ใช่มั้ย?”
“ผมเป็นเกียรติิที่ได้สู้ด้วยกันกับคุณอีกครั้ง”
ผมถูกล้อมโดยอัศวินแห่งแสง
“โอ้! ไม่ใช่นั่นทากัตซูกิเหรอ? การบาดเจ็บของนายโอเคแล้วเหรอ?”
“เฮ้ เฮ้ ความสัมพันธ์กับอายะตอนนี้เป็นยังไง? บอกชั้นที แบบแอบๆน่ะ”
ผมแม้ถูกพูดด้วยกับเพื่อนร่วมชั้นที่ผมไม่ได้สนิทขนาดนั้นจริงๆ
“น้อง!! พี่คิดถึงน้อง!”
เพื่อนของผมและสมาชิกมาเฟีย ปีเตอร์กอดผมถึงระดับที่เจ็บ
หรือเหมือนกับ แม่แต่เรียกมาเฟียมาที่นี่เลยเหรอ ฟูจิ-ยัง?
ผมถูกทักอย่างไม่จบไม่สิ้นโดยคนรู้จักซักพักหนึ่ง
เมื่อเวลาที่เรื่องนั้นมาถึงจุดจบ
“มาโกโตะ~ มันดูเหมือนงานเลี้ยงนี้จะยาวไปทั้งคืนเลย อยากลับมั้ย?” (ลูซี่)
“มากัตซูกิ-คุง ชั้นเหนื่อยนิดหน่อยแล้วอ่ะ เรา 3 คนแอบออกไปกันมะ?” (อายะ)
เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว ลูซี่ละซา-ซังประกบผม
ไม่ เจ้าของงานไม่ควรจากไปนะ
“มันโอเค ฮีโร่มาโกโตะ นายต้องได้เหนื่อยแล้ว เอาเลยแล้วกลับเถอะ” (โซเฟีย)
โซเฟียแสดงความเห็นอกเห็นใจ
“นั่นโอเคเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ใช่ ไม่มีปัญหา” (โซเฟีย)
มันดูเหมือนคนที่อยู่ที่นี่ เป็นคนที่อยากจะสร้างคอนเนคชั่นทางการเมือง และคุยเกี่ยวกับธุรกิจ
ถ้าแบบนั้น ผมก็ไม่จำเป็น
ผมรับข้อเสนอนั้นและมุ่งหน้าไปที่ที่พักที่ฟูจิ-ยังเตรียมมาให้เรา
◇◇
(วันนี้มันยาวนาน…) (มาโกโตะ)
แม้ว่าผมเพิ่งจะกลับมาจากอดีต
แต่ผมดีใจที่ทุกคนสบายดี
ผมเจอฟูเรีย-ซังด้วยตัวเองไม่ได้ แต่จากที่ทุกคนพูด เธอดูเหมือนจะทำเต็มที่
ซากุไร-คุงมีพลังระดับโกงเหมือนอย่างเคย
ผมมั่นใจว่าเขาจะช่วยได้เยอะในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
แล้วก็ กองกำลังต่อสู้ในยุคนี้มันมีมาก
มีปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่โมโมะ ฮีโร่ของประเทศ และกองทัพของพวเขา
นักผจญภัยที่อยู่ในสังกัดของสมาคม
ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ซา-ซังเป็นแรงค์สูงสุด โอริฮัลคอน ใช่มั้ย
ลูซี่เป็นนักเวทย์ระดับนักบุญ
แล้วก็ มีแม่ของลูซี่ ที่เป็นฮีโร่ในตำนานของสปริง ล็อก โรซาลี-ซัง
ฝ่ายเราแข็งแกร่ง
อีกฝ่าย ไม่ต้องพูดถึงเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ลอร์ดปีศาจเดียวที่เหลือคือราชามังกรโบราณ
เราชนะไปแล้ว
ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะมีตาของผมที่นี่
ผมหล่นลงเตียง ระหว่างที่คิดอย่างนั้น
ผมดื่มไปเยอะ ดังนั้นผมถูกโจมตีโดยความง่วงไม่นานจริงๆ
ทันทีหลังจากที่หลับไป ผมสังเกตว่าผมยืนอยู่นพึ้นที่สีขาว
มันเป็นฝัน และไม่ใช่ฝัน
พื้นที่ลึกลับ
มันนานเท่าไหร่ตั้งแต่ที่ผมมาที่นี่?
มันรำลึกความหลังมาก
ระหว่างที่ผมถูกท่วมท้นโดยอารมณ์…
— “{ยอดเยี่ยมที่นายได้กลับมา มาโกโตะ}”
ผมได้ยินเสียง
เสียงที่มาถึงหูผม เหมือนเครื่องดนตรีที่เล่นอยู่
ผมสูดกลิ่นของดอกไม้ ที่ไม่ควรจะมีตัวตนอยู่ที่นี่
ตัวตนศักดิ์สิทธิ์ที่ผมรู้สึกได้ครั้งแรกที่เราเจอกัน
เรื่องนั้นมันเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม และทำให้ผมเวียนหัว
ผมขนลุก และคำพูดไม่ออกมา
แม้ว่าจะใช้โล่งจิต ผมทำให้หัวใจที่เต้นสงบลงไม่ได้
“ผมกลับมมาหลังจากที่เติมเต็มคำทำนายแล้วครับ…โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว ผมคุกเข่า ก่อนที่จะได้เห็นตัวของท่าน
อาา ผมกลับมาแล้วจริงๆ…
ใช่ สู่ปัจจุบันของโนอาห์-ซามะ
ระหว่างที่หัวใจผมรุ่มร้อนด้วยความดื่นเต้น…เสียง *แคล๊ง* ถูกสร้าง
ผมยกหัวของผม
และจากนั้น ผมมองดูโนอาห์-ซามะตรงๆ
(หืม?) (มาโกโตะ)
ในที่นั้น…มีโนอาห์-ซามะที่มีแหวนเพชรอยู่ในหลายนิ้วทั้งสองมือของเธอ และสร้อยทับกับสร้อย
ยังมีอัญมณีระดับชุดของเธอเยอะมากด้วย
มันดูเหมือนต้นคริสมาส ที่ส่องแสง
ผมส่งสัยว่าทำไม แม้ว่าโนอาห์-ซามะเป็นคนสวยที่ถูกขัดเกลามาถึงอีกระดับที่สูงขึ้นๆไป เพราะเครื่องประดับที่ไร้ความแฟชั่นประดับทั้งตัวของเธอ เธอดูน่าสงสารแทน…
“…เอ๋? แต่มันเป็นของที่ถูกบูชามาให้ชั้นโดยผู้ศรัทธานะ…มันดูแปลกกับชั้นเหรอ?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะเกาแก้มของท่าน
ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
อาา เธอได้ของบูชามาจากผู้ศรัทธาของเธอมากมาย หือ?
“……ไม่ครับ” (มาโกโตะ)
มันไม่เหมาะกับท่านเลยซักนิด!!! ผมกลืนคำเหล่านั้นลงไป
ผมไม่แสดงออกในสีหน้าของผมด้วยโล่งจิต แต่ผมถอนหายใจข้างในหัวใจผม
…….โนอาห์-ซามะ ตอนนี้ ดูเหมือนเป็นเทพธิดาที่รวยพริบตา
เป้าหมายเดือน 7/66
เป้าค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
