เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่309ราชามังกรโบราณปะทะผู้ใช้สปิริต

309 ราชามังกรโบราณ ปะทะ ผู้ใช้สปิริต

◇มุมมอง ราชามังกรโบราณ◇

ดั้งแต่วันที่ข้าเกิด ข้าถูกเลี้ยงมาเป็นราชาชองเหล่ามังกร โดยมีพลังที่พิเศษ แม้นแต่ในหมู่มังกรโบราณ

ในวันที่ข้ายังเด็ก ข้าจะรุกรานทวีปอื่นในฐานะลอร์ดปีศาจ สู้ฮีโร่นับไม่ถ้วน และกำจัดพวกมันทั้งหมด

มันไม่ใช่ครั้งเดียวหรือสองครั้ง ที่ข้าปกครองโลก

แต่ ฮีโร่ของเทพธิดา โผล่มาเฉกเช่นหญ้าป่า

ข้าจะทำลายมันในเวลาเหล่านั้น จนในท้ายที่สุด จำนวนของผู้คนที่ท้าทายข้าได้ลดลง

มันมีการคุยแพร่หลายออกไป ว่าอย่าไปลงมือกับราชามังกรโบราณ ในทวีปทิศเหนือ

และจากนั้น ในเวลาหนึ่ง ไม่มีผู้คน ท้าทายข้าอีกแล้ว

วันที่น่าเบื่อของการล่าฮีโร่ และวิ่งไปทั่ว

ข้าผิดหวัง

โอกาสของข้าที่จะได้สู้กับฮีโร่ ลดลงไป

เวลาของความว่างเปล่า เพิ่มขึ้น

ครอบครัวมมังกรโบราณ เจริญรุ่งเรืองในทวีปทิศเหนือ

ข้า หมดความต้องการที่จะควบคุมโลก และออกมาจากสนามรบ เป็นเวลานานมาแล้ว

ไม่กี่พันปีหลังจากนั้น ปีศาจ มนุษย์ และกึ่งมนุษย์ ดูเหมือนจะสู้กัน เพื่อความเป็นผู้เหนือสุดของโลก แต่ตราบใด ที่มันๆไม่มาแตะต้องทวีปของข้า ข้าจะแค่มอง และรอ

ข้าไม่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับสภาพของทวีปข้างนอกเลย แต่ทุกๆ 1,000 ปี เพื่อนที่ยาวนานของข้า ราชาอมตะไบฟรอน จะมาที่อยู่ข้า เพื่อพูดกับข้า

“ราชามังก็โบราณ มานาของนายเพิ่มอีกแล้ว ทำไมไม่พยายามจะครองโลกล่ะ หลังจากที่นานขนาดนี้แล้ว

“ราชาอมตะ แม้ว่าชั้นจะครองโลก เทพธิดาจะสร้างฮีโร่ ในที่ที่ชั้นไม่อยู่ และจากนั้น เมื่อชั้นไปหาพวกมัน พวกมันจะวิ่งหนี มันจะมีจุดหมายอะไร?” (แอสทารอธ)

ข้าถอนหายใจอย่างหนักหน่วง

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! นายมันแข็งแกร่งเกินไปแล้ว! นายมาเกิดผิดยุคผิดสมัยแล้วล่ะ นายควรจะอยู่ในเวลาโบราณ” (ไบฟรอน)

“ถ้าราชาอมตะ ที่ภาคภูมิใจในการอยู่มานานกว่าใครๆ พูดอย่างนั้น ยุคที่นายเกิดเข้ามา มันเป็นยังไง?” (แอสทารอธ)

“มันเป็นยุคที่น่ากลัวนะ รู้มั้ย พื้นดินจะแยกด้วยอารมณ์ร้อนจากพระเจ้า น้ำท่วมจะเกิดขึ้นด้วยความอิจฉาจากเทพธิดา และเมื่อนางฟ้ากับมารสู้กัน ดวงดาวจะร่วงหล่นลงมา ล้มฟ้าอากาศ ไม่มีอยู่ในทางปฏิบัติ มันจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของเทพเจ้า แต่ชั้นไม่ได้มีประสบการณ์ในสงครามของพระเจ้านะ” (ไบฟรอน)

“ชั้นประทับใจ ที่นายสามารถรอดมาจากยุคแบบนั้น” (แอสทารอธ)

“ชั้นเกิดในเวลาที่พอดี ที่ยุคโบราณนั้นจบ มนมีกึ่งพระเจ้าและสัตว์สวรรค์เหลืออยู่บ้าง แต่ในท้ายที่สุด พวกมันจะกลับไปที่ดินแดนสวรรค์ ไม่ก็นรก เห็นว่ามันหายใจยากสำหรับเทพเจ้า ที่จะอยู่ในดินแดนมนุษย์ที่แออัด ระหว่างที่ทำตามกฎ ขอบคุณเรื่องนั้น แม้แต่มารที่อ่อนแออย่างชั้น สามารถถูกเรียกเป็นลอร์ดปีศาจได้ตอนนี้” (ไบฟรอน)

“กึ่งพระเจ้าและสัตว์สวรรค์หือห์…ถ้าพวกเค้ายังอยู่ ชั้นจะไม่เบื่อขนาดนี้” (แอสทารอธ)

มันโชคร้าย ที่ความหวังนั้น ถูกเติมเต็มไม่ได้

เทพเจ้าที่ปกครองโลกนี้เห็นว่าตัดสินใจ ที่จะไม่แทรกแซงกับดินแดนมนุษย์

นายฟ้าเก่าจากดินแดนสวรรค์ ที่ตอนนี้เป็นลอร์ดปีศาจ พูดเช่นนั้น

ไม่มีผู้ใดในโลกนี้แล้ว ที่เทียบกับข้าได้…

ในเวลาที่ข้าผ่านวันเหล่านั้น แห่งความเบื่อหน่าย {บุคคลนั้น} ปรากฏตัว

—เทพเจ้าที่ถูกทิ้ง อิบลีส-ซาม

เทพเจ้า ที่ร่วงหล่นจากโลกชั้นนอก

บุคคลนั้น จู่ๆ ก็ได้ปรากฏขึ้นมา และปกครองโลก ในพริบตา

ไม่ เขา {ก่อรูปใหม่} ให้โลกนี้

ด้วยมานาที่ไม่จำกัดของเขา เขาปกคลุมโลก โดยเมฆสีดำ และนำแสง ไปจากพระอาทิตย์

สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในดินแดนมนุษย์ เรียนรู้ถุงความกลัวที่ถูกปกครอง

ข้านำเหล่ามังกรโบราณ เพื่อท้าทายบุคคลนั้น

มังกรโบราณมากมาย เสียความสงบไป แค่จากการเห็นบุคคลนั้น และแม้แต่สู้ยังไม่ได้

ข้าใช้กำลังทั้งหมด เป็นครั้งแรกในชีวิตข้า เพื่อเผชิญหน้ากับบุคคลนั้น และ {พ่ายแพ้}

ข้าเดือดดาลกับมัน แต่ข้าไร้ซึ่งความเสียดาย

โดยการที่ยังรอดชีวิต ข้าทำตามกฎของมังกรโบราณ และเคารพบุคคลนั้น เพราะเค้าทำให้ข้าพายแพ้

ข้าไม่มีความรู้สึกเสียใจใดๆกับเรื่องนั้น

และเหนือเรื่องนั้น ข้าปลุกเลือดของเทพเจ้ามังกรให้ตื่น ผ่านบุคคลนั้น

เทพเจ้ามังกร ที่กล่าวกันว่า สู้เพื่อความเป็นใหญ่ในโลกนี้ กับเหล่าเทพเจ้า ในเวลาโบราณนานมา

พลังนั้น มันหลับไหลอยู่ในข้า

บุคคลนั้น มีพลังที่จะนำพลังที่หลับไหลออกมา

มันดูเหมือนเขาใช้พลังนั่นกับข้า

“นายแข็งแกร่ง เมื่อนายปลุกเลือดของเทพเจ้ามังกร นายจะแข็งแกร่งขึ้นอีก” (อิบลีส)

นั่นคือสิ่งที่เขาพูด

บุคคลนั้น ปลุกพลังที่หลับไหลให้ตื่นในคนอื่น ที่ละคนทีละคน

อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ได้เหมือนทุกคน ได้รับการประทานพร ของการถูกนำพลังที่หลับไหลให้ออกมา และถ้าเจ้าล้มเหลวในการปลุกพลังให้ตื่น เจ้าจะเปลี่ยนไปเป็นรูปที่ไม่น่าพึงพอใจและขยะแขยง

แม้อย่างนั้น มันไม่มีจบสิ้น ของพลังที่จะรวมผู้คนเข้าหากัน ภายใต้บุคคลนั้น

โดยการที่เลือดเทพเจ้ามังกรถูกปลุกให้ตื่น ข้าแข็งแกร่งขึ้นไปอีกมากกว่าเดิม

นั่นดี

แต่ข้าสู้กับบุคคลนั้น ผู้ที่ข้าแพ้ไปแล้วครั้งหนึ่งไม่ได้

ฮีโร่ของโลกนี้ และสิ่งมีชีวิตอื่น มันอ่อนแอเกินไป

แม้แต่การโจมตีทีเดียว มันยังไม่รอด

และเหนือสุดของเรื่องนั้น โลกนี้ กลายเป็นน่าเบื่อหน่าย

แต่…

(มหัศจรรย์…!) (แอสทารอธ)

กายข้าสั่นไหว

ดาวร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า

ดาวน้ำแข็งยักษ์

พื้นดินถูกเผาไหม้ และถูกแยกออกจากกัน ดุจภัยพิบัติธรรมชาติ

บางเวลา ซึนามิจะโจมตีมาเหมือนการน้ำท่วมที่ดุร้าย

มันเป็นภาพที่ราชาอมมตะเคยเอ่ยถึง คลี่คลายอยู่ต่อหน้าต่อตาข้า

“ก่ะห์!!!” (แอสทารอธ)

พ่นลมหายใจมังกรของข้า ที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย ถูกกันโดยบาเรีย ของนำแข็ง

ไม่มีทางเลย ที่มันจะเป็นไปได้ ที่จะกันมัน ด้วยแค่บาเรียอะไรก็ตาม

ตาแห่งเทพเจ้าของข้าบอกได้ ว่าบาเรียนั้น ถูกสร้างจากอีเทอร์

การต่อสู้ดำเนินต่อไป จากกลางวัน สู่กลางคืน

การต่อสู้มันไม่เคยดำเนินต่อไปนานขนาดนี้มาก่อน

การต่อสู้กับบุคคลนั้น จบในนาทีเดียว

ก่อนที่ข้าจะปลุกเลือดของเทพเจ้ามังกรให้ตื่น ข้าอาจจะสูงที่สุดของสูงที่สด แต่ข้าไม่เทียบกับพระเจ้าทั้งหมดเลย พระเจ้าเช่นบุคคลนั้น

อย่างไรก็ตาม มันต่างไปแล้ว ณ บัดนี้

ด้วยเลือดเทพเจ้ามังกรที่เล็กน้อย ที่ไหลอยู่ในข้าง ข้าสู้ศึกได้แม้แต่กับพระเจ้า

และคนที่ข้าเผชิญหน้าอยู่ นั่นก็คือสาวกของเทพธิดาทที่ทำให้สงครามดินแดนสวรรค์ ครั้งสุดท้ายเกิดขึ้น

ผู้ใช้สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ รับมือกับการโจมตีของข้าต่อไป ด้วยหน้าตา ที่ไร้ความแยแส

ความทรงจำเมื่อข้าได้คุยกับราชาอมตะ ย้อนกลับขึ้นมา

“ไบฟรอน เผ่าไหนที่มีปัญหามากที่สุด ในหมู่พระเจ้า?” (แอสทารอธ)

ข้าถามเพื่อนของข้า ด้วยความสนใจ ที่จู่ๆก็มาหาข้า

“ทั้งหมดนั้นมีปัญหา…แต่เทพเจ้า…โดยเฉพาะเทพธิดานั้นแย่ที่สุดเลย เพราะทั้งหมดพวกเค้าทำอะไรตามใจ และจะไม่ใส่ใจกับผู้คนของดินแดนมนุษย์… แต่พวกเค้า ไม่ได้สนใจหนอนที่คืบคลานอยู่บนพื้น ดังนั้นในแง่หนึ่ง มันน่าสบายใจ ถ้านายไม่ไปทำอะไรกับพวกเธอ นายจะไม่โดนสาป” (ไบฟรอน)

“ฟุมุ…งั้น แล้วเกี่ยวกับกึ่งพระเจ้า แลสัตว์สวรรค์ล่ะ หรือบางทีนางฟ้าหรือมาร…?” (แอสทารอธ)

“สงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น กึ่งพระเจ้า และสัตว์สวรรค์นั้นฉลาดพวกเค้าจะไม่ไปโหยหาอะไรโดยไม่จำเป็น นางฟ้ายุ่งอยู่กับงานง่ายๆของเททพเจ้า และมารจะล่อนายเอาวิญญาณทันที ดังนั้นแค่เมินพวกเค้า ตราบใดที่นายรู้ว่าจะรับมือกับพวกเค้ายังไง……ไม่นี่ มันมีคนพวกนั้น” (ไบฟรอน)

ราชาอมตะที่หายากที่จะเปลี่ยนสีหน้า ทำหน้าที่ขมขื่น

“คนพวกนั้น?” (แอสทารอธ)

“สปิริต… พวกเข้าจะเข้าหานายโดยไม่ประสงร้ายและจะทำนายดิ้นไปทั่ว” (ไบฟรอน)

“สปิริต หือห์…” (แอสทารอธ)

จากที่ข้ารู้ สปิริต มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียบร้อย

จำนวนของพวกมันสูง และพวกมันอ่อนแอ

“มันเพราะนายไม่ได้รู้จักสปิริตผู้ยิ่งใหญ่ทั้ง 4 เมื่อพวกเธอบ้าคลั่ง จะไม่มีอะไรเหลือ และนายคาดเดาไม่ได้เลย ว่าพวกเธอจะทำอะไร พวกเธอเป็นภัยพิบัติธรรมชาติที่ไร้เดียงสา ชั้นไม่รู้เลยว่าจะรับมือยังไงกับพวกเธอจนถึงสุดท้ายมานี้” (ไบฟรอน)

“ฟุมุ…แต่สปิริตผู้ยิ่งใหญ่เคารพบางคน ในเวลาโบราณนี่ ใช่มั้ย?” (แอสทารอธ)

“ตำนานของต้นกำเนิดเทพเจ้า ใช่มั้ย? ชั้นจะไม่อยากเจอพวกเค้าเลย” (ไบฟรอน)

มันเป็นการสนทนานั้น

ข้าหัวเราะไมได้

เจ้าปัญหาที่ราชาอมตะพูดถึง อยู่ต่อหน้าต่อตาข้า

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์ พวกเธอแต่ละคน มีมานาที่ก้าวข้ามมังกรโบราณ

มีพวกเธอเป็นร้อย

มานาที่ไม่มีจำกัด กลายเป็นกำแพง ที่พยายามจะขยี้ข้า

เวทมนตร์ตมาสู่ข้า ดั่งสายฝน

มันไม่ง่ายสำหรับข้า ที่จะได้รับบาดเจ็บด้วยเวทมตร์ธรรมดา เพราะข้าถูกปกป้องโดยความเป็นพระเจ้า

แต่มีการโจมตีที่มีปัญหาอยู่ด้วย

“XXX (ฟุฟุฟุ…)”

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ หัวเราะใส่ข้า

มีแค่การโจมตีเหล่านั้นอย่างเดียว ที่ข้าตัดสินใจที่จะหลบเลี่ยง

เมื่อข้าทำเรื่องนั้นก่อนหน้า เพื่อหลบเลี่ยงมัน หลังของข้า ถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์

ไม่ แทนที่จะเป็นภูเขา มันเป็นเหมือนจักรวาลเอง ถูกแช่แข็ง การโจมตีที่แปลกประหลาด

กรโจมตีนั่นเท่านั้น ที่ข้าต้องไม่ไปโดนมัน

แม้แต่ข้าเอง ก็น่าจะไม่ได้กลับออกมาโดยไม่มีบาดแผล จากนั่น

“XXXXXX (มันไม่โดนเลย~)”

“XXXXXXXXXXX (ถ้าแค่เราโดนเค้าได้…)”

“XXXXXX (เค้าสังเกตแล้วเหรอ?)”

“XXXXXXXXX (ปล่อยมันให้ราชาของเรากันเถอะ)”

ข้าได้ยินภาษาสปิริต

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ มีเป้าหมายอยู่ที่ชีวิตของข้า

อย่างไรก็ตาม การโจมตีของพวกเธอ จะไม่โดนข้า {อย่างแน่นอน}

ดวงตาแห่งเทพเจ้าเห็นได้ไม่กี่วินาทีล่วงหน้า

การต่อสู้กับผู้ใช้สปิริตจะยังไม่ไปถึงข้อสรุป… มันไม่ควรจะไปถึง

จู่ๆ สาวกของเทพธิดาแทงเข้าไปในมือของเขาเอง

“……สนอ โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ข้าได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ)

(เค้าทำอะไร…?) (แอสทารอธ)

เขาไม่สามารถทนความตึงเครียด ของการต่อสู้ได้แล้วหรือ

แต่เขาไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นประเภทที่เประสาทอ่อนแอนะ…

“XXXXXXXXX (สปิริตเวลา-ซัง…)”

ข้าได้ยินเสียง

ในทันใดนั้น ทรงของผู้ใช้สปิริต บิดเบี้ยว

ถาพที่ข้าเห็นบิดเบี้ยว โลกสั่นไหว

(…งี้ยังมีไพ่ตายอยู่เรอะ หือห์…) (แอสทารอธ)

แต่ข้ามีตาแห่งพระเจ้า ที่เห็นอนาคตได้

ไม่ว่าการโจมตีใหม่แบบไหนที่นายโยนมาให้ข้ามันจะไม่ได้ผะ—

(อะ…?!) (แอสทารอธ)

ภาพที่ข้าเห็น ถูกทาเป็นสีดำ

ความรู้สึกนี้….มันเหมือนกัน กับบุคคลนั้น

ไม่มีอนาคตปรากฏอยู่ ในตาแห่งเทพเจ้าของข้า

ในเวลาเดียวกันที่ความพ่ายแพ้ของข้า ถูกสรุปไปแล้ว ข้ารู้สึกถึงการทำงานของทั้งตัวข้า หยุด

ก่อนที่ข้าจะหมดสติ สายตาของเทพธิดา ที่มองดูถูกข้าด้วยสายตาที่โหดร้าย และเสียงหัวเราะที่น่ารำคาญ ของสปิริตน้ำผู้ยิ่ใหญ่ ยังคงอยู่ในใจข้า

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

ร่างที่ขนาดยักษ์ของราชามังกรโบราณ ร่วงหล่นลงไป

และไม่ขยับอีกครั้ง

(นั่นโล่งใจ…งั้นเวทมนตร์นี้ทำงานได้กับราชามังกรโบราณด้วย หือห์…) (มาโกโตะ)

ผมถอนหายใจโล่งใจ

เวทมนตร์ที่ผมใช้คือเวทมนต์น้ำและความมืด: [คำสาปคุกน้ำแข็ง]

มันมีพลังการฆ่าที่ต่ำ แต่ถ้ามันโดนศัตรู มันเกือบจะแน่นอนว่าพวกเขาจะขยับไม่ได้

ถ้าผมใช้คำสาปคุกน้ำแข็งบนเหล่ามังกรรอบๆ ผมจะสามารถแช่แข็งพวกเขาเป็นร้อยปี

ผมคิดว่ามันจะแค่ใช้งานได้ แค่บางเวลากับราชามังกรโบราณ

พูดถึงแล้ว นี่เป็นเวทมนตร์ ที่ผมร่ายกับ {ตัวผมเอง} 1,000 ปีก่อน

“ทำได้ดีมาก ราชาของเรา งั้นตอนนี้ ชั้นจะปล่อยให้น้องสาวชั้นกลับไปอยู่ที่เดิมนะ โอเคมั้ย?” (เดีย)

เดียยิ้ม และหายไปในหมอก

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่คนอื่น ก็หายไปทีละคน ทีละคน

ในทันใดนั้น ความเวียนหัวโจมตีผมม

ผมนำมีด ออกจากมือซ้าย

ดูเหมือนผมจะเลือดไหลเยอะไป

(นั่นอันตรายนะ…) (มาโกโตะ)

ผมทำได้แค่ยืมพลังของสปิริตเวลาครั้งเดียว ในการสู้ครั้งเดียวเท่านั้น

มากกว่านั้น ใจผมจะทนมันไม่ได้

และน่าจะสำหรับอายุขัยที่มอบไป กับเทคนิคเสียสละด้วยเช่นกัน

มันเป็นการพนันที่เสี่ยงอันตราย ถ้าเป็นแบบนั้น มันจะแค่แย่ลงเรื่อยๆ

แต่ผมผ่านมาได้อย่างไรก็ไม่รู้

ผมขอบางอย่างจากสปิริตเวลาได้แค่ครั้งเดียว

—ผมให้พวกเขา {ต่อท้ายอนาคต}

ผมก็ไม่รู้ถึงตรรกะด้วยเหมือนกัน แต่มันเห็นว่าเป็นการใช้สปิริตเวลาปรกติ

พูดถึงแล้ว เทพธิดาแห่งโชคชะตาบอกผมอย่างแรงว่า “นาย 《ต้อง》 ไม่ใช่มัน โอเคมั้ย?! 《ต้องไม่ใช้!》”

แต่ผมจบที่การใช้นะ

ผมมั่นใจเลย ว่าท่านจะโกรธใส่ผมทีหลัง

“ทำได้ดีมาก มาโกโตะ นายทำได้ดี” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะลอยมาทางผม

กลิ่นของดอกไม้ลอยมา

“ขอบคุณมากกครับ มันต้องขอบคุณท่าน โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

“ผิด ทั้งหมดมันพลังของนายเอง มาโกโตะ มั่นใจซะ งั้น มันได้เวลาที่ชั้นจะกลับไปที่วิหารทะเลลึกแล้ว” (โนอาห์)

พูดอย่างนี้ โนอาห์-ซามะหายไปเหมือนหมอก

เธอไม่พักเลยตลอดดเวลา

ผมคิดว่าท่านควรจะอยู่เฉยๆมากกว่านี้หน่อย

“มาโกโตะ!! นั่นน่าทึ่ง!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง!! แผลที่มือซ้าย! นายต้องทำแผลทันที!” (อายะ)

ลูซี่กอดผม และซา-ซังเริ่มห่อผมด้วยผ้าพันแผล

ความเจ็บปวดมาทิ่มแทงผมแล้วตอนนี้

…*ซุซุซุ*

ผมได้ยินเสียง บางอย่างขยับ

หัวของมังกรดำยักษ์ ยกขึ้นมา

เขากลับมาแล้วเหรอ?!

“””…”””

ลูซี่ ซา-ซัง ผม เผชิญหน้ากับราชามังกรโบราณ ด้วยความตึงเครียด

แต่ราชามังกรโบราณยกแค่หัว และเขาไม่ได้แสดงสัญญาณว่าจะโจมตี

“ผู้ใช้สปิริต…มันเป็นความพ่ายแพ้ของชั้น อย่างที่สัญญา นายเรียกตัวเองว่าราชามังกรได้ ตั้งแต่ตอนนี้ไป” (แอสทารอธ)

“…”

ผมพยักหน้าเล็กน้อย กับคำพูดของราชามังกรโบราณ

ผมดีใจจริงๆ ที่เขาไม่ได้พูดอะไรอย่าง ‘การต่อสู้ยังไม่จบ!’

พูดจากใจ ถ้าเขาสู้อีก ผมไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจากวิงหนี

ราชามังกรโบราณ พูดต่อ

“…แม้ว่าพวกด้วยเลือดของเทพเจ้ามังกร ที่บุคคลนั้นปลุกให้ตื่น ชั้นยังเอาชนะกับผู้ใช้สปิริตของยุคโบราณไม่ได้ หือห์… ฟุฟุ… นี่ไม่ได้รู้สึกแย่นะ” (แอสทารอธ)

“พ่อ…” (เมล)

มังกรขาว-ซังมีหน้า ที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“ไม่มีความจำเป็น ที่ต้องทำให้ตัวชั้นอับอาย ไปมากกว่านี้แล้ว ผู้ใช้สปิริต จบชีวิตของชั้น ด้วยมีดของเทพธิดานั้น ถ้านายทำ มังกรโบราณทั้งหมด จะเชื่อฟังนาย” (แอสทารอธ)

“พ่อ! พ่อไม่ต้องทำ มากถึงขนาดนั้น!” (เมล)

“เฮเลเมอร์ค ชั้น เป็นลูกน้อง ของบุคคลนั้น แม้ว่าชั้นจะแพ้ผู้ใช้สปิริต-โดโนะที่นี่ ชั้นแค่เคารพผู้ใช้สปิริต-โดโนะ เหมือนเธอ ไม่ได้…” (แอสทารอธ)

“ต-แต่…” (เมล)

“เธอ มาโกโตะ นายจะทำเหมือนที่ราชามังกรโบราณพูดมั้ย?” (ลูซี่)

“คนนั้นเป็นพ่อของมังกรขาว-ซังนี่ ใช่มั้ย? ฆ่าเค้ามันค่อนข้าง…” (อายะ)

ผมได้ยินการพูดของราชามังกรโบราณ มังกรขาว-ซัง ลูซี่และซา-ซัง

ผมได้ยินพวกเธอ แต่….เสียงนั้น มันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

ผมรู้สึกดั่งพวกเธอทั้งหมดพูด และผมฟังอยู่ไกลๆ

“หรือเหมือนกับ ชั้นถึงขีดจำกัดแล้ว…” (มาโกโตะ)

คำเหล่านั้น ออกจากปากผมไป

“เอ๋? มาโกโตะ…?” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง? หน้านายซีดเต็มที่เลย…” (อายะ)

“เฮ้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

เสียงที่ตึงเครียดของทุกคน เรื่อยๆ มันไกลขึ้น ไกลขึ้น

การควบคุมสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เป็นร้อย

การใช้โล่งจิต 100%

การเสียเลือดมากไป จากเทคนิคเสียสละ

กรเรียกสปิริตเวลาในตอนท้าย

ดูเหมือนกายและใจผม ถึงขีดจำกัดแล้ว

ผมหมดสติระหว่างถูกจับโดยลูซี่และซา-ซัง

■ตอบความคิดเห็น:

>ไอรา-ซามะและโนอาห์-ซามะ ดูเหมือนจะนางเอก มากกว่านางเอกในโลกปัจจุบันนะครับ…ลึกลับจังเลย!

→ นี่เป็นอาร์คสุดท้ายแล้วครับ เพราะทั้งหมด มันเป็นอาร์คของเทพธิดา! ต้องให้เทพธิดาได้เฉิดฉาย

>ทันทีที่งานล่วงเวลาของไอรา-ซามะถูกเพิ่ม

→ ท่านจมอยู่กับงานล่วงเวลาแล้วครับ ดังนั้นมันแต่เพิ่มอะไรที่มีเยอะอยู่แล้วเข้าไปอีก

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook