เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่307ทากัตซูกิมาโกโตะและเทพธิดาแห่งโชคชะตา

307 ทากัตซูกิ มาโกโตะ และเทพธิดาแห่งโชคชะตา

◇ทากัตซูกิ มาโกโตะ ลำลึกความหลัง◇

ผมเปิดตาอย่างช้าๆ

สิ่งที่เข้ามาในตาของผมคือแสงที่อ่อนโยนและดุจพระเจ้า

ผมมองไปรอบๆอย่างเหม่อลอย

“เอ๋…?” (มาโกโตะ)

หน้าที่มีน้ำตา ของแอนนา-ซังและโมโมะ ที่มาส่งผม ย้อมกลับเข้ามาในใจของผม

ผมคิด คิดว่าครั้งต่อไปที่ผมตื่นขึ้น จะเป็น 1,000 ปีให้หลัง

ผมควรจะได้หลับนานแสนนาน ในโลงศพสีดำ

แต่ที่นี่คือ…

“หืม?” (มาโกโตะ)

มีสาวที่งดงาม ที่มองมาทางนี้ในอารมณ์ที่ไม่ดี

“ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“โอ้…ไม่ใช่ว่ามันทากัตซูกิ มาโกโตะเหรอ มีอะไร?” (ไอรา)

เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ เกาหัวของท่านบนโต๊ะ เหมือนท่านจะง่วง

“ไม่ มันไม่เหมือนว่าผมมีธุระหรืออะไรบางอย่างนะ…” (มาโกโตะ)

“อ้า เป็นไปได้มั้ยว่า ความสัมพันธ์ของชั้น -เทพธิดาแห่งโชคชะตา- ได้แรงขึ้นมากจนกายวิญญาณของนายมาที่นี่? ยังไงซะ นายน่าจะกลับไปในท้ายที่สุด” (ไอรา)

“เข้าใจแล้ว…ว่าแต่ มันนานเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่ผมหลับแช่เย็นไป?” (มาโกโตะ)

“หืมม ประมาณ 10 นาที?” (ไอรา)

เวลาไม่ผ่านไปเลยซักนิด!

มันไม่นานหลังจากที่ผมไปนอนถ้าอย่างนั้น

“ว่าแต่ นายว่าง ใช่มั้ย?” (ไอรา)

ไอรา-ซามะสไลด์เข้ามาใกล้ๆกับผม

“ย-ยังไงซะ…ผมจะนอน 1,000 ปี หลังจากทั้งหมด” (มาโกโตะ)

“ช่วยชั้นตรวจดูเอกสาร! นายต้องดูที่เขียนอยู่ตรงนี้! นี่ที่นี่…มันหมายถึงอย่างนี้…แล้วก็นี่…และแบบนี้…” (ไอรา)

“ด-เดียวก่อนท่านได้โปรด! ผมจะจดมัน!” (มาโกโตะ)

ผมรีบจดสิ่งที่ไอรา-ซามะบอกอย่างรวดเร็ว

“ที่นี่! นี่และนี่! ทำได้มั้ย? ถ้าไม่เข้าใจอะไร บอกชั้น!” (ไอรา)

“…ผมจะพยายาม” (มาโกโตะ)

ผมจบที่การไหลไปตามน้ำ จากท่าทางที่ข่มขู่ของไอรา-ซามะ

ผมตรวจดูเอกสาร ที่ไอรา-ซามะมอบให้ผม

มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นตัวอักษรพวกนี้ แต่ผมเข้าใจมันได้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง

ผมอยู่ในห้องออฟฟิศของเทพธิดาแห่งโชคชะตา ดังนั้นอาจจะมีเวทมนตร์ถูกใช้งานอยู่ที่นี่?

(…เอกสารพวกนี้…มันมีรายละเอียด เกี่ยวกับผู้คนที่จะเกิดในอนาคต และสกิลที่พวกเค้าจะมี… มันเป็นสคริปต์ต้นฉบับของโซลบุคเหรอ?) (มาโกโตะ)

ในโลกคู่ขนานนั้น มันพูดกันว่า เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ เป็นคนที่มอบสกิล

ดูเหมือนผมตรวจดู ว่ามีการมองข้ามในโซลบุกมั้ย ตรงที่สกิลอยู่

…เดี๋ยวไม่ใช่ว่าที่มันงานสำคัญสุดยอดเหรอ?!

ในฐานะบางคน ที่ทุกข์ทรมานจากการมีสกิลที่อ่อนแอ ในตอนแรกเริ่ม ของการถูกส่งมาอิเซไกของผม ถ้ามันมีบางคนบนโลก ที่เกิดมาพร้อมการมองข้ามในสกิลที่จะได้ โศกนาฏกรรมจะวัดไม่ได้เลย

ผ-ผม…สร้างความผิดพลาดไม่ได้อย่างแน่นอนที่นี่

ผมใช้โล่งจิต เพื่อมีสมาธิไปกับงาน

พูดถึงแล้ว ผมสามารถที่จะแก้สองปัญหา กับการมองข้ามการถูกมอบสกิล

“ไอรา-ซามะ…เกิดอะไรขึ้นถ้ามันมีการมองข้ามในการมอบสกิล?” (มาโกโตะ)

“ชั้นเชื่อมต่อมันได้ ถ้าพวกเค้ามาที่โบสถ์ของชั้น” (ไอรา)

“อา…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

นั่นโล่งใจ

มันจะไม่มีเด็ก ที่จะใช้ชีวิตที่น่าเวทนา เพราะไม่มีสกิล!

“แต่เมื่อนั่นเกิดขึ้น มันจะต้องเป็นสกิลจากอะไรทีเหลือๆ ดังนั้นพวกเค้าจะอ่อนแอกว่า” (ไอรา)

“ผมจะไม่พลาดซักหนึ่งคนแน่นอน!” (มาโกโตะ)

และดังนั้น ผมตรวจมัน ด้วยสมาธิสูงสุด

…นั่นเหนื่อย

◇ครึ่งวันหลังจากนั้น◇

ฟฟฟฟู่…ขอบคุณนาย ชั้นสามารถที่จะทำเสร็จงานครั้งนี้ได้อย่างเร็ว ดูเหมือนชั้นจะได้นอนนิดหน่อย” (ไอรา)

“ท่านไม่ได้นอนเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

“หืมม ชั้นคิดว่าครั้งสุดท้ายที่ชั้นนอน คือ {ครึ่งปีก่อน} ชั้นว่านะ?” (ไอรา)

ไอรา-ซามะพูดดั่งไม่มีอะไร

“…”

มันไปไกลและเลยไปอีก กับอะไรที่ผมจินตนาการไว้

ผมรู้สึกอับอาย เกี่ยกับที่ผมโอ้อวดกับฟูจิ-ยังก่อนหน้า ที่ไม่ได้นอน 3 วัน

มากกว่านั้น มันแค่เพราะผมเล่นเกม

ไม่ใช่วิถีชีวิตของไอรา-ซามะ มันอันตรายเหรอ?

“งั้นตอนนี้ นายควรจะกลับไปนอนแช่เย็นแล้ว ชั้นจะคืนนายไป” (ไอรา)

พูดอย่างนี้ ไอรา-ซามะกำลังจากวางนิ้วไปที่หัวผม แต่ผมจับมือของท่าน

“ผมจะช่วยท่านซักพัก มันไม่เหมือนว่าผมมีอะไรต้องทำ ไม่ว่ายังไง” (มาโกโตะ)

“…นั่นโอเคเหรอ? มันไม่เหมือนว่าชั้นตอบแทนอะไรนายได้ถ้านายช่วยชั้นนะ รู้มั้ย เพราะระเบียบของดินแดนสวรรค์ เราแทรกแซงกับดินแดนมนุษย์มากเกินไปไม่ได้ โดยเฉพาะชั้น ที่โดนทำโทษขังอยู่ที่บ้านตอนนี้…” (ไอรา)

ไอรา-ซามะมองดูผม เหมือนว่าเธอขอโทษขอโพยเกี่ยกับมัน และเหมือนเธอรอคอยมันอยู่

“ได้โปรดอยกังวล ที่สำคัญกว่านั้น มีงานอะไรที่ผมทำระหว่างท่านหลับได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ได้…งั้นชั้นขอให้นายบันทึกเอกสารเหล่านี้ได้มั้ย?” (ไอรา)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

และในแบบนี้ ผมจบที่การช่วยงานเอกสาร เทพธิดาแห่งโชคชะตา

◇ไม่กี่วันในฝัน◇

“นี่ครับ ผมตรวจเอกสารทั้งหมดแล้วที่นี่ ผมเรียงมันตามวันแล้วครับ” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถ้างั้น ชั้นขอให้นายทำนี่ต่อได้มั้ย?” (ไอรา)

“โอเ~ค” (มาโกโตะ)

ในฐานะมนุษย์ปรกติ ผมทำงานหลักๆของเทพธิดาไม่ได้

และดังนั้น ที่ผมทำอยู่ที่นี่ เป็นพวกงานง่ายๆรอบๆเธอ

แม้อย่างนัน มันดูเหมือนมันช่วยเหลือไอรา-ซามะได้อย่างมาก

พูดถึงแล้ว มีตุ๊กตาเวทมนตร์ขยับอยู่ทั่ว อย่างยุ่งๆ ที่นั่นที่นี่ แต่พวกมันจะมามอบเอกสารให้ไอรา-ซามะเพิ่ม เมื่อเธอเสร็จ สิ่งที่อยู่ในมือ หรือจะนำเอกสารที่ยังไม่เสร็จมา; โดยพื้นฐานแล้ว พวกมันดูแลเรื่องการขนส่ง

เห็นว่าพวกมันทำอะไรที่ผมทำไม่ได้

“ว่าแต่ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)

“อะไรเหรอ?” (ไอรา)

ผมพูดกับไอรา-ซามะโดยไม่หยุดมือของผม

“เออร์-ซามะบอกผมว่า นางฟ้าทำตัวเป็นพนักงาน สำหรับงานของเทพธิดา ท่านไม่มีนางฟ้าที่นี่เหรอ ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

นี่เป็นที่เออร์-ซามะ ที่มาที่วิหารทะเลลึกเพื่ออยู่เล่น บอกผมเมื่อผมถามเธอว่าเธอไม่มีงานหรอ

ไอรา-ซามะควรจะขอความช่วยเหลือจากนางฟ้าด้วย…

แต่ไอรา-ซามะดูรำคาญกับเรื่องนั้น

“ชั้นเคยมีมาก่อน แต่พวกเค้าทั้งหมดลาออก…” (ไอรา)

นั่นอาจจะเป็นคำถาม ที่ผมไม่ควรจะถาม

“พวกไร้กระดูกสัญหลังนั้น! อะไรล่ะถ้าไม่มีพัก 1 อาทิตย์?! เรียนรู้จากชั้น!” (ไอรา)

“พูดเกี่ยวกับการใช้ทาส…” (มาโกโตะ)

นั่นเป็นความผิดของเจ้านาย ไอรา-ซามะ

“ชั้นผิดเรอะ?!” (ไอรา)

“โปรดปกป้องหน้าใหม่เถอะ” (มาโกโตะ)

แต่ยังไงซะ ผมไม่รู้ว่ามันมีการใช้มาตรฐานแรงานที่นี่ในดินแดนสวรรค์มั้ย

“แต่นายทำงานตลอดเวลานะ” (ไอรา)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมสังเกตตอนนี้ ที่เธอพูดถึง

ผมไม่ได้นอนไม่กี่วันที่ผ่านมา และยังไม่ได้กินอะไรเลย

ผมไม่ง่วง และผมไม่หิว

“มันเป็นเพราะนายอยู่ในพื้นที่ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา เพราะปาฏิหาริย์ของชั้น นายจะไม่ง่วงหรือหิว” (ไอรา)

“…นั่นะดวกนะ แตมันน่ากลัวนิดหน่อย” (มาโกโตะ)

อะไรก็เป็นไปได้สำหรับพระเจ้า หือห์

ขอบคุณโล่งจิต ผมไม่หมดสมาธิ

ไอรา-ซามะมองเอกสารด้ยสีหน้าชื่นชมเหมือนเคย

(…ชั้นควรจะเตรียมกาแฟมั้ย) (มาโกตะ)

ผมมีความเข้าใจสิ่งต่างๆรอบๆพื้นที่ของไอรา-ซามะในไม่กี่วันนี้ ที่ผมได้อยู่ที่นี่

การพักเล็กๆ ระหว่างงาน ควรจะเพิ่มผลผลิต

ผมคิดอย่างนั้น ผมลุกขึ้น

◇ไม่กี่วันหลังจากนั้น◇

“เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)

“มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)

ผมจิบกาแฟที่เย็นแล้ว ระหว่างที่วิ่งตาผ่านเอกสาร

แย่มาก

ผมควรจะเตรียมแก้วใหม่ หลังจากผมเสร็จงานนี้

“นาย…ใช่เวทมนตร์น้ำระหว่างที่ตรวจเอกสารเหรอ นั่นจะโอเคมั้ย? อย่าทำเละละ โอเค๊?” (ไอรา)

“มันโอเค ผมเริ่มชินกับมันแล้ว” (มาโกโตะ)

สิ่งที่ผมทำอยู่ที่นี่ มันอย่างเดียวเดิมๆ ดังน้น ผมตัดสินใจที่จะผึกเวทมนตร์น้ำ ระหว่างที่ทำงานง่ายๆ

ผมใช้เวทมนตร์สปิริตไม่ได้ ในพื้นทีของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ไอรา-ซามะ แต่ไม่มีปัญหากับเวทมนตร์น้

“ช่างเป็นชายที่มีทักษะ” (ไอรา)

“นั่นเยอะนะที่มากจากท่าน ที่ทำงานระหว่างหลับน่ะ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)

แม้ว่าผมบอกเธอให้ได้โปรดนอน เมื่อมันมีเวลาว่าง เธอจะทำงานระหว่างนอน

เทพธิดาบ้างานคนนี้

“ไม่มีจบเลย” (ไอรา)

“จ้างคนเถอะ~” (มาโกโตะ)

“ชั้นพยายามแล้ว แต่ไม่มีคนมา!” (ไอรา)

นั่นเพราะข่าวลือ ว่าที่ทำงานของไอรา-ซามะ มันใช้แรงงานทาสได้แพร่ไปแล้ว

“ไม่มีอะไรที่ชั้นทำได้เกี่ยวกับมัน! ที่ทำงานของเทพธิดาแห่งโชคชะตา มาจากโลกที่การต่อสู้ตัดสิน กับลอร์ดปีศาจมา และเป็นที่ที่ยุ่งที่สุด รู้ป่าว! นั่นเป็นความรู้ทั่วไปในดินแดนสวรรค์!” (ไอรา)

“ยังไงซะ…ผมเถียงเรื่องนั้นไม่ได้เลย” (มาโกโตะ)

สงครามเกิดขึ้นบ่อย และมันเป็นเวลาที่ประวัติศาสตร์เปลี่ยนไปอย่างยิ่งใหญ่

ผมเข้าใจได้อย่างดี ว่าเทพธิดาแห่งโชคชะตามีงานเยอะ

“ผมจะเตรียมกาแฟเพิ่ม” (มาโกโตะ)

“ใส่ทุกอย่างเยอะๆ” (ไอรา)

“เค เค” (มาโกโตะ)

ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้

“โดย ‘ทุกอย่าง’ ท่านหมายถึงทั้งน้ำตาลและนม

…ความรู้นี้มันช่วยผมในอิเซไกได้มั้ยเนี่ย?

◇ครึ่งปีต่อมา◇

“ผมเริ่มจะเบื่อพวกนี้แล้วสิ…” (มาโกโตะ)

ผมเริ่มชินกับการช่วยไอรา-ซามะอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่ 999 ปีมากกว่านี้มัน

ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้สำหรับผม ที่จะทำเรื่องนี้ต่อไปตลอด…

แม้ว่าด้วยโล่งจิต ผมคิดว่าผมทนมันไม่ได้

ไอรา-ซามะ ที่ได้ยินเสียงกระซิบของผม มองกลับมาที่นี่ ดั่งชะงักไป

“ชั้นผิดเอง นายเป็นมนุษย์ ใจของนายจะทนเรื่องนี้นานเป็น 1,000 ปีไม่ได้ ชั้นจะสอนนาย เวทมนตร์โชคชะตา: ความทรงจำผ่านไป” (ไอรา)

“เวทมนตร์ความทรงจำผ่านไป…?”  (มาโกโตะ)

ผมเอียงหัว กับตำพูดที่เป็นลางไม่ดีเอาซะเลยของไอรา-ซามะ

ทำไมต้องเวทมนตร์แบบนั้นล่ะ?

“สำหรับนาน ที่เป็นโลกของฝัน ดังนั้น ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเก็บความทรงจำของฝันไว้ตลอดไป ใช่ป่ะล่ะ? มันก็จะเป็นภาระ กับสมองของนายด้วย นั่นทำไม ร่ายความทรงจำผ่านไปกับตัวเอง บางครั้งบางคราว เพื่อลบความทรงจำซะ” (ไอรา)

“นั่น…ไม่ใช่ว่านั่น ทำให้การฝึกเวทมนตร์น้ำของผมเสียเปล่าเหรอ?

” (มาโกโตะ)

“มันไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น แม้ว่านายลบความจำ มันไม่เหมือนว่าเวทมนตร์น้ำนายจะหายไปด้วย ประสบการณ์มันจะยังอยู่ ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำนายน่าจะเพิ่มขึ้น” (ไอรา)

“เข้าใจแล้ว งั้น สอนเวทมนตร์ความทรงจำผ่านไปทีครับ… พูดถึงแล้ว ท่านลบความจำของผมด้วยตัวท่านเองไม่ได้เหรอ ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“ทำไม่ได้ นั่นจะจบที่ การที่ชั้นจะแทรกแซงพลเมืองของดินแดนมนุษย์โดยตรง” (ไอรา)

“…แต่ผมช่วยท่านทำงานแล้วนะ ดังนั้นผมรู้สึกว่า มันจะไม่สร้างความต่างขนาดนั้นนะ” (มาโกโตะ)

“พ-พลเมืองของดินแดนมนุษย์ แทรกแซงเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ได้ จากกฎ ดังนั้น ไม่มีปัญหา…” (ไอรา)

“ฮ่าาา อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

นั่นฟังดูสะดวก แต่ดูเหมือนจะไม่มีปัญหา

และดังนั้น ผมถูกสอนเวทมนตร์์: ความทรงจำผ่านไป โดยไอรา-ซามะ

โดนถูกสอนเวทมนตร์แห่งโชคชะตา โดยเทพธิดาที่ปกครองมัน ช่างฟุ่มเฟือย

แต่ยังไงซะ ผมช่วยท่านทำงาน ดังนั้นมันให้และรับ

ผมช่วยงานท่าน ขณะที่ผมฝึกเวตมนตร์น้ำต่อ

ในบางเวลา ผมจะผสมมันเข้าด้วยกัน กับเวทมนตร์แห่งโชคชะตา แล้วก็ยังฝึกเวทมนตร์แห่งแสง: ประถม ที่ผมได้จากเทพธิดาแห่งแสง

ผมจะลบความทรงจำเรื่อยๆ และทำงานต่อไป ฝึกต่อไป

และในแบบนี้ ในเวลาที่ผมหลับไป 1,000 ปี ผมผผ่านเวลาในฝันของผม ภายในพื้นที่ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา

มันเป็นซักพักใหญ่ หลังจากที่ช่วยท่าน ผมสังเกตว่าความเชียวชาญเวทมนตร์น้ำ ผ่าน 1,000 ได้อย่างง่ายๆ

◇ปัจจุบัน: ทวีปปีศาจ◇

ดาวหางยักษ์ ใหญ่พอ ที่จะปกคลุมท้องฟ้า

เวทมนตร์ที่ทำให้เมืองหลวง เกรท คีธ อยู่ในความสิ้นหวัง

แต่ผมปัจจุบัน มองนั่นด้วยความรู้สึกที่เย็นและสดชื่น

เพราะทั้งหมด คนที่ใช้งานดาวหางตกนั่นน่ะผม

เพื่อพูดให้แม่นยำ มันเป็นมวลน้ำแข็งขนาดยักษ์ ดังนั้นมันน่าจะเรียกว่าดาวหางไม่ได้

พูดอีกอย่าง มันแค่เวทมตร์หลอก

เวทมนตร์น้ำที่ผมฝึกมา 1,000 ปี

นี่เป็นี่ที่ที่จะเอาไว้ออกลวดลาย ผมเลยเลือกเวทมนตร์ที่ฉูดฉาด

ผมสามารถที่จะแสดงฝั่งเท่ๆ ของผมให้ลูซี่และซา-ซัง ได้รึเปล่า

คือที่ผมคิด ขณะที่ผมหันไปที่นั่น ที่ทั้งสองคนมองดูผมมันความช็อค

เออ๋?

“มา-…มาโก…นาย…” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง…อืม…” (อายะ)

หน้าของลูซี่และซา-ซัง ไม่ได้ดดูเหมือนจะเป็นหน้า ของคนที่ตกหลุมรักอีกครั้ง

มันเป็นสายตาของคนที่มองดูคนบ้า

นี่มันแปลก

ที่ไหนที่ผมไปผิดทาง?

แค่ตอนที่ผมคิดอย่างนั้น…

“เฮ้ย! ผู้ใช้สปิริต-คุง!!!”

เสียงที่รำลึกความหลังเรียกผม

มันเป็น 1,000 ปีแล้ว

ที่ที่แยกออกไปเล็กน้อย มีผู้หญิงที่มหัศจรรย์ ในชุดยาวสีขาว ลอยอยู่กลางอากาศ

“เมล-ซัง! มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)

สหายในอดีตของผม

มังกรขาวโบราณ เฮเลเมอร์ค – เมล-ซัง

“ชั้นดีใจที่เห็นนายยังสบายดี… คือที่ชั้นอยากจะพูด แต่พอมาคิดว่าจู่ๆนายจะร่ายดาวหางตก… ตอนนี้ที่ชั้นมาคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว สไตล์ของนาย คิอการทำลายที่อยู่ของลอร์ดปีศาจ ด้วยเวทมนตร์ทำลายล้างระยะกว้าง” (เมล)

เมล-ซัง ทำสีหน้าที่ขมขื่น

ดูเหมือนเธอพูด เกี่ยวกับตอนที่ผมดาวหางตก ใส่ปราสาทของราชาอมตะ

“นั่นไม่ดีเหรอ?” (มาโกโตะ)

“แน่นอน มันไม่ดี!” (เมล)

“งี้ ชั้นจะหยุดมันก่อนตอนนี้” (มาโกโตะ)

ผมหยุดดาวหางกลางอากาศ

มวลยักษ์ของน้ำแข็งปกคลุมท้องฟ้า

“ชั้นประทับใจที่มันหยุดได้ง่ายมากๆ” (เมล)

“มันแค่เวทมนตร์น้ำ รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

“สบายๆมากเลยนะ…” (เมล)

มังกรขาว-ซังถอนหายใจหนักๆ

การสนทนาแบบนี้ลำลึกความหลัง

“เฮ้ เฮ้ มาโกโตะ! ทำไมนายคุงอย่างสนิทสนมกับเธอล่ะ?! นั่นเป็นมังกรโบราณ ใช่มั้ย?!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง ใครคือผู้หญิงเหมือนนางแบบนั่น?” (อยะ)

ลูซี่และซา-ซัง มาข้างผม

“เธอเป็นมังกรขาว-ซัง ที่ช่วยชั้นเมื่อ 1,000 ปีก่อน ในยุคนี้ ชั้นเดาว่า มันจะดีกว่าที่จะเรียกเธอมังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ ชั้นว่านะ?” (มาโกโตะ)

“”เอออออออ๋?!””

ด้วยเหตุผลบางอย่าง สองคนช็อค

“ไม่ใช่ชั้นบอกเธอไปแล้วก่อนหน้านี้เหรอ ว่ามังกรขาว-ซัง เป็นลูกสาวของราชามังกรโบราณ” (มาโกโตะ)

“ต-แต่เธอเป็นสหายของผู้กอบกู้-ซามะ ใช่มั้ย?!” (ลูซี่)

“งั้น นั่นก็มายถึง เธอเปลี่ยนข้างไปอยู่ฝั่งลอร์ดปีศาจเหรอ?” (อายะ)

ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น…

ระหว่างที่ผมคิด ว่าผมอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี

“ช่ายหยาบคายนะสาวน้อย ใครเปลี่ยนข้างกัน” (เมล)

เสียงของมังกรขาว-ซัง ดังอยู่ข้างผมเลย

“”?!””

ลูซี่และซา-ซัง ตกใจ

มังกรขาวซัง ได้เคลื่อนไหวด้วยเทเลพอร์ต

“ชั้นเป็นสหายของพวกเขา เพราะชั้นถูกผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นไม่มีข้อผูกมัดที่ต้องเป็นพวกของมนุษย์ ถ้าผู้ใช้สปิริต-คุงจากไปแล้ว” (เมล)

มังกรขาว-ซัง ส่งเสียงออกจมูก ‘ฮึ่ม’ ออกมา

ผมยิ้มกับเรื่องนั้น

“เธอบอกชั้นอย่างนั้น แต่เธอช่วยในการฝึกโมโมะนะ” (มาโกโตะ)

“…ยังไงซะ นิดหน่อย ชั้นฝึกเธอ ถึงระดับที่เธอแข็งแกร่งอย่างดีแล้ว เพราะทั้งหมด เธอเป็นลูกศิษย์ของชั้น” (เมล)

แข็งแกร่งอย่างดี เธอพูด แต่เธอเป็นนักเวทย์ที่เก่งที่สุดในทวีปเลยนะ

ความรู้สึกของมังกรขาว-ซังกับสิ่งต่างๆ มันก็เบี้ยวๆนิดหน่อยด้วย

ระหว่างที่เราคุยกันแบบนั้น

“เฮเลเมอร์ค! เธอสบายๆเกี่ยวกับอะไรที่นี่กัน?! ไม่ใช่เธอเหรอ ที่พูดว่าเธอจะกำจัดสาวกของเทพเจ้าเก่าแก่?!”

มังกรดำพูดเป็นครั้งแรก

ผมรู้สึกบางอย่างแปลกๆกับวิธีพูดของเขา

มันเป็นคู้ต่อสู้ ที่เวทมนตร์ระดับเสมือนพระเจ้า: โคไซทัส ไม่ได้ผล

ไม่มีทางว่าพวกเขาจะสะดุ้งกับเวทมนตร์ระดับนี้

มันเป็นไปไม่ได้ แต่…

ด้วยเหตุผลบางอย่าง มังกรดำยักษ์ ที่นำมังกรโบราณ -แอสทารอธ- ดูเหมือนจะลนลานกับดาวหางตก

“{พี่ชาย} มันจริงที่ว่าชั้นคิดว่าชั้นจะสู้ได้อย่างดีกับผู้ใช้สปิริต-คุง ถ้าเค้าเหมือนกันกับ 1,000 ปีก่อน แต่มันดูเหมือนผู้ใช้สปิริต-คุงตอนนี้ ไม่ใช่คนที่ชั้นเคยรู้จัก” (เมล)

ผมหันไปที่นั่น กับคำพูดของมังกรขาว-ซัง

“พี่? นั่นไม่ใช่พ่อเธอเหรอ?” (มาโกโตะ)

“หืม? ไม่นั่นเป็นตัวแทนราชามังกรโบราณ พี่ชายชั้น” (เมล)

“อ้าา อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

งี้มันก็เป็นคนอื่นจริงๆ

“น-นั่นเป็นไปไม่ได้! มันเหมือนกับลักษณะของราชามังกรโบราณ ที่เรารู้จัก” (ลูซี่)

“นั่นใช่แล้ว คนที่กวาดล้างอัศวินแห่งแสง คือมังกรโบราณตัวนั้น!” (อายะ)

“หืม? พ่อชั้นแทบไม่ได้แสดงตัวต่อหน้ามนุษย์ มา 1,000 ปีแล้วนะ รู้มั้ย?” (เมล)

“”…””

ลูซี่และซา-ซัง ไร้คำพูดกับคำพูดของมังกรขาว-ซัง

ผมก็ตกใจด้วย

ทั้งทวีปทิศตะวันตก ได้จำราชามังกรโบราณผิดคน

คนที่อัศวินแห่งแสงพ่ายแพ้ ไม่ใช่ราชามังกรโบราณ

“ถ้างั้น เมล-ซัง ราชามังกรโบราณตัวจริงอยู่ที่ไหนล่ะ?” (มาโกโตะ)

“อ้าา คนที่จะเจอพ่อได้ เห็นว่าต้องเป็นฮีโร่ที่เอาชนะพี่ชายชั้นได้…” (เมล)

ที่คำพูดนั้น อีกครั้งที่ผมหันหน้าหามังกรดำยักษ์

“เข้าใจแล้ว…งั้น…” (มาโกโตะ)

ผมใช้งานแขนสปิริต

ผมเคลื่อนไหวดาวหาง ที่ผมหยุดจากการตกอย่างช้าๆ

“ด-เดี๋ยว! ถ้านายทิ้งนั่นลงมา ที่นี้ทั้้งหมดจะแบน! เฮเลเมอร์ค!! ถ้าเธอเป็นพวกของมังกรโบราณด้วย จับสหายของผู้ใช้สปิริตมาเป็นตัวประกัน หรือฆ่าเค้า!”

“อะ?!” (ลูซี่)

“คุห์!” (อายะ)

ลูซี่ และซา-ซังรีบตั้งท่ายืนกับคำเหล่านั้น

แต่ตัวมังกรขาว-ซังเอง…

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” (เมล)

เธอเพียงแค่หัวเรอะออกมาดังๆ

“หัวเราะอะไรกัน?!”

“ดูรอบๆให้ดีๆ พี่ -อันไดน์อยู่รอบชั้น” (เมล)

กับคำพูดนั้น สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ที่พรางตัวไปกับอากาศปรากฏตัวขึ้นมา โดยมีเดียเป็นคนแรก

“มันเป็นซักพักแล้วนะ ชั้นคิดว่าเธอจะทรยศราชาของเราแล้วซะอีก” (เดีย)

“…ไม่มีทางที่ชั้นจะทำ พี่! เหมือนที่เห็นได้ ถ้าชั้นได้ขยับอะไรที่น่าสงสัย ชั้นจะถูกฆ่าโดยสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ และมันจะจบ” (เมล)

“กุ่ห์….”

พี่ชายของมังกรขาว-ซัง -เมล-ซัง- ครวญด้วยความเดือดดาล

แต่ยังไงซะ ตัวผมเองก็คิดว่ามันจะค่อนข้างอันตราย ถ้ามังกรขาว-ซัง เอาจริง

ผมชำเลืองมองด้านข้างกายของเมล-ซัง และเธอแสดงรอยยิ้มเล็กๆให้ผมดู

〈นี่เป็นการขอบคุณของชั้น ที่หยุดดาวหาง…ชั้นขอร้องนายที่นี่ล่ะ อย่าให้มันตกลงมา โอเคมั้ย?〉 (เมล)

〈ชั้นจะเอามันไว้ระยะที่ถูกต้อง〉 (มาโกโตะ)

เรากระซิบคำนี้สู่กันและกัน

ในทันทีนั้น {ลมร้อนพัดมา}

หิมะ ที่ปกคลุมภูเขา ระเหยไปในพริบตา

พื้นปลดปล่อยความร้อนออกมา

“เอ๋…?” (ลูซี่)

ลูซี่หายใจเฮือกเบาๆ

เสาแสงขนาดยักษ์ แทงท้องฟ้าจากพื้นดิน

สิ่งเลียนแบบดาวหางที่ปกคลุมท้องฟ้า ถูกขยี้

เศษพวกนั้นมันกลายเป็นฝุ่นละออง และหายไป

ในเวลาเดียวกกัน หมอกดำ –พิษ– ปกคลุมบริเวณ

และจากนั้น ตรวจจับของผม ดังเสียงเตือนในหัวของผม หลังจากที่นานมาแล้ว มันไม่ทำแบบนั้นเลย

“ท-ทากัตซูกิ-คุง…พิษนี้…” (อายะ)

ซา-ซัง สั่น

แม้ว่า ปรกติล้ว ซา-ซังจะทำให้แม้แต่มอนสเตอร์กำหนดภัยพิบัติ เปิดทาง ด้วยแรงกดดันของเธออย่างเเดียว

“ผู้ใช้สปิริต-คุง ดูเหมือนความวุ่นวายนี้ ถึงหู…พ่อของชั้น” (เมล)

ผมพยักหน้ากับคำพูดของมังกรขาว-ซัง

ผมจำได้แล้วตอนนี้

แรงกดดันที่ผมรู้สึกในโคไซทัส

ตัวตน ที่มันเทียบไม่ได้เลย กับลอร์ดปีศาจคนอื่น

พื้นสั่น

เกิดการระเบิด

ภูเขาไฟรอบๆเราปะทุ

แม็กม่า ขึ้นมา

จากในนั้น มังกรดำสนิท ปรากฏตัวขึ้น

มังกรโบราณคนอื่น เคลื่อนที่หลบ

ด้่งจะกลัว และเคารพการปรากฏมา ของราชาของพวกเขา

หรือบางที่ มันเพื่อที่จะไม่เข้าไปติดร่างแห

เรอาจจะต้องเรียนรู้จากเรื่องนั้น

“ลูซี่ ซา-ซัง ออกไปจากที่นี่” (มาโกโตะ)

ผมกังวลเกี่ยวกับผลที่มันจะมีต่อบริเวณรอบข้าง ถ้าผมใช้เวทมนตร์สปิริตจริงจัง

“ผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นจะดูสหายนายเองอย่กังวล” (เมล)

มังกรขาว-ซัง จะรับงานนั้น

นั่นทำให้มั่นใจดี แต่…

“นั่นโอเคเหรอ? เธอเป็นมังกรโบราณ บางคนของฝั่งพวกเค้า ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมไม่คิดว่ามังกรขาว-ซังจะจับตัวประกัน แต่มมันจะโอเคำหรับเธอที่จะเลือกฝั่งง่ายๆแบบนี้เหรอ?

“พ่อของชั้นได้รอมาตลอด 1,000 ปี เพื่อที่จะเติมเต็มสัญญากับนาย ได้โปรดตอบเค้าด้วยกำลังทั้งหมดของนาย” (เมล)

เธอยักไหล่ของเธอ

“เค้ารอเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มังกรโบราณ เป็นเผ่าที่รักษาสัญญา ชั้นบอกเรื่องนั้นมาก่อนนี่?” (เมล)

ตอนนี้เมื่อผมคิดดูแล้ว เธอพูดเรื่องนั้นกับผมนานมาแล้ว

ดูเหมือนเขารออย่างซื่อสัตย์ ตลอดเวลานี้

“ลูซี่ ถือนี่” (มาโกโตะ)

ผมมอบอุปกรณ์สื่อสาร ที่เกรา-ซังเอาให้ผมมา

“อ-โอเค มาโกโตะ!…นายจะโอเค ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง ทำเต็มที่นะ…” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซัง มองดูผม ไม่สบายใจ

“ใช่ ชั้นจะทำเต็มที่” (มาโกโตะ)

ผมโบกมือของผม

และจากนั้น ผมเผชิญหน้าตรงๆกับมังกรดำ ที่ขนาดเท่าผู้เขาลูกเล็กๆ

คนที่มองตรงลงมาหาผม ลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด ราชามังกรโบราณ แอสทารอธ

ผมเทียบเค้าไม่ได้เลยเมื่อ 1,000 ปีก่อน

ต่างจากก่อนหน้า ผมไม่มีความช่วยเหลือจากความเป็นพระเจ้า ของไอรา-ซามะ

ที่ผมมีแทนเรื่องนั้นตอนนี้ คือ ความเชี่ยวชาญ 1,000 ปี จากการฝึกที่พื้นที่ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา

“…นายทำให้ชั้นรอค่อนข้างนานนะ” (แอสทารอธ)

ด้วยแค่เสียงต่ำๆของเขา พายุถูกสร้าง

“งั้น พร้อมนะ” (มาโกโตะ)

ผมชี้แขนโปร่งใสสีฟ้าไปที่ราชามังกรโบราณ

และในแบบนี้ การกลับมาสู้กันใหม่จาก 1,000 ปีก่อน เริ่มต้นขึ้น

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook