เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่313หลังปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่②

 313 หลังปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ②

10/25/202 คือวันวางขาย เล่ม 8 ของ เคลียร์อิเซไกกับเทธิดาผู้ศรัทธาศูนย์: ฮีโร่แห่งแสงและสงครามมนุษย์-ปีศาจ

ได้โปรดยืนยันคำพูดส่งท้าย สำหรับตัวละครที่จะเขียนอยู่นะครับ

หน้าปกเล่ม 8 คือหน้าปกที่ผมชอบที่สุดในตอนนี้

และในเวลาเดียวกันที่ขาย เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ 3

ครั้งที่มันเป็นอาร์คลาเบรินทอส อย่างที่เห็นได้ในหน้าปก ซา-ซัง จะลงสู่เวที

ถ้าคุณเห็นมันในร้านค้า ได้โปรดซื้อมันด้วยครับ!

————–

“ห้องนี้คือที่ฮีโร่แห่งแสง-ซามะรักษาตัวอยู่ค่ะ”

“ขอบคุณมากๆครับ” (มาโกโตะ)

เราถูกนำมาที่ห้อง ที่เห็นว่าซากุไรรักษาตัวอยู่

เจ้าหญิงโซเฟียและผม มอบคำขอบคุณของเราให้กับคนนำทาง และเข้าห้อง

เราได้รับอุญาตให้เข้าไป

เมื่อเราเข้าไปข้างใน มี…

“ทากัตซูกิ-คุง! นายมาเพื่อเยี่ยมเรียวซูเกะ!”

“โซเฟีย-ซัง มาโกโตะ-ซามะ ขอบคุณที่อุส่าห์มาที่นี่”

คนที่อยู่ข้างในห้อง คือโยโกยามะ ซากิ-ซัง และราชินีโนเอล

ภรรยาของซากุไร-คุง ไม่ต้องพูดถึงโยโกยามะ-ซัง ที่เป็นผู้ช่วยในกองทัพ แม้แต่ราชินีโนเอลก็อยู่ที่นี่ นั่นน่าตกใจนิดหน่อย

“โนเอล-ซามะ?! เธออยู่ที่นี่เหรอ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียก็ตกใจด้วย

“ใช่ ภัยที่สูงที่สุด นั่นก็คือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ได้พินาศไปแล้ว เมืองหลวงมีผู้สูญเสีย แต่พลเมืองผู้เสียชีวิต อยู่ในจำนวนที่น้อยที่สุด เพราะบาเรีย” (โนเอล)

ราชินีโนเอลยิ้ม และผมรุ้สึกได้ ว่าเธอตึงเครียด น้อยกว่าครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเธอเล็กน้อย

มันดูเหมือนเธอลำบากในหลายๆด้าน ตั้งแต่ที่มาเป็นผู้ปกครอง ดังนั้น ผมอยากให้เธอสบายๆมากกว่านี้จากตอนนี้ไป

“เฮ้ เรียวซูเกะ ตื่น ทากัตซูกิ-คุงมาน่ะ” (ซากิ)

“อืม โยโกยามะ-ซัง ถ้าเค้าหลับอยู่ ไม่จำเป็นต้องบังคับเค้าให้ตื่นหรอก…” (มาโกโตะ)

“ไม่ เค้าบอกชั้นว่าให้แน่ใจว่าปลุกเค้า ถ้านายมาน่ะ” (ซากิ)

คนที่เรามาเยี่ยม ซากุไร-คุงหลับอยู่บนเตียง

“ฮื้นน…สวัสดียามเช้า” (ซากุไร)

“สวัสดีตอนเช้า ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-คุง?! …!…โอ้ย!” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงหันมาทางนี้อย่างช้าๆ อย่างงัวเงีย และเมื่อเขาเห็นหน้าของผม เขากระโดดขึ้น และร้องอยู่ในความเจ็บปวด

“ไม่ได้นะ นายถูกบอกว่ายังขยับมากๆไม่ได้” (ซากิ)

โยโกยามะ-ซังเตือนเขา

“โอเคป่าว ซากุไร-คุง?” (มาโกโตะ)

จากที่ผมเห็นได้ เขาไม่ได้มีแผลใหญ่ แต่สีหน้าของเขาไม่ดี

“ใช่… ดูเหมือนชั้นโดนพิษของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่น่ะ… แม้แต่นักรักษาของประเทศ และนักบวชขั้นสูง-ซามะ ก็ยังคืนชั้นไปสู่สภาพสมบูรณ์แบบไม่ได้เลย ชั้นเลยต้องพักซักพักน่ะ” (ซากุไร)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

“ชั้นดีใจที่นายยังดูสบายดี ทากัตซูกิ-คุง ชั้นได้ยินมาว่านายได้ไปสู้อย่างเข้มข้นกับราชามังกรโบราณ” (ซากุไร)

“มันไม่ใช่ระดับที่ไปสู้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เมื่อ 1,000 ปีก่อนหรอก ตอนนั้น ชั้นทำอะไรไม่ได้เลยนะ รู้มะ” (มาโกโตะ)

“จริงเหรอ?”

ระหว่างที่ผมคุยกับซากุไร-คุง บางคน ได้เข้าร่วมการสนทนา

“มาโกโตะ-ซามะ การปราบราชามังกรโบราณของนายมันเป็นฤกษ์ดีจริงๆ ชั้นจะอยากมอบคำขอบคุณ ในฐานะตัวแทน ของประเทศแห่งแสง” (โนเอล)

มันคือราชินีโนเอล

“ชั้นไม่ได้ทำอะไรใหญ่โตหรอก…” (มาโกโตะ)

“ไม่ อัศวินแห่งแสงหลายคน ได้เสียชีวิตไป เพราะลอร์ดปีศาจคนนั้น ชั้นขอขอบคุณนายจากเต็มหัวใจ” (โนเอล)

พูดถึงแล้ว ประเทศแห่งแสง พ่ายแพ้ให้กับราชามังกรโบราณไปครั้งหนึ่ง

แต่คู่ต่อสู้ในเวลานั้น ไม่ใช่ราชามังกรโบราณ แต่เป็นลูกชายของเขา…

(ทำไมนายไม่บอกพวกเค้าล่ะ?) (โนอาห์)

ผมทำไม่ได้หรอก โนอาห์-ซามะ!

ผมเป็นชายที่อ่านบรรยากาศเป็นนะ

“ว่าแต่ เจอฟูเรียยัง ทากัตซูกิ-คุง?” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงเปลี่ยนหัวเรื่อง

นั่นก็เป็นจนที่ผมสนใจด้วย

“ไม่อ่ะ เดี๋ยวค่อยไปเจอ แต่เสียงว่าเธออยู่ในการต่อสู้กะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นะ เธอทำบางอย่างอันตรายจัง” (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซัง ใช้เวทมนตร์แห่งโชคชะตา แต่มากที่สุด เธอมีพลังการต่อสู้ที่มันไม่มีตัวตนอยู่

“จริงเหรอ? มันดูเหมือนเธอได้รับการเรียก จากไนอา-ซามะ และมาเพื่อที่จะช่วยเรา แต่เราสู้ดีๆไม่ได้เลย เพราะเราโดนแรงกดดัน หรือจะพูดยังไงดีละ…ไอการโจมตีแบบคำสาปของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่น่ะ ฟูเรียใช้เวทมนตร์ต่อต้านคำสาปบนชั้นและอัศวินแห่งแสง แต่มีแค่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ที่ไม่ก้าวถอยหลังเลย กะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นะ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะน่าประทับใจสุดๆไปเลย…” (ซากุไร)

เมื่อซากุไร-คงพูดอย่างนั้น…

“เพราะทั้งหมด มันเป็นครั้งที่สองของชั้น ที่เห็นคนนั้น”

ผมได้ยินเสียงจากหน้าต่าง ของห้องพยาบาล

“””ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?!”””

ทุกคนยกเว้นผม ขึ้นเสียงในความตกใจกับคนที่อยู่ตรงนั้น

ดู้เหมือนโมโมะมาที่นี่ด้วยเทเลพอร์ต

เธอนั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่าง

“โมโมะ พี่ได้ยินมาว่าเธอทำได้ดีมากที่นั่น” (มาโกโตะ)

“ฮี่ฮี่~ เพราะทั้งหมดหนูน่าสมเพชเมื่อ 1,000 ปีก่อน! ครั้งนี้ หนูต้องกู้ชื่อให้ตัวเอง โปรดชมหนูนะ มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

“เด็กดีจ้า เด็กดี” (มาโกโตะ)

ผมลูบหัวของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ผู้ที่มาใกล้ๆเหมือนแมว

“””………”””

ราชินีโนเอลเจ้าหญิงโซเฟีย ซากุไร-คุง และโยโกยามมะ-ซัง มองมาที่ผม ด้วยสาตาดั่งพวกเธอได้มาเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น

“อะไร…? มีปัญหาอ๋อไง?” (โมโมะ)

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ จ้องใส่ทุกคน

“หยุดน่า… โมโมะ รูปร่างหน้าตาของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนกันกับเมื่อ 1,000 ปีก่อนมั้ย?” (มาโกโตะ)

“อืม… พูดตรงๆ เมื่อ 1,000 ปีก่อน หนูหมดสติไปจากความกลัวที่มหาศาล หนูเลยมองหน้าเค้าชัดๆไม่ได้หลังจากนั้น แต่…แน่นอนว่าเค้ามีตัวที่น่าขยะแขยงเหมือนเดิม” (โมโมะ)

“หืมม…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมคิดซะอย่างแน่นอน ว่าเขาจะไปรวมร่างกับแม่มดแห่งภัยพิบัติ แต่มันดูเหมือนจะเป็นเวอร์ชันมอนสตเตอร์

“เหตุผล ที่หนูสงบอยู่ได้ที่ช่วงเวลานั้น เพราะประสบการณ์ในอดีตของหนู ไม่มีใคร ที่จะปรกติได้เมื่อเห็น ‘นั่น’ เป้นครั้งแรก…นอกจากมาโกโตะ-ซามะ” (โมโมะ)

“ทากัตซูกิ-คุง นายโอเค หลังจากที่ได้เห็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงส่งเสียงในความตกใจ กับการสนทนาของผมกับโมโมะ

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้ม และมองซากุไร-คุง

“มันไม่แช่แค่โอเค…ฮีโร่แห่งแสง-คุง มาโกโตะ-ซา—ผู้ใช้สปิริต-คุง คุยกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ {เหมือนสนุก}” (โมโมะ)

“คุยกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?! นายทำอะไรกัน ทากัตซูกิ-คุง?!” (ซากิ)

โยโกยามะ-ซังขึ้นเสียงของเธอ งงงันจริงๆ

ดูเหมือนเธออยู่ที่นั่น และได้เห็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

“ไม่หรอก พูดว่าเหมือนสนุกมันเกินจริงน่ะ…” (มาโกโตะ)

“อย่าโกหก มาโกโตะ-ซามะ พี่ดูเหมือนสนุกอยู่เลย เมื่อพี่ถูกบอกว่า ‘ชั้นจะมอบโลกให้นายครึ่งใบ’ หนูกังวลจริงๆ ว่าบางที พี่จะไปรับข้อเสนอนั้น” (โมโมะ)

“แน่นอนว่าพี่จะเป็นอย่างนั้น ใครจะไม่สนุกเมื่อถูกบอกอย่างนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)

“นั่นไม่ใช่การตอบสนองที่เป็นธรรมชาติเลยซักนิด!” (โมโมะ)

เราได้คุยกันอย่างไร้พิษภัย และจากนั้น…

“อ้า! ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ! เราพบท่านแล้ว! หนีจากห้องคนไข้อีกแล้วนะคะ! ตอนนี้กลับแล้วดื่มถุงเลือดได้แล้วค่ะ!”

“น-นั่นหยาบคาย รู้มั้ย ปล่อยชั้นนะ!” (โมโมะ)

“เราไม่มีทางเลือกนอกจากจะทำอย่างนี้ กับคนไข้ที่หนี!”

“เธอ! เธอคิดว่าชั้นเป็นใครกัน?!” (โมโมะ)

“แม้ว่าท่านจะเป็นนักเวทย์หมายเลข 1 ในทวีปนี้ ที่นี่ ท่านเป็นคนไข้! เห็นมั้ยคะ หน้าท่านซีดแล้ว!”

“นั่นเพราะชั้นเป็นแวมไพร์!” (โมโมะ)

โมโมะและนางพยาบาลเถียงกัน

“โมโมะ หนูฟื้นตัวอยู่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“ยังไงหนูก็ดีขึ้นไม่ได้แค่จากการนอน แม้อย่างนั้น โนเอลบังคับให้หนูพักฟื้น!” (โมโมะ)

“เพราะท่านเป็นกำลังต่อสู้ ที่แข็งแกร่งที่สุดในประเทศเรา ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ… เราอนุญาตให้ท่านอยู่คนเดียวในห้องไม่ได้ หลังจากที่สู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (โนเอล)

ราชินีโนเอล ตอบคำถามผม

ยังไงซะ เธอพูดถก

“ตอนนี้! มีถุงเลือดเหลืออยู่ 2 ถุง หนูจะให้ท่านนอนบนเตียงครึ่งวัน หลังจากที่ดื่มนั่นแล้ว โอเคมั้ยคะ?!”

“ไม่เอาอ่ะ! ถุงเลือดแช่เย็นเอามาอุ่นมันไม่อร่อย!” (โมโมะ)

“อย่าเห็นแก่ตัวนะคะ!”

“มาโกโตะ-ซามะ~” (โมโมะ)

ผมประสานมือธิษฐาน และส่ายหัวของผมกับโมโมะ ที่ถูกลากไป

ส่วนตัวแล้ว ผมก็จะสบายใจมากขึ้นด้วย ถ้าเธอถูกดูแลอยู่ในโรงพยาบาล แทนที่จะไปหมกตัวอยู่ในบ้านของเธอ ทั้งหมดคนเดียว

“ไม่ว่าจะยังไง…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย ที่เงียบมาจนถึงตอนนี้ จิ้มหลังของผม

“โซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะคนนั่น ทำตัวเหมือนสาวต่อหน้าฮีโร่มาโกโตะ หือห์… ชั้นได้ยินเกี่ยวกับมัน แต่เห็นมันด้วยตัวเองนั้นมัน…” (โซเฟีย)

“ใช่ เธอเป็นอาจารย์ที่น่านับถือของเรา ดังนั้น…” (โนเอล)

“เธอรีดชั้นอย่างนรกเลย พร้อมกับอัศวินแห่งแสง…” (ซากิ)

ราชินีโนเอลและโยโกยามะ-ซัง พยักหน้าอย่างหนัก กับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย

ทันใดนั้น…

“คนมาเยี่ยมคะ ฮีโร่แห่งแสง-ซามะจะพักในไม่นานค่ะ ได้โปรดลากันได้แล้วนะคะ”

นางพยายบาลอีกคน ที่ต่างจากคนที่ลากปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไปได้มา และพูดนี่กับผมและเจ้าหญิงโซเฟีย

“ถ้างั้น ซากุไร-คุง เจอกันวันหลังนะ” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณ ทากัตซูกิ-คุง ถ้าเห็นฟูเรีย ได้โปรดขอบคุณเธอให้ชั้นหน่อยได้มั้ย? เพราะทั้งหมด เราสามารถที่จะชนะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ได้เพราะเวทมนตร์ป้องกันคำสาปของเธอ” (ซากุไร)

“เข้าใจแล้ว ชั้นจะบอกให้” (มาโกโตะ)

ผมสัญญา

ดูเหมืออนราชินีโนเอลและโยโกยามะ-ซัง จะอยู่ข้างซากุไร-คุง

สองคนนั้นโอเคเรื่องงานเหรอ? คือที่ผมคิด แต่คนรักของพวกเธอ นั้นต้องสำคัญกว่าแน่ๆ

ผมจะไม่พูดอะไรที่ไม่มีไหวพริบ

เจ้าหญิงโซเฟียและผม ออกจากโรงพยาบาลด้วยกัน

◇◇

“งั้น ไปที่อยู่ของเจ้าหญิงกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“ตอนนี้เลยเหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียตกใจเล็กน้อย กับสิ่งที่ผมพูด

“เราไปไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“มันโอเค แต่…นายน่ะไม่พักจริงๆเลยนะ แคเหมือนที่ลูซี่-ซังและอายะ-ซังบอกเลย” (โซเฟีย)

เธอถอนหายใจ

“ชั้นกังวลว่าเธอจะติดเตียงน่ะ เพราะเธอโดยพิษจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนซากุไร-คุง…” (มาโกโตะ)

“ใช่นายพูดถูก ต่างจากชั้นและออราเคิลคนอื่นๆ ฟูเรียคนเดียวที่เผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่หลังจากทั้งหมด ไปดูกันตอนนี้ว่าเธอเป็นยังไงเถอะ

สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียจริงจรังกับสิ่งที่ผมพูด

เราขึ้นรถม้า และมุ่งหน้าไปที่อาคาร ในเขต 9 ที่ฟูเรีย-ซังควรจะอยู่

◇◇

“เชิญเลย”

เรามาที่นี่โดยไม่ได้นัด แต่ผู้ช่วยของฟูเรีย-ซัง ฮาเวล นำเราเข้าไปง่ายๆ

“มันมาเยือนกระทันหัน แต่กำหนดการของราชินีโนเอลโอเคเหรือ

“ผมถูกบอกว่าให้นำพวกเธอเข้าไป ในความสำคัญสูงที่สุด ถ้าเกิดมันเป็นโซเฟีย-ซามะ แต่ถ้ามันเป็นประเทศแห่งแสง เราจะให้พวกเค้ารอ 2-3 วันนะ” (ฮาเวล)

ฮาเวลตอบคำถามของเจ้าหญิงโซเฟียอย่างง่ายๆ

ลาโฟรเอจ แสดงความเคารพต่อโรเซส

คนที่ช่วยมากที่สุด ในการฟื้นประเทศกลับมา คือประเทศแห่งน้ำ: เจ้าหญิงโซเฟียเป็นศูนย์กลางของมันทั้งหมด

“เจ้าหญิงโอเคมั้ย? ชั้นได้ยินมาว่า เธออยู่ในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)

“ได้โปรดดูด้วยตาตัวเอง” (ฮาเวล)

เขาตอบอย่างเย็นชา

แต่ผมไม่ได้รู้สึกถึงเจตนาไม่ดี

เขาน่าจะหมายถึงอย่างนั้นจริงๆ

ว่าเราจะเข้าใจมันทันที เมื่อเราเห็นมันด้วยตัวเราเอง

จากคำตอบนั้น ผมสรุปว่าฟูเรีย-ซังต้องโอเค

ไม่นานหลังจากนั้น เรามาถึงหน้าประตูใหญ่

มันเป็นห้องของฟูเรีย-ซังเหรอ

ผมนึกถึงห้องที่มีรูปเป็นตันข้างใน ช่วงเวลาหนึ่ง แต่ผมสงสัยว่าเราน่าจะไม่ได้ถูกพาไปที่นั่น

มันต้องเป็นอีกที่นึงแน่

*ก๊อก ก๊อก*

“ฟูเรีย-ซามะ ฮาเวลครับ” (ฮาเวลฉ)

เมื่อฮาเวลเคาะ เสียงดังจากนั้นใน พูดว่า ‘นายเข้ามาได้’

‘ขออภัยที่รบกวนครับ’ เขาพูด ขณะที่เขากวักมือเรียกผมและเจ้าหญิงโซเฟีย

ข้างใน มันเป็นห้องใหญ่ที่เรียบง่ายแต่กระนั้นงดงาม

มันไม่ได้มอบความรู้สึกเหมือนห้องรับแขก

มีชั้นวางหนังสืออยู่มากมาย และมีโต๊ะออฟฟิศขนาดยักษ์ ดังนั้นนี่ต้องเป็นที่ทำงานแน่

หลังจากตรวจห้องนิดๆ ผมส่งสายตาไปที่เจ้าของห้อง

“ฟูเรีย-ซามะ มีแขกครับ” (ฮาเวล)

“ฮาเวล…ชั้นบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้มีแขก ตัวชั้นทื่อๆเพราะพิษของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…” (ฟูเรีย)

มีฟูเรีย-ซังนอนอยู่ที่โซฟาที่ใหญ่และดูฟุ่มเฟือมอย่างต้วมเตี้ยม

{ในเสื้อยืด}

“”…””

เจ้าหญิงโซเฟียและผมมองหน้ากัน

ทำไมมันมีเสื้อยืดในโลกนี้ล่ะ? -คือที่ผมคิด แต่ผมเห็นโลโก้ของบริษัทฟุจิวาระ

งี้มันฟูจิ-ยัง หือห์…

เขากลายเป็นคนที่ผลิตทุกอย่างอย่างสมบูรณ์เลย

พูดถึงแล้ว ฟูเรีย-ซังยังไม่ได้สังเกตเรา

“ถ้างั้น ใครเป็นแขก—” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังหันหน้ามาทางนี้ และตาของเธอสบกับเรา

“””……”””

อากาศที่อึดอัดปกคลุมที่นี่

“ท-ท-ท-ทำไม?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังยืนขึ้นในทีเดียว (ในเสื้อยืด) และจากนั้นมองฮาเวลด้วยหน้าที่แดงสด

“เจ้าหญิงโซเฟียควรจะชินภาพแบบนั้นของท่านแล้ว แล้วก็ ทากัตซูกิ มาโกโตะ-โดโนะ ได้เดินทางกับท่าน ผมเลยตัดสินไปว่า มันไม่มีปัญหา ที่จะให้พวกเขาเข้ามา ระหว่างที่ท่านอยู่ในเสื้อผ้าพักผ่อน” (ฮาเวล)

“มีปัญหา!” (ฟูเรีย)

ฮาเวลพูดด้วยสสีหน้าสงบ และฟูเรีย-ซังตะโกนอย่างดัง

ผมควรจะทำอะไรที่นี่

“เจ้าหญิง ดูดีในชุดนั้นนะ” (มาโกโตะ)

“เงียบเลย! อัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)

เธอโกรธผม

ทำไมกัน?

“ฮีโร่มาโกโตะ…” (โซเฟีย)

(นาย…) (โนอาห์)

สายตาที่เย็นชาของเจ้าหญิงโซเฟีย และเสียงของโนอาห์-ซามะผสมกันการถอนหายใจ สะท้อนในหัวของผม

“แต่นั่นโล่งใจนะ มันดูเหมือนเธอสบายดี ตรงข้ามกับซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

สีหน้าของฟูเรีย-ซัง กลับมาที่หน้าตาจริงจัง หลังจากอะไรที่ผมพูด

“เข้าใจแล้ว…งี้้นายก็เจอเรียวซูเกะด้วย เค้าเป็นยังไง?” (ฟูเรีย)

“เค้าหลับอยู่ในโรงพยาบาล ชั้นคุุยกับเค้านิดหน่อย แต่มันดูเหมือนการเยี่ยมนานๆทำไม่ได้ อ้า เค้าบอกให้ชั้นขอบคุณเธอด้วย เค้าพูดว่า ถ้าเธอไม่อยู่ที่นั่น เค้าจะไม่สามารถจะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)

“ชั้นเพียงแค่ทำให้พิษคำสาปที่ส่งออกมาโดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เบาลง ชั้นไม่ได้ทำอะไรใหญ่โต… แต่มันยอดเยียม ที่เค้าฟื้นตัวแล้ว” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังที่พูดเรื่องนี้ด้วยรอยยิิ้ม เป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์จริงๆ

…ถ้าไม่ใช่เพราะเสื้อยืด

ความคิดผมต้องแสดงออกบนหน้า

“อัศวินของชั้น…ปรกติแล้ว ชั้นจะอยู่ในชุดที่ถูกต้องกว่านี้ ลืมนี่ได้เลย หรือเหมือนกับ ชั้นจะใช้ความทรงจำผ่านไป เพืื่อลบความทรงจำของนาย—” (ฟูเรีย)

“ชั้นจะลืม! ชั้นจะลืมเกี่ยวกับมัน!” (มาโกโตะ)

“ฟูเรีย-ซามะ อย่าปั่นป่วนไปเลยครับ” (ฮาเวล)

“มันเป็นความผิดนาย ฮาเวล!”

“ท่านโดนผลของพิษจากการต่อสู้มาเล็กน้อย ใช่มั้ยครั้บ? ถึงจุดที่ว่าท่านปล่อยเรื่องการเปลี่ยนเสื้อผ้า” (ฮาเวล)

คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมขมวดคิ้ว

“เธอถูกผลของพิษเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

“มันไม่ใช่อะไรใหญ่โต แค่ปวดหัวนิดเดียว” (ฟูเรีย)

ผมหันหาฮาเวล

“เราให้นักรักษา และหมอตรวจเธอ และเรายังให้ผู้เชี่ยวชาญเวทมนตร์คำสาปตรวจเธอด้วย แต่มันไม่มีผู้ใช้เวทมนตร์คำสาปคนอื่นนอกจากฟูเรีย-ซามะ ดังนั้นมันไม่มีจุดหมาย ทุกคนพูดว่าไม่มีความผิดปรกติอะไร และแค่ต้องพักผ่อนให้ถูกต้อง” (ฮาเวล)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมโล่งใจกับสิ่งที่ฮาเวลพูด

“ทำไมไม่เชื่อชั้นเมื่อชั้นบอกมันล่ะ? ชั้นบอกนายว่ามันไม่ใช่ใหญ่โตไง” (ฟูเรีย)

“เพราะทั้งหมด เธอเป็นประเภทที่ชอบกดดันตัวเอง” (มาดกโตะ)

ถ้าผู้ช่วยของเธอฮาเวลพูดมัน มันควรจะจริง

“จะทำอะไรจากตอนนี้ล่ะ ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)

“กลับกันเถอะ” (มมาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียถาม และผมตอบ

ผมสามารถที่จะยืนยัน ว่าฟูเรีย-ซังโอเค ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้ดีที่สุดตอนนี้ ดังนั้นเรามาขอตัวกันเถอะ

“เอ๋…? นายจะไปแล้วเหรอ? นายใช้เวลามากกว่านี้อีกนิดได้…” (ฟูเรีย)

ผมลังเลนิดหน่อย กับคำพูดของฟูเรีย-ซัง

แต่ผมเจอเธอตอนไหนก็ได้

มันไม่ได้ต้องเป็นวันนี้

“ชั้นโล่งใจที่ได้เห็นเธอนะ เจ้าหญิง ชั้นจะมาเพื่อเจอเธออีกครั้งทีหลัง” (มาโโกโตะ)

“โอเค…เข้าใจแล้ว มาอีกครั้งนะ” (ฟูเรีย)

“ด้วยเทเลพอร์ตของลูซี่ ชั้นมาตอนไหนก็ได้แหละ” (มาโกโตะ)

สีหน้าของฟูเรีย-ซัง เปลี่ยนกับคำพูดผม

“เดี๋ยวก่อนเลย! ลูซี่-ซังน่ะเทเลพอร์ตโดยไม่สนใจอะไร เมื่อชั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าหรืออาาบน้ำ ดังนั้นได้โปรดอย่างใช้นั่น! จริงจัง อย่า!” (ฟูเรีย)

เธอห้ามผมอย่างสิ้นหวัง

หลังจากกทำการจากลา เราออกจากห้องของฟูเรีย-ซัง

หลังจากนั้น เราไม่ได้มีธุระอะไรที่นี่ เราเลยกับไปที่โรงแรม ลูซี่และซา-ซัง ที่เสร็จการสำรวจ ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ตกแล้ว และกลับมาแล้ว

“อ้าาา เหนื่อยมากเลย ยินดีต้อนรับกลับมา มาโกโตะ ได้พักดีๆป่าวเนี่ย?” (ลูซี่)

“ยินดีต้อนรับกลับมา~ ทากัตซูกิ-คุง โซฟิ-จัง เราเสร็จการสำรวจปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่แล้วจ้า” (อายะ)

สองคนไม่ได้อยู่ในชุดผจญภัย แต่อยู่ในเสื้อผ้าอยู่บ้าน

“ทำได้ดีมาก ลูซี่ ซา-ซัง ขอบคุณเธอทั้งหมดเลย ชั้นได้สบายๆ” (มาโกโตะ)

“อย่าโกหกเลย ฮีโร่มาโกโตะ ฮีโร่แห่งแสง-ซามะ โนเอล-ซามะ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ราชีนีฟูเรีย; นายไปเจอพวกเธอทั้งหมดเป็น ‘สบายๆ’

“งี้นายก็ไม่ได้พักเลยซักนิด…” (ลูซี่)

“เห้อ ทากัตซูกิ-คุง แม้ว่านายมีเจ้าหญิงโซเฟีย-จังอยู่ด้วย….” (อายะ)

ทั้งสองคนงงงัน

แต่ผมคิดว่าผมสบายๆวันนี้นะ

หลังจากนั้น มันจบในฉลองทั้งคืนด้วยเหมือนกัน

แน่นอน ว่าหัวเรื่องคือการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

แล้วก็ ผมบอกเรื่องการผจญภัยใน 1,000 ก่อน อย่างละเอียด

ผมอยากเจอแมรี่-ซัง ยีน และคนอื่นๆ

แต่…

“นายต้องไม่” (โซเฟีย)

“อย่า มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ไม่ได้นะ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

เจ้าหญิงโซเฟีย ลูซี่และซา-ซังหยุดผม

“จะมมีการแต่งตั้งเกียรติยศ จากกองทัพพันธมิตร 7 ประเทศ ได้โปรดเว้นชั้นจากการที่ฮีโร่ในตำนาน ที่กำจัดราชามังกรโบราณ หายไปที่ไหนซักแห่งเถอะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียขอร้องผม

อาา งานพิธียาวๆอีกแล้ว หือห์

นั่นเหนื่อยนะ รู้มั้ย

ยังไงซะ นั่นมันเป็นความเจ็บปวดที่สงบสุขนะ

เพราะทั้งหมด เจ้าปีศาจผู้้ยิ่งใหญ่ได้ถูกกำจัด

“นี่ มาโกโตะ ดื่ม~” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง แก้วนายว่างแล้ว~” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซัง เทเหล้าจากสองข้าง ที่และแก้วตามๆกัน

มีแผนจะทำอะไรกับผม หลังจากที่ให้ผมดื่มขนาดนี้?! -คือการแลกเปลี่ยนที่เรามี และในฐานะคออ่อน ผมมึนเร็วมาก

ผมคิดเรื่องนี้ ขณะที่ผมหลับไปอย่างช้าๆ

ดูเหมือน…เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ถูกกำจัดไปจริงๆแล้ว และโลกนี้สงบสุข…

◇◇

เมื่อผมตื่นขึ้น ผมไม่ได้อยู่ที่ห้องในโรงแรม

มันเป็นพื้นที่ของเทพธิดา

ก่อนผมจะหา ว่ามีใครอยู่รอบๆมั้ย…

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ!”

บางคนกระโดดใส่ผม

ผมถูกดันลงแบบนั้นเลย

ผมยาวและรูปลักษณ์เยาว์วัย

สาวสวยที่ปล่อยแสงที่ประเสริฐ

คนที่ต้อนรับผมด้วยรอยยิ้มที่ทั้งใหญ่ทั้งกว้าง คือ…เทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ

■ตอบความคิดเห็น

มีคนหลายคนที่มีความสงสัย เกี่ยวกับการที่เจ้าปีศาจผู้หญิงใหญ่ ถูกกำจัดอย่างง่ายดาย

แล้วก็ มีคนมากมาย ที่สร้างทฤษฎี เกี่ยวกับการพัฒนาไปสู่อนาคต และผมชอบเรื่องนั้นมากครับ เชิญแล้วทำมันเยอะๆเลย

อย่างไรก็ตาม ผมจะไม่ตอบว่าถูกต้องหรือผิด ดังนั้น แค่รอตอนในอนาคตนะครับ

■ข้อความจากผู้แต่ง:

รูปต่างๆในเล่ม 8 ของตัวละคร

นายผลยูเวอิน แมนมากครับ

ภรรยาของซากุไร-คุง โยโกยามะ ซากิ-ซัง

เธอเป็นอัศวินหญิงที่เรียบร้อยและถูกต้อง เป็นประเภที่จะปรากฏขึ้นมาในโดจิน

และเทพธิดาแห่งโชคชะตา ท่านไอรา-ซามะเองเลยครับ!!!

ผมรอภาพนี้อยู่เลยครับ

ผมเขียนเล่ม 8 เพราะไอรา-ซามะ!

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook