เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่324การล่อลวงของเทพธิดาแห่งความมืด

324 การล่อลวงของเทพธิดาแห่งความมืด

เทพธิดาแห่งความมืด ไนอาซามะ

เทพเจ้าผู้คุ้มครองประเทศแห่งความมืด และเทพธิดาที่มอบเสน่ห์ ให้นีเวียซังเมื่อ 1,000 ปีก่อน

จากใจ คุณแม้แต่สงสัยว่าเธอ เป็นคนก่อเหตุสถานการณ์นี่ก็ยังได้

มีสิ่งต่างๆเป็นภูเขา ที่ผมอยากจะถาม แต่…ต่างจากโนอาห์ซามะ และเทพธิดาแห่งน้ำ ผมรู้สึกว่าผมต้องเลือกคำพูดผมอย่่างระวัง

ผมรู้สึกได้ ถึงความตึงเครียดบางอย่างที่ที่ผมต้องไม่พูด คำพูดที่ไร้ความคิด

“ไน—นยารุซามะ มันโอเคที่ผมจะพูดมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ฟุมุ เรียกชั้นแบบเดียวกับโนอาห์คุง หือห์ นายเป็นสาวกที่ดีนะ ได้เอาเลยและพูดมา” (ไนอา)

เทพธิดาแห่งความมืด หรี่ตาและรอคำพูดของผม

ท่านไม่ได้ส่งเจตนาฆ่ามาหาผม เหมือนเมื่อคำถามก่อนหน้า

แต่มีความกลัว ที่ท่านจะจากไปทันที หรือตัดหัวของผม ถ้าผมพูดบางอย่างที่น่าเบื่อ

“นยารุซามะดูเหมือนจะสนุกอยู่ที่นี่นะคลับ แต่สภาพปัจจุบันของโลก เป็นสิ่งที่สนุกกับนยารุซามะเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

วิธีพูดของผม อาจจะตรงเกินไป

แต่ผมคิดว่าคำถามที่อ้อมๆค้อมๆ จะแค่ทำให้ท่านโกรธ

ไนอาห์ซามะทำท่าคิดกับคำถามของผม

“อัศวินคุง ดูเท้าตัวเอง” (ไนอา)

“เท้า…? นั่น…?” (มาโกโตะ)

ผมสังเกตหลังจากทีเทพธิดาแห่งความมืดชี้ออกมา

มีดวงดาวสีฟ้า ดั่งจะเห็นมันจากอวกาศ

เมื่อชำเลืองมองมันคล้ายกับโลก แต่ผมสังเกตุว่ามันดาวคนละดวง เมื่อตัดสินจากรูปทรงของทวีป

ไอราซามะเอาให้ผมดูก่อนหน้า และความต่างในครั้งนี้ คือดวงดาวดวงนี้ ย้อมไปด้วยสีเทา ดั่งจะถูกย่ำยีโดยเชื้อโรค

“นีเวียคุงอยู่ในนั้น ดาวเคราะห์สีน้ำเงินที่งดงาม เปลี่ยนเป็นโคลน” (ไนอา)

“…ครับ” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกท่วมท้น โดยเวทย์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

มองมันจากข้างนอกดวงดาว ผมบอกได้ว่าเวทย์มนอุกอาจแค่ไหน

คำสาป ที่เสน่ห์ ดวงดาวทั้งดวง

บางอย่างแบบนี้ หยุดได้เหรอ?

“ช่วงเป็นคำสาปที่มหัศจรรย์… ‘โลกที่เท่าเทียมและสงบสุข ที่ไม่มีใครเจ็บ’ ฟุฟุ… ไม่มีใครสู้ ไม่มีใครแข่งขัน และนายสนิทกับเพื่อนบ้านได้ โดยไม่มีปัญหา แม้จะว่าพบพวกเค้าน่ารำคาญแค่ไหน ไม่ ชั้นรู้สึกเหมือนว่า แม้แต่แนวคิดของความรัก หรือเกลียดชัง จะหายไปจากมนุษยชาติ เหมือน {โลกที่ตายแล้ว} นายจะสามารถ รักโลกแบบนั้นได้เหรอ?” (ไนอา)

ผมไม่รู้

เมื่อผมได้ยินถึงโลกที่ไม่มีใครต้องเจ็บ ผมเองก็คิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม

แต่โลกแบบั้น…

“อาจจะน่าเบื่อ…นิดหน่อย” (มาโกโตะ)

ผมตอบตรงๆ

หลังจากที่ผมตอบ ผมมองหน้าของเทพธิดาแห่งความมืด

เทพธิดาแห่งความมืด มองลงมาหาผม ด้วยปากของท่านที่บิดเบี้ยวเป็นทรงพระจันทร์เสี้ยว

“ถูกต้อง นั่นมันจะเป็นโลกที่น่าเบื่อจริง เมื่อเห็นว่าเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ลลานเต็มที่ จะน่าสนุก แต่ยังไงซะ นั่นมันแค่ความสุขชั่วคราว ทั้งหมดที่เหลือ จะเป็นโลกที่จบอยู่ในการเสื่อมสลาย… งั้นตอนนี้…” (ไนอา)

ไนอาซามะลงพื้นตรงหน้าผมม

ความงดงามที่สมบูรณ์แบบเกินไป เข้าหาผม

ผมกลืนน้ำลาย

“นาย…อยากที่จะช่วยโนอาห์คุง จากวิหารทะเลลึก ใช่มั้ย?” (ไนอา)

“ครับ ผมคิดว่าการยืมความช่วยเหลือของโนอาห์ซามะ เป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่จะพลิกสถานการณ์นี้

“ช่ายช่าย มันเพียงแค่การหวังพึ่งพาพระเจ้าที่นี่ แต่ มันไม่ใช่ความคิดที่แย่” (ไนอา)

จากนั้นเทพธิดาแหงความมืดส่งสายตา ที่ธรรมชาติร้ายๆมาที่นี่

“แต่โชคร้าย ที่ แค่มนุษย์ {ธรรมดา} จะไม่สามารถผ่านมันได้้ เข้าใจเหตุผลว่าทำไมมั้ย?” (ไนอา)

“เพราะสัตว์สวรรค์ เลวีอาธาน” (มาโกโตะ)

“ถูกตู้ม!” (ไนอา)

ไนอาซามะ กระโดด และหมุนหลายครั้งในอากาศ

และจากนั้น ท่านมองผมอย่างตั้งใจ ระหว่างที่ยังกลับหัวกลับหาง

“คำถาม อัศวินคุง” (ไนอา)

“ค-ครับ…คำถามอะไร?” (มาโกโตะ)

คำพูดของไนอาซามะนั้นกระทันหัน

ผมไม่มีเวลา ที่จะอ่านเจตนาที่แท้จริงของท่าน

“ดาวเคราะห์สีน้ำเงินนี้….ปัจจุบันเปื้อนในสีเทา แต่รู้ชื่อ ของดาวเคราะห์นี้มั้ย?” (ไนอา)

“ชื่อ…?” (มาโกโตะ)

ห้องสมุดในวิหารทะเลลึก เวลาที่ผมเรียนรู้มาจากการเป็นนักผจญภัย ประวัติศาสตร์ของทวีปทิศตะวันตก ที่ถูกสอนให้ผมโดยเจ้าหญิงโซเฟีย…

ผมค้นหาความทรงจำเก่า

ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้ถูกสอนเรื่องนี่โดยใครเลย

“ไม่ครับ…ผมไม่รู้” (มาโกโตะ)

“ว่าแล้ว”

ผมคิดว่าท่านจะผิดหวัง แต่ท่านยอมรับมันง่ายๆ

“ดาวเคราะห์นี้ ไม่มีแม้แต่การครองความเป็นเจ้าโลกกัน พวกเค้าทั้งหมดเป็นประเทศเล็กๆ แต่นี่ทั้งหมด เป็นการสร้างของอัลเธน่าคุง เพื่อที่มนุษย์จะไม่ได้พลังมากเกินไปนะ… อัศวินคุง ชื่อ ของดาวเคราะห์ที่นายอาศัยอยู่ คือดาวเคราะห์ {โนอาห์} นายคิดว่าความหมายของเรื่องนี้คืออะไรล่ะ?” (ไนอาห์)

“ดาวเคราะห์โนอาห์…” (มาโกโตะ)

นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้ยินเรื่องนี้

โนอาห์ซามะ ไม่ได้บอกผมเรื่องนี้

ไม่ใช่ทั้งเทพธิดาแห่งน้ำ หรือเทพธิดาแห่งโชคชะตาด้วย

แต่เหตุผล ที่ถูกมอบชื่อแบบนี้น่าจะเป็น

“ดาวเคราะห์ที่เทพธิดาโนอาห์ถูกผนึกอยู่ข้างใน…” (มาโกโตะ)

“นั่นถูกต้องเลย! พูดอีกอย่าง ดาวเคราะห์นี้น่ะ ถูกสร้างมา {เพื่อไว้ในการผนึกโนอาห์}! ตอนนี้เข้าใจรึยัง ว่าทำไม มันไม่มีทางเลย ที่แค่มนุษย์ธรรมดา จะสามารถแก้ผนึกได้?” (ไนอา)

“…นั่น…” (มาโกโตะ)

ผมเริ่มเวียนหัวที่นี่

ผมได้ท้าทายบางอย่างแบบนั้นเหรอ

คำพุดของโนอาห์ซามะ เล่นขึ้นมาใหม่ในหัวของผม

—”{มาช่วยชั้น เมื่อเธอรู้สึกอยากจะทำ ชั้น จะรออย่างใจเย็น}”

ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน โนอาห์ซามะไม่เคยพูดเลย ว่ามาที่วิหารทะเลลึกให้ได้

มันเป็นคำพูด ‘ถ้าเธอรู้สึกอยากจะทำ’ ตลอดมา ที่เอาเจตนาของผมมาก่อน

มันเพราะท่านรู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้เหรอ?

“ช่างโหดร้ายนะ มันประกาศตัวว่าเป็นดันเจี้ยนสุดท้าย เหมือนมนุษย์์จะพิชิตมันได้แหน่ะ มากกว่านั้น วิธีที่จะแก้ผนึกของโนอาห์ซามะ คือแค่เมื่อ ‘ผู้ศรัทธาของโนอาห์ซามะ ไปถึงวิหารทะเลลึก’ แม้ว่ามันนะ จริงๆแล้ว แค่เป็นดันเจี้ยนที่ {เป็นไปไม่ได้}” (ไนอา)

น้ำเสียงของไนอาซามะ ฟังดูเหมือนท่านสนุกอยู่ที่นี่

ดั่งจะพูดว่า ท่าน มีความสุขจนแทบทนไมได้ กับความสิ้นหวังของผม

ทันใดนั้นเอง ลมหายใจ รดต้นคอของผม

ท่านได้มาข้างหลังผม ในบางเวลา และวางมือลงบนไหล่ผม

“นายไม่รู้สึกกลัวเรอะ? ไม่คิดว่า มันจะดีอกดีใจ ที่จะพิชิตวิหารทะเลลึก ที่ถูกคิดโดยเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนสวรรค์ว่าเป็นเป็นไม่ได้ สำหรับมนุษย์ที่ปวกเปียกเหรอ?” (ไนอา)

คำกระซิบของเทพธิดาแห่งความมืดในหูผม ดังก้องอย่างหวานฉ่ำ

ความสวยงามที่สมบูรณ์แบบ ฟังดูเหมือนการกระซิบโดยนางฟ้านางสวรรค์ ดั่งจะละลายสมองของผม

“…ท่านจะช่วยผมเหรอนยารุซามะ?” (มาโกโตะ)

ผมค่อนข้างที่จะเข้าใจ ว่าเทพธิดาแห่งความมืด พยายามจะไปที่ไหนที่นี่

เทพธิดาแห่งความมืด อยากแก้ผนึกของโนอาห์ซามะ

ผมไม่รู้เหตุผลสำหรับเรื่องนั้น

“อ่ะฮ่าฮ่า! ไม่ใช่เหตุผลมันชัดๆเหรอไงนายนี่? ชั้นและโนอาห์คุง เป็นเพื่อนที่ยอดเยี่ยม! นายไม่เชื่อเรื่องนั้นเหรอไง?” (ไนอา)

“…แน่นอน ผมเชื่อครับ” (มาโกโตะ)

ผมไม่เชื่อเลยซักนิด

แต่ไนอาซามะ ต้องรู้ความคิดของผมตั้งแต่นานมาแล้ว ท่านยิ้ม อย่างชั่วร้าย

“ยังไงก็ตาม ไม่มีอะไร ที่ฟรีในโลกนี้ มีคำพูดที่ฉลาดๆอยู่ว่า ‘ถ้านายหวังบางอย่าง ถ้าอย่างนั้นมอบก่อน’ นายน่ะ ให้อะไรชั้นได้?” (ไนอา)

ไนอาซามะเปลี่ยนที่ ของขาเรียวยาวที่ไขว้กันของท่าน

สายตามองลงมาหาผมนั้นยิ้มอยู่ แต่พวกมันนั้นเย็นชาอย่างเยือกแข็ง

ก่อนที่ผมจะคิดว่าจะให้อะไรท่านได้…ตัวอักษร ปรากฏขึ้นตรงหน้าผม

{[คุณจะรับข้อตกลงของเทพธิดาแห่งความมืด นยาลาโทเทป]}

{ใช่}

{ไม่}

ผู้เล่นอาร์พีจีถามผม

ก่อนที่ผมจะตอบคำถามนั้น เทพธิดาแห่งความมืดพูด ‘โอ้?’

“{นั่น}…คือความสามารถของนายเหรอ?” (ไนอา)

มันดูเหมือนเทพธิดาแห่งวามมืดเห็นตัวเลือกผมได้

“ครับ มันเรียกว่าผู้เล่นอาร์พีจี” (มาโกโตะ)

ผมตอบตรงๆ

“เข้าใจแล้ว… นายจะทำอะไรกับนั่นล่ะ?” (ไนอา)

“อืม…” (มาโกโตะ)

ผมคิดเล็กน้อย และจากนั้น เลือก ใช่

คำว่า ‘ข้อตกลง’ มันทำให้ผมกลัว นิดหน่อย…ไม่ กลัวจริงๆ แต่ผมถอยที่นี่ไมได้

ตัวเลือกเปลี่ยนเป็นเพียงธุลีแสง และหายไป เหมือนเคย

“โออ้ นั่นน่าประทับใจ!” (ไนอา)

เทพธิดาแห่งความมืด ส่งเสียงชื่นชม

…ทำไมท่านตกใจล่ะ เมื่อผมแค่เลือกตัวเลือกที่นี่

ทันใดนั้นเอง ตัวเลือก ปรากฏตรงหน้าของผมอีกครั้ง

{[คุณจะรับข้อตกลงของเทพธิดาแห่งความมืด นยาลาโทเทป จริงๆ?]}

{ใช่}

{ไม่}

(มันถามชั้นอีกครั้ง หือห์…) (มาโกโตะ)

ทีว่าข้อตกลงทำให้ผมกลัวมมากขึ้นไปอีกตอนนี้ แต่แม้ว่าจะอย่างนั้น ผมเลือก ใช่

ตัวเลือกหายไป และไม่มีครั้งที่สาม

…งั้นตอนนี้ ผมต้องคุยกับเทพธิดาแห่งความมืดต่อ

เมื่อคิดว่าอย่างนี้ ผมเผชิญหน้ากับเทพธิดาแห่งความมืด ละท่านมองผม ด้วยสีหน้าที่จริงจัง มากกว่าเคยๆมาาก่อน

“ไนอาซามะ?” (มาโกโตะ)

“นาย…เมื่อกี้นี้นายทำอะไร?” (ไนอา)

“ผแค่เลือกตัวเลือกนะ…” (มาโกโตะ)

“ตัวเลือก…ตัวเลือก หือ… งั้น {สำหรับนาย} มันดูเหมือนตัวเลือก หือห์ ตัวเลือกอะไร?” (ไนอา)

“นั่น…” (มาโกโตะ)

ผมอธิบายว่าอะไรเกิดขึ้นที่นี่ และผมบอกท่าน ว่าผมเลือกใช่ สองครั้ง

“เข้าใจแล้ว… คำถามโผล่ขึ้นมา และนายมีสองตัวเลือก มันเป็นสกิลแบบนั้น หือห์…” (ไนอา)

“อืม ท่านไม่เห็นตัวเลือกเหรอ นยารุซามะ?” (มาโกโตะ)

ผมคิดซะอย่างแน่นอน ว่าท่านเห็นพวกมัน เหมือนโนอาห์ซามะและไอราซามะ

“ชั้น {ไม่เห็นพวกมัน} ชั้นก็คิดว่าโนอาห์คุ ลและไอราคุง ก็ไม่เห็นพวกมันด้วยเหมือนกัน” (ไนอา)

ท่านบอกบางอย่างแปลกๆกับผม

เทพธิดา ควรจะเห็นมันนี่

ไม่…เดี๋ยว…

ตอนนี้เมื่อผมย้อนคิดดูแล้ว โนอาห์ซามะ และไอราซามะ ไม่เคยโต้ตอบ ถึงรายละเอียดของตัวเลือก ไม่แม้แต่ครั้งเดียว

แต่พวกท่านแสดงการตอบสนองบางอย่างนะ

ถ้าอย่างนั้น แค่อะไรบนโลกนี้กัน ที่เทพธิดาเห็น…?

“ท่านเห็นอะไรเหรอ นยารุซามะ?” (มาโกโตะ)

ความสามารถที่แสดงถึงการตัดสินใจที่ต้องระวังที่จะทำ ในสถานการณ์ที่สำคัญ

นั่นคือสิ่งที่ผมคิด กับสกิลผู้เล่นอาร์พีจี

มันไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?

“ที่ชั้นเห็นเหรอ หือห์ นั่นไม่สำคัญตอนนี้ ฟุฟุ… พูดจากใจ ไม่ว่านายจะให้อะไรชั้น ชั้นคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับนาย ที่จะพิชิตวิหารทะเลลึก แต่…นี่น่าสนใจ! อย่างที่คาด กับคนโปรดของโนอาห์คุง” (ไนอา)

“ท-ท่านคิดว่าเป็นไปไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

ไม่มีทางที่ผมจะเมินอันนั้นและตอบโต้มัน

“มันชัดเจนซี่! ไม่มีอะไรมันจะโง่ เท่ากับมนุษย์ปรกติ ที่ไปทัาทายเลวีอาธานแล้ว แต่ถ้านายมาเป็นลูกน้องของชั้น และชั้นปรับแต่งร่างกายของนาย ชั้นคิดว่าโอกาสจะเพิ่มขึ้นไปถึง 0.01% นะ ชั้นจะยอมแพ้กับความคิดนั้น ชั้นคิดว่านายจะเสียความสามารถที่หายากของนายไป ถ้านายทำบางอย่างแบบนั้น” (ไนอา)

“…”

ท่านพูดบางอย่างที่น่ากลัวดั่งไม่มีอะไรเลย

เทพธิดาแห่งความมืดองค์นี้ แม้แต่คิดอะไรอยู่กัน?

“งั้นตอนนี้ เกี่ยวกับราคา ที่ช่วยนาย…ถ้านายช่วยโนอาห์คุงไม่ได้ นายจะมาเป็นลูกน้องของชั้น และบริการชั้นประมาณ 10,000 ปีในฐานะทาส นั่นฟังดูเป็นยังไง?” (ไนอา)

“…”

ช่างเป็นเงื่อนไขที่ไม่น่าเชื่อ

มีสิ่งต่างๆเป็นภูเขา ที่ผมอยากจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้น เช่น ไม่มีทางที่มนุษย์สามารถจะใช้ชีวิตอยู่ 10,000 ปีได้ หรือท่านหมายถึงอะไร ที่ว่าทาส ถ้าให้เริ่มพูด…?

“หืม? มันเบาไปเหรอ? งั้นชั้นจะยืดมันไปเป็น 20,000 ปี—” (ไนอา)

“ผมจะรับเงื่อนไขแรกครับ!” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว” (ไนอา)

เทพธิดาแห่งความมืด ไม่ทิ้งรอยยิ้มไปกับคำพูดของผม

ผมจบที่การตอบไปด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง แต่ยังไง มันก็หลังจากที่ผมได้ยอมรับข้อตกลงแล้ว

ผมถอยตอนนี้ไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้น ได้โปรดให้ผมยืมพลังด้วย นยารุซามะ” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ คิดกับมัน เหมือนว่านายนั่งเรือนำเทียว งั้นตอนนี้ ชั้นจะบอกนาย ว่านายควรจะทำอะไร หลังจากที่นายตื่น เกลี้ยกล่อมโนเอลจัง บอกเธอให้เป็น {ผู้รับ} สำหรับการลงไปสถิต ของเทพธิดาแห่งความมืด ชั้นน่าจะทำให้เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ และเทพเจ้ามารโกรธ ถ้าชั้นลงสถิตตรงๆหลังจากทั้งหมด มีความจำเป็นต้องหลอกตาของพวกเค้า” (ไนอา)

เทพธิดาแห่งความมืดไร้เหตุผลอีกแล้ว

“ราชินีโนเอล เป็นออราเคิลแห่งแสงนะ รู้มั้ยครับ? ไม่ใช่มันเป็นไปไม่ได้ ที่เทพธิดาแห่งความมืด จะลงไปสถิตเธอเหรอ?” (มาโกโตะ)

“โนเอลจังปัจจุบันเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ ที่มความเข้ากันได้กับทั้ง 7 ธาตุ เธอน่าจะสามารถรับชั้นได้เป็นระยะเวลาสั้นๆ” (ไนอา)

“ถ้าเวลาผ่านไปนานล่ะ…?” (มาโกโตะ)

“เธอจะพิการ” (ไนอา)

เทพธิดาองค์นี พูดอะไรสำคัญๆ ดั่งไม่มีอะไรเลยจริงๆ

“ผมคิดว่าเธอจะปฏิเสธ” (มาโกโตะ)

“งานของนายคือทำให้มันเกิดขึ้น ถ้าไม่ แค่ยอมรับคำสาปของโลก” (ไนอา)

“…ผมทำยังไงต่อ หลังจากเกลี้ยกล่อมราชินีโนเอล?” (มาโกโตะ)

“โนเอลจังรู้เกี่ยวกับการลงสถิตของเทพธิดามากกว่า แค่บอกเธอให้เรียกเทพธิดาแห่งความมืด แบบเดียวกับที่เธอทำกกับเทพธิดาแห่งแสง เข้าใจมั้ย?” (ไนอา)

เทพธิดาแห่งความมืด ดีดนิ้วของท่าน

เมื่อท่านทำ ภาพที่ผมเห็นขุ่นมัว

“ได้โปรดรอเดี๋ยว! ถ้าเราปลดปล่อยโนอาห์ซามะให้เป็นอิสระ เราแก้คำสาปของโลกนี้ได้มั้ย

ถ้าเรื่องนั้นไม่ชัดเจน ผมเกลี้ยกล่อมราชินีโนเอลไม่ได้

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า! นายจะไปแก้ผนึกโนอาห์คุง ผู้ที่อยู่ระดับเดียวกับผู้ปกครองทั้งจักรวาล กับเทพธิดาแห่งแสงอัลเธน่าคุง! ถ้านายมีความช่วยเหลือของเธอ ไม่มีอะไรในโลกนี้ ที่นายทำไม่ได้!” (ไนอา)

เสียงหัวเราะที่มีความสุขของเทพธิดาแห่งความมืดดังก้อง จนกกว่าสติผมจะหรี่ลง

◇◇

“มาโกโตะซามะ…ถ้านายมานอนในที่แบบนี้ นายจะเป็นหวัดนะ”

เสียงที่ผมได้ยินเมื่อผมตื่นขึ้น คือราชินีโนเอล

คนที่สั่นร่างกายผมยู่คืออัศวินหญิงผู้คุ้มกันของเธอ

“…อรุณสวัสดิ์” (มาโกโตะ)

ผมควรจะเป็นคนตื้นเช้า แต่ผมรู้สึกต้วมเตี้ยมผิดปรกติ

ร่างกายของผมรู้สึกหนัก ดั่งผมจะเป็นหวัด

“จากสภาพของนาย ชั้นจะพูดว่าการพยายามเคลียร์วิหารทะเลลึกต้องยากลำบากแน่… มันจวนเวลาที่เราจะออกเดินทางแล้ว เราต้องออกจากเกาะนี้ มาด้วยกันกับเรา มาโกโตะซามะ—” (โนเอล)

“ราชินีโนเอล” (มาโกโตะ)

ผมคุกเข่าต่อหน้าราชินีโนเอล

“คะ มีอะไรเหรอ มาโกโตะซามะ?” (โนเอล)

“มันดูเหมือนเทพธิดาแห่งความมืดจะช่วย ในการพิชิตวิหารทะเลลึก” (มาโกโตะ)

“”””?!””””

ราชินีโนเอล และอัศวินรอบๆ เบิกตากว้าง

“อืม…จู่ๆ ทำไมมันจบแบบนั้นล่ะ?” (โนเอล)

ราชินีโนเอลถามระหว่างที่สับสน

แน่นอนว่าเธอจะสับสน

“ท่านไม่ชอบสภาพของโลก…นั่นทำไม ท่านจะยื่นความช่วยเหลือของท่าน…นั่นคือสิ่งที่ท่านพูด” (มาโกโตะ)

มันอาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อแต่ผมอธิบายต่อไป

อัศวินของราชินีโนเอล ส่งสายตาสงสัย

“ฮีโร่โดโนะของประเทศแห่งน้ำ ในรูปแบบไหนที่เราจะช่วยได้ที่นี่?”

“นยา—ไนอาซามะ จะลงสถิตอยู่ในร่างกายของราชินีโนเอล” (มาโกโตะ)

“””อะ?!”””

คนที่ตอบสนองคำพูดผมมากที่สุด คืออัศวิน แทนที่จะเป็นราชินีโนเอล

“ท่านต้องไม่ทำนะครับ โนเอลซามะ!”

“การให้เทพธิดาแห่งความมืดลงมาสถิตกับท่านมันแค่…”

“ฮีโร่โดโนะ นายสติดีแล้วเหรอ?!”

พวกเขาตั้งคำถามสภาพจิตของผม

…ยังไงซะ เมื่อเห็นสภาพี่เหมือนภัยพิบัติที่เราเข้าไปอยู่ มันช่วยไม่ได้ ที่พวกเขาจะคิดแบบนั้น

ราชินีโนเอลดูเหมือนจะคิดบางอย่าง เธอวางนิ้วที่ริมฝีปากเธอ และมองไปในที่เดียว

ราชินีโนเอล พูด ระหว่างที่อัศวินส่งความคิดเห็นแง่ลบเกี่ยวกับมัน

“ทุกคน ได้โปรดเงียบก่อนชั่วครู่” (โนเอล)

คำพูดเหล่านั้น ทำให้ทุกคนรูดซิปปาก

“มีคำถามจำนวนนึงที่ชั้นอยากจะถาม นายพูดกับเทพธิดาแห่งความมืด ไม่ใช่เหรอ มาโกโตะซามะ? ท่านจะช่วยเราจริงเหรอ?” (โนเอล)

“ใช่ ท่านสัญญาไว้” (มาโกโตะ)

ผมตอบสั้นๆ

จริงๆแล้วมันเป็นการแลกเปลี่ยน สำหรับการได้ตัวผมไป (สำหรับ 10,000 ปี)

“เข้าใจแล้ว ต่อไป มีข้อควรระวังก่อนถูกมอบให้มั้ย เมื่อเทพธิดาแห่งความมืดลงสถิตอยู่ในชั้น?” (โนเอล)

“…นั่น…” (มาโกโตะ)

ผมพบว่ามันยากที่จะพูด แต่ผมตัดสินใจที่จะไม่ซ่อนมัน

“ถ้าเทพธิดาสถิตอยู่นานเกินไป เธอจะพิการ…” (มาโกโตะ)

“””?!”””

อัศวินทั้งหมด เบิกตากว้างขึ้นมากเข้าไปอีก

มีแม้แต่บางคน ที่ส่งเจตนาฆ่ามาทางผม

แต่ราชินีโนเอลยังคงสงบ

“ชั้นไม่ใช่ออราเคิลแห่งความมืด ดังนั้นนั้นเป็นราคาของปาฏิหาริย์ปรกติ สิ่งที่ชั้นถามที่นี่ คือปรกติแล้ว นายจะต้องการอุปกรณ์เวทย์เพื่อที่จะเชื่อมต่อกับเทพธิดา เพื่อที่จะให้เทพธิดานั้นลงมาสถิต แต่…ชั้นไม่มีอะไรแบบนั้น มีอะไรแบบนั้นมั้ย มาโกโตะซาะ?” (โนเอล)

“ไม่ ชั้นไม่มี” (มาโกโตะ)

ผมส่ายหัวไปข้าง

แต่ถ้าเธอถามอย่างนี้ มันต้องหมายถึงเธอยอมรับ การลงมาสถิตของเทพธิดาแห่งความมืด

ผมรู้ ว่าผมขออะไร ที่ค่อนข้างจะไร้เหตุผลที่นี่…

“แม้ว่าเราจะกลับไปที่คฤหาสน์ จะไม่มีอุปกรณ์เวทมนตร์ ที่เชื่อมต่อกับเทพธิดาแห่งความมืด เพราะทั้งหมดแทบไม่มีอะไรแบนั้นเลยในประเทศแห่งแสง นี่มันมีปัญหานะ” (โนเอล)

ราชินีโนเอลครุ่นคิด

อัศวินตื่นตกใจที่นี่

อีกครั้งที่ผมคิดเกี่ยวกับอะไรที่อยู่ในความครอบครองของผม สิ่งที่โดดเด่นคือ มีดของเทพะิดา เกราะดำของเคน แหวนของแอนนาซัง…และมีอุปกรณ์เวทย์อื่นอีกจำนวนหนึ่ง แต่ผมจำไม่ได้เลยว่ามีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเทพธิดาแห่งความมืด

ผมควรจะรับมาอย่างมาจากฟูเรียซัง…

ไม ผม {มี} บางอย่างที่ออราเคิลแห่งความมืดซังมอบให้ผม…

“โนเอลซามะ” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะซามะ” (โนเอล)

ราชินีโนเอลและผมต้องคิดบางอย่างในเวลาเดียวกัน

“มาโกโตะซามะ ได้โปรดนำมือออกมา” (โนเอล)

“โอเค” (มาโกโตะ)

ผมทำอย่างที่เธอพุด

ทากัตซูกิ มาโกโตะ คือ {อัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืด}

ถ้าอย่างนั้น ตัวตนของผมนั้นเอง โดยพื้นฐานแล้วคืออุปกรณ์เวทมนตร์ ที่เกี่ยว้องกับเทพธิดาแห่งความมืด

“ชั้นจะเริ่มพิธีสถิตแล้ว ทุกคน ได้โปรดถอยไปเล็กน้อย ระวังอย่าไปโดนความเป็นพระเจ้า และหมดสติล่ะ” (โนเอล)

“โนเอลซามะ?! ท่านจริงจังเหรอ?!”

“ได้โปรดพิจารณามันใหม่! ถ้าบางอย่างเกิดขึ้น…!”

“ท่านเป็นคนเดียวเท่านั้น ที่เราพึ่งพาได้ตอนนี้!”

“เราเชื่อใจเทพธิดาแห่งความมืดไม่ได้! แม่มดแห่งภัยพิบัติคือออราเคิลแห่งความมืดนะครับ ท่านรู้มั้ย?!”

อัศวินส่งเสียงร้องที่นี่ แต่ราชินีโนเอลยิ้ม

“มันโอเค ชั้นเชื่อในมาโกโตะซามะ ผู้ที่เรียวซูเกะซังเชื่อ ชั้นจะปล่อยคฤหาสน์ให้้พวกนายทั้งหมดครู่หนึ่งนะ… มาโกโตะซามะ ได้โปรดผ่อนคลาย” (โนเอล)

“ด-ได้เลย…” (มาโกโตะ)

สายตาของราชินีโนเอลส่องสว่างสีฟ้า

มานาสีาว ออกมาจากร่างกายขอเธอ และเอ่อล้น

เสียงร้องเพลง มาจากปากของราชินีโนเอล

“{เทพธิดาแห่งความมืด ผู้ที่ให้แสงสว่างในราตรีที่มืดมน}

{ได้โปรดนำทางเรา…}

{ผู้ที่ท่านรัก…}

{เราเองที่ช่างอ่อนแอ…}”

ผมได้ยินเศษเสี้ยวของคำพูด

แสง เอ่อล้น แม้ว่าในเวลานั้น มันถึงจุดที่ว่า ผมเปิดตาไว้ต่อไม่ได้

*ปั้ง!!*

เสียงระเบิดของแสงเกิดขึ้น

อากาศสั่นจากมานาที่มหาศาล และการกระแทกของมันทำให้ผมปล่อยมือของราชินีโนเอล

ผมล้มก้นกระแทกไปแบบนั้นเลย

ไม่ดีแล้ว คือที่ผมคิด และยืนขึ้น พยายามจะจับมือเธออีกครั้ง แต่อากาศที่เยือกเย็นผ่านแก้มของผม

แสงที่ปกคลุมราชินีดนเอลหายไปแล้ว

มันดูเหมือนพิธีลงสถิตจบแล้ว

ราชินีโนเอลไม่พูดอะไร และห้อยหัวลงเล็กน้อย

“โนเอลซามะ…?” (มาโกกโตะ)

เทพธิดาแห่งความมืดสถิตสำเร็จแล้วเหรอ?

คำถามนั้นถูกปัดเป่าปลิวไป เมื่อผมเห็นหน้าของราชินีโนเอล

โนเอลซามะ ที่แสดงรอยยิ้มอยู่ตลอด เหมือนพระอาทิตย์ พูดกับทุกคนอย่างเท่าเทียม อย่างร่าเริง…

รอยยิ้มของเธอหายไป…

“ฟุมุ ถ้าอย่างนั้น นี่เป็นร่างกายของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ที่อัลเธน่าคุงเลือก หือห์ ไม่เลว”

‘คุคุคุ…’ – -ราชินีโนเอลหัวเราะ ด้วยรอยยิ้มดั่งความชั่วร้ายทั้งหมดบนโลกได้บีบอัดเข้าไปข้างในมัน

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook