เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่304ทากัตซูกิมาโกโตะพูดกับฮีโร่

304 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับฮีโร่

“มันดูเหมือนฮีโร่ในตำนานของโรเซส-คุง ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนะ” (โอลก้า)

โอลก้า-ซัง ที่ชุดเกราะต่อสู้ เปิดเผยผิวมากมาย และดูโตขึ้นกว่าในความทรงจำของผม เข้าหาผม

ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ เธอโจมตีเรากระทันหัน ในเมืองหลวงเกรท คีธ แต่ ผมรู้สึกแบบนั้นที่นี่ไม่ได้เลยซักนิด

“มาโกโตะพูดว่ารูปลักษณ์ภายนอกเค้าหยุดแก่” (ลูซี่)

“ไม่ใช่นั่นมันแค่ไม่แฟร์เหรอ โอลก้า-จัง?” (อายะ)

“…เอ๋? ค-เค้าไม่แก่เหรอ? ช-ชั้นเข้าจแล้ว…?” (โอลก้า)

โอลก้า-ซัง ทำรอยยิ้มที่คลุมเครือ กับคำอธิบายของลูซี่และซา-ซัง

เธอต้องคิดว่าพวกเธอล้อเล่นที่นี่แน่

แล้วก็ ผมกลับมาที่ปัจจุบันแล้ว ดังนั้น ผมควรจะสามารถแก่ขึ้นเหมือนปรกติได้แล้ว

…ใช่มั้ยครับ ไอรา-ซามะ?

“เพราะผลของเวทมนตร์ไหลข้ามเวลาของไอรา-ซามมะ ชั้นอยู่ในรูปลักษณ์นี้มาประมาณ 3 ปีแล้ว เห็นว่ามันเป็นผลข้างเคียงของปาฏิหาริย์ของเทพธิดาน่ะ” (มาโกโตะ)

“ผลข้างเคียงของเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ… 3 ปี?! นั่นน่าทึ่ง!” (โอลก้า)

ตาของโอลก้า-ซังเริ่มที่จะเป็นประกาย

“บอกชั้นเกี่ยวกับมัน! นายเจอผู้กอบกู้-ซามะ และเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ใช่มั้ย?” (โอลก้า)

“ตอนนี้ เมื่อชั้นคิิดเกี่ยวกับมันแล้ว ชั้นไม่คิดว่าชั้นได้ยิน รายละเอียดเกี่ยวกับอะไรที่เกิดขึ้นเมื่อ 1,000 ปีก่อนเลย” (ลูซี่)

“เรามีควมสุขมากที่เราได้เจอเค้าอีกครั้ง จนเรายังไม่ได้ยินเกี่ยวกับมันเลย ใช่มั้ย ลู-จัง?” (อายะ)

และดังนั้น มันจบที่ผมบอกพวกเธอ เกี่ยวกับอะไรที่เกิดขึ้น 1,000 ปีก่อนในอดีต

◇◇

ที่หนึ่งในห้องประชุม ที่ไม่ได้ถูกใช้…

“อุว้า…! ราชาอมตะเป็นปัญหา! ชั้นประทับใจที่นายเอาชนะได้นะ” (โอลก้า)

“เข้าใจแล้ว งั้นตาทวดของชั้นเป็นคนแบบนั้น หือห์…” (ลูซี่))

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซัง เป็นสาวน้อยนั่นเหรอ?!” (อายะ)

“เอ๋…? ดาบศักดิ์สิทธิ์ของชั้นพังเมื่อ 1,000 ปีก่อนด้วย? ไม่มีทางน่า…” (โอลก้า)

“มันวุ่นวายมากกว่าที่ชั้นคิดนะ มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ชั้นคิดว่าผู้กอบกู้-ซามะแข็งแกร่งสุดยอดกว่านี้เยอะนะ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

โอลก้า-ซัง ลูซี่ และซา-ซัง ตื่นเต้นกับเรื่องราวที่แต่งเพื่อความดราม่าเล็กน้อยของผม

มันทำให้ผมรู้สึกว่า มันมีค่าที่ทำงานหนัก

“ว่าแต่ บอกชั้นได้มั้ย ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ทำอะไรไม่นานมานี้?” (มาโกโตะ)

ตอนนี้มันเป็นตาผมทีจะถามคำถาม

เมื่อผมทำอย่างนั้น โอลก้า-ซังมองดูลูซี่และซา-ซังในความสงสัย

“พวกเะอสองคนไม่ได้อธิบายกับเค้าเหรอ?” (โอลก้า)

“บอกไปบ้าง แต่…เราไม่รู้มากไปกว่าอะไรที่เกิดขึ้น ก่อนการเดินทางทางเหนือครั้งที่ 3” (ลูซี่)

“ใช่ ใช่ เพราะทั้งหมดต้นทางข้อมูลของเราคือ โซเฟีย-จังและฟู-จัง” (อายะ)

“…ไม่ใช่ว่านั่นเป็นเจ้าหญิง ของประเทศแห่งน้ำ และราชินีของประเทศแห่งความมืดเหรอ? ไม่ใช่ว่านั่นพอแล้วเหรอ?” (โอลก้า)

โอลก้า-ซัง ถอนหายใจ ดั่งงงงันกับเรื่องนี้

“โชคร้าย ที่ชั้นมีข้อมูลที่คล้ายๆกันอย่างเดียวเท่านั้น ชั้นขอโทษที่ชั้นให้ข้อมูลกับฮีโร่ในตำนาน-คุงไม่ได้นะ” (โอลก้า)

เธอพูดอย่างนั้นด้วยหน้าที่ดูขอโทษขอโพยจริงๆ

โอลก้า-ซังดูเหมือนจะแสบน้อยลง

“เข้าใจแล้ว ชั้นคิดซะมั่นใจว่าเธอรู้รายละเอียด เกี่ยวกับการที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ มีแผนที่จะโจมตีไม่ทันตั้งตัว กับซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

ผมเล็ดข้อมูลที่เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะบอกผมเมื่อคืน

“ท-ทำไมนายรู้เรื่องนั้น?!” (โอลก้า)

โอลก้า-ซังยืนขึ้นด้วยกำลังที่มากพอ ที่มันจะทำเก้าอี้ล้ม

“เอ๋? นั่นอะไรน่ะ?” (ลูซี่)

“นั่นจริงเหรอ ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

มันดูเหมือนนี่เป็นครั้งแรกอย่างสมบูรณ์กับลูซี่และซา-ซัง ที่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเธอทำสีหน้าที่ตกใจ

“ม-แม้ว่านั่นเป็นข้อมูลลับเฉพาะอย่างสูง ที่รู้กันแค่ในฮีโร่จำนวนหนึ่ง และคนระดับสูงของไฮแลนด์…” (โอลก้า)

โอลก้า-ซังเปิดตาของเธอกว้าง ถึงระดับที่ดูแล้วตกใจ

ดูเหมือนสิ่งที่ผมพูด เป็นข้อมูลที่ลับสุดยอดที่สุด

“ป-ไปได้ข้อมูลนั้นมาจากไหน?! ไม่มีทางที่นายจะบอกชั้น… อืม แต่ชั้นแค่ซัดมันออกมาจากฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำไม่ได้… ทำยังไงดี…” (โอลก้า)

โอลก้า-ซังลนลานเต็มที่ที่นี่

“นายมีคุยอะไรกันน่าสนใจดีนี่”

ประตูเปิดขึ้นมากระทันหันด้วยเสียง *ปั้ง!*

บางคนเข้ามาที่นี่ ด้วยการเข้ามาที่หยาบคาย

ตาที่คมและเกราะสีทอง

นายพลเกราลท์ วาเลนไทน์; คนตำแหน่งสูงสุดในฐานแนวหน้า

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ การโจมตีเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และแผนการปราบของเรื่องนั้น เป็นแผนทางการทหาร ที่ลับสุดยอด เพื่อที่จะทำให้จุดยืนของไฮแลนด์มั่นคงขึ้น ได้โปรดบอกเราว่าใครเป็นคนให้ข้อมูลนั้นมา…คือที่ชั้นจะพูด แต่ชั้นค่อนข้างที่จะมีความคิดว่าใครบอกนาย” (เกราลท์)

เกรา-ซัง ทำสีหน้าที่จริงจังที่สุด ที่ผมเห็นมาจนถึงตอนนี้

มันแม้แต่มอบความรู้สึกว่า ‘ถ้านายไม่บอกชั้นตรงๆ ชั้นรับประกันว่าชั้นจะทำอะไรที่นี่ไม่ได้นะ’

…แต่มันไม่เหมือนว่าผมมีเจตนาจะซ่อนมันนะ

“มันเป็นไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)

“……หืม?” (เกราลท์)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ เขาทำหน้าดั่งเขาไม่ได้คาด ถึงเรื่องนั้นเลย

“ไม่ใช่เทพธิดาโนอาห์เหรอ?” (เกราลท์)

เกรา-ซังถามผมอย่างสงสัย

อ้า ใช่

เพราะทั้งหมดผมเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ

“โนอาห์-ซามะ ไม่มอบข้อมูลละเอียดๆให้ชั้น ปรกติแล้วมันจะเป็นไอรา-ซามะที่บอกชั้นเรื่องพวกนั้น” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยว! นั่นหมายถึงว่า นายพูดกับเทพธิดาได้สององค์เหรอ?! โว่ว นั่นสุดยอดไปเลย!” (ลูซี่)

ลูซี่ทำสีหน้า ‘ว้าว’ กับคำพูดของผม

“ปรกติแล้วเออร์-ซามะอยู่ด้วยกันกับโนอาห์-ซามะ ดังนั้นชั้นจะพูดว่า 3 คนที่ปรกติชั้นจะได้ยินเสียง” (มาโกโตะ)

“”……””

เกรา-ซัง โอลก้า-ซัง และลูซี่ตกอยู่ในความเงียบงัน

“เฮ้ เฮ้ โอลก้า-จัง นั่นน่าประทับใจมั้ยอ่ะ?” (อายะ)

“…ปรกติแล้วมันจะถูกคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระของคนเพ้อเจ้อ” (โอลก้า)

ซา-ซัง ไม่ค่อยเข้าใจมันจริงๆ เธอเลยถามโอลก้า-ซัง

ผมก็ได้เรียนรู้ในวิหารแห่งน้ำ ว่าเสียงของเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์แคไหน

ถ้าผมพูดว่า ผมได้ยินเสียงเทพธิดา 3 องค์ ปรกติแล้วผมจะถูกเห็นไปคนเพ้อเจ้อ และถูกส่งไปที่รักษาอาการทางจิต

(แต่ เหล่าเทพธดาปรากฏตัวมาอย่างเมินเฉยในฝันผมเลยยนะ รู้ม้ย…” (มาโกโตะ)

มากกว่านั้น เออร์-ซามะรักการคุยมากๆเลย

ไอรา-ซามะพูดข้อมูลที่สำคัญออกมาแบบนั้นเลย

และโนอาห์-ซามมะ…อิสระเหมือนตลอดมา

“เข้าใจแล้ว ถ้ามันเป็นข้อมูลตรงมาจากเทพธิดาแห่งโชคชะตา นั่นหมายถึงข้อมูลไม่ได้เล็ดจากที่ไหน ใช่มั้ย? …ไม่ มันยังเป็นปัญหาในตัวเอง” (เกราลท์)

เกรา-ซัง วางนิ้วไปที่ขมับดั่งเขาทนอาการปวดหัว

โออ้!

เกรา-ซัง มองดูเหมือนผู้ใหญ่ที่มีปัญหาเลย!

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นายคิดบางอย่างที่หยาบคายอยู่ ใช่มั้ย?” (เกราลท์)

“ไม่จริง!” (มาโกโตะ)

นั่นเกือบไป!

แม้แต่เกรา-ซังก็อ่านหน้าผมได้แล้ว!

“ว่าแต่ นายมีแผนจะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ยังไง? ไอรา-ซามะไม่ได้บอกสถานที่และรายละเอียดของแผนตรงๆ” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถามอย่างนี้…

“เราทำไม่ได้! แม้ว่านายเป็นฮีโร่ในตำนาน เราบอกนายไม่ได้!” (โอลก้า)

โอลก้า-ซังทำ X ด้วยแขนของเธอ

งั้นมันก็ไม่ได้จริงๆ หือห์

(ช่วยไม่ได้ ชั้นจะลองถามบางคนที่พูดง่ายๆเหมือนเออร์-ซามะบางทีนะ) (มาโกโตะ)

“เฮ้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ… นายดูเหมือนจะมีทางเรียนรู้เกี่ยวกับมัน หือห์” (เกราลท์)

เกราลท์-ซัง สไลด์มาหาผม

“…ใครจะรู้ล่ะ” (มาโกโตะ)

ผมเลี่ยงสายตา

ทำไมถูกอย่างถูกค้นพบล่ะเนี่ย?

“…นี่เป็นระหว่างเราที่นี่นะ” (เกราลท์)

“เอ๋?! เกรา-ชิ นายจะพูดมันเหรอ?!” (โอลก้า)

“มันไม่มีจุดประสงค์ที่จะซ่อนจากคนที่ได้ยินเสียงเทพธิดา 3 คนหรอก มันจะแย่กว่าถ้าเค้าไปได้ข้อมูลที่คลุมเครือ และทำอะไรกับมัน และไปสร้างสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดกับแผน มันจะปลอดภัยกว่า ที่จะให้ข้อมูลที่แม่นยำกับเค้าไป” (เกราลท์)

และดังนั้น เราได้ข้อมูลที่ละเอียดของแผนจากเกรา-ซัง

◇◇

“…เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะโผล่มา {ในเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง} เหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว มันเป็นคำทำนายของเทพธิดาแห่งโชคชะตา” (เกราลท์)

“ดังนั้น เราอยู่ในระหว่างการสร้างบาเรียยักษ์ โดยมีซิมโฟเนียเป็นศูนย์กลาง หรือชั้นพูดอย่างนั้น แต่มันเสร็จไปแล้ว และมันอยู่ระหว่างการเสริมความแข็งแกร่ง มันเป็นเวทมนตร์บาเรียระดับเสมือนพระเจ้า ที่ทำให้ปีศาจทุกคนที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นำอ่อนแอลง  เมื่อมันเสร็จหมด เห้นว่ามันปกป้องทั้งทวีปทิศตะวันตกได้ หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์โนเอล-ซังทำเต็มที่ที่นั่น” (โอลก้า)

รายละเอียดของแผนมันเรียบง่ายจริงๆ

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะมีเป้าหมายไปที่ฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-คุงที่เป็นคนเดียวที่กำจัดเขาได้

เพราะเรื่องนั้น พวกเขาจะไม่เคลื่อนที่ฮีโร่แห่งแสง จากเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง ซึ่งเป็นที่ที่ปลอภัยที่สุด

บนเรื่อนั้น ฮีโร่มากมายและนักผจญภัยเพิ่มการป้องกันรอบๆฮีโร่แห่งแสง

มันจริงที่ว่าแม็กซิมิเลียน-ซังและเจ้าชายเลนเนิร์ดอยู่ในซิมโฟเนีย

มากกว่านั้น ราชินีโนเอลใช้พลังของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์เพื่อสร้างบาเรียยักษ์

เห็นว่า เธอใช้สกิลหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ [เดินทัพสู่ชัยชนะ] เพื่อเสริมกำลังผู้ใช้บาเรีย ของทั้งประเทศแห่งแสง

เหตุผลที่เธอเหนื่อยเมื่อผมเจอเธอ อาจจะเป็นเพราะเรื่องนั้น

ไม่ว่าอย่างไร ผมเข้าใจรายละเอียดของแผนแล้วตอนนี้

มันหมายถึงพวกเขาจะวางกับดักกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

“ว่าแต่ เกรา-ซัง ทำไมนายไม่อยู่ในเมืองหลวงล่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมคิดอย่างมั่นใจว่าเขาจะอยากสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

“เกรา-ชิพูดว่าแผนที่แค่รอ ไม่เหมาะกับเค้า แน่นอนว่า นายจะไม่อยากอยู่ใกล้แฟนเก่า ใช่มั้ย?” (โอลก้า)

โอลก้า-ซังตีไหล่ของเกรา-ซังด้วยรอยยิ้ม และสีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นรำคาญอย่างเหลือเชื่อ

“ถ้ามีฮีโร่รวมกันที่เมืองหลวงมากเกินไป มันจะน่าสงสัยว่าเป็นกับดัก เราจำเป็นต้องให้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่โจมตีฮีโร่แห่งแสง เหมือนที่เทพธิดาแห่งโชคชะตาเห็นล่วงหน้าไว้ ยังไงเราก็ต้องมีพลังการต่อสู้ที่แนวหน้า เพราะทั้งหมดมันมีความจำเป็นที่บางคนต้องคอยดูราชามังกรโบราณ…โนเอลไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้” (เกราลท์)

มันดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น

ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมันแล้ว เกรา-ซังเป็นคู่หมั้นเก่าของเจ้าหญิงโนเอล ใช่มั้ย…?

เข้าใจแล้ว

ดังนั้นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะมา ถ้าเรารออยู่ในเมืองหลวง…

มันจะดีกว่าที่ผมจะอยู่ที่นั่นด้วยมั้ย

แต่ผมยังมีสัญญาที่จะสู้กันใหม่กับราชามังกรโบราณ

ระหว่างที่ผมครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้…

“ชั้นอยากจะทำคำร้องอย่างเป็นทางการ ในฐานะนายพลของประเทศแห่งแสง ได้โปรดเก็บข้อมูลน้้นไว้ที่ให้บางแห่งข้างในนาย และห้ามไปเล็ดมันไม่ว่าจะที่ไหน นายจะได้รับการตอบแทน นายอยากจะได้อะไรมั้ย? ถ้ามันเป็นบางอย่างที่ชั้นทำมันได้ ชั้นจะให้อะไรก็ได้” (เกราลท์)

เกรา-ซังเสนออย่างนั้น

เกรา-ซัง เป็นฮีโรสายฟ้า และกัปตันอัศวินอากาศทิศเหนือ

แล้วก็ยังเป็นผู้สืบทอดคนต่อไปของตระกูลวานเลนไทน์ จาากขุนนางศักดิ์สิทธิ์

ผมรู้สึกว่าจริงๆแล้วเขาจะมอบอะไรก็ได้….

ผมมองดูลูซี่และซา-ซัง

“ไม่มีอะไรจากชั้น” (ลูซี่)

“นายตัดสินใจเลย ทากัตซูกิ-คุง~” (อายะ)

“ชั้นก็ไม่อยากได้อะไรด้วย แต่ชั้นจะไม่ไปบอกใครทั้งนั้น รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่อลูซี่ ซา-ซัง และผมตอบอย่างนี้ไป เกรา-ซังและโอลก้ามองหน้ากัน

“พวกเค้าบอกว่ามันโอเคที่จะทำมันฟรีๆ เกรา-ชิ” (โอลก้า)

“ไม่มีทางที่จะปล่อยไปอย่างนั้น! …ชั้นจะไปติดต่อทูตของโรเซส เจ้าหญิงโซเฟีย ทีหลัง ชั้นจะลดราคาของอัศวินทิศเหนือ ที่ให้ประเทศแห่งน้ำยืมไปป้องกันอยู่ นั่นโอเคกับนายมั้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (เกราลท์)

เกรา-ซัง ปฏิเสธโอลก้า-ซัง ที่รับการตอบของเราตรงๆ

เข้าใจแล้ว ดังนั้นมันใช้เจรจาแบบนั้นได้

…แม้ว่า มันแค่เป็นข้อมูลที่ไอรา-ซามะเล็ดออกมา

“โอเค” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณ นั่นยอดเยี่ยม ไปกันเถอะโอลก้า มันได้เวลาประชุมประจำแล้ว” (เกราลท์)

“เออ๋~ ชั้นอยากกจะได้ยินเรื่องราวของฮีโร่ในตำนาน-คุง และชั้นอยากจะคุยกับอายะและลูซี่มากกว่านี้อ่ะ~” (โอลก้า)

หลังจากที่เกรา-ซังขอบคุณเรา โอลก้า-ซังถูกดึงออกไป

โอลก้า-ซังว่า ‘เจอกันทีหลัง’ และออกไประหว่างที่ห่อแขนของเธอรอบๆเกรา-ซัง

ลูซี่ ซา-ซัง และผมถูกปล่อยอยู่่ในห้องประชุม

ไม่มีจุดประสงที่เราจะอยู่ที่นี่อีกแล้ว เราเลยกลับไปที่ห้องเราก่อนตอนนี้

◇◇

ผมโยนตัวเองลงไปบนเตียงในห้องของผม

“การโจมตีจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ หือห์…” (มาโกโตะ)

ผมจำการพูดของเกรา-ซังเมื่อกี้นี้ได้

แน่นอน ว่ามันไม่เหมือนว่ามีอะไรที่ผมทำได้

ผม ตัวผมเอง จะไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ ที่แข็งแกร่งที่สุด นั่นก็คือราชามังกรโบราณ ดังนั้นผมควรจะโยนเสียงรบกวนที่อยู่ในใจผมทิ้งไป

แต่ผมยังกังวลเกี่ยวกับคนรู้จักของผม ที่อยู่ในเมืองหลวง

ในทันใดนั้น…

“เฮ้ มาโกโตะ เราจะทำอะไรต่อจากนี้ดี?” (ลูซี่)

“มีแผนอะไรมั้ย ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

ผมถูกคุยด้วย

ลูซี่และซา-ซัง อยู่ในห้องผมเหมือนเป็นธรรมชาติ

“ไม่มีแผนน่ะ” (มาโกโตะ)

ผมตอบไปสั้นๆ

พูดถึงแล้ว แม้ว่าผมอธิบายมันว่ามันเป็นห้องที่ค่อนข้างใหญ่ มันเป็นห้องธรรมดาที่อยู่ในห้องธุรกิจของโรงแรม ที่มี 2 เตียง และตู้เสื้อผ้า มันเล็กไปสำหรับ 3 คน

แม้อย่างนั้น เตียงมันสำหรับคนเดียว ลูซี่และซา-ซัง นอนอยู่บนมันอย่างมี่ทักษะ

ผมสงสัยว่ามันแออัดที่นี่มั้ย และซา-ซังมองอย่างซุกซนมาทางนี้

“พูดถึงแล้ว ทากัตซูกิ-คุง เกี่ยวกับโอลก้า-จัง…” (อายะ)

เมื่อถึงเวลาที่ผมสังเกต ซา-ซังได้เคลื่อนที่มาบนเตียงของผม

ซา-ซังจำการคุยก่อนหน้าได้ด้วยเหรอ?

“โอลก้า-ซังมีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เธอเลิฟๆกับๆเกราลท์-คุง! อิจฉา ใช่ป่ะ?!” (อายะ)

ผมผิดอย่างสิ้นเชิง

“เลิฟๆ?” (มาโกโตะ)

“มันหมายถึงพวกเธอสองคนเป็นคู่กันไม่รู้เหรอ มาโกโตะ?” (อายะ)

“…ตอนนี้เมื่อเธอมาพูดถึงมันแล้ว ชั้นคิดว่าชั้นได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้นมาก่อน” (มาโกโตะ)

ผมมีความจำของมันจางๆ

(หืม?) (มาโกโตะ)

เธอพูดว่า ‘แฟนเก่า’ แม้ว่าโอลก้า-ซังเป็นแฟนของเกรา-ซัง

ผมรู้สึกว่ามันมีความหมายลึกๆข้างหลังมัน และมันน่ากลัว

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมเกรา-ซังทำสีหน้าที่ซับซ้อนกับเรื่องนั้น

“เห็นว่าโอลก้า-จังนอน {ด้วยกัน} กับเกราลท์-คุงทุกคืนเลย นั่นมันดีจังเลยอ่ะ” (อายะ)

ที่จุดหนึ่ง ซา-ซังขึ้นบนตัวผมเหมือนแมว

“ไม่ใช่นั่นโอเคเหรอ อายะ? ยังไงมันก็เป็นธุระคนอื่น แต่ยังไงซะ คุยเรื่องรักของโอลก้ามันน่ารำคาญนิดหน่อย” (ลูซี่)

ลูซี่วางมือที่กระดุมของเสื้อผม ระหว่างที่พูดอย่างนี้

“อืม…ซา-ซัง? ลูซี่?” (มาโกโตะ)

ซา-ซังนำอิสระในตัวผมไป และลูซี่ถอดเสื้อผ้าผม

ผมนอนอยู่บนเตียง และซา-ซังกับลูซี่มองลงมาเหมือนสัตว์กินเนื้อ

น-นี่คือ…!

(โอ้ เวลาเป็นผู้ชายมาถึงแล้ว มาโกโตะ!) (โนอาห์)

(อ่ะช่าา งั้นลูซี่-จังและอายะ-จังจะกินก่อน หือห์)

เสียงของโนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะสะท้อนออกมา

…มันดูเหมือนพวกท่านดูอยู่

(นี่มันค่อนข้างน่าตื่นเต้น ไม่ใช่เหรอ เออร์? พวกเธอในที่สุดก็จะกินเค้าแล้ว) (โนอาห์)

(ชั้นอยู่ฝั่งของโซเฟีย-จัง แต่ความพยายามของลูซี่-จังและอายะ-จัง ทำให้ชั้นอยากจะเชียร์พวกเธอเลยล่ะ) (เออร์)

พวกท่านได้โปรดเงียบได้มั้ยครับ?

ท่านเทพธิดา

“มาโกโตะ ไม่ใช่นายใจเย็นที่นี่เหรอ?” (ลูซี่)

“ชั้นรู้สึกว่าทากัตซูกิ-คุงเย็นชานิดหน่อย ตั้งแต่กลับมาจากอดีต” (อายะ)

“จ-จริงเหรอ…?” (มาโกโตะ)

ขอโทษ มันเพราะเทพธิดาแอบดูอยู่

เมื่อเห็นภาพนั้นของผม ลูซี่ยิ้มเบาๆ

“แต่มันโอเคแล้ว เพราะทั้งหมดมาโกโตะอยู่ที่นี่!” (ลูซี่)

ลูซี่คลานเข้ามาที่เตียงของผม และกอดผม

เสื้อผมได้ถูกถอด และกางเกงในของผมถูกเห็นได้

“ใช่… ตอนนี้ เราอยู่ด้วยกัน ตลอดไป…” (อายะ)

ซา-ซัง มอบความไว้วางใจกายของเธอ

เสื้อผ้าของพวกเธอก็เปิดขึ้น และพวกเธอดูล่อแหลมที่นี่

หัวใจผม เริ่มเต้นรัว อย่างเร็ว และอย่างดัง

มันดูเหมือน พวกเธอสองคนได้ยินเสียงนั้น

“เฮ้ อายะ หัวใจมาโกโตะเต้นแรง…” (ลูซี่)

“ใช่…นั่นโล่งใจนะ” (อายะ)

ผมถอนสายตาออกจากลูซี่และซา-ซัง ไม่ได้เลย ที่พวกเธอมองมาทางนี้ ด้วยรอยยิ้มละลายหัวใจ

สหายคนแรกของผมตั้งแต่มาที่โลกนี้ ลูซี่

เพื่อนของผมตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ผู้ที่ผมสามารถจะเจอกันใหม่อีกครั้ง ในโลกคู่ขนานนี้ ซา-ซัง

พวกเธอสองคนได้รอผม มาตลอดเวลานี้…

“เฮ้ มาโกโตะ…” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)

“ลูซี่ ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)

ผมกอดพวกเธออย่างอ่อนโยน

ลูซี่และซา-ซัง ตามการนำของผม และห่อแขนของพวกเธอรอบๆผม

อุณหภูมิของลูซี่ สูงเหมอนเคย

อุณภูมิที่ต่ำของซา-ซัง รู้สึกแม้กระทั่งว่ามันสูงขึ้น

“…มันโอเค ใช่มั้ย มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“…ทากัตซูกิ-คุง…รับชั้นไป…” (อายะ)

เสียงกระซิบของทั้งสอง ทำให้หัวผมมัว

การต่อต้านับเวทมนตร์เสน่ห์ของผมมันหายไปแล้วเหรอ?

ไม่…นี่ไม่ใช่เสน่ห์ แต่เป็นเวทมนตร์รักแท้

นั่นคือสิ่งโง่ๆ ที่สมองผมคิดไป

แม้ว่าในเวลานั้น ทั้งสอง กำลังจะถอดเสื้อผ้าของผมหมด และทั้งสองนั้นจะ…

……!!

……….!!

……ได้!!

มีเสียงเอะอะจากไกลๆ

ยังมีเสียงของไซเรนผสมอยู่ในมัน

…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาา…

แต่เสียง ของลมหายใจ ของลูซี่และซา-ซัง ลบพวกมันหมดไป

หรือบางที อาจจะเป็นเสียงของผมเอง

ข้างนอกเสียงดัง แต่มันไม่มีผลกับห้องนี้

มันควรจะเป็นอย่างนั้น

*ปั้ง!*

ประตูเปิดขึ้น

“อายะ! ลูซี่! ยังไงชั้นก็มั่นใจว่าเธออยู่ที่นี่! นี่มันแย่แล้ว! กองทัพลอร์ดปีศาจโจ—” (โอลก้า

“””……”””

…ความเงียบงัน ปกคลุม

โอลก้า-ซังเปิดประตูมา และสบตากับเราที่กึ่งเปลือย

เธอเลี่ยงสายตา ดั่งจะรู้สึกกระอักกระอ่วน

“อา…ขอโทษ ชั้นจะไปบอกเกรา-ชิ ว่าฮีโร่ในตำนาน-คุง อายะและลูซี่ จะช้าไปประมาณ {2 ชั่วโมง}” (โอลก้า)

เธอพูดอย่างนี้และปิดประตู

เธอแสดงความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น

ไม่ เดี๋ยว!

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1108/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook