เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่301วิกฤตสลายปาร์ตี้

301 วิกฤตสลายปาร์ตี้

“ลูซี่และซา-ซัง…ไม่ดีกันเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมไม่เข้าใจความหมาย ที่เจ้าชายเลนเนิร์ดพูด

สองคนที่อยู่ด้วยกันตลอดเนี่ยนะ?

ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่

นั่น {เป็นไปไม่ได้}

“ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้น! ราโฟรเอจได้ส่งคำร้อง ให้ลูซี่และซา-ซัง ปราบมอนสเตอร์มานับไม่ถ้วนแล้ว! สองคนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา และพวกเธออยู่ในจังหวะเดียวกันตลอด!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังตะโกนอย่างลนลาน

“พี่ก็มีความคิดเห็นแบบเดียวกันนะ ลูซี่และซา-ซัง ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาตั้งแต่ที่พี่กลับมาที่ปัจจุบัน และพี่ยังไม่เห็นพวกเธอแปลกๆใส่กันแม้แต่ครั้งเดียว” (มาโกโตะ)

ผมพูดอย่างนี้ แต่เจ้าชายเลนเนิร์ดส่ายหัวไปข้างๆ ดั่งเศร้าโศก

“…ทั้งสองของเขี้ยวสีแดงเป็นสาวและเป็นนักผจญภัยระดับสูงสุดของประเทศแห่งน้ำ นักผจญภัยที่ชื่นชมพวกเธอนั้นมากมาย คนส่วนใหญ่ น่าจะไม่มีความสงสัยใดๆเลย ว่าพวกเธอเป็นเพื่อน ที่สนิทกันอย่างสุดยอด” (ลีโอ)

“นั่นใช่แล้ว! พูดตรงๆนะ เมื่อเราผจญภัยกันสี่คนด้วยกัน รวมถึงอัศวินของชั้นด้วย ลูซี่และซา-ซังสนิทกันมากจนชั้นรู้สึกนิดหน่อยที่เหินห่าง—” (ฟูเรีย)

“เอ๋? จริงเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

ผมคิดซะมั่นใจว่า 3 สาวนั้นน่ะสนิทกัน

“เพราะรู้มั้ย ลูซี่-ซัง และซา-ซัง ติดกันตลอดเลย ใช่มั้ยล่ะ? แม้ว่าตอนพวกเธอนอน พวกเธอยังนอนด้วยกันเลย” (ฟูเรีย)

“อ้าา ตอนนี้เมื่อเธอมาพูดถึง นั่นจริงด้วย” (มาโกโตะ)

มาพูดได้ไงว่าพวกเธอสองคนนั้น จากคนทั้งหมด ไม่สนิทกัน?

ไม่ต้องสงสัยว่าเข้าใจผิด

แต่สีหน้าของเจ้าชายเลนเนิร์ดยังคงเศร้าโศก

“มาโกโตะ-ซัง ราชินีฟูเรีย… ให้ผมถามพี่อย่างนึง พี่ได้เห็น ลูซี่-ซัง และอายะ-ซัง เป็นยังไง เมื่อ {มันมีแค่พวกเธอสองคนเท่านั้น} ?” (ลีโค)

ฟูเรีย-ซังและผมมองหน้ากัน กับคำถามของเจ้าชายเลนเนิร์ด

“เวลาเมื่อพวกเธออยู่กันลำพังเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่มีทางที่เราจะไปเห็นนั่นนะ” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังและผม ส่ายหัวไปด้านข้าง

เพราะรู้มั้ย ถ้ามีคนอื่น พวกเธอสองคนก็ไม่ลำพังแล้ว ใช่มั้ย?

“สมาคมนักผจญภัยของโรเซส ส่งคำร้องไปให้เขี้ยวสีแดงเยอะมาก ลูซี่-ซังเป็นผู้ใช้เทเลพอร์ตที่หายาก และอายะ-ซังเป็นแค่นักผจญภัยระดับโอริคัลคุมคนเดียว ของนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ เราได้ส่งคำร้องให้พวกเธอ เมื่อมันเป็นเรื่องมอนสเตอร์กำหนดภัยพิบัติ และพวกพี่เค้าสองคนก็รับมันอย่างเป็นกันเอง…” (ลีโอ)

ผมมีความคิดว่าน้องเค้าพูดว่าอะไรมา

เพราะทั้งหมดแค่เมื่อวันก่อนเอง พวกเธอสองคนได้คำร้องด่วน และต้องออกเดินทาง

“นั่นก็เหมือนกันกับลาโฟรเอจด้วย ทั้งสองคนรับคำร้องทั้งหมดเลยแล้วช่วยเราอย่างยิ่งใหญ่ มันดูเหมือนพวกเธอทำคำร้องเหล่านั้นด้วยกัน ดังนั้น พวกเธอไม่ได้ไม่ดีกันเลยซักคิดนะ รู้มั้ย?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพูดมันอย่างแน่วแน่

เจ้าชายเลนเนิร์ด เปิดปากของเขา อย่างช้าๆ

“นี่เป็นรายงาน จากสมาคมนักผจญภัย ที่ไปสู้ราชาของประเทศแห่งน้ำ แต่…ลูซี่-ซัง และซา-ซัง {ไม่พูดอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียว} เมื่ออยู่ในห้องรอของสมาคม” (ลีโอ)

““…….เอ๋?””

ฟูเรีย-ซังเปิดปากของเธอกว้าง

มันเป็นน่าที่เอ๋อ ที่ความงดงามจะสร้างขึ้นมา แต่ผมพูดเรื่องคนอื่นไม่ได้หรอกตอนนี้

ผม ตกใจเท่าเธอ

“ไม่มีทางน่า… นั่นมัน…” (มาโกโตะ)

“ม-ไม่ใช่ว่านั่นมันบัญเอิญมั้ง? มันมีวันแบบนั้นน่ะนะ รู้มั้ย” (ฟูเรีย)

เสียงของผมและฟูเรีย-ซัง สั่นเทา

“มันโศกเศร้าที่จะพูด สายลับที่มีทักษะ ของตระกูลราชวงศ์ ที่มีซ่อนที่โดดเด่นมากๆ สืบเรื่องราวนี้ และไม่มีอะไรต้องสงสัยเกี่ยวกับมันแล้ว มากกว่า {เป็นหลายสิบครั้ง} แล้ว ที่ลูซี่-ซัง และอายะ-ซัง ไม่พูดกันเมื่ออยู่ในห้องต้อนรับของสมาคม” (ลีโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดประกาศ

หรือเหมือนกับ เขาแม้แต่ใช้สายลับเพื่อสืบเรื่องนี้เลยเหรอ

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้นจะเรื่องราวนั้นน่ะ จะกลายเป็นมีความน่าเชื่อถือ

ลูซี่และซา-ซัง ไม่พูดกันเลย เมื่อพวกเธอ อยู่ด้วยกันตามลำพัง

จริงๆเหรอ?

แม้ว่าพวกเธอดูจะสนิทกันดี เมื่อผมอยู่ที่นั่น?

ไม่ ตอนนี้เมื่อมาคิดดูแล้ว ในโลกเก่าของผม มีคนพูดว่า นักแสดงที่ปรากฏตัวในทีวี แสดงเหมือนพวกเขาสนิทกันต่อหน้ากล้อง แต่เห็นว่าคู่นั้น ไม่พูดกันเลยซักนิดในห้องแต่งตัว

แล้วก็…ที่เรื่องคำร้องของประเทศแห่งน้ำเมื่อวันก่อนอีก…

หลังจากที่พวกเธอกำจัดมอนสเตอร์กัน พวกเธอไปตีกันเอง ใช่มั้ย?

ทั้งสองคน จริงๆแล้ว น่วมมาเลย

เออ๋…ถ้าอย่างนั้น พวกเธอเป็นขวากหนามกัน เมื่อมันมีแค่พวกเธอสองคนเหรอ

ปัจจุบันนี้ ลูซี่และซา-ซัง…เขี้ยวสีแดง เป็นนักผจญภัยที่มีประสบการณ์

พวกเธออยู่ภายใต้ความสนใจของนักผจญภัยตลอด

แม้ว่าพวกเธอจะไม่สนิทกัน มัน เป็นไปได้ว่า พวกเธอทำดั่งพวกเธอสนิทกันดี ผิวเผิน

…แต่……นั่นน่ะ เป็นบางอย่าง ที่ผม ไม่อยากจะจินตนาการว่ามันเกิดขึ้นเลย

ถ้าเรื่องนั้นเป็นความจริง มันจะเป็นไปได้เลยที่ปาร์ตี้ จะสลาย

ผมไม่ต้องการมัน…

ผมหวัง หวังว่านี่ เป็นความเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง

“ม-ไม่มีทางที่นั่นจะเป็นไปได้… พวกเธอสองคน… ชั้นจะไม่เชื่อเรื่องนี้อย่างแน่นอน!” (ฟูเรีย)

ดูเหมือนฟูเรีย-ซัง คิดเหมือนกันกับผม

“ทั้งสองคนของเขี้ยวสีแดง เป็นความช่วยเหลือที่ดีมากๆ กับประเทศแห่งน้ำ ปรกติแล้ว ผม ผมจะไม่อยากพูดเกี่ยวกับบางอย่างแบบนี้ แต่…มาโกโตะ-ซัง จะไปสู้กับลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด ราชามังกรโบราณ ผมคิดว่ามันจะดีกว่า ที่จะไม่ทิ้งเรื่องนี้ ให้มันคลุมเคลือ…” (ลีโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดอธิบายอย่างเจ็บปวด

ดูเหมือนนี่ก็เป็นกาารตัดสินใจที่น่ากลัว สำหรับเจ้าชายด้วยเช่นกัน

“พี่เข้าใจสถานการณ์แล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)

“นี่มันต้องเป็นความเข้าใจผิดอะไรซักแบบ

“…งั้น มาตรวจสภาพ ของสองคนนั้นเถอะพี่” (ลีโอ)

ฟูเรีย-ซังและผม พยักหน้าอย่างเงียบงัน กับคำพูด ของเจ้าชายเลนเนิร์ด

◇◇

ฟูเรีย-ซัง เจ้าชายเลนเนิร์ด และผม กลับไปอย่างซ่อนๆไปห้องแขกในปราสาทไฮแลนด์

เราเจออัศวินลาดตระเวนหลายครั้ง และเมื่อพวกเขาเห็นราชินีแห่งประเทศแห่งความมืด และเจ้าชายของประเทศแห่งน้ำ พวกเขาจะเรียกเราให้หยุด

“อืม…ราชินีฟูเรียและเจ้าชายเลนเนิร์ดครับ แต่เราไม่ได้ยินแผนอะไรว่าพวกท่านจะมาเยี่ยมเยียนเลยนะครับ…”

“มันโอเค แค่ให้เราผ่านนะ ได้มั้ยจ้ะ?” (ฟูเรีย)

ฟเรีย-ซังทำ ‘หลิ่วตาเสน่ห์” และอัศวินลาดตระเวนจะพูด ‘…ครับ ฟูเรีย-ซามะ’ และจะปล่อยเราไปง่ายๆ

เวทมนตร์เสน่ห์ของฟูเรีย-ซัง ทำงานได้อย่างยอดเยี่ยมวันนี้ด้วย

…ความปลอดภัยของที่นี่โอเคมั้ยเนี่ย?

“เสน่ห์ของเธอมันมีประโยชน์จริงๆ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

มันงดงาม ที่เราแก้ปัญหาสิ่งต่างๆได้อย่างสงบสุขด้วยมัน

“เสน่ห์ของราชินีฟูเรีย… มันน่าประหลาดใจจริงๆครับ” (ลีโอ)

เจ้าชายลีโอ ก็ประทับใจกับมันด้วย

ฟูเรีย-ซังวางนิ้วลงบนแก้มของเธอ และทำท่าคิด

และจากนั้น เธอต้องคิดอะไรบางอย่างออก เธอสไลด์มาข้างผม

“…เฮ้ อัศวินของชั้น คิดกับชั้นยังไง?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังมาพร้อมตาที่ส่องแสงสีทอง ลูบไล้แก้มผมอย่างอ่อนโยน

มันจั๊กจี้

“มันจั๊กจี้” (มาโกโตะ)

ผมบอกอะไรที่อยู่ในใจผมกับเธอไป

“น่าเบื่อ เวทมนตร์เสน่ห์ของชั้นได้แข็งแกร่งขึ้นกว่าก่อนหน้า และแม้อย่างนั้น มันไม่มีผลกับอัศวินของชั้นเลยซักนิด” (ฟูเรีย)

“เธอไม่ต้องเสน่ห์ชั้นหรอก” (มาโกโตะ)

“…ฮึ่ม” (ฟูเรีย)

ฟเรีย-ซังส่งเสียงออกมาทางจมูกเบาๆ

ระหว่างที่เราคุยกันแบบนั้น….เรามาถึงหน้าห้อง

ลูซี่และซา-ซังอยู่ในห้อง

ปรกติ ผมจะไม่ทำ แต่ครั้งนี้ ผมใช้ซ่อน และแค่เปิดประตูห้อง แค่เล็กน้อย

ผมควรจะสามารถ ได้ยินการพูดของลูซี่และซา-ซัง… แต่…

ผมไม่ได้ยินสิ่งใดเลย

ผมกลืนน้ำลาย

ผมก็ได้ยินฟูเรีย-ซังข้างผมกลืนน้ำลายด้วย

ผมแอบมองข้างในห้อง

ผมคิดว่าพวกเธอสองคน อาจจะหลับไป แต่ พวกเธอทั้งสองตื่น

ซา-ซัง เตรียมตัวที่จะเดินทางพรุ่งนี้ หรือเหมือนกับ เธอเตรียมของของผมให้มากกว่า

ขอบคุณ

ผมควรจะขอบบคุณภายหลัง

ขณะที่สำหรับลูซี่ เธอทำความสะอาดไม้เท้า ที่เธอใช้ในการต่อสู้

นักผจญภัยที่โชกโชนไม่ขาดตกบกพร่องในการบำรุงรักษาอุปกรณ์ของพวกเธอ และมันต้องเป็นแบบนั้น สำหรับลูซี่ด้วย

ผมก็อยากจะทำความสะอาดมีดของโนอาห์-ซามะให้เกลี้ยง แต่เพราะเวทมนตร์บนมีด หรืออะไรบางอย่าง แม้ว่าไม่ได้ทำอะไร มันก็เป็นประกายทั้งเล่ม

“””…”””

ฟูเรีย-ซัง เจ้าชายเลนเนิร์ด และผม มองสภาพในห้องต่อไป ในความเงียบงัน

ลูซี่และซา-ซัง ไม่พูดสิ่งใดเลย

ซา-ซังไปรอบๆห้องอย่างยุ่งๆ และทำการแพ็คของ

ลูซี่ขัดไม้เท้าของเธอ และบางครั้งจะสร้างลูกบอลไฟเล็กๆ เพื่อจะปรับไม้เท้า

มันเป็นสถานการณ์ ที่ปรกติแล้ว คุณ จะต้องพูดอะไรไปแล้ว

แต่ สองคน ไม่พูดกันเลย ถึงระดับที่มันไม่ปรกติเลย

ดั่ง พวกเธอนั้น {เมินกันอยู่}

“มันเป็นยังไงล่ะพี่ มาโกโตะ-ซัง ราชินีฟูเรีย?” (ลีโอ)

“…มันเหมือนอย่างที่น้องบอก เจ้าชาย” (มาโกโตะ)

การถูกแสดงอะไรแบบนี้ให้ดู ผมทำได้ แค่เห็นด้วยกับเจ้าชายเลนเนิร์ด

“……ฮือออ” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซัง ผู้ที่มองสภาพนั้น ของพวกเธอ พึมพำบางอย่าง

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

“ชั้นทนมันไม่ไหวแล้ว!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังเปิดประตู ระหว่างที่ทำเสียงปั้งที่ดังมาก และเข้าไปในห้องด้วยก้าวเท้าที่เสียงดัง

เจ้าชายเลนเนิร์ดและผมตามหลังเธอไป

“โอ้? ยินดีต้อนรับกับมา มาโกโตะ…และฟูริ และเจ้าชายเลนเนิร์ด?” (ลูซี่)

“มันเป็นการผสมผสานที่แปลกจริงๆน้า” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังต้อนรับเราด้วยรอยยิ้ม

แต่นั่น มันดูผิดปรกติ กับผม

ทำไม พวกเธอสองคน ไม่พูดอะไรกันซักคำ จนถึงตอนนี้

“ลูซี่-ซัง อายะ-ซัง! ตั้งแต่เมื่อไหนกันที่เธอกลายไปเป็น {แบบนั้น} ?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังบ่นในเสียงที่ดัง

“เอ๋? พูดอะไรเหรอ ฟูริ?” (ลูซี่)

“มีอะไรเหรอ ฟู-จัง?” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซัง เอียงหัวของพวกเธอในความสับสน

“เธอไม่ต้องเสแสร้งกันอีกต่อไปแล้ว! เรา เรารู้แล้วว่าเธอสองคนน่ะ ไม่ดีกันเลย!” (ฟูริ)

แม้อย่างนั้น ฟูเรีย-ซังยังพูดต่อไป

แต่ลูซี่และซา-ซังเพียงแต่มองหน้ากันในความสงสัย

“ชั้นกับอายะเหรอ?” (ลูซี่)

“หมายความว่ายังไงที่ว่าเราไม่ดีกัน?” (อายะ)

“อย่ามาเล่นละครเลย! ทำไมเธอต้องมาแสดงบทบาทต่อหน้าชั้นด้วย่ละ?! เราเป็นสหายกัน ใช่มั้ย?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังถามพวกเธอ แต่มันดูเหมือนพวกเธอ จะเล่นละครโง่ๆของพวกเธอจนถึงจุดจบ

“เจ้าชายเลนเนิร์ด” (มาโกโตะ)

“ได้ครับ มาโกโตะ-ซัง ผมจะอธิบายเรื่องนี้” (ลีโอ)

ฟูเรีย-ซัง ไม่ได้ดูเหมือนจะใจเย็น ผมเลยตัดสินใจ ที่จะปล่อยเรื่องนี้ให้เจ้าชาย

หลังจากนั้น เจ้าชายเลนเนิร์ดอธิบาย ว่าอะไรเกิดขึ้นที่นี่ และหน้าของลูซี่และซา-ซังจริงจังขึ้นมาอย่างมั่นคง

“และนั่นน่ะมันเป็นอย่างนั้น ลูซี่ ซา-ซัง ความจริง มันคือะไร? (มาโกโตะ)

“ทำไมกัน?! แม้ว่าชั้นจะชื่นชม ความสัมพันธ์ที่พวกเธอสองคนมี!” (ฟูเรีย)

ดูเหมือนฟูเรีย-ซังชอบความสัมพันธ์ที่ลูซี่และซา-ซังมี

เธอต้องเสียความใจเย็นไป หลังจากที่เธอได้เรียนรู้ว่าันเป็นเรื่องโกหก

“เดี๋ยว เดี๋ยว! มันเป็นความเข้าใจผิด ฟูริ!” (ลูซี่)

“นั่นใช่แล้ว ลู-จังและชั้นเป็นสุดยอดเพื่อนกันตั้งแต่ตลอดกาลมาแล้ว!

ลูซี่ และซา-ซังรีบปฏิเสธข้อกล่าวหานั้น

“แต่สภาพที่พี่เป็นๆกันอยู่ตอนนี้…” (ลีโอ)

“ไม่ใช่ว่ามันแปลกเหรอ ที่เธอไม่พูดกันเลย ซักนิดเดียว?” (มาโกโตะ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดและผมพูด

แต่ลูซี่ ไม่ได้ดูเหมือนจะกระสับกระส่ายเกี่ยวกับมัน และเกาแก้มของเธอ

“ชั้นไม่คาดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เหตุผลที่อายะและชั้นไม่พูดกันเลย เมื่อเราอยู่ตามลำพัง มันก็เพราะอุปกรณ์เวทมนตร์นี้” (ลูซี่)

สิ่งที่ลูซี่เอาให้ผมดูคือกำไลที่เหมือนกัน ที่ซา-ซังมีด้วย

“นี่คือ?” (มาโกโตะ)

“อุปกรณ์เวทมนตร์ที่มีเวทมนตร์สื่อสารทางจิตใจ -ขายให้เราโดยฟูจิวาระ-คุง” (อายะ)

“เมือเรามีกำไลนี้อยู่ เราไม่ต้องพูดกันออกมาดังๆ” (ลูซี่)

“ทำไมเธอมีอุปกรณ์เวทมนตร์แบบนั้นอยู่ล่ะ?” (มาโกโตะ)

นั่นเรื่องจริงเหรอ?

ผมเข้าใจตรรกะนั้น แต่ผมไม่เข้าใจเหตุผล

“อายะและชั้น ได้ผจญภัยด้วยกัน ใช่มั้ย? เมื่อสู้กับมอนสเตอร์เก่งๆ การใช้เสียงคุยกันมันไม่สะดวก” (ลูซี่)

“หรือเหมือนกับ เวทมนตร์ของลู-จังน่ะ มันแว้บว้าบจนมันฆ่าเสียงอื่นไปหมดเลย” (อายะ)

“ดังนั้น หลังจากที่ไปปรึกษากับบริษัทฟูจิวาระ เราถูกแนะนำอุปกรณ์เวทมนตร์นี้มา” (ลูซี่)

“ตอนแรกน่ะนะ เราใช้มันแค่ในการต่อสู้ แต่มันค่อยๆลำบากขึ้นเรื่อยๆ เราเลยใส่มันตลอดเวลาเลยไง…” (อายะ)

และดังนั้น เมื่อเวลาที่พวกเธออยู่กันตามลำพัง พวกเธอใช้สื่อสารทางจิตใจเพื่อพูดคุย

“ว่าแต่ เหมือนเมื่อกี้นี้ เพิ่งคุยอะไรกันอยู่?” (มาโกโตะ)

ผมถามเพื่อจะยืนยัน

มีความเป็นไปได้ว่า พวกเธอแค่พยายามจะพูดเรื่องให้ตรงกัน

“”……””

ลูซี่และซา-ซัง มองหน้ากัน

มันเป็นบางอย่างที่ไม่สบายใจที่จะพูดเหรอ?”

“บอกไม่ได้” (ลูซี่)

“ความลับ” (อายะ)

“…น่าสงสัย” (มาโกโตะ)

พวกเธอสองคนเลี่ยงสายตา

ทำไมพวกเธอพูดมันไม่ได้?

“งั้นพวกเธอก็ไม่สนิทกันจริงๆ และกำลังซ่อนมันอยู่… อย่างแย่ที่สุด มันจะนำไปสู่การสลายปาร์ตี้…” (มาโกโตะ)

ลูซี่ และซา-ซัง ต้องได้ยินคำพึมพำของผม หน้าของพวกเธอเปลี่ยนไป

“ไม่เอาสลาย! ชั้นจะบอก!” (ลูซี่)

“ออออุ…ที่เราพูดกันในสื่อสารทางจิตใจคือ…” (อายะ)

ผมรอคำพูดต่อไป ด้วยความคาดหวัง

“เราพูดถึงเกี่ยวกับว่า ทำยังไงถึงจะได้ไป {ทับ} กับมาโกโตะ” (ลูซี่)

“ชั้นพูดกับลู-จังว่ ‘บางทีชั้นควรมัดทากัตซูกิ-คุงซะเลย~’” (อายะ)

“……อาา เข้าใจละ” (มาโกโตะ)

แน่นอนว่พวกเธอจะไม่สามารถพูดมันได้

ความตึงเครียดของผม หายไปในพริบตา

ช่างเป็นการสนทนาอะไรกันนี่

แล้วก็ ผมควรจะทำหน้าแบบไหนดีล่ะเนี่ย

เจ้าชายเลนเนิร์ด ก็มีหน้ากระอักกระอ่วน

“…งี้ พวกเธอสองคน ไม่ได้ไม่ดีกันจริงๆนะ?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังถามอย่างลังเล

“แน่นอนว่าไม่ อายังเป็นสุดยอดเพื่อนของชั้นเลย” (ลูซี่)

“ชั้นชอบลู-จังเต็มตันๆเลยจ่ะ~” (อายะ)

“ใช่มะ~ อายะ?” (ลูซี่)

“ใช่มะ~ ลู-จัง?” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังตีไหล่กันและหัวเราเต็มอกเต็มใจ

พวกเธอมีชีวิตชีวามากกว่าปรกติ

ฟูเรีย-ซัง เจ้าชายเลนเนิร์ด และผม มองหน้ากัน

เอาน่า เรื่องราวมันก็ฟังดูมีเหตุมีผล

แต่มันกวนใจผมที่พวกเธอทำกันเยอะเกินไปนิดนึงที่นี่

มันไม่ใช่การแสดง?

ความสงสัยนั้น ต้องถูกส่งผ่านไป

“มันรู้สึกเหมือนว่า…เราจะโดนสงสัยนะ?” (ลูซี่)

“ใช่ ถ้างั้น มาแสดงว่าเราสนิทกันแค่ไหนกัน” (อายะ)

“อายะ? เธอจะทำยังไงที่จะแสดง—” (ลูซี่)

“ลู-จัง! เอ้!” (อายะ)

ซา-ซัง {ผลักลูซี่ลงไป} สู่เตียง

“ว้าย! เดี๋ยว อายะ—ฮึ๋น?!” (ลูซี่)

“ชุ๊~♡” (อายะ)

ซา-ซัง {จูบ} ลูซี่ ระหว่างที่ลูซี่ยังนอน

“เห้อ…อายะ เธอมันขี้รุกจริงๆ” (ลูซี่)

ลูซี่กอดซา-ซัง พร้อมกับรอบยิ้มเบี้ยวๆ

และจากนั้น เธอจูบซา-ซังกลับไป

ทันสองคนจูบกันหลายต่อหลายครั้ง แบบนั้นเลย

“””…”””

ฟูเรีย-ซัง เจ้าชายเลนเนิร์ด และผม ตกอยู่ในความเงียบงัน

เฮ้ย เฮ้ย…นี่มัน…

สองคนนี้ทำอะไรกันเนี่ย?

เมื่อผมมองดูสิ่งแวดล้อม ผมสังเกตว่ามีขวดไวน์เปล่าวางอยู่ทั่ว

ดูเหมือนพวกอ่อนไหวง่าย เพราะพวกเธอเมา หือห์

“เห้อ ลู-จัง คนลามก” (อายะ)

“อายะด้วยแหละ…หน้าน่ารักจัง” (ลูซี่))

ทั้งสองคนจีบกันบนเตียง

พวกเธอเป็นคนรักหรืออะไรกันเนี่ย?

มันไม่มีความจำเป็นต้องสงสัยอีกแล้ว

พวกเธอสุดยอดจะสนิทกัน

“เจ้าหญิง~ ดูเหมือนสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ โล่งยัง?” (มาโกโตะ)

“…นี่มันความเป็นเพื่อนเรอะ?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซัง ทำสีหน้าที่ซับซ้อนจริงๆ ที่มันต่างจากก่อนหน้าเลย

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…ไม่มีทางน่า…ระหว่างผู้หญิงด้วยกัน…” (ลีโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดมีหน้าที่แดงสด

ดูเหมือนมันจะกระตุ้นมากเกินไปสำหรับเด็ก

(…ไม่ใช่ว่านายใจเย็นเกินไปนิดหน่อยเรอะ มาโกโตะ?) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะตอบโต้

พวกเธอเหมือนยูริตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่มันดูเหมือนความสัมพันธ์ของพวกเธอ มันพัฒนาขึ้นไปอีกขั้น หลังจากที่ผจญภัย

“เฮ้ มาโกโตะ นายจะดูเพื่ออะไรกัน?” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง มานี่เลยนะ” (อายะ)

“มันเป็นเพราะนายนั่นแหละ มันถึงจบแบบนี้กับอายะ จะให้นายรู้ไว้” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุงน่ะ ทำให้เรารอมากเกินไปแล้วนะ~” (อายะ)

เป็นไปได้มั้ย ว่ามันเป็นความผิดผม?!

ไม่…มันไม่ใช่ ‘เป็นไปได้มั้ย’

ผมทิ้งสองคนไวว้และไปที่อดีต

ผมททำบางอย่างแย่ๆกับพวกเธอ

ลูซี่และซา-ซัง มีตาที่เมามาย

ตาของคนที่อยู่ในอารมณ์ร้อนรุ่ม

(พวกเธอเรียกนายแล้วเนี่ย แสดงความกล้าออกมา มาโกโตะ) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะกระพือไฟผม

ไม่ ผมไม่ควรทำ

ถ้าเป็นแบบนี้ มันจะเป็นสิ่งไม่ดีต่อการเรียนรู้ของเจ้าชายเลนเนิร์ด

“สำหรับตอนนี้ ชั้นจะให้พวกเธอหลับ [สาปหลับ]” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังให้พวกเธอหลับไปด้วยกำลัง

ช่างเป็นเวทมนตร์ที่มีประโยชน์

“คคคคู่…”

“คร่อก…ฟฟฟี้…”

ลูซี่และซา-ซังหลับไปโดยที่ยังกอดกันและกัน

“””…”””

บรรยากาศที่กระอักกระอ่วนเข้ามาระหว่าง ผม ฟูเรีย-ซัง และเจ้าชายเลนเนิร์ด ที่ยังเหลืออยู่ที่นั่น

“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้นนะครับ มันเป็นเพราะความเข้าใจผิดของผม…” (ลีโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดขอโทษ แต่ ทุกคนทำผิดพลาดหมดแหละ

“ไม่ ไม่เลย มันช่วยไม่ได้” (มาโกโตะ)

“ตอนนี้ชั้นได้รู้เหตุผลแล้ว ชั้นสดชื่นแล้ว…” (ฟูเรีย)

“ครับ อืม ถ้างั้น ขอโทษสำหรับปัญหาทั้งหมดครับ” (ลีโอ)

เจ้าชายจากไปพร้อมหน้าที่แดง

คนที่อยู่ที่นี่ที่เหลือคือผมและฟูเรีย-ซัง

“ฮ่าาา…ชั้นล่ะกังวลอย่างไม่มีจุดประสงค์ไปเลย ยังไงซะ ถ้างั้น ชั้นจะกลับไปที่พักของชั้น อัศวินของชั้น…ระวังตัวในทวีปปีศาจนะ” (ฟูเรีย)

“ได้ ขอบคุณ เจ้าหญิง ต้องไปส่งมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นมีคนคุ้มกันรออยู่ มันเลยโอเค…… อืม…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังกำลังจะไป แต่เธอหยุด และอยากจะพูดบางอย่าง

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่ ไม่มีอะไร ชั้นไม่คิดว่ามันเกี่ยวข้องกับนาย อัศวินของชั้น แต่…” (ฟูเรีย)

“มันโอเค บอกชั้น” (มาโกโตะ)

“เทพธิดาแห่งความมืดได้ปรากฏตัวในฝันชั้นบ่อยๆไม่นานมานี้” (ฟูเรีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

เทพธิดาแห่งความมืด ไนอา-ซามะ

ในโลกนี้ ท่านเป็นเทพธิดาที่ปกครองความมืดและคำสาป

“ไนอา-ซามะพูดอะไรเหรอ? ท่าพูดเกี่ยวกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ บางที?” (มาโกโตะ)

“ไม่ ไมมีอะไรที่มีประโยชน์ ชั้นไม่รู้ว่าอะไรที่ท่านเห็นว่ามันตลก แต่ท่าเพียงแค่ยิ้ม และหัวเราคิกคัก ‘คนของพวกเธอทำอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ’ ท่านพูด ท่านเป็นเทพธิดาที่ไร้ประโยชน์จริงๆ!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพูดหมิ่นสู่เทพธิดาที่เธอติดตาม

ท่านได้ทิ้งเธอมาเป็นเวลานาน ดังนั้นผมเดาว่ามันช่วยไม่ได้

“ทำไมมาบอกชั้นเรื่องนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)

“ไม่มีอะไร จริงๆ แค่ นายพูดกับเทพธิดาได้ ใช่มั้ย อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)

“เข้าใจแล้ว… คิดยังไงครับโนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

ผมเรียกท่าน

(นั่นหายากนะ พอมาคิดว่าไนอาจะสนใจในโลกนี้ ชั้นจะพูดว่ามันเป็น 1,000 ปีมาแล้วตั้งแต่เรื่องนั้นเกิดขึ้น) (โนอาห์)

มีเหตุผลว่าทำไมมั้ย?

(ชั้นเริ่มจินตนาการเอายังไม่ได้เลย เพราะชั้นอยู่ในวิหารทะเลลึก พยายามถามเออร์ครั้งหน้า หรืออะไรบางอย่างสิ) (โนอาห์)

เออร์-ซามะสนิทกับไนอาห์-ซามะเหรอครับ?

(ไนอาน่ะ ไม่สนิทกับเทพธิดาคนใดๆเลย เธอแม้แต่จะไม่บริหารจัดการคนที่ติดตามเธอในดินแดนมนุษย์เลย) (โนอาห์)

เข้าใจแล้วครับ…

“เจ้าหญิง มันดูเหมือนท่านไม่รู้” (มาโกโตะ)

“อื้ม ชั้นก็ไม่ได้คาดหวังมากด้วยเหมือนกัน ยังไงซะ ถ้างั้น เจอกัน” (ฟูเรีย)

“ได้ ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซังจากไปพร้อมผมเธอที่โบกสะบัด

เทพธิดาแห่งความมืด ที่ไม่ได้ข้องเกี่ยวกับดินแดนมนุษย์จนถึงตอนนี้

เทพธิดาแบบนั้น จู่ๆก็เริ่มปรากฏตัวในฝันของฟูเรีย-ซัง นั่นทำให้ผมกังวลเล็กน้อย

◇◇

“อรุณสวัสดิ์~” (อายะ)

“…ปวดหัวอ่ะ” (ลูซี่))

“…เราทำอะไรไปเมื่อวานเหรอ?” (อายะ)

ไม่เพียงแต่ลูซี่ แม้แต่ซา-ซังก็ดูอยู่ในความปวดในตอนเช้า

ดูเหมือนพวกเธอดื่มมากเกินไป

ก่อนทั้งสองคนจะตื่น ผมได้รับการอธิบาย ‘แผนการเดินทางทางเหนือ 3 (แก้ไข)’ จากคนของอัศวินแห่งแสง

พวกเขาบอกให้ผมทักทายคนในฐานแนวหน้า เมื่อผมไปถึงที่นั่น

ไม่ใช่นั่นมันเรียบง่ายไปเหรอ?

นั่นคือทั้งหมดที่ผมต้องทำ?

คือที่ผมคิด และ…

<แบบแผนที่ 1> ในกรณีที่เวทมตร์สปิริตของทากัตซูกิ มาโกโตะ อยู่นอกการควบคุม

<แบบแผนที่ 2> ในกรณีที่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ เรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่…

<แบบแผนที่ 3> ในกรณีที่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ใช้แขนขวาสปิริต…

<แบบแผนที่ 4> ……

<แบบแผนที่ 5> ……

เรื่อยๆเรื่อยๆ มีนมีการเคลื่อนไหวที่วางแผนไว้ประมาณ 20 อย่าง สำหรับแต่ละกรณี

…มันมีเพิ่มเติ่มเป็นตันๆ ที่จะต้องระวังเกี่ยวกับการที่ผมเป็นผู้ใช้สปิริต

ดูเหมือนพวกเขาจะทำสิ่งนี้กันทั้งคืน

นี่มันก็น่าจะมีปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะให้ความร่วมมือด้วย

มันมีอยู่หลายข้อมูลมาก ที่มีแค่คนที่ใกล้กับผมที่จะรู้ได้

(ชั้นจะพยายามไม่สร้างปัญหา มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้” (มาโกโตะ)

ผมสาบานอย่างเงียบๆในใจของผม

◇◇

“อื้ม ถ้าง้น ไปกันเถอะ!” (ลูซี่)

ลูซี่พร้อมไม้เท้าของเธอ

“หวังเพิ่งเธอนะ ลูซี่” (มาโกโตะ)

“ได้โปรดเอาเลย ลู-จัง” (อายะ)

ซา-ซังและผม จับแขนของลูซี่กัน

ภาพที่ผมเห็นเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน

ภูมิประเทศเปลี่ยนหลายครั้ง

ภูมิประเทศอ้างว้างสีเขียว

ป่าสีเขียวเข้ม

พื้นที่อ้างว้างที่น่าเบื่อ

เทือกเขาที่กว้างขวาง

นี่คือบางอย่างที่ผมได้ยินภายหลัง แต่การใช้เทเลพอร์ตอย่างต่อเนื่องโดยไม่พัก เห็นว่ามันยากมากๆ

นักเวทย์ธรรมดา จะมานาหมด

ลูซี่ให้ทีเลพอร์ตโดยหน้าไม่สะทกสะท้าน

“โอเค เราถึงที่นี่แล้ว” (ลูซี่)

เวลาต่อมาที่ภาพที่ผมเห็นเปิดขึ้นมา มันมีป้อมปราการขนาดยักษ์สูงเป็นหอคอยอยู่ตรงหน้าผม

“นี่คือ…” (มาโกโตะ)

“ฐานแนวหน้าที่ไว้สู้กองทัพลอร์ดปีศาจป้อมปราการถังดำ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

ซา-ซังบอกผม

ดูเหมือนลูซี่และซา-ซัง มาที่นี่กันหลายครั้งแล้ว

พวกเขาน่าจะสร้างป้อมปราการด้วยกำลังจากเนินเขาธรรมชาติ โดยใช้เวทมนตร์

หินหยาบๆ และเสาเหล็กยื่นออกมา

แล้วก็กำแพงหินหนา ที่ต้องสร้างมาด้วยเวทมนตร์

เมื่อชำเลืองมอง มันดั่งไม่มีคน แต่ผมรู้สึกการมองที่คมจากรูดูในกำแพงหิน

พวกเขาต้องเฝ้าดูเรา

บรรยากาศที่หนัก ที่ผมรู้สึกไม่ได้เลยในเมืองหลวงที่สงบสุขของไฮแลนด์

อากาศ ของสนามรบ

และในแบบนี้ เรามาถึงแนวหน้าสุดของสงคราม

■ตอบความคิดเห็น:

>โอเค! ถ้าไอรา-ซามะได้ยืนยันมัน ถ้าอย่างนั้นผมโล่งใจเท่าบทสรุปเกมแฟมิ***เลยล่ะครับ

→ ไอรา-ซามะ…ถูกเห็นเป็นหนังสือบทสรุปเกมแฟมิ*** ช่างน่าสงสาร

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 120/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1028/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook