เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่345ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่(ส่วนแรก)

345 ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่ (ส่วนแรก)

ผู้แต่ง: 25 ตุลาคม คือวันที่เล่ม 10 จะวางขาย

ปกหน้าอยู่ที่นี่!!**

ได้โปรดซื้อมันด้วยครับ!

—-

“คุ!”

ผมมาถึงประเทศแห่งแสง ไฮแลนด์

เหตุผลนั้นก็เพราะ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ โมโมะ เรียกผม

เทเลเพอร์ตที่ผมยังใช้ไม่ชิน สร้างปัญหาให้ผมมากมาย

ลูซี่และซาซัง ไม่ได้มาด้วยกันกับผม

เห็นว่าพวกเธอกลัวโมโมะ

แล้วก็ อย่างแรก ที่โมโมะพูด เมื่อเธอดื่มเลือดของผมหลังจากซักพักคือ…

“ขมเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เลือดของมาโกโตะซามะ…รสชาติแย่…ฮือออ” (โมโมะ)

“มากขนาดนั้นเลยเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมลนลานโดยโมโมะ ล้มและร้องไห้

พอมาคิดว่าเธอจะร้องไห้… นี่มีปัญหานะ

ผมควรทำยังไงดี…?

“พี่ไม่มาเจอหนูเลยซักนิด…และจบจากการเป็นหนุ่มบริสุทธิ์แล้ว… มันไม่เป็นไรแล้วแหละ คนอย่างหนู…คนอย่างหนู…” (โมโมะ)

“โมโมะ…” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะซามะ พี่มันงี่เง่า!!” (โมโมะ)

“อุว้า” (มาโกโตะ)

โมโมะกระแทกตัวใส่ผม และผมถูกกดลงไปที่พื้น

เธอเริ่มที่จะทุบตีผม แค่แบบนั้นเลย

“หนูดื่มเลือดพี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว มาโกโตะซามะ! หนูจะใช้ชีวิตต่อจากนี้ไปยังไง?!” (โมโมะ)

รูปลักษณ์ของเธอนั้น ไม่ใช่คนที่เป็นศูนย์กลางของไฮแลนด์ แต่เป็นสาวน้อยผู้ออ่อนแอ ที่ผมพบเจอเมื่อ 1,000 ปีก่อน

“โมโมะ… พี่ขอโทษ” (มาโกโตะ)

“พี่ไม่ต้องมาขอโทษเลยนะ!! หนูต้องการเลือดที่สะอาดของพี่ มาโกโตะซามะ! เลือดแปดเปื้อนที่เจ้าชู้ของพี่ ดื่มไม่ได้อีกต่อไปแล้ว! มันเป็นน้ำเปื้อนโคลน!” (โมโมะ)

“มันเป็นน้ำเปื้อนโคลน หือ…” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้ถึงความรู้สึกเรื่องการรับรสชาติของแวมไพร์ แต่ถ้าโมโมะพูดดอย่างนั้น มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่

“ได้โปรดกลับไปเป็นหนุ่มบริสุทธิ์ เร็วๆเข้า! ได้โปรดนำความบริสุทธิ์ของพี่กลับคืนมา!” (โมโมะ)

“อย่าขออะไรที่เป็นไปมะ—ไม่ มันทำได้มั้ยนะ?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นไปได้ ถ้าผมขอสปิริตเวลา

“เอ๋?”

น้องเค้าต้องเจตนาที่จะขอสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ที่นี่ โมโมะหยุดร้องไห้ กับอะไรที่ผมพูด

“พี่กลับไปเป็นหนุ่มบริสุทธิ์ได้เหรอ?!” (โมโมะ)

แม้ว่าผมจะทำได้ ผมต่อต้านความคิดนั้น

แล้วก็ ผมมีความคิดที่ต่างกัน

โมโมะเป็นแวมไพร์

นั่นเพราะน้องเค้านั้นถูกเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ โดยราชาอมตะไบฟรอน เมื่อ 1,000 ปีก่อน

นั่นทำไม ตอนนี้น้องเค้าอยู่ในร่างกายที่ไม่สะดวก ที่ต้องการเลือด และอ่อนแอกับแสงแดด

แต่โมโมะได้แข็งแกร่ง จากการฝึกมา 1,000 ปีกับเรื่องนั้น

ในการเตรียมการ สำหรับการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

แต่ตอนนี้เราอยู่ในเวลาที่สงบสุข

ไม่มีความจำเป็นต้องกดดันตัวน้องเค้าเอง อีกต่อไป

ผมพูดมันออกไปดังๆ

“โมโมะ มาให้น้องกลับไปเป็นมนุษย์เถอะ” (มาโกโตะ)

“…………เอ๋?” (โมโมะ)

ดวงตาที่ใหญ่ของโมโมะ เปิดกว้างหลังจากได้ยินคำพูดของผม

◇◇

“…มาโกโตะ นายทำอะไรที่พาผู้หญิงมา เหมือนมันเป็นอะไรที่ธรรมชาติที่สุดในโลกนี้กัน?”

เรามาถึงที่วิหารทะเลลึก  ที่โนอาห์ซามะ ต้อนรับผมด้วยหน้าตาที่ไม่พึงพอใจ

พูดถึงแล้ว โมโมะจะเสียสติไป ถ้าน้องเค้าได้มองโนอาห์ซามะตรงๆ ดังนั้นผมปิดตาของน้องเค้า ด้วยมือของผม

“นายต้องไม่ทำนะ มาโกะคุง จีบสาวต่อหน้าโนอาห์เลย เด็กดื้อ☆”

“ข-ขอโทษนะ…หนูได้ยินแค่เสียงของท่านได้ แต่หนูรู้สึกว่า มีเทพธิดา 2 องค์อยู่ตรงหน้าหนูเลย…” (โมโมะ)

โมโมะ ประหม่าจริงๆ ที่ตาของน้องเค้าถูกปิด

พูดถึงแล้ว ผมให้โมโมะพาผมมาใกล้วิหารทะเลลึก (หมู่เกาะฮาเบี้ยน) และมาถึงวิหารทะเลลึก โดยลงไปที่ทะเล

เลวีอาธานมองดูผม ด้วยสายตาดั่งจะพูดว่า ‘ทำไมไอ้เจ้าคนนี้ มันพยายามมากที่จะมาที่นี่ จากทะเลล่ะ…?’

มันช่วยไม่ได้น่า

เพราะทั้งหมด ผมห่วยแตกกับเทเลพอร์ต

พูดถึงแล้ว โมโมะเทเลพอร์ตมาสู้ข้างในวิหารทะเลลึกไม่ได้

มันเพราะน้องเค้ายังไม่ได้เอาชนะวิหารทะเลลึก ซึ่งเป็นดันเจี้ยนสุดท้าย

แต่มันเห็นว่าไม่เป็นไรสำหรับน้องเค้า ที่จะมาด้วยกันกับผมนะ

“มันจะไม่สะดวก ที่จะเปิดตาไม่ได้ ใช่มั้ยล่ะ โมโมะจัง? ชั้นจะมอบนี่ให้กับเธอนะ☆” (เออร์)

เทพธิดาแห่งน้ำ ใส่แว่นสีน้ำเงินลงบนโมโมะ

ไม่…พวกนั้นคือแว่นกันแดด?

“เออร์ซามะ นี่คือ…?” (มาโกโตะ)

“ชั้นร่ายปาฏิหาริย์ใส่บนมัน ดังนั้นเธอควรจะไม่เป็นไร ที่จะมองเราพร้อมกับการใส่แว่นกันแดดพวกนั้น” (เออร์)

“โออ้ ขอบคุณมากๆครับ! โมโมะ ท่านพูดว่ามันไม่เป็นไรที่จะเปิดตาแล้ว” (มาโกโตะ)

“จ-จริงเหรอ…? อะ! ที่นี่คือวิหารทะเลลึกเหรอ…? ส-สวนดอกไม้เหรอ…?” (โมโมะ)

โมโมะเปิดตาของน้องเค้าอย่างลังเล และตกใจโดยสภาพภายใน ของวิหารทะเลลึก

เพราะทั้งหมด นี่เป็น 100 เท่า ของสวนของปราสาทไฮแลนด์

มากกว่านั้น นั่นเป็นดอกไม้ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน อยู่ในการเบ่งบานเต็มที

โนอาห์ซามะ ผู้ที่ความสวย ทำให้แม้แต่ดอกไม้มหัศจรรย์เหลานั้น ซีดไปเมื่อนำมาเทียบกัน ได้จ้องผม ด้วยหน้าตาที่ไม่พอใจ

โดนโจมตีโดยสายตาของโนอาห์ซามะ โมโมะขยับและเคลื่อนที่ไปข้างหลังของผม

“โนอาห์ซามะครับ มันดีที่ได้เห็นท่านสบายดะ—” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่เลย! ให้ตายเถอะ ในที่สุดนายก็ได้ลงมือ แม้แต่กับออราเคิลของเออร์…” (โนอาห์)

“…เธอเป็นคู่หมั้นของผมนะครับ รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“หุบปากเลย” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะเหยียบหัวของผม

มันไม่ได้เจ็บจริงๆ

กางเกงในของท่าน รู้สึกเหมือนมันถูกมองเห็นได้ แต่ผมไม่เห็น

“ถ้าอย่างนั้น นายมีธุระอะไรของนาย?” (โนอาห์)

ผมคิดว่าท่านอ่านใจผมได้ง่ายๆ แต่นั่นคือนั่น

ผมตอบอย่างถูกต้อง เป็นมารยาท

“จริงๆแล้ว ผมอยากจะจะให้โมโมะกลับไปเป็นมนุษย์ มีวิธีที่ดีๆมั้ยครับ?” (มาโกโตะ)

“……………มันไม่เหมือนว่าไม่มี” (โนอาห์)

“เอ๋?!” (โมโมะ)

โมโมะส่งเสียงของน้องเค้า ในความตกใจ กับที่โนอาห์ซามะพึมพำ

นั่นเป็นโนอาห์ซามะสำหรับคุณล่ะ

“วิธีอะไรครับ ถ้าตรงๆ?” (มาโกโตะ)

“อย่างแรก…” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะ ยกนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้ว

“ให้สปิริตชีวิตสิงโมโมะจัง นั่นจะทำให้ร่างกายของเธอเปลี่ยนจากอันเดดไปสู่มนุษย์” (โนอาห์)

“สปิริตชีวิต…?” (มาโกโตะ)

นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้ยินถึงพวกเขา

มีสปิริตแบบนั้นด้วยเหรอ?

“ไม่ใช่ว่านั่นอดเยี่ยมไปเลยเหรอ โมโมะ?! หนูกลับไปมีชีวิตได้นะ” (มาโกโตะ)

“น-นี่เป็นครั้งแรก ที่หนูได้ยินถึงวิธีแบบนั้น…” (โมโมะ)

ผมดีใจ แต่โมโมะลนลานกับเรื่องนี้

นั่นเป็นที่เทพธิดาแห่งน้ำกระโดดเข้ามา

“โนอาห์ ถ้าเธอใส่สปิริตชีวิตไปที่อันเดด นิสัยดั้งเดิมของพวกเธอจะถูกเขียนทับไป ไม่ใช่เหรอ?” (เออร์)

“”เอ๋?””

โมโมะและผมรีบมองกลับไป

ท่านเพิ่งพูดว่าอะไรนะเมื่อกี้?

“หืมม ใช่ ถ้าเธอโดนสิงโดยสปิริตชีวิต ทางเทคนิคแล้วเธอจะ ‘เกิดใหม่’ ดังนั้นจะเป็นคนที่ต่างกันในแก่นแท้” (โนอาห์)

“ห-หนูไม่เอาอ่ะ!” (โมโมะ)

“นั่นไม่ดีนะครับ!” (มาโกโตะ)

โมโมะกรีดร้อง และผมตะโกน

ช่างเป็นข้อเสนอที่เป็นกับระเบิดที่ไม่น่าเชื่อ

“ชั้นรู้… ชั้นเพียงแต่พูดว่ามีวิธีนี้ ต่อไปจะเป็นการย้อนเวลาพื้นฐาน นายก็รู้ด้วยเหมือนกัน ใช่มั้ย มาโกโตะ? เราจะย้อนเวลากลับไปเมื่อโมโมะจังยังมีชีวิตอยู่ โดยใช้สปิริตเวลา” (โนอาห์)

“ผมรู้แต่โมโมะเป็นอันเดดเมื่อ 1,000 ปีก่อน ท่านรู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“{แค่} 1,000 ปีเอง นั่นมันพริบตาเดียว” (โนอาห์)

“”……””

ความรู้สึกเรื่องเวลาของเทพธิดา นั้นต่างจากของเราจริงๆ มันทำให้เราลนลาน

ผมก็ได้เป็นพระเจ้าด้วย แต่ผมตามพวกท่านไม่ทันเลยซักนิด

“มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผม ที่จะย้อนเวลากลับไป 1,000 ปี อย่างที่ผมเป็นตอนนี้…” (มาโกโตะ)

“ถ้ามากขนาดนั้น ชั้นทำด้วยตัวเองได้ ในการดีดนิ้วทีเดียว” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะ ยิ่งความกังวลผมตกอย่างง่ายดาย

นั่นไม่เป็นไรสิ ถ้าอย่างนั้น…?

ไม่มีข้อเสียเหรอ?

“แค่พูดนี่ออกไปก่อนนะ มาโกะคุง โมโมะจัง ถ้าเธอย้อนเวลากลับไป 1,000 ปีในอดีต เธอก็จะเสียความแข็งแกร่งที่เธอได้มาด้วย พูดถึงแล้ว นั่นก็เป็นเหมือนกันสำหรับความทรงจำ แต่เธอไปขอไอราจังให้เก็บความทรงจำของเธอไว้ข้างๆได้ ด้วยปาฏิหาริย์ของเธอ” (เออร์)

“หนูจะเสียพลังของหนูไป… หือ” (โมโมะ)

โมโมะทำหน้าตาสงสัย แม้ว่ามันจะไม่ใช่ระดับเดียวเหมือนก่อนหน้า

ปัจจุบันนี้ โมโมะเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศแห่งแสง

หนึ่งในผู้มีอำนาจที่สูงที่สุด ในประเทศแห่งแสง

เธอต้องรู้สึกวิตกกังวล เกี่ยวกับการกลับไป เป็นสภาพมนุษย์ปรกติกระทันหัน

“มีทางอะไรอื่นมั้ยครับ… โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)

“หืมม มีมั้ยน้า?” (โนอาห์)

“เห้อ โนอาห์ อย่าเป็นคนขี้รังแกแบบนี้ เพราะมาโกะคุงแค่พาสาวมาเองสิ” (เออร์)

“ม-มันไม่เหมือนกับว่าชั้นรังแกพวกเธออยู่นะ!” (โนอาห์)

“มาโกะคุง มันไม่ยากสำหรับพระเจ้าอย่างเราๆ ที่จะชุบชีวิตอันเดด อย่างไรก็ตาม มีพระเจ้าทที่ดูแลในเรื่องนั้นอยู่ ดังนั้นนายต้องไปขอการอนุญาตจากพวกเขาก่อน” (เออร์)

“การอนุญาต…? และนั่นคือใครครับ?” (มาโกโตะ)

“นั่นแน่นอนว่า…” (เออร์)

“พระเจ้าของฮาเดส พลูโต” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะพูดทับเทพธิดาแห่งน้ำ

“เทพเจ้าของฮาเดส…?” (มาโกโตะ)

“น-นั่นชัดเจนว่าเป็นไปไม่ได้…” (โมโมะ)

ผมเอียงหัวของผม ไม่เข้าล็อคกับผมเลย และโมโมะครวญอย่างสลดใจ

—เทพเจ้าของฮาเดส พลูโต

น้องชายของราชาเทพเจ้า จูปิเตอร์ และพระเจ้าของโลกแห่งความตาย

ผมเรียนรู้เกี่ยวกับตำนานปรัมปรานั้น ในวิหารแห่งน้ำ

แน่นอน ว่าผมไม่เคยได้เจอท่านมาก่อน และผมไม่รู้ว่าจะได้รับการอนุญาตจากท่านอย่างไร…

“นี่ มาโกโตะ เอานี่ไป” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะมอบซองที่เป็นประกายระหว่างที่ผมมีปัญหา

ซองจดหมายมีลายเซ็นส่องสว่างอยู่ในสีรุ้ง

“นี่คืออะไรครับ โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)

“จดหมายแนะนำตัวนายได้เป็นเทพเจ้าใหม่ ดังนั้นนายไปทักทายพลูโตที่ฮาเดส นายก็ขอเขาเกี่ยวกับโมโมะจังระหว่างที่ทำมันได้ มันเป็นคำขอของเทพรับใช้ของชั้น ดังนั้นเค้าน่าจะไม่ปฏิเสธมัน” (โนอาห์)

“”เอ๋?!””

โมโมะและผม ตกใจโดยอะไรที่โนอาห์ซามะพูด

“เฮ้ โนอาห์ มันโอเคที่การทักทายแรกของเค้าจะเป็นกับลุงพลูโตเหรอ? ไม่ใช่พ่อจูปิเตอร์จะมาก่อน ในเรื่องของลำดับขั้นของอำนาจเหรอ…?” (เออร์)

“ไอคนนั้นตอนนี้ไม่ได้อยู่ในดินแดนสวรรค์นี่ ใช่มั้ย? ชั้นได้ยินมาจากอัลเธน่า” (โนอาห์)

“ใช่… เค้าไปไหนกันน้า…?” (เออร์)

“”……””

โมโมะและผมสั่นกับการสนทนาของเออร์ซามะและโนอาห์ซามะ

ดูเหมือนมันได้ถูกตัดสินใจแล้ว ว่าผมจะไปที่ฮาเดสกับโมโมะ

◇◇

…โมโมและผมได้ไปที่จุดเหนือสุดของโลก; ทวีปอาร์ติค

เรายืนอยู่ที่หลุมใหญ่ที่เปิดเกลี้ยงๆที่พื้นน้ำแข็ง

“มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่หนูได้มาที่นี่… ที่ดันเจี้ยนสุดท้าย: อบิส” (โมโมะ)

“น้องมาที่นี่มาก่อนเหรอ โมโมะ?” (มาโกโตะ)

“มาสเตอร์มังกรขาวได้พาหนูมาที่นี่หลายครั้ง สำหรับการฝึก มันไม่ใช่ที่ที่หนูชอบมากขนาดนั้น แต่… พี่ดูเหมือนจะสนุกอยู่นะ มาโกโตะซามะ” (โมโมะ)

“เอ๋? จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

เพราะสำหรับผม ผมมีภารกิจที่สำคัญ ที่การไปสู่ฮาเดส มอบคำทักทายของผม ในฐานะเทพรับใช้ของโนอาห์ซามะ และขอการอนุญาตที่จะชุบชีวิตโมโมะ

เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อสนุก แต่…ผมช่วยไม่ได้ที่จะตื่นเต้นที่นี่

ผมทำตัวสงบ แต่มันดูเหมือนโมโมะมองผมทะลุปรุโปร่ง

รูใหญ่ที่ผมไม่เห็นก้น ดั่งมันเจาะทะลุไปตลอดทาง ผ่านดาวเคราะห์

มันมีรัศมีหลายกิโลเมตร และผมเห็นมันทั้งหมดไม่ได้ โดยไม่ใช้มองไกล

“ถ้าอย่างนั้น ลงไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“ฮือออ….งั้นเราจะไปจริงๆเหรอ?” (โมโมะ)

โมโมะและผมจับมือ และเราลงไปสู่รูยักษ์ ด้วยเวทมนตร์ลอย

เวทมนตร์ลอยในอากาศ เป็นเวทมนตร์ที่ผมได้เรียนรู้ในไม่นานมานี้ หลังจากที่ได้ยืมกำลังของสปิริตลม

แต่ดั้งเดิมแล้วมันเป็นเวทมนตร์ระดับกลางนะ

เมื่อเราลงไปที่รู้สึกหลายร้อยเมตร หมอกที่ปกคลุมบริเวณได้หนาขึ้น และแสงยากที่จะมาถึงมากขึ้น

มีสิ่งมีชีวิตใหญ่ว่ายอยู่รอบๆเรา

เหมือนสัตว์กินเนื้อที่มีเป้าหมายมาที่เหยื่อ

“มาโกโตะซามะ เราเข้ามาในถิ่นของมังกรเงา” (โมโมะ)

“เราเข้ามาสู่รังมังกร ทันทีหลังจากที่เข้ามา หือ” (มาโกโตะ)

โมโมะเตือนผมด้วยน้ำเสียงที่ประหม่าเล็กน้อย

บริเวณด้านบนของดันเจี้ยนสุดท้าย อบิส เธอที่ของเผ่่าพันธุ์หนึ่งของมังกร ที่เรียกว่ามังกรเงา

ด้วยแค่นั้นอย่างเดียว ผมบอกได้ว่ามันจะยากแค่ไหนสำหรับนักผจญภัยทั่วไปของคุณที่จะท้าทายที่นี่

“ชั้นไม่อยากจะเสียเวลามากไปที่นี่ ดังนั้นขับไล่พวกมันไปเถอะ… เดีย” (มาโกโตะ)

ผมเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ที่คุ้นเคย

“ค่ะ~☆ นายเรียกเหรอ ราชาของเรา?” (เดีย)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ผิวสีฟ้า ปรากฏขึ้นโดยไม่ได้แม้แต่ใช้วินาทีหนึ่ง

มันเป็นรูปลักษณ์เดิมของเธอ แต่ตาของเธอ ส่องสว่างบางๆ ในสีรุ่ง

มันดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น เพราะผมได้เป็นพระเจ้า

การมาอยู่ ของมังกรเงา หายไปในพริบตาต่อมา

ดูเหมือนพวกมันไปแล้ว

“อาา มังกรทั้งหมดได้วิ่งหนีไป พวกมันเข้าไปในรังและสั่นอยู่” (โมโมะ)

“ราชาของเรา ชั้นควรจะกวาดล้างพวกกิ้งก่าพวกนั้นมั้ย?” (เดีย)

“ไม่เราจะเดินทางไกลไปสู่ฮาเดส มาแค่ไปเร็วๆเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมหยุดเดีย ผู้ที่พูดอะไรหัวรุนแรงที่นี่ และเรามุ่งหน้าลึกเข้าไปในอบิส

หลังจากที่เข้าไปหลายกิโลเมตร แสง ไม่ได้มาถึงอีกแล้ว และเราถูกห่อหุ้มในความมึดสนิท

มีการมาอยู่ของสิ่งมีชีวิต จากพื้นผิวของกำแพงอบิส

การมาอยู่ของสิ่งมีชีวิตเวทมนตร์นั้น ทรงพลังและดุร้าย มากกว่ามังกรเงาข้างบนมาก

แต่…

“พวกมันทั้งหมดกลั้นหายใจ” (โมโมะ)

โมโมะพูดในน้ำเสียงที่งงงัน

“แม้ว่าเราจะอยู่ในดันเจี้ยนสุดท้าย เราไม่เจอมอนสเตอร์ซักตัวเดียวเลย” (มาโกโตะ)

“น่าเบื่อ ไม่ใช่เหรอ ราชาของเรา?” (เดีย)

(เฮ้ มาโกะคุง นายเป็นพระเจ้า ดังนั้นอย่าอาละวาดมากเกินไปในดินแดนมนุษย์นะ โอเค๊☆? เร็วซี่ ต่อไปเป็นทางขวา) (เออร์)

เสียงของเออร์ซามะ ก้องอยู่ในหัวของผม

เออร์ซามะ จะเป็นคนนำทางเรา ตลอดทางไปถึงฮาเดส

พูดถึงแล้ว อบิสมีทางเข้าทางเดียว แต่มันดูมันมีทางย่อยออกไปในจำนวนมาก และพวกมันเชื่อมต่อ ไปที่ที่ต่างกันอย่างมากมาย

เห็นว่าคุณก็หลงเข้าไปในโลกคู่ขนานได้ด้วย

…แต่ที่นี่เป็นโลกคู่ขนานนะ

พูดถึงแล้ว มันไม่ได้เชื่อมต่อ กับโลกที่ผมอยู่

มันเพราะมานานั้น ไม่มีตัวตนอยู่ในโลกเก่าของผม

ประมาณครึ่งวันหลังจากนั้น

โมโมะ เดีย และผมเข้าไปลึกในอบิสต่อไป

ผมเป็นพระเจ้า

โมโมะเป็นอันเดด

เดียเป็นสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

เพราะเราทั้งหมดนั้นไม่ใช่มนุษย์ เราไม่หิว และเรายังไปต่อได้ แต่ผมรู้สึกได้ ว่าสมาธิของผม นั้นใกล้ที่จะลดลงแล้ว

(อ้าา หลังจากนั้น ถนน…นายแค่ต้องลงไป…และรูที่ข้างๆ…อย่าเข้าไป…) (เออร์)

“เออร์ซามะ? เสียงของท่านรู้สึกว่ามันไกลลออกไปอ่ะครับ”  (มาโกโตะ)

(ขอโทษที…ฮาเดสนั้นอยู่ใกล้แล้ว…ดังนั้น การสื่อสารททางจิตใจ มันมีความยากลำบาก…ที่จะถึง…เจอกัน…☆)

ผมไม่ได้ยินเสียงของเออร์ซามะหลังจากนั้น

มันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย แต่เห็นว่าผมแค่ต้องลงตรงไปตรงๆแล้วตอนนี้ ดังนั้นเรารีบลงไปลึกข้างใน

“มาโกโตะซามะ…พี่ไม่เจอว่ามันยาก ที่จะหายใจเหรอ?” (โมโมะ)

“หืมม อากาศมันเข้มข้นที่นี่นะ” (มาโกโตะ)

“ราชาของเรา กุ้ง เราได้เข้ามาสู่โลกของความตายแล้ว มันมีสปิริตความตายที่นั่นที่นี่” (เดีย)

เมื่อโมโมะและผมพูดว่าอากาศเปลี่ยนไป เดียบอกเราอย่างนี้

ที่นี่ควรจะมืดสนิท ตอนนี้มีแสงสีฟ้าแกว่งไปอย่างช้าๆ

“พวกนั้นคือ…” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะซามะ พวกนั้น น่าจะเป็นวิญญาณของคนตาย” (โมโมะ)

โมโมะตอบคำถามของผม

เข้าใจแล้ว

ที่นี่ คือโลกของความตาย

ในที่สุด เราก้มาถึงทางเข้า ของโลกแห่งความตาย หือ…

หลังจากที่ลงไป ในอะไรที่ดูเหมือนหลุมไร้ก้น ในที่สุด เราก็ได้เห็นภาพของพื้น

เราลงพื้นอย่างช้าๆ

ผมมองดูไปรอบๆ

ผมบอกไม่ได้ว่าพื้นสีแดงเข้มนั้นเป็นดิน หรือเป็นกรวด

โลกสีดำสนิท มี ‘วิญญาณ’ สีฟ้านับไม่ถ้วน แกว่งไปอยู่ทั่ว

พื้นที่ที่กว้างขวางมาก ของความว่างเปล่า

มีทางเดียว และไฟถนอยู่ในที่นั้น

ทางเดิน ดำเนินต่อไปถึงเส้นขอบฟ้าที่ไกลลับ และผม ไม่เป็นปลายทาง

ที่นี้นั้นยาว จากข้างหน้าสู่ข้างหลัง และไม่มีควาต่างกันเลย แต่ผมบอกได้ทันที ว่าที่ไหน ที่ผมควรจะไป

นั่นเพราะวิญญาณนับไม่ถ้วนเคลื่อนที่ไปช้าๆ อย่างช้าๆมากๆ ระหว่างที่ไปทางนั้น

เทพเจ้าของฮาเดส พลูโต ควรจะอยู่ที่จุดหมายนั้น ของเหล่าวิญญาณพวกนั้น

แต่…

“มาพักสั้นๆกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“…อ-โอเค นั่นเหนื่อยนะ ไม่ใช่เหรอ?” (โมโมะ)

“ที่นี่เหรอ?” (เดีย)

โมโมะพยักหน้ากับข้อเสนอของผม และเดียเอียงหัวของเธอ

มันดูเหมือนการเคลื่อนไหวมากเท่านี้ ไม่ได้พิจารณาว่าเป็นอะไรที่เหนื่อย สำหรับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

โมโมะนั่นเก้าอี้ที่สร้างด้วยเวทมนตร์ และเริ่มสังเกตโลกแห่งความตาย ที่น้องเค้าได้มาเยือนเป็นครั้งซักพัก

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว มันน่าเบื่อ และไม่มีอะไรจะให้ดูนะ

อะไรที่ผมสงสงก็คือ พลูโตควรรจะบริหารจัดการโลกนี้อยู่

เทพเจ้าที่เป็นลุงของเทพธิดาแห่งแสง และเทพธิดาแห่งน้ำ และน้องชาย*ของราชาเทพเจ้า จูปิเตอร์

ผู้แปล: ยังไม่รู้นะครับว่าเป็นน้องชายหรือพี่ชาย

เทพเจ้าระดับสูง ภายในดินแดนสวรรค์

แต่ตรงกันข้ามกับเทพเจ้าความใคร่สูง และผู้บ้าการต่อสู้ ราชาเทพเจ้าจูปิเตอร์ พลูโต ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นบ่อยครั้ง ในตำนานปรัมปรา

ท่านถูกเรียกว่าเทพเจ้าผู้อ่อนโยน แต่…

“มาโกโตะ เราออกเดินทางกันมั้ย?” (โมโมะ)

โมโมะพูด ระหว่างที่ผมครุ่นคิด

“อ้าา ใช่ มาทำอย่างนั้นเถอะ” (มาโกโตะ)

ไม่มีประเด็นที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับมัน เมื่อผมไม่ได้แม้แต่จะเจอเขาเลย

ไปเจอเขา และคุยกับเขากันเถอะ

โมโมะ สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ และผม บินไปสู่ทางที่วิญญาณมุ่งหน้าไป ในดินแดนที่หน้าเบื่อที่นี่

มันเป็นเพราะที่นี่ คือโลกแห่งความตายงั้นเหรอ? สปิริตลม ดูเหมือนจะเงียบ เมื่อเทียบกับสภาพปรกติของพวกเขา

แม้ว่าพวกเขานั้นเป็นสปิริตที่เสียงดังที่สุดในโลกพื้นผิว

แม่น้ำใหญ่ ในที่สุดก็เข้ามาให้เห็น ที่สุดทางไกลๆ ของดินแดนสีแดงเข้ม

มีหมอกอยู่รอบแม่น้ำ และผมไม่เห็นอีกฝั่งหนึ่ง

วิญญาณเดินหน้ากันข้างบนแม่น้ำ

น้ำในแม่น้ำนั้นใสเป็นคริสตัลและสวยงาม แต่ผมไม่เห็นก้นมันเลย

แม่น้ำใหญ่โตที่งดงาม

อย่างไรก็ตาม มันมีความรู้สึกที่ไม่เป็นธรรมชาติที่น่ากลัว อยู่กับมัน

“โมโมะ นี่คือ…” (มาโกโตะ)

“น่าจะเป็นแม่นำซานซู แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หนูเห็นมันนะ…” (โมโมะ)

“แม่น้ำซานซู…หือ” (มาโกโตะ)

มันข้ามได้ ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?

แต่เทพเจ้าฮาเดส ควรจะอยู่ลึกเข้าไปข้างใน

ทันที ที่เรากำลังจะข้ามแม่น้ำกัน ด้วยเวทมนตร์บิน

“เฮ้ย พวกนาย! นายทำอะไรกันน่ะ?!”

คนที่ไม่รู้จักตะโกนใส่เรา

ไม่ มันเป็นคนเหรอ?

ในที่นั้นที่ผมมมองดู มีชายวัยกลางคน ที่ใส่ชุดสูทเก่าๆ ที่ขัดกับทิวทัศน์ที่น่าเบื่อนี้

เราลงพื้น และคุยกับชาย

“คุณเป็นใครครับ” (มาโกโตะ)

ชั้นเป็นคนพายเรือ ที่รับใช้มาอยู่เป็นชั่วอายุขัยในแม่น้ำนี้…นายมีชีวิต…แม้ว่าจะมีคนที่ไม่มี…นายมาจากดินแดนมนุษย์ ใช่มั้ย? ที่นี่ ไม่ใช่ที่ที่พวกนายควรจะมากัน มันจะดีกว่า ที่พวกนายจะหันหลังกลับไปที่นี่ นายจะไม่สามารถกลับไปที่โลกพื้นผิวได้ ถ้านายอยู่กันนานเกินไปในฮาเดส รู้มั้ย?”

เขาพูด และทำท่าชิ่วๆไล่เราไป

โมโมะและผม มองหน้ากัน

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ยืดตัว ดั่งว่าจะไม่สนใจในเรื่องนี้

“แต่เรามาเพื่อพบเจอกับลอร์ดของฮาเดส พลูโตซามะนะครับ…” (มาโกโตะ)

“อะไร?!”

ชายวัยกลางคน เปิดตากว้างกับอะไรที่ผมพูด

“อย่าพูดไร้สาระน่า! แม้แต่ชั้น! ผู้ที่รับใช้พลูโตซามะ มาเป็นปีที่นับไม่ถ้วนแล้ว ยังอาจจะยากที่จะเจอท่านครั้งนึงในหลายๆปี ไม่มีทางที่คนของดินแดนมนุษย์ จะไปเจอกับบุคคลนั้นได้อย่างเมินเฉย!! ถ้านายยังผู้ไร้สาระอย่างนี้ต่อไป หน่วยผู้เก็บเกี่ยวความตายส่วนตัว ของพลูโตซามะ จะมาเก็บเกี่ยววิญญาณนายออกไปนะ รู้มั้ย?!”

เขาพูดเป็นพายุ พร้อมด้วยท่าทีที่ข่มขู่อย่างเหลือเชื่อ

“ผมมีจดหมายที่นี่… มันจะพอมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมนำจดหมายของเทพธิดาออกมา จากกระเป๋าในเสื้อโค้ทของผม และเอามันให้คนพายเรือดู

“นั่นอะไรน่ะ?”

คนพายเรือชายวัยกลางคนซัง รับจดหมาย

จดหมายส่องสว่างทีทอง และมีลายเซ็นของโนอาห์ซามะ ส่องแสงอยู่ในสีรุ้ง

มันพราวตาอย่างมาก

“ฟุมุ ฟุมุ ‘ถึงลอร์ดของฮาเดส พลูโตโดโนะ? แค่นี่คือ……เทพธิดา…ว้าาาาาา?!!!!”

ชายอ่านชื่อของผู้ส่ง และกรีดร้อง

เขาทำจดหมายตก และรีบจับมัน

“คนพายเรือ ของแม่น้ำซานซู กล้าที่จะโยนจดหมายของโนอาห์ซามะทิ้งเหรอ”

“ตอนนี้เมื่อชั้นดูดีๆแล้ว เธอคืออันไดน์นี่?! ธุระอะไรที่ทูตของเทพมารมาอยู่ที่นี่?!! ป-เป็นไปได้มั้ยว่า นายจะโจมตีฮาเดส—”

“ไม่ ไม่ ไม่! ผมได้ถูกบอกโดยโนอาห์ซามะ ให้มาทักทายพลูโตซามะ” (มาโกโตะ)

มันดูเหมือนเขาเข้าใจผิดที่นี่ ดังนั้นผมรีบปฏิเสธมัน

“……เทพมารที่ฟื้นคืนชีพไม่นานมานี้…? ชั้นไม่เข้าใจจริงๆ แต่โอเค ชั้นจะนำนายไปที่อยู่ของพลูโตซามะ ขึ้นเรือชั้นเลย”

“มันโอเคจริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นแค่ไล่นายไปไม่ได้น่ะ…”

ชายนั้นดูเหมือนจะค่อนข้างเหนื่อย จากการสนทนาสั้นๆนี้

ผมกลัวที่จะตระเวนอยู่ในฮาเดส โดยไม่มีเงื่อนงำจากซ้ายและขวา

ผมไม่ได้ยินเสียงของเทพธิดาแห่งน้ำด้วยเหมือนกัน

เรารับข้อเสนอ และตัดสสินใจที่จะขึ้นเรือ ที่จอดอยู่ที่ริมแม้น้ำ

ผมสงสัยว่าการพายเรือ นั้นจะคับแคบด้วย 4 คนมั้ย แต่ทันทีที่เราขึ้นไปบนมัน มันใหญ่พอให้ขึ้นไป 10 คน

มันดูเหมือนขนาดของเรือเปลี่ยนได้อิสระ

*…กี้…กี้…กี้…กี้…*

เรือทำเสียงที่น่ากลัวนั้น ขณะที่เรามุ่งหน้าไปผ่านแม่น้ำซานซู

แม้ว่าพวกเราแทบจะไมพายที่นี่ ความเร็วของเรือนั้นค่อนข้างที่จะสูง

“………”

“………”

“………”

เรารอการไปถึงกันอย่างเงียบๆ

ผมได้คิดว่าามันควรจะไม่เป็นไรสำหรับคนพายเรือรับส่ง ที่จะคุยเกี่ยวกับบางออย่าง แต่ไม่มีอะไรเลย

เราแทบไม่เห็นรอบข้างเเลยเพราะหมอก

นั่นทำไม เรามีความสุขกับทิวทัศน์ไม่ได้ แต่มันนจะมีเวลา ที่เงาใหญ่ และเงาเล็กๆ จะผ่านไป

ค่อนข้างที่จะมีวิญญานที่ล่องลอยกันอยู่เยอะนะ วันนี้…”

คนพายเรือรับส่งพึมพำ

“จริงๆเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ อาจจะมีสงครามใหญ่ในโลก ที่ไหนซักแห่ง

“…อย่างนั้นเหรอครับ” (มาโกโตะ)

เห็นว่าฮาเดส ไม่ได้ไว้เฉพาะคนที่อยู่แค่ทวีปทิศตะวันตก ที่เรามีชีวิตอยู่ แต่แม้แต่คนตายของโลกอื่นด้วย

จำนวนของพวกเขานั้นมหาศาล

ผมคิดไปกระทันหัน ว่าบางทีวิญญาณของผู้ศรัทธาของโนอาห์ซามะ และเซ็นไปของผม เคน อยู่ที่ไหนซักแห่งรอบๆที่นี่

ถ้าโมโมะกลับมามีชีวิตได้ ผมขอให้เคนกลับมาด้วยได้มั้ย?

โนอาห์ซามะจะไม่ต่อต้านมัน

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น

“มันมาให้เห็นแล้ว: ที่อยู่ของพลูโตซามะ”

“นั่น…” (มาโกโตะ)

“ศูนย์กลางของฮาเดส…” (โมโมะ)

โมโมะและผมพึมพำ ตกตะลึง

ขนาดของ ‘ที่อยู่’ ที่ผมจินตนาการนั้น ต่างไปเลย

ตึกที่บิดเบี้ยว ที่อาจจะมากกว่า 100 ชั้น รู้สึกเหมือนเป็นหอคอยไกลและกว้าง

มันกว้างและใหญ่จนมันไม่ได้อยู่ในแม้แต่สุดสายตาของผม

ปราสาทสีดำนิลที่ใหญ่มาก ที่ไม่เหมือนสิ่งก่อสร้างในดินแดนมนุษย์เลย

มันอาจจะแม้แต่ใหญ่กว่าวิหารทะเลลึก ในแง่ของขนาด

เรือหยุด ที่ท่าเล็กๆ ข้างกับปราสาท

“ขอโทษ น้องชาย เรือของชั้น จะไม่ไปถึงตลอดทางถึงประตูหลัก มันมีประตูหลักอยู่ตรงนั้น ใช่มั้ย? เข้าไปจากทีนั่น… มีนายประตู ดังนั้นระวังด้วย”

“ขอบคุณมากลุง” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณมากๆค่ะ ลุง!” (โมโมะ)

“…ขอบคุณ” (เดีย)

โมโมะ เดีย และผม ขอบคุณคนพายเรือรับส่ง และจากมา

เรอทำเสียง กี้…กี้… ขณะที่มันหายไปข้างในหมอก

เราควรทำยังไวงบนทางกลับล่ะ?

เราเรียกแท็กซี่ บางที่ที่นี่เหรอ

ผมไม่สบายใจนิดหน่อย แต่เราตัดสินใจที่จะไปที่ประตูใหญ่ที่เขาพูดถึง

(ใหญ่…) (มาโกโตะ)

นายเรียกนี่ว่า…ประตูรั้วเหรอ??

มีประตูรั้วยักษ์ ที่ขนาดเท่าตึก 5 ชั้น

เราน่าจะเข้าไปได้จากที่นี่ แต่…มีปัญหาใหญ่ปัญหาหนึ่ง

“…กรรรรรรรรรรร”

เสียงคู่คำรวมต่ำๆ ส่งมาที่เราซักพักแล้วตอนนี้

คนพายเรือรับส่ง พูดว่ามีนายประตู

เข้าใจแล้ว มันอย่างที่เขาพูดเลย

มี {สุนัขเฝ้าระวัง} ใหญ่ ตรงหน้าประตูรั้ว นอนอยู่

มันขนาดใหญ่กว่ามังกรธรรมดา

และมานาล้อมรอบตัวมัน เหนือมังกรโบราณ

“ข-ขอโทษนะ…มาโกโตะซามะ…นั่นเป็นไปได้มั้ยว่า…” (โมโมะ)

“อาา พูดถึงแล้ว พวกเค้าพูดว่าฮาเดส…” (เดีย)

เสียงของโมโมะสั่น

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ พูดในน้ำเสียงที่รำคาญ

แน่นอนว่า แม้แต่ผม ก็รู้ชื่อของมอนสเตอร์ที่อยู่หน้าสายตาของผม

{สุนัขเฝ้าระวังของฮาเดส} พร้อมกับ 3 หัว: เซอร์เบอรัส

ในเรื่องของชื่อเสียง มันไม่ได้ด้อยกว่าเลวีอาธาน สัตว์สวรรค์ในตำนาน จ้องเรา

■ตอบความคิดเห็น:

>ได้โปรดเขียนอาร์คของฟูเรียซัง หลังจากอาร์คของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ!

-นั่นเป็นไปได้มากที่สุดว่าเป็นแผนของผม ตราบใดที่โนอาห์ซามะหรือไอราซามะไม่มาแทรกแซงน่ะนะครับ

>มันเป็นไปได้ที่มาโกโตะ จะตอบสนองไม่ดีกับสปิริต แม้ว่าเขาเป็นพระเจ้าแล้วงั้นเหรอ?

สปิริตนั้นเดาทางไม่ได้ครับ ดังนั้นแม้ว่าท่านเป็นเทพเจ้า ท่านต้องสนิทกับพวกเขา หรือพวกเขาจะไม่แยแส

■ข้อความจากผู้แต่ง:

มันเเป็นแอนนาซัง!! น่ารัก!!**

แล้วก็มีเมลซัง เธอมอบความรู้สึกเหมือนพี่สาวเลยครับ**

จอห์นนี้ซังและลอร์ดปีศาจ ก็ถูกวาดด้วยเหมือนกันครับ

<พิเศษ>

นี่เป็นครั้งแรกที่มันปรากฏอยู่ในเรื่องนี้ แต่มันเป็นคนเดียวกันที่มันปรากฎอยู่ในเรื่อง นักบุญนักดาบผู้ที่เริ่มด้วยพลังโจมตีศูนย์*

ผู้แปล: ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องของผู้แต่งคนนี้หรือเปล่า แต่ลองหาข้อมูลแล้วไม่มีครับ

พูดถึงแล้ว ‘เวทมนตร์แห่งความมืด: สุนัขเฝ้าระวังของฮาเดส’ ที่นีเวียซังใช้เมื่อ 1,000 ปีก่อน เป็นเพียงเวทมนตร์ที่เรียบง่าย ที่เลียนแบบเซอร์เบอรัสคุง

มันไม่ใช่ที่อัญเชิญตัวจริงมา

มันไม่ได้ชัดเจนจริงๆ ดังนั้นผมให้มันชัดเจนตรงนี้ครับ

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook