เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ - ตอนที่347ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่(ส่วนสาม)

347 ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่ (ส่วนสาม)

สิ่งเลวร้ายขยะ ยูตะเย็นยะเยือก

“พวกมันเป็นคนแบบไหน?” (มาโกโตะ)

ผมถาม ระหว่างที่ถูกนำทาง โดยสัตว์สวรรค์เซอร์เบอรัส

—”มันยากที่จะอธิบายในคำพูด ร่างกายของพวกเขา อธิบายยาก เราส่งแนวหน้าฮาเดสไปเพื่อปราบพวกเขาจำนวนหนึ่งแล้ว แต่ไม่มีใครกลับมา พวกเค้าทั้งหมด ถูกเปลี่ยนกลายเป็นขยะ” (เซอร์เบอรัส)

“น่ากลัวจัง!” (โมโมะ)

โมโมะสั่น และเกาะแขนของผม

ชื่อของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ ดังก้องไปทั่วประเทศแห่งแสงไฮแลนด์ แต่พื้นฐานแล้ว เธอกลับไปเป็นโมโมะก่อนหน้า เมื่อเธออยู่ตามลำพังกับผม

“ราชาของเรา~ ชั้นก็อยู่ที่นี่ด้วย~” (เดีย)

“ชั้นรู้” (มาโกโตะ)

ผมหัวเราะคิกคัก กับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ที่จิ้มสีข้างของผม

“สนใจชั้นมากกว่านี้สิ~” (เดีย)

“ไม่ใช่เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเหรอ เดีย?” (มาโกโตะ)

ตอนนี้ผมรู้สึกว่าสปิริตใกล้ชิดกับผมมากเข้าไปอีก เมื่อผมได้เป็นพระเจ้า แต่สปิริตมีอยู่ทุกที่

ขณะที่สำหรับสปิริตน้ำ พวกเขาติดกับผมอยู่ตลอด

“ชั้นอยากได้ความสนใจมากกว่านี้!” (เดีย)

“โอเค โอเค” (มาโกโตะ)

ผมลูบหัวสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

“นั่นไม่แฟร์เลยอ่ะ! หนูด้วยสิ!” (โมโมะ)

“เธอมันโดนเอาใจไปแล้วเป็นตันเลยนะ ไอเจ้ากุ้ง!” (เดีย)

“ทั้งสองคน ใจเย็นน่า…” (มาโกโตะ)

—”เรามาถึงแล้ว สาวกโดโนะ ของเทพธิดาโนอาห์” (เซอร์เบอรัส)

ระหว่างที่เราเดิน และคุยเล็กๆน้อยๆ เรามาถึงที่ ที่เราเห็นได้ว่าเป็นเหวลึกจากไกลๆ

เราตามเซอร์เบอรัสซัง ผู้ที่เดินไปสู่เหว

เรามาถึงขอบของเหว

มันเป็นที่ที่น่ากลัว

พื้นที่ที่ยืดไปไกลและกว้าง ที่ไม่มีกำแพง

ผมไม่เห็นก้นเหว

ความมืดมิด ที่มืดกว่าสีดำ แพร่กระจายอยู่ที่นั่น

ลมอุ่น ที่ไม่ได้ทั้งเย็นหรือร้อน

นั่นคือมันทั้งหมด

มันไม่มีการมาอยู่ของอะไรเลยรอบๆจริงๆ

“ไม่มีใคร—” (มาโกโตะ)

แค่เมื่อผมกำลังจะพูดอย่างนั้น

…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*

เสียงหัวเราะที่วิ้งแก้วหู ดังก้อง

ความเย็นวาบ วิ่งลงสันหลังของผม

‘บางคน’ มองดูมาทางนี้ จากก้นของรูที่มืดมิดนั่น

สิ่งนั้นหัวเราะ ข้างในความมืดสนิท มีรูปทรงที่ไม่ปรกติ ของเด็กตัวเล็กๆ แห้งๆ

ตาที่น่ากลัวและแตกที่กลอกไปกลอกมา มองมาทางนี้

ปากที่เปิดกว้าง เปิดอยู่ในรูปทรงพระจันทร์เสื้ยว แต่มันไม่ได้พูด คำพูดที่ฟังรู้เรื่องออกมา

“เซอร์เบอรัสคุง นี่แค่ยืนยันนะ…” (มาโกโตะ)

—”นั่นคือสิ่งเลวร้ายขยะ ยูตะเย็นยะเยือก นายต้องไม่สัมผัสมัน นายจะถูกเปลี่ยนเป็นขยะ!” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัสเตือนผมอย่างใจดี

สิ่งเลวร้ายอมตะ ที่สัมผัสไม่ได้ หือ

นั่นมีปัญหาจริง ให้ตายซี่

“โมโมะ ได้โปรดถอยไปก่อน เดีย มากำจัดนั่นกันเถอะ!” (มาโกโตะ)

“ค่ะ ราชาของเรา!” (เดีย)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ กอดผมอย่างมีความสุข

เวทมนตร์ที่ผมใช้ไม่ได้ เมื่อผมเป็นมนุษย์

ผู้ใช้นั้นคือแม่ของลูซี่ แม่มดสีแดง โรซาลีซัง

เวทมนตร์ที่ผมอยากลอง ตั้งแต่ผมถูกแสดงให้ดู ที่สปริง ล็อก

“…[ชุดของสปิริต]” (มาโกโตะ)

สปิริตน้ำ รวบรวมกันรอบผม

พื้นสั่น อากาศสั่น

มานาจำนวนมหาศาล เริ่มรวบรวมรอบร่างกายของผม

มานาข้นขึ้น และกลายเป็นอีเทอร์

นั่นเมื่อผมสังเกต สายตาจ้องตรงมาที่ผม

“…เวทย์นั้นเป็นไปได้มั้ยว่า…” (โมโมะ)

โมโมะ ดูเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง

“ดี ใช่มั้ย? ชั้นพยายามจะเลียนแบบโรซาลีซังน่ะ” (มาโกโตะ)

“ว่าแล้ว! มันเป็นเวทย์ของเอลฟ์อันธพาล ที่หาเรื่องสู้ในทันที!” (โมโมะ)

“อันธพาล เธอว่า” (มาโกโตะ)

“เธอพุ่งเข้าใส่หนู {ทันที} รู้มั้ย?! ต่อว่าเธอแทนหนูด้วย มาโกโตะซามะ” (โมโมะ)

“แต่พี่ถูกช่วยโดยโรซาลีซังนะ…” (มาโกโตะ)

“พี่อยู่ตำแหน่งที่สูงกว่าเธอแล้วตอนนี้ มาโกโตะซามะ พี่บอกเธอตรงๆได้!” (โมโมะ)

“การเปลี่ยนท่าที พร้อมกับตำแหน่งนั้นไม่ดีหรอกนะ” (มาโกโตะ)

“เออ๋” (โมโมะ)

ผมลนลานโดยอะไรที่โมโมะพูด ขณะที่ผมจำได้ ว่าแม่มดสีแดงพิจารณาว่าปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่เป็นคู่แข่ง

“ราชาของเรา~ กุ้ง~ ศัตรูเข้ามาแล้วน่ะ” (เดีย)

ระหว่างที่โมโมะและผม คุยกันอย่างไม่มีจุดหมาย สิ่งเลวร้ายขยะ เข้าหาเรื่อยๆอย่างไม่มั่นคง

(…ได้เลย) (มาโกโตะ)

รอบข้างของผม เอ่อล้นไปด้วยมานาของสปิริต

“[ดาวหางตก]” (มาโกโตะ)

ก้อนน้ำแข็ง ขนาดเท่าภูเขาเล็กๆ ชนกับสิ่งเลวร้ายขยะโดยไม่ร่าย

มันควรจะโดนตรงๆ โดยไม่มีการหลบหลีก

แต่ก้อนน้ำแข็ง เปลี่ยนเป็นขยะ ใพริบตาต่อมา และหายไป

…………”คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่”

สิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียด หัวเราะ

ถ้าอย่างนั้น เวทมนตร์ที่ตรงๆ ไม่ได้ผล

มันเป็นในทันทีนั้น…

…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*…………*คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่คุ่ซุ่*

“…พวกมันเพิ่มจำนวน?” (มาโฏโตะ)

“ฮฮฮฮิ้! มันมีตัวที่น่าขยะแขยงเยอะแยะเลย!!” (โมโมะ)

ผมขมวดคิ้ว และโมโมะกรีดร้อง

ยูตะเย็นยะเยือก เพิ่มจำนวนภายในทีเดียว

พวกมันมาทางนี้ เหมือนกองทัพ

เราน่าจะเสร็จมัน ถ้าเราไปจับแม่แต่หนึ่งเดียวใดๆของมัน

(…[เร่งจิต]) (มาโกโตะ)

ผมคิด

มีทางอะไรมั้ย?

ผมชำเลืองมมองเซอร์เบอรัส น้อยกว่า 0.01 วินาที และเขาดูเหมือนจะสังเกต ด้วยความสนใจ

มันดูเหมือนอย่างน้อย เขาก็คาดหวัง ว่าเราสามารถจะทำอะไรได้บางอย่าง

ที่สุดของทั้งหมด ผมต้องไม่ทรยศความคาดหวัง ของโนอาห์ซามะ

(ขออภัย ราชาของเรา) (เดีย)

(เดีย มีอะไรเหรอ?) (มาโกโตะ))

ระหว่างที่ผมคิด กี่ยวกับกายพยายามจะใช้เวทมนตร์ที่แข็งแกร่ง ขยี้กองทัพของสิ่งเลวร้ายที่เข้าหา เดียพูด ระหว่างที่เราทำจังหวะเดียวกัน

(นายจะใส่ {ชั้น} มั้ย?) (เดีย)

(เธอเหรอ เดีย?) (มาโกโตะ)

อะไรที่ผมห่อหุ้มอยู่คือสปิริตน้ำ

ผมจะทำแบบเดียวกันได้ สำหรับอันไดน์มั้ย?

(แล้วก็…) (เดีย)

เดียพูด อายเล็กน้อย

(เราจะสามารถเชื่อมต่อ ลึกขึ้นมากกว่าเดิมเข้าไปอีก มากกว่าทำจังหวะเดียวกัน♡) (เดีย)

(เชื่อมต่อ…ลึกขึ้น?) (มาโกดตะ)

ผมพูดที่เธอพูดซ้ำ อย่างไม่ได้ตั้งใจ

อะไรที่อยู่ข้างหน้าทำจังหวะเดียวกัน…หือ

กองทัพของสิ่งเลวร้ายขยะ เข้าหาอยู่ตรงหน้าของเรา

ไม่มีเวลาที่จะลังเล

(เข้าใจแล้ว) (มาโกโตะ)

ผมตอบสั้นๆ

(ฟุฟุฟุ ถ้าอย่างนั้น ผ่อนคลายนะ ราชาของเรา…♡) (เดีย)

เมื่อพูดอย่างนี้ เดียทำหน้าของความปลื้มปิติ ขณะที่เธอ {เข้าสู่ร่างกายผม}

“…!” (มาโกโตะ)

เลือดของทั้งตัวของผม ร้อนขึ้น เหมือนมันเดือด

หัวใจของผม เต้นเหมือนเป็นระฆังเตือน

(อา! ด้วยนี่…ชั้นได้เป็นหนึ่งเดียวกัน กับราชาของเรา…♡) (เดีย))

เดียพูดบางอย่าง ที่ผมเมินไม่ได้ ด้วยเสียงที่ชวนหลงใหล

(เรากลับไปเป็นปรกติได้ทีหลัง ใช่มั้ยเนี่ย?) (มาโกโตะ)

(…………เราทำได้) (เดีย)

เดียตอบผม ด้วยน้ำเสียงที่บูดบึ้ง

ดูเหมือนเรากลับไปเป็นปรกติได้

นั่นไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้น

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต ความรู้สึกของแขนผม ได้หายไป และมันกลายเป็นสีฟ้าคริสตัล

ผมมรู้สภาพนี้

มาทำ ‘นั่น’ เถอะ

“แขนขวา ของราชาสปิริต: [พายุหิมะนิรันดร]” (มาโกโตะ)

หิมะขาวโพลนสาดลงไปใส่สิ่งเลวร้ายที่เข้าหา

ทุกอย่าง ถูกเปลี่ยนกลายเป็นขยะ โดยสิ่งเลวร้ายเมื่อกี้

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้้นั้นไม่เหมือนกัน สิ่งเลวร้ายลนลานกับหิมะสีขาวนี้ ที่ไม่เปลี่ยนไปเป็นขยะ

ร่างกายของสิ่งเลวร้ายขยะ ถูกกองด้วยหิมะอย่างช้าๆ และหยุดการเคลื่อนไหวของพวกมัน

“เอ๋? อะ? ทำไม?” (โมโมะ)

—ยูตะเย็นยะเยือก เปลี่ยนทุกสิ่งอย่างเป็นขยะ โดย ‘เร่งเวลา’ แต่สาวกโดโนะของโนอาห์ซามะ ‘แช่แข็งเวลา’ เพื่อลบล้างการโจมตีของศัตรู” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัสซัง อธิบายให้โมโมะที่สับสน

“นายบอกได้แค่จากการเห็นมันเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมค่อนข้างจะตกใจ ที่เขาสามารถมองทะปรุโปร่ง ได้ในครั้งเดียว

—”แม้ว่าจะภาพลักษณ์แบบนี้ ชั้นได้สามารถที่จะสู้ผ่านสงครามดินแดนสวรรค์มา ชั้นได้สู้กับสปิริต ถึงระดับที่เหนื่อยเลย” (เซอร์เบอรัส)

เขาพูดมันตรงๆ

“……เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

พูดุึงแล้ว เขาได้อยู่ฝั่งศัตรู ของโนอาห์ซามะ ในสงครามดินแดนสวรรค์

เขาเป็นพวกเดียวกันแล้วตอนนี้ แต่เราอาจจะจบที่การสู้กัน ในอนาคต

เขาดูเป็นคู่ต่อสู้ที่เก่งกาจ

“ดู มาโกโตะซามะ!” (โมโมะ)

ผมดีดกลับมา ที่คำพูดของโมโมะ

โคลนของสิ่งเลวร้ายขยะ ถูกแช่แข็งโดยพายุหิมะนิรันดร และหายไปในรูใหญ่ เป็นจำนวนมาก

แต่มีสิ่งเลวร้ายขยะทีเหลือหนึ่งตัวเหมือนปรกติ มองดูเราด้วยรอยยิ้ม

(งี้นนั่นก็ร่างหลักของมัน…?) (มาโกโตะ)

เรายังไม่สามารถจะกำจัดมัน

ผมเอาชนะไม่ได้ แม้ว่าหลังจากเปลี่ยนแขนขวาเป็นราชาสปิริต และใช้เวทมนตร์ ด้วยคุณลักษณะนิรันดร

—”ฟุมุ…งั้นมันยาก แม้แต่จะด้วยเวทมนตร์ของสาวกโดโนะของเทพธิดาโนอาห์ หือ….เทพเจ้าที่มาจากโลกอื่นนั้นมีปัญหาจริงๆ

“นั่น…พระเจ้าเหรอ?” (โมโมะ)

คำที่โมโมะพึมพำ พุ่งออกมา

“นั่นใช่แล้ กุ้ง มันเป็นอย่างเดียว กับที่เธอเรียกเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (เดีย)

“เอ๋?!” (โมโมะ)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ พูดเหมือนไม่มีอะไรเลย

หรือเหมือนกับ มันเป็นไปได้มากที่สุด…ว่าแข็งแกร่งกว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อิลีส…” (มาโกโตะ)

ผมไม่ได้สามารถที่จะทำการโจมตีตัดสินใส่มัน แม้ว่าได้ป็นพระเจ้า

มันไม่ได้เข้าใกล้เหมือนก่อนหน้า

มันดูเหมือน อย่างน้อยมันก็ระวังตอนนี้

…*ซุซุซุซุซุซุ*

หมอกสีม่วงออกมาจากสิ่งเลวร้ายขยะ คืบคลานมาทางเราอย่างช้าๆ

นั่นอะไร…?

“มาโกโตะซามะ มันเป็นควันพิษ!!” (โมโมะ)

โมโมะบอกผม

—”ระวังด้วย ไม่ต้องพูดถึงสัตว์สวรรค์และพระเจ้า พิษนั้นจบชีวิตได้แม้กระทั่งแวมไพร์” (เซอร์เบอรัส)

“มือขวาของราชาสปิริต: [พายุหิมะนิรันดร]!!!” (มาโกโตะ)

มันน่ากลัว ผมเลยจะแค่แช่แข็งมันทั้งหมด

หมอกสีม่วงกลายเป็นผลึก และร่วงลงไป

หลังจากนั้น การแลกเปลี่ยนซ้ำๆ ที่ผมจะทำให้เวทมนตร์ของสิ่งเลวร้ายขยะ ขยับไม่ได้

(นี่มันไม่จบเลย…) (มาโกโตะ)

ผมคาดท่าตัดสิน

เวทมนตร์คุณลักษณะนิรันดร ไม่มีผลบนสิ่งเลวร้ายขยะ

เพราะทั้งหมดมันเป็นสิ่งเลวร้ายอมตะ ที่มีชีวิตเป็นอมตะ

มันดูเหมือนมันทำตามใจไม่ได้ ตราบใดที่ผมอยู่ที่นี่ แต่มันจะกลับไปเป็นปรกติ เมื่อผมไปแล้ว

อมตะ…

ผมควรจะรับมือกับสิ่งเลวร้ายที่ไม่ตายนี้ยังไง…?

(มาโกโตะ จำให้ได้)

ผมรู้สึกว่า ผมได้ยินเสียงของโนอาห์ซามะ

ออาจจะเป็นจินตนาการของผม

ผมไม่สามารถจะได้ยินโนอาห์ซามะ หรือเออร์ซามะ ตั้งแต่ที่เข้ามาที่ฮาเดส

แต่อาจจะมีคำใบ้อยู่ที่นี่

ผมนึกถึงการสนทนากับโนอาห์ซามะ

ท่านบอกอะไรผมก่อน ที่ผมจะมาที่นี่นะ?

(…เป็นไปได้มั้ยว่า…ว่าชั้นต้องขอการช่วยเหลือ ของ ‘พวกเค้า’…) (มาโกโตะ)

“เดีย” (มาโกโตะ)

ผมพูดกับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

(คะ มีอะไร?) (เดีย)

เสียงของเดีย ที่ผสานเข้าด้วยกันกับผม สะท้อนอยู่ในหัวของผม

“มี ‘สปิริตความตาย’ รอบๆที่นี่มั้ย??” (มาโกโตะ)

(มันคือฮาเดส แน่นอนว่ามีพวกเค้าอยู่เยอะ) (เดีย)

“ชั้นอยากจะให้พวกเค้าช่วยชั้น ชั้นควรทำยังไงดี?” (มาโกโตะ)

(ฟุฟุฟุ ช่างเป็นอะไรที่แปลกที่จะพูด ถ้าราชาของเราถาม พวกเค้าจะมาอย่างมีความสุข รู้มั้ย?) (เดีย)

“แต่ชั้นยังไม่ได้สนิทกับสปิริตความตายเลยนะ” (มาโกโตะ)

(พวกเค้าจะไม่ช่วยตลอดเวลา แต่ตอนนี้ มัน {แออัด} ใช่มั้ย? ไม่มีสปิริต ที่จะเมินคำขอของสาวกของโนอาห์ซามะ เมื่อเค้ามีปัญหา) (เดีย)

“เข้าใจแล้ว รับทราบ” (มาโกโตะ)

นั่นยอดเยี่ยม

“ถ้าอย่างนั้น ผมจะยืมกำลังของพวกเขา

“………XXXXXX (สปิริตความตายซัง) XXXXXX? (สบายดีมั้ย?)” (มาโกโตะ)

มันเป็นเวลานานมาแล้ว ตั้งแต่ผมได้พูดภาษาสปิริต

เริ่มจากการทักกาย

แน่นอนว่าผมสนทนาต่อ ระหว่างที่กันการโจมตี จากสิ่งเลวร้ายขยะ

ไม่มีการตอบสนองในทันที

(ราชาของเรา ได้โปรดคุยกับพวกเค้าต่อ สปิริตความตายนั้นขี้อาย ต่พวกเค้ามีความสุข เมื่อนายคุยกับพวกเค้า) (เดีย)

“เข้าใจแล้ว…… XXXXXX (สปิริตความตายซัง) XXXXXXX (ผมอยากจะคุยกับคุณทั้งหมดเลย)” (มาโกโตะ)

อากาศเปลี่ยน

…’ผมถูกมอง’

ผมรู้สึกบางอย่าง ได้หันมาทั้งหมดทีเดียว มาทางนี้

—”นายมีแผนจะทำอะไร สาวกโดโนะของโนอาห์ซามะ?” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรรัสถาม ค่อนข้างที่จะไม่สบายใจ

โมโมะแข็งไป ดั่งเธอเป็นกบ ที่ถูกจ้องด้วยงู

ผมไม่ตอบคำถาม และพูดกับสปิริตความตายต่อไป

“………XXXXXX (ผมอยากจะ) XXXXXX (กำจัดเจ้าตัวร้าย) XXXXXX (ทางนั้น)” (มาโกโตะ)

…สายตา รุนแรงขึ้น

ผมรู้สึกว่า ความแข็งแกร่งของผมถูกดูดไป แค่จากการถูกมองดู

มันรู้สึกดั่งว่า ชีวิตของผมถูกดูด

(เพราะทั้งหด ถ้านายเป็นมนุษย์ นายจะตาย จากการคุยกับสปิริตความตายไปแล้ว) (เดีย)

ผมตกใจ กับอะไรที่สปิริตน้ำที่ยิ่งใหญ่พูด แต่มันมีเหตุผล

…มันจะเป็นไปไม่ได้ สำหรับมนุษย์ ที่จะใช้สปิริตเหล่านี้

“……XXXXXX (สปิริตความตายซัง) XXXXXX (ได้โปรดมอบ ให้เจ้านั่น) XXXXXX (ความตาย)” (มาโกโตะ)

ผมจำคำพูดของโนอาห์ซามะ

ถ้าคุณนำสปิริตชีวิต ไปสิงอันเดด พวกเขาจะได้ชีวิต

ถ้าอย่างนั้น แล้วเกี่ยวกับสปิริตความตายล่ะ?

ถ้าคุณไปตีสิ่งเลวร้ายที่ไม่ตาย ด้วยสปิริตความตาย มันจะมอบความตายมั้ย

………*ซุซุซุซุ*

บางอย่างเคลื่อนไหว

ล้อมสิ่งเลวร้ายขยะอย่างช้าๆ และ…

—”กย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”

เสียงกรีดร้องส่งออกมา จากสิ่งเลวร้ายขยะ ที่มันล้อเลียนเราอยู่ตลอดเวลา

—”นี่คือ…” (เซอร์เบอรัส)

เซอร์เบอรัสซัง ตกใจ

เมื่อพูดนั่น ผมไม่คิดว่าผมกำจัดพระเจ้าจากโลกอื่นได้ แค่จากการโยนสปิริตความตาย

ผมชักสมบัติศักดิ์สิทธิ์จากเอวของผม

สิ่งนี้นั้นส่องสว่างในสีรุ้ง ที่ห่อหุ้มไปด้วยความเป็นพระเจ้า ที่ส่องแสง แม้แต่ในความลึกที่มืดมิด

(ผมขอเสนอให้เทพธิดาโนอาห์ซามะ…) (มาโกโตะ)

ผมอธิษฐาน กับสมบัติศักดิ์สิทธิ์

ใบมีด ส่องแสง 7 สีขนาดใหญ่ขึ้นหนึ่งขนาด

ด้วยนี่…

แค่เมื่อผมตั้งท่ายืน สู่สิ่งมีชีวิตขยะ…

“พิกย้าาาาาาาาาาาาา!!”

สสิ่งมีชีวิตขยะ หายไปลึกเข้าไปในรูใหญ่ ระหว่างที่ส่งเสียงร้องที่โหยหวน

“…อ-อะ?” (มาโกโตะ)

มันทำลายช่วงเวลาตัดสินเลย

“………”

“………”

โมโมะและผมมองหน้ากัน

เรารอซักพัก แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มาโกโตะซามะ…เป็นไปได้มั้ยว่า…” (โมโมะ)

“มัน…หนี?” (มาโกโตะ)

นั่นยังเป็นเทพเจ้า จากโลกอื่นนะ รู้มั้ย?

เรารอซักพัก แต่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สิ่งมีชีวิตขยะ ไม่ได้กลับมา

………………”อ้าา ถูกกำจัดซะแล้ว แย่จัง☆”

ทันใดนั้น ผมคิด ว่าผมได้ยินเสียง

ผมมองกลับไปที่เซอร์เบอรัสซังและโมโมะ

พวกเธอไม่ได้ดูเหมือนจะสังเกต

มันอาจจะเป็นจินตนาการของผม

แต่หน้าของเทพธิดาที่เดาทางไม่ได้และซุกซน ที่ช่วยผม ในการต่อสู้กับเลวีอาธาน ที่มีพระจันทรตกลงมา แสดงขึ้นมาในใจของผม

(ไม่มีทางน่า…ใช่มั้ยเนี่ย?) (มาโกโตะ)

มันเป็นการแกล้ง ของเทพธิดาองค์์นั้นเหรอ?

ผมอยากจะถาม แต่ในเวลาเดียวกัน ผมกลัวที่จะทำอย่างนั้น

—”ทำได้ยอดเยี่ยม สาวกโดโนะของโนอาห์” (เซอร์เบอรัส)

ผมถูกชื่นชม โดยเซอร์เบอรัสซัง

“แต่มันวิ่งหนีนะ นั่นโอเคเหรอ?” (มาโกโตะ)

—”สิ่งเลวร้ายที่ไม่ตาย ได้เรียนรู้ถึงความ ‘ตาย’ มันไม่เป็นภัยอีกต่อไปแล้ว ชั้นจะกินมัน ครั้งหน้าที่มันโผล่มา” (เซอร์เบอรัส)

“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

จะกินนั่นนะเหรอ?

ไม่ทำให้ปวดท้องเหรอ?

“มาโกโตะซาม้าาา!!” (โมดมะ)

โมโมะกอดผม

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ แก้การผสาน และเคลื่อนที่ถอยไป

ด้วยแบบนี้ ผมสามารถที่จะทำ ‘คำขอที่เป็นไปไม่ได้’ ของพรอเซอร์พีน่าซามะสำเร็จ

◇◇

หลังจากที่เอาชนะสิ่งเลวร้ายอย่างปลอดภัย เรากลับไปที่ปราสาทฮาเดส เพื่อรายงานเรื่องนี้

ไม่มีใครที่บัลลังก์

แต่ผมมั่นใจ ว่าจะปรากฏออกมาอย่างมีชีวิตชีวา ถ้าเราเข้าหา แค่เหมือนก่อนหน้านี้

เมื่อคิดอย่างนี้ ระหว่างที่ผมเคลื่อนไหวใกล้เข้าไปที่บังลังก์

“โมโมะ? สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่?” (มาโกโตะ)

พวกเธอทั้งสอง {คุกเข่าลงที่พื้น}

พวกเธอเหงื่อออกเป็นถัง

แม้ว่าพวกเธอ เป็นแวมไพร์ กับสปิริตเนี่ยนะ?

“ทำอะไรหยะ—เซอร์เบอรัสซัง?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมมองดู สุนัขเฝ้าระวังของฮาเดส ก็ลดหัวอย่างลึก

“โอ้…? แรกกดดัน จากพระเจ้าของฮาเดส ไม่ได้ผลกับนายงั้นเหรอ หือ”

เสียงที่สงบ ของผู้ชาย ดังก้อง

เมื่อผมมองดูบัลลังก์ มีลุงตัวสูง พร้อมด้วยแว่นตา มองมาทางนี้ด้วยรอยยิ้ม

“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น เวทมนตร์นี้ใช้งานอัตโนมัติ เมื่อชั้นเข้าหาบัลลังก์ แวมไพร์ที่น่ารักจัง สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่จัง พวกเธอผ่อนคลายได้แล้ว”

“……ฮ่าาาา…ฮ่าาา…ฮ่าาา…”

“……………ฟฟฟฟฟู่………ฮ่าาาา…” 

โมโมะและเดีย หายใจกันดั่งพวกเธอในที่สุด ก็มีความสามารถที่จะทำได้

(เข้าใจแล้ว…เทพเจ้าองค์นี้คือ…) (มาโกโตะ)

เทพเจ้ายิ้มบางๆ ดั่งอ่านใจผมได้

“ยินดีที่ได้รู้จัก เทพรับใช้ของโนอาห์คุง ชั้นเป็นราชาของฮาเดส พลูโต”

ในที่สุด ผมก็ได้เจอพี่น้องของราชาเทพจ้า

■ตอบความคิดเห็น:

>พวกเขาขอไนอาซามะ ให้นำเทพเจ้านอกที่เล่นอยู่ในนรกไปไม่ได้เหรอ?

→ มันดูเหมือนเธอเป็นคนก่อเหตุตัวจริง มาตลอด

>เมื่อไหร่ราชาสปิริตจะออกมาอีก?

>บางทีเขาฆ่ามันได้ด้วยสมบัติศักดิ์สิทธิ์?

>หรือบางที เร่งเวลาเป็นตันๆ?

→เกือบนะครับ

■ข้อความจากผู้แห่ง:

โพสสุดท้ายของ 2022 คือเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์

ตาของผมหมุนจากการเขียนเล่ม 11 ของ ไลท์โนเวลผู้ศรัทธาศูนย์

ไม่มีเบรคจากคริสมาส สิ้นปี และปีใหม่…

แต่ผมซาบซึ้ง ที่หนังสือจะออกมานะครับ โอเคมั้ยครั้บ?!

มีสิ้นปีที่ดีกันนะครับ!

พบกันใหม่อีกครั้ง ปีหน้า!

 ชมภาพได้ที่

 https://www.nekopost.net/novel/12160/346.01   

กดลูกศรขวาบนเพื่อไปภาพต่อไป

*สำหรับผู้ที่เข้าไม่ได้

เข้าเบราเซอร์ (ที่ไว้เข้าเวป)

เข้า google ค้นหา “เคลียร์อิเซไก nekopost”

เลือกตอนที่มีภาพ   

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ