เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่306เขี้ยวสีแดงและทากัตซูกิมาโกโตะ

306 เขี้ยวสีแดง และ ทากัตซูกิ มาโกโตะ

◇มุมมองของลูซี่◇

“เฮ้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ รับนี่ไป” (เกราลท์)

“นี่คือ?” (มาโกโตะ)

“อุปกรณ์เวทมนตร์สำหรับสื่อสาร มันส่งผ่านได้แม้แต่บาเรียที่แข็งแกร่ง ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะสื่อสารทางจิตใจ ถ้านายว่างพอ ได้โปรดแบ่งข้อมูล ถ้าจำเป็น ชั้นให้กำลังเสริมมุ่งหน้าไปที่นั่นได้ด้วย” (เกราลท์)

“ขอบคุณมาก ชั้นจะทำอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

“ดี อย่ากดดันตัวเอง ถ้ามันอันตราย วิ่งซะ” (เกราลท์)

“ชั้นจะระวัง” (มาโกโตะ)

นายพลเกราลท์ คุยกับมาโกโตะด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“ไววว้ นี่มันนุ่มและอุ่น”(อายะ)

“เฮ้ อายะ ไม่ว่าจะดูยังไง ไม่ใช่แจ็คเก็ตยาวนั้นมันจะเคลื่อนไหวข้างในยากเหรอ?” (ลูซี่)

“มันโอเค มันโอเค มันยากที่ชั้นจะเคลื่อนไหวในอากาศเย็น” (อายะ)

“อ้าา…เพราะร่างกายของเธอใช่มะ ไม่ว่ายังไง แจ็คเก็ตเวทมนตร์นั้นมันมอบการป้องกันความหนาวที่ยอดเยี่ยม แต่การป้องกันของมัน ไม่ต่างจากเสื้อผ้าธรรมดา ดังนั้นระวังด้วย” (โอลก้า)

“เข้าใจแล้ว โอลก้า-จัง” (อายะ)

“สบายจัง เธอจะไปสู้กับราชามังกรโบราณ ใช่มั้ย?” (โอลก้า)

“เรามีทากัตซูกิ-คุง ดังนั้นมันจะกล้วยๆน่า” (อายะ)

“อย่าลดการป้องกันลงที่นี่นะ ช้้นก็ได้เตรียมอุปกรณ์เวทมนตร์ไว้ด้วย เอามันไปด้วยนะ” (โอลก้า)

ทางนี้ โอลก้ามอบอุปกรณ์และไอเท็มให้อายะ

“ลูซี่-ซามะ! ผมอยากจะยืนยันครั้งสุดท้าย ถึงตำแหน่งที่เทเลพอร์ต!”

คนที่ล้อมหนู คือนักกลยุทธ์ของป้อมปราการถังดำ

ตำแหน่งการแทรกซึมราชามังกรโบราณ ที่เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะบอกเรา

จากที่นั่น เราจะคาดการณ์ขบวนแถวของกองทัพลอร์ดปีศาจ และแทรกซึมเข้าไปในที่ที่มีศัตรูจำนวนน้อยที่สุด

หนูมองแผนที่

ที่นี่ หือห์…

ที่ที่หนูไม่เคยไปมาก่อน

“แล้วก็ เทเลพอร์ตขอองชั้นชอบที่จะพลาดเป้าหมายบ่อย…” (ลูซี่)

หนูพึมพำเบาๆ และเกาแก้มของหนู

แต่ถ้ามันเป็นหม่าม๊าของหนู และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-เซ็นเซ หนูมั่นใจว่าพวกเธอ จะสามารถเทพอร์ไปทีนั่นได้อย่างแม่นยำนะ

หนูไม่สบายใจนิดหน่อยเกี่ยวกับมัน

“มันโอเค ลู-จัง!” (อายะ)

“ใช่ ใช่ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เราแค่วิ่งหนี” (มาโกโตะ)

มันดูเหมือนอายะและมาโกโตะ ได้ยินที่หนูพึมพำ

พวกเขาทำหน้า ‘อย่าถือ’ ขณะที่พวกเขาให้กำลังใจหนู

อายะที่พึ่งพาได้ตลอด และมาโกโตะที่ใจเย็นตลอด

(ใช่ ถ้ามันเป็น เรา 3 คน…) (ลูซี่)

“ไปกันเถอะ!” (ลูซี่)

หนูจับมือของมาโกโตะและอายะ

“ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“ใช่!” (อายะ)

มาโกโตะและอายะ จับมือหนูกลับมา

“ขอให้โชคอยู่กับเธอ” (เกราลท์)

“อย่าบุ่มบามนะ!” (โอลก้า)

“””ระวังตัวด้วยครับ!”””

เราถูกส่งโดยเกราลท์ โอลก้าและทหารของป้อมปราการหลายคน ขณะที่เราเทเลพอร์ต ไปหาที่อยู่ของราชามังกรโบราณ ในทวีปปีศาจ

◇◇

“นี่…เป็นตำแหน่งเป้าหมายของเราเหรอ?” (มาโกโตะ)

หนูได้ยินเสียงของมาโกโตะ

เขามองไปทั่วอย่างกระสับกระส่าย

“ฮ่าาา มันเย็นจริงๆที่นี่…” (อายะ)

อายะ ที่อ่อนแอต่อความเย็น ทำหน้าตาที่ไม่พึงพอใจ

เราถูกล้อมโดยภูเขาที่ชัน

หินหยาบๆ ยืดไปไกล และไกลกว่านั้น

ทิวทัศน์ มันเหมือนกับข้อมูล ที่เราได้มาก่อนหน้าจากทหาร

“สำหรับตอนนี้ มาหาที่พักก่อน” (ลูซี่)

หนูเสนอสิ่งนี้ไป

ทวีปปีศาจ คือดินแดนของลอร์ดปีศาจ

ที่นี่มันเห็นได้ชัดเกินไป

เราจะถูกพบในทันที

ทันใดนั้นเอง…

…*ซุซุซุซุ*

หินที่ใหญ่ {ขยับ}

ไม่ นั่นไม่ใช่หิน!

“มอนสเตอร์?” (มาโกโตะ)

“นั่นมังกรหินโราณ ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

“คุห์! นี่มันแยแล้ว เราถูกเจอไปแล้ว!” (ลูซี่)

เราต้องปิดปากมัน ก่อนที่มันจะเรียกสหาย

มันดูเหมือนอายะก็คิดอย่างเดียวกัน เธอพุ่งเข้าใส่เร็วกว่าหนู—และถูกหยุดโดยมาโกโตะ

“เดี๋ยว ลูซี่ ซา-ซัง ดูเหมือนเราอยู่ในบาเรียของศัตรู” (มาโกโตะ)

“”เอ๋?””

อายะและหนูแข็งไป จากคำพูดของมาโกโตะ

*อุ้มมมมมมมมมมมมมม!*

อากาศสั่นไหว

หนูคิดว่ามันเป็นการร้องของมังกรหิน ที่อยู่ข้างหน้าเรา แต่มันไม่ใช่

เสียงอะไรต้านลมดังออกมา และหนูมองขึ้นไป…

“ไม่มีทางน่า…” (ลูซี)

ฝูงของมังกร ที่มันเพียงพอที่จะปกคลุมท้องฟ้า

“ทากัตซูกิ-คุง ลู-จัง พวกนี้…ทั้งหมด…มังกรโบราณ…” (อายะ)

หนูรู้สึกเหมือนเสียงของอายะ มาจากไกลๆ

หนูรู้สึกเวียนหัว

“กับดัก…มั้ง? มันดูเหมือนมังกรหินก่อนหน้า ทำหน้าที่เป็นคนเฝ้าดู และมีบาเรียอยู่ทั้งเทือกเขา และเมื่อผู้บุกรุกมา มังกรที่รอพร้อมอยู่ ทั้งหมดจะมาล้อมทันที ค่อนข้างเป็นระเบียบนะ” (มาโกโตะ)

เสียงที่ใจเย็นของมาโกโตะ นำพาสติกลับมาสู่หนู

“ร-เราต้องหนี! ไม่มีทางที่เราจะต้านมังกรโบราณมากขนาดนี้ได้!” (ลูซี่)

แผนของเรา คือโจมตีจากที่ที่มีศัตรูน้อยที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้ แผนนั้นล้มเหลวแล้ว

“นั่นใช่แล้ว! ลู-จัง เทเลพอร์ตเร็วเข้า!” (อายะ)

หนูร่ายมนต์ตรา และอายะเร่งหนู

(…อ-เอ๋?) (ลูซี่)

หนูมีสมาธิไม่ได้เลย

“หนูไม่ได้ความรู้สึก ที่มานามารวมกัน เหมือนปรกติ

“ลู-จัง! ทำอะไรอยู่?!” (อายะ)

“เดี๋ยว! อย่างเร่งชั้นซี่!” (ลูซี่)

หนูตะโกนกับการร้องของอายะ

ในทันใดนั้น มือถูกวางลงบนไหล่ของหนู

“ลูซี่ ดูท้องฟ้า” (มาโกโตะ)

หนูมองดูไปกับการบอกของมาโกโตะ

มีท้องฟ้า {สีเทา} แพร่อยู่ที่นั่น

“ต้องเป็นบาเรียผนึกเวทมนตร์ มันทำให้การควบคุมมานาแย่ลง และทำให้ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ที่แม่นยำได้ ชั้นเองก็ใช้เวทมนตร์ที่ซับซ้อนไม่ได้ด้วย” (มาโกโตะ)

ภาพที่หนูเห็นมืดลง กับสิ่งที่มาโกโตะพูดดออกมา

ม-ไม่มีทางน่า…

“”《ก้าา!!!!》””

มังกรหลายตัวโจมตีเราด้วยการพ่นลมหายใจ

ลมหายใจ ไฟ สายฟ้า หิน และลม เข้ามาหาเรา

น-นี่มันแย่แล้ว!

เราต้องกันมันหรือวิ่งหนี…คือที่หนูคิด เมื่อ…

“เดีย บาเรีย” (มาโกโตะ)

“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)

หนูได้ยินเสียงที่ใจเย็นของมาโกโตะ และของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

บาเรียน้ำแข็งหลายชั้นโผล่ขึ้นมา

ลมหายใจที่ทรงพลัง ขอองมังกรโบราณ ถูกกีดกันโดยบาเรียของมาโกโตะ

อ้า แต่…!

บาเรียของมาโกโตะ ถูกแซะออกไปเรื่อยๆ

หนูต้องช่วยด้วย!

แม้อย่างนั้น หนูก่อรูปทรงมานาดีๆไม่ได้!

“ทำไม?! ทำไมเวทย์ของชั้นไม่ทำงาน?!” (ลูซี่)

หนูตะโกนในอาการมึนงง

หนูรู้เหตุผล

เหมือนที่มาโกโตะพูด มันเพราะบาเรียผนึกเวทย์

หนูใช้เวทย์เหมือนปรกติไม่ได้

เมื่อหนูพยายามใช้งานเวทย์ด้วยกำลังแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น

…*จึ้ก จึ้ก*

ไหลหนูถูกจิ้ม

“ลู-จัง ลู-จัง” (อายะ)

“อายะ! เราจะทำยังไงดี?! ถ้าเป็นแบบนี้ มาโกโตะจะ—” (ลูซี่)

“ลู-จัง…มองหน้าทากัตซูกิ-คุงดีๆ” (อายะ)

“…เอ๋?” (ลูซี่)

หนูสังเกตหลังจากถูกบอกโดยอายะ

หนูไม่ได้สังเกตมันเพราะหนูตื่นตกใจ หลังจากที่ถูกล้อมโดยมังกรโบราณ

สีหน้าของมาโกโตะ…

◇มุมมอง อายะ◇

(ทากัตซูกิ-คุงดูเหมือนจะสนุกอยู่เลย~) (อายะ)

หน้า ที่หนูเห็นเค้าบ่อย ในวันของมัธยมต้น

มันเป็นหน้าเมื่อเค้าเล่นเกม และมันก็เป็นหน้าตอนที่จะคิดแกล้งคน

เมื่อทากัตซูกิ-คุงมีหน้าแบบนั้น เค้าวางแผนบางอย่าง

“การโจมตีของพวกกิ้งก่ามันน่ารำคาญ” (เดีย)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่-ซังพูด

“บางทีเราสู้กลับซักแบบมั้ย?” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุง พูดมันอย่างสบายๆ

“{เวทมนตร์น้ำและโชคชะตา: [พายุหิมะหลับไหล]}” (มาโกโตะ)

ทันมีที่เขาพูดอย่างนั้นหิมะ {ขึ้นมาจากด้านล่าง}

เมฆที่หน้า แพร่ไปในท้องฟ้าในเวลาเดียวกัน

“……เอ๋?” (ลูซี่)

หนูได้ยินเสียงที่ตกตะลึงจากลู-จัง

มันเป็นทันที

ในพริบตา ภูเขาที่น่าเบื่อ ถูกปกคลุมด้วยการแต่งหน้าด้วยหิมะสีขาวบริสุทธิ์

“น-หนาว!” (อายะ)

หนูรีบกอดลู-จังเลย

ทากัตซูกิ-คุง ถ้านายจะใช้เวทมนตร์แบบนั้น อย่างน้อยบอกชั้นก่อนสิ!

“อ้า ขอโทษ ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

เขาต้องได้ยินหนู เขาเดินมาทางนี้ ด้วยหน้าตาขอโทษขอโพย

— “{สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ มา}” (มาโกโตะ)

สาวสีน้ำเงินตัวเล็กๆ โผล่ขึ้นมาเมื่อมาโกโตะเค้าเรียก

“ได้โปรดปกป้องลูซี่และซา-ซัง เพื่อที่ว่าพวกเธอจะไม่แข็ง โอเคมมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ค่ะ ราชา-ซามะของเรา!”

“หวังพึ่งเธอนะ” (มาโกโตะ)

พูดเสร็จแล้ว ทากัตซูกิ-คุง หันไปใส่มังกรโบราณอีกครั้ง

หนูว่างั้น แต่แม้ว่าในเวลาพวกนั้น ฝูงของมังกรโบราณ มันพยามโจมตีทากัตซูกิ-คุงอย่างสิ้นหวัง แต่พวกมัน แม้แต่จะเข้าใกล้เค้ายังไม่ได้เลย

มีสาวสีน้ำเงินตัวเล็ก ยิ้มอยู่ที่ข้างเรา

“ย-ยินดีที่ได้รู้จัก เธอเป็นสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เหรอ…?” (อายะ)

“เธอเป็นคนละคนกะเดีย ที่ปรกติจะใกล้กับมาโกโตะ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

ลู-จังและหนู คุยอย่างประหม่ากับเธอ

“ไม่ ไม่~ ชั้นอยู่ใกล้กับทุกคนตลอด เพราะทั้งหมดตัวตนของเราคือน้ำทั้งหมด”

“ข-เข้าใจแล้ว…” (อายะ)

มันไม่กิ๊งกับหนูเลย ที่เป็นบางคน ที่ไม่คุ้นเคยกับเวทมนตร์สปิริต

“ต-แต่ มันโอเคที่เธอไม่ช่วยมาโกโตะเหรอ…?” (ลูซี่)

ดูเหมือนลู-จังกังวล เมื่อสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่คนนึงมากันเราให้

“ใช่ ราชา-ซามะของเรา มีโอเน่-ซามะ อยู่กับเค้า”

หนูหันหน้าหาทากัตซูกิ-คุง และผู้หญิงสวยผิวสีน้ำเงิน ที่ปรากฏมาเป็นฝูงเลยล่ะ

“อันไดน์เพียบเลย?!” (ลูซี่)

“…ว้าว” (อายะ)

ชัดเจน ว่าลู-จังตกใจ

แต่แม้แต่หนูที่หัวทึบปื้อกับเวทมนตร์ ยังบอกได้เลย

พวกนั้น…อันตราย

“”””………””””

เมื่อเวลาที่หนูสังเกต การโจมตของมังกรโบราณ ที่เข้มข้นม๊ากมากเมื่อกี้ เริ่มจะหดหายลงไป

แม้แต่ในเวลานั้น หิมะมันกองๆกันต่อไป

มีแค่รอบเราเท่านั้นที่ไม่หนาว ขอบคุณบาเรียที่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่วางไว้นะจ๊ะ

ถ้าหนูออกไปจากมาเรีย หนูจะจบที่การแช่แข็งทันทีแน่เลย

การเคลื่อนไหวของมังกรโบรานก็ทึ่อไปด้วย

แต่…นี่มันแปลกนะ

หนูไม่คิดว่า แค่พายุหิมะเนี้ยะ มันจะทำอะไรบางอย่างกับมังกรโบราณได้ ที่มีกำลังกายและความอึดที่ท่วมท้น

ลู-จังก็ต้องสังเกตด้วยแหละ ว่าหนูคิดอะไร เธอพูด

“ชั้นรู้สึกถึงมานาที่ไม่น่าพึงพอใจจากหิมะ ที่มาโกโตะทำให้ตกลงมา… คำสาป…บางอย่าง…หรือคล้ายกับนั่น?” (ลูซี่)

“เอ๋?!”

ตกใจโดยเรื่องนี้ ฉากหิมะที่ดุร้ายและสวยงาม เริ่มดูน่ากลัวเลยล่ะ

หิมะต้องสาปเหรอ?

“เวทมนตร์ที่ราชา-ซามะของเราชอบใช้ มันเป็นเวทตร์ผสม ของเวทมนตร์น้ำ และเวทมนตร์โชคชะตา และเวทมนตร์ความมืด มันเป็นเพียงเวทมนตร์ที่ทำให้เธอง่วง ทันทีที่เธอไปแตะกับหิมะ”

“สาวสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ บอกเรามา

‘เรียบง่าย ใช่มั้ย?’ คือที่เธอพูดแหน่ะ แต่หนูบอกได้จากสีหน้าของลู-จัง ว่ามันไม่ใช่เรื่องเรียบง่ายเลย

“…เกิดอะไรขึ้น? มันอยู่ในขอบเขตของบาเรียผนึกเวทย์ เวทย์ผสม 3 ชนิด ที่ขนาดไปไกลเท่าที่ตาเห็น…มากกว่านั้น แค่มานามากแค่ไหนกันที่จำเป็นต้องใช้กับเวทย์นี้…?” (ลูซี่)

ลู-จังพึมพำคำนี้ ขณะที่เธอจับหัว

หนูส่งสายตา ไปที่มังกรโบราณที่ทำเต็มมที่เพื่อพยายามจะทำลายบาเรียน้ำแข็ง

จริง เมื่อหนูดูมันใกล้ แทนที่พวกมชมันจะโดนการโจมตี มันเหมือนพวกมันไม่มั่นคงจากความง่วงมากกว่า

“ดูเหมือนมันจะไปได้ดี ยังไงก็ไม่รู้สินะ~” (อายะ)

“ใช่ สำหรับราชา-ซามะของเรา กิ้งก่าระดับนี้มันไม่มีอะ—โอ้?”

สีหน้าของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญเปลี่ยนไป

“ก่ะโวววววววววววววววววววววววว่!!!!!!”

มันเป็นการคำรามของสัตว์ป่าที่ทรงพลัง ที่มีแรงกดดันที่ท่ามท้น พอที่จะทำให้ตัวคนสั่น

หิมะหยุดนิ่ง

สิ่งมีชีวิตที่มีพลังพอจะหยุดเวทย์ของทากัตซูกิ-คุง

อากาศสั่น

พื้นสั่น เหมือนมันสะท้อน

ขนาดของมันใหญ่กว่ามังกรโบราณรอบๆ

ร่างสีดำนิล และตาสีแดง

มีออร่าทุ่ลุกไหม้ เอ่อล้นออกมาจากทั้งตัวของมัน…

มันเป็นครั้งแรกที่หนูเห็นมัน แต่หนูได้ถูกบอกลักษณะของมันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

ว่าหนูต้องหนีทันที โดยไม่ไปสู้ ถ้าหนูได้ไปเจอมัน

“ลู-จัง! ดูมังกรนั่น!” (อายะ)

“…นั่น…เป็นไปได้มั้ยว่า…?” (ลูซี่)

คอหนูส่งเสียง

{ราชามังกรโบราณ แอสทารอธ}

มอนสเตอร์ที่แม้แต่ลู-จังและหนู ไปสู้หนึ่งต่อหนึ่งไม่ได้ แม้ว่าสามาารถจะเอาชนะกัปตันอัศวินแห่งแสงทั้งหมดได้

ลอร์ดปีศาจที่เก่งที่สุด ที่พูดว่ามันจะอันตราย แม้จะกับซากุไร-คุง ที่มีสกิลฮีโร่แห่งแสงที่น่าทึ่ง ที่จะสู้

ผิวของหนูเย็นวาบ

มังกรนั่นข่าวร้ายแล้ว

หนูยังไม่รู้เลย ว่าหนูจะสามารถเอาชนะได้มั้ย แม้ว่าหนูจะใช้เวลาอมตะ ของผู้เล่นเกมแอ็คชั่น…

ในทันทีนั้น ทากัตซูกิ-คุง มาทางนี้ด้วยก้าวเท้าที่เบาๆ

“มาโกโตะ!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)

ลู-จังและหนู พูดกับเค้าในความกังวล แต่ทากัตซูกิ-คุงไม่สะทกสะท้านอย่างสมบูรณ์

…แค่ประสาทเค้าทำมาจากอะไรกัน

“เฮ้ ลูซี่ นั่นราชามังกรโบราณเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มันชัดๆเลย! ถามอะไรที่นี่เนี่ย?! แค่มองก็บอกได้แล้ว ใช่มั้ย?!” (ลูซี่)

“เธอคิดอย่างนั้นด้วยมั้ย ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

“ใช่! เพราะทั้งหมด มันต่างจากมังกรโบราณอื่นทั้งหมดเลย! ไม่ต้องสงสัย มันเป็นลอร์ดปีศาจ!” (อายะ)

“หืมม… เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

มันดูเหมือนมีบางอย่างกวนใจทากัตซูกิ-คุงอยู่ เค้าเอียงหัวของเค้าบ่อยๆ

“มีอะไรเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“มันต่างจากเมื่อเวลาที่ชั้นเจอเค้าก่อนหน้านี้นิดหน่อยน่ะ…” (มาโกโตะ)

“แต่นั่นมัน 1,000 ปีก่อน ใช่มั้ย?” (อายะ)

จากทากัตซูกิ-คุง เขาสู้กับราชามังกรโบราณกับผู้กอบกู้-ซัง

ในเวลานั้น มันจบโดยที่ไม่ถูกสรุป

หนูประทับใจ ที่เค้าสามารถจะสู้นั่นได้ และออกมายังดีอยู่

“โอ้ยังไงซะ ชั้นแค่ถามเจ้าตัวเองเลยละกัน” (มาโกโตะ)

ไม่เหมือนลู-จังและหนูที่หดหนีกับราชามังกรโบราณ ทากัตซูกิ-คุง คือที่มาของคำว่า สงบ

“ลูซี่ ใช้เวทมนตร์โทรโข่งได้มั้ย?ไ (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงถามบางอย่างแปลกๆ

“ปรกติแล้วชั้นใช้ได้ แต่…มันอาจจะยากตอนนี้ เพราะบาเรียผนึกเวทย์…” (ลูซี่)

“เข้าใจแล้ว นี่มีปัญหาแฮ๊ะ” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนทากัตซูกิ-คุง อยากจะคุยกับราชามังกรโบราน

ทำไม?

“เฮ้ เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง ถ้านายอยากจะพูดดังๆ อยากให้ชั้นพูดมันมั้ย?” (อายะ)

“เธอจะทำให้เหรอ?” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุง ทำหน้าที่ตกตะลึง

ถึงหนูจะดูเป็นงี้ หนูเป็นราชินีราเมีย

มันน่าเดือดดาล แต่หนูเป็นมอนสเตอร์กำหนดภัยพิบัติ

หนูมีความสามารถทางกายภาพ มากกว่าทากัตซูกิ-คุงและลู-จัง

หนูควรจะสามารถนำเสียงออกมาได้ดังพอ ที่จะไปถึงมังกรโบราณที่อยู่ไกลออกไป

“งั้น บอกเค้าอย่างนี้ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

สิ่งที่หนูได้ยินจากทากัตซูกิ-คุง มันแปลกนี้ดหน่อย

เมื่อได้ยินอย่างนี้ หนูเปิดปากของหนูกว้าง

“《เฮ้ยยยยยยย!!!》” (อายะ)

หนูปล่อยเสียงจากข้างล่างท้องหนู

พูดถึงแล้ว หนูให้ทากัตซูกิ-คุงและลู-จังปิดหูของพวกเค้า

หนูน่าจะไปทำลายแก้วหูถ้าไม่ทำ…

“ราชามังกรโบราณ!!! ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาเพื่อเติมเต็มสัญญาเมื่อ 1,000 ปีก่อน!!!” (อายะ)

หนูตะโกนไปอย่่างนี้

ทากัตซูกิ-คุงเห็นว่าสัญญาว่าจะสู้กันใหม่ กับราชามังกรโบราณ

แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น ปรกติแล้วจะพูดอย่างนั้นตรงๆโง่ๆเหรอ?

หนูงงงันโดยเรื่องนี้นิดหน่อย

ทากัตซูกิ-คุง รอคำตอบด้วยหน้าที่ตื่นเต้น

แต่ไม่มีคำตอบจากมังกรดำโบราณ

มันเพียงแค่จองมาทางนี้ รำคาญเหมือนมังกรตัวอื่น

“……อ-เอ๋?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ ไม่ใช่ว่านายถูกลืมเหรอ?” (ลูซี่)

“มันเป็น 1,000 ปีแล้ว ดังนั้นมันช่วยไม่ได้หรอก~” (อายะ)

“ม-ไม่มีทางน่า…” (มาโกโตะ)

เมื่อลู-จังและหนูพูดอย่างนี้ ทากัตซูกิ-คุงครวญเหมือนจะตกใจกับเรื่องนี้

“ม-มันมาแล้ว!” (อายะ)

“เราทำยังไงดี มาโกโตะ?!” (ลูซี่)

ราชามังกรโบราณ เข้าหาพร้อมกับมังกรโบราณตามมา

ลู-จังและหนูกรี้ด แต่ทากัตซูกิ-คุง ส่งเสียงของเขาดั่งเขาโกรธนิดหน่อย

“ได้เลย ชั้นจะทำให้เค้าจำได้” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว ราชาของเรา คืนเค้ากลับไปสู่ความน่าอับอายเมื่อ 1,000 ปีก่อนกันเถอะ” (เดีย)

ทากัตซูกิ-คุงม้วนแขนเสื้อของเค้า

แขนของเค้าสีฟ้า และมันฟ้าชัดๆเหมือนทะเลเลย

“?!”

“…ฮึน”

ลู-จังวางมือไปที่คอของเธอ ดั่งเธอหายใจไม่ออก

หนูก็มีภาพลวงตา ดั่งหนูได้ -พริบตาหนึ่ง- ถูกโยนลงไปในทะเลลึก

(ทะเลของมานา…?) (อายะ)

มีมานาที่เข้ม เติมเต็มรอบข้าง จนถึงจุดที่ว่าแม้แต่หนู ที่ไม่ใช่นักเวทย์ยังรู้สึกถึงมันได้

…*ป่ะะะะะ*

วงกลมเวทย์หลายร้อย ลอยอยู่รอบๆทากกัตซูกิ-คุง

และจากนั้น พวกมันดีดและกระจายเหมือนพลุ

แค่เวทย์แบบไหนที่เค้ามีแผนจะใช้กัน…?

“แขนสปิริต: [ดาวหางตก]” (มาโกโตะ)

““…………………………หือห์?””

ลู-จังและหนูส่งเสียงประสานกัน

ดาวหาง?

ไม่ใช่นั่นเป็นเวทย์ที่เกือบทำลายเมืองหลวงเกรท คีธเหรอ…?

ภาพที่เห็นจู่ๆก็มืดลง

หนูมองไปบนท้องฟ้า เหมือนโดนมันดึงดูด

ท้องฟ้าแยก

ไม่ {ท้องฟ้ากำลังตกลงมา}

เมฆหิมะ ที่ทำให้มีพายุหิมะ

สิ่งที่ทะลุนั่นมา เป็น ‘บางอย่าง’ ที่ขนาดไม่น่าเชื่อ ที่เติมเต็มท้องฟ้า

“อะ?!!! มาโกโตะ! ทำไมกัน?!”

“ท-ท-ท-ท-ท-ทากัตซูกิ-คุง! เราจะไปติดร่างแหด้วยนะ!” (อายะ)

ลู-จังและหนู ถูกโยนเข้าไปในความตื่นตกใจ

“อ่ะฮ่าฮ่า ตลกจัง ทั้งสองคน เธอโอเค เธออยู่ด้วยกันกับชั้น ดังนั้นไม่มีอะไรต้องกังวล”

สาวสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่หัวเราะ

““…….””

หนูสบตากับลู-จัง

และจากนั้น เรามองดูท้องฟ้าอีกครั้ง

““…………..””

ดาวหางยักษ์ที่เต็มภาพที่เรามองไปถึงได้ทั้งหมด

ที่เข้าหาอย่างช้าๆ และภาพของมัน เหมือนจุดจบของโลก

เออ๋…ไม่มีอะไรต้องกังวล…เกี่ยวกับนี่น่ะนะ?

ล-ล้อเล่นกัน ใช่มั้ย?

หนูเชื่อไม่ได้

และที่นั่น มีคนที่ตื่นตกใจมากกว่าเรา

มังกรโบราณ

แน่นอนว่าพวกมันจะตื่นตกใจ

ถ้าเป็นอย่างนี้ ที่อยู่มันจะกระจุย

และแม้แต่ราชามังกรโบราณ ยังตื่นตกใจที่นี่เลย

น-นี่มันบ้าไปแล้ว…

“เฮ้ มาโกโตะ…ชั้นถามบางอย่างได้มั้ย?” (ลูซี่)

ลู-จุงพูดในเสียงที่เบา

“อะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงหันมา ที่หน้าของเขาเหมือนเดิมๆ จนนถึงจุดที่ทนไม่ได้เลย

“มาโกโตะ ความเชี่ยวชาญเวทย์น้ำนายเท่าไหร่?” (ลูซี่)

อะไรที่ลู-จังถาม มันก็บางอย่างที่หนูสงสัยด้วย

ดาวหางตก ที่โจมตีประเทศแห่งไฟเมื่อในอดีต ต้องใช้การสังเวยอายุขัยของทาสมากมาย

และทากัตซูกิ-คุง ทำเรื่องนี้ได้ {ทั้งหมดด้วยตัวเขาเอง}

“นี่” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุง เอากระดาษให้ดู

“โซลบุคของทากัตซูกิ-คุง…?” (อายะ)

นั่นเป็นกระดาษที่สเตตัสและสกิลของทากัตซูกิ-คุงถูกเขียนอยู่

มันเป็นเอกสารที่แสดงข้อมูลส่วนตัว ในโลกคู่ขนานนี้

พูดถึงแล้ว สเตตัสของราชินีลาเมีย -หนู- นั้นสูง

ความแข็งแกร่งและความแม่นยำ มันเลย 100 ไปได้ง่ายๆ

มันเทียบได้กับโอลก้า-จัง

หนูใช้เวทย์ไม่ได้ แต่ด้วยความสามารถสกิลผู้เล่นเกมแอ็คชั้น หนูถูกรับรู้กับว่าเป็นนักผจญภัยระดับโอริฮัลคุม

เทียบกับนั่นแล้ว สแตทของทากัตซูกิ-คุง ทั้งหมดมันต่ำ

ความแข็งแกร่งและความแม่นยำของเขาคือ 3-4

พูดถึงแล้ว แม้ว่าเขาเป็นนักเวทย์ เขามี 4 ในมานา

เพื่อแลกเปลี่ยนกัน ความเชี่ยวชาญเวทย์น้ำอย่างเดียวนั้นสูงอย่าโดดเด่น และเมื่อคู่กับเวทย์สปิริต เขามาเป็นฮีโร่

ครั้งสุดท้ายที่หนูถามเขา มัน 999

จากลู-จัง ไม่ว่าจะหาทั้งทวีป มันจะไม่มีนักเวทย์ที่ระดับนั้น

อย่างไรก็ตาม เขากลับมาจากการเดินทางจาก 1,000 ปีก่อน เขาต้องแข็งแกร่งขึ้นไปอีก

แค่เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญเวทย์น้ำแค่ไหนกัน

มุมของโซลบุคของทากัตซูกิ-คุง มันถูกขยี้

“……”

ลู-จังไร้คำพูด หลังจากได้เห็นโซลบุคของทากัตซูกิ-คุง

หนูก็แอบมอโซลบุคและ…{เห็นเลขนั้น}

ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำ {5096}

(…นี่มันอะไรกัน?) (อายะ)

หนูคิดว่าหนูดูผิด หนูมองซ้ำอีก 3 ครั้ง

แต่หนูไม่ได้เห็นภาพหลอน

หนูอาจจะไม่รู้มากเกี่ยวกับเวทย์อิเซไก แต่แม้แต่หนูก็บอกได้

นี่มันบ้า

มากกว่า 5,000

อะไรและยังไงที่เขาสามารถมาถึงตัวเลขที่เยอะจนไร้สาระขนาดนี้?

ลู-จัง ก็ยังแข็งอยู่กับที่แม้แต่ตอนนี้

ความช็อค ต้องใหญ่สำหรับนักเวทย์อย่างเธอ

ใน 1 ปีมานี้ เธอได้ทำงานหนัก เพื่อให้ใกล้กับทากัตซูกิ-คุงมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

และความเป็นจริงก็คือเธอได้กลายเป็นนักเวทย์ที่โดดเด่นที่สุดในทวีป

“อืม…ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

“มีอะไรเหรอ ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

เขาส่งสายตาที่ไม่ค่อยจะสนใจอะไรมาที่หนู หนูพูดกับชายที่ทื่อและน่ารักนี้้

“สเตตัสทากัตซูกิ-คุง มันบัก!!!” (อายะ)

■ตอบความคิดเห็น:

>ผมอยากให้คุณเขียนฉากเลิฟซีนแบบลงละเอียดด้วย

→ ถ้าผมไปเขียนในรายละเอียด แอคเคาท์ของผมจะถูกลบโดยฝ่ายบริหาร

จริงๆแล้วผมอยากจะเขียนลงรายละเอียด

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook