เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่336ทากัตซูกิมาโกโตะแทรกซึกปราสาทไฮแลนด์

336 ทากัตซูกิ มาโกโตะ แทรกซึกปราสาทไฮแลนด์

“ถ้าอย่างนั้น เราต้องเป็นเหยื่อล่อ ใช่มั้ย แฟนหนุ่มคุง?”

ลูซี่และซาซัง กลับมาอย่างปลอดภัย

และดังนั้น ระหว่างที่เราปรึกษากัน ว่าจะไปที่อยู่ของแม่มดแห่งภัยพิบัติได้ยังไง โรซาลีซังเสนอเรื่องนี้มา

“นั่นโอเคเหรอครับ โรซาลีซัง?” (มาโกโตะ)

นั่นจะช่วยได้เยอะเลย และมันไม่เป็นไรจริงๆเหรอ ที่จะให้ฮีโร่ในตำนานของสปริง ล็อก เป็นเหยื่อล่อ?

“เพราะนายรู้มั้ย เสน่ห์ของฮีโร่แห่งแสงคุง ถูกแก้เวทมนตร์ไม่ได้ ยกเว้นว่ามันจะเป็นราชินีโนเอล และฟูเรียจัง จะเป็นอิสระได้จากเวทมนตร์ของแฟนหนุ่มคุง ใช่มั้ย? ไม่ใช่ว่านั่นจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเหรอ?” (โรซาลี)

โรซาลีซัง ตอบมาอย่างเรียบๆ

“เฮ้ เฮ้ หม่าม๊า หนูจะเป็นเหยื่อล่อด้วยเหรอ?” (ลูซี่

“หนูอยากจะอยู่ด้วยกัน กับทากัตซูกิคุงอ่ะ…” (อายะ)

ลูซี่และซาซัง อยากจะไปด้วยกันกับผม แต่…

— “มันจะเป็นอันตรายสำหรับโรซาลีซังคนเดียว ที่จะสู้ลอร์ดปีศาจทั้งหมดนั่นในเมืองหลวง” (ไอรา)

เสียงของไอราซามะ ลงมา

ใช่ มันเหมือนที่ท่านพูด

“หนูไม่เป็นไรหรอกคนเดียวน่ะ รู้มั้ย ไอราซามะ” (โรซาลี)

มันดูเหมือนตัวโรซาลีซังเอง ไม่ได้ดูเหมือนจะถือสามันมาก

ขณะที่สำหรับผม…

“โนเอลซัง” (มาโกโตะ)

“คะ มีอะไร มาโกโตะซัง?” (โนเอล)

“เธอช่วยคนที่โดนเสน่ห์ ได้ด้วยพลังของไม้เท้าใช่มั้ย โนเอลซัง? ชั้นจะขอสปิริตแห่งแสง ใช้จังหวะเดียวกันกับเธอ และแพร่เวทมนตร์ไปทั้งเมืองหลวง เพื่อแก้คำสาป” (มาโกโตะ)

“ใช่! วิธีนั้น ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ อัศวินแห่งแสง และแม้แต่เรียวซูเกะซัง จะกลับมามีสติของพวกเค้า…!” (โนเอล)

ราชินีโนเอลทุบมือของเธอเอง

ก่อนอื่น เราต้องเพิ่มจำนวนกำลังของเรา และด้วยกำลังนั้น เราจะสามารถลดภาระบนโรซาลีซังได้

แล้วก็ ผมค่อนข้างจะวิตกกังวล เกี่ยวกับการทำให้ลูซี่แและซาซัง เป็นเหยื่อล่อ

ด้วยวิธีนี้—คือที่ผมคิด แต่…

— “นายต้องไม่นะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)

ไอราซามะหยุดผม

“ไอราซามะ? ทำไมล่ะ?” (มาโกโตะ)

— “ถ้าโนเอลจัง ทำ ‘แก้คำสาป’ บนทั้งเมืองหลวง แม้แต่ลอร์ดปีศาจ ที่ถูกควบคุมโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ จะเริ่มทำอะไรด้วยความตั้งใจของตัวเอง และนั่นจะควบคุมไม่อยู่” (ไอรา)

“นั่น…จริง” (มาโกโตะ)

ลอร์ดปีศาจมากกว่าพัน ของเวลาโบราณ ในเมืองหลวง

พวกเขาฟื้นคืนชีพด้วยคาถาของแม่มดแห่งภัยพิบัติ และถูกควบคุมโดยเส่นห์

ถ้าเราแค่แก้เสน่ห์ ที่เหลือจะเป็นกองทัพลอร์ดปีศาจ ที่ไม่มีผู้บัญชาการ

ไม่ต้องสงสัยได้เลยว่า มันคงไม่เปลี่ยนเป็นอะไรที่ดีๆ

นั่นทำไม ที่เราควรทำน่ะคือ

1) กำจัดแม่มดแห่งภัยพิบัติ

2) ทำให้ลอร์ดปีศาจ ที่ฟื้นคืนชีพด้วยคาถาหายไป

3) นำผู้คนกลับมา จากการถูกควบคคุมโดยเสน่ห์ ให้กลายเป็นปรกติ

มันต้องเป็นในอันดับตามนั้น

แต่กำลังของเราคือ โรซาลีซัง ผม ลูซี่ ซาซัง และราชินีโนเล

จำนวนของเราต่ำเกินไป

ฟูเรียซัง ที่โดนยึดร่างไปโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ ต้องถูกช่วยโดยผม ผู้ที่มีเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ ของไอราซามะ

เพื่อนำซากุไรคุงกลับมานั้น ต้องการไม้เท้าและเวทมนตร์ของราชินีโนเอล

ถ้าผมอย่างน้อยสามารถที่จะควบคุม พลังของเทพเจ้าของผมได้อย่างถูกต้องได้ล่ะก็…

“ชั้นและลูซี่ ใช้เทเลพอร์ตได้ ดังนั้นเราจะใช้เวทมนตร์ที่ฉูดฉาด ไกลออกไปนิดหน่อยจากเมืองหลวง เพื่อที่จะดึงความสนใจของลอร์ดปีศาจ ยังไงเราก็แค่ต้องวิ่งไปทั่วโดยไม่สู้ ลูซี่และคนอื่นๆต้องไม่สู้นะ โอเคมั้ย? วิ่งหนี และแค่ให้อายะจังช่วยเธอเมื่อมันกลายเป็นเรื่องออกแรงกาย” (โรซาลี)

“ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว หม่าม้า” (ลูซี่)

“ถ้าอย่างนั้น นั่นเป็นตัวเลือกเดียว หือห์ เข้าใจแล้ว แม่ของลูจัง” (อายะ)

โรซาลีซัง ออกคำสั่งลูซี่และซาซัง แม้ว่าผมจะกังวล

ดูเหมือนพวกเธอทั้งสองโอเคกับเรื่องนี้

แต่การใช้ลูซี่และซาซัง เป็นเหยื่อล่อมันแค่…

“แฟนหนุ่มคุง ไม่มีความจำเป็นต้องทำหน้าอย่างนั้น ลูกสาวของชั้นจะไม่เป็นอะไร เพราะทั้งหมด เธอเป็นลูกสาวของชั้น” (โรซาลี)

โรซาลีซัง จิ้มหน้าผากของผม

“โรซาลีซัง…” (มาโกโตะ)

“นายพิชิติหารทะเลลึก และได้พลังของพระเจ้า ใช่มั้ย? นายต้องอวดกล้ากว่านี้หน่อยนะ” (โรซาลี)

เธอมองทะลุความกังวลของผม

ใช่

ผมต้องเชื่อสหายของผมมากกว่านี้

“รับทราบ! ขอบคุณมากๆครับ” (มาโกโตะ)

“เด็กดีมาก ว่าแต่ ชั้นไม่เคยได้นอนกับพระเจ้านะ รู้มั้ย? อยู่เป็นเพื่อนชั้นคืนนี้ได้มั้ย?” (โรซาลี)

“…เอ๋?” (มาโกโตะ)

“หม่าม๊า?!” (ลูซี่)

“แม่ของลูจัง?!” (อายะ)

“ล้อเล่นน่ะ☆ มันเป็นมุข” (โรซาลี)

ลูซี่และซาซัง เข้ามาระหว่างผมทันที ระหว่างที่ผมแข็งไป

แม่มดสีแดง ได้หัวเราออกมาดังๆ

อะไร ถ้าอย่างนั้นนั่นล้อเล่น หือห์…

ผมคิดว่าเธอจริงจังตอนนั้น—

(พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนโรซาลีจังเอาจริงนะ รู้ป่าว?) (โนอาห์)

โนอาห์ซามะบอกผมลับๆ ผ่านสื่อสารทางจิตใจ

จริงๆเหรอ โรซาลีซัง?!

พี่เค้าเป็นสัตว์กินเนื้อเกินไปแล้ว

ลงมือกับแฟนหนุ่มของลูกสาว มันเหมือนฉากอีโรเกะเลย ได้โปรดหยุดนั่นนะ

“งั้น ชั้นไปละนะ” (โรซาลี)

โรซาลีซังโบกมือ และรวมมานา

มันดูเหมือนพี่เค้ามีแผนจะใช้เวทมนตร์ใหญ่

“งั้น ไปด้วยเหมือนกันเถอะ” (ลูซี่)

“ฝากทักทายฟูจังด้วยนะ ทากัตซูกิคุง” (อายะ)

ลูซี่และซาซัง ก็มุ่งหน้าไปทางอื่นด้วย

“มาโกโตะซัง” (โนเอล)

ราชินีโนเอล เสนอมือมาให้ผม

ผมจับมือของเธอแน่น

“โนเอลซัง ไปกันเถอะ ลูซี่ ซาซัง ระวังตัวด้วยนะ” (มาโกโตะ)

ผมภาวนาให้พวกเธอโชคดี และกำลังจะออกไปที่ปราสาทไฮแลนด์ แต่…

“…เฮ้ มาโกโตะ” (ลูซี่)

“…ทากัตซูกิคุง มันค่อนข้างรู้สึกเหมือน…” (อายะ)

ลูซี่และซาซัง พูดกับผมด้วยหน้าตาที่สับสน

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่ว่านาย ค่อนข้างสนิทกับราชินีโนเอลแล้วตอนนี้เหรอ?” (ลูซี่)

“มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ ทากัตซูกิคุง?” (อายะ)

“ม-ไม่ใช่อย่างนั้น! เหมือนว่าจะมีอะไรซักอย่างเหอะ!” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว ลูซี่ซัง อายะซัง! ไม่มีอะไรระหว่างเรา!” (โนเอล)

ผมและราชินีโนเอลรีบส่ายหัวไปข้างๆ

“แต่นั่นค่อนข้างที่จะน่าสงสัยนะ…” (ลูซี่)

“มันเป็นคำโป้ปด!” (อายะ)

“น่า น่า หยุดเล่นได้แล้ว ลอร์ดปีศาจสังเกตเราแล้ว” (โรซาลี)

เราก่อความวุ่นวายที่นี่ แตะโรซาลีซังติเตียนพวกเรา

“รับนั่น! นางฟ้าไฟ!” (โรซาลี)

เวทมนตร์ระดับนักบุญ ที่ได้ขัดเกลามา ยิงออกไปในเสียงของแม่มดสีแดง ที่มาพร้อมเพรียงกัน

…ว้าว

ตอนนี้ ผมควรจะมีมานาพอ ที่จะทำอย่างเดียวกันกับพี่เค้า แต่ผมยังไม่ไปถึงระดับนั้น

“มาโกโตะ ชั้นมีอะไรที่จะบอกนายทีหลัง!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิคุง ชั้นจะให้นายอธิบายนะ โอเคป่ะ?!” (อายะ)

ลูซี่และซาซังพูดอย่างนี้ และไปที่ไหนซักแห่งด้วยเทเลพอร์ต

ยังซะ นั่นจะเป็นหลังจากทุกอย่างจบลง

เปลี่ยนเกียร์กันที่นี่เถอะ

ราชินีโนเอล และผม พยักหน้าให้กันและกันความเงียบ

[ซ่อน]

เราเริ่มการเดินทางของเราสู่เมืองหลวง

วัตถุประสงค์คือปราสาทสีดำสนิทของไฮแลนด์

ที่บังลังก์ ที่ที่แม่มดแห่งภัยพิบัติรอเราอยู่

◇◇

“เราสามารถที่จะแทรกซึมเมืองหลวงสำเร็จ” (มาโกโตะ)

“ใส่ สกิลซ่อนของนายน่าประทับใจนะ แม้แต่นายประตู ก็ยังไม่สังเกตเห็นเลย” (โนเอล)

“มันดูเหมือนผลงานของสกิล เพิ่มขึ้นด้วยการขึ้นไปเป็นพระเจ้า” (มาโกโตะ)

เราแทรกซึมเมืองหลวงสำเร็จ และเดินหน้าผ่านถนนหลัก

ไม่มีคนนเดินมากมาย

ส่วนใหญ่มันน่าจะเป็นเพราะ โรซาลีซังและคนอื่นๆ อาละวาดอย่างดี

เมื่อพูดนั่นแล้ว มีแม้แต่ลอร์ดปีศาจ ที่เดินกันเป็นปรกติอยู่ที่เมืองหลวง

มหานครปีศาจนี้มันอะไรกัน…?

ราชินีโนเอลและผมจับมือ และเดินเข้าไปสู่ข้างในเมืองหลวง อย่างเงียบๆ

ผู้คนที่โดนเสน่ห์ และลอร์ดปีศาจ เดินกันในบริเวณใกล้ๆ

…ซ่อนมันแข็งแกร่งขนาดนี้ก่อนหน้าเหรอ?

(ดูเหมือนซ่อนของนายได้เป็นระดับพระเจ้า) (โนอาห์)

โนอาห์ซามะบอกผม

เข้าใจแล้ว… ระดังเทพเจ้า…เดี๋ยว ซ่อนเป็นระดับพระเจ้าเหรือ

(มันไม่เหมือนว่าทุกเวทมนตร์จะเป็นอย่างนั้น มีแค่สกิลที่ {ซึมเข้าไปในนาย}) (ไอรา)

ไอราซามะแก้ผมให้ถูกต้อง

ซึมเข้ามาในผม… พูดอีกอย่าง สกิลพวกเดียวที่กลายเป็นระดับพระเจ้า คือสกิลที่ผมใช้บ่อยๆ

เพราะทั้งหมด ซ่อนช่วยผมมาหลายครั้ง

ผมได้ใช้มันมาตลอดเวลา ตั้งแต่ออกมมาจากวิหารแห่งน้ำ

เข้าใจแล้ว ซ่อนของผมได้เป็นระดับพระเจ้า…

ผมดีใจ ที่ผมใช้มันบ่อยๆ

ระหว่างที่ผมประทับใจ กับทั้งหมดด้วยตัวผมเอง

(มาโกโตะ นายดีใจ ที่ซ่อนเป็นพระเจ้าเหรอ…?) (เออร์)

(นายไม่ต้องซ่อนๆหรอกนะ ช่างคิดแค่เรื่องเล็กๆจริงๆ ทากัตซูกิ มาโกโตะ) (ไอรา)

(ชั้นคิดว่านั่นดีแล้ว มันแค่เหมือนกับมาโกโตะเลย) (โนอาห์)

เทพธิดาเสียงดัง

โนอาห์ซามะ ช่างเมตตา

“มาโกโตะซัง?” (โนเอล)

“มันไม่มีอะไร” (มาโกโตะ)

ราชินีโนเอล มีหน้าตามีคำถาม เพราะเธอไม่ได้ยินสื่อสารทางจิตใจของเทพธิดา

ผมจูงมือของราชินีโนเอล ระหว่างที่ทำหน้าตาย

ไม่มีใครสังเกต ตลอดทางถึงปราสาท

—ข้างในปราสาทไฮแลนด์

เราผ่านข้างๆนายประตู

ราชินีโนเอลและผม เดินหน้าผ่านทางเดินที่กว้าง ของปราสาท

(มันไปได้ดี…) (มาโกโตะ)

ถึงจุดที่น่ากลัว

มีความเป็นไปได้มั้ยว่า มัน…เป็นกับดัก

(มันไม่เป็นไรหรอก เพราะทั้งหมด นายคือมาโกโตะของชั้น)

(นาย แม้ว่านายจะได้มาเป็นพระเจ้า นายยังขี้กังวลอยู่เลยนะ) (ไอรา)

(ระวังตัวเป็นส่วนที่ดีของมาโกะคุง☆” (เออร์)

เทพธิดาคุยกันอย่างไร้กังวลเหมือเคยๆ

มันทำความตึงเครียดหายไปหมดเลย

ขอบคุณเรื่องนั้น ผมไม่ตึงเครียดโดยไม่จำเป็น

ทันใดนั้นเอง…

XXXX!

XXXX~?

XXXX!

สปิริตแห่งเวลาสร้างความเอะอะ

ดูเหมือนบางอย่าง กำลังจะเกิดขึ้น

ผมตรวจรอบข้าง

(อาา…{คนนั้น} หือ) (มาโกโตะ)

“โนเอลซัง ได้โปรดถอยไปนิดหน่อย” (มาโกโตะ)

ผมปล่อยมือราชินีโนเอล และให้เธอขยับไปข้างหลัง 3 ก้าว

………

เงาดำปรากฎ ตรงที่ข้างหลังของผม

และจากนั้น ใบมีดสีดำคมกริบ เข้าหาผม

ใบมีดที่ถึงตาย ที่มัน {ช้ามากจนทำให้ผมหาว}…ผมจับมันด้วยมือ

“อะ?! …นั่นเป็นไปได้ยังไง?!!”

คนที่เปิดตากว้างในความตกใจ คือราชาปีศาจบาร์บาทอส

“วันก่อนนายมาขวางทางนี่” (มาโกโตะ)

ที่พิธีมอบรางวัล ของการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และลอร์ดปีศาจ

มันแค่ไม่กี่วันก่อน แต่มันรู้สึกเหมือนมันเกิดขึ้นนานมาแล้ว

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว แม้ว่าลอร์ดปีศาจคนอื่น ไม่ได้สังเกตซ่อนของผม

นั่นหมายถึง ราชาปีศาจพิเศษงั้นเหรอ?

ยังไงซะ ไม่ว่ายังไง มาจบเขาที่นี่เถอะ

“สปิริตแสง…กอดราชาปีศาจ” (มาโกโตะ)

จุดอ่อนของปีศาจคือแสง

สิ่งที่ควบคุมแสง คือเวทมนตร์แสง

ผมไม่เพี่ยงแต่ฝึกเวทมนตร์น้ำ และเวทมนตร์โชคชะตา แต่ก็เวทมนตร์แสงด้วย

แล้วก็ ถ้ามันเป็นตอนนี้ อย่าน้อยผมขออะไรจากสปริตแสได้

สปิริตแสง กอดราชาปีศาจ

“《อออออออออ้าาาาา!!!!!!!》” (บาร์บาทอส)

เสียงกรีดร้องของราชาปีศาจ สะท้อนออกมาก

มันควรจะเป็นการโจมตีถึงชีวิต แต่…

(…มันค่อนข้างดูหลอกๆ) (มาโกโตะ)

ปีศาจเป็นคนขี้ปด

ผมสังเกตศัตรู โดยไม่ลดการป้องกันลง

เขาไม่กรีดร้องอีกแล้วว

ราชาปีศาจหายใอย่างหนัก และดูเหมือนดั่งเขาจะพินาศไป ช่วงเวลาไหนก็ได้

เขากำลังจะทรุดไป และ…

‘คุว้า!’ ตาของราชาปีศาจเปิดกว้าง และเขามีเป้าหมายที่จะกระโดดหนีไป ด้วยเทเลพอร์ต

ราชาปีศาจ ต้องมีความมั่นใจ ในการหนีที่สำเร็จ

นั่นเพราะทั้งหมด เขาได้เสร็จที่การไปพื้นที่อื่นแล้ว

“สปิริตเวลาครับ” (มาโกโตะ)

ผมเรียกพวกเขา

และจับขาของราชาปีศาจ

จากนั้นม้วนเขาาอยู่กับพื้น

“…โฮ๋?” (บาร์บาทอสส)

ราชาปีศาจ เปิดตากว้างในความไม่เชื่อ

“แย่หน่อยนะ ชั้นจะไม่ปล่อยให้นายหนีไป บาปที่เข้าไปขวางทาง งานแต่งของซากุไรคุงและราชินีโนเอล หนักนะ” (มาโกโตะ)

“แก….แกทำอะไร? ชั้นแน่ใจ ว่าชั้นเทเลพอร์ตไปที่นรกแล้ว…” (บาร์บาทอส)

โฮ่ห์ ถ้าอย่างนั้น เขาหนีไปที่นรก หือห์

พอมาคิดว่าเขาเคลื่อนที่ไปคนละดินแดนในทีเดียว อย่างที่คาดกับลอร์ดปีศาจ

“คุห์!” (มาโกโตะ)

ราชาปีศาจ หายไปอีกครั้ง

เขาไม่เรียนรู้เลย

อีกครั้ง ที่ราชาปีศาจ หล่นมาข้างหน้าผมอย่างน่าสมเพช ที่คำพูดของผม

“ป-เป็นไปไม่ได้… แค่อะไรในโลกนี้…” (บาร์บาทอส)

เสียงของราชาปีศาจสั่น

แต่แน่นอนว่า ผมไม่มีเจตนาจะเปิดไพ่ในมือนะ…

— “เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ!! อย่ามาใช้สปิริตเวลาอย่างไร้กังวลซี่!!!!” (ไอรา)

คำตำหนิของไอราซามะ ลอยมาหาผม

เวร

พูดุถึงแล้ว พวกท่านดูผมอยู่

และมันถูกค้นพบโดยลอร์ดปีศาจ

แต่ยังไงซะ มันไม่ใช่ปัญหา แม้ว่ามันถูกคนพบนะ

“ย้อน…เวลากลับเหรอ?” (บาร์บาทอส)

“ใช่” (มาโกโตะ)

ผมยักไหล่

สิ่งที่ผมทำมาตอนนี้ซักพัก คือปาฏิหาริย์โชคชะตา: กรอกลับ

ผมเห็นโนอาห์ซามะ ใช้มันมาก่อนหน้า ผมเลยจำมันได้

ใช่ นี่มันสะดวกจริกๆ

— “อย่ามาล้อเล่นนะ! เมื่อนายไปมั่วกับเวลา งานของชั้นเพิ่มขึ้น!! ชั้นจะให้หูชาทีหลังเลย!! มาที่ห้องของชั้น!!” (ไอรา)

ไอราซามะโกรธแล้ว

…ดูเหมือน เราต้องรั้งมือ กับการใช้ใดๆที่มากกว่านี้

“เจอกัน ราชาปีศาจ” (มาโกโตะ)

“อะ…?!” (บาร์บาทอส)

มีมีดของโนอาห์ซามะ แทงที่หน้าอกของบาร์บาทอส {ไปแล้ว}

“ตั้งแต่…เมื่อไหร่…?” (บาร์บาทอส)

“ชั้น {หยุด} เวลาของนาย และแทงนาย” (มาโกโตะ)

ผมบอกความจริงเขาไปตรงๆ

“!”

ราชาปีศาจ พูดอะไรไม่ได้อีกแล้ว

ร่างกายที่ถูกแทงของลอร์ดปีศาจ พังทลายลงไปสู่ทราย และหายไป

“ฟฟฟฟู่…” (มาโกโตะ)

ผมถอนหายใจ

มันไปหนึ่งในลอร์ดปีศาจ ที่ผมมีคอนเนคชั่นอยู่ด้วย ตั้งแต่เมื่อ 1,000 ปีก่อน

ในที่สุด ผมก็สามารถที่จะกำจัดเขา

ราชินีโนเอล มีปากที่เปิดกว้าง และในท้ายที่สุด เปลี่ยนการจ้องมอง เป็นหรี่ตาครึ่งหนึ่ง

“โนเอลซัง?” (มาโกโตะ)

“…นายมันอุกอาจเกินไป ไม่ แต่ชั้นรู้เรื่องนั้น ตั้งแต่เวลาที่วิหารทะเลลึกนะ” (โนเอล)

“สไตล์การต่อสู้ของชั้นไม่ดีเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นายทำอย่างนั้น แม้ว่าถูกดุโดยเทพธิดดาแห่งโชคชะตาซามะนี่?” (โนเอล)

เธอถอนหายใจ งงงัน

— “นั่นใช่แล้ว! ใช้เวทมนตร์น้ำซี่!! ทากัตซูกิ มาโกโตะ เจ้าบ้าเอ้ย!” (ไอรา)

โชคร้ายที่ การประเมิน ของราชินีโนเอล และไอราซามะ ไม่ได้สูงเลย

— “ไม่ใช่ว่านั่นไม่เป็นไรเหรอ? เพราะทั้งหมด เค้าจะไปช่วยโลก ใช่ป่ะ มาโกโตะ☆?” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะเมตตามากๆเลย

— “โนเอาห์… ไม่ใช่ว่าเธอ กลายเป็นเทพธิดาที่สิ้นหวัง ที่เอาใจผู้ชาย (มาโกะคุง)ของตัวอย่างเดียวเลยเหรอเนี่ย?” (เออร๋)

— “ฮ๋า? พ-พูดอะไรน่ะ?!” (โนอาห์)

— “อ้าา ชั้นไม่อยากจะเห็นโนอาห์เป็นแบบนี้” (ไอรา)

— “มันไม่ใช่อย่างนั้น! การแสดงหัวใจที่ยอมรับ เป็นคุณภาพของเทพธิดา!” (โนอาห์)

เทพธิดาคุยกันอย่างมีชีวตีวา

ไม่มีจุดหมาย ที่จะหลบๆซ่อนๆแล้วตอนนี้…

“โนเอลซัง ไปกันเถอะ เจ้าหญิง… แม่มดแห่งภัยพิบัติ เป็นไปได้มากที่สุด ว่าจะอยู่ในห้องบัลลังก์” (มาโกโตะ)

“บอกได้เหรอ?” (โนเอล)

“ดูเหมือนตรวจจับของชั้น ก็ได้แข็งแกร่งขึ้นด้วย” (มาโกโตะ)

ต้องเป็นผล ของการขึ้นไปเป็นพระเจ้า

มันมีระยะและประสิทธิภาพ เทียบไม่ได้เลย เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้

คนก่อเหตุ ที่สาปโลกนี้

ผมบอกได้ ว่าแม่มดแห่งภัยพิบัติ ได้อยู่ตรงกลางปราสาทนี้

◇◇

ห้องโถงเปิด ก่อนหน้าบัลลังก์ในปราสาทไฮแลนด์

ราชินีโนเอลและผม ยืนอยู่ตรงหน้าประตูใหญ่ ของห้องโถงนี้

ผมระแวดระวัง แต่ไม่ได้ถูกโจมตีโดยลอร์ดปีศาจ ระหว่างทางมา

“แม่มดแห่งภัยพิบัติ อยู่อีกฝั่งของประตูเหรอ…?” (โนเอล)

“เธอควรจะอยู่ แต่สิ่งที่แปลก คือมีแค่คนเดียว ที่ดูเหมือนจะเป็นคนคุ้มกันเธอ แต่ชั้นคิดว่าปรกติแล้ว เธอจะมีลูกน้องมากมายปกป้องเธอนะ…” (มาโกโตะ)

“มันเป็นกับดักเหรอ?” (โนเอล)

“เป็นไปได้มากที่สุด” (มาโกโตะ)

ราชินีโนเอลและผม มองหน้ากัน จากนั้นพยักหน้า

“ไปกันเถอะ” (โนเอล)

“ใช่ ซ่อนข้างหลังชั้น ได้โปรดทำจังหวะเดียวกันเผื่อไว้ก่อน เราจะได้เลี่ยงสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดได้” (มาโกโตะ)

“รับทราบ” (โนเอล)

ไม่มีถอยหลัง หลังจากที่มาไกลขนาดนี้แล้ว

แม้ว่ารู้ว่ามันเป็นกับดัก มันไม่มีทางเลือก นอกจากจะไปข้างหน้า

ผมเปิดประตูหนักๆ อย่างช้าๆ

เมื่อเราเข้าไป มันเป็นเหมือนที่ผมรู้สึกมาด้วยตรวจจับ

ห้องโถงนั้นว่างเปล่า

{นอกจากบัลลังก์ราชา}

คนที่นั่งอยู่ที่บัลลังก์ และมองลงมาที่เรา พร้อมด้วยศอกที่พักเก้าอี้ ดูเหมือนจะง่วง คือความงดงามที่ไม่มีใครเทียบผมดำ ในชุดสีดำ

“เจ้าหญิง…” (มาโกโตะ)

มันคือฟูเรียซัง

ไม่ สติของเธอ ควรจะถูกยืดไปโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ นีเวีย

นั่นต้องเป็นแม่มดแห่งภัยพิบัติ

และคน ที่อยู่ข้างเธอ คือ…

“เรียวซูเกะซัง…” (โนเอล)

ซากุไรคุง มีหน้าที่ไม่มีความตั้งใจอะไรเลย แต่เขาตั้งท่ายืน พร้อมด้วยดาบของเขา โดยไม่แสดงช่องเปิดใดๆ

ราชินีโนเอล ดูเหมือนว่าเธอจะวิ่งออกไปช่วงเวลาไหนก็ได้ แต่เธอทน

เราเดินหน้าอย่างช้าๆ ไปที่ที่แม่มดแแห่งภัยพิบัตินั่งอยู่

“โอ้ชั้น…”

นั่นเป็นเมื่อ แม่มดแห่งภัยพิบัติ พูด

“อัศวินของชั้น…?”

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

คนที่เรียกผม คือฟูเรียซัง

แต่แม่มดแห่งภัยพิบัติ ควรจะรู้ว่าเธอเรียกผมแบบนั้น

เธอจะหลอกผมเหรอ?

“เพราะสีผมของนาย…และตานั้น…ชั้นคิด ว่านายเป็นคนอื่น… แต่มันนายจริงๆ ใช่มั้ย อัศวินของชั้น?”

“ใช่ หลายอย่างเกิดขึ้น ตอนนี้ ชั้นอยู่ในรูปนี้น่ะ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

จากวิธีที่พูดของเธอ ผมคิดได้อย่างเดียว ว่าเธอคือฟูเรียซัง

ผมรู้สึกหลายอารมณ์นี่นั่น จากที่ผมคิดถึงเธอมากแค่ไหน

…ไม่ดีเลย ลดการป้องกันลงที่นี่ จะแย่

ณ ทันใดนั้นเอง แม่แมดแห่งภัยพิบัติ เปิดตาของเธอกว้าง

ผมรีบตั้งท่ายืนด้วยดาบ

มันเป็นการแสดง ของแม่มดแห่งภัยพิบัติจริงๆเหรอ?

“ทำไม… ทำไม…?”

แม่มดแห่งภัยพิบัติ สั่น

ผมสังเกตสภาพของเธออย่างสงบ

“ทำไมอัศวินของชั้น {จับไม้จับมือ} กับยัยนั่น?!!!!!!”

“”เอ๋?””

ผมและราชินีโนเอล มองกัน ที่คำพูดเหล่านั้น

ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมันแล้ว เราจับมือกัน เพื่อจังหวะเดียวกัน

“เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง…? นั่นมันเป็นผู้หญิงคนเดียว ที่ชั้นคิดว่านายจะไม่ไปอยู่ด้วยกัน! นาย สลายภาพลวงตาของชั้น! พอมาคิด ว่านายจะขโมย <เอ็นทีอาร์> ภรรยาของเพื่อนวัยเด็ก!!”

“มันเข้าใจผิดแล้ว!!” (มาโกโตะ)

เธอมีความเข้าใจผิด ที่แย่หนักไปกว่าโรซาลีซังอีก ที่มันทำให้ผม ขึ้นเสียงของผมในปฏิกิริยาตอบสนอง

…นี่เป็นไปได้มากที่สุดว่า…ฟูเรียซังเองเลย ใช่มั้ย?

■ตอบความคิดเห็น:

>ผู้เล่นอาร์พีจี (อวสานหลาายแบบ) ส้รางอนาคต จนกว่ามันจะ ‘เป็นไปได้ดี’ เหรอ?

→ เซฟ & โหลด แล้วก็ เล่นต่อ เป็นสกิลที่อนุญาติให้ตัวเอง ทำการ ‘ลองใหม่ จนกว่ามันจะเป็นไปได้ดี’

และดังนั้น ผลที่มันสร้างบนโลกนั้นต่ำ

แต่อวสานหลายแบบ เป็นสกิลที่อนุญาติให้มีอวสานแบบแย่ ถ้ามาโกโตะคุงพอใจกับมัน

และอวสานที่มาโกโตะตาย และโลกเป็นของซามะนั้นก็…《โอเค》

อวสานหลายแบบ เป็นสกิลที่ไม่มีใครรู้ ว่าอะไรจะเกิด

และดังนั้น เออร์ซามะ ถูกสั่งให้จับตามองเขา 24/7

>โรซาลีซัง โกงเกินไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเธอแข็งแกร่งแค่ไหน

→ ผมจะพูดเรื่องนี้ เพราะมันใกล้กับจุดจบแล้ว แต่โรซาลีซังมีหลักการของ ‘ฮีโร่ที่มาถึงสายไป’

เธอเป็นคนทำลายสมดุล ถ้าเธอปรากฏตัวตั้งแต่แรกเริ่ม ดังนั้น เธอไม่ได้เข้ามามีส่วนร่วม ในเนื้อเรื่องหลักมาก

ที่ตอนนี้ โมโมะแข็งแกร่งกว่า (เพราะทั้งหมด เธอได้ฝึกมา 1,000 ปี) แต่โรซาลีซัง มีพรสวรรค์สูงกว่า

แล้วก็ โมโมะไม่ชอบการต่อสู้ แต่โรซาลีซัง รักการต่อสู้ ดังนั้มีความต่างที่ตรงนั้นด้วยครับ

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 0/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook