เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่317ออราเคิลแห่งความมืด

317 ออราเคิลแห่งความมืด

ซากุไรคุง ทที่โดนดาบสีดำแทง ล้มลงไปอย่างช้าๆ

“《ม่ายยย!》 เรียซูเกะซัง! ใครก็ได้…!” (โนเอล)

เสียงกรีดร้องของราชินีโนเอล ดังก้องในสถานที่จัดงานพิธี

ในทางกลับกัน ฟูเรียซังไม่เปลี่ยนสีหน้าของเธอเลยซักนิด -รอยยิ้มยังป้ายอยู่เต็มหน้าเธอ

กายของผม เคลื่อนไหวไป ก่อนที่ผมจะคิดเกี่ยวกับมันลึก

“[เร่งจิต]…[แขนสปิริต]” (มาโกโตะ))

ผมใช้งานเวทย์ที่ร่ายได้ด้วยความเร็วที่สุด และยิงไปใส่ลอร์ดปีศาจเคน

“เวทย์น้ำ: [ใบมีดไม่มีสิ้นสุด]!” (มาโกโตะ)

ใบมีดน้ำแข็ง ปกคลุมท้องฟ้า

ใบมีดเหล่านั้น เทลงมาบนอัศวินดำในทันที

เขาดูเหมือนเคน แต่ เพราะเขาใส่เกราะเต็มตัว ผมบอกหน้าเขาไม่ได้

ถ้านั่นมันเคนจริงๆ…

เกราะสีดำนิลกาล ที่ปกคลุมกายเขา เป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของโนอาห์ซามะ

การปกป้องจากพระเจ้านั้นก็คือ: “ลบล้างทุกการโจมตี”

มันไม่อนุญาตให้เวทย์หรือการโจมตีกายภาพใดๆ ผ่านไปได้

ถ้ามันไม่ใช่เคน แต่เป็นคนอื่น…

คนนั้นที่มันแทงซากุไรคุง เป็นเนื้อสับได้

โชคดี…หรือผมพูดว่าโชคร้าย แม้แต่เมื่อโดนใบมีดน้ำแขนมากกว่าพัน เกราะของเขาไม่มีรอยขีดข่วนเลยซักนิด

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าข้างในเป็นเคนหรือไม่ ไม่ต้องสงสัย ว่านั่นคือเกราะของโนอาห์ซามะ

แต่แม้แต่ผมไม่ได้ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ เขากันการกระแทกของมันไม่ได้

“คุห์!”

อัศวินดำถูกส่งบินไป จากจุดที่เขาอยู่

“ราชินีโนเอล! ร่ายเวทย์ชุบชีวิตบนซากุไรคุง!” (มาโกโตะ)

ผมวิ่งไปที่เวที ที่ซากุไรคุงล้มอยู่

ราชินีโนเอลกลับมาได้สติ และรีบร่ายเวทย์บนซากุไรคุง

ทำไมไม่มีใครเลย นอกจากราชินีโนเอล ส่งเสียงเอะอะ?

อัศวินแห่งแสงและเทมพลาร์ทำอะไรอยู่?

เมื่อผมมองไปรอบๆ ผู้คนในสถานที่จัดงาน จ้องมองความว่างเปล่า พร้อมสีหน้าทีมีความสุข ดั่งพวกเขามีฝันที่ดี

(…เสน่ห์) (มาโกโตะ)

เสน่ห์ที่สรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ

แม้ว่ามันไม่ได้อยู่ในระดับโนอาห์ซามะ คนเดียวที่เคลื่อนไหวปรกติได้ที่นี่ คือผมและ…

“มาโกโตะซามะ!”

นักเวทย์ผ้าคลุมขาว ทันใดนั้นก็ปรากฏมากลางอากาศ

“โมโมะ! เราจะไปช่วยซากุไรคุง” (มาโกโตะ)

“…หนูขอโทษ! พอมาคิดว่าบางอย่างแบบนี้จะเกิดขึ้น!” (โมโมะ)

ปราชญผู้ยิ่งใหญ่ซามะ บิดเบี้ยวสีหน้าในความเดือดดาล

แต่ผมดีใจ ที่มีพวกพ้องกับผมมากขึ้นหนึ่งคน

ผมเพียงแต่ส่งรอยยิ้มเล็กๆไปสู่เธอ และคุยกับคนอื่น

“เดีย โปรดรวม {ทุกคน}” (มาโกโตะ)

เดียตอบแบบนั้น และหลังเธอมีอันไดน์หลายสิบ

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เกือบทั้งหมดในดวงดาวดวงห์นี้ ได้ถูกรวมมาที่นี่

ถ้าสปิริตที่ควบคุมธรรมชาติ รวมกันในที่เดียว แน่นอนว่า จะเกิดผลขึ้นกับสภาพแวดล้อม

ท้องฟ้าที่สดใสถูกซ่อนในพริบตา และเมฆฝนที่หนาปกคลุมมัน

ที่เวลาเดียวกันที่นั่นเกิดขึ้น การเทของฝน ลงมาสู่สถานที่จัดงานพิธี

ผมหวังว่าเวทย์เสน่ห์จะถูกแก้ด้วยฝนนี้ แต่ผู้คนในสถานที่จัดงาน ยังคงยืนเหม่อลอยอยู่

“ปกป้องลูซี่ ซาซัง และทุกคนของประเทศแห่งน้ำ” (มาโกโตะ)

“XXXXXXX (รับทราบ)”

ผมขอเรื่องนี้จากหนึ่งในอันไดน์

ความเป็นจริงก็คือ อันไดน์ใช้เวทย์ขนาดเล็กๆไม่ได้ ดังนั้น พวกเธอไม่เหมาะกับการเป็นผู้คุ้มกัน แต่เราขาดคนช่วยอยู่ตอนนี้

ผมสังเกตบางอย่างที่นี่

การที่ซากุไรคุงเสียแสงจากดวงอาทิตย์ที่นี่ เมื่อเขาบาดเจ็บอย่างสาหัสมันไม่ดี

เพราะทั้งหมดซากุไรคุงรักษาตัวเองไม่ได้ ถ้าไม่มีแสงอาทิตย์

ผมควบคุมเมฆฝน และทำมันแบบที่ให้ฝนไม่ตกรอบๆเวที ที่ราชินีโนเอลและซากุไรคุงอย่ และผมปรับมัน ในแบบที่ว่าแสงอาทิตย์ไม่ถูกขัดขวาง

ในที่ที่เต็มไปด้วยฝนที่มัวตา ที่เดียวที่ถูกส่องสว่างมันเหมือนแสงสปอตไลต์

“โอ้ชั้น นั่นน่าประทับใจนะ นายได้ขัดเกลาทักษะของนายมากขึ้นไปอีก สาวกของเทพเจ้าเก่าแก่” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังไม่ได้พูดว่า ‘อัศวินของชั้น’ แต่มันไม่ใช่บางอย่งที่ผมได้ยินจนชิน

ไม่ นั่นไม่ใช่ฟูเรียซัง…ไม่ใช่สิ ตอนนี้นั่น ไม่ใช่สิ่งที่ผมควรจะคิด

ราชินีโนเอล นำดาบสีดำออกจากซากุไรคุง ระหว่างที่ใช้เวทย์ชุบชีวิต

หน้าของเธอเละจากน้ำตา แต่ผมจะพูดว่าเธอทำได้ดี เมื่อพิจารณาสถานการณ์

“โมโมะ ชั้นจะปล่อยทั้งสองคนไว้ให้หนูนะ! ชั้นจะไปกำจัดคนที่อยู่รอบๆ” (มาโกโตะ)

คู่ต่อสู้ของผมคือราชาสัตว์และราชายักษ์ที่ฟื้นคืนชีพ

แต่พวกเขาไม่ได้โจมตีเรา และยืนอยู่ที่นั่น ไม่ได้ทำอะไรเลย

“ค่ะ!” (โมโมะ)

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ และปรากฏขึ้นใกล้กับซากุไรคุงและราชินีโนเอลด้วยเทเลพอร์ต

“เราจะวิ่ง โนเอล!” (โมโมะ)

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ นำซากุไรซังไปแทน!” (โนเอล)

“ชั้นจะนำเธอทั้งสองไป! เราจะออกไปจากที่นะ—” (โมโมะ)

—”{เดี๋ยว ลูกน้องของชั้น}…”

“อะ…?!”

เสียงแหบสะท้อนออกมา

มันฟังดูเหมือนคนแก่ คนนั้นที่คุยกับโมโมะคือ…

“ราชาอมตะ ไบฟรอน…” (มาโกโตะ)

ลอร์ดปีศาจที่ผมสู้เมื่อ 1,000 ปีก่อน และปลิดชีวิตเขาในปัจจุบัน

“คุห์ ร่างกายชั้น…” (โมโมะ)

“โมโมะ!” (มาโกโตะ)

“หนู…โอเค อย่ากังวลเกี่ยวกับหนู” (โมโมะ)

โมโมะลงไปที่เข่า ในความเจ็บปวด

“ทำไมเค้ามาอยู่ที่นี่…?” (มาโกโตะ)

ไม่ ตั้งแต่ทีแรก มันไม่ควรจะเป็นไปได้สำหรับเขา ที่จะกลับมา

ผมปลิดชีวิตเขาด้วยสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของผมอย่างแน่นอนแล้ว

“ฟุฟฟุ ชั้นสร้างร่างของราชาอมตะใหม่ด้วยคาถา… แต่ชั้นสื่อสารกับวิญญาของเขาไม่ได้ ชั้นอยากจะชุบชีวิตเขาอย่างถูกต้อง แต่…มันดูเหมือนมันจะได้ผลกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซัง เธอเป็นนักเวทย์ไร้ประสบการณ์จัง แต่ตอนนี้เธอเป็นนักเวทย์หมายเลขหนึ่งของทวีป แน่นอนว่า ชั้นจะหามาตรการป้องกัน”

ราชินีแห่งความมืด…ผู้หญิงที่ใส่หน้าของฟูเรียซังพูดคำนี้

สีหน้า ท่าทาง วิธีพูดของเธอ; พวกนั้นมันต่างจากที่ผมจำได้

มากกว่านั้น คำพูดเหล่านั้นของ 1,000 ปีก่อน ทำให้ตัวตนของเธอชัดเจน

“เธอคือ…” (โมโมะ)

“…แม่มดแห่งภัยพิบัติ” (มาโกโตะ)

ผมพูดทับคำพูดของโมโมะ

“มันเป็นซักพักแล้วนะ สาวกของเทพธีดาเก่าแก่ชั้นเป็นคน ที่เรียกตัวเธอเองว่าเปนราชินีของอดีตประเทศแห่งความมืด นีเวีย… ตอนนี้ใช้ทำสำเร็จ ในการยืมร่างของสาวคนนี้”

“…เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหญิง? เป็นไปได้มั้ยว่า…” (มาโกโตะ)

ผมส่งเสียงคำพูดนั้นต่อไม่ได้ และจับมีดของผมอย่างแน่น

ผมรู้สึกว่าภาพที่ผมเห็น เริ่มสีแดง จากความโกรธ

คำพูดที่เธอบอกผม เมื่อผมสร้างสัญญาอัศวินผู้คุ้มกัน กับออราเคิลแห่งความมืด…

—{ไม่ว่าเวลาหรือที่ไหน ตราบใด ที่ชีวิตยังอยู่กับนาย นายจะเป็นดาบของชั้น…}

ผมสาบานกับเธอไว้

และจากนั้น…ผมปกป้องเธอไม่ได้

ดั่งจะตอบสนองอารมณ์ของผม มานารอบอันไดน์ตอบสนอง

อากาศสั่น เมฆหมอกบนท้องฟ้าหมุนวนอย่างหนัก

ดั่งจะบอกล่วงหน้าถึงภัยพิบัติ

“ธ-เธอโอเคอยู่! ชั้นเพียงแค่สิงร่างของออราเคิลแห่งความมืดคนปัจจุบัน ชั้นไม่ได้สร้างความบาดเจ็บ กับวิญญาณของเธอหรือกายของเธอเลยซักนิด ฟูเรียจังที่นายปกป้อง ในฐานะของอัศวินผู้คุ้มกันยังคงมีชีวิตอยู่!” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัต เปลี่ยนอย่างสิ้นเชิงจากท่าทีที่สงบก่อนหน้า และเธอสร้างเสียงที่ลนลาน

“เธอยังมีชีวิต…?” (มาโกโตะ)

“แน่นอนว่าเธอมี! สติของเธออยู่ในการหลับไหล แต่นายจะสามารถคุยกับเธอได้ทีหลัง รู้มั้ย” (นีเวีย)

ผมไม่ได้แก้การป้องกัน

แต่ผมรู้สึกได้ว่าความโกรธมันทุเลาลง

ผมตรวจสภาพของราชินีโนเอลและซากุไรคุง ที่มุมของตาผม

แผลได้ถูกรักษาด้วยเวทย์ชุบชีวิต

หน้าอกของเขาขึ้นลง และมันดูเหมือนเขาหายใจอยู่ แต่เขาไม่ตื่น

แม่มดแห่งภัยพิบัติ ควรจะสังเกตเรื่องนี้ แต่…เธอไม่ทำอะไรเลย

“ฟุฟุ นั่นใช่แล้ว นั่นใช่แล้ว ชั้นไม่มีเจตนาจะสู้กับนาย” (นีเวีย)

“…”

ผมอ่านวัตถุประสงค์ของเธอไม่ออก

เธอคิดอะไร?

เธอมีแผนอะไร?

ทันใดนั้น ผมรู้สึกของการมาถึงที่แปลกประหลาด

ผมรีบมองไปรอบๆสถานที่จัดงานพิธี

ผู้เข้าร่วม ยังคงยืนเหม่อลอย

แต่มีคนอื่น นอกจากมมนุษย์ เอลฟ์ และกึ่งสัตว์ผสมอยู่ในกลุ่มนั้น

จากรูปลักษณ์ภายนอก พวกเขาดูเหมือนปีศาจ แต่ไม่มีชีวิต อยู่ในตาของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมด มีพิษที่ห่อหุ้มร่างพวกเขาอยู่

แรงกดดังมันระดับเดียวกัน…กับราชาอมตะ ที่อยู่ใกล้กับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ

พูดอีกอย่าง คนเหล่านี้ทั้งหมดเป็นลอร์ดปีศาจเหรอ?

“คนที่อยู่ที่นี่ที่นั่น ทั้งหมดเป็นลอร์ดปีศาจ จากเวลาที่เก่าแก่ ที่ได้ฟื้นคืนชีพด้วยคาถา แม้จะพูดอย่างนั้น ความแข็งแกร่งของพวกเขา มันไกลไปจากเมื่อยังมีชีวิต พวกเขาอาจจะไม่ได้ดีที่สุด แต่ด้วยจำนวน พวกเขาควรจะมีภัยในตัวเอง ใช่มั้ย?” (นีเวีย)

“คาถาของเจ้าหญิง…” (มาโกโตะ)

ฟูเรียซังได้ใช้คาถา เพื่อควบคุมความตาย และปกป้องตัวเธอเองก่อนหน้านี้

แต่เธอหยุดใช้มัน เมื่อเธอมาเป็นสหายของเรานะ

นั่นทำไม ผมได้เคยเห็นมันอย่างเกือบไม่ได้เห็นมาแล้ว

“ออราเคิลแห่งความมืดในยุคนี้… ฟูเรียจังนั้นน่าประทับใจ เธอใช้เวทมนตร์แห่งโชคชะตา และคาถาได้ และเมื่อมันเสน่ห์ ชั้นไปถึงไม่ได้แมแต่นิ้วโป้งเท้าของเธอ…แต่กระรนั้น เธอไม่ได้ใช้มัน อย่างมีประสิทธิภาพเลยซักนิด ช่างเสียของ” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติหัวเราะ ด้วยหน้าของฟูเรียซัง ลอร์ดปีศาจในอดีต มารวมกันรบๆแม่มดแห่งภัยพิบัติอย่างช้าๆ ดั่งจะปกป้องเธอ

ซากุไรคุงนอนอยู่ และราชินีโนเอล สั่นพร้อมหน้าที่ซีด

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะอยู่ที่เข่า และขยับไม่ได้

(…ชั้นควรทำยังไงดี?) (มาโกโตะ)

แม้ว่าาผมจะใช้เวทย์สปิริต เพื่อเป่าพวกเขาไปไกลได้ๆ มันมีการผสมกันระหว่าศัตรูและพวกพ้อง มากเกินไปที่นี่

“อย่าทำหน้าที่น่ากลัวแบบนั้นสิ สาวกซามะ ชั้นไม่มีเจตนาที่จะสู้กับนาย” (นีเวีย)

“…”

เธอได้พูดอะไรแปลกๆมาซักพักแล้วตอนนี้

ในเวลาเดียวกันที่ผมพยายามจะวัดเจตนาของเธอจากคำพูดเหล่านั้น…

“เฮ้ย เฮ้ย นีเวียโดโนะ เธอข้ามเวลาและชุบชีวิตเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในอดีต เพื่อที่จะเอาชนะที่นี่ ใช่มั้ย? ทำไมมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องสงวนตัว เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว? ไม่ใช่มันโอเค ที่จะแค่ทรมานไอ้ผู้ใช้สปิริตคนนี้ถึงตายเหรอ?” (บาร์บาทอส)

คนที่ลงพื้นข้างแม่มดแห่งภัยพิบัติคือราชาปีศาจ

หน้าของเขายิ้ม แต่ตาของเขาไม่

ผมชำเลืองไปสบตากับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ เพื่อที่เราจะยิงเวทย์ออกไปตอนไหนก็ได้

“นายต้องไม่นะ บาร์บาทอสซัง” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติหยุดเขาอย่างอ่อนโยน

แต่ราชาปีศาจพูดต่อ

“แล้วก็ ผู้ใช้สปิริตมีเด็กครึ่งแวมไพร์อยู่ที่เข่าของเธอนั่น และสหายคนอื่นด้วย ใช่มั้ย? เราแค่เอาพวกเธอมาเป็นตัวประกัน แบบนี้…” (บาร์บาทอส)

ทันทีทีราชาปีศาจกำลังจะไปใกล้โมโมะ ที่ขยับไม่ได้…

 

— “{หยุด ราชาปีศาจ} ”

แม่มดแห่งภัยพิบัตทิ้งน้ำเสียง และสั่งอย่างชัดเจน

ราชาปีศาจหยุดตรงนั้นเลย

“จึ… ชั้นต่อต้านคนใช้คาถาไม่ได้ แต่ ทำไมกันล่ะ? ทำไมเธอกลัวผู้ใช้สปิริตมาก?” (บาร์บาทอส)

ราชาปีศาจทำหน้า เหมือนเขาไม่ชอบกับความคิดนั้นเลย

“การทำให้ผู้ใช้สปิริต {โกรธขึ้นมา} เป็นที่สุดของที่สุดของความโง่เขลา นายอาจจะไม่รู้ แต่เมื่อเวลาที่สหายของเขาถูกฆ่า เขาแม้แต่สังหารลูกชายของราชาเทพเจ้า จูปิเตอร์” (นีเวีย)

“ฮ่า! ไม่มีทางที่บางอย่างแบบนั้นจะเป็นปะ—” (บาร์บาทอส)

ราชาปีศาจหัวเราะ แต่จากนั้นสีหน้าเขาเข้มขึ้น ดั่งเขาคิด

“เป็นไปได้มั้ย…ว่านั่นจริง?” (บาร์บาทอส)

ราชาปีศาจถามผม

ผมโกหกได้ แต่…ผมตัดสินใจที่จะซื่อสัตย์ที่นี่

“ตอนนี้เมื่อนายพูดถึงมันแล้ว นั่นเกิดขึ้นจริง” (มาโกโตะ)

เมื่อผมตอบ หน้าของราชาปีศาจแข็งไป

“อย่าไปแตะผู้ใช้สปิริตและสหายของเค้ากันเถอะ” (บาร์บาทอส)

“ยอดเยี่ยมที่นายเข้าใจแล้วตอนนี้” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติยิ้ม

จากนั้น เธอพูดกับผมโดยไม่ทำลายรอยยิ้มนั้นของเธอไป

“ดังนั้น สาวกซามะ เราจะปฏิบัติกับสหายของนายด้วยความระวังสูงสุด เราจะไม่ทำร้ายพวกเค้า…ตราบใดที่นายไม่โจมตีเรา” (นีเวีย)

“…”

แ่มดแห่งภัยพิบัติยิ้ม และมอบข้อเสนอที่ไม่น่าพอใจ

นี่มันแย่ที่สุดเลย

ไม่มีพวกพ้อง

ตัวประกันเป็นตันๆ

และพวกเธอผนึกโอกาสผมที่จะโจมตีก่อน

แต่ในระหว่างเวลานั้น ซากุไรคุงจะ…

“ไม่ต้องกังวล เราไม่มีเจตนาที่จะฆ่าเพื่อนในวัยเด็ก ฮีโร่แห่งแสงซังด้วยเหมือนกัน” (นีเวีย)

ผมรู้สึกดั่งว่าเธออ่านใจผม

“เอ๋?!”

คนที่ส่งเสียงของเธอในความตกใจ คือราชินีโนเอล

แน่นอนว่าเธอจะตกใจ

มันไม่มีเหตุผลเลย ที่เธอจะไม่ฆ่าฮีโร่แห่งแสง ที่จบชีวิตเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้

“ชั้นได้ร่ายคำสาปใส่เค้า ชั้นพูดอย่างนั้นได้ แต่มันแค่คำสาป ‘หลับ’ มันเป็นคำสาปที่ไร้ความอันตราย ี่เขาจะไม่ตื่นขึ้นหลายวัน” (นีเวีย)

“ทำไเธอทำอะไรอ้อมค้อมแบบนี้?” (มาโกโตะ

“ราชาสปิริตน้ำ ที่กำจัดกึ่งพระเจ้าอเล็กซานเดอร์… เวทมนตร์โคไซทัส ที่เกือบจะเปลี่ยนทวีปทิศเหนือเป็นแดนแห่งน้ำแข็ง… การมีอะไรแบบนั้นถูกทำกับเรามันไม่สามารถจะทนได้” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติตอบคำถามผมอย่างเรียบๆ

มันจะเป็นเรื่องหนึ่งถ้ามันเป็นเรื่องของ 1,000 ปีก่อน แต่เธอแม้แต่รู้เรื่องปัจจุบันในรายละเอียด

ไม่มีคนมากมายที่ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับอเล็กซานเดอร์

“ทำไมเธอรู้เรื่องนั้น…? มันอยู่ในความทรงจำของฟูเรียซังเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว ความทรงจำของออราเคิลแห่งความมืด มันถูกแบ่งมาที่ชั้นด้วยเช่นกัน” (นีเวีย)

ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเธออ่านวิธีทำตัวต่างๆของผมออก

คนที่เข้ามาในการสนทนากับแม่มดแห่งภัยพิบัติ คือราชาปีศาจ

“แต่ไม่มีอะไรให้ทำเลย ชั้นฆ่าผู้ใช้สปิริตไม่ได้ หรือฮีโร่แห่งแสงก็ไม่ได้ ชั้นใช้ประโยชน์จากตัวประกันก็ไม่ได้ด้วย… งั้น ชั้นฆ่าออราเคิลแห่งแสงได้มั้ย?” (บาร์บาทอส)

“อะ?! อะไรที่นาย…” (โนเอล)

กายของราชินีโนเอลสั่นไหว

“หืมม” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติวางนิ้วลงบนปากของเธอ และทำท่าคิด

“เธอไม่ใช่สหายหรือคนรักของสาวกซามะ และเพราะเธอเทียบเท่ากับฟูเรียจัง ที่เป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ เสน่ห์ของชั้นไม่ได้ผลกันเธอ เห็นมั้ย…” (นีเวีย)

เธอคิดแค่ไม่กี่วินาที

“เอาเลย นายฆ่าเธอได้ บาร์บาทอสซัง” (นีเวีย)

“เข้าใจละ” (บาร์บาทอส)

“ฮฮฮฮฮิ้!” (โนเอล)

หน้าของราชินีโนเอล เกร็งในความกลัว กลัวกับรอยยิ้มของชาชาปีศาจ

(มันช่วยไม่ได้…) (มาโกโตะ)

ผมเริ่มสะสมพลังมานา เพื่อที่จะปล่อยเวทย์สปิริตที่ใหญ่เป็นพิเศษ

ผมออมมือกับลอร์ดปีศาจไม่ได้

แต่มีคนอยู่มากมายในสถานที่จัดงานพิธี

แต่ ไม่มีทางเลือกอื่น…

แค่เมื่อผมแค่จะยอมรับมัน…

“เดี๋ยว! อย่ามาทำตามใจกับตัวชั้นนะ!”

น้ำเสียงของฟูเรียซังเปลี่ยนไป

วิธีพูดแบบนี้คือ…

“เจ้าหญิง!” (มาโกโตะ)

ผมตะโกนออกไปอย่างดังด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง

“…”

ไม่มีการตอบ

อย่างไรก็ตาม เธอดูเศร้าโศก

พร้อมหน้าที่เกือบจะร้องไห้ ฟูเรียซังยิ้ม

“หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์สั่งพวกนาย: คนที่ถูกชุบชีวิตด้วยคาถา {ต้องไม่ฆ่าใครทั้งสิ้น} ชั้นขอสาปการห้ามไม่ให้นายฆ่า” (ฟูเรีย)

ลอร์ปีศาจทั้งหมด พยักหน้าในเวลาเดียวกัน กับคำพูดเหล่านั้

…พวกเขาน่ารักนิดหน่อย

แต่นั่นโล่งใจ

“ให้ตายซี นีเวียโดโนะ เธอยังไม่ได้ควบคุมร่างนั้นอย่างสมบูรณ์…”

ผมได้ยินเสียงที่ผสมกับถอนหายใจ {จากข้างหลังผม}

ราชาปีศาจ บาร์บาทอส

เขาได้มาที่ข้างหลังผม บางเวลาหนึ่ง

“หยุดมันนะ! ถ้านายลงมือกับอัศวินของชั้น…!” (ฟูเรีย)

เสียงกรีดร้องของฟูเรียซังสะท้อนออกมา

“ชั้นจะไม่ฆ่าเค้า -ฆ่า น่ะนะ” (บาร์บาทอส)

ด้วยคำพูดเหล่านั้น ความเจ็บปวด่ที่ไม่น่าเชื่อโจมตีผม

{มืดดับ}

◇◇

ผมเปิดตาของผม

หัวของผมอยู่ในความเจ็บปวด

(…ชั้นอยู่ที่ไหน?) (มาโกโตะ)

ที่สะท้อนอยู่ในตาของผม เป็นโคมระย้าใหญ่และเพดานสูง

ผมนินอยู่ในเตียงคิงไซส์ขนาดยักษ์

มันดูเหมือนจะเป็นห้องที่มีเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหรา แต่ผมจำมันไม่ได้เลย

(ถ้าชั้นจำไม่ผิด…ชั้นถูกแอบมาโจมตีโดยราชาปีศาจ…) (มาโกโตะ)

ผมจำได้อย่างบางๆ ว่าผมหมดสติ

(ลูซี่! ซาซัง!) (มาโกโตะ)

เมื่อเวลาที่ผมจำสหายผมได้ ผมกำลังจะกระโดดออกจากเตียง…

“หื้นน…”

ผมได้ยินเสียงถอนหายใจที่ย่วยวนเล็กๆ

ดูเหมือนผมไม่ได้สังเกต จากความปั่นป่วนทั้งหมด

มีคนอื่นบางคน นอกจากผมในเตียงนี้

ผมลังเล ที่จะมองไปข้างผม

สิ่งแรกที่เขาตาผมมา คือผมดำเงาและยาว

ผิวขาวบริสูทธิ์ ที่แอบดูตรงนี้จะเห็น

รูปร้างหน้าตาต้านข้างของเธอที่หลับอยู่ มันสมบูรณ์แบบมาก ดั่งมันแกะสลักมา

“ชชชชู่…ชชชชชู่…”

ผมได้ยินเสียงหายใจที่สงบ

“อืม…” (มาโกโตะ)

เกิดอะไรขึ้น?

ความสับสน นำพาความสับสนมามากขึ้น

ผมใช่โล่งจิดเหมือนคนบ้า

แม้ว่าจะแบบนั้น มันใช้เวลาที่จะย่อยสถานการณ์นี้ในหัว   

คนที่นอนอยู่ข้างผม คือราชินีของประเทศแห่งแสง ฟูเรียซัง

 ขอบคุณสำหรับเงิน 30 บาท

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook