เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่346ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่(ส่วนที่สอง)

346 ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่ (ส่วนที่สอง)

ผู้แต่ง: วันนี้ 25 พฤศจิกายน คือวันที่เล่ม 5 ของมังงะออกวางขายครับ**

ปกคือโนอาห์ซามะ และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะครับ!!

—-

…กรรรรรร

เสียงคำรามต่ำๆดังก้อง

มีสัตว์ 3 หัวยักษ์ อยู่ตรงหน้าเรา สุนัขเฝ้าระวังของฮาเดส เซอร์เบอรัส

มันไม่ได้ดูเหมือน มันจะให้เราไป โดยไม่ทำอะไรเลย

ผมชักสมบัติศักดิ์สิทธิ์จากเอวของผม และตั้งท่ายืนต่อสู้

ขณะที่เดีย ก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องผม

ตาทีคมของเซอร์เบอรัส หรี่ลง เหมือนสัตว์กินเนื้อ มีเป้าหมายไปที่เหยื่อ

(…เราไม่มีทางเลือก นอกจากสู้เหรอ?) (มาโกโตะ)

ผมไม่คิดว่าเราพูดให้ลื่นผ่านไปได้ด้วยการสนทนา เหมือนกับคนพายเรือรับส่ง ที่แม่น้ำซานซู

เราพูดเกี่ยวกับสัตว์ ที่ปรากฏขึ้นมาในตำนานปรัมปรา

“…เดีย” (มาโกโตะ)

“…ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)

มันหายาก ที่จะได้ยินว่าเดียเกร็งที่นี่

นั่นต้องเป็นเพราะศัตรูนั้นน่ากลัวแค่ไหน

ผมรู้สึกได้ในผิวของผม ถึงความเป็นพระเจ้า ที่เซอร์เบอรัสห่อหุ้มอยู่

โมโมะ จับเสื้อของผม และสั่นอยู่

—”มุ นายคือ…สาวกของเทพธิดาโนอาห์เหรอ?”

เสียงที่สงบ สะท้อนมา

ความกระหายเลือดมาทางเราหยุด และสีหน้าของเซอร์เบอรัส เปลี่ยนเป็นสงบสุข

เป็นไปได้มั้ย ว่ามาจากเซอร์เบอรัส?

“ใช่ ชั้นเป็นสาวกของเทพธิดา โนอาห์ซามะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (มาโกโตะ)

ผมก้าวไปข้างหน้าเดียและโมโมะ ผู้ที่ลนลาน และแนะนำตัวผมเอง

—”ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นเซอร์เบอรัส คนที่รับใช้ราชาของฮาเดส พลูโตซามะ”

“ค-ครับ ชั้นทราบแล้ว” (มาโกโตะ)

เขาทักทายผมอย่างสุภาพ

—”ชั้นถูกบอกโดยเออร์ซามะแล้ว ว่านายจะมา ชั้นจะพานายไปที่ลอร์ดของชั้น” (เซอร์เบอรัส)

“เออร์ซามะทำเหรอ?!” (มาโกโตะ)

“น-นั่นโล่งใจนะ!” (โมโมะ)

ผมตกใจ และโมโมะแสดงสีหน้าที่โล่งใจ

เราได้ถูกช่วยเหลือแล้ว

ขอบคุณเออร์ซามะ ที่เราสามารถที่จะเลี่ยงการสู้ กับสัตว์สวรรค์

—”ตามชั้นมา สาวกของโนอาห์” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัส หันไปแล้มุ่งหน้าลึกเข้าไป

มันไม่เป็นไรที่จะทิ้งหน้าที่นายประตูเหรอ? -คืออะไรที่ผมคิด แต่สุนัขสองหัวปรากฏตัวด้วยเทเลพอร์์ต

และจากนั้น มันนั่งลงตรงหน้าประตู

ดูเหมือนมีตัวสำรองสำหรับนายประตู

ถ้าอย่างนั้น ไม่ควรมีความกังวลใดๆ ที่ผมจำเป็นต้องกังวลสินะ หือ

เราตามหลังเซอร์เบอรัสไป

เราเข้าปราสาทสีดำนิลใหญ่โต และเดินหน้าผ่านทางเดินที่กว้างมากๆ

ผมไม่เห็นสุดปลายทาง

มันเป็นทางเดินที่ยาวแสนยาว และมันรู้สึกว่าไม่มีที่สิ้นสุด

เสียงฝีเท้าเราดังก้อง

เซอร์เบอรัสแทบไม่ได้ส่งเสียง กับฝีเทเ้าของเขา แม้ว่ามีร่างที่ใหญ่

เราเดินในความเงียบกันซักพัก แต่ผมเบื่อความเงียบ ผมเลยพูดกับสุนักเฝ้าระวังของฮาเดส

“เซอร์เบอรัส นายรู้จักโนอาห์ซามะเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ราชาของเรา?!” (เดีย)

“มาโกโตะซามะ?!”  (โมโมะ)

เดียและโมโมะ ตกใจด้วยเหตุผลบางอย่าง

ไม่ใช่ว่ามันไม่เป็นไร ที่จะแค่คุยนิดหน่อยเหรอ?

—”แน่นอน ท่านเป็นเทพธิดาที่น่ากลัว ที่เกือบจะก่อสงครามดินแดนสวรรค์ครั้งที่ 3 กับเทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่าซามะ ไม่มีทางที่ชั้นจะลืมได้” (เซอร์เบอรัส)

“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนเขาไม่มีความประทับใจที่ดี กับโนอาห์ซามะ

มาเลี่ยงหัวเรื่องนี้เถอะ

—”พูดถึงแล้ว สาวกโนโนะของโนอาห์ซามะ นายเป็นผู้ใช้สปิริต ใช่มั้ย? ซาลามานเดอร์ได้ปักหลักในนรกที่ลุกไหม้ และโอนิที่บริหารจัดการที่นั่นอยู่มีปัญหาน่ะ นายไปคุยกับมันได้มััย?” (เซอร์เบอรัส)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมมองดูสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ในความตกใจ

“เดีย เธอรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ราชาของเรา เพราะทั้งหมดซาลามานเดอร์ไม่ได้มีที่ บนดินแดนมนุษย์มาก มันจะเป็นข้างในภูเขาไฟอย่างดีที่สุด พวกเค้าจะจบที่นรกที่ลุกไหม้ของฮาเดส เมื่อพวกเค้าไม่มีอะไรจะทำ”  (เดีย)

“อ-อย่างนั้นเหรอ…?” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้

—”นั่นมีปัญหานะ อันไดน์ หน้าที่ของสปิริตผู้ยิ่งใหญ่หลักของธรรมชาติ ควรจะเปิ็นการอยู่ด้วยกันกับคนของดินแดนมนุษย์ ใช่มั้ย?” (เซอร์เบอรัส)

“ฮึ่ม ชั้นไม่รู้เกี่ยวกับกฎ ที่พวกเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ได้ตัดสินใจ!” (เดีย)

เดียหันหน้าหนีไป

เซอร์เบอรัสซังมองดูผม ดั่งจะพูดว่า ‘นายทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันไม่ได้เหรอ?’

แต่ผมแค่ยอมรับมัน พร้อมด้วย ‘ปล่อยให้ชั้นได้เลย’ ไม่ได้

“นี่น่ะโชคร้าย แต่ชั้นยังไม่ได้สนิทกันกับซาลาแมนเดอร์เลย…” (มาโกโตะ)

ตอนนี้ผมเห็นสปิริตไฟผู้ยิ่งให่ได้ เนื่องจากผลของการที่ได้มาเป็นพระเจ้า แต่ผมทำให้พวกเขาฟังผมไม่ได้

มันใช้เวลาผมเป็นเวลานาน ที่จะขออะไรจากสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างอิสระ

มันเป็นไปได้มากที่สุด ว่าจะไม่ง่ายกับสปิริตไฟผู้ยิ่งใหญ่

แต่บางอย่างที่คาดไม่ถึง ออกมาจากปากของเซอร์เบอรัสซัง

—”ไม่ได้รีบนะ นายทำมันได้ แค่ทำมัน {ภายใน 100 ปี} ละกันนะ” (เซอร์เบอรัส)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“100 ปี?!” (โมโมะ)

โมโมะ ผู้ที่ฟังการสนทนากับผม ส่งเสียงในความตกใจ

“อืม…ไม่ใช่เวลาจำกัด มันไกลเกินไปหน่อยเหรอ?” (มาโกโตะ)

—”หืม? งั้นเหรอ? คิดยังไง อันไดน์?” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัสซังเอียงหัว และมองดูสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

“แม้ว่านายมองชั้น… 100 ปี มันไม่เข้าล็อคในหัวชั้นถ้าให้เริ่มพูด” (เดีย)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ยืดแก้มของเธอ

(น-นี่คือความรู้สึกเรื่องเวลา ของสิ่งมีชีวิตในตำนานปรัมปรา ที่มีชีวิตอยู่ตลอดกาล…) (มาโกโตะ)

โมโมะและผม งงงัน เราพูดอะไรออกไปไม่ได้

นั่นเมื่อผมสังเกตกระทันหัน

มีแค่หัวกลางของสุนัขเฝ้าระวังฮาเดส ที่มีผมสั้น

เกิดอะไรขึ้น?

“พูดถึงแล้ว…หัวกลางไปตัดผมมาเหรอ?” (มาโกโตะป

ผมถามคำนี้อย่างสบายๆ

เซอร์เบอรัสทำหน้าถูกกระแทกด้วยความโง่เขลาเล็กน้อย

—”มุ? นี่เหรอ…? นักดาบคนนึง {ตัดมันออก} เมื่อชั้นได้ถูกอัญเชิญไปที่ดินแดนมนุษย์น่ะ” (เซอร์เบอรัส)

“ห-หัวนายถูกตัดเหรอ?!” (โมโมะ)

“โดยมนุษย์เนี่ยนะ?!”  (เดีย)

โมโมะและสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ตะโกนเสียงดัง ก่อนที่ผมทำ

“นั่น…นั่นเป็นคนที่อุกอาจเลยนะ ข้างนอกนั่นน่ะ หือ” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ เซอร์เบอรัสซังยิ้ม

—”ใช่ เค้าเป็นชายหนุ่มที่มีศักยภาพ ชั้นรอคอย ที่จะได้เห็นอนาคตของเค้า” (เซอร์เบอรัส)

“ถ้าอย่างนนั้น นายไม่โกรธ แม้ว่าหัวของนายจะถูกตัดเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมถามในความสงสัย

—”ทำไมชั้นควรจะโกรธล่ะ? ชายหนุ่มที่มีแนวโน้มดี ปรากฏตัวขึ้นมาโดยแผนที่เป็นของอัลเธน่าซามะ บันไดสู่สวรรค์ คือบางอย่างที่เป็นเรื่องที่ให้มีความสุขด้วย และพลังของชั้นได้ถูกจำกัดลงไป น้อยกว่า 1% ของพลังดั้งเดิมของชั้น เนื่องจากมันเป็นการอัญเชิญบททดสอบ” (เซอร์เบอรัส)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโจะ)

ผมไม่เข้าใจจริิงๆ แต่มันดูเหมือนเซอร์เบอรัสซัง มีความสุขมากขึ้น กับความจริงที่ว่านักดาบที่แข็งแกร่ง ปรากฏตัวขึ้น แทนที่เรื่องที่หัวโดนตัดออก

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว แผนของอัลเธน่าซามะ หือ

ถ้าผมจำไม่ผิด มันคือการสร้างเทพเจ้าใหม่ จากมนุษย์…ใช่มั้ย?

เขาต้องเป็นนักดาบที่ค่อนข้างจะแข็งแกร่ง ที่เขาตัดหัวเซอร์เบอรัสได้

แค่เมื่อผมคิดเกี่ยวกับ การถามรายละเอียดมากกว่านี้…

—”นายกำลังจะอยู่ในการมาถึง ของพลูโตซามะแล้ว ระวังตัวอย่าให้หยาบคายล่ะ” (เซอร์เบอรัส)

“ข-เข้าใจแล้ว!” (มาโกโตะ)

ผมทำหลังให้ตรง กับเสียงของเซอร์เบอรัสซัง

มาขยับความคิดเรื่องอื่นๆ ไปที่อื่นก่อนเถอะ สำหรับตอนนี้

ท่านที่ผมกำลังจะไปเจอ คือบางท่าน ที่น่าจะมีระดับสูงกว่าโนอาห์ซามะซะอีก

ผมต้องไม่หยาบคาย

*…กี้…กี้…กี้…กี้…กี้…กี้…*

ประตูใหญ่ ที่มุมของทางเดิน

มันเปิดออก อย่างช้าๆ

เซอร์เบอรัสเข้ามันก่่อน ที่มันจะเปิดเสร็จอย่างสมบูรณ์

โมโมะ สปิริตน้ำผู้ยิิ่งใหญ่ และผม ตามเขาไป

เสียงของรองเท้าบูทโดนพื้น ดังก้อง

อะไรที่อยู่อีกฝั่งของประตู คือห้องที่กว้างขวางมาก ที่ผมไม่เห็นแม้แต่กำแพง

มีบัลลังก์์ใหญ่ อยู่ตรงกลางห้อง

ไม่มีใครนั่งที่บัลลังก์

ผมควรจะรอที่นี่? -คืออะไรที่ผมคิด เมื่อ…

—”ลอร์ดของผม พลูโตซามะ ผมได้นำสาวกของโนอาห์ ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาที่นี่” (เซอร์เบอร์รัส)

3 หัวของสุนัขเฝ้าระวังฮาเดส ลดหัวอย่างลึก

ผมตามหลังเขาไป ผมคุกเข่า และลดหัวของผม

โมโมะก็รีบลดหัวของเธอ และสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ก็ทำด้วย อย่างไม่เต็มใจ

เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ

………………

……………

…………

มันเป็นแค่ไม่กี่วินาที

แต่บรรยากาศ…เปลี่ยนไปอย่างชัดเลน

ไม่มีเสียง แต่ผมรู้สึกเหมือน ‘บางอย่าง’ อยู่ที่นั่นในบัลลังก์ ที่ไมมีใครอยู่ แค่ไม่กี่ช่วงเวลาที่แล้ว

“มันดีที่นายได้มา สาวกของโนอาห์

เสียงที่เย็นชาของผู้หญิงดังขึ้น

(…ผู้หญิง?) (มาโกโตะ)

นั่นแปลกนะ

ราชาเทพเจ้าของฮาเดส พลูโตซามะ ควรจะเป็นพระเจ้า

ผมยกหัวของผมขึ้น

คนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ เป็นเทพธิดาที่งดงามพร้อมด้วยผมดำยาว และดวงตาที่เย็นชา

ความสวยงามเหนือมนุษย์นั้น เหมือนกันกับโนอาห์ซามะ และเออร์ซามะ

อย่างไรก็ตาม ท่านมอบความประทับใจว่าเย็นชา

ท่านเป็นราชาพระเจ้าของฮาเดสพลูโตซามะ?

แต่นั่นดูเหมือนเพธิดา ไม่ว่าผมจะมองมันยังไงนะ

—”พรอเซอร์พีน่า-ซามะ?” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัสส่งเสียงของเขา ลนลาน

 ผมสังเกตด้วยชื่อนั้น

ราชินีของฮาเดส พรอเซอร์พีน่าซามะ

ภรรยาของพลูโตซามะ

“ถ้าอย่างนั้น อะไร พาสาวก ของเทพธิดาเก่าแก่ ที่เพิ่งกลับเข้ามาใหม่ มาที่นี่?” (พรอเซอร์พีน่า)

ผมรู้สึกถึงน้ำเสียงล้อเลียนบางๆ เมื่อท่านพูดว่าเทพธิดาเก่าแก่

แต่มันต้องเป็นจินตนาการของผมนะ

“ผมได้รับความเป็นพระเจ้ามาจากโนอาห์ซามะ และได้กลายเป็นพระเจ้าใหม่ ชื่อของผมคือทากัตซูกิ มาโกโตะ ผมได้มาในวันนี้ เพื่อทำการทักทายของผม ผมได้ถูกมอบความไว้วางใจ ด้วยจดหมายของเทพธิดาครับ” (มาโกโตะ)

“หืมม จดหมาย หือ~” (พรอเซอร์พีน่า)

“?!”

แค่เมื่อผมพยายามจะนำซองสีทองออกมา ที่ได้ถูกมอบความไว้วางใจไว้ให้ผม โดยโนอาห์ซามะจากกระเป๋าของผม มันได้อยู่ในมือของราชินีแห่งฮาเดสแล้ว

ต-ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน…?

พรอเซอร์พีน่า มองซองจดหมาย ดั่งว่ามันน่าเหนื่อยหน่าย และฉีกมัน ออกจากกัน

“…เอ๋?” (มาโกโตะ)

หลังจากวินาทีของความสับสน ความโกรธ เออขึ้นมาในผม

ผู้หญิงคนนี้ ฉีกจดหมายของโนอาห์ซามะ?

—”พรอเซอร์พีน่าซามะ!!” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัสซัง ขึ้นเสียงของเขาอย่างดัง ก่อนผมจะพูดอะไรบางอย่างได้

“มันอะไร เซอร์เบอรัส? ขึ้นเสียงดังมาก…” (พรอเซอร์พีน่า)

—”ขออภัยที่ก้าวล่วง แต่ไม่ใช่นั่นมันเป็นการกระทำที่ไม่ซาบซึ้งเลยเหรอครับ?” (เซอร์เบอรัส)

“ชั้นได้อ่านข้างในแล้ว ดังนั้นไม่ใช่ว่ามันไม่เป็นไรเหรอ? พื้นฐานแล้ว นายมาที่นี่ เพื่อที่จะทักทาย และระหว่างที่ทำอย่างนั้น ก็อยากจะให้สาวแวมไพร์คนนั้น กลับไปเป็นมนุษย์ด้วย ใช่มั้ย” (พรอเซอร์พีน่า)

ราชินีของฮาเดส ส่งสายตามาที่โมโมะ และเธอสั่น

“””……”””

โมโมะ สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ และผม รอให้เะอพูดต่ออย่างเงียบๆ

จากใจ มาฉีกจดหมายทำให้ผมโกรธ แต่ผมห้ามใจนิดหน่อย เมื่อเซอร์เบอรัสโกรธแทนผม

อะไรที่สำคัญที่นี่ คือวัตถุประสงค์ดั้งเดิมของผม: การทักทายในฐานะสาวกของเทพธิดา และชุบชีวิตโมโมะ

ผมต้องไม่เสียสายตาไปจากเป้าหมายเหล่านั้น

“ยังไงซะ ได้ นายอุส่าห์มาตลอดทางถึงที่นี่จากดินแดนมนุษย์สู่ฮาเดส ดังนั้นมาให้เกียรติเรื่องนั้น ชั้นจะอนุญาตการชุบชีวิตเธอ” (พรอเซอร์พีน่า)

ราชินีของฮาเดสพูดคำนี้อย่างง่ายๆ

โมโมะและผม มองหน้ากัน

〈ไม่ใช่นั่นยอดเยี่ยมไปเลยเหรอ โมโมะ?!〉 (มาโกโตะ)

〈ค่ะ มาโกโตะซามะ!〉 (โมโมะ)

ด้วยสิ่นี้ โมโมะ กลับไปเป็นมนุษย์ได้แล้ว

เมื่อพูดแบบนั้นแล้ว แต่แผนดั้งเดิมนั้น คือพบกันพลูโตซามะ และขอการอนุญาตจากท่านนะ นั่นหมายถึง ราชินี มีอำนาจเท่ากันเหรอ?

ผมสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ผมเป็นเทพเจ้าเพิ่งเป็น ผมรู้สึกวิตกกังวล เกี่ยวกับการขอพรอเซอร์พีน่าซามะ

เหนือสุดของทั้งหมด โมโมะได้ถูกยอมรับแล้ว

นั่นเพียงพอ

“แต่มี {เงื่อนไข} นึง” (พรอเซอร์พีน่า)

ราชินีของฮาเดส พูดออกมาตรงๆ

“…เงื่อนไขเหรอ?” (มาโกโตะ)

“…แบบไหนคะ?” (โมโมะ)

โมโมะและผม ถามอย่างสงสัย

พรอเซอร์พีน่าซามะสร้างรอยยิ้มที่ร้ายกาจ

ผมรู้สึกคลื่นไส้ โดยหน้านั้น

(ท่านค่อนข้าง…จะคล้ายกับเทพธิดาแห่งความมืด ไนอาซามะ…) (มาโกโตะ)

มันทำให้ผมนึกไปถึงเทพธิดาที่รักการแกล้งนั้น

“ชั้นจะมอบบททดสอบให้นาย เซอร์เบอรัส…นำพวกเค้าไปที่นั่น” (พรอเซอร์พีน่า)

—”พรอเซอร์พีน่าซามะ…เป็นไปได้มั้ยว่า…” (เซอร์เบอรัส)

“นั่นใช่แล้ว มาให้เค้ากำจัด ‘พวกมีปัญหานั้น’ ที่ได้มาอาละวาดในฮาเดสไม่นานมานี้” (พรอเซอร์พีน่า)

—”ท่าน…จริงจังเหรอครับนั่น? ไม่ใช่ว่ามันเป็นการท้าทาย ที่ไร้เหตุผลไปหน่อยเหรอครับ…?” (เซอร์เบอรัส)

“มันเป็นหน้าที่ของพระเจ้า ที่ต้องมอบบททดสอบให้กับผู้คน ที่อยากให้ความปรารถนาถูกเติมเต็มนะ รู้มั้ย? มีอะไรที่ไม่สะดวกในนั้นล่ะ” (พรอเซอร์พีน่า)

การสนทนาระหว่างราชินีของฮาเดส และเซอร์เบอรัส ดำเนินต่อไป

อะไรที่ผมบอกได้จากเรื่องนี้ คือมันไม่ได้มุ่งหน้าไปในทิศทางที่ดี

“ตอนนี้ ไป! ชั้นจะไม่ถอนคำพูด” (พรอเซอร์พีน่า)

—”รับ…ทราบ” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัสพยายามจะยื้อ แต่ถูกดันกลับมา โดยราชินีของฮาเดส ในท้ายที่สุด

—”สาวกโดโนะของโนอาห์ ทางนี้” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัสออกจากห้องอย่างช้าๆ เสียกำลังใจนิดหน่อยที่นี่

เราตามเขาไป

“อืม…เราควรจะทำอะไรจากตอนนี้ไป? อะไรคือ ‘พวกมีปัญหา’ พวกนี้เหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมถามเซอร์เบอรัสซัง หลังจากซังพวก

—”สิ่งเลวร้ายที่มาจากนอกจักรวาล ที่ได้อยู่กลางฮาเดสและนรก ทาร์ทารอส เห็นว่าพวกมัน หลงมาจากจักรวาลของมิติไกลออกไป และสร้างปัญหาให้เรา การกำจัดพวกมัน คือบททดสอบ ของพรอเซอร์พีน่าซามะ” (เซอร์เบอรัส)

“เข้าใจแล้ว นี่มันนเพื่อชุบชีวิตโมโมะ ถ้าอย่างนั้น…สิ่งเลวร้ายที่ว่านี้ คืออะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถามอย่างนี้ เซอร์เบอรัสซังลังเลนิดหน่อย ก่อนที่จะพูดออกมมา

—”ชื่อก็คือ…สิงเลวล้ายขยะ : ยูตะเย็นยะเยือก” (เซอร์เบอรัส)

(สิ่งเลวร้ายขยะ…?) (มาโกโตะ)

ชื่อ ที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน

ผมมองดูโมโมะ และสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

ทั้งสองส่ายหัว ไปข้างๆ

มันดูเหมือนพวกเธอก็ไม่รู้ด้วยเหมือนกัน

“อะไรที่มีปัญหาเกี่ยวกับมันเหรอ?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถามอย่างนั้น เซอร์เบอรัสพูดอย่างขอโทษขอโพย

—”ลักษณะพิเศษของยูตะเย็นยะเยือกคือ…ความเป็นอมตะ พูดอีกอย่าง มันฆ่าไม่ตาย” (เซอร์เบอรัส)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมได้ยินมันผิด?

—”พูดอีกอย่าง บททดสอบอะไรที่พรอเซอร์พีน่าซามะก็คือ: กำจัด สิ่งเลวร้ายที่เป็นอมตะ” (เซอร์เบอรัส)

“…ต้องการให้ชั้นทำอะไรล่ะ?” (มาโกโตะ)

—”ขออภัย” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัสขอโทษ

…เขาไม่ใช่คนผิดที่นี่

อะไรที่ผิดที่นี่ คือนิสัย ของราชินีของฮาเดส

ดูเหมือนผต้องกำจัดสิ่งเลวร้ายอมตะ เพื่อที่จะชุบชีวิตโมโมะ

■ตอบความคิดเห็น:

มีความคิดเห็นมากมาย เกี่ยวกับแอนนาซัง

เรื่องราวของเธอ จะมาภายหลังครับ

เพราะทั้งหมดยังมี ‘สัญญา’ อยู่ด้วย

>ฉันคิดว่าสปิริตที่เสียงดังที่สุด จะเป็นสปิริตไฟซะอีก

-สปิริตไฟรักเทศกาล

พวกเขาเอาไม่อยู่ เมื่อพวกเขาได้เริ่มฉลองกัน แต่ปรกติแล้ว พวกเขาจะเชื่อง

สปิริตลมชอบพูด

พวกเขาจะมีเสียงอยู่ตลอด

■ข้อความจากผู้แต่ง:

เล่ม 5 ของมังงะ วางขายแล้วครับ

การปรากฏตัวครั้งแรก ของปราญผู้ยิ่งใหญ่ซามะโมโมะ เธอนั้นยังคงดูมีเกียรคิ

จำนวนของตัวละคร ที่ปรากฏขึ้นมาในมังงะ นั้นได้เพิ่มขึ้น และมันไปได้ดี

แล้วก็ มันได้ถูกตัดสินใจแล้ว ว่าเล่ม 11 ของผู้ศรัทธาศูนย์ จะถูกตีพิมพ์!!

…หมายถึงว่า ผมจะทำงานถึงตายไปซักพักเลย

งั้นตอนนี้ มาเจอกันครั้งหน้าเถอะนะครับ!

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook