เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่310ทากัตซูกิมาโกโตะถูกมอบ

310 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกมอบ

“ที่นี่คือ…?” (มาโกโตะ)

ผมตื่นขึ้น

“อ-โอ้ชั้น…ทากัตซูกิ มาโกโตะ?!”

“ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

เรามองหน้ากันในสีหน้าตกตะลึง

ดูเหมือนผมได้มาถึงพื้นที่ของไอรา-ซามะ

“”…””

เรามองกันในความเงียบซักพัก

หืมม? ท่านไม่ได้ดูเหมือนว่าจะโกรธขนาดนั้น เกี่ยวกับที่ผมไปควบคุมสปิริตเวลา…คือที่ผมคิด แต่ไอรา-ซามะเห็นได้ว่าแดงสดขึ้นและแดงสดขึ้นเหมือนปลาหมึกต้ม

ท่านโกรธสุดยอด

“《นายยยยย!!》” (ไอรา)

ท่านจับคอเสื้อของผม และเขย่า

“ผ-ผมขอ—โทษ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นบอกนายแล้วว่าอย่า ได้ ไป ใช้สปิริตเวลา ไม่ใช่เหรอ?!” (ไอรา)

“ต-แต่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วครับ…” (มาโกโตะ)

“…”

แขนของไอรา-ซามะหยุดเดี๋ยวนั้น

“ใช่ ไม่มีทางให้ชนะทางอื่น… ชั้นเห็นนายพ่ายแพ้ราชามังกรโบราณ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)

ท่านมองดูผม ด้วยสายตาที่จริงจัง

จ-จริงเหรอ?

ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าทำไมท่านบอกผมตลอดว่าให้วิ่งหนี

“แต่ ผมผ่านมาได้ ยังไงก็ไม่รู้” (มาโกโตะป

ผมมยิ้มอยางกระอักกระอ่วน แต่สีหน้าของไอรา-ซามะมันเย็นชา

“พูดอย่างเดียวกันเมื่อนายเห็นนี่ได้เหรอ?” (ไอรา)

ที่เธอสไลด์มาคือโซลบุค -โซลบุคผม

ผมเปิดผ่านมัน แต่มีจุดหนึ่งที่มันกวนใจผมจริงๆ…

—อายุขัยที่เหลือ: {3 นาที}

“…เอ๋?” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่นี่…แย่แล้วเหรอ?

ผมตะตายก่อนผมจะต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเสร็จและสามารถจะกินมัน

“จะทำยังไง ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (ไอรา)

“ผ-ผ-ผ-ผมควรทำอะไร?!” (มาโกโตะ)

ผมส่งสายตาอ้อนไปสู่ไอรา-ซามะ ด้วยเสียงที่ลนลาน และท่านถอนหายใจอย่างหนัก

“มานี่” (ไอรา)

ท่านบอกผม และดึงแขนไปหาท่าน

และจากนั้น ท่านกอดหลังผมอย่างแน่น

“อ-อืม…” (มาโกโตะ)

“นายก็กอดชั้นด้วยได้แล้ว” (ไอรา)

“อ-โอเค” (มาโกโตะ)

ผมทำอย่างที่ถูกบอก ระหว่างที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ตัวของไอรา-ซามะเล็ก กระนั้น เมื่อผมกอดท่าน ท่านนุ่มอย่างไม่น่าเชื่อ

และบนเรื่องนั้น ท่านมอบกลิ่นที่หอมที่ลึกลับออกมา

“ให้ตายซี่ นายมันทำให้งานเยอะจริงๆ” (ไอรา)

ท่านครวญ และผมรู้สึกถึงบางอย่างไหลเข้ามาในผม

“ไอรา-ซามะ นี่คืออะไร?” (มาโกโตะ)

“ชั้นเพิ่มอายุขัยของนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ นี่เป็นรางวัล ที่เอาชนะราชามังกรโบราณ ชั้นเลยไม่ถือที่จะมอบอายุขัย 1,000 ปีให้นาย แต่มันจะเป็นไปไม่ได้ด้วยร่างของมนุษย์ สำหรับตอนนี้ ชั้นปล่อยมันไว้ประมาณ 100 ปี” (ไอรา)

ท่านบอกบางอย่างที่อุกอาจกับผม

งี้ไอรา-ซามะเพิ่มอายุขัยได้…คือที่ผมคิด แต่ท่านเป็นเทพธิดาแห่งโชคชะตา ดังนั้นนั่นมันเรื่องแน่นอน

“เสร็จแล้ว” (ไอรา)

ไอรา-ซามะตีหลังผม และแยกจากผมอย่าช้าๆ

ต่อหน้าต่อตาผม คือความสวยงามที่สวยจนเหมือนไม่เป็นความเป็นจริง ของไอรา-ซามะ และหัวใจผมเต้นข้ามจังหวะ

แต่แม้ว่ามันทำให้ผม เต้นข้ามจังหวะ มันไม่ได้คิดให้ผมทำอะไรลามกกับท่าน ไม่ว่าจะพูดมันความหมายไหน

มันเป็นแบบนั้น ตลอดเวลาใน 1,000 ปีเหล่าน้น ที่ผมได้ช่วยงานเธอ ในพื้นที่เดียวกันและฝึก

“นายคิดบางอย่างแปลกๆ” (ไอรา)

“ไม่ ตรงกันข้ามเลยครับ ผมมีความสวยขนาดนั้นของไอรา-ซามะอยู่ใกล้ผมมาก และแม้อย่างนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมไม่ได้เข้าไปในอารมณ์แปลกๆเลยซักนิด” (มาโกโตะ)

“มันแน่นอน นายเป็นมนุษย์ และชั้นเป็นเทพธิดา รู้มั้ย? ขอบเขตของตัวตนเรามันต่างกันไปเยอะ อะไรอย่างความรักและความใคร่ คือสิ่งที่รู้สึกได้จากสิ่งมีชีวิตที่ใกล้เคียงกันเท่านั้น มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเทพเจ้า ในดินแดนสวรรค์ ที่จะไปผูกกับคนของดินแดนมนนุษย์” (ไอรา)

“เอ๋? แต่ราชาเทพเจ้า-ซามะ มีลูกนอกสมรสนี่…” (มาโกโตะ)

เพราะลูกของเทพเจ้า อเล็กซานเดอร์ เรามีเวลาที่แย่จริงๆ

“…นั่นมัน…ข้อยกเว้น ราชาเทพเจ้า-ซามะ -ป่าป๊า- มีนิสัยชอบนอกใจที่แก้ไม่ได้และย่ำแย่” (ไอรา)

ทางหัวเราะอย่างขมขื่น พร้อมสายตาที่ว่างเปล่า

อย่าไปขุดคุ้ยเยอะไปที่นี่เถอะ

ผมยืนยันโซลบุคของผมเอง

มันเขียนอยู่ว่าผมมีอายุขัยเหลืออยู่ 100 ปี

นั่นโล่งใจ

“ขอบคุณท่านมากๆครับ ไอรา-ซามะ ถ้าเป็นแบบนี้ มันเป็นปาฏิหาริย์ที่เหลือแค่ 3 นาที นั่นเกือบไป…” (มาโกโตะ)

ผมวางมือไปที่หน้าอกในความโล่งใจ

“อะไรที่ว่านั่นเป็นปาฏิหาริย์กับ เหมือนกับมันจะเป็นไปได้ที่จะมี 3 นาทีเหลืออยู่ เมื่อใช้เทคนิคเสียสละ มันถูกปรับในแบบที่ว่านายจะรอดได้แบบเฉียดฉิว -โดยโนอาห์” (ไอรา)

“โนอาห์-ซามะ ทำเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นายมอบอายุขัยให้โนอาห์ เพื่อที่จะเรียกสปิริตเวลา ใช่มั้ย? มากกว่านั้น กายวิญญาณของเธออยู่ที่นั่น ดังนั้นนั่นน่ะ ต้องเป็นวัตถุประสงค์ของเธอ พูดอีกอย่าง เธอรู้ ว่านายจะเรียกสปิริตเวลาที่นั่น…” (ไอรา)

ไอรา-ซามะกัดเล็บของท่าน ในความรำคาญ

เข้าใจแล้ว โนอาห์-ซามะ คอยดูแลผม เพื่อที่อายุขัยของผมจะไม่หมดไป

“งั้น ผมต้องไปขอบคุณโนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นต้องไปบ่นกับโนอาห์” (ไอรา)

คำพูดเราซ้อนทับกัน

“”…””

ไอรา-ซามะและผมมองหน้ากัน

วัตถุประสงค์เราต่างกัน แต่เป้าหมายของเราเหมือนกัน

“ถ้างั้น ไปที่วิหารทะเลลึกกันเถอะครับ” (มาโกโตะ)

“นายพูดหยั่งกะมันง่ายแหน่ะ ยังไงซะ โอเค เอ้า” (ไอรา)

ไอรา-ซามะพูดขณะที่ท่านเสนอมือให้ผม

หลังจากที่ลังเลเล็กน้อย ผมจับมือของไอรา-ซามะ

“งั้น เป้าหมายเทเลพอร์ตของเราคือวิหารทะเลลึก…หืม?” (ไอรา)

“มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)

ไอรา-ซามะเอียงหัวของท่าน

“นั่นแปลก… มีบาเรียที่วิหารทะเลลึก ไม่มีทางที่โนอาห์จะทำอย่างนั้นได้ ด้วยพลังของเธอที่ผนึกอยู่ ดังนั้นความจริงที่ว่า มันกันได้แม้แต่ไม่ให้ชั้นเทเลพอร์ตได้…บางทีมันเป็นอัลเธน่า-โอเน่ซามะเหรอ?” (ไอรา)

“ทำไมอัลเธน่า-ซามะ สร้างปัญหาที่จะวางบาเรียล่ะ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่รู้ แต่…โนอาห์และอัลเธน่า-โอเน่ซามะสนิทกันดี ถ้าให้เริ่มพูด ดังนั้นเธออาจจะคุยเกี่ยวกับบางอย่างกับโนอาห์ เพราะทั้งหมด มันดูเหมือนอัลเธน่า-โอเน่ซามะกวนใจ กับความจริงที่ว่าโนอาห์ไปอยู่ฝั่งเทพเจ้ามาร 1,000 ปีก่อน” (ไอรา)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ท่านคุยอะไรกันอยู่ ที่ต้องสร้างปัญหา วางบาเรียด้วย?

“แต่นั่นหมายถึงเราต้องอยู่เฉยๆก่อนตอนนี้” (มาโกโตะ)

ถ้ามันเป็นการคุยลับ ระหว่างอัลเธน่า-ซามะและโนอาห์-ซามะ ผมไปบุกรุกไม่ได้

“พูดอะไรห้ะ? นายคิดว่าชั้นเป็นใครกัน?” (ไอรา)

เธอพูดอย่างนั้น และภาพที่เห็นเปลี่ยนไป

ผมเวียนหัวครู่หนึ่งนั่น

เมื่อภาพที่บิดเบี้ยว กลับสู่ปรกติ ไม่มีอะไรเปลี่ยนในรอบข้าง

แค่อะไรบนโลกนี้กัน…

“เห็นยัง? เรา {กระโดดไปข้างหน้า 1 ชั่วโมง} งั้น ไปที่วิหารทะเลลึกกันเถอะ” (ไอรา)

“เอ๋ รอเดี๋ยวกะ—” (มาโกโตะ)

ไอรา-ซามะ ผู้ที่ใช้เวทมนตร์ระดับพระเจ้า กระโดดข้ามเวลา ระหว่างที่คุยทั่วไป เทเลพอร์ตระยะไกลมากๆ จากดินแดนสวรรค์ สู่วิหารทะเลลึก

◇◇

พึ้นที่ที่กว้างขวางมาก ที่ไม่มีอะไรเลย ต่างจากพื้นที่ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา

ที่นั่นมีโต๊ะและเก้าอี้โบราณ

คนที่มีศอกอยู่ที่นั่น ที่จ้องพื้นทีไปอย่างเหม่อลอย คือโนอาห์-ซามะที่งดงามอยู่เสมอ

มันไม่ใช่รอยยิ้มปรกติของท่าน ท่านดูเหมือนจะคิดเกี่ยวกับบางอย่าง คิ้วของท่านขมวด

แม่ว่ากายที่ครุ่นคิดของท่า มันก็ยังเป็นภาพที่งดงาม

แต่มันดูเหมือนว่าท่านสังเกตการมาอยู่ตรงนี้ของเรา ท่านหันหน้าท่านมาทางนี้

“โอ้ชั้น มาโกโตะ! …และไอรา ทำไม {เธอ} มาที่นี่?” (โนอาห์)

ท่านส่งรอยยิ้มที่กว้างมาให้ผม และน้ำเสียงที่ไม่แยแสไปสู่ไอรา-ซามะ

“โนอาห์-ซามะ ขอบคุณมากครับ ในคำแนะนำในการต่อสู้กับราชามังกรโบราณ” (มาโกโตะ)

ผมคุกเข่า และส่งคำขอบคุณจากเต็มหัวใจ ให้กับเทพธิดา

“ฟุฟุ นายได้เติบโตมาเป็นแข็งแกร่งนะ มาโกโตะ” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ วางมือของท่านลงบนหัวผมและลูบมันอย่างอ่อนโยน

“โนอาห์! เธอรู้ว่ามันถูกห้าม ที่คนของดินแดนมนุษย์จะใช้เทคนิคเสียสละ! ทากัตซูกิ มาโกโตะ เกือบจะตายที่นี่แล้ว!” (ไอรา)

ไอรา-ซามะตำหนิท่านในเสียงที่ดัง

“นั่นมันเป็นกฎของพวกเธอ เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ใช่มั้ย? มันไม่มีอะไรมาเกี่ยวกับเทพเจ้าไททันเหมือนชั้น แล้วก็ มาโกโตะ ไม่ตาย ใช่มั้ย?” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ ยิ้มอย่างงดงาม

“เธอลองมาเป็นชั้นซี่; คนที่ปรับประวัติศาสตร์น่ะ!” (ไอรา)

“ไม่ใช่ว่านั่นโอเคเหรอ? ยังไงมันก็ไม่ใช่ผลที่ใหญ่ขนาดนั้น มันแค่เพียงเรียกสปิริตเวลา” (โนอาห์)

“การปรับประวัติศาสตร์มันงานเยอะนะ!!” (ไอรา)

“อย่างนั้นเหรอ ทำเต็มที่นะ ถ้างั้นน่ะ ทำไมเธอบอกนั่นกับชั้นล่ะ?” (โนอาห์)

“สาวกเธอทำมัน!” (ไอรา)

“ชั้นไม่ได้สั่งให้เค้าทำ” (โนอาห์)

“เธอหยุดเค้าได้!” (ไอรา)

“แม้ว่าชั้นจะลอง มาโกโตะจะไม่ฟัง ใช่มั้ย? แต่ชั้นไม่มีเจตนาจะหยุดเค้านะ” (โนอาห์)

‘กุนุนุ’ ไอรา-ซามะครวญ

ดูเหมือนเธอจะแรงมากเกินไปกับโนอาห์-ซามะไม่ได้

มันเป็นเพราะเทพธิดาแห่งแสงและโนอาห์-ซามะสนิทกันเหรอ

ในทันใดนั้น ภาพที่สะท้อนมาในตาของผมที่มุมตาของผม กวนใจผม

มี {แก้วสองใบ} อยู่บนโต๊ะ

ไวน์แดงสว่างเหมือนเลือด ที่หมดไปแล้วครึ่งหนึ่ง อยู่ข้างในแก้ว

“โนอาห์-ซามะ บางคนมาเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ ไนอามาในวิหารทะเลลึก” (โนอาห์)

“ไนอามา?!” (ไอรา)

โนอาห์-ซามะตอบเหมือนความว่างเปล่า และไอรา-ซามะตอบสนองอย่างใหญ่โตกับเรื่องนั้น

—เทพธิดาแห่งความมืด ไนอา-ซามะ

หนึ่งใน 7 เทพธิดดา…ไม่ 8 เทพธิดาที่ปกครองโลกนี้

ท่านเป็นเทพธิดาที่มีแต่เมฆหมอกแห่งความลึกลับ ตลอดเวลาภายในนั้น

เธอก็ยังเป็นเทพธิดาที่ฟูเรีย-ซังติดตามด้วย

“ท-ทำไมไนอามาที่วิหารทะเลลึก?! หรือเหมือนกับ เธอมาที่โลกนี้เหรอ?! ชั้นคิดไปอย่างแน่นอนว่าเธอจะไปเล่นที่โลกอื่น” (ไอรา)

“พูดถึงแล้ว เจ้าหญิงพูดว่าเทพธิดาแห่งความมืด ได้ปรากฏขึ้นมาในฝันของเธอบ่อย” (มาโกโตะ)

“อะไรกัน?! ทำไมนายไม่บอกอะไรที่สำคัญขนาดนั้นกับชั้น?!” (ไอรา)

“มันสำคัญเหรอ?” (มาโกโตะ)

ไอรา-ซามะเขย่าผมไปทั่ว

ทำไมเทพธิดดาแห่งโชคชะตาตื่นเต้นที่นี่ล่ะ?

ผมมองดูโนอาห์-ซามะ ร้องขอความช่วยเหลือ

“ไนอาเป็นประเภทที่หาความบันเทิง เธอจะยื่นหัวเข้าไปในอะไรก็ตาม ที่ดูน่าสนุก ถ้าเธอรู้สึกเบื่อ เธอจะหายไปในพริบตา พูดอีกอย่าง…” (โนอาห์)

“มันดูเหมือนเธอมีแผนอะไรเลย! โนอาห์! บอกชั้น! ไนอาพูดว่ายังไง?!” (ไอรา)

“เธอไม่ได้พูดอะไรน่าสนใจจริงๆ เธอพูดว่า ‘ฟูเรีย-จังจริงจังตลอดเลย มันน่าเบื่อ’ หรือบางอย่างเหมือน ‘เธอเป็นพรสวรรค์มากขนาดนั้น เธอควรจะทำตามที่หวังมากกว่านี้’” (โนอาห์)

“เฮฮฮ๋… พรสวรรค์ของฟูเรีย-ซังน่าประทับใจเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมพึมพำนี่อย่างเหม่อลอย

“ใช่ พรสวรรค์ในเสน่ห์และคาถาของออราเคิลแห่งความมืดยุคนี้ อยู่ที่ระดับอัจฉริยะที่หายากเมื่อเป็นมนุษย์ ถ้าเธอใช้มันเพื่อเหตุผลที่ชั่วร้าย เธอจะสามารถที่จะควบคุมผู้คนของดินแดนมนุษย์ถึงระดับที่แม่มดแห่งภัยพิบัติ นีเวีย จะไม่สามารถแม้แต่จะเทียบได้เลย แต่…มันดูเหมือนเธอไม่ได้ใช้มันมากขนาดนั้น” (ไอรา)

ไอรา-ซามะพูด ในความสงสัย

ม-มากขนาดนั้นเลย?!

ผมไม่รู้

“แต่มันดูเหมือน เจ้าหญิงอยากจะอยู่เงียบๆ โดยที่ไม่เด่นมากเกินไป” (มาโกโตะ)

นั่นคือที่ผมรู้สึก เมื่อผมเดินทางไปด้วยกันกับเธอ

แต่มันดูเหมือนเธอลำบาก เมื่อมาเป็นราชินีของประเทศแห่งความมืดนะ

“เห็นว่านั่นน่ะ มันน่าเบื่อสำหรับไนอา” (โนอาห์)

“มันจะเป็นปัญหา ถ้าเธอกลายไปเป็นเหมือนแม่มดแห่งภัยพิบัติ…” (ไอรา)

โนอา-ซามะพูดพร้อมกับ ‘ให้ตายซี่’ และไอรา-ซามะพูดอย่างกระป้อกระแป้

“และงั้น ท่านกับไนอา-ซามะพูดเกี่ยวกับอะไรกัน?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถามอย่างนี้ โนอาห์-ซามะกระพิบตาหลายครั้ง และจากนั้นเธอสร้างรอยยิ้มที่มีความหมาย

“แค่คุยเรื่อยเปื่อยน่ะ” (โนอาห์)

ดูเหมือนท่านจะไม่บอกผม

“เป็นไปได้มั้ยว่า เธอพยายามจะแก้ผนึกของโนอาห์…?” (ไอรา)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมหันไปกับคำพูดของไอรา-ซามะ ด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง

เทพธิดาแห่งความมืด จะแก้ผนึกของโนอาห์-ซามะเหรอ?

ผมจะยินดีอย่างเต็มทีเลยเรื่องนั้น

แต่โนอาห์-ซามะยักไหล่ของเธอ

“เหมือนเถอะ ถ้าเธอพยายามจะแก้ผนึกชั้น เธอจะจบที่การถูกโยนไปในทาร์ทารัส โดยไม่ถามอะไรทั้งสิ้น เหมือนที่มันถูกบอก ในระเบียบของดินแดนสวรรค์ ใช่มั้ย? คนเดียวที่แก้ผนึกชั้นได้ คือคนของดินแดนมนุษย ที่สามารถจะเอาชนะวิหารทะเลลึก…” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะปิดตาของท่าน

“ช-ชั้นรู้” (ไอรา)

ไอรา-ซามะหันหน้าไปทางอื่น ดั่งจะพบว่ามันอึดอัด

ผมพูดกับคำพูดของเทพธิดาทั้งสองคน

“โนอาห์-ซามะ ท่านคิดว่าผมท้าทายวิหารทะเลลึกได้มั้ย ผมในตอนนี้น่ะ?” (มาโกโตะ)

ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ของผมมากกว่า 5,000

ไอรา-ซามะบอกผมว่า มันไม่มีนักเวทย์ที่เชี่ยวชาญเวทมนตร์เฉพาะทางถึงระดับนี้ ในดินแดนมนุษย์

แต่โนอาห์-ซามะแสดงสีหน้าที่เศร้าโศก ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของผม

“นายก็ควรจะเข้าใจด้วย หลังจากที่ท้าทายมันมาหลายครั้ง 1,000 ปีก่อน ใช่มั้ย? มีบาเรียที่ห้ามสปิริตทั้งหมดเข้า ผู้ใช้สปิริตน่ะ ไปถึงวิหารทะเลลึกไม่ได้หรอก” (โนอาห์)

“ต-แต่ ถ้าผมทำลายบาเรีย” (มาโกโตะ)

ผมพยายามจะพูดเอื้อมสุดตัว แต่โนอาห์-ซามะยิ้มอย่างมีเมตตา มาให้ผม

“คนที่วางบาเรียนั้น คือน้องชายของราชาเทพเจ้า เทพเจ้าทะเล เนพูตัส มันไม่ใช่บางอย่าง ที่มนุษย์จะทำอะไรได้เลย” (โนอาห์)

“…เข้าใจแล้วครับ” (มาโกโตะ)

ไหล่ผมห่อ

แต่ผมสู้ได้อย่างดี กับราชามังกรโบราณ ดังนั้นผมคิดว่า มันเกือบจะได้เวลาที่ผมจะท้าทายมันแล้วนะ

“อย่าหดหู่ไปเลย ชั้น สามารถที่จะเป็นเทพธิดาคนที่ 8 ของโลกนี้ มันต้องขอบคุณนาย มาโกโตะ และชั้นแม้แต่มีจำนวนผู้ศรัทธาจำนวนหนึ่งแล้วนะ รู้มั้ย? เมื่อเวลาที่ชั้นเจอนาย ชั้นมีผู้ศรัทธาศูนย์เอง” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะวางมือลงบนไหล่ผม ระหว่างที่ผมเศร้า

“โนอาห์-ซามะ…” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุ นายน่ารัก มาโกโตะของชั้น” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะมีหน้าที่เต็มไปด้วยความรัก

“ไม่ใช่เธอสองคนไปเข้าสู่โลกของตัวเองที่นี่แล้วเหรอ? ชั้นอยู่ที่นี่ด้วยนะ รู้มั้ย?” (ไอรา)

เสียงที่เย็นชาของไอรา-ซามะ มาถึงเราจากด้านข้าง

“โอ้ชั้น เธอยังอยู่ที่นี่เรอะ ไอรา?” (โนอาห์)

“ชั้นอยู่ ปัญหาเรอะไง?” (ไอรา)

“เธอควรจะอ่านบรรยากาศ และไปได้แล้วนะ ใช่มั้ย?” (โนอาห์

“ฮึ่ม ชั้นน่ะยุ่ง ชั้นเลยจะไปแล้ว มาโกโตะ อย่าได้ไปเรียกสปิริตเวลาอีกตลอดไปเลยนะ โอเคมั้ย?! อย่าคิดนะ ว่าชั้นจะไปเพิ่มอายุขัยของนายอีก! สอนสาวกเธอดีๆด้วย โนอาห์!” (ไอรา)

หลังจากพูดแบบนี้ ไอรา-ซามะหายไปพร้อมเสียง ‘ชุ๊น’

ท่านจะไปปิดตัวเองในห้องออฟฟิศยุ่งๆนั่นเหรอ?

หัวใจผมเจ็บนิดหนอย เมื่อร้ว่าเหตุผลสำหรับการทำงานล่วงเวลาของท่าน มันก็เรพาะผมไปเรียกสปิริตเวลา

ผมควรจะช่วยท่านอีกครั้ง เมื่อผมมีเวลา

“หืมม~~~?” (โนอาห์)

ทันใดนั้น หน้าของโนอาห์-ซามะเขาหาผม และท่านเริ่มจะดมผม

“น-โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

มีอะไรครับ -คือที่ผมกำลังจะพูด แต่ก่อนผมจะทำได้ ท่านจ้องผม

“ชั้นได้กลิ่นของไอราบนนาย มาโกโตะ” (โนอาห์)

“อ้า ไม่…นั่น…” (มาโกโตะ)

‘มันเพราะท่านได้มอบอายุขัยให้ผม ไม่นานมานี้’ -แต่ผมกลืนคำเหล่านั้นไป

“เข้าใจแล้ว นายถูกกอด และมอบอายุขัย หือห์…” (โนอาห์)

ใช่!

โนอาห์-ซามะ อ่านใจได้ ดังนั้นมันไม่มีจุดหมาย!

“ไม่ เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)

ผมกำลังจะพูดอ้างของผม อย่างลนลานเต็มที่ แต่…

“ชั้นล้อเล่นน่ะ เหมือนที่ไอราพูดนั่นแหละ นายควรจะระวัง เกี่ยวกับการใช้เทคนิคเสียสละ” (โนอาห์)

การจ้องตรงมาของโนอาห์-ซามะ ย้อนเธอกลับไปที่รอยยิ้มปรกติของท่าน และภาพที่เห็นเริ่มมัว

“ดูเหมือนหมดเวลาแล้วครับ โนอาห์-ซามะ แต่ผมอยากจะพูดกับท่าน มากกว่านี้นะ” (มาโกโตะ)

“ใช่ ชั้นก็ด้วย มาโกโตะ ทำได้ดีมาก ในการต่อสู้กับราชามังกรโบราณ” (โนอาห์)

“ครับ แล้วเจอกันครับ” (มาโกโตะ)

ด้วยคำจากลาเหล่านั้น ภาพที่เห็นตรงหน้าผม เปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน

◇◇

ผมเปิดตาอย่างช้าๆ และสิ่งที่สะท้อนสู่สายตาของผมคือเพดานที่ไม่รู้จัก…ไม่ มันเป็นหน้าที่คุ้นเคยต่างหาก

“สวัสดีตอนเช้า ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

“อ้า! ทากัตซูกิ-คุงตื่นแล้ว!” (อายะ)

ผมถูกกอด พร้อมรอยยิ้มที่กว้าง

“ชั้นสุดยอดจะกังวลเลยนะ หน้าของนายมันซีดขาวไปเลยเมื่อนายสลบไป มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซังร่ายเวทมนตร์รักษาบนนาย แต่มันไม่มีผลเลยซักนิิด แต่อยู่ดีๆสีหน้านายก็ดีขึ้น มันลึกลับ~” (อายะ)

ซา-ซังเอียงหัวของเธออย่างน่ารัก

“อาา…” (มาโกโตะ)

นั่น ต้องเป็นเพราะไอรา-ซามะมอบอายุขัยให้ผม

ระหว่างที่ผมสงสัย ว่าผมอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี…

“{มาโกโตะตื่นแล้ว?!!}”

เสียงที่เบาจาก ที่ไกลออกไป และผมได้ยินเสียงของฝีเท้า ที่บางคนวิ่งมาทางนี้

ดูเหมือนเธอได้ยินที่ซา-ซังพูด ว่าผมตื่นแล้ว

เจ้าของ ของหูที่ไม่ใช่หูบนโลกนี้คือ…

“《มาโกโตะ!!!!》”

ประตูกระแทกเปิด

เจ้าของเสียงนั้นคือลูซี่

“สวัสดีตอนเช้า ลูซี่” (มาโกโตะ)

“ชั้นดีใจ…นายโอเค อ้า แต่มันมีบางคนที่อยากจะคุยกับนาย มาโกโตะ…” (ลูซี่)

ลูซี่ถือบางอย่าง

มันเป็นอุปกรณ์สื่อสาร ที่เกรา-ซังเอาให้ผม ก่อนหน้าที่เราจะมุ่งหน้าไปที่อยู่ ของมังกรโบราณ

พูดถึงแล้ว เขาบอกผมจริง ว่าให้บอกข่าวเขาด้วย

ผมไม่ได้ทำเลยซักนิด

“เฮ้ย! ทากัตซูกิ มาโกโตะตื่นรึยัง?! เค้าโอเคมั้ย?! ไม่ ที่สำคัญกว่านั้น ให้ชั้นพูดกับเค้า!”

ผมจับเสียงเบาๆได้ ที่มาจากอุปกรณ์เวทมนตร์ ด้วยสกิลเงี่ยหู

การพูดของเกรา-ซังมันหยาบๆที่นี่

นั่นมันตลอดมา แต่มันต่างไปจากปรกติ

เหมือนเขาตื่นเต้นที่นี่…

“ลูซี่ ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ได้ เอาเลย มาโกโตะ” (ลูซี่)

ผมรับอุปกรณ์เวทมนตร์มาจากลูซี่

“ฮัลโหล ทากัตซูกิ มาโกโตะพูดครับ” (มาโกโตะ)

ผมวางหูลงไปบนอุปกรณ์เวทมนตร์ และพูดออกมา

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ! งี้นายก็โอเค! ตอนนี้นายสามารถที่จะเอาชนะราชามังกรโบราณได้หนึ่งต่อหนึ่ง นายได้เป็นฮีโร่ในตำนาน ที่จะสลักชื่ออยู่ในประวัติศาสตร์! ให้ชั้นได้ยินดีกับนายก่อน! ยินดีด้วยนะ!!” (เกราลท์)

เสียงตะโกนของเกรา-ซังทะท้อนอยู่ในอุปกรณ์เวทมนตร์

ดังมาก

ผมคิดว่าแก้วหู ผมได้รับบาดเจ็บที่นี่

ผมแยกหูออกมาจากอุปกรณ์เวทมนตร์นิดหน่อย

“ขอบคุณ พูดถึงแล้ว บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมขอบคุณและถาม

“…บอกได้เหรอ?” (เกราลท์)

“เสียงนายต่างจากปรกติน่ะ” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ ความเงียบเล็กน้อยผ่านไป

และจากนั้น…

“โปรดฟังเรื่องนี้อย่างใจเย็น” (เกราลท์)

คำพูดเหล่านั้น ดังพวกมันพูดกับเขามากกว่าผม

อะไรที่เกรา-ซังพูด เป็นบางอย่าง ที่ผมไม่คาดฝันซักนิด

“ปราสาทลอร์ดปีศาจ อีเดน ได้ปรากฏอยู่ในท้องฟ้าที่ซิมโฟเนีย ชั้นจะมุ่งหน้าไปที่เมืองหลวงทันที ชั้นจะทิ้งข้อความเรื่องรายละเอียดไว้ในป้อมปราการ ดังนั้นไปถามลูกน้องของชั้น” (เกราลท์)

มีการประกาศ การโจมตีของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ สู่ไฮแลนด์

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook