เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่295สาวกของเทพธิดา

295 สาวกของเทพธิดา

“ดีใจที่นายกลับมา มาโกโตะ” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะส่งรอยยิ้มที่มีความเสน่หาเติมเต็มมัน ขณะที่ท่านแพร่แสงแห่งความเป็นพระเจ้า

“มันเป็นซักพักแล้วนะครับ โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมลดหัวลงอย่างเงียบๆ

และจากนั้นผมเหลียวมองสีหน้าที่คุณธรรมสูงส่งของโนอาห์-ซามะ

อัญมณีเป็นตันๆ ตกแต่งเสื้อผ้าของโนอาห์-ซามะ

หรือเหมือนกับ ท่านน่าจะมีเยอะเกินไปนะ

พวกมันส่งเสียงคลุ๊งคลิ๊ง

(หืมม…ท่านเหมือนเทพธิดาที่รวยสายฟ้าแล่บเลย) (มาโกโตะ)

“ชั้นได้ยินนายเหอะ มาโกโตะ” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะบอกผมพร้อมการมองตรงๆมา

ท่านอ่านใจผม ดั่งมันเป็นธรรมชาติ

งี้มันก็เหมือนกัน ดั่งผมพูดออกมาดังๆ

“อัญมณีพวกนั้นมันไม่จำเป็นสำหรับความสวยของท่านเลย โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

“หืมม อย่างนั้นเหรอ? พูดได้ดีนี่” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะดูเหมือนจะชอบคำชื่นชม

“นี่ ให้นาย มาโกโตะ” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะดีดนิ้วของท่าน

“อุว้า!” (มาโกโตะ)

ของเป็นตันๆ เริ่มตกลงมาใส่ผมเป็นสายฝน

เดี๋ยว พวกนี้มันอัญมณีและเครื่องประดับเหรอ?

โนอาห์-ซามะตอนนี้ดูเหมือนเดิม

ตอนนี้ ผมมีอัญมณีรอบผมเป็นภูเขา

เอ๋? ท่านจะมอบทั้งหมดนี่ให้ผมเหรอ?

“อืม…ของพวกนี้ที่ผู้ศรัทธาของท่านมอบให้ ใช่มั้ย? นั่นโอเคเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

“มันโอเคน่า โอค นายเป็นสาวก ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วนายเป็นตัวแทนของเทพธิดา สิ่งต่างๆที่ถูกบูชาให้ชั้นมา มันก็ของสาวกด้วย คำพูดของสาวก คือคำพูดของชั้น” (โนอาห์)

“สาวกมันมีอำนาจมากขนาดนั้นเลยเหรอ?!” (มาโกโตะ)

ผมเป็นแค่ผู้ศรัทธาคนเดียวมาเป็นเวลานาน ผมจึงไม่ได้สนใจมาก

“ใช่ ยกตัวอย่าง; ถ้านายไปบอกผู้ศรัทธาสาวของชั้น ‘มาที่ห้องของชั้นคืนนี้’ สาวคนนั้นจะต่อต้านนายไม่ได้ พวกเธอจะทำทุกอย่างเพื่อนาย อยากจะลองมันมั้ยล่ะ?” (โนอาห์)

“ไม่ลองหรอกครับ!” (มาโกโตะ)

น่ากลัวมาก

แล้วก็ ถ้าผมไปทำบางอย่างแบบนั้น ลูซี่และซา-ซังจะทำผมอวสาน

“ยังไงซะ ไม่ว่ายังไง…” (โนอาห์)

หน้าของโนอาห์-ซามะ วาดเข้ามาใกล้ผม

“ทำได้ดีที่กลับมา ชั้นก็ได้ผู้ศรัทธามาเยอะแยะเลย ทั้งหมด มันต้องขอบคุณนายนะ มาโกโตะ!” (โนอาห์)

“อ-โอเคครับ มันยอดเยี่ยมที่ได้เห็นว่าท่านมีความสุข” (มาโกโตะ)

มันเป็น 3 ปีตั้งแต่ที่ผมมาคุยกับท่าน ผมเลยประหม่านิดหน่อย

“แม้ว่า มันยังไม่ได้นานขนาดนั้นจากที่นายตื่นขึ้นมา นายถูกลากไปหลายที่เลย ดูแลตัวเองด้วยนะ” (โนอาห์)

“เพราะทั้งหมด มันเป็นซักพักแล้วน่ะครับ แต่มันก็เหนื่อยอยู่นะ” (มาโกโตะ)

“ทำได้ดี ดูแลร่างกายตัวเองด้วย” (โนอาห์)

เทพธิดาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเมตตา และความเสน่หา

ได้ยินเสียงนั้น ความประหม่าของผม ละลายหายไป

“ว่าแต่…ผมจะได้ถูกแต่งตั้งเป็นสาวก…เป็นผู้ศรัทธาของท่านอีกมั้ย โนอาห์-ซามะ?” ผมาโกโตะ)

เมื่อผมถามอย่างนี้ โนอาห์-ซามะ ทำสีหน้าที่ตกตะลึง

และจากนั้น ท่านยิ้มกว้างออกมา

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า! ขี้กังวลจังนะ มาโกโตะ” (โนอาห์)

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอมอบกระดาษให้ผม

โซลบุคของผม

ตั้งแต่เมื่อไหร่…

เมื่อผมดูรายละเอียด มันถูกเขียนอยู่: สาวก ของเทพธิดาโนอาห์

ผมถอนหายใจในความโล่งใจ

ดูเหมมือนผมสามารถที่จะกลับมา เป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะ

แต่ตอนนี้ ผมไม่ใช่ผู้ศรัทธาเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ หนึ่งในผู้ศรัทธามากมาย

ทันใดนั้น คำพูดที่เจ้าหญิงโซเฟียบอกผมเมื่อวาน ลอยกลับขึ้นมา

“ตอนนี้เมื่อผมคิดๆดูแล้ว ท่าจะไม่เลือกฮีโร่และออราเคิลเหรอ?” (มาโกโตะ)

ตอนนี้ โนอาห์-ซามะเป็นเทพธิดาองค์ที่ 8 ของโบสถ์เทพธิดา

เทพธิดาอย่างเป็นทางการ ในทวีปทิศตะวันตก

ถ้าเป็นอย่างนั้น มันสมควรจะมีออราเคิล ที่นำพาผู้ศรัทธาเข้าด้วยกัน และฮีโร่ ที่ปกป้องผู้ศรัทธา จากภัยอันตราย

“หืมม ยังไงซะ เดี๋ยวค่อยทำ” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะไม่ได้ฟังเหมือนจะสนใจเลย

“มันจะโอเคเหรอท่าน? เราจะไปทำการต่อสู้สุดท้ายกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่แล้วนะ ถ้าฮีโร่ที่ท่านเลือก ทำได้ดีในการต่อสู้นี้…” (มาโกโตะ)

“โอเคหน่า ชั้นมีนาย มาโกโตะ” (โนอาห์)

“…”

เธอพูดอย่างมั่นคง

มันทำให้ผมรู้สึกอายนิดหน่อย ที่ถูกเชื่อใจ มากขนาดนี้

“มันจะโอเคที่ผมจะกลับไปเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของโรเซสมั้ย? ถ้ามันมีความจำเป็นที่ต้องเพิ่มตัวเลขผู้ศรัทธา ผมจะทำเต็มที่เลย…” (มาโกโตะ)

ฮีโร่และออราเคิลเป็นสัญลักษณ์ที่สื่อไปสู่สาธารณะ

เมื่อสิ่งนั้นไม่มีอยู่ ผมต้องทำเต็มที่ ในฐานะสาวก

“ชั้นไม่ชอบเรื่องละเอียดเล็กๆอ่ะ นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องจิ๊บจ๊อยพวกนั้นหรอก นายทำที่นายอยากทำเลย” (โนอาห์)

รำลึกความหลังมาก

นี่ คือโนอาห์-ซามะ

ทำตามใจนาย ท่านว่า

“ที่สำคัญมากกว่า…” (โนอาห์)

ความจริงจังเล็กน้อย มาทั่วเสียงของโนอาห์-ซามะ

“อย่าสนใจแต่แค่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สิ? ผู้คนไม่ใช่อนุสาวรีย์นะ ยุคนี้น่ะ รู้ป่าว” (โนอาห์)

“…พูดอย่างนั้น ท่านหมายความว่ายังไงครับ?” (มาโกโตะ)

คำพูดเหล่านั้นกวนใจผม

เราน่าจะไปเผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ด้วยกองทัพพันธมิตร 7 ประเทศ

แม้อย่างนั้น เรายังไม่ใช่อนุสาวรีย์อีกเหรอ?

ท่านต้องได้ตอบสนองกับเสียงในหัวใจผม ท่านสร้างรอยยิ้มที่มมีความหมาย

“ความโลภของผู้คนนั้นไม่มีจบสิ้น…” (โนอาห์)

“ความโลภ?” (มาโกโตะ)

“พวกเค้าคิดเรื่องนั้น…ว่าระเทศที่ให้ความร่วมมือมากที่สุด ในการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…จะกลายเป็น ผู้นำคนต่อไปของทวีปทิศตะวันตก” (โนอาห์)

“ผู้นำของประเทศทิศตะวันตกคือไฮแลนด์หนิ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“เรื่องนั้นมันเริ่มหวั่นไหวนิดหน่อยแล้วน่ะ นายเห็นมั้ย~” (โนอาห์)

โนาอาห์-ซามะ อธิบาย

มันมี 3 เหตุผล ว่าทำไมจุดยืนของไฮแลนด์ ด้อยลงมา

สิ่งแรกนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย มันเป็นการเสียชื่อที่ได้รับกับการพ่ายแพ้กับราชามังกรโบราณ

เหตุผลที่สอง เห็นได้ชัดว่าเพราะราชินีโนเอล ได้เลิกระบบทาส และระบบเลือกปฏิบัติกับชนชั้น

เจ้าหญิงโนเอล เลือกจุดยืนที่จะต่อต้านกับระบบชนชั้น

พร้อมการขึ้นครองราชย์ของเธอ เธอทำนโยบายนั้นให้เป็นจริง

แต่มีการคัดค้านที่แรง จากขุนนาง และโบสถ์ และสถานการณ์ภายในของไฮแลนด์ มันไม่มั่นคง

“และสิ่งที่ 3 การขึ้นมาของอีกประเทศ” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะยกนิ้วที่สาม

“อีกประเทศ… เกรท คีธ เหรอครับ?” (มาโกโตะ)

ประเทศที่รักการต่อสู้โดยกองทัพนั่น แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิมเหรอ

แต่มันดูเหมือนผมจะผิด และโนอาห์-ซามะยิ้ม

“บบบบู่ บบบบู่ ผิดจ้ะ คำตอบที่ถูก คือ {ประเทศแห่งความมืด และประเทศแห่งน้ำ}” (โนอาห์)

“…หือห์?” (มาโกโตะ)

ชื่อของสองประเทศ ที่ผมไม่คิดเลยว่าจะเป็นประเทศที่ว่า ขึ้นมา

มันเป็นเพียง 1 ปีเท่านั้น ตั้งแต่การฟื้นกลับมาของประเทศแห่งความมืดลาโฟรเอจ

และแม้แต่ผม ยังรู้เลยว่าประเทศแห่งน้ำโรเซส อ่อนแอขนาดไหน

“สำหรับประเทศแห่งความมืด มันต้องขอบคุณการทำงานหนักของฟูเรีย-จัง แล้วก็ มันมีกึ่งปีศาจอยู่เยอะแยะมากมาย ที่ซ่อนๆกันอยู่ในทวีปทิศตะวันตก จนถึงตอนนี้” (โนอาห์)

เมื่อลาโฟรเอจถูกยอมรับว่าเป็นประเทศ จำนวนผู้คนมากได้มารวมกัน

เห็นว่าเรื่องนั้นเพิ่มพลังของชาติขึ้นมากระทันหัน

“นอกไปจากนี้ มันมีความจริง ที่ว่าการร่วมมือของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ฟูเรีย-จัง ช่วยฮีโร่แห่งแสงกำจัดฟอร์เนียส อำนาจของเธอขึ้นมาเยอะเลยจากเรื่องนั้น” (โนอาห์)

“อย่างนั้นเหรอครับ…” (มาโกโตะ)

ตอนนี้เมื่อท่านพูดถึงมัน ฟอร์เนียสเขาไปโจมตีลาโฟรเอจ ใช่มะ?

ผมเข้าใจได้เลยว่าจุดยืนของพวกเขาเพิ่มขึ้นได้อย่างไร จากการไปสู้กับพวกของฟอร์เนียส

“แต่แล้วโรเซสล่ะ…? พวกเค้าไม่ได้มีดินแดนมาก และกองทัพก็อ่อนแอ และไม่ได้มีทรัพยากรมากเลยนะ รู้มั้ยท่าน?” (มาโกโตะ)

แล้วก็ เทพธิดาแห่งน้ำเออร์-ซามะ เป็นเทพธิดาที่เกลียดสงคราม

“อย่างแรก สปริง ล็อกประกาศว่าพวกเค้าจะเคารพประเทศแห่งน้ำ ส่วนเหตุผล…มันก็เกี่ยวกับนายไง พอจะเริ่มเข้าใจแล้ว ใช่มะ?” (โนอาห์)

เมื่อพูดเกี่ยวกับอะไรที่เกี่ยวข้องกับผม…

“เรื่องของราชาอมตะไบฟรอนน่ะนะ…?” (มาโกโตะ)

ผมหยุดการฟื้นคืนชีพ ของราชาอมตะไบฟรอน ในบ่าปีศาจ

นั่นทั้งหมดเหรอ?

“มันดูเหมือนที่ป่าปีศาจหายไปแล้ว ตอนนี้มันก็เป็นปัจจัยใหญ่ด้วย พวกคนอายุมากที่ซาบซึ้งกับเรื่องนี้ ดูเหมือนอยากจะตอบแทนฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้ง ของประเทศแห่งน้้ำ” (โนอาห์)

“…”

มันกลายเป็นสำคัญไปเลย โดยที่ผมไม่รู้เรื่อง

“แต่พูดถึง จุดยืนของประเทศแห่งไฟ มันก็น่าตั้งคำถามนิดหน่อยนะ และนี่ มันก็เป็นเพราะนาย มาโกโตะ” (โนอาห์)

“ผมไปทำอะไรกัน?” (มาโกโตะ)

แต่ผมหยุดดาวหางที่ตกลงมานะ แต่นั่น ชื่อของผมมันก็ไม่ควรจะได้รับการเผยแพร่สู่สาธารณะ

“อายะ-จัง ที่อาละวาดไปเยอะในศึกการแข่งขันของประเทศแห่งไฟ ไม่ได้กลับไปเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศพวกเค้าอีก และแค่กลับไปเป็นนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ” (โนอาห์)

“งี้ ซา-ซังก็หยุดเป็นฮีโร่แล้วดิครับ หือห์…” (มาโกโตะ)

ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดู เธอไม่ได้เอ่ยอะไรเกี่ยวกับการทำงานเป็นฮีโร่เลย

แต่มันดูเหมือนเธอทำงานอย่างยุ่งๆ ในฐานะของนักผจญภัยแรงค์โอริฮัลคอน

“นักสู้ที่เก่งที่สุดของประเทศแห่งไฟ ได้ไหลประประเทศแห่งน้ำ นั่นเลยไปทำลายชื่อเสียงของประเทศแห่งไฟอีก” (โนอาห์)

“นั่นน่ากลัว” (มาโกโตะ)

หวังว่าพวกเขาจะไม่แค้นนะ

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกน่า นายพลของประเทศแห่งไฟชื่นชมนาย หลังจากทั้งหมด” (โนอาห์)

“…จริงๆเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

เหนือสุดของกองกำลังติดอาวุธประเทศแห่งไฟ นายพลทาริสก้า

ถ้าผมจำไม่ผิด เขาก็ได้มาร่วมงานเลี้ยงเมื่อวานด้วย

เขาบอกว่าเขายกเลิกแผนของเขาทั้งหมดที่มีเพื่อจะไป แต่บางที เขาน่าจะไม่ได้ล้อเล่น

เขาถาามผมอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ว่าอะไรเกิดขึ้น 1,000 ปีก่อน แต่อย่างน้อยที่สุด ผมไม่ได้รู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรจากเขาเลย

พอมาคิดว่าหลอดค่าความเสน่หาผมเพิ่มไปมากขนาดนั้น

“ตัวนายก็เป็นที่นิยมด้วยน้า ชั้น ตัวชั้นเอง ภาคภูมิใจกับเรื่องนั้นด้วย” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะแหย่ผม

ผมไม่รู้ว่าผมควรทำหน้ายังไงดี

แต่ขอบคุณเรื่องนั้น ตอนนี้ผมเข้าใจสภาพของทวีปทิศตะวันตก ในปัจจุบัน

หลังจากนั้น ผมละโนอาห์-ซามะพูดหลายอย่าง

การสนทนา หลังจาก 3 ปี

หัวเรื่องสำหรับการคุยกัน มันไม่มีหมดเลย

คุยเกี่ยวกับความวิตกกังวลของผม เมื่อผมไปที่อดีต

เกี่ยวกับอัศวินดำ และลอร์ดปีศาจ เคน

เกี่ยวกับที่เราจะไปเคลียร์วิหารทะเลลึกด้วยกัน

เกี่ยวกับการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ และเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

โนอาห์-ซามะ ฟังพวกมันทั้งหมด ด้วยรอยยิ้มที่กว้างบนหน้าของท่าน

ณ ทันใดนั้น จู่ๆ ผมก็นึกขึ้นได้

“ตอนนี้เมื่อมาคิดๆดูแล้ว…” (มาโกโตะ)

“มีอะไรหรอ มาโกโตะ?” (โนอาห์)

ผมถามโนอาห์-ซามะ

“แม่มดแห่งภัยพิบัต นีเวียน่ะ เห็นว่ามาเกิดใหม่ในยุคปัจจุบัน แต่ ท่านรู้มั้ยว่าใคร?” (มาโกโตะ)

“หืมม…” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะวางนิ้วบนคางของท่าน ดั่งคิดเกี่ยวกับมัน และเอียงหัวของท่าน

ไอรา-ซามะก็พูดว่าท่านไม่รู้

แต่ถ้าเป็นโนอาห-ซามะ บางที…

“ชั้นไม่รู้” (โนอาห์)

“เข้าใจแล้วครับ…” (มาโกโตะ)

ช่วยไม่ได้

ไม่มีทางเลือกนอกจากไปหา

มันเป็นคนที่ผมเคยเจอจนถึงตอนนี้จริงๆเหรอ

บางทีคำพูดเหล่านั้นเอง ที่เป็นกับดัก และจริงๆแล้ว มันไม่ใช่คนที่ผมรู้จักเลยซักนิด

ระหว่างที่ผมครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ รอบข้างเริ่มเปลี่ยนไป

มันเป็นเวลาที่ผมจะตื่นแล้ว

และจากนั้น โนอา-ซามะ พูดดั่งท่านพูดเกี่ยวกับแดดออกฝนตก…

“…แม้ว่าทั้งโลก จะต่อต้านนาย มาโกโตะ ชั้นคนเดียว จะเป็นพวกของนาย โอเคมั้ย?” (โนอาห์)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

มันกระทันหัน

ช่างเป็นคำพูดที่แปลก

ท่านเป็นเทพธิดา ที่ถูกปฏิบัติเป็นเทพมาร และผู้ศรัทธาศูนย์

แต่ตอนนี้ ท่านเป็นเทพธิดาอย่างเป็นทางการ ของโบสถ์เทพธิดา

ตอนนี้ ท่านมีผู้ศรัทธาอยู่มากมาย

เรายังมีสหายที่พึ่งพาได้เหมือนลูซี่ ซา-ซัง เจ้าหญิงโซเฟีย และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

มันแม้แต่เป็นไปได้เหรอ ที่จะมีเวลานึง ที่ไม่มีใครจะเป็นพวกของผมเลย?

“…?”

“ฟุฟุ!” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ…ยิ้มอย่างบางเบา เมื่อผมเกิดปัญหา ว่าจะตอบยังไงดี

“ชั้นแค่พูดว่า นายควรจะปรึกษาชั้น ถ้านายมีปัญหากับบางอย่าง นายเชื่อใจชั้น ใช่มั้ย?” (โนอาห์)

“แน่นอนครับ” (มาโกโตะ)

ผมตอบทันทีกับคำถามนั้น

ผมสามารถมาจุดนี้ได้ ต้องขอบคุณการนำทางของท่าน และสกิลผู้ใช้สปิริตที่ท่านมอบให้ผม

“เมื่อนายอยู่ในปัญหาจริงๆ ให้มั่นใจ ว่าพึ่งพาชั้น มันไม่มีใครนอกจากชั้น ที่นำทางนายได้ มาโกโตะ เพราะทั้งหมด ชั้นมันพึ่งพาได้เยอะกว่าไอรา!” (โนอาห์)

หลังจากที่ท่านพูดอย่างนั้นเสร็จ ท่านหายไป

ผมไม่มีโอกาสที่จะพูดอะไรกลับไป

ภาพที่ผมเห็นกลายเป็นขาวโพลน และผมสังเกต ผมกำลังจะตื่น

ตอนท้ายสุดนั่น ท่านพูดอะไรกัน

โนอาห์-ซามะ นั้นพึ่งพาได้มากกว่าไอรา-ซามะ?

(ผมขาดความศรัทธาเหรอ…?) (มาโกโตะ)

ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมต้องเพิ่มเวลาอธิษฐานกับโนอาห์-ซามะ

ศรัทธาผมนั้น มันเพื่อโนอาห์-ซามะเพียงคนเดียวเท่านั้น รู้มั้ย…

แต่คำพูดเหล่านั้น เป็นคำพูดที่แปลก

—{แม้ว่าทั้งโลกจะเปลี่ยนไปต่อต้านผม}

คำพูดเหล่านั้นอย่างเดียว หลงเหลืออยู่อย่างแปลกประหลาด อย่างคงนานในหัวของผมขณะที่ผมตื่นขึ้น

◇◇

เมื่อผมตื่นขึ้น มีอัญมณีเป็นภูเขา ใต้หมอนของผม

ท่านมอบพวกมันให้ผมจริงๆ

แต่มันมีบางอย่าง ที่กวนใจผมมากกว่า

“ฮึ้นน…มาโกโตะ-ซามะ…”

ผมรู้สึกถึงน้ำหนักบนร่างกายของผมได้

บางคนอยู่ข้างบนผม

ผมสีขาวตาสีแดง

ไม่มีทางที่ผมจะดูรูปลักษณ์นี้ผิดพลาด

“…โมโมะ น้องทำอะไรอยู่?” (มาโกโตะ)

“สวัสดีตอนเช้า” (โมโมะ)

“หวัดดีจ่ะ” (มาโกโตะ)

หน้าที่ยิ้มของน้องเค้า ไม่มีซักนิดนึงของความรู้สึกที่ท่วมท้น ของก่อนหน้านี้เลย

ดูเหมือนเธอแอบมาที่ห้องผม

มันจะง่ายสำหรับโมโมะที่ใช้เทเลพอร์ตได้

การที่โมโมะแอบมาที่ห้องผมเมื่อเวลาที่ผมตื่นขึ้นมา เป็นบางอย่างที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในอดีต

มันไม่มีเหตุผลใดที่จะรู้สึกว่ามันกวนใจ ผมเลยจะวางมือไปที่ขอบเตียงเพื่อจะล้างหน้าแต่…

*หมุ่นยุ๊

มีความรู้สึกนุ่มไปที่ผมได้มาจากมือ

“หืม?” (มาโกโตะ)

“ม-มาโกโตะ?”

เมื่อผมมองดู มือผมถูกเติมเต็มไปด้วยนมของลูซี่

หน้าของเธอแดงเล็กน้อย และเธอทำสีหน้าที่อธิบายยาก

ดูเหมือนลูซี่ก็แอบมา ที่เตียงผม

เธอมองทั้งสองมือ ข้างบนนมของเธอ และโมโมะที่อยู่ข้างบนผม

ดูเหมือนเธอจะสงสัย ว่าอะไรที่ควรจะตอบโต้ก่อน

และผล คือลูซี่เผชิญหน้ากับโมโมะ

“ทำไมปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-เซ็นเซอยู่ที่นี่?” (ลูซี่)

“มุห์ นักเวทย์ผมแดง เธอก็ด้วยเหรอ?” (โมโมะ)

ทั้งลูซี่และโมโมะทำสีหน้ากระอักกระอ่วน

ไม่ว่าอย่างไร คนมันเกินเตียงไปนะ

นี่ไม่ใช่เตียงที่มีคน 3 คนได้

“สำหรับตอนนี้ พวกเธอสอง—” (มาโกโตะ)

“อรุณสวัสดิ์~ ทากัตซูกิ-คุง อาหารเช้าพร้อ—เดี๋ยว เธอทำอะไรน่ะ?! ลู-จัง! และแม้แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซัง” (อายะ)

ซา-ซังที่ใส่ผ้ากันเปื้อนเข้ามาในห้อง

ซา-ซังลากทั้งสองออกจากเตียง

อาา ภาพนี้ก็เป็นภาพรำลึกความหลัง

หลังจากนั้น เราทั้งหมดกินข้าวเช้า และอัศวินแห่งแสงมารับโมโมะไป

ดูเหมือนเธอโดดการประชุมสำคัญ

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ! ได้โปรด กลับไปที่ปราสาทเถอะครับ!”

“ม่ายอยากอะ! ชั้นจะอยู่นี่!” (โมโมะ)

“ท่านต้องไม่นะครับ ราชินีโนเอล สั่งเรามา เพื่อให้ท่านเข้าร่วมอย่างแน่นอน!”

“ช้านไม่อยากกกก!” (โมโมะ)

อัศวินที่มีกล้ามแบกโมโมะที่ดิ้นออกไป

ถ้าน้องเค้าจริงจัง น้องเค้าใช้เทเลพอร์ตเพื่อไปห่างจากพวกเขาได้ ดังนั้นเธอต้องมีเจตนาจะทำงานเป็นอย่างน้อย

แม้ว่าน้องเค้าอุตส่าห์มา ผมไม่สามารถที่จะคุยกับเธอเลย

ผมจะโผล่ไป ที่บ้านโมโมะทีหลัง

“…เฮ้ ทำไมปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-เซ็นเซ อุทิศตัวกับนายมากเลย มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“…ทากัตซูกิ บางอย่างเกิดขึ้นระหว่างนายกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซังเหรอ?” (อายะ)

“เรา…สู้ด้วยกันนิดหน่อยในอดีต?” (มาโกโตะ)

“จริง~?” (ลูซี่)

“นั้นไม่ได้ดูเหมือนหน่อยนะ รู้ป่าว?” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซัง มองดูผมอย่างสงสัย

ในความเป็นจริง เราเป็นคนรู้จักกันมา 1,003 ปี

แต่ผมหลับไปใน 1,000 ปีเหล่านั้นนะ

ผมกินให้เสร็จระหว่างที่เลี่ยงคำถามของสองคน อย่างขี้เกียด

หลังจากที่ดื่มชาหลังจากนั้น ลูซี่พูดกับผม

“เฮ้ มาโกโตะ วันนี้มีแผนอะไรมั้ย?” (ลูซี่)

“ไม่ ชั้นไม่มีนะ” (มาโกโตะ)

“งั้นไปที่อยู่ของฟู-จังกันเถอะ!” (อายะ)

ซา-ซังพูด

แต่ ที่ของฟูเรีย หือห์

ผมอยากจะคุยกับเธอถ้าผมเจอเธอได้

“แต่ไม่ใช่ว่านั่นมันยากเหรอ? เมื่อวานเรายังแค่ถูกไล่เลย ใช่มะ? แล้วก็ ตอนนี้เจ้าหญิงเค้าเป็นราชินี” (มาโกโตะ)

ผมนึกไปถึงผู้ช่วยที่ใกล้ชิดของฟูเรีย-ซัง

ผมมั่นใจว่า มันจะไร้จุดหมาย แม้ว่าเราจะไปที่นั้นอีกครั้ง

“มันโอเคจ้ะ มันมีวิธีเยอะที่จะเจอฟูริ เท่ากับดวงดาวเลยล่ะ!” (ลูซี่)

“ถูก เราซี้กะฟู-จัง ใช่มะ~?” (อายะ)

“ใช่มะ~?” (ลูซี่)

ดูเหมือนลูซี่และซา-ซัง มีแผน

ผมฟังคำอธิบายของทั้งสองคน

“มันประมาณนี้ หนึ่งในทุก 10 วัน เราฝึกกับฟูริในสวน ที่เขต 9” (ลูซี่)

“รู้สึกว่าฟู-จัง นั่งทั้งวัน หลังจากที่ได้เป็นราชินี” (อายะ)

“ถ้าเป็นหยั่งงี้ เธอจะอ้วนเอานะ! นี่คือที่เราบอกเธอ” (ลูซี่)

“แล้วเธอว่า ออกกำลังกายคนเดียวมันเหงาน่ะ” (อายะ)

“แล้วก็ๆ เธอไม่มีเพื่อนเยอะ”(ลูซี่)

“เธอมีคนคุ้มกัน แต่มันแค่คนรู้จัก มันเลยโอเค” (อายะ)

“มันถึงเวลาเจอเธอแล้ว ไปกันเลยเหอะ~” (ลูซี่)

เห็นว่านั่นเป็นอย่างนั้น

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

มันเป็นแผนสบายๆ มากกว่าที่ผมคิด

หรือเหมือนกับ ฟูเรีย-ซังยุ่งกับงานมาก เธอกลายเป็นเหมือนสาวออฟฟิศ

“ทางไปเขต 9…” (มาโกโตะ)

ผมกำลังจะตรวจแผนที่ของเมือง แต่…

“พูดอะไรน่ะ มาโกโตะ? มันแว้บเดียวถ้าเราใช้เทเลพอร์ตนะ” (ลูซี่)

“ไม่ ไม่ใช่ว่าต้องผ่านการตรวจสอบก่อนเหรอ เมื่อจะไปต่างเขต—” (มาโกโตะ)

“ถ้าเราไม่ถูกจับได้ มันก็ไม่เป็นไรหรอก ไปกันเหอะ” (ลูซี่)

หลังจากพูดอย่างนี้ ลูซี่จับแขนของผม

ซา-ซังจับมือของลูซี่แล้ว ดั่งเธอชินกับมันมากแล้ว

“ปายกานนน~☆ ลู-จัง!” (อายะ)

“โอเค อายะ! [เทเลพอร์ต]!!” (ลูซี่)

ทันทีต่อมา ภาพที่ผมเห็นบิดเบี้ยว และเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน

◇◇

ภาพเปลี่ยนไป

มีสีเขียวอยู่มากมาย

แต่มันดูแลมากเกินไปที่จะเป็นป่า

และที่สุดของทั้งหมด มันอยู่ในเมือง

นี่คือสวนที่พวกเธอพูดถึงเหรอ?

และเมื่อผมสังเกต…

“ลูซี่? ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

ผมไม่เห็นสองคนนั้น

(เพราะทั้งหมดความแม่นยำเทเลพอร์ตของลูซี่-จังยังน้อยอยู่ ดูเหมือนมี่แต่ตำแหน่งของนาย ที่เบี่ยงเบนไปเล็กน้อย) (โนอาห์)

อ้า โนอาห์-ซามะ

มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ผมได้คุยกับท่าน ในใจของผม

หรือเหมือนว่า ลูซี่เทเลพอร์ตมั่ว หือห์…

เพราะทั้งหมด ความแม่นยำเวทมนตร์ของเธอหยาบ ตั้งแต่ตลอดกาลมา

(ที่สำคัญกว่านั้น มาโกโตะ ดูข้างหลังนายสิ) (โนอาห์)

…หลังผม?

ผมหันไป หลังจากถูกบอก โดยโนอาห์-ซามะ

“เอ๋?”

เสียงที่รำลึกความหลัง และหน้าที่รำลึกความหลัง อยู่ที่นั่น

ผมสีดำยาว ที่มันยาวไปตลอดทาง ถึงเอวเธอ

ตาเหมือนอัญมณี สีม่วงออกดำ

ความสวยที่ผมพยักหน้าเห็นด้วยได้ เมื่อถูกเรียกว่า สวยที่สุดในโลก

ราชินีของประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ ฟูเรีย ไนอา ลาโฟรเอจ

เธอมองมาทางนี้ พร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1028/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook