เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่312หลังปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่①

312 หลังปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ①

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ได้ถูกปราบโดยฮีโร่แห่งแสง-ซามะแล้ว!!!”

อะไรที่มาถึงหูผม คือคำพูดที่น่าตกใจ

เทมพลาร์วิ่งไปที่อื่น ระหว่างที่ตะโกนอย่างน้น

งานของเขาต้องเป็นการส่งต่อข้อมูลแน่

“มาโกโตะ! เค้าผู้ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ถูกกำจัดแล้ว…” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง คิดว่าเรื่องนั้นจริงมั้ย?” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซัง คาดหวังครึ่งหนึ่ง สงสัยครึ่งหนึ่ง

“ไปยืนยันกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมมุ่งหน้าไปที่ปราสาทไฮแลนด์ ที่มีผู้คนมากมาย ที่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์

ระหว่างนั้นบนทางไป เรากำจัดมอนสเตอร์ต้องห้าม ที่เดินไปทั่วเมืองหลายตัว

ส่วนใหญ่ลูซี่และซา-ซังทำ

ขณะที่เราเข้าหาปราสาทไฮแลนด์อาคารที่ถูกทำลาย โดดเด่นออกมา

มีศพมอนสเตอร์ต้องห้ามอยู่มากมาย ที่นั่นที่นี่

ผมเห็นได้ ว่ามีการต่อสู้ที่เข้มข้นคลี่คลาย

แต่แทบไม่มีศพของพลเมืองอยู่เลย แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น

พวกเขาสามารถจะอพยพ ได้อย่างรวดเร็วเหรอ?

“เราอยู่ที่นี่แล้ว” (ลูซี่)

ลูซี่พึมพำ

และจากนั้น เราเข้าหาประตูรั้วใหญ่ ของปราสาทไฮแลนด์

“นี่คือ…” (อายะ)

“ประตูรั้วพัง” (มาโกโตะ)

ผมบอกไม่ได้จากไกลๆ แต่ควาเสียหาย มันมากที่สุด ที่ปราสาทไฮแลนด์

ประตูรั้วของของปราสาทมันพัง และมีรูใหญ่จำนวนมากที่นั่นที่นี่ในปราสาท ซึ่งผมไม่รู้ ว่ามันถูกเปิดโดยเวทมนตร์ หรือมอนสเตอร์

“ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว!” (ลูซี่)

“ได้

!” (อายะ)

เราผ่านประตูรั้วที่พัง และก้าวเข้าไปในพื้นที่ของปราสาท

“มาโกโตะ-ซามะ!”

จู่ๆ ผมถูกกอดโดยบางคน ที่ปรากฏมากลางอากาศ

คนที่กอดผม คือบางคนที่ตัวเล็ก ผมขาว ตาสีแดงสด

“โมโมะ?” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาา…ช่างโล่งใน พี่อยู่ที่นี่…หนู…กังวล รู้มั้ย…?” (โมโมะ)

พูดอย่างนี้เสร็จ เธอหยุดเคลื่อนไหว

“โมโมะ?!” (มาโกโตะ)

ผมกังวลและรีบเรียกหาเธอ แต่ผมได้ยินเสียงหายใจ

ดูเหมือนเธอเพียงแค่หลับ

ผมอยากจะได้ยินเกี่ยวกับรายละเอียด แต่มันดูเหมือน นั่นจะยาก

ทันใดนั้น…

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ!”

เทมพลาร์-ซัง เห็นโมโมะหลับอยู่ในอ้อมแขนของผม และวิ่งมาทางนี้

มมันไม่ใช่หน้าที่คุ้นเคย แต่ก่อนที่ผมจะคุยกับเขาได้ เขาพูด “ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ!”

ดูเหมือนพวกเขารู้จักผม

“ผมได้ยินมาว่า ท่านได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้กับแอสทารอธ ท่านโอเคมั้ย?!”

“ชั้นแค่หลับน่ะ ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่?” (มาโกโตะ)

“ครับท่าน! รายงาน!”

เทมพลาร์-ซัง บอกรายละเอียดของเหตุการณ์ให้ผมฟัง ในความตื่นเต้น

“…และดังนั้น หลังจากการต่อสู้ที่เข้มข้น ฮีโร่แห่งแสงซากุไร-ซามะ กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่!”

“ซากุไร-คุงโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ครับ! เค้าได้รับบาดเจ็บหนัก แต่ด้วยเวทย์แห่งแสง: ชุบชีวิตของราชินีโนเอล เราสามารถที่จะเลี่ยงที่แย่ที่สุดได้ครับ!”

สิ่งที่แย่ที่สุด เขาว่า… นั่นอันตรายถ้าอย่างนั้น

แต่มันยอดเยี่ยมที่เขาโอเค

ซา-ซังและลูซี่ ก็ดูโล่งใจ

“เกิดอะไรขั้นกับโม— ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเหรอ?” (มาโกโตะ)

ตอนนี้เธอพักอยู่ในอ้อมแขนของผม ดังนั้นผมยืนยันได้ว่าเธอโอเค แต่แค่จากการดูสภาพเธอ มันต้องลำบากแน่ๆ

“การให้ความร่วมมือของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่นั่นยิ่งใหญ่ครับ! เธอไล่เมฆสีดำสนิทที่กันแสงแดดอยู่ กำจัดกองทัพของมอนสเตอร์ต้องห้าม ด้วยกันกับอัศวินแห่งแสง และฮีโร่คนอื่นๆ ระหว่างที่มอบการสนับสนุนฮีโร่แห่งแสง-ซามะ ผู้ที่กำลังสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่!”

“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

นั่นน่าประทับใจนะ โมโมะ

แน่นอนว่าน้องจะหลับแบบนั้นจากความเหนื่อย หลังจากนั้น

“แล้วก็ยังมีพระนางที่เข้าร่วมกองกำลังกับออราเคิลคนอื่นๆ และวางบาเรีย ที่ปกคลุมทั้งเมืองหลวง และมันสามารถที่จหยุดการร่วงหล่น ของการร่วงหล่นของปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่! ถ้าบาเรียสร้างไม่ทันเวลา เมืองหลวงจะจบไปแล้วครับ!”

“โดยออราเคิล…นั่นหมายถึงเจ้าหญิงโซเฟียโอเคเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่ถาม และเทพพลาร์พยักหน้าอย่างแรง

“แน่นอนครับ! หลังจากบาเรียถูกวาง โซเฟีย-ซามะ ช่วยในการอพยพพลเมือง และรักษาคนได้รับบาดเจ็บ ร่างของเธอ เหมือนหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์เลยครับ!”

เราโล่งใจที่ได้ยินอย่างนั้น

และยังมีเจ้าชายเลนเนิร์ดและแม็กซิมีเลียน ที่สู้มอนเตอร์ต้องห้ามและปีศาจมากมาย และถูกรายงานออกมาว่า โอเค

หรือเหมือนกับ แม้ว่าจะเป็นเหตุการที่ใหญ่แบบนั้น ของการโจมตีไม่ทันตั้งตัวของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ความเสียหายมันไม่ใหญ่เลยมากกว่า

เหตุผลสำหรับเรื่องนั้น ไม่นานก็กระจ่างชัด

“คนที่เล่นบทใหญ่ที่สุด คือเอสเธอร์-ซามะครับ ด้วยคำสั่งที่แม่นยำของท่าน เราสามารถจะให้จำนวนผู้เสียชีวิต ไว้ที่จำนวนน้อยที่สุด ต้อบขอบคุณท่านนหลังจากทั้งหมด! มันดั่งเทพธิดา-ซามะได้รับร่างของเธอไปเลยล่ะครับ!”

“อาา…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

อย่างที่ผมคิด เมื่อไอรา-ซามะไม่ตอบผมซักนิด มันเพราะท่านเต็มมือที่นี่แล้ว

ดูเหมือนท่านมอบคำสั่ง ว่าจะสู้มอนสเตอร์ที่ทรงพลังยังไง และสู้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ยังไง

ตอนนี้ ไอรา-ซามะไม่ควรจะมาสถิตที่ออราเคิลได้ แต่ท่านควรจะสามารถพูดกับเธอได้

ท่านต้องได้มอบคำสั่งแบบละเอียดจริงๆ

“ฮ่าาาา…นั่นโล่งใจ”

“ใช่มะ? มันดูเหมือนทุกคนโอเคนะ” (อายะ)

ผมเห็นด้วยกับลูซี่และซา-ซัง

จากนั้น บางอย่างกวนใจผม

“อืม…ว่าแต่ เจ้าหญิง… แล้วราชินีฟูเรียล่ะ…?” (มาโกโตะ)

เมมื่อเวลาที่เขาพูดเกี่ยวกับราชินีโนเอล และออราเคิลวางบาเรีย ชื่อของฟูเรีย-ซังไม่อยู่ที่นั่น

ถ้าผมจำไม่ผิด ฟูเรีย-ซังใช้เวทมนตร์บาเรียไม่เป็น

นั่นทำไมผมคิดว่าเธอทำอย่างอื่น

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น! ฟูเรีย-ซามะตัวท่านเอง เป็นคนที่ให้ความร่วมมือ มากที่สุดในการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่!”

เทพพลา-ซังพูดด้วยความตื่นเต้น มากที่สุดที่เขาแสดงออกมา จนถึงตอนนี้

“หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ฟูเรีย-ซามะ เห็นการโจมตีของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ล่วงหน้า {ได้เร็วกว่าทุกคน!} และจากนั้น เธอสั่นระฆังเตือนการต่อสู้ ก่อนหน้าหลายประเทศ!! ถ้ามันไม่ใช่เพราะหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ฟูเรีย-ซามะ เราจะแพ้ไปแล้วครับ!”

“เฮฮฮ๋…” (มาโกโตะ)

นั่นน่าประทับใจ

หมายถึงเธอเห็นการโจมตีจองเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ล่วงหน้าเร็วกว่าเทพธิดาแห่งโชคชะตาเหรอ?

“มากไปกว่านั้น ทุกๆคนที่เห็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ จะโดนโจมตีทางจิตใจ ท่านสู้ดีๆไม่ได้แบบนั้น หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ฟูเรีย-ซามะ ร้องเพลงหนึ่ง เพื่อนำกำลังใจมาให้ทุกคน และช่วยเรา! มันพูดกันว่า แม้แต่ฮีโร่แห่งแสง-ซามะอยู่อย่างสงบใจไม่ได้ต่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เห็นว่าฟูเรีย-ซามะสนับสนุนเขาจากด้านข้าง ผมได้ยินมาว่า มันดั่งผู้กอบกู้อาเบล-ซามะ และหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา-ซามะอยู่ที่นั่นเลยครับ”

“เข้าใจแล้ว…เอ๋?” (มาโกโตะ)

คำพูดเหล่านั้น กวนใจผม

“นั่นหมายถึงฟูเรีย-ซัง อยู่ที่การต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ? แม้ว่าเธอเป็นออราเคิลนะ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ครับ… ตอนนี้ที่ท่านพูดถึงมัน… แต่มันควรจะไม่มีความผิดพลาด คนที่กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ คือฮีโร่แห่งแสงซากุไร-ซามะ ผมได้ยินมาว่าหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์-ซามะอยู่ข้างเค้า!”

นั่นเป็นการกระทำที่อันตรายนะ!

ผู้ช่วยเธอฮาเวลไม่หยุดเธอเหรอ

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น เทพพลา-ซังกระเถิบมาทางนี้

“พูดถึงแล้ว ผมจะอยากอุ้มปราชญผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ไปหานักรักษา นั่นโอเคมั้ยครับ? เธอดูเหมือนจะเหนื่อยมากจากการต่อสู้ก่อนหน้านี้”

“! ใช่ ทำนั่นเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมมทำตามที่เขาบอก

ให้โมโมะที่เหนื่อย พักผ่อนมากที่สุดเท่าที่เธอทำได้เถอะ

เทมพลา-ซังบอกว่าเขาจะอุ้มเธอแทนผม แต่ผมปฏิเสธอย่างสุภาพ และอุ้มเธอด้วยตัวเอง

นี่คืออย่างเดียวที่ผมทำได้

ผมไม่มีกำลังทางกายภาพ ดังนั้นผมอุ้มโมโมะไปที่ที่นักรักษาอยู่ ระหว่างที่หายใจไม่ทัน

เมื่อผมวางเธอลง เธอหายใจอย่างอ่อนโยน พร้อมสีหน้าที่สงบสุข

“…มาโกโตะ-ซามะ…ครั้งนี้ หนู…จะไม่ดึงขาของพี่…” (โมโมะ)

ผมได้ยินการละเมอ

ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมันแล้ว เธอเผชิญหน้าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้เลยซักนิดเมื่อ 1,000 ปีก่อน เธอสั่นและสู้ไม่ได้เลยซักนิด เรื่องนั้นกวนใจเธอเหรอ?

“ทำได้ดีมาก โมโมะ” (มาโกโตะ)

ผมแปรงผมของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ และออกจากห้องพยาบาล

หลังจากนั้น เราออกไปปราบมอนสเตอร์ต้องห้าม ที่ยังเหลืออยู่ในเมืองอีกครั้ง และวันได้จบลงไป

เรามีปัญหากันว่าจะไปอยู่ที่ไหนดี และผมไม่รู้ว่าฟูจิ-ยังรู้ได้ยังไง แต่เขาจัดที่ให้เราอยู่กัน

◇◇

—วันต่อมา

เมื่อผมตื่นขึ้น มันดูเหมือนมันได้กลางวันแล้ว แสงอาทิตย์เข้าหน้าต่างมา จากตำแหน่งที่สูง

เพราะการชนะกับราชามังกรโบราณ และปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เราฉลองกัน จนถึงกลางคืน

มันเพราะเราก็ไปทั่วอย่างยุ่งๆ หลายวันติดกัน ผมจบที่นอนหลับไปลึกวันนี้

ผมขยี้ตาผมอย่างเหม่อลอย และมองไปรอบๆ และผมอยู่ในโรงแรมที่ไม่คุ้นเคย

ถ้าผมจำไม่ผิด มันเป็นห้องของหนึ่งในร้านที่ฟูจิ-ยังเป็นเจ้าของ ที่เปิดที่ประเทศแห่งแสง

“ลูซี่และซา-ซัง…ไม่อยู่ที่นี่ หือห์” (มาโกโตะ)

ผมไม่เห็นทั้งสองคน

มีกระดาษอยู่ตรงนั้นแทน

——

{มีคำร้องให้เขี้ยวสีแดง ไปสืบสวนปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อีเดน จากสมาคมนักผจญภัย เราเลยจะไป!}

{นายพักผ่อนให้เป็นตันเลยนะ ทากัตซูกิ-คุง! อย่าไปไหนไกลล่ะ โอเคมั้ย?!}

{จากลูซี่ & อายะ}

——

ครึ่งแรกเป็นการเขียนที่เข้มข้นของลูซี่

ครึ่งหลังเป็นลายมือน่ารักกลมๆของซา-ซัง

ดูเหมือนพวกเธอมีพลังงานอยู่ พวกเธอได้ออกไปเพื่อผจญภัยแล้ว

“พวกเธอชวนชั้นก็ได้นี่” (มาโกโตะ)

ผมยบ่นกับตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนั้น ระหว่างที่ผมพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ไม่นาน ผมก็สังเกตว่าบางคนหลับอยู่ข้างผมเลย

“…ฮื้นน”

คนที่เงยขึ้นมา ระหว่างที่ขยี้ตาของเธอ คือบางคนที่มีผมยาว และชุดสีขาว…

“โซเฟีย?” (มาดกโตะ)

“…โอ้ ฮีโร่มาโกโตะ? ทำไมนายอยู่ที่นี่…? นี่เป็นฝันเหรอ?” (โซเฟีย)

“มันไม่ใช่ฝัน” (มาโกโตะ)

ผมพูดอย่างนี้ ระหว่างที่สมาธิไปอยู่กับชุดที่กระเซิงของเจ้าหญิงโซเฟีย

“! ช-ชั้นจัดมันเองได้!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียต้องตื่นขึ้นแล้วตอนนี้ เธอลุกขึ้น พร้อมหน้าที่แดงสด

“สวัสดีตอนเช้า โซเฟีย” (มาโกโตะ)

“อรุณสวัสดิ์กับนายด้วย ฮีโร่มาโกโตะ… ชั้นขอโทษ สำหรับรูปลักษณ์ที่ไม่น่าดู” (โซเฟีย)

เธอเดินอย่างรีบๆไปที่ห้องน้ำ

เธอน่าจะไปจัดผมและชุด

มีเหตุผลว่าทำไมเจ้าหญิงโซเฟียอยู่ที่นี่

พูดขนาดนั้น แต่มันเพียงแค่ฟูจิ-ยัง บอกเจ้าหญิงโซเฟียว่าเราอยู่ที่ไหน

คืนนั้น เธอแสดงหน้าตาโล่งใจ เมื่อเธอเห็นหน้าของผม และเธอกลับไปทำงานแบบนั้นเลย แต่เธอถูกหยุดโดยลูซี่และซา-ซัง

“เฮ้ โซเฟีย ชั้นคิดว่าเธอควรใช้เวลาของเธอ เพื่อคุยกับมาโกโตะมากกว่านี้” (ลูซี่)

“ใช่ ใช่ เธอทำงานตลอดเลยโซเฟีย-จัง ถ้าปล่อยไว้น่ะ เธอดูเหมือนทากัตซูกิ-คุง ที่เอาแต่ฝึกอย่างเดียวเลยนะ” (อายะ)

“เพราะทั้งหมด ชั้นมีงานอื่นเหลื่ออยู่เยอะด้วย” (โซเฟีย)

“ไม่” (ลูซี่)

เราจะไม่ปล่อยเธอไป” (อายะ)

“ป-ปล่อยนะได้โปรด! ชั้นต้องกลับไป” (โซเฟีย)

ลูซี่และซา-ซังจับทั้งสองแขนของเจ้าหญิงโซเฟีย

“รู้มั้ยว่าเขี้ยวสีแดง รับคำร้องทั้งหมดของราชวงศ์โรเซส ด้วยความสำคัญสูงสุด มากกว่านั้น ด้วยการเลื่อนจ่ายด้วย” (ลูซี่)

“หรือเหมืนกับ เราพูดว่ามันจะโอเคที่มันจะฟรี แต่โซเฟีย-จังยืนกรานการจ่ายเงิน” (อายะ)

“น-นั่น…เราจะจ่ายเรื่องนั้นให้ถูกต้องภายหลัง” (โซเฟีย)

“ถ้าเธอจบงานวันนี้ และเข้าร่วมงานเลี้ยง เราจะลดราคาค่าคำร้อง” (ลูซี่)

“แต่เรารับคำร้องพวกนั้นที่ราคาต่ำกว่าครึ่งนะ ถ้าให้เริ่มพูด” (อายะ)

“คุห์! ด้วยเงื่อนไขแบบนั้น ไม่มีทางที่ชั้นจะปฏิเสธ…” (โซเฟีย)

พวกเธอเล่นมุขหนังตลกแบบนั้นอยู่

ดูเหมือนราชวงศ์โรเซส ติตหนี้ก้อนใหญ่ กับลูซี่และซา-ซังแห่งเขี้ยวสีแดง

พวกเธอใหญ่โต

มากสุดของทั้งหมด มันดูเหมือนลูซี่และซา-ซังอยากจะบังคับให้เจ้าหญิงโซเฟียพัก ในทางปฏิบัติ เพราะพวกเธอกังวลว่าโซเฟียทำงานตลอดเวลา

จากนั้น ที่งานเลี้ยง ผมถูกเสิร์ฟโดยลูซี่และซา-ซััง เป็นตันๆเลย

ผมรู้สึกขอโทษสำหรับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง ที่กังวลนิดหน่อยเกี่ยวกับการที่มีแม้แต่เจ้าหญิง เข้าร่วมงานเลี้ยง

“ขอโทษที่ให้รอ” (โซเฟีย)

ระหว่างที่ผมเหม่อลอยเบาๆ และคิดเกี่ยวกับเมื่อคืนวาน เจ้าหญิงโซเฟีย ปรากฏขึ้นมา พร้อมผมและชุดของเธอที่ถูกจัดเรียบร้อยแล้ว

“เธอจะไปไหนวันนี้?” (มาโกโตะ)

มันเป็นคำถาม ที่ผมคิด ว่ามันน่าจะเป็นงาน

ผมคิดเกี่ยวกับการไปส่งเธอที่ทำงาน แต่…

“ชั้นจะพักวันนี้” (โซเฟีย)

คำตอบที่ไม่คาดคิดกลับมา

“นั่นหายากนะ” (มาโกโตะ)

“ลูซี่และอายะ-ซังเรียกร้องให้ชั้นทำบางอย่างน่ะ เห็นมั้ย” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียถอนหายใจเบาๆ

“พอมาคิดว่าพวกเธอจะให้เจ้าหญิง ไปทำธุระ…” (มาโกโตะ)

สาวเหล่านั้น น่ากลัวจัง!

ระหว่างที่ผมอยู่ในความไม่เชื่อจากเรื่องที่ เจ้าหญิงโซเฟีย กระเถิบมาข้างผม และห่อแขนของเธอรอบผมอย่างแรง!

“พวกเธอขอให้ชั้นคอยดูฮีโร่มาโกโตะ เพื่อที่จะไม่ให้เค้าฝึก หรือไปผจญภัยบางที นายต้องไม่ออกไปจากข้างกายชั้น” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดคำนั้น ด้วยสายตาที่มองขึ้นมา

เดี๋ยวนะ คอยดูผมเหรอ?

“เวรเอ้ย ลูซี่ ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)

ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันหรอก ผมจะไม่แค่ไปผจญภัย โดยไม่มีลูซี่และซา-ซัง…

…แต่ผมคิดเกี่ยวกับการฝึกนะ

“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะให้นายสบายๆวันนี้” (โซเฟีย)

“ชั้นโอเคกับเรื่องนั้น แต่ชั้นอยากจะไปหลายที่นะ นั่นจะโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนั้น เจ้าหญิงโซเฟียงมองผม

“เห็นมั้ย นายไม่พยายามจะพักเลยซักนิด” (โซเฟีย)

“ชั้นแค่จะไปเดินน่ะ ไปด้วยกันเถอะนะ” (มาโกโตะ)

“ว่าแต่ ที่ไหนล่ะ?” (โซเฟีย)

“ไปหาซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

จากเทมพลาร์-ซัง เขาสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และได้รับบาดเจ็บ

ผมไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บไปมากแค่ไหน แต่ผมอยากจะยืนยันถึงความปลอดภัยของเขา ด้วยสายตาของผมเอง

“ใช่ เพราะทั้งหมด ฮีโร่แห่งแสง-ซามะเป็นเพื่อนของนาย” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียต้องเข้าใจเจตนาของผม เธอยิ้มเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้น ไปกันเถอะ ชั้นจะนำทางนาย” (โซเฟีย)

“ไม่เป็นไร ชั้นเดินเองได้นะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ให้ทำอย่างนั้นหรอกนะ” (โซเฟีย)

ผมเริ่มเดินกับเจ้าหญิงโซเฟีย ที่อยู่ในอ้อมแขนของผม และไม่ปล่อยไปเลย

ขอบคุณเรื่องนั้น ผมได้รับประสบการณ์ที่หายาก จากกรถูกเจ้าหญิงไปส่งเป็นการส่วนตัว

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook