เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่320ทากัตซูกิมาโกโตะไม่ยอมแพ้

320 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไม่ยอมแพ้

“ชั้นได้เสน่ห์ใส่…สิ่งมีชีวิตทุกอย่าง ที่อยู่บนดวงดาวดวงนี้” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัตินีเวีย ประกาศคำนี้อย่างสงบสุข

“ม-ไม่มีทางน่า!” (โนเอล)

เราชินีโนเอล ปฏิเสธมันตรงๆ

นีเวียยิ้มอย่างสง่างาม

“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ?” (นีเวีย)

“นั่นมันเหนือพลังของมนุษย์ไปแล้ว ถ้าเธอทำบางอย่างแบบนั้นได้ เราจะพ่ายแพ้ไปนานแล้ว!” (โนเอล)

“ฟุฟุฟุ…ใช่ มันมากกว่าเป็นไปไม่ได้สำหรับชั้นคนเดียว ที่จะทำเรื่องนี้สำเร็จ มันจะเป็นไปไม่ได้ สำหรับบุคคลที่โดดเด่นด้วยเหมือนกัน” (นีเวีย)

“ถ้างั้น ได้ยังไง?” (มาโกโตะ)

ผมถามตรงๆ

ทำไมเธอทำบางอย่างได้ ที่แม้แต่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ทำไม่ได้?

แม่มดแห่งภัยพิบัติ มองไปรอบๆ

โลกสีเทา ที่ยืดออกไปไม่จบไม่สิ้น

ข้างในโลกแห่งนี้ ทุกคนจะโดนเสน่ห์

“โลกแห่งเสน่ห์นี้ เป็นมาตรการป้องกันที่บุคคลนั้นทำมา โดยใช้บาเรียที่ยิ่งใหญ่ ของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์โนเอลซามะ เป็นรากฐาน พลังของเธอในฐานะหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ ถูกนำไปรวมกันกับพลังของทุกคน พลังที่งดงาม ที่โดดเด่นเรื่องการปกป้อง อย่างที่คาดได้จากพลังที่มาจากบางคน ที่แม้แต่ปกครองดินแดนสวรรค์ อัลเธน่า มนุษย์ นั้นอ่อนแอ เมื่อแยกกันอยู่คนเดียว แต่เมื่อนายนำพวกเขามารวมกัน พลังของหนึ่งล้าน มันเป็นหอกและโล่ที่มหาศาลได้ บาเรียนี้ ไม่สามารถจะแตกหักได้ แม้แต่โดยบุคคลนั้น…” (นีเวีย)

“แม้แต่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ก็ทำลายมันไม่ได้ หือห์…” (มาโกโตะ)

มันต่างจาก 1,000 ปีก่อน ในยุคนี้ มนุษย์เป็นคนที่เจริญรุ่งเรืองมากที่สุด

ถ้าคุณใช้พลังของมนุษย์ทุกคนบนโลก มันจะเป็นพลังที่น่าเกรงขาม

แม่มดแแห่งภัยพิบัติพูดต่อ

“หน้าที่ของบาเรียนี้ คือ ‘ปกป้องสันติแห่งโลกนี้’ ชั้นไปปรับกฎของบาเรียที่ยิ่งใหญ่นั่นเล็กน้อยเป็น ‘ได้โปรดให้มันเป็นโลกแห่งความเท่าเทียม ที่ไม่มีใครบาดเจ็บ -{ตามคำสั่งของชั้น}’” (นีเวีย)

“งั้นนั่นก็เป็นที่เธอเสน่ห์ใส่โลก” (มาโกโตะ)

“นั่นเป็นไปไม่ได้! เสน่ห์ของฟูเรีย ไม่ควรจะมีพลังมากขนาดนั้น!” (โนเอล)

ราชินีโนเอล ปฎิเสธมันอีกครั้ง

แม่มดแห่งภัยพิบัติส่งสายตาสงสารมาที่เธอ

“เธอต้องรู้ด้วยเหมือนกัน ใช่มั้ย? พลังขงฟูเรียจัง ในฐานะหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ มันคือ ‘นำพลังที่เก็บไว้ไม่ได้ใช้อยู่ในตัวออกมา’ พูดอีกอย่าง ความสามารถ ที่มีเป้าหมายไปที่บุคคล หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์โนเอลที่เรียกพลังเพิ่มขึ้นให้คนมากมาย และหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ทีเรียกพลังเพิ่มขึ้นในบุคคล ช่างเป็นการกระจายพลังที่สมดุลอย่างงดาม มันเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าเทพธิดา มีแผนที่จะให้พวกเธอทั้งสองคนขึ้นมาร่วมมือกันและปกป้องโลก… แต่พูดอย่างนั้นแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศแห่งแสง และประเทศแห่งความมืด นั้นแย่ที่สุดเลยนะ” (นีเวีย)

“นั่น…” (โนเอล)

มันต้องได้ไปจิ้มตรงที่เจ็บแน่ ราชินีโนเอลพูดอะไรกลับไปไม่ได้

“เห็นมั้ย ฟูเรียจัง…เป็นออราเคิลอัจฉริยะ ที่ใช้เวทมนตร์เสน่ห์ คาถา และแม้แต่เวทมนตร์โชคชะตา ระดับกษัตริย์ โดยไม่ได้แม้แต่ทำการฝึก แต่เธอได้ทำงานอย่างไม่สิ้นสุดเพราะจุดยืนในฐานะราชินีของเธอ รู้ถึงความปราถนาของเธอมั้ย? เธอปรารถนาที่จะเกษียณทันทีจากตำแหน่งราชินีของเธอ เมื่อประเทศแห่งความมืดมั่นคงแล้ว และใช้ชีวิตอยู่เงียบๆในชนบท ช่างเป็นฝันที่น่าเบื่อและไร้ความทะเยอทะยาน ไม่ต้องสงสัยเลยวาไนอาทำไมไม่พูดกับเธอ” (นีเวีย)

“มันโอเคที่จะเรียกไนอาซามะ โดยไม่มีคำให้เกียรติเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมถาม สงสัย

เธอแสดงความเคารพอย่างถูกต้อง กับเทพธิดาแห่งความมืด เมื่อ 1,000 ปีก่อน

“มันโอเค ชั้นไม่ใช่ออราเคิลแห่งความมืดตอนนี้ ออราเคิลแห่งความมืดปัจจุบัน คือฟูเรียจัง แล้วก็ ไนอาน่ะ ได้เสียความสนใจในชั้นไปแล้ว ที่แพ้ไป 1,000 ปีก่อน” (นีเวีย)

นีเวียพูดดั่งจะเศร้าเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้

“เราออกนอกประเด็นแล้วตอนนี้ ไม่ว่ายังไง ออราเคิลแห่งความมืดคนปัจจุบัน ดูเหมือนจะไม่มีความสนใจที่จะแข็งแกร่งเลย ชั้นได้ใช้ความสามารถของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ของเธอ เพื่อดึงพลังหลับไหลที่ไม่ได้ใช้อยู่ใน {ตัวเธอเอง} ออกมา คิดว่า อะไรจะเกิดขึ้นกันล่ะ?” (นีเวีย)

“ตอนนี้เมื่อพูดถึงมัน…ชั้นไม่เคยได้มีวันเห็นเจ้าหญิงฝึกเลย” (มาโกโตะ)

ผมนึกถึงเวลาที่เราเดินทางร่วมกัน เธอจะดูผมฝึกทั้งวันด้วยสีหน้างงงัน

“ตอนนี้ ฟูเรียจังสามารถใช้เวทมนตร์เสน่ห์ระดับเสมือนพระเจ้า ความสามารถที่โดดเด่น ที่ก้าวข้ามชั้นไปอย่างหนัก ชั้นใน 1,000 ปีก่อน… ชั้นอิจฉา ถ้า ถ้าชั้นมีมากขนาดนี้ในอดีต ผลมันจะออกมาต่างออกไป… เดี๋ยว ชั้นแพ้นายเมื่อ 1,000 ปีก่อน สาวกซามะ” (นีเวีย)

เธอถอนหายใจด้วย ‘ฮ่าาา’ หนักๆ และบิดเบี้ยวหน้าสวยๆของเธอ

“ทำไมนายไม่โดนเสน่ห์? ฟูเรียจังน่ารักนะ ใช่มั้ย?” (นีเวีย)

“เจ้าหญิงจะไม่พูดแบบนั้น นีเวียซัง” (มาโกโตะ)

แม่มดแห่งภัยพิบัติส่ายกายของเธอ ดั่งจะยั่วยวนผม

“ชั้นเข้าใจว่าโนเอลซามะไม่โดนเสน่ห์ได้ยังไง เพราะเธอเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์เท่ากัน แต่… ทำไมมันไม่ได้ผลกับนาย สาวกซามะ? แต่พูดถึงแล้ว ชั้นไม่สามารถเสน่ห์ใส่เคนซัง 1,000 ปีก่อนได้ด้วยเหมือนกัน สาวกของเทพธิดาโนอาห์เหมือนกันหมดเหรอไงกัน?” (นีเวีย)

“เพราะทั้งหมดเราซื่อสัตย์กับโนอาห์ซามะ” (มาโกโตะ)

“ช่าวเป็นกลุ่มที่มีปัญหา” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติจ้องผมเบาๆ หลังจากที่ผมพูดอย่างนั้น

ผมรับสายตาของเธอ ขณะที่ผมนึกกลับไป บนข้อมูลจนถึงตอนนี้

“บาเรียที่ยิ่งใหญ่ของราชินีโนเอล และเสน่ห์ระดับเสมือนพระเจ้าของเจ้าหญิง ควบคู่กันไปกับแม่มดแห่งภัยพิบัติ ผู้ที่สืบทอดพลังของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…” (มาโกโตะ)

นั่นมันเป็นการเรียงแถวที่น่าประทับใจ

“เข้าใจมันมั้ยตอนนี้? มันสายเกินไปแล้ว” (นีเวีย)

“ม-ไม่มีทาง…ไม่…มีทาง…” (โนเอล)

ราชินีโนเอล พึมพำอย่างไร้เรี่ยวแรง กับคำพูดของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

เมื่อมองผ่านๆ ที่เธอพูดน่ะมีเหตุผล

“นั่นโกหก” (มาโกโตะ)

ผมพูดอย่างชัดเจน

“เอ๋?” (โนเอล)

ราชิินีโนเอลมองผม ด้วยหน้าตาที่ตกใจ

“โอ้? ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ สาวกซามะ? มันมีอะไรบางอย่างที่แปลก ในการอธิบายของชั้นเหรอ?” (นีเวีย)

“ไม่ ไม่มีอะไรจริงๆ ด้วยการอธิบายแบบนั้น ชั้นมั่นใจ ว่าเธอสามารถจะเสน่ห์ทั้งโลกได้” (มาโกโตะ)

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมนายพูดว่ามันโกหก?” (นีเวีย)

“มันเพราะเธอยอมอุส่าห์อธิบายมันน่ะ” (มาโกโตะ)

“…โฮ่ห์” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติหรี่ตา เหมือนจะพบว่านี่น่าสนใจ

“ถ้าเธอได้เสน่ห์ทั้งโลกไปแล้วจริงๆ ไม่มีความจำเป็นที่เธอต้องไล่เรามาที่นี่ เธอแค่ปล่อยเราไว้ก็ได้ แต่เธอได้ยอมมาไกล เพื่อที่จะเสน่ห์ใส่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ และเพิ่มการชุบชีวิตลอร์ดปีศาจเข้าไปอีก มันเหมือนมันไม่สะดวกสำหรับเธอ ถ้าเราได้ออกไปจากที่นี่” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ ชั้นรู้ว่าวิธีปรกติ จะไม่มีประสิทธิภาพกับนาย สาวกซามะ” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติถอนหายใจอย่างมีเสน่ห์กับคำพูดผม

“มันอย่างที่นายพูด การเสน่ห์ใส่ดวงดาวทั้งดวงยังไม่สำเร็จ แต่ มันเป็นแค่เรื่องของเวลา รู้มั้ย? บาเรียของโลกสีเทาแห่งเสน่ห์ มันขยายไปอย่างไม่จบไม่สิ้น แม้แต่ขณะที่เราคุยกันอยู่ สิ่งมีชีวิตที่ถูกกลืนโดยบาเรียนี้ จะโดนคำสาป ‘ปราถนาสันติสู่โลกนี้’ บาเรียมันเพิ่มความแข็งแกร่งโดยคำสาปนั้น และบาเรียขยายใปไกลขึ้นไปอีก และในท้ายที่สุดมันจะกลืนกินทุกสิ่งอย่าง” (นีเวีย)

“บาเรียนี้มันฟังดูเหมือนไวรัสเลย…” (มาโกโตะ)

ผมครวญเบาๆ

มันสาปสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในบาเรีย และนั่นจะเพิ่มความแข็งแกร่งบาเรียและขยายมัน

“มาโกโตะซามะ! มาเรียที่ยิ่งใหญ่ใช้งานปราสาท และโบสถ์ที่ยิ่งใหญ่ ของประเทศแห่งแสงเป็นศูนย์กลาง ถ้านายทำลายทั้งสองอาคาร…” (โนเอล)

ราชินีโนเอลตะโกนคำนี้ ดั่งเธอคิดแผนที่จะพลิกกระดาน

เข้าใจแล้ว จุดศูนย์กลายมันจำเป็น สำหรับการใช้งานบาเรีย

ถ้าเราทำลายนั่นซะ เราทำให้บาเรียอ่อนแอลงได้…

“แน่นอนว่าชั้นจะไม่ให้นายทำอย่างนั้น ชั้นจะใช้กำลังทั้งหมดที่ชั้นเสน่ห์มา เพื่อที่จะปกป้องมัน นายชอบมันที่จะให้ทั้งสองของเขี้ยวสีแดงมาอยู่แนวหน้าสุดมากว่ามั้ย? หรือบางทีจะเป็นฮีโร่น้ำแข็ง และฮีโร่แห่งแสงซามะ แบบไหนจะดีกว่าล่ะ?” (นีเวีย)

“”……””

โนเอลและผมมองหน้ากัน และหน้าเรามืดมน

เราทำอะไรไม่ได้ ถ้าเธอเอาตัวประกันออกมา

เพราะทั้งหมด คนรู้จักของเราทั้งหมดโดนเสน่ห์

“แต่ชั้นไม่อยากจะทำบางอย่างแบบนั้น ชั้นไม่อยากจะทำอะก็ตามที่ย่ำแย่ กับใครๆทั้งสิ้น” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติพูด โดยไม่มีรอยแปดเปื้อนในสีหน้าของเธอ

“และแม้อย่างนั้น ราชีนีโนเอลถูกกักขังอยู่ในคุกใต้ดิน” (มาโกโตะ)

เมื่อผมชี้เรื่องนี้ออกมา แม่มดแห่งภัยพิบัติทำหน้าว่าเธอพบว่ามันอึดอัด

“…เพราะ นายรู้มั้ย เธอเป็นภาพที่เห็นได้ชัดมาก ว่าฮีโร่แห่งแสงซังจะ {ฟันชั้นขาดเป็นสองท่อน} รู้มั้ย? มันน่ากลัว” (นีเวีย)

“…เอิ่ม นั่น…” (มาโกโตะ)

ผมจบที่การเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง

แน่นอนว่ามันจะน่ากลัว ที่จะมีคนหน้าเดียวกัน กับคนที่ฟันเธอขาดเป็นสองท่อน

“ถ้านายไม่พอใจกับการปฏิบัติกับราชินีโนเอล ชั้นเปลี่ยนมันได้ ชั้นจะย้ายเธอไปในห้องที่ดีกว่า นั่นเป็นยังไง?” (นีเวีย)

“…อะไรกันที่เธอหวังอยู่บนโลกนี้กันน่ะแม่มดแห่งภัยพิบัติ?” (โนเอล)

ราชินโนเอลถามอย่างนี้ ดั่งเธอพบว่าเรื่องทั้งหมดนี้น่ะ มันน่าตกใจ

นีเวียซัง เปิดปากของเธอช้าๆ ดั่งจะเอาคำตอบมาแหย่เรา และจากนั้นเธอพูด…

“…สร้างโลก ที่สันติสุข โลก ที่ไม่มีใคร ต้องดิ้นโดยความไม่คิดของพระเจ้า โลก ที่ทุกคน เท่าเทียมกัน” (นีเวีย)

“บนกระดาษมันฟังดูดีนะ” (มาโกโตะ)

“ถ้าอย่างนั้น นายไม่เชื่อชั้น” (นีเวีย)

“เพราะทั้งหมด ชั้นได้เห็นสถานการณ์ 1,000 ก่อน” (มาโกโตะ)

ผมรู้เกี่ยวกับมัน

เกี่ยวกับที่คน เป็นปศุสัตว์ไว้กิน สำหรับปีศาจ

เกียบกับโมโมะที่น่วม ที่ไม่มีทางเลือก นอกจากจะรอความตายที่เลี่ยงไม่ได้

บางทีเพราะเธอบอกได้ ว่าผมคิดอะไรอยู่แม่มดแห่งภัยพิบัติ พูดอย่างช้าๆ

“ชั้นได้ถูกกดขี่ ตั้งแต่วันที่ชั้นเกิดมา ‘ใช้ได้แค่เสน่ห์ ‘ขยะไร้ค่าที่แค่หน้าสวย’ คำเหยียดหยาม ลอยมาทางชั้น ชั้นเกลียดมัน…ชั้นเกลียดเทพธิดา ที่ทำให้คนนี้ คนที่ไร้คา ให้เป็นออราเคิล แต่ชั้นเติบโต เสน่ห์ของชั้นแข็งแกร่งขึ้น และชั้น เสน่ห์ใส่ใครก็ได้ ชั้นควบคุมอำนาจของคนอื่น ด้วยเสน่ห์ของชั้น ชั้นจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ โดยไม่มีพลังจากคนอื่น ทำไม? จริงๆแล้วชั้นอยากจะใช้ชีวิตด้วยกำลังของชั้นเอง แต่ ชั้นไม่มีมัน ทำไมล่ะ ทำไมโลกนี้มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย? เฮ้ นายตอบชั้นได้มั้ย?” (นีเวีย)

“นั่น…เป็นบางอย่างที่ตัดสินโดยเทพธิดา” (โนเอล)

คนที่ตอบคือราชินีโนเอล

คนที่ตัดสินใจสกิลคือเทพธิดาแห่งโชคชะตา ดังนั้นเธอไม่ได้พูดผิดตรงๆ

“เทพธิดา… ใช่ เทพธิดา พวกมันเป็นคนที่ทำให้โลกนี้มันไม่ยุติธรรม” (นีเวีย)

นี่เป็นครั้งแรก ที่บางอย่าง ที่ดุจความเกลียดชัน แสดงออกมา อยู่ในเสียงของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

แต่มันแค่พริบตาเดียว และไม่นานนัก มันก็กลับไปสูเสียงที่อ่อนโยนของเธอ

“เฮ้ สาวกซามะ ชั้นได้ถามฟูเรียจังเกี่ยวกับนาย และไปสืบสวนความสำเร็จในอดีตของนาย นายทุกข์ทรมานไปมากเมื่อมาที่โลกนี้ ใช่มั้ย? นายน่ะ ฝึกในความเหงาของนายเอง ที่วิหารแห่งน้ำ และแม้อย่างนั้นก็ไม่แข็งแกร่งขึ้นเลย และเป็นนักผจญภัยต่อไป แม้จะมีเรื่องทั้งหมดนี้ มันเป็นแค่หลังจากความยากลำบากทั้งหมดนั่น นายถึงมาได้เวทมนตร์สปิริต” (นีเวีย)

“ใช่ ถ้าชั้นจำไม่ผิด หลังจากที่ได้สู้กับกริฟฟ่อน และไหม้ทั้งตัว ลอยไปลอยมาระหว่างขอบเขตของชีวิตและความตาย ชั้นถึงได้เรียนรู้เวทมนตร์สปิริต” (มาโกโตะ)

ช่างรำลึกความหลัง

“ไม่คิดว่าเราคล้ายกันเหรอ? แม่มดที่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเสน่ห์; นักเวทที่ทำอะไรดีๆไม่ได้ โดยไม่มีสปิริต” (นีเวีย)

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต แม่มดแห่งภัยพิบัตซัง อยู่ตรงหน้าผม

แต่่รูปลักษณ์เธอคือของฟูเรียซังนะ

“พูดแบบนั้นมันก็ได้” (มาโกโตะ)

“ถ้าอย่างนั้น นายไม่เข้าใจอุดมคติของชั้นเหรอ โลกที่สันติสุข ที่ไม่มีใครจะเจ็บตัว และทุกคนเท่าเทียมกัน มันไม่มีความจำเป็นต้องมีเทพธิดา สกิล หรือเวทมนตร์ ชั้นจะบริหารจัดการทุกอย่าง ชั้นจะสร้างโลกที่มีความสุข เมื่อนายมีชีวิตอยู่” (นีเวีย)

มีบางอย่างที่กวนใจผม ในสิ่งที่แม่มดแห่งภัยพิบัติพูด

“ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีเทพธิดาเหรอ…?” (มาโกโตะ)

“นั่นถูกแล้ว โลกนี้ ไม่มีความจำเป็นต้องมีเทพเจ้า มันเป็นเพราะมัน ไอ้พวกนั้น ที่ดินแดนสวรรค์ ที่ทำเป็นนำทางเราด้วยหน้าตาที่พึงพอใจ คนที่อ่อนแอเลยต้องทุกข์ทรมาน เสียงของเทพเจ้า ไม่มาถึงในโลกเถ้าถ่านนี้ ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมีพวกนั้นหลังจากทั้งหมด” (นีเวีย)

“นั่นทำไม…เสียงของโนอาห์ซามะและไอราซามะ ไม่มาถึง หือห์…”

1,000 ปีก่อน เสียงของไอราซามะไม่มาถึงผมช่วงเวลาหนึ่ง

แต่ผมได้ยินมันได้หลังจากซักพัก

อย่างไรก็ตาม เธอพูดอย่างชัดเจน ว่าครั้งนี้ เสียงของเทพเจ้าจะมาไม่ถึง

“ฟุฟุ สาวกซามะ นายดูเหมือนจะลนลานที่นี่นะ” (นีเวีย)

“นั่นไม่จริง” (มาโกโตะ)

ผมซ่อนความปั่นป่วนไว้ในใจ

แต่ผมรู้สึกว่าเธอมองผมออก

“ชั้นเสน่ห์ใส่สาวกซามะไม่ได้ ดังนั้นชั้นจะลดพวกพ้องของนาย เสียงของเททพธิดาไม่มาถึง ดังนั้นต่อไป ชั้นต้องทำบางอย่างเกี่ยวกับลูกน้องที่น่ารักซังของนาย ใช่มั้ย?” (นีเวีย)

ผมชะงักกับคำพูดเหล่านั้น และมองดูที่เท้าของผม

“…ชั้นขอโทษ มาสเตอร์” (ซุย)

“ซุย…” (มาโกโตะ)

ตาของแมวดำเปื้อนสีทอง

“ชั้นถูกมันกวนใจ โดยความจริงที่ว่าลูกน้องที่น่ารักซัง ของสาวกซามะที่ฟูเรียจังดูแลไม่อยู่ ชั้นตัดสินใจไปว่ามันไม่ได้มีพลังการต่อสู้มาก แต่มันเป็นแมวที่ฉลาดกว่าที่ชั้นคาดไปมาก แต่นั้นมันไกลที่สุดเท่าทีนายมาได้แล้ว มันดูเหมือนนายจะไม่มีการป้องกันเสน่ห์เหมือนที่มาสเตอร์มี” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติได้ถูหลังแมวดำที่ {เดินไปหาเธอ} ระหว่างที่เธอพูดอย่างนั้น

ซุยคราง

(เค้าโดน…เสน่ห์อย่างสมบูรณ์ หือห์) (มาโกโตะ)

ผมสงสัยสัยว่าเขาคงไม่มาช่วยผมแล้ว ครั้งหน้าที่ผมถูกจับ

พูดอีกอย่าง นี่เป็นโอกาสเดียวที่จะวิ่งหนี

“ได้โปรดดูนี่” (นีเวีย)

“มาโกโตะ…”

“ทากัตซูกิคุง…”

ตัวผมแข็ง

แม้แต่ลูซี่และซาซัง ก็ปรากฏขึ้นมา

“ทั้งสองของเขีย้วสีแดงตอนนี้ มีชื่อเสียงอย่างสูง และเป็นนักผจญภัยหมายเลขหนึ่งของทวีป แล้วก็ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญเทเลพอร์ด แล้วก็ลอร์ดปีศาจอันเดทที่อยู่ที่นี่ นายคิดจริงๆ ว่านายวิ่งหนีได้เหรอ?” (นีเวีย)

ตาทั้งหมดนั่นมองมาที่เรา

คนที่เรียงอยู่ที่นั่น ทั้งหมดเป็นนักผจญภัยที่โด่งดัง และสมาชิกของอัศวินแห่งแสง

“เรียวซูเกะซัง!” (โนเอล)

“…โน…เอล?” (ซากุไร)

ซากุไรคุง ยืนอยู่ข้างๆแม่มดแห่งภัยพิบิติ

ตาของเขาว่างเปล่า มันดเหมือนเขาอยู่ใต้เสน่ห์ ที่มากกว่าคนอื่น

แต่สติของเขา ดูเหมือนมันจะกลับมาพริบตาหนึ่ง ที่เสียงของราชินีโนเอล

“นั่นไม่ได้นะ” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติรีบจับมือของซากุไรคุง

ซากุไคคุงคุกเข่าลงทันทีต่อมา

“เธอทำอะไรกับซากุไรคุง?!” (โนเอล)

“ชั้นเพียงแค่ใส่เสน่หห์ซ้อนทับกัน การป้องกันผลของค่าสถานะผิดปรกติ ของสกิลฮีโร่แห่งแสงมันน่ากลัวจริงๆ แม่ว่าโลกเถ้าถ่านนี้วรจะปิดแสงของพระอาทิตย์… แค่การได้ยินเสียงของออราเคิลแห่งแสงมันเกืบจะพอแล้วที่เข้าจะได้สติของเขาคืน” (นีเวีย)

มันดูเหมือนซากุไรคุง เพียงแค่หมดสติ

มันดูเหมือนดั่งแผลถูกแทงขอลอร์ดปีศาจอัศวินดำก็รักษาแล้วด้วย

“ตอนนี้ ได้โปรด ยอมแพ้อย่างเชื่อฟัง สาวกซามะ โนเอลซามะ ชั้นไม่อยากจะรุนแรงที่นี่” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติเรียกเรา ด้วยเสียงที่สงบ

“ชั้น…ถ้าชั้นยอมให้ตัวเองถูกจับอย่างเชื่อฟัง โลกจะสันติสุขมั้ย…?” (โนเอล)

ราชินีโนเอลยืนขึ้น ด้วยขาที่ไม่มั่นคง เพื่อที่จะตอบเธอ

เธอไม่ได้โดนเสน่ห แต่มันดูเหมือนความสงบของเธอขาดไป

“ใช่ แน่นอน! ในฐานะบางคนที่เสน่ห์ไม่มีผล เธอจะจบที่การโดนขัง {ทั้งชีวิตที่เหลืออยู่} แต่ในการแลกเปลี่ยน จะไม่มีสงคราม จะไมมีชนชั้นทางสังคม จะไม่มีการเลือกปฏิบัติกับเผ่าพันธ์; โลกในอุดมคติ ที่เธอต้องการจะเป็นจริง นั่นใช่แล้ว แค่เธอทน ทุกคนบนโลกสงบสุข!” (นีเวีย)

“ด-โดยการเสียสละของชั้นคนเดียว…โลกจะสงบสุข…” (โนเอล)

ผมรู้สึกได้ว่าราชินีโนเอลตอบตกลงได้ทุกเวลา

“ชั้นมีบางอย่าง ที่ชั้นอยากจะถาม” (มาโกโตะ)

ผมตัดเข้าไปในการสนทนาของพวกเธอ

“มันคืออะไร สาวกซามะ?” (นีเวีย)

“ในโลกที่เธอปรารถนา ไม่มีความจำเป็น ที่ต้องมีเทพธิดาใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่ ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมีพระเจ้า ไม่มีความจำเป็นที่คนของดินแดนมนุษย์ จะถูกโยนไปทั่ว โดยการสู้กันของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ และเทพเจ้ามาร ไม่มีความจำเป็นสำหรับการอธิษฐานสู่พระเจ้า” (นีเวีย)

“นั่นจะมีปัญหานะ” (มาโกโตะ)

ผมเป็นสาวกของเทพธิดา โนอาห์ซามะ

“ชั้นเข้าใจว่านายรู้สึกยังไง แตชั้นจะให้นายทำหน้าที่ที่สำคัญไปกว่านั้น ในฐานะคนที่ฟูเรียจังรัก สาวกซามะ” (นีเวีย)

“หน้าที่สำคัญ…?” (มาโกโตะ)

คำพูดที่เหม็นคาวออกมาจาากปากที่ยิ้มของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

“ได้โปรดแต่งงานกับฟูเรียจัง และมีลูกกับเธอ——-เดี๋ยว! พูดอะไรของเธอน่ะ?!”

ครึ่งแรกเป็นแม่มดแห่งภัยพิบัติ ครึ่งหลังเป็นฟูเรียซัง?

วิธีที่เธอพูดอยู่ดีๆก็เปลี่ยน

“อ-อัศวินของชั้น! อย่าไปฟังที่พูดหญิงคนนี้พูด จริงจะ—ได้โปรดเงียบก่อนนิดนึง ไม่ใช่เธอพูดวว่าเธออยากจะมีลูกกับสาวกซาม—ชั้นเปล่านะ!”

“”…””

เธอเริ่มที่จะดิ้นไปรอบๆกระทันหัน

ราชินีโนเอลและผมมองกัน

“ฮ่าาา…เธอไม่ซื่อสัตย์เลยนะ ฟูเรียจัง พื้นฐานแล้ว ที่ชั้นทำอยู่ตรงนี้ คือชวนนายมาครองโลกด้วยกัน เสน่ห์ของช้นไม่ได้ผลกับสาวกซามะ ดั้งนั้นตราบใดที่ชั้นใช้กายของฟูเรียจัง ชั้นฆ่านายไม่ได้ นั่นทำไม ทำไมชั้นไม่แค่พานายมาอยู่ฝั่งชั้นเลยล่ะ แลวก็ ถ้าลูกของสาวกซามะและฟูเรียจัง ได้เกิดมา ชั้นจะเคลื่อนไหวตรงนั้น เมื่อเรื่องนั้นเกิดขึ้น กายของฟูเรียจังจะเป็นอิสระ ไม่ใช่นั่นมันข้อเสนอที่มหัศจรรย์เหรอ?” (นีเวีย)

“…ไม่ใช่วิญญาณของเธอผสานกันเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่นั่นทำไมชั้นย้ายไปหาคนแปลกหน้าสุ่มๆไม่ได้ แต่ชั้นคิดว่ามันจะเป็นไปได้ ที่แค่ส่วนของแม่มดแห่งภัยพิบัติจะย้ายและไปเกิดที่ลูกของชั้นเอง” (นีเวีย)

เธอพูดบางอย่างที่อุกอาจเหมือนไม่มีอะไรเลย

แต่ถ้าเรื่องนั้นจริง ฟูเรียซังจะเป็นอิสระ

ผมมองแม่มดแห่งภัยพิบัติที่ยิ้ม

พูดจากใจ ผมไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องนี้จริงจังมั้ย

เธอพยายามจะหลอกผมที่นี่เหรอ?

ทันใดนั้น…

[คุณจะเป็นสามีของออราเคิลแห่งความมืด และปกครองโลก?]

ใช่

ไม่

ตัวเลือกของผู้เล่นอาร์พีจีแสดงขึ้นมา

“คุห์?!” (นีเวีย)

เมื่อเห็นอย่างนี้ แม่มดแห่งภัยพิบัตินีเวียถอยไป ดั่งจะปั่นป่วนกับเรื่องนี้

“เห็นนี่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมจิ้มตัวเลือก

“…แค่อะไรบนโลกนี้…่ที่นายทำ? นั่น…” (นีเวีย)

ทางทางที่สงบเกินไปของเธอ ทำการเปลี่ยนอย่างสิ้นเชิง และเธอมองผม…และตัวเลือกของผมข้างๆ ดั่งเธอรังเกียจนี่

ราชินีโนเอล ที่น่าจะไม่เห็นตัวเลือกของผู้เล่นอาร์พีจี ตกตะลึงกับการนี้

“ง-งั้น นายจะทำอะไร สาวกซามะ? ถ้านายเป็นสามีของฟูเรียจัง โลกจะอยู่ในกำมือของนาย ทำไมไม่ลืมเกี่ยวกับเทพธิดา และรับเงินและชื่อเสียงทั้งหมดบนโลกนี้ล่ะ?” (นีเวีย)

“หืมม…” (มาโกโตะ)

ผมกอดอก และคิด

ผมได้เห็นเสี้ยวของราชินีโนเอล ที่สุดยอดจะประหม่าข้างผม

ตรงหน้าผม มีแม่มดแห่งภัยพิบัติ….ผู้ที่อยู่ข้างในกายที่สวยอันดับหนึ่งของโลก ฟูเรียซัง

ลูซี ซาซัง และสหายของผม ผู้ที่โดนเสน่ห์ กระนั้นยังไม่ได้เจ็บตัว

แะผู้คนที่ผมเจอ ระหว่างการเดินทาง

ความทรงจำหลากหลายย้อนกลับเข้ามาในใจ

ผมปกครองทุกอย่างได้

ถ้าผมจับมือ แม่มดแห่งภัยพิบัติ

ผมไม่ได้มีแม้แต่พริบตาของความลังเล

ผมดูตัวเลือกสกิลผู้เล่นอาร์พีจี…และเลือกไม่

“ขอโทษ แต่…ชั้นทรยศความคาดหวังของโนอาห์ซามะไม่ได้” (มาโกโตะ)

ผมพูดอย่างชัดเจน

“มาโกโตะซามะ…ทำไม?” (โนเอล)

ผมได้ยินเสียงกระซิบของราชินีโนเอล

ดูเหมือน เธอคิดว่าผมจะรับการเชิญชวนของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

“เข้า…ใจแล้ว นั่นน่าเสียดายนะ แต่ ชั้นจะไม่ให้นายหนีไปจากที่นี่ จนกว่าการเสน่ห์ดวงดาวทั้งดวงจะเสร็จสิ้น” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติยกแขนของเธออย่าช้าๆ

ด้วยท่านี้เป็นสัญญาน ทุกคนรอบๆเริ่มชิดระยะ

“เดีย” (มาโกโตะ)

“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)

ผมเรียกอันไดน์ และมานาที่เธอครอบครองทั้งบริเวณ

แต่คนที่ล้อมเรา เป็นนักรบที่เจนการต่อสู้ และลอร์ดปีศาจเก่า

พวกเขาจะไม่หยุดกับมานานั้น

“มาโกโตะซามะ…ขออภัย เวทย์ไม้: [เถาวัลย์รัด]”

“เวทย์ดิน: [คุกตลอดกาล]”

“เวทย์แสง: [โซ่แห่งแสง]”

พร้อมปราชญ์ผ้ยิ่งใหญ่ซามะเป็นคนแรก นักรบที่ควบคุมโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ เริ่มร่ายเวทย์บนผม และราชินีโนเอล

มันไม่ได้ดูเหมือนพวกเธอมีแผนที่จะทำร้ายเรา พวกมันทั้งหมดเป็นเวทย์ที่จะเอาอิสระไปจากเป้าหมาย

“นี่มันจบแล้ว…สาวกซามะ” (นีเวีย)

ไม่มีทางหนี ทุกด้าน

เวทย์ที่ถูกร่ายโดยคนที่ทรงพลัง ของทั้งทวีป เข้าหาเพื่อจับตัวเรา…

*ปั้ง!*

และพวกมันระเบิดไปเป็นความว่างเปล่า โดยไม่ได้มาถึงเรา

“เอ๋?”

ราชินีโนเอลไม่ทันตั้งตัวโดยนี่

แน่นอนว่าเธอจะเป็นอย่างนั้น

คนที่มาเพือปกป้องเา คืออัศวินเกราะเต็มตัวสีดำนิล

“ขอโทษทำหรับความช้า มาโกโตะ”

“ชั้นเชื่อในนาย เคน” (มาโกโตะ)

ผมตอบอย่างเมินเฉิย ที่เสียงของสหายเก่าของผม

“เคนซัง…ควมหมายของนี่คืออะไร? ตอนนี้ นายเป็นอันเดดที่ถูกชั้นชุบชีวิตนะ รู้มั้ย? นายคิดว่าอันเดดที่ต่อต้านหมอผี มันเป็นบางอย่างที่ยกโทษให้ได้เหรอ?” (นีเวีย)

“ขอโทษ นีเวีย ชั้นรู้สึกแย่สำหรับเรื่องนี้ ไม่มีทางที่เราจะยอมรับโลก ที่โนอาห์ซามะไม่อยู่…[เทเลพอร์ต]” (เคน)

เมื่อพูดอย่างนี้ วงกลมเวทย์ปรากฏมาล่างผม ราชินีโนเอล และเคน

“ในท้ายที่สุด โลกนนี่จะถูกล้อมในสีเทา ไม่มีทางหนี” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติพูดคำนี้ ดั่งจะทุบย้ำความเป็นจริงนั้น

วิธีที่เธอพูดเป็นแม่มดแห่งภัยพิบัติ แต่หน้าของเธอคือออราเคิลแห่งคามมืด ผู้ที่ผมเป็นอัศวินผู้คุ้มกัน

นั่นทำไม ที่ผมต้องพูดที่นี่คือ…

“เจ้าหญิง…ชั้นจะกลับมา รอเดี๋ยวนะ” (มาโกโตะ)

“…เข้าใจแล้ว ชั้นจะรอ ให้มั่นใจว่ากลับมานะ อัศวินของชั้น”

คนที่พูดอย่างนี้ด้วยรอยยิ้ม ไม่ต้องสงสัยเลยม่าเป็นฟูเรียซัง

และจากนั้้น เราถูกห่อหุ้มโดยแสง และเทเลพอร์ต

◇◇

“ที่นี่ที่ไหน?” (โนเอล)

ราชินีโนเองมองไปทั่วอย่างกระสับกระส่าย

ชายฝังของทะเลที่ยืดไปที่ใหญ่

ที่ที่ไม่คุ้นเคย

“มันอยู่เหนือของทวีปทิศตะวันตก ชายฝั่งบางที่ในประเทศแห่งความมืด โชคร้าย ที่ชั้นไม่เก่งในการควบคุมพิกัดโดยละเอียด แต่นายความจะสามารถทำบางอย่างได้ ถ้านายใกล้กับทะเล ใช่มั้ย มาโกโตะ?” (เคน)

คนที่ตอบคือเคน

“น-นายเป็นนักดาบที่แทงเรียวซูเกะซัง…” (โนเอล)

ราชินีโนเอลส่งสายตาของความสงสัยและระวัง

“เคน ทำไมนายพยายามจะฆ่าซากุไรคุง…ฮีโร่แห่งแสง?” (มาโกโตะ)

“นั่น…ทันทีที่ชั้นตื่นมาเป็นอันเดด สติชั้นไม่ชัดเจน และชั้นเคลื่อนไหวตามที่หมอผีสั่ง มันเป็นไม่กี่วันที่แล้ว ที่ชั้นสามารถจะเคลื่อนไหวได้อิสระตอนนี้” (เคน)

“เข้าใจแล้ว… อื้ม” (มาโกโตะ

ผมยกโทษสิ่งที่เขาทำกับซากุไรคุงไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช่เจตนาของเคน

แล้วก็ เพราะเคนเป็นอันเดด…

“เหมือนชั้นจะเชื่อคำพูดนายได้หรอกนะ! มาโกโตะซามะ แค่เค้าเป็นใครบนโลกนี้กัน?!” (โนเอล)

ความโกรธของราชินีโนเอล ไม่หายไป

แน่นอนว่ามันจะไม่หาย

เขาบุกรุกพิธีแต่งงาน และสามีของเธอถูกแทง

“อัศวินดำเคน ลอร์ดปีศาจนักฆ่าฮีโร่” (มาโกโตะ)

“น-นักฆ่าฮีโร่ในตำนวนนั่นน่ะเหรอ?!” (โนเอล)

ราชินีโนเอลล้มก้นกระแทก ดั่งเธอเสียกำลังไปในขาของเธอ

“โอเคมั้ย?” (มาโกดตะ)

“ช-ใช่…ขอโทษ มาโกโตะซามะ แสดงภาพที่ไม่น่าดูแบบนี้” (โนเอล)

ผมจับมือเธอและช่วยเธอยืนขึ้น

“มาโกโตะ เธอเป็นผู้หญิงที่นายไปสัญญาด้วย เมื่อนายกลับมาที่ปัจจุบันเหรอ? เธอเป็นภาพที่ออกมาจากแอนนาเลย แต่นายแต่งงานกับแอนนา ใช่มั้ย? เธอร้องไห้ค่อนข้างเยอะเลยนะเมื่อนายจากมาน่ะ” (เคน)

เคนพูดบางอย่างที่อุกอาจเหมือนไม่มีอะไร

“เอ๋ …มาโกโตะซามะและแอนนาซามะ…แต่งงานกันเหรอ?!” (โนเอล)

“เฮ้ย เคน นาย…” (มาโกโตะ)

“นี่หมายความว่ายังไง?! ปราญ์ผู้ยิ่งใหญ่เซ็นเซ ไม่ได้บอกหนูในรายละเอียดเกี่ยวกับแอนนาซามั มันดูเหมือนเธอซ่อนอะไรบางอย่างอยู่… มาโกโตะ! ได้โปรดบอกชั้น! ชั้นไม่ถือถ้านายเป็นคนที่บอกชั้นด้วยเหมือนกัน!” (โนเอล)

ดั่งเธอได้ลืมไปแล้ว ว่าเธอล้มก้นกระแทก ราชินีโนเอลกดดันคำตอบจากเคน

ทันใดนั้นผมสังเกตความผิดปรกติ…

—{ร่างกายของเคนพังทลายไปอย่างช้าๆ}

“เคน ร่างกายนาย…” (มาโกโตะ)

“ต้องเป็นแม่มดแห่งภัยพิบัติแน่ ไม่มีเหตุผลที่เธอจะต้องปล่อยชั้นไว้ เมื่อชั้นได้ต่อต้านเธอ ต้องขอบคุณสมบัติศักดิสิทธิ์ของโนอาห์ซามะ ร่างกายของชั้นยังอยู่ได้ แต่มันถึงขีดจำกัดของมันแล้ว” (เคน)

พูดคำนี้เสร็จ ดาบสีดำ ตกลงสู่พื้น

แขนขวาของเคน หายไปแล้ว

ราชินีโนเอล ทำสีหน้าที่ซับซัอน

เขาเป็นลอร์ดปีศาจที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง และความน่ากลัว ที่พยายามจะฆ่าซากุไรคุง แต่เขาก็ยังเป็นคนที่ช่วยให้เราได้หนีมา

และสำหรับผม เขาเป็นสหาย ที่สู้ด้วยกันกับผม กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อ 1,000 ปีก่อน

แล้วก็ เป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์ซามะเหมือนผม

“งั้น แม้แต่นาย ก็ทำหน้าแบบนั้นได้ มาโกโตะ” (เคน)

เคนหัวเราะ เหมือนสนุก

“หน้าแบบไหนกัน?” (มาาโกโตะ)

ผมพูดคำนี้ ขณะที่ผมเปลี่ยนมุมมองด้วยผู้เล่นอาร์พีจี และตรวจดูหน้าของตัวผมเอง

…นั่นมันหน้าตาหน้าสมเพชจริงๆ

“มาโกโตะ นายรู้เงื่อนไข ในการสร้างอันเดดด้วยคาถามั้ย?” (เคน)

“ไม่…” (มาโกโตะ)

หัวเรื่องเปลี่ยนกระทันหัน

ทำไมพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้นตอนนี้?

“มันคือการยังมีความเสียดายอยู่กับโลกนี้ นายเข้าใจ ว่าทำไมลอร์ดปีศาจของอดีต ได้มาเป็นอันเดด ใช่มั้ย? พวกเค้าถูกฆ่าโดยฮีโร่ หลังจากทั้งหมด ชั้นก็ยังมีเรื่องที่เสียดาย… จนกว่าชั้นจะฟื้นคืนชีพน่ะนะ” (เคน)

“อะไรคือความเสียดายของนาย?” (มาโกโตะ)

เคนยิ้มเบาๆกับคำถามของผม

“ชั้น อยากจะเห็นโนอาห์ซามะถูกบูชา…แม้ว่าจะแค่เสี้ยวสายตา” (เคน)

“มันเป็นยังไงล่ะ?” (มาโกโตะ)

“มันงดงาม! ชั้นได้ไปดูทั่วทวีปทิศตะวันตกเลย แต่ที่ที่เรียกว่าประเทศแห่งน้ำมีผู้ศรัทธาของโนอาห์ศามะเยอะเป็นพิเศษ! ยังมีผู้คนมากมาย ที่พูดถึงโนอาห์ซามะดีๆ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นผู้ศรัทธา เมื่อ 1,000 ปีก่อน ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ที่ชั้นให้พวกเค้ากลัว และข่มขู่พวกเค้า ไม่มีใครเลย ที่จะบูชาโนอาห์ซามะ แม้แต่ปีศาจในกองทัะลอร์ดปีศาจ! แม้อย่างนั้น แม้แต่ในทวีปทิศเหนือของยุคนี้ มีปีศาจ ที่พยายามจะเปลี่ยนศาสนาไปเป็นโนอาห์ซามะ! นี่มันอิ่มเอมใจ! ชั้นพูดมัน ออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย!” (เคน)

“งี้ศาสนาของโนอาห์ซามะ ก็ได้ไปถึงทวีปทิศเหนือด้วย หือห์…” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้เรื่องนั้น

มันดูเหมือนความเป็นที่นิยม ของเทพธิดาองค์ที่ 8 ของโบสถ์เทพธิดา มันสูงกว่าที่ผมคาดไว้

แม้ว่าระหว่างที่เราคุยกันอย่างนั้น ร่างกายของเคน พังทลายต่อไป

เขาเสียแขนทั้งสองข้างไปแล้ว และเขาคุกเข่า พังทลาย

“เคน…” (มาโกโตะ)

ผมช่วยจับร่ายกายของผู้ศรัทธารุ่นพี่ของผม ที่กำลังจะล้ม

ราชินีโนเอล ที่อยู่ข้างหลังผม ไม่พูดอะไร

“ชั้นไม่มีอะไรเสียดาย อีกต่อไปแล้ว ชั้นจะไม่ฟิ้นคืนชีพเป็นอันเดดอีกแล้ว ผนึก ของโนอาห์ซามะ ยังไม่ถูกแก้ แต่นายเป็นสาวกของยุคนี้ มาโกโตะ ชั้นไม่มีความกังวลเลย” (เคน)

“แต่ชั้นอยากจะไปท้าทายวิหารทะเล กับนายอีกนะ” (มาโกโตะ)

วันเวลา ที่เราท้าทายดันเจี้ยนสุดท้ายในอดีต

มันเป็นการท้าทายที่เจ็บปวด ที่ไม่แม้แต่จะแสดงเส้นทาของความสำเร็จเลย แต่แม้ว่ามันจะเป็นแบบนั้น มันเติมเต็ม

ในที่สุด เราก็มาพบกันใหม่ แต่มันดูเหมือน ว่าเราจะไม่ได้ไปผจญภัยด้วยกัน

“นั่นใช่แล้ว หลังจากที่นาย จากไปในอดีต ชั้นหยุดท้าทายวิหารทะเลลึก ชั้นเลยรวมครอบครัวของชั้น ที่กระจัดกระจายกันอยู่ในทวีปทิศใต้ และฟื้นชีวิตมัน ชั้นเปลี่ยนศาสนาให้พวกเค้าไปศรัทธาโนอาห์ซามะไม่ได้ด้วย ชั้นเลยให้พวกเค้าบูชาชื่อของนายแทน มาโกโตะ ถ้านายรู้สึกอยากทำ ได้โปรดไปหาพวกเค้า พกเค้าอยู่กันอย่างลับๆ ในเกาะเล็กๆ ดังนั้นมันอาจจะหายาก แต่นายทำตัวเหมือนเป็นพระเจ้าได้ที่นั่น” (เคน)

“ได้โปรดอย่าไปทำอะไรแบบนั้นสิ” (มาโกโตะ)

ประวัติศาสตร์เปลี่ยนไปแน่ๆ

เรื่องที่จะให้ไอราซามะโกรธ

…{ครึ่งหนึ่งของหน้าเคนได้พังทลายแล้ว}

สายตาของเคน เปลี่ยนไปที่ราชินีโนเอล

“ผู้หญิงที่ดูเหมือนแอนนา… ชั้น…” (เคน)

“ชื่อคือโนเอล ลอร์ดปีศาจเคน” (โนเอล)

“ออราเคิลแห่งแสงโนเอล ในท้ายที่สุด ชั้นจะหายไป ชั้น ขอโทษสำหรับ การร้องขอที่เห็นแก่ตัว แต่ ชั้นอยาก จะให้เธอช่วย มาโกโตะ เพื่อโลกนี้…” (เคน)

“ชั้นยกโทษให้นายไม่ได้…แต่ชั้นเข้าใจ ขอบคุณที่ช่วยเรา” (โนเอล)

‘พวกเธอ ดูเหมือนกัน จริงๆ’ เคนกระซิบ ด้วยรอยยิ้มบางๆ

และจากนั้น ดั่งจะรีดกำลังสุดท้ายของเขาออกมา เขาหันสายตากลับมามองผม

“เกราะ และดาบนี้…สมบัติศักดิสิทธิ์ ของโนอาห์ซามะ ชั้น มอบความไว้วางใจ พวกมัน…ให้นาย…” (เคน)

“เข้าใจแล้ว…ชั้นจะรับพวกมันอย่างซาบซึ้ง” (มาโกโตะ)

“ลาก่อน…มาโกโตะ…บอกโนอาห์ซามะว่า—” (เคน)

—{แคล๊ง}

เกราะเต็มตัวสีดำนิล {ที่ว่างเปล่า} กลิ้งไปที่พื้น

“{เคน}…” (มาโกโตะ)

ผมหยิบเกราะขึ้นมา

แค่หยิบมัน มันก็ต้องใช้กำลังทั้งหมดของผม

ผมไม่คิดว่าผมจะใส่มันและขยับไปไหนมาไหนกับมันได้

“มันหนักเกินไปสำหรับชั้นจริงๆ…” (มาโกโตะ)

และในแบบนี้ ผู้ศรัทธาคนแรกของโนอาห์ซามะ ที่ผมเจอในโลกนี้ นักฆ่าฮีโร่เคน แตกสลายกลายเป็นผุยผง และหายไป

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook